- Patrick Duff @ Tiki Club, 18 Οκτωβρίου 2009
Άλλη μια γλυκόπικρη συναυλία. Από αυτές που σχεδόν αποκλειστικά μπορεί να προσφέρει η Ελλάδα. Ο Patrick ήταν υποτιμημένος στα ντουζένια του, πόσο μάλλον τώρα που δεν βρίσκει εταιρεία να κυκλοφορήσει τον δεύτερό του δίσκο μετά το Luxury Problems που πήγε και βυθίστηκε αύτανδρο.
Από τη μια αισθανόσουν θλίψη γιατί έβλεπες έναν 40άρη να προσπαθεί να πουλήσει τον δίσκο του, διαδικασία που περισσότερο ταιριάζει σε κάποιον με την μισή του ηλικία (και διαδικασία που φαινόταν ότι δεν την λάτρευε και ιδιαίτερα), εκνευριζόταν με τους μικροφωνισμούς που πραγματικά ήταν απαράδεκτοι και σε αποσυντόνιζαν τελείως ενώ το βλέμμα του σκοτείνιαζε σε κάθε υποψία ότι το κοινό δεν είχε την απαραίτητη ανταπόκριση. Βάλτε σε όλα αυτά όσους καθόντουσαν στον δεύτερο όροφο και δεν το βουλώσανε στιγμή (φωνάζοντας μάλιστα όταν φώναζε ο τραγουδιστής ώστε να είναι σίγουροι ότι θα ακουστούν), βάλτε το μπλέντερ του μπάρμαν που σκέπαζε την κιθάρα του Patrick αλλά κάπως έπρεπε να κάνει τηδουλειά του κι ο μετρ των αλκοολούχων και θα έχετε μια κωμικοτραγική συναυλία που απλά στενοχώρησε τον συμπαθέστατο ιρλανδικής καταγωγής τραγουδιστή καθώς και εμάς τους συμπαθέστατους ελληνικής καταγωγής μουσικόφιλους που δώσαμε τα λεφτάκια μας.
Η γεύση όμως τελικά ήταν γλυκιά. Οι συνθέσεις του Duff μπορεί να μην ήταν πρωτότυπες, ήταν όμως αξιοπρεπέστατες και πολλές φορές ακούγονταν εξαιρετικά ευχάριστα. Βάλτε την πολύ καλή και ακόμα ισχυρή φωνή του, το ζεστότερο χειροκρότημα του κόσμου όσο πέρναγε η ώρα (ίσως και σε μια ασυνήθιστη ένδειξη ευγένειας) καθώς και την μελαγχολική «μπουάτ» ατμόσφαιρα που ανέδυε το μαγαζί εκείνο το βράδυ του Οκτώβρη και τελικά το χαρήκαμε. Τα δε τραγούδια του φαινόντουσαν τρομακτικά αυτοβιογραφικά. Για τις κακουχίες που πέρασε ο πατέρας του και ο παππούς του, την προσπάθειά του να βρει την αλήθεια σε πιο φυσικά πράγματα - και όχι τεχνητά όπως τα ναρκωτικά - στο "Mother Nature’s Refugee" και το "Song To America" που θα πήγαινα στοίχημα ότι ο στίχος του "'cause he's not committing suicide in Αmerica, but Αmerica's committing suicide in him" είναι αυτοβιογραφικός. Μια ευχάριστη αίσθηση μας έρχεται ακόμα στο μυαλό καθώς σκεφτόμαστε αυτήν τη χαλαρή και χωρίς απαιτήσεις γλυκιά βραδιά.
- Do Make Say Think & Happiness Project & Years @ Rodeo Club, 25 Οκτωβρίου 2009
Να μια φορά που πήγαμε κάπου απρογραμμάτιστα. Ας είναι καλά η μεγάλη, περήφανη και μοναδική μας ΝΙΚΗ ever σε διαγωνισμό που χάριζε εισιτήρια. Δεν γινόταν να πετάγαμε στα σκουπίδια αυτή την ιδιαίτερη περίσταση γιατί θα ήταν σα να γυρνάγαμε την πλάτη μας στην τύχη. Όχι λοιπόν. Έτσι κι αλλιώς ξέραμε ότι οι Do Make Say Think αυτή η μουσική κολεκτίβα από τον Καναδά θα έδινε μια αξιοπρεπέστατη παράσταση. Τελικά κάναμε λάθος. Η παράσταση ήταν σχεδόν εντυπωσιακή. Και αν κούραζε λιγάκι η απουσία των φωνητικών (λυπούμαστε, δεν είμαστε και οι πιο φανατικοί post rockers), εν τούτοις εντυπωσίασαν με την τεχνική τους ξεχωριστά ο καθένας και σαν συνολικό δέσιμο. Στην αρχή μας εξέπληξε ευχάριστα η ιδιοφυής ιδέα του μυστακοφόρου Charles Spearin με το The Happiness Project του που δουλεύει ακόμα καλύτερα live αφού οι jazz πινελιές γίνονται ακόμα πιο διαπεραστικές. Η ιδέα ήταν συγκινητικά ανθρώπινη και κάτι που μόνο ένας νεόκοπος γονιός σαν τον Spearin θα μπορούσε να σκεφτεί. Στη συνέχεια χάσαμε λίγο τον ρυθμό μας με το κάπως βαρετό όχημα των Years που το καβαλούσε ο κατά τα άλλα πολύ ικανός κιθαρίστας Ohad Benchetrit.
Και μετά ξαναέσμιξαν όλα τα αηδόνια στην σκηνή. Η ντροπαλή ασιάτισσα που έπαιζε το σαξόφωνο, ο σιωπηλός τρομπετίστας, ο μυστηριώδης και δυναμικός Ohad, οι ντράμερ που κοπανούσαν ο ένας με χειρουργική ακρίβεια και ο άλλος με μανιώδη ξεσπάσματα, η γλυκύτατη Julie Penner που έπαιζε το βιολί της με χίλιους και έναν τρόπους, ο μικροσκοπικός αλλά νευρικός Justin Small που στο μυαλό μου τουλάχιστον ήταν ο frontman (επειδή μίλαγε περισσότερο, όχι για κάποιον άλλον λόγο) και φυσικά το υπερφυσικό και υπερταλαντούχο μουστάκι του μικρού θεούλη Charles Spearin που έβγαζε συνεχώς μνημειώδεις μπασογραμμές από το μανίκι του.
Στο γυρισμό σκεφτόμασταν για ποιο λόγο τα ελληνικά συγκροτήματα ακούγονται τόσο ξεκούρδιστα και απροετοίμαστα. Μετά θυμηθήκαμε το πρόγραμμα που εφάρμοσε για την ανάπτυξη της μουσικής η καναδική κυβέρνηση και βρήκαμε την απάντηση. Είναι λίγο δύσκολο να ακούγεσαι σφιχτός και αφοσιωμένος στη μουσική όταν έχεις να θρέψεις/τραφείς οπότε αναγκαστικά το βλέπεις σαν χόμπι με αποτέλεσμα να διαβάζουμε ανάποδα το Do Make Say Think και να κολλάμε στο "Say".
- Mark Lanegan & Greg Dulli @ Gagarin, 4 Φεβρουαρίου 2009
Κοίταξα τα σκονισμένα μου κιτάπια από εκείνον τον βροχερό και κρύο Φεβρουάριο (λέμε τώρα) για να θυμηθώ κάποια πράγματα από αυτή τη συναυλία. Συνειδητοποιώντας ότι έχει περάσει ένας χρόνος από το σχεδόν ετήσιο προσκύνημά μου στις αυτού μεγαλειότητες Lanegan και Dulli θα προσπαθήσω να επαναφέρω στο μυαλό εκείνη την υγρή και μυστηριώδη νύχτα. Αυτό που θυμάμαι ήταν ότι καθόμασταν όλοι. Ή πιο σωστά καθόμασταν αυτοί που είχαμε προβλέψει να έρθουμε νωρίτερα. Βεβαίως το δελτίο τύπου έλεγε ότι όλο το κοινό θα είναι καθιστό αλλά το δελτίο τύπου έλεγε ότι οι δύο θρύλοι θα συνοδεύονται από τον βιολιστή και την τσελίστα του Αγγελάκα οπότε παίρνουμε ως δεδομένο ότι αυτό το δελτίο τύπου ήταν εξίσου πολύτιμο με ένα χρησιμοποιημένο κωλόχαρτο. Από εκεί και έπειτα είχαμε την καθιερωμένη δυομισάωρη καθυστέρηση μιας και το Gagarin είναι ως γνωστόν θιασώτης της υπομονής και της αυτοσυγκράτησης που θα ζήλευε ακόμα και osho του zen. Ευτυχώς που παίζαμε τον πρώτο αγώνα του ημιτελικού του κυπέλλου Ελλάδος με τον ΠΑΟΚ στη Θεσσαλονίκη οπότε είχαμε κάτι να ασχολούμαστε. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να σιχτιρίζω κάποιον παίκτη του Ολυμπιακού που έχασε μια ευκαιρία, αλλά είπαμε, έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος και όπως είναι φυσικό χάνονται τέτοιες σημαντικές λεπτομέρειες (μην ανησυχείτε, το γυρίσαμε το σκορ στο δεύτερο αγώνα!).
Κοιτώντας την ανταπόκριση που κάναμε μετά την συναυλία ξαναθυμάμαι την καλή και χαλαρή διάθεση που είχε ο Lanegan, πράγμα ασυνήθιστο γι’ αυτόν, την σφιχτή και κάπως γκρινιάρικη διάθεση του Dulli, επίσης ασυνήθιστο γι’ αυτόν, και το γεγονός ότι παίχτηκαν κάποια τραγούδια από τους δυο τους σε ακουστικές εκτελέσεις που δεν περίμενα ποτέ ν’ ακούσω έχοντας μόνο ονειρευτεί ότι θα τα δω live. Τα σοκ ήταν απανωτά. Ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι τόσα χρόνια που σιγοτραγουδούσα τις «πατρικές» συμβουλές του "Kimiko’s Dream House", τον αποχαιρετιστήριο ορυμαγδό του "Resurrection Song", το φούσκωμα του ποταμού στο "River Rise" και την Ιώβεια υπομονή του "One Hundred Days", θα έβλεπα από κοντά τον μεγάλο να τα τσακίζει δίνοντας μας απόλυτες ερμηνείες. Αλλά και από την πλευρά του Dulli ακούσαμε κάποια πράγματα που δεν πιστεύαμε ποτέ ότι θα τον βλέπαμε να τα τραγουδά. Όπως το '90s καλοκαίρι του "Summer’s Kiss" και το "Candy Cane Crawl" από τις μέρες του ως Twilight Singer. Οι οποίες όπως ακούμε επανέρχονται παρεμπιπτόντως.
Για εμάς που είδαμε τους Gutter Twins σε όλη τους την ηλεκτρική μεγαλοπρέπεια το 2008, από αυτή την ακουστική συναυλία περιμέναμε κάποια κομμάτια που δεν τραγουδάνε συχνά, μαζί με τα πρόσφατά τους σε ένα ακουστικό twist. Οπότε δεν απογοητευτήκαμε από τους σατανικούς αδελφούς. Αλλά και πότε το έχουμε πάθει με δαύτους.
- Tindersticks @ Θέατρο Badminton, 21 Φεβρουαρίου 2009
Άλλο ένα αγαπημένο συγκρότημα που ευτυχώς έχει την ησυχία του από τους «κριτικούς» αφού τους έχουν ανακηρύξει εδώ και καιρό «τελειωμένους», ότι «δεν έχουν να μας πουν τίποτα» κ. λ. π.
Φυσικά και έχουν να μας πουν αρκεί να έχουμε όρεξη να τους ακούσουμε βεβαίως. Μέχρι στιγμής το μεγαλύτερο έγκλημα των Tindersticks είναι ότι έχουν πάνω από δέκα χρόνια καριέρας. Μερικοί συνδυάζουν το γεγονός ότι δεν μπορούν να βλέπουν πια τα μούτρα της γυναίκας τους με τη μουσική, επιζητώντας συνεχώς καινούργια μουσικά πιπίνια.
Οι Tindersticks στο Badmindon λοιπόν. Το Badmindon που είναι ο καλύτερος ελληνικός χώρος για να δεις μια μπάντα που παίζει με τις λεπτομέρειες και θέλει την αμέριστη προσοχή και την απαραίτητη ησυχία για να ξεδιπλωθεί. Ένας χώρος με εκπληκτική ακουστική, ατμόσφαιρα και γενικότερα φτιαγμένος έτσι ώστε να αισθάνεσαι άνθρωπος και όχι ζώο. Η προετοιμασία που ταίριαζε σε θεατρική παράσταση ουδόλως μας χάλασε μιας και οι Tindersticks πάντα έδεναν άψογα με αυτό το στυλ.
Η συναυλία ξεκίνησε με μερικούς τύπους να μας κόβουν τη θέα (τα πανάκριβα εισιτήρια σε οδηγούν μακριάάά στα πέρα μέρη των φθηνών εισιτηρίων) και με κάποιον γνωστό μουσικοκριτικό ο οποίος πρέπει να ήταν αρκετά χρόνια στο κουρμπέτι γιατί φαινόταν σοφός και γηραλέος αλλά τύγχανε να είναι και γιγάντιος στο δέμας, να μας κόβει ωραιότατα την ορατότητα. Ευτυχώς μετά από μερικά τραγούδια, αφού αισθάνθηκε ότι εκπλήρωσε το χρέος του (έτσι και αλλιώς τσάμπα είχε μπει, ήταν προφανές αυτό από τους τεμενάδες που του έκαναν οι σφουγγοκωλάριοι ταξιθέτες), την έκανε.
Οι Tindersticks αξίζανε πολλά όμως εκείνη την βραδιά. Η φωνή του Stuart ήταν σε εντυπωσιακή και πλήρη φόρμα. Οι μουσικοί πολλοί στη σκηνή αλλά απολύτως απαραίτητοι για την κινηματογραφική και πλούσια μουσική ατμόσφαιρα της μπάντας. Όλο το The Hungry Saw παίχτηκε άψογα και ακόμα παραπάνω, ενώ εμφανίστηκαν προς τέρψιν των παλαιότερων θαυμαστών τους το μαγευτικά μυστηριώδες "My Sister", το noir ερωτικό έγκλημα του "Jism" και το γουέστερν του "Her". Βάλτε στα συν και το χορταστικό της συναυλίας που κράτησε ακριβώς όση ώρα έπρεπε κι έχεις μια μπάντα που αξίζει εισιτήριο διαρκείας στα live της. Άντε τώρα που έχετε και καινούργιο δίσκο μην ντραπείτε. Ελάτε και απο’δώ.
-My Brightest Diamond @ Rodeo Club, 11 Δεκεμβρίου 2009
Η νύχτα ξεκίνησε με άσχημα σημάδια. Πρώτα οι αγαπητοί ελεγκτές του Rodeo μας πήραν τις μπύρες προφασιζόμενοι λόγους ασφαλείας υποχρεώνοντάς μας στην ουσία να πληρώσουμε 5 ευρώ για τις κλασσικές Αmstel από το μπαρ του μαγαζιού. Φυσικά στο εισιτήριο δεν έγραφε πουθενά ότι απαγορεύεται να φέρνεις τις δικές σου μπύρες αλλά γιατί να πειράξει κανέναν αυτό. Σάμπως διαβάζουμε ποτέ τα δικαιώματα μας και τις υποχρεώσεις μας.
Δεύτερον και κυριότερο το ελληνικό support, που δεν θα αναφέρω το όνομά τους για λόγους savoir vivre, ήταν ότι πιο αστείο έχω δει ποτέ. Ομοιόμορφο ντύσιμο σαν απόστολοι της Ευαγγελικής Εκκλησίας, παραφόρτωσαν την σκηνή με καμιά δεκαριά όργανα τα οποία αποδείχθηκε ότι δεν ήξεραν καν να τα χρησιμοποιήσουν, επαναλαμβανόμενες συνθέσεις όμορφες σαν ξερατό κατσίκας και οι κλασσικές κλαψιάρικες μαλακίες αντί για στίχους που μάλιστα τις ακούγαμε και σε άθλια προφορά παρμένες από το εγχειρίδιο του «προβληματισμένου» στιχουργού. Θα έδειχνα κατανόηση (εδώ έδειξα στους Κόρε Ύδρο) αλλά κάπου πήρε το αυτί μου ότι μετά την – ο θεός να την κάνει - παράστασή τους μαζεύτηκαν σε μια γωνία, και δεν βούλωναν το στόμα τους γράφοντας κανονικά την Shara Worden. Αλλά γιατί να περιμένω συναδελφική αλληλεγγύη αφού προφανώς οι ευαγγελιστές αυτοί αν έλεγαν ότι είναι συνάδελφοι της Shara θα έπεφταν τα – κοντά είναι αλήθεια - ταβάνια του Rodeo.
Μετά από γιγαντιαία καθυστέρηση, και αφού ανεχθήκαμε όλα αυτά, βγήκε επιτέλους στην σκηνή η κυρία Shara με το σχήμα της My Brightest Diamond. Και τότε ξαφνικά η βραδιά έγινε τέλεια. Πιο μαγική, πιο παραμυθένια, πιο γοητευτική, πιο μυστηριώδης, πιο μεγαλοπρεπής. Η Shara Worden είναι μια μικροκαμωμένη νεραϊδούλα από το Michigan. Χάριν σε μια ταλαιπωρία που υπέστη στο αεροδρόμιο αναγκάστηκε να μας έρθει με λιγότερα όργανα απ’ ότι είχε υπολογίσει με αποτέλεσμα να έχει πολύ κούρδισμα η συναυλία. Όλα αυτά όμως τα έκανε να φαίνονται τόσο ασήμαντα με το μπρίο της, την φαντασία της, και τις πάντοτε εύστοχες και ξύπνιες ατάκες της. Η απίστευτη φωνή της που επισκίασε πάρα πολλές live φωνές που θεωρούσα κορυφαίες μέχρι τότε στο μυαλό μου, το απόλυτο δέσιμο με τον μπασίστα της και τον ντράμερ της (οι οποίοι παρεμπιπτόντως έμοιαζαν με μοντέλα εσωρούχων), το παραμύθι του βόρειου ανέμου πριν το συγκλονιστικό "From The Top Of The World" που μας άφησε άφωνους με την εφευρετικότητα του και τον οπτικοακουστικό συντονισμό του(αν και τα μέσα ήταν ελάχιστα), το απελευθερωτικό "Ice And Storm", όλες οι φορές που μας άφησε να συμμετάσχουμε και το καταχαρήκαμε όπως στο "Gentlest Gentleman" και το "Apples", τις απόλυτα ταιριαστές διασκευές της στον Prince και τη Nina Simone και φυσικά την απόλαυση να την βλέπεις να χοροπηδάει σαν βατράχι σε νούφαρα στο "Freak Out". Μια πραγματικά άψογη performer που δεν χόρταινες να την βλέπεις και να την ακούς. Μπορεί ο χώρος να ήταν ακατάλληλος, ιδιαίτερα αν ήσουν πιο πίσω, αλλά τουλάχιστον το Rodeo κουβάλησε τον περασμένο χειμώνα το βάρος των alternative συναυλιών. Φυσικά δεν μπορούμε να μην σκεφτούμε τους My Brightest Diamond σε ένα Badminton αλλά δεν πειράζει. Την επόμενη.
- Synch festival (Florence & The Machine, Tortoise, Ebony Bones, Friendly Fires, Evripidis And His Tragedies) @ Τεχνόπολις, 12 Ιουνίου 2009
Γράφουμε μόνο τα ονόματα που είδαμε αφού εκείνη την ημέρα έγιναν ακόμα κάποια DJ set, έπαιξαν οι Fujiya & Miyagi ενώ ήταν να παίξει και ο κύριος Oizo αλλά ακυρώθηκε. Όπως και να’χει ήταν μια πολύ όμορφη εμπειρία. Και θυμηθήκαμε πόσο πολύ λείπουν τα φεστιβάλ της προκοπής στην Ελλάδα. Η ευχαρίστηση και η ευδαιμονία που προσφέρει το να πηγαίνεις από το ένα stage στο άλλο για να ακούσεις και να δείς μουσική, η ευχάριστη ατμόσφαιρα στον αέρα με τον κόσμο άλλοτε να βολτάρει και άλλοτε να τρέχει να προλάβει να δει το επόμενο όνομα σου δημιουργεί ένα ζεστό συναίσθημα στην κοιλίτσα. Να τα πάρουμε με τη σειρά λοιπόν.
Μετά από μια γιγάντια ουρά καταφέραμε να μπούμε μέσα όπου και προλάβαμε την «τρελή» και ασυγκράτητη ενέργεια της Ebony Bones. Δεν μπορώ να θυμηθώ κάποιο συγκεκριμένο τραγούδι της που έκανε εντύπωση, ήταν περισσότερο ή όλη εμφάνισή της και το όλο στυλ της. Κάτι σαν πιο έθνικ Peaches.
Στη συνέχεια είχαμε τη χαρά να δούμε από κοντά το πιο φρέσκο προϊόν του hype, την Florence με τη μηχανή της. Και δεν απογοήτευσε. Μεγάλη φωνή σε βάθος και δύναμη, με πολλά κόλπα στη σκηνή, υπερβολικά σέξι με αυτό το χρυσό κοντό σορτσάκι και τις γόβες που έκαναν τα πόδια της να φτάνουν μέέέέχρι τον ουρανό (ο κιθαρίστας γκόμενος της παρατηρούσε σαν το μπαμπά γύπα που προσέχει το παιδί του να παίζει για πρώτη φορά μόνο του πάνω από έναν λάκκο αιμοσταγών και γεμάτων σάλια αρσενικών), και γενικά υπήρχε μια πολύ ευχάριστη και διασκεδαστική ατμόσφαιρα. Έκανε και stage diving, έδωσε ολοκληρωμένες εκτελέσεις του μικρού σε μέγεθος μουσικού της καταλόγου ενώ μας συγκίνησε με την υπέροχη διασκευή της στο "You've Got The Love". Αργότερα, όταν τελικά ακούσαμε και τον δίσκο της, ψιλοαπογοητευτήκαμε αφού στο live είχε πολλούς τρόπους να μακιγιάρει κάποιες αδύναμες συνθέσεις αλλά όπως και να’χει ήταν μια ευκαιρία να δούμε επιτέλους έναν καλλιτέχνη τη στιγμή που ξεκινάει. Και αυτό το χρυσό σορτσάκι…
Από εκεί κι έπειτα υπήρξε μια κάθετη πτώση στην ποιότητα. Ούτε χρυσά κολλητά σορτσάκια, ούτε υπέροχα ατελείωτα πόδια, ούτε 12ποντες γόβες που κόβουν λαρύγγια, ούτε ακροβατικά που μας ανάγκαζουν να κουνάμε πέρα δώθε το κεφάλι μας μπας και δούμε λίγο παραπάνω από το στήθος της Φλωρεντίας. Μόνο κάτι γέροι γκριζομάλληδες που έπαιζαν με τις ώρες κάποιους post rock jazz σχηματισμούς.
Πέρα από την πλάκα οι Tortoise ήταν εντυπωσιακοί. Όχι με τον τρόπο της Florence βέβαια αλλά τι να κάνουμε. Ο τρόπος που έπαιζαν και οι συνθέσεις που απλώνονταν σε μαγνήτιζαν και σχεδόν σε υπνώτιζαν. Έμοιαζαν σαν χημικοί, επιστήμονες που συνταίριαζαν με προσοχή και αδημονία ήχους και μουσικά συμπλέγματα. Ταυτόχρονα περνάγαμε και μια βόλτα από τους πιτσιρικάδες Friendly Fires που τους είχαν βάλει οινόπλεμα στα πισινά και πεταγόντουσαν απο'δώ κι απο'κεί. Και αυτοί ήταν αρκετά ευχάριστοι αλλά προφανώς οι Tortoise ήταν πιο κατάλληλοι για τα γεροντολαγνικά μας γούστα.
Στο τέλος για να ηρεμήσουμε πήγαμε στο μικρό αμφιθέατρο ν’ ακούσουμε τον Ευριπίδη χωρίς καμία προσδοκία, ελπίζοντας σε μια εμφάνιση που θα «ξέπλενε» από πάνω μας την ημέρα μουσικά αλλά και γενικά. Και ο συμπαθής Ευριπίδης (Έλληνας μετοικήσας στη Βαρκελώνη) έκανε πολύ περισσότερα απ’ ότι περιμέναμε. Γλυκά και περιγραφικά τραγουδάκια εμπνευσμένα από τους Beatles και τον John Cale γέμισαν το αμφιθέατρο. Οι ντροπαλές εισαγωγές του με τα ολίγον τι σπασμένα ελληνικά τους τον έκαναν ακόμα πιο συμπαθή ενώ το μοναδικό τραγούδι με ελληνικούς στίχους (και κατά συνέπεια πιο επίφοβο για φιάσκο) ήταν καταπληκτικό. Εξομολογητικό, ειλικρινές και νοσταλγικό. Αλλά στην τέλεια ποσότητα ώστε να μη σου γυρίσουν τα άντερα από το πολύ προσωπικό του πράγματος.
Αυτό ήταν. Μια γιορτή της μουσικής που θα την τιμάμε ετησίως αν συνεχίσει και αυτή να τιμά όσους την επισκέπτονται.
-Radiohead & Moderat @ Výstaviště, Πράγα, 23 Αυγούστου 2009
Ας κάνουμε μια σύγκριση. Ας πούμε ότι ξυπνάμε στην Αθήνα και είμαστε χαρούμενοι γιατί το βράδυ θα δούμε μια συναυλία. Και τι συναυλία. Radiohead! Ξυπνάμε λοιπόν το πρωί κι ετοιμαζόμαστε για δουλειά. Παίρνουμε τα απαραίτητα λεωφορεία τα οποία καθυστερούν με αποτέλεσμα να είμαστε παστωμένοι σα σαρδέλες σε τενεκεδένιο κουτί. Με τα πολλά φτάνουμε στη δουλειά όπου έχουμε να ανεχθούμε γλείφτες, καριερίστες, καυλοράπανα με βλέψεις προαγωγής, κουτσομπόληδες και φυσικά ένα αφεντικό μαλάκα περιωπής. Γυρνάμε πτώματα απ'τις υπερωρίες που φυσικά δεν πληρώνονται και μετά αφού τρώμε κάτι ετοιματζίδικο ντυνόμαστε γρήγορα γρήγορα και πηγαίνουμε στον συναυλιακό χώρο όπου μας αρμέγουν χρηματικά, μας μεταχειρίζονται σαν βόδια και γενικότερα μας κάνουν να αισθανόμαστε πιο κοντά στο ζωικό βασίλειο απο ποτέ. Μετά απο τρίωρη καθυστέρηση η μπάντα βγαίνει και εμείς προσπαθούμε να ακούσουμε τον Thom να τραγουδάει ανάμεσα απο ομιλίες για το «που θα πάμε μετά», «αν πρέπει να πηδηχτώ με αυτόν», «πως θα πηδήξω αυτήν» κ.λ.π. Τελικά θα χαρούμε το συγκρότημα και θα γυρίσουμε πίσω χρυσοπληρώνοντας έναν ταρίφα επειδή το μετρό μ'αυτά και μ'αυτά έκλεισε. Αφήστε που και ο μισός ηλεκτρικός είναι κλειστός. Μετά κοιμόμαστε και ξυπνάμε την επόμενη μέρα λιγότερο χαρούμενοι αυτή τη φορά αφού το βράδυ δεν έχει συναυλία.
Ας πούμε τώρα οτι ξυπνάμε στην Πράγα. Βρισκόμαστε στο μέσο των διακοπών μας εκεί και το πρόγραμμα λέει επίσκεψη στο γιγάντιο μουσείο φυσικής ιστορίας και στην απίθανη πλατεία του Wenceslas. Αργότερα παραδοσιακό τσέχικο φαγητό και άλλη μια βόλτα στις απίστευτες πλατείες και χάζεμα στα κτίρια που έχουν ξεχαστεί μεταξύ Μεσαίωνα και Αναγέννησης. Μετακίνηση με το άψογο σύστημα των υπόγειων και υπέργειων συγκοινωνιών και μια πεντακάθαρη πόλη έτοιμη να την γευτείς. Στη συνέχεια γρήγορα στο ξενοδοχείο να αλλάξουμε και μετά μέσα στο πανέμορφο και τεράστιο πάρκο του Výstaviště να περιμένουμε τις πόρτες να ανοίξουν μαζί με τα φιλαράκια που προέρχονται απο δύο τελείως αντίθετα μέρη του κόσμου και παρ'όλ'αυτά βρήκε ο ένας τον άλλον (και όχι μόνο τον βρήκε αλλά τον παντρεύτηκε κιόλας). Μπαίνουμε μέσα με αλαλαγμούς και τον ενθουσιασμό να πας όσο το δυνατόν πιο γρήγορα στις μπροστινές θέσεις. Μπέρδεμα με τις κυρίες που πούλαγαν τις μπύρες και δεν μίλαγαν γρι αγγλικά και τα καινούργια μας βραχιολάκια, αξεσουάρ που αποδείκνυαν οτι είχαμε πληρώσει εισιτήριο και κανείς δεν μπορούσε να μας διώξει κοσμούσαν τους καρπούς μας. Στη συνέχεια αναμονή, συζήτηση, παρατήρηση των περίεργων σύννεφων του τσέχικου ουρανού και μετά οι Moderat με τα ηλεκτρονικά τους sparse καρδιογραφήματα.
Και μετά οι σφυγμοί ανεβαίνουν. Λίγη ακόμα αναμονή σε μια χαλαρή και πολυεθνική ατμόσφαιρα. Και τότε το γνώριμο ηλεκτρονικό ριφάκι μας προετοιμάζει και βρισκόμαστε κυριολεκτικά στις μύτες των ποδιών μας. Μέσα σε καπνό αχνοφαίνονται πέντε φιγούρες να πηγαίνουν βιαστικα προς τα όργανα που τους αναλογούσαν. Και μετά άρχισε. "15 Step" με την ενέργεια να ρέει σαν υγρό μπαταρίας στο κορμί μας, "There There" να μας τσακίζει με τα ριφάκια του Jonny Greenwood, "All I Need" να μας πετάει σαν σβούρα χωρίς κατεύθυνση στα χαοτικά φωνητικά του Thom, το "Lucky" να εκπληρώνει πολλές φαντασιώσεις μας, το "Morning Bell" να παραπατάει σαν μεθυσμένος με άγριες διαθέσεις και το "2+2=5" να φτύνει και να πετάει τις λέξεις προς το μέρος μας φωνάζοντας μας "All Hail To The Thief!". Και μετά;
Το "Videotape" σε μια πραγματικά τραγικά αποχαιρετηστήρια εκτέλεση και το "Nice Dream" γλυκιά βουτιά στην μαρμίτα του παρελθόντος. Οι jazz ευρεσιτεχνίες του "Gloaming" μας άφησαν άφωνους και εκστατικούς στον τρελό χορό του Thom και το "Reckoner" μας χάρισε άλλη μια απευθείας σύνδεση με το οτιδήποτε είναι όμορφο και πέρα απο την κατανόησή μας.Το "Bangers & Mash" μας αποτρέλανε με την ροκ πόζα και την βαθιά διεισδυτικότητα της κιθάρας του Jonny που συνεχίστηκε στο πανηγύρι των rffs του "Bodysnatchers". Για επιδόρπιο μας είχαν την περίφημη αφιέρωση στον Καφκα που μας έκανε ευτυχισμένους σε τόσα πολλά επίπεδα και στην συνέχεια την πνευματική ένωση με τα θεία του καλύτερου κομματιού της δεκαετίας που μας πέρασε (το "Pyramid Song" είναι αυτό), τον νέο krautrock εθισμό στο αέρινο "These Are My Twisted Words", άλλη μια εφηβική ονείρωξη που επιτέλους ακούσαμε - "Airbag" - και το κλάμα χιλίων σπασμένων καθρεφτών στο δεύτερο καλύτερο κομμάτι της δεκαετίας που μας πέρασε, το "How To Disappear Completely". And Never Be Found θα προσέθετα. Και μετά και μετά.... Το "The Bends" μας θύμισε τόσα πολλά σε σχεδόν τέσσερα λεπτά ενώ η νέα ονειρεμένη εκδοχή του "True Love Waits" ξέραμε οτι μας έδιωχνε αλλά ήμασταν τόσο ευτυχισμένοι.
Και μετά τη συναυλία περιμέναμε σαν τους χαζούς για την setlist, την οποία δεν πήραμε, αλλά δεν είχε την παραμικρή σημασία. Και μετά μια μικρή πομπή να γυρίζει προς την πόλη μέσα απο το σκοτεινό πλέον δάσος του Výstaviště που μύριζε τσιγάρο, αλκοόλ αλλά και φρεσκάδα απο την τόση χαρά που είχε γεμίσει τα πνευμόνια χιλιάδων κόσμου. Και πέσαμε για ύπνο με θέα το προάστιο του κέντρου της Πράγας. Και περιμέναμε τον ήλιο να μας χτυπήσει στο πρόσωπο και να μας ξυπνήσει κάνοντάς μας σήμα για νέα εξόρμηση σε μια από τις ομορφότερες πόλεις του κόσμου.
Τώρα διαβάστε τις δύο εκδοχές και διαλέξτε ποιαν προτιμάτε.
Άλλη μια γλυκόπικρη συναυλία. Από αυτές που σχεδόν αποκλειστικά μπορεί να προσφέρει η Ελλάδα. Ο Patrick ήταν υποτιμημένος στα ντουζένια του, πόσο μάλλον τώρα που δεν βρίσκει εταιρεία να κυκλοφορήσει τον δεύτερό του δίσκο μετά το Luxury Problems που πήγε και βυθίστηκε αύτανδρο.
Από τη μια αισθανόσουν θλίψη γιατί έβλεπες έναν 40άρη να προσπαθεί να πουλήσει τον δίσκο του, διαδικασία που περισσότερο ταιριάζει σε κάποιον με την μισή του ηλικία (και διαδικασία που φαινόταν ότι δεν την λάτρευε και ιδιαίτερα), εκνευριζόταν με τους μικροφωνισμούς που πραγματικά ήταν απαράδεκτοι και σε αποσυντόνιζαν τελείως ενώ το βλέμμα του σκοτείνιαζε σε κάθε υποψία ότι το κοινό δεν είχε την απαραίτητη ανταπόκριση. Βάλτε σε όλα αυτά όσους καθόντουσαν στον δεύτερο όροφο και δεν το βουλώσανε στιγμή (φωνάζοντας μάλιστα όταν φώναζε ο τραγουδιστής ώστε να είναι σίγουροι ότι θα ακουστούν), βάλτε το μπλέντερ του μπάρμαν που σκέπαζε την κιθάρα του Patrick αλλά κάπως έπρεπε να κάνει τηδουλειά του κι ο μετρ των αλκοολούχων και θα έχετε μια κωμικοτραγική συναυλία που απλά στενοχώρησε τον συμπαθέστατο ιρλανδικής καταγωγής τραγουδιστή καθώς και εμάς τους συμπαθέστατους ελληνικής καταγωγής μουσικόφιλους που δώσαμε τα λεφτάκια μας.
Η γεύση όμως τελικά ήταν γλυκιά. Οι συνθέσεις του Duff μπορεί να μην ήταν πρωτότυπες, ήταν όμως αξιοπρεπέστατες και πολλές φορές ακούγονταν εξαιρετικά ευχάριστα. Βάλτε την πολύ καλή και ακόμα ισχυρή φωνή του, το ζεστότερο χειροκρότημα του κόσμου όσο πέρναγε η ώρα (ίσως και σε μια ασυνήθιστη ένδειξη ευγένειας) καθώς και την μελαγχολική «μπουάτ» ατμόσφαιρα που ανέδυε το μαγαζί εκείνο το βράδυ του Οκτώβρη και τελικά το χαρήκαμε. Τα δε τραγούδια του φαινόντουσαν τρομακτικά αυτοβιογραφικά. Για τις κακουχίες που πέρασε ο πατέρας του και ο παππούς του, την προσπάθειά του να βρει την αλήθεια σε πιο φυσικά πράγματα - και όχι τεχνητά όπως τα ναρκωτικά - στο "Mother Nature’s Refugee" και το "Song To America" που θα πήγαινα στοίχημα ότι ο στίχος του "'cause he's not committing suicide in Αmerica, but Αmerica's committing suicide in him" είναι αυτοβιογραφικός. Μια ευχάριστη αίσθηση μας έρχεται ακόμα στο μυαλό καθώς σκεφτόμαστε αυτήν τη χαλαρή και χωρίς απαιτήσεις γλυκιά βραδιά.
- Do Make Say Think & Happiness Project & Years @ Rodeo Club, 25 Οκτωβρίου 2009Να μια φορά που πήγαμε κάπου απρογραμμάτιστα. Ας είναι καλά η μεγάλη, περήφανη και μοναδική μας ΝΙΚΗ ever σε διαγωνισμό που χάριζε εισιτήρια. Δεν γινόταν να πετάγαμε στα σκουπίδια αυτή την ιδιαίτερη περίσταση γιατί θα ήταν σα να γυρνάγαμε την πλάτη μας στην τύχη. Όχι λοιπόν. Έτσι κι αλλιώς ξέραμε ότι οι Do Make Say Think αυτή η μουσική κολεκτίβα από τον Καναδά θα έδινε μια αξιοπρεπέστατη παράσταση. Τελικά κάναμε λάθος. Η παράσταση ήταν σχεδόν εντυπωσιακή. Και αν κούραζε λιγάκι η απουσία των φωνητικών (λυπούμαστε, δεν είμαστε και οι πιο φανατικοί post rockers), εν τούτοις εντυπωσίασαν με την τεχνική τους ξεχωριστά ο καθένας και σαν συνολικό δέσιμο. Στην αρχή μας εξέπληξε ευχάριστα η ιδιοφυής ιδέα του μυστακοφόρου Charles Spearin με το The Happiness Project του που δουλεύει ακόμα καλύτερα live αφού οι jazz πινελιές γίνονται ακόμα πιο διαπεραστικές. Η ιδέα ήταν συγκινητικά ανθρώπινη και κάτι που μόνο ένας νεόκοπος γονιός σαν τον Spearin θα μπορούσε να σκεφτεί. Στη συνέχεια χάσαμε λίγο τον ρυθμό μας με το κάπως βαρετό όχημα των Years που το καβαλούσε ο κατά τα άλλα πολύ ικανός κιθαρίστας Ohad Benchetrit.
Και μετά ξαναέσμιξαν όλα τα αηδόνια στην σκηνή. Η ντροπαλή ασιάτισσα που έπαιζε το σαξόφωνο, ο σιωπηλός τρομπετίστας, ο μυστηριώδης και δυναμικός Ohad, οι ντράμερ που κοπανούσαν ο ένας με χειρουργική ακρίβεια και ο άλλος με μανιώδη ξεσπάσματα, η γλυκύτατη Julie Penner που έπαιζε το βιολί της με χίλιους και έναν τρόπους, ο μικροσκοπικός αλλά νευρικός Justin Small που στο μυαλό μου τουλάχιστον ήταν ο frontman (επειδή μίλαγε περισσότερο, όχι για κάποιον άλλον λόγο) και φυσικά το υπερφυσικό και υπερταλαντούχο μουστάκι του μικρού θεούλη Charles Spearin που έβγαζε συνεχώς μνημειώδεις μπασογραμμές από το μανίκι του.
Στο γυρισμό σκεφτόμασταν για ποιο λόγο τα ελληνικά συγκροτήματα ακούγονται τόσο ξεκούρδιστα και απροετοίμαστα. Μετά θυμηθήκαμε το πρόγραμμα που εφάρμοσε για την ανάπτυξη της μουσικής η καναδική κυβέρνηση και βρήκαμε την απάντηση. Είναι λίγο δύσκολο να ακούγεσαι σφιχτός και αφοσιωμένος στη μουσική όταν έχεις να θρέψεις/τραφείς οπότε αναγκαστικά το βλέπεις σαν χόμπι με αποτέλεσμα να διαβάζουμε ανάποδα το Do Make Say Think και να κολλάμε στο "Say".
- Mark Lanegan & Greg Dulli @ Gagarin, 4 Φεβρουαρίου 2009
Κοίταξα τα σκονισμένα μου κιτάπια από εκείνον τον βροχερό και κρύο Φεβρουάριο (λέμε τώρα) για να θυμηθώ κάποια πράγματα από αυτή τη συναυλία. Συνειδητοποιώντας ότι έχει περάσει ένας χρόνος από το σχεδόν ετήσιο προσκύνημά μου στις αυτού μεγαλειότητες Lanegan και Dulli θα προσπαθήσω να επαναφέρω στο μυαλό εκείνη την υγρή και μυστηριώδη νύχτα. Αυτό που θυμάμαι ήταν ότι καθόμασταν όλοι. Ή πιο σωστά καθόμασταν αυτοί που είχαμε προβλέψει να έρθουμε νωρίτερα. Βεβαίως το δελτίο τύπου έλεγε ότι όλο το κοινό θα είναι καθιστό αλλά το δελτίο τύπου έλεγε ότι οι δύο θρύλοι θα συνοδεύονται από τον βιολιστή και την τσελίστα του Αγγελάκα οπότε παίρνουμε ως δεδομένο ότι αυτό το δελτίο τύπου ήταν εξίσου πολύτιμο με ένα χρησιμοποιημένο κωλόχαρτο. Από εκεί και έπειτα είχαμε την καθιερωμένη δυομισάωρη καθυστέρηση μιας και το Gagarin είναι ως γνωστόν θιασώτης της υπομονής και της αυτοσυγκράτησης που θα ζήλευε ακόμα και osho του zen. Ευτυχώς που παίζαμε τον πρώτο αγώνα του ημιτελικού του κυπέλλου Ελλάδος με τον ΠΑΟΚ στη Θεσσαλονίκη οπότε είχαμε κάτι να ασχολούμαστε. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να σιχτιρίζω κάποιον παίκτη του Ολυμπιακού που έχασε μια ευκαιρία, αλλά είπαμε, έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος και όπως είναι φυσικό χάνονται τέτοιες σημαντικές λεπτομέρειες (μην ανησυχείτε, το γυρίσαμε το σκορ στο δεύτερο αγώνα!).
Κοιτώντας την ανταπόκριση που κάναμε μετά την συναυλία ξαναθυμάμαι την καλή και χαλαρή διάθεση που είχε ο Lanegan, πράγμα ασυνήθιστο γι’ αυτόν, την σφιχτή και κάπως γκρινιάρικη διάθεση του Dulli, επίσης ασυνήθιστο γι’ αυτόν, και το γεγονός ότι παίχτηκαν κάποια τραγούδια από τους δυο τους σε ακουστικές εκτελέσεις που δεν περίμενα ποτέ ν’ ακούσω έχοντας μόνο ονειρευτεί ότι θα τα δω live. Τα σοκ ήταν απανωτά. Ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι τόσα χρόνια που σιγοτραγουδούσα τις «πατρικές» συμβουλές του "Kimiko’s Dream House", τον αποχαιρετιστήριο ορυμαγδό του "Resurrection Song", το φούσκωμα του ποταμού στο "River Rise" και την Ιώβεια υπομονή του "One Hundred Days", θα έβλεπα από κοντά τον μεγάλο να τα τσακίζει δίνοντας μας απόλυτες ερμηνείες. Αλλά και από την πλευρά του Dulli ακούσαμε κάποια πράγματα που δεν πιστεύαμε ποτέ ότι θα τον βλέπαμε να τα τραγουδά. Όπως το '90s καλοκαίρι του "Summer’s Kiss" και το "Candy Cane Crawl" από τις μέρες του ως Twilight Singer. Οι οποίες όπως ακούμε επανέρχονται παρεμπιπτόντως.
Για εμάς που είδαμε τους Gutter Twins σε όλη τους την ηλεκτρική μεγαλοπρέπεια το 2008, από αυτή την ακουστική συναυλία περιμέναμε κάποια κομμάτια που δεν τραγουδάνε συχνά, μαζί με τα πρόσφατά τους σε ένα ακουστικό twist. Οπότε δεν απογοητευτήκαμε από τους σατανικούς αδελφούς. Αλλά και πότε το έχουμε πάθει με δαύτους.
- Tindersticks @ Θέατρο Badminton, 21 Φεβρουαρίου 2009
Άλλο ένα αγαπημένο συγκρότημα που ευτυχώς έχει την ησυχία του από τους «κριτικούς» αφού τους έχουν ανακηρύξει εδώ και καιρό «τελειωμένους», ότι «δεν έχουν να μας πουν τίποτα» κ. λ. π.
Φυσικά και έχουν να μας πουν αρκεί να έχουμε όρεξη να τους ακούσουμε βεβαίως. Μέχρι στιγμής το μεγαλύτερο έγκλημα των Tindersticks είναι ότι έχουν πάνω από δέκα χρόνια καριέρας. Μερικοί συνδυάζουν το γεγονός ότι δεν μπορούν να βλέπουν πια τα μούτρα της γυναίκας τους με τη μουσική, επιζητώντας συνεχώς καινούργια μουσικά πιπίνια.
Οι Tindersticks στο Badmindon λοιπόν. Το Badmindon που είναι ο καλύτερος ελληνικός χώρος για να δεις μια μπάντα που παίζει με τις λεπτομέρειες και θέλει την αμέριστη προσοχή και την απαραίτητη ησυχία για να ξεδιπλωθεί. Ένας χώρος με εκπληκτική ακουστική, ατμόσφαιρα και γενικότερα φτιαγμένος έτσι ώστε να αισθάνεσαι άνθρωπος και όχι ζώο. Η προετοιμασία που ταίριαζε σε θεατρική παράσταση ουδόλως μας χάλασε μιας και οι Tindersticks πάντα έδεναν άψογα με αυτό το στυλ.
Η συναυλία ξεκίνησε με μερικούς τύπους να μας κόβουν τη θέα (τα πανάκριβα εισιτήρια σε οδηγούν μακριάάά στα πέρα μέρη των φθηνών εισιτηρίων) και με κάποιον γνωστό μουσικοκριτικό ο οποίος πρέπει να ήταν αρκετά χρόνια στο κουρμπέτι γιατί φαινόταν σοφός και γηραλέος αλλά τύγχανε να είναι και γιγάντιος στο δέμας, να μας κόβει ωραιότατα την ορατότητα. Ευτυχώς μετά από μερικά τραγούδια, αφού αισθάνθηκε ότι εκπλήρωσε το χρέος του (έτσι και αλλιώς τσάμπα είχε μπει, ήταν προφανές αυτό από τους τεμενάδες που του έκαναν οι σφουγγοκωλάριοι ταξιθέτες), την έκανε.
Οι Tindersticks αξίζανε πολλά όμως εκείνη την βραδιά. Η φωνή του Stuart ήταν σε εντυπωσιακή και πλήρη φόρμα. Οι μουσικοί πολλοί στη σκηνή αλλά απολύτως απαραίτητοι για την κινηματογραφική και πλούσια μουσική ατμόσφαιρα της μπάντας. Όλο το The Hungry Saw παίχτηκε άψογα και ακόμα παραπάνω, ενώ εμφανίστηκαν προς τέρψιν των παλαιότερων θαυμαστών τους το μαγευτικά μυστηριώδες "My Sister", το noir ερωτικό έγκλημα του "Jism" και το γουέστερν του "Her". Βάλτε στα συν και το χορταστικό της συναυλίας που κράτησε ακριβώς όση ώρα έπρεπε κι έχεις μια μπάντα που αξίζει εισιτήριο διαρκείας στα live της. Άντε τώρα που έχετε και καινούργιο δίσκο μην ντραπείτε. Ελάτε και απο’δώ.
-My Brightest Diamond @ Rodeo Club, 11 Δεκεμβρίου 2009Η νύχτα ξεκίνησε με άσχημα σημάδια. Πρώτα οι αγαπητοί ελεγκτές του Rodeo μας πήραν τις μπύρες προφασιζόμενοι λόγους ασφαλείας υποχρεώνοντάς μας στην ουσία να πληρώσουμε 5 ευρώ για τις κλασσικές Αmstel από το μπαρ του μαγαζιού. Φυσικά στο εισιτήριο δεν έγραφε πουθενά ότι απαγορεύεται να φέρνεις τις δικές σου μπύρες αλλά γιατί να πειράξει κανέναν αυτό. Σάμπως διαβάζουμε ποτέ τα δικαιώματα μας και τις υποχρεώσεις μας.
Δεύτερον και κυριότερο το ελληνικό support, που δεν θα αναφέρω το όνομά τους για λόγους savoir vivre, ήταν ότι πιο αστείο έχω δει ποτέ. Ομοιόμορφο ντύσιμο σαν απόστολοι της Ευαγγελικής Εκκλησίας, παραφόρτωσαν την σκηνή με καμιά δεκαριά όργανα τα οποία αποδείχθηκε ότι δεν ήξεραν καν να τα χρησιμοποιήσουν, επαναλαμβανόμενες συνθέσεις όμορφες σαν ξερατό κατσίκας και οι κλασσικές κλαψιάρικες μαλακίες αντί για στίχους που μάλιστα τις ακούγαμε και σε άθλια προφορά παρμένες από το εγχειρίδιο του «προβληματισμένου» στιχουργού. Θα έδειχνα κατανόηση (εδώ έδειξα στους Κόρε Ύδρο) αλλά κάπου πήρε το αυτί μου ότι μετά την – ο θεός να την κάνει - παράστασή τους μαζεύτηκαν σε μια γωνία, και δεν βούλωναν το στόμα τους γράφοντας κανονικά την Shara Worden. Αλλά γιατί να περιμένω συναδελφική αλληλεγγύη αφού προφανώς οι ευαγγελιστές αυτοί αν έλεγαν ότι είναι συνάδελφοι της Shara θα έπεφταν τα – κοντά είναι αλήθεια - ταβάνια του Rodeo.
Μετά από γιγαντιαία καθυστέρηση, και αφού ανεχθήκαμε όλα αυτά, βγήκε επιτέλους στην σκηνή η κυρία Shara με το σχήμα της My Brightest Diamond. Και τότε ξαφνικά η βραδιά έγινε τέλεια. Πιο μαγική, πιο παραμυθένια, πιο γοητευτική, πιο μυστηριώδης, πιο μεγαλοπρεπής. Η Shara Worden είναι μια μικροκαμωμένη νεραϊδούλα από το Michigan. Χάριν σε μια ταλαιπωρία που υπέστη στο αεροδρόμιο αναγκάστηκε να μας έρθει με λιγότερα όργανα απ’ ότι είχε υπολογίσει με αποτέλεσμα να έχει πολύ κούρδισμα η συναυλία. Όλα αυτά όμως τα έκανε να φαίνονται τόσο ασήμαντα με το μπρίο της, την φαντασία της, και τις πάντοτε εύστοχες και ξύπνιες ατάκες της. Η απίστευτη φωνή της που επισκίασε πάρα πολλές live φωνές που θεωρούσα κορυφαίες μέχρι τότε στο μυαλό μου, το απόλυτο δέσιμο με τον μπασίστα της και τον ντράμερ της (οι οποίοι παρεμπιπτόντως έμοιαζαν με μοντέλα εσωρούχων), το παραμύθι του βόρειου ανέμου πριν το συγκλονιστικό "From The Top Of The World" που μας άφησε άφωνους με την εφευρετικότητα του και τον οπτικοακουστικό συντονισμό του(αν και τα μέσα ήταν ελάχιστα), το απελευθερωτικό "Ice And Storm", όλες οι φορές που μας άφησε να συμμετάσχουμε και το καταχαρήκαμε όπως στο "Gentlest Gentleman" και το "Apples", τις απόλυτα ταιριαστές διασκευές της στον Prince και τη Nina Simone και φυσικά την απόλαυση να την βλέπεις να χοροπηδάει σαν βατράχι σε νούφαρα στο "Freak Out". Μια πραγματικά άψογη performer που δεν χόρταινες να την βλέπεις και να την ακούς. Μπορεί ο χώρος να ήταν ακατάλληλος, ιδιαίτερα αν ήσουν πιο πίσω, αλλά τουλάχιστον το Rodeo κουβάλησε τον περασμένο χειμώνα το βάρος των alternative συναυλιών. Φυσικά δεν μπορούμε να μην σκεφτούμε τους My Brightest Diamond σε ένα Badminton αλλά δεν πειράζει. Την επόμενη.
- Synch festival (Florence & The Machine, Tortoise, Ebony Bones, Friendly Fires, Evripidis And His Tragedies) @ Τεχνόπολις, 12 Ιουνίου 2009Γράφουμε μόνο τα ονόματα που είδαμε αφού εκείνη την ημέρα έγιναν ακόμα κάποια DJ set, έπαιξαν οι Fujiya & Miyagi ενώ ήταν να παίξει και ο κύριος Oizo αλλά ακυρώθηκε. Όπως και να’χει ήταν μια πολύ όμορφη εμπειρία. Και θυμηθήκαμε πόσο πολύ λείπουν τα φεστιβάλ της προκοπής στην Ελλάδα. Η ευχαρίστηση και η ευδαιμονία που προσφέρει το να πηγαίνεις από το ένα stage στο άλλο για να ακούσεις και να δείς μουσική, η ευχάριστη ατμόσφαιρα στον αέρα με τον κόσμο άλλοτε να βολτάρει και άλλοτε να τρέχει να προλάβει να δει το επόμενο όνομα σου δημιουργεί ένα ζεστό συναίσθημα στην κοιλίτσα. Να τα πάρουμε με τη σειρά λοιπόν.
Μετά από μια γιγάντια ουρά καταφέραμε να μπούμε μέσα όπου και προλάβαμε την «τρελή» και ασυγκράτητη ενέργεια της Ebony Bones. Δεν μπορώ να θυμηθώ κάποιο συγκεκριμένο τραγούδι της που έκανε εντύπωση, ήταν περισσότερο ή όλη εμφάνισή της και το όλο στυλ της. Κάτι σαν πιο έθνικ Peaches.
Στη συνέχεια είχαμε τη χαρά να δούμε από κοντά το πιο φρέσκο προϊόν του hype, την Florence με τη μηχανή της. Και δεν απογοήτευσε. Μεγάλη φωνή σε βάθος και δύναμη, με πολλά κόλπα στη σκηνή, υπερβολικά σέξι με αυτό το χρυσό κοντό σορτσάκι και τις γόβες που έκαναν τα πόδια της να φτάνουν μέέέέχρι τον ουρανό (ο κιθαρίστας γκόμενος της παρατηρούσε σαν το μπαμπά γύπα που προσέχει το παιδί του να παίζει για πρώτη φορά μόνο του πάνω από έναν λάκκο αιμοσταγών και γεμάτων σάλια αρσενικών), και γενικά υπήρχε μια πολύ ευχάριστη και διασκεδαστική ατμόσφαιρα. Έκανε και stage diving, έδωσε ολοκληρωμένες εκτελέσεις του μικρού σε μέγεθος μουσικού της καταλόγου ενώ μας συγκίνησε με την υπέροχη διασκευή της στο "You've Got The Love". Αργότερα, όταν τελικά ακούσαμε και τον δίσκο της, ψιλοαπογοητευτήκαμε αφού στο live είχε πολλούς τρόπους να μακιγιάρει κάποιες αδύναμες συνθέσεις αλλά όπως και να’χει ήταν μια ευκαιρία να δούμε επιτέλους έναν καλλιτέχνη τη στιγμή που ξεκινάει. Και αυτό το χρυσό σορτσάκι…
Από εκεί κι έπειτα υπήρξε μια κάθετη πτώση στην ποιότητα. Ούτε χρυσά κολλητά σορτσάκια, ούτε υπέροχα ατελείωτα πόδια, ούτε 12ποντες γόβες που κόβουν λαρύγγια, ούτε ακροβατικά που μας ανάγκαζουν να κουνάμε πέρα δώθε το κεφάλι μας μπας και δούμε λίγο παραπάνω από το στήθος της Φλωρεντίας. Μόνο κάτι γέροι γκριζομάλληδες που έπαιζαν με τις ώρες κάποιους post rock jazz σχηματισμούς.
Πέρα από την πλάκα οι Tortoise ήταν εντυπωσιακοί. Όχι με τον τρόπο της Florence βέβαια αλλά τι να κάνουμε. Ο τρόπος που έπαιζαν και οι συνθέσεις που απλώνονταν σε μαγνήτιζαν και σχεδόν σε υπνώτιζαν. Έμοιαζαν σαν χημικοί, επιστήμονες που συνταίριαζαν με προσοχή και αδημονία ήχους και μουσικά συμπλέγματα. Ταυτόχρονα περνάγαμε και μια βόλτα από τους πιτσιρικάδες Friendly Fires που τους είχαν βάλει οινόπλεμα στα πισινά και πεταγόντουσαν απο'δώ κι απο'κεί. Και αυτοί ήταν αρκετά ευχάριστοι αλλά προφανώς οι Tortoise ήταν πιο κατάλληλοι για τα γεροντολαγνικά μας γούστα.
Στο τέλος για να ηρεμήσουμε πήγαμε στο μικρό αμφιθέατρο ν’ ακούσουμε τον Ευριπίδη χωρίς καμία προσδοκία, ελπίζοντας σε μια εμφάνιση που θα «ξέπλενε» από πάνω μας την ημέρα μουσικά αλλά και γενικά. Και ο συμπαθής Ευριπίδης (Έλληνας μετοικήσας στη Βαρκελώνη) έκανε πολύ περισσότερα απ’ ότι περιμέναμε. Γλυκά και περιγραφικά τραγουδάκια εμπνευσμένα από τους Beatles και τον John Cale γέμισαν το αμφιθέατρο. Οι ντροπαλές εισαγωγές του με τα ολίγον τι σπασμένα ελληνικά τους τον έκαναν ακόμα πιο συμπαθή ενώ το μοναδικό τραγούδι με ελληνικούς στίχους (και κατά συνέπεια πιο επίφοβο για φιάσκο) ήταν καταπληκτικό. Εξομολογητικό, ειλικρινές και νοσταλγικό. Αλλά στην τέλεια ποσότητα ώστε να μη σου γυρίσουν τα άντερα από το πολύ προσωπικό του πράγματος.Αυτό ήταν. Μια γιορτή της μουσικής που θα την τιμάμε ετησίως αν συνεχίσει και αυτή να τιμά όσους την επισκέπτονται.
-Radiohead & Moderat @ Výstaviště, Πράγα, 23 Αυγούστου 2009
Ας κάνουμε μια σύγκριση. Ας πούμε ότι ξυπνάμε στην Αθήνα και είμαστε χαρούμενοι γιατί το βράδυ θα δούμε μια συναυλία. Και τι συναυλία. Radiohead! Ξυπνάμε λοιπόν το πρωί κι ετοιμαζόμαστε για δουλειά. Παίρνουμε τα απαραίτητα λεωφορεία τα οποία καθυστερούν με αποτέλεσμα να είμαστε παστωμένοι σα σαρδέλες σε τενεκεδένιο κουτί. Με τα πολλά φτάνουμε στη δουλειά όπου έχουμε να ανεχθούμε γλείφτες, καριερίστες, καυλοράπανα με βλέψεις προαγωγής, κουτσομπόληδες και φυσικά ένα αφεντικό μαλάκα περιωπής. Γυρνάμε πτώματα απ'τις υπερωρίες που φυσικά δεν πληρώνονται και μετά αφού τρώμε κάτι ετοιματζίδικο ντυνόμαστε γρήγορα γρήγορα και πηγαίνουμε στον συναυλιακό χώρο όπου μας αρμέγουν χρηματικά, μας μεταχειρίζονται σαν βόδια και γενικότερα μας κάνουν να αισθανόμαστε πιο κοντά στο ζωικό βασίλειο απο ποτέ. Μετά απο τρίωρη καθυστέρηση η μπάντα βγαίνει και εμείς προσπαθούμε να ακούσουμε τον Thom να τραγουδάει ανάμεσα απο ομιλίες για το «που θα πάμε μετά», «αν πρέπει να πηδηχτώ με αυτόν», «πως θα πηδήξω αυτήν» κ.λ.π. Τελικά θα χαρούμε το συγκρότημα και θα γυρίσουμε πίσω χρυσοπληρώνοντας έναν ταρίφα επειδή το μετρό μ'αυτά και μ'αυτά έκλεισε. Αφήστε που και ο μισός ηλεκτρικός είναι κλειστός. Μετά κοιμόμαστε και ξυπνάμε την επόμενη μέρα λιγότερο χαρούμενοι αυτή τη φορά αφού το βράδυ δεν έχει συναυλία.
Ας πούμε τώρα οτι ξυπνάμε στην Πράγα. Βρισκόμαστε στο μέσο των διακοπών μας εκεί και το πρόγραμμα λέει επίσκεψη στο γιγάντιο μουσείο φυσικής ιστορίας και στην απίθανη πλατεία του Wenceslas. Αργότερα παραδοσιακό τσέχικο φαγητό και άλλη μια βόλτα στις απίστευτες πλατείες και χάζεμα στα κτίρια που έχουν ξεχαστεί μεταξύ Μεσαίωνα και Αναγέννησης. Μετακίνηση με το άψογο σύστημα των υπόγειων και υπέργειων συγκοινωνιών και μια πεντακάθαρη πόλη έτοιμη να την γευτείς. Στη συνέχεια γρήγορα στο ξενοδοχείο να αλλάξουμε και μετά μέσα στο πανέμορφο και τεράστιο πάρκο του Výstaviště να περιμένουμε τις πόρτες να ανοίξουν μαζί με τα φιλαράκια που προέρχονται απο δύο τελείως αντίθετα μέρη του κόσμου και παρ'όλ'αυτά βρήκε ο ένας τον άλλον (και όχι μόνο τον βρήκε αλλά τον παντρεύτηκε κιόλας). Μπαίνουμε μέσα με αλαλαγμούς και τον ενθουσιασμό να πας όσο το δυνατόν πιο γρήγορα στις μπροστινές θέσεις. Μπέρδεμα με τις κυρίες που πούλαγαν τις μπύρες και δεν μίλαγαν γρι αγγλικά και τα καινούργια μας βραχιολάκια, αξεσουάρ που αποδείκνυαν οτι είχαμε πληρώσει εισιτήριο και κανείς δεν μπορούσε να μας διώξει κοσμούσαν τους καρπούς μας. Στη συνέχεια αναμονή, συζήτηση, παρατήρηση των περίεργων σύννεφων του τσέχικου ουρανού και μετά οι Moderat με τα ηλεκτρονικά τους sparse καρδιογραφήματα.Και μετά οι σφυγμοί ανεβαίνουν. Λίγη ακόμα αναμονή σε μια χαλαρή και πολυεθνική ατμόσφαιρα. Και τότε το γνώριμο ηλεκτρονικό ριφάκι μας προετοιμάζει και βρισκόμαστε κυριολεκτικά στις μύτες των ποδιών μας. Μέσα σε καπνό αχνοφαίνονται πέντε φιγούρες να πηγαίνουν βιαστικα προς τα όργανα που τους αναλογούσαν. Και μετά άρχισε. "15 Step" με την ενέργεια να ρέει σαν υγρό μπαταρίας στο κορμί μας, "There There" να μας τσακίζει με τα ριφάκια του Jonny Greenwood, "All I Need" να μας πετάει σαν σβούρα χωρίς κατεύθυνση στα χαοτικά φωνητικά του Thom, το "Lucky" να εκπληρώνει πολλές φαντασιώσεις μας, το "Morning Bell" να παραπατάει σαν μεθυσμένος με άγριες διαθέσεις και το "2+2=5" να φτύνει και να πετάει τις λέξεις προς το μέρος μας φωνάζοντας μας "All Hail To The Thief!". Και μετά;
Το "Videotape" σε μια πραγματικά τραγικά αποχαιρετηστήρια εκτέλεση και το "Nice Dream" γλυκιά βουτιά στην μαρμίτα του παρελθόντος. Οι jazz ευρεσιτεχνίες του "Gloaming" μας άφησαν άφωνους και εκστατικούς στον τρελό χορό του Thom και το "Reckoner" μας χάρισε άλλη μια απευθείας σύνδεση με το οτιδήποτε είναι όμορφο και πέρα απο την κατανόησή μας.Το "Bangers & Mash" μας αποτρέλανε με την ροκ πόζα και την βαθιά διεισδυτικότητα της κιθάρας του Jonny που συνεχίστηκε στο πανηγύρι των rffs του "Bodysnatchers". Για επιδόρπιο μας είχαν την περίφημη αφιέρωση στον Καφκα που μας έκανε ευτυχισμένους σε τόσα πολλά επίπεδα και στην συνέχεια την πνευματική ένωση με τα θεία του καλύτερου κομματιού της δεκαετίας που μας πέρασε (το "Pyramid Song" είναι αυτό), τον νέο krautrock εθισμό στο αέρινο "These Are My Twisted Words", άλλη μια εφηβική ονείρωξη που επιτέλους ακούσαμε - "Airbag" - και το κλάμα χιλίων σπασμένων καθρεφτών στο δεύτερο καλύτερο κομμάτι της δεκαετίας που μας πέρασε, το "How To Disappear Completely". And Never Be Found θα προσέθετα. Και μετά και μετά.... Το "The Bends" μας θύμισε τόσα πολλά σε σχεδόν τέσσερα λεπτά ενώ η νέα ονειρεμένη εκδοχή του "True Love Waits" ξέραμε οτι μας έδιωχνε αλλά ήμασταν τόσο ευτυχισμένοι.
Και μετά τη συναυλία περιμέναμε σαν τους χαζούς για την setlist, την οποία δεν πήραμε, αλλά δεν είχε την παραμικρή σημασία. Και μετά μια μικρή πομπή να γυρίζει προς την πόλη μέσα απο το σκοτεινό πλέον δάσος του Výstaviště που μύριζε τσιγάρο, αλκοόλ αλλά και φρεσκάδα απο την τόση χαρά που είχε γεμίσει τα πνευμόνια χιλιάδων κόσμου. Και πέσαμε για ύπνο με θέα το προάστιο του κέντρου της Πράγας. Και περιμέναμε τον ήλιο να μας χτυπήσει στο πρόσωπο και να μας ξυπνήσει κάνοντάς μας σήμα για νέα εξόρμηση σε μια από τις ομορφότερες πόλεις του κόσμου.
Τώρα διαβάστε τις δύο εκδοχές και διαλέξτε ποιαν προτιμάτε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου