Ένα μέρος που η Kristin Hersh υπόσχεται ότι δεν θα ξαναπάει.Πώς μπορείς όμως να εξορίσεις τους εσωτερικούς σου δαίμονες και να εγκαταλείψεις το σκοτεινό σου κομμάτι τόσο εύκολα και αναίμακτα;
Ένα τραγούδι δεν θα αρκούσε σε κανέναν, πόσο μάλλον στην Hersh η οποία μετά από όλα όσα έχει δώσει σε διαφορετικά κομμάτια της μουσικής, τώρα στα 42 της ηγείται ενός punk συγκροτήματος.
Η παράξενη και χαοτική της ιδιοσυγκρασία, η ανικανότητά της να «κάτσει στ'αυγά της» και το ελεύθερο, απροσάρμοστο, ανήσυχό της πνεύμα, που την οδήγησε σε παράξενα μονοπάτια, την έκαναν μια ηθελημένα μυστηριώδη παρακατιανή της σύγχρονης rock μουσικής.
Το βλέμμα της εκείνο το βράδυ του Μαρτίου, όταν είχε επισκεφτεί την Ελλάδα, σου έδινε να καταλάβεις πολλά για εκείνη όχι μόνο ως καλλιτέχνη αλλά και ως άνθρωπο. Πέρα από την αδιαμφισβήτητη ικανότητά της να σε απορροφά πλήρως με τη μουσική της, η έντονη ματιά της φαινόταν σα να μη χώραγε στον στενό χώρο της συναυλίας - απόμακρο, νεκρό και όμορφο σαν πέτρα, καρφωμένο κάπου στο υπερπέραν, είχε φέρει στην επιφάνεια τον άλλο εαυτό της.
Τον εαυτό που πριν από 14 χρόνια μας περιέγραψε στην συγκλονιστική a la strings ηχογράφηση του "A Loon". Έναν εαυτό στην αρχή βίαιο, έντονο, επιθετικό σαν ενοχλητική εικόνα στον καθρέφτη, που γνωρίζεις εκ των προτέρων ότι είναι αδύνατον να αποφύγεις, φοβούμενος παράλληλα την επτάχρονη γρουσουζιά που συνοδεύει την καταστροφή του. Με την πυρετική ένταση του κομματιού να πολλαπλασιάζεται από το cello-μαχαιριά του Martin McCarrick.
Και εκεί που δεν αντέχεις άλλο, σαν τρυφερό χέρι που σε ανακουφίζει από τον πόνο, έρχεται το δεύτερο μέρος του κομματιού, όπου πλέον αποδέχεσαι την ύπαρξη αυτού που πολύ απλά στα κόμικς ονομάζουν «ο σατανικός δίδυμος αδερφός σου», χωρίς όμως να ασπάζεσαι την κακία του. Σαν την ηρεμία ενός ψυχοπαθή μετά από κρίση, που αναλογίζεται τις προηγούμενες πράξεις του. Ένα Prozac που αναμφίβολα σου προκαλεί απογοήτευση και μελαγχολία, το νιώθεις όμως σαν Αυγουστιάτικο δροσερό αεράκι πάνω στην καυτή χύτρα του μυαλού σου.
Η Hersh πάσχει από bipolar disorder, έχασε την επιμέλεια του γιου της, έχασε την μπάντα της και περνάει απ’ότι φαίνεται από τα πάντα εξομολογητικά και ειλικρινή της τραγούδια μια αγαπημένη αλλά τρικυμιώδη ζωή με τον άντρα της. Η ζωή είναι πολύ πιο σκληρή από τα τραγούδια αλλά η ίδια φαίνεται ότι δε το βάζει κάτω. Και με την επαφή που έχει ανοίξει η ίδια με τους ακροατές της, αντιμετωπίζοντάς τους σαν το δικό της ημερολόγιο μας δίνει μια καθαρή οπτική των γλιστερών διαδρόμων της σκέψης της.
Τρανό παράδειγμα το βίντεο του "A Loon", με προφανή την αναφορά στη σχέση της με τον γιό της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου