Κοιτάζοντας το 2019 στον πίσω καθρέφτη μας, και βλέποντας που βρεθήκαμε ως ανθρωπότητα το 2020 σίγουρα αναπολούμε πόσο αθώο ήταν το τελευταίο έτος της δεκαετίας των '00s. Άλλωστε τότε ήταν η τελευταία φορά που η καθημερινότητά μας ήταν αυτό που λέμε φυσιολογική.
Μέσα σε όλα τα υπόλοιπα της αναγκαστικής ρουτίνας, ανακαλύψαμε και αρκετά καλή μουσική. Αναλογικά, μάλιστα, με περισσότερα ενδιαφέροντα ακούσματα σε σχέση με το αμέσως προηγούμενο 2018.
Ξεκινώντας από τα αγαπημένα μας κομμάτια για τη χρονιά, μπορούμε να πούμε ότι δυσκολευτήκαμε να τα τακτοποιήσουμε σε σειρά. Φλερτάραμε μάλιστα με τη σκέψη να τα βάλουμε σε τυχαία σειρά αλλά κάτι τέτοιο θα μας έκανε να αισθανόμαστε δειλοί. Τι αξία έχει μια υποκειμενική λίστα αν δεν προκαλεί εντάσεις, διαφωνίες και υποτιμητικά σχόλια για την διανοητική ικανότητα του αρθρογράφου;
Προχωράμε λοιπόν δυνατά και αριθμητικά στην απόλυτη λίστα των καλύτερων κομματιών του 2019 (και αργότερα των καλύτερων δίσκων του 2019). Μια λίστα που επιβεβαιώνει ότι το some beans είναι κάτι σαν το ινστιτούτο Παστέρ των λιστών, ενώ (μετά λύπης μου το λέω αυτό) οι υπόλοιπες λίστες είναι κάτι σαν αντιεμβολιαστές που διαβάζουν παραεπιστημονικές θεωρίες στη χέστρα τους.
24. Mark Lanegan - "Name and Number"
Σκληρό και τραχύ μουσικά αλλά και θεματικά. Οι κιθάρες του Alen Johannes έχουν δώσει μια new wave απόχρωση στον δίσκο με χαρακτηριστική στιγμή το κομμάτι που επιλέξαμε. Ο επιβιώσαντας, της σκηνής του Seattle, Lanegan παρατηρεί με πικρία το πως ανθρώπινες ζωές συμπυκνώνονται σε ψυχρά στατιστικά. Πάντα επίκαιρη σκέψη πόσο μάλλον τον καιρό που διανύουμε.
23. The Twilight Sad - "The Arbor"
Η επιρροή των Cure από την περίοδο που έκαναν συναυλίες μαζί είναι σαφής και σ' αυτό το κομμάτι θα έλεγε κανείς πανηγυρική. Το μπάσο (που θα του έβγαζε το καπέλο ο Simon Gallup) οδηγεί το κομμάτι σε μια κλασσική σκοτεινή στιγμή απ' αυτές που ξέρουν να προσφέρουν οι Σκωτσέζοι σε αφθονία στην καριέρα τους.
22. Sleaford Mods - "Kebab Spider"
Γέννημα-θρέμμα της εργατικής τάξης του Νότινγχαμ και υπερήφανοι γι' αυτό. Μάλιστα τόλμησαν να πάρουν τη μουσική τους στα χέρια τους ιδρύοντας δική τους δισκογραφική εταιρία και παρατώντας ολόκληρη Rough Trade. Μουσικά δεν είναι όσο υποανάπτυκτοι δείχνουν με την πρώτη ακρόαση, αφού στα beats αναλαμβάνει ο εφευρετικός Andrew Fearn. Ένας ιδανικός σύντροφος στη γλαφυρότητα και τη σπιρτάδα του στιχουργού και «τραγουδιστή» Jason Williamson.
21. Mattiel - "Keep the Change"
Παίχτηκε αρκετά και δικαίως αυτό το χιτάκι από την ανερχόμενη ροκ μουσικό, με επιρροές από
το νότο της Αμερικής (καταγωγή από την Ατλάντα) και δύο δίσκους στο παλμαρέ της. Εδώ κάνει υπόθεση εργασίας (ή μάλλον μη εργασίας) μια φαντασίωση που έχει πολύς κόσμος αλλά σπάνια πραγματοποιεί. Ένα τρίλεπτο ανθεμικό γράμμα παραίτησης από μια
δουλειά χωρίς κανένα μέλλον.
20. The National - "Hey Rosey"
Το πιο τρυφερό κομμάτι ενός soft δισκου από τους πάντα πολυλογάδες αστέρες της εναλλακτικής ροκ μουσικής της Αμερικής. Η φωνή της Gail Ann Dorsey κάνει τη διαφορά, καθώς ξυπνάει τον μονίμως κουρασμένο Matt Berninger και μαζί επιδίδονται σε έναν τρυφερό εναγκαλισμό ρομαντισμού και αισιοδοξίας. Εξάλλου η ίδια η γυναίκα του Berninger Carin Besser έγραψε τους καθαρά προσωπικούς στίχους του κομματιού.
19. Bat for Lashes - "So Good"
Άλλο ένα κομμάτι με μουσικές και θεματικές αναφορές στην αθωότητα των '80s από την Natasha Khan που στρέφει το βλέμμα της όλο και πιο πίσω για να βρει έμπνευση. Μια γνώριμη και άμεσα πιασάρικη μελωδία με σκοτεινό στιχουργικό υπόβαθρο.
18. Brittany Howard - "Stay High"
Το ντεμπούτο της, που προσπάθησε να αγγίξει ένα εύρος μουσικών στυλ, κέρδισε κριτικούς, κοινό και grammys. Άλλωστε τέτοια πληθωρική φωνή πάντα αναγνωρίζεται από την αμερικανική μουσική βιομηχανία. Αυτό εδώ το βασικό single με τον γλυκό soul ήχο του είναι η πιο αξιομνημόνευτη στιγμή.
17. Fontaines DC - "The Lotts"
Επανερχόμαστε σε κάτι πιο σκληρό και πιο συγκεκριμένα στους Ιρλανδούς που με ένα post punk άσμα αναφέρονται στην περιοχή του Δουβλίνου που έκαναν πρόβες και «προσπαθούσαν να αποφεύγουν τις αρκετές σύριγγες στον δρόμο προς τα εκεί.» Με συγκίνησε γιατί μου θύμισε τις συμβουλές της γιαγιάς μου, να προσέχω όταν πηγαίναμε σχολικές εκδρομές σε δασάκια για να μην πατήσω καμια σύριγγα και γίνω ναρκομανής.
16. James Blake - "Don't Miss It"
Κυκλοφόρησε μόνο του το 2018 αλλά πολύ σωστά ο καλλιτέχνης αποφάσισε να το βάλει σε περίοπτη θέση στο Assume Form (ασουμε φορμ ρε μόρτη). Θα ήταν κρίμα μια τόσο ενδόμυχη στιγμή να χανόταν εκτός δισκογραφίας.Ιδιαίτερα έξυπνο το βιντεο που το συνοδεύει.
15. Helado Negro - "Running"
Υπνωτικό είναι το επίθετο που ταιριάζει σε αυτό το καλλιεργημένο με ήλιο, νερό, φροντίδα και μποσανόβα κομμάτι. Ο Ρομπέρτο Κάρλος Lange (αλήθεια έτσι τον λένε) δεν πιέζει τίποτα και αφήνει τις σταγονίτσες χρόνου να κυλήσουν πάνω στο δημιούργημά του.
14. C Duncan - "Impossible"
Εδώ ο Σκωτσέζος αφήνει στην άκρη τον πιο προσωπικό και μινιμαλιστικό αιθέριο ήχο που τον χαρακτήριζε και δεν τσιγκουνεύεται (χαχ) τις εξωστρεφείς στιγμές. Μάλιστα αυτή τη φορά δουλεύει με άλλους παραγωγούς και περισσότερο προσωπικό για να ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ.
13. Cass McCombs - "I Followed the River South to What"
Το εναρκτήριο κομμάτι του ένατου δίσκου του Αμερικανού διαρκεί σχεδόν οκτώ λεπτά και είναι μια συνέχεια του καλύτερου του δίσκου του Wit's End. Ιδανικό για να κάνει τις συστάσεις στην επαναλαμβανόμενη, σκονισμένη, ψυχεδελική folk την οποία τελειοποιεί με το χρόνο.
12. Tindersticks - "For The Beauty"
30 χρόνια σχεδόν οι Tindersticks ψάχνουν με συνέπεια την ομορφιά μέσα από την απλότητα και την μελαγχολία. Ακάματοι εργάτες του αισθησιασμού συνεχίζουν ταπεινά να γράφουν πολύ υψηλού επιπέδου μουσικές στιγμές.Με αυτή τη φωνή και ένα πιάνο, όλα είναι πιο εύκολα.
11. Elbow - "My Trouble"
Ξαναβρήκαν τη φόρμα τους θα έλεγε κάποιος και την αποδέχθηκαν θα συμπλήρωνα εγώ. Μετά το magnum opus τους Seldom Seen Kid η αλήθεια είναι ότι προσπάθησαν να κάνουν κάποια πράγματα με τα οποία φάνηκε πως δεν ένιωθαν άνετα. Το "My Trouble" είναι μια επιστροφή σε οικείο περιβάλλον, κάτι που από άποψη μουσικής εξέλιξης μπορεί να γίνει ανθυγιεινό αλλά κάποτε χρειάζεται.
10. Alex G - "Gretel"
Στην προχωρημένη ηλικία που βρισκόμαστε είναι πολύ ευχάριστες αυτές οι μουσικές εκπλήξεις που ακόμα παρουσιάζονται μπροστά μας. Το κομμάτι αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από ένα καλοκαιρινό παγωτό χωνάκι με μείξη γεύσεων που σκεπάζεται από πολύχρωμες τρούφες. Για να είμαστε και στο κλίμα του τίτλου...
9. Andrew Bird - "Bloodless"
Σε ένα τεντωμένο πολιτικό σκηνικό, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, βρίσκει την έμπνευση του για ένα από τα πιο ολοκληρωμένα κομμάτια που έγραψε στην καριέρα του. Στιχουργικά καίριο, ασύγκριτα ατμοσφαιρικό, με απαλές πινελιές εκεί όπου χρειάζεται. Η ανησυχία του αφηγητή για το αν οι καιροί που έρχονται είναι αναίμακτοι είναι εύλογη, πόσο μάλλον όταν η φωτιά των κοινωνικών αντιθέσεων σιγοκαίει κάτω από το καζάνι των social media.
8. Jenny Hval - "Accident"
7. Angel Olsen - "All Mirrors"
Το ομώνυμο κομμάτι του τέταρτου δίσκου της που τη βρίσκει απολύτως έτοιμη για τη στιγμή της που είναι εδώ και τώρα. Ο στρατός των έγχορδων και τα ταρατατζούμ της, τουλάχιστον 40μελούς -για τόσους την κόβω- ορχήστρας της επιφυλάσσει βασιλική υποδοχή και η ίδια ανταποκρίνεται στις προσδοκίες με υποβλητική ερμηνεία. Και να σκεφτεί κανείς ότι είναι ακριβώς μια εβδομάδα μεγαλύτερή μου. Να, κάτι τέτοια με αγχώνουν. Σε λίγο γκριζάρω και ακόμα δεν έχω κάνει το All Mirrors μου. Αν και κάποιοι θα μπορούσαν να πουν ότι το post όπου κορόιδευα την -τότε- μελλοντική κυρία Musk για το ψεύδισμά της ήταν μια προσωπική κορυφή μου.
6. Karen O - "Ministry"
5. Hot Chip - "Hungry Child"/ "Spell"
Πάλι κουνάμε τα γκολπόστ κατά πώς μας βολεύει. Κοινώς τσατσιά σαν αυτές που έκανε η ομάδα του Γιάννη και του Κυριάκου στο δημοτικό που τα καθαρά γκολ τα έλεγαν δοκάρια. Δοκάρες μάλιστα. Φτάσαμε να φέρνουμε τετράδιο για να καταγράφουμε τα σκορ και τις νίκες. Ένιγουεη... Ήταν πολύ δύσκολο να ξεχωρίσουμε αυτά τα δύο υπέροχα, πιασάρικα, γεμάτα αγκαλίτσες και αγαπούλες κομμάτια του δίσκου. Ειδικότερα το "Hungry Child" μας συνόδευσε όλη τη χρονιά καθώς από την πρώτη στιγμή που το ακούσαμε έπιασε στασίδι στην καρδιά μας.
4. Rustin Man - "Vanishing Heart"
Τι ζωή έχει ζήσει και αυτός ο τύπος... Ο κατά κόσμον Paul Webb ξεκίνησε ως μπασίστας σε μια μπάντα που την έλεγαν Talk Talk, Να μωρέ αυτούς εκεί που έβγαλαν το Spirit of Eden, το Laughing Stock και το Colour of Spring μεταξύ άλλων. Μετά από μια πορεία με τους πειραματικούς O'Rang, το 2002 είπε να βγάλει μαζί με την Beth Gibbons έναν από τους καλύτερους δίσκους του αιώνα που διανύουμε. Ε, το 2019 κυκλοφόρησε έναν πολύ καλό σόλο δίσκο για να συμπληρώσει το παζλ. Με τη βοήθεια του Lee Harris, ντράμερ των Talk Talk, βεβαίως βεβαίως. Στο "Vanishing Heart" που είναι και το θέμα μας αποκαλύπτει μερικά από τα κρυμμένα λόγια που του ψιθύρισε στο αυτί η Beth Gibbons στο"Mysteries" και μας φέρνει λίγο να μυρίσουμε από την μυρωδιά των κεριών του σκοτεινού δωματίου που ηχογραφήθηκε το Spirit of Eden. Και όλα αυτά με φωνή που θυμίζει Robert Wyatt.
3. Nick Cave - "Hollywood"
Κάτι τέτοιες στιγμές αισθάνομαι βρώμικος που κατατάσσω με νούμερα τα σώψυχα των καλλιτεχνών. Γι' αυτούς είναι η καριέρα τους, το μυαλό τους, οι σκέψεις τους, οι αναμνήσεις τους, η καρδιά τους η ίδια, που ανοίγει με την ελπίδα κάποιος να ανταποκριθεί σ' αυτό το άλμα πίστης στο πουθενά χωρίς αλεξίπτωτο. Μουσικά αποτελεί μια μινιμαλιστική συνέχεια της στενής συνεργασίας του με τον θαυματουργό Warren Ellis, ο οποίος είναι ο μόνος που φαίνεται ότι κρατάει το μουσικό κλειδί που ξεκλειδώνει την δημιουργικότητά του Cave. Όπως και στο προηγούμενο αριστουργηματικό άλμπουμ, η μουσική συνοδεύει τους στίχους που στροβιλίζονται γύρω από τον Arthur . Εδώ έχουμε 14 λεπτά που περιγράφουν μια πορεία λύτρωσης σε τρία μέρη. Από την απόλυτη σαρκοφάγα θλίψη, στον μηδενισμό έως τον Βουδιστικό μύθο με τον σπόρο μουστάρδας και την Κίσα Γκοτάμι που είναι ένα μάθημα στη συμπόνοια, την αποδοχή και στο τέλος την φώτιση.
2. Kiwanuka - "Light"
Μιλώντας για φώτιση...Να ξεκινήσω με μια εξομολόγηση. Το καλοκαίρι του 2019- σε μια σούπερ συναυλιακή χρονιά με Deus, Cure, Ride, Deerhunter (που να ξέραμε τι θα επακολουθούσε το 2020)- έπαιξε στο Ejekt πριν τους Cure προερχόμενος από την μεγάλη επιτυχία "Black Man in a White World". Δυστυχώς μου πέρασε απαρατήρητος και μου φάνηκε χλιαρός. Πόσο μάλλον αμέσως μετά την εμφάνιση των Ride.
Ένα χρόνο μετά και αφού είχαμε περάσει κάποιους μήνες lockdown άκουσα τελείως τυχαία αυτό το υπέροχο, συγκινητικό κομμάτι και βραχυκύκλωσα. Είναι ένα απλό soul αλλά αειθαλές κομμάτι, καθαρό και ειλικρινές με την βελούδινη φωνή του Kiwanuka να το σκεπάζει να μην κρυώσει. Από αυτά τα κομμάτια που τα σιγοψυθύριζαν οι πρώτοι άνθρωποι άθελά τους, τα έμαθε όλος ο πλανήτης από τη δεκαετία του '60 και έπειτα και θα βρίσκονται εκεί στο τέλος του χρόνου.
1. Thom Yorke - "Twist"
Αυτό που ξεκίνησε σαν ένα απλό ηλεκτρονικό κομμάτι που συνοδεύει μοντέλα στην πασαρέλα μετατράπηκε σε ένα άλυτο μυστήριο 7 λεπτών και κάτι. Κάθε ακρόαση του είναι και διαφορετική και ένα από τα λίγα που μπορούμε να πούμε με σιγουριά είναι πως είναι χωρισμένο σε τρεις φάσεις. Για αρχή υπάρχει ένα νευρικό, επαναλαμβανόμενο beat με έντονα φωνητικά samples και την ζεστή αισθησιακή φωνή του Yorke. Στη συνέχεια το κομμάτι αποκτά κίνηση με ταξιδιάρικα keyboards που θυμίζουν Four Tet και κάποια στιγμή μας αφήνει σε ένα σκιερό δάσος γεμάτο αινίγματα (ένα παρατημένο αυτοκίνητο με την μηχανή του αναμμένη;) και ένα πιάνο να παίζει μελαγχολικά και σπασμωδικά. Είναι μια εμπειρία. Λαμπρό αλλά και μυστηριώδες, δύσκολα μπορείς να βρεις κάτι να μοιάζει με αυτό το μουσικό σύνολο.
Τα καλύτερα άλμπουμ του 2019
Honorable mentions: Raphael Saadiq - Jimmy Lee, William Doyle - Your Wilderness Revisited, FKA Twigs - Magdalene, Cass McCobbs - Tip of the Sphere, A Winged Victory for the Sullen - The Undivided Five, Beth Gibbons/Pederecki/ - Gorecki Symphony no.3, Bibio - Ribbons
21. Alex G - House of Sugar
Ποικιλόμορφο, εφευρετικό και απρόβλεπτο το 8ο (!) άλμπουμ του Alex Giannascoli. Οι ομοιότητες με τον Elliot Smith σταματούν σύντομα και όταν ξεπεραστούν έχεις μπροστά σου έναν δίσκο που είναι ικανός να γνωρίσει τον καλλιτέχνη της Domino σε περισσότερα ευήκοα ώτα.
Ακούστε οπωσδήποτε: "Cow", "Sugar", "Gretel"
20. Bat for Lashes - Lost Girls
Παραμένει στον ονειρικό κόσμο των αναμνήσεων η Natasha Khan αντλώντας πετυχημένα επιρροές από τις pop superstars της δεκαετίας του '80. Από κάποια στιγμή και έπειτα σε κάνει να αναρωτιέσαι "ήταν τόσο ρομαντικά τα πράγματα ή είναι όλα καλυμμένα από την ροζ τσίχλα της νεανικής ηλικίας;".
Ακούστε οπωσδήποτε: "Kids in the Dark", "Jasmine", "So Good"
19. Andrew Bird - My Finest Work Yet
Ήταν μια αποκάλυψη στην συναυλία του το 2019 σε ελληνικό φεστιβάλ, εκεί όπου γοήτευσε μικρούς και μεγάλους, οπότε και μας προετοίμασε καταλλήλως για τον ένατό του δίσκο. Τολμηρή δήλωση ο τίτλος του άλμπουμ αλλά ίσως όχι πολύ μακριά από την πραγματικότητα. Έφτιαξε μια πολύ δεμένη μίξη γεμάτου ήχου, με τη βοήθεια της μπάντας που τον συνοδεύει, και πολιτικού σχολιασμού διατηρώντας τις «ιδιορρυθμίες» που τον ξεχωρίζουν όλα αυτά τα χρόνια.
Ακούστε οπωσδήποτε: "Bloodless", "Cracking Codes", "Manifest"
18. Tindersticks - No Treasure But Hope
Με οδηγό την τυφλή ελπίδα στην ομορφιά και σε αυτά που ομολογείς μισομεθυσμένος άλλος ένας δίσκος των εγκληματικά υποτιμημένων Άγγλων (ακόμα να αναγνωριστούν ως κλασσική μπάντα;). Άλλος ένας δίσκος για να είναι «εκεί» εκείνες τις μέρες που νιώθεις την ανάσα της κυνικής πραγματικότητας βαριά στο αυτί σου.
Ακούστε οπωσδήποτε: "The Amputees", "Carousel", "For the Beauty"
17. Angel Olsen - All Mirrors
Ένας θεαματικός δίσκος απ' όλες τις απόψεις. Η φωνή της, η ενορχήστρωση και οι ιδέες είναι σαν βεγγαλικά που σκάνε το ένα μετά το άλλο προσπαθώντας να διατηρήσουν την προσοχή μέχρι το τέλος του δίσκου σε μια ισορροπία που είναι αναμφίβολα δύσκολο να επιτευχθεί. Νούμερο ένα επικίνδυνος δίσκος για να τον ξεπατικώσει η Μόνικα.
Ακούστε οπωσδήποτε: "Lark", "New Love Cassette", "All Mirrors"
16. Deerhunter - Why Hasn't Everything Already Disappeared?
Τον κατάλαβα τον Bradford Cox, εκείνο το βροχερό βράδυ της 21ης Νοεμβρίου στο Fuzz. Παρότι δεν θαμπώθηκα από τις πρώτες ακροάσεις του 8ου τους δίσκου, πάνω στην σκηνή, για την οποία είναι γεννημένος, τα εξήγησε όλα τόσο ωραία. Και δεν μιλάω τόσο για τα ανθεμικά τους κομμάτια, που γράφουν εύκολα 1-2 τέτοια σε κάθε δίσκο, αλλά κυρίως γι'αυτές τις blues στιγμές παράπονου πνιγμένες στον καπνό του τσιγάρου.
Ακούστε οπωσδήποτε: "What Happens to People", "Death in Midsummer", "Futurism"
15. James Blake - Assume Form
Το κάτι παραπάνω επιχείρησε να κάνει ο Άγγλος στον τέταρτό του δίσκο. Ακόμα τον περισσότερο καιρό του τον περνάει μόνος πάνω από το πιάνο του, εδώ όμως φρόντισε να διανθίσει με μπόλικες συνεργασίες και έναν πιο εξωστρεφή ήχο το δημιούργημά του . Χωρίς βέβαια να ξεχνάει τη βάση του ήχου του που είναι οι στιγμές μινιμαλιστικού νατουραλισμού και ενδοσκόπησης.
Ακούστε οπωσδήποτε: "Assume Form", "Can't Believe the Way We Flow", "Don't Miss It"
14. Rustin Man - Drift Code
Και ξαφνικά μέσα από τη μηχανή του χρόνου εμφανίστηκε αυτός ο ιδιοσυγκρασιακός δίσκος που έβγαλε ο Paul Webb μετά από σχεδόν 20 χρόνια σιωπής. Εμπνευσμένο από '70s πειραματικό ροκ σε ένα άψογο συνταίριασμα με την ταλαιπωρημένη και γρατζουνισμένη ερμηνεία του. Σαν τις ιστορίες του παλαβού θείου της οικογένειας.
Ακούστε οπωσδήποτε: "Vanishing Heart", "The World's in Town", "Brings me Joy"
13. Cate Le Bon - Reward
Μέσα στην χαλαρότητα και την επαναληπτικότητα του δίσκου πάνω στον οποίο χτίζει η Ουαλή, κρύβεται η γοητεία μιας υπνωτικής καλοκαιρινής ραστώνης. Παρότι ο lo fi ήχος μπορεί να ξεγελάσει και να παρεξηγηθεί για δείγμα προχειρότητας και όμως... ακούμε ένα επιμελώς ατημέλητο διαμαντάκι που επιβραβεύει (χαχ) τις ακροάσεις.
Ακούστε οπωσδήποτε: "Miami", "Daylight Matters", "Here It Comes Again"
12. Hot Chip - A Bath Full of Ecstasy
Άλλο ένα πολύχρωμο πάρτι από την νούμερο ένα σταθερά της χορευτικής ποπ ηλεκτρονικής μουσικής της τελευταίας δεκαετίας. Αυτοί οι πειρατές με τις πολύχρωμες σημαίες, συνεχίζουν να δημιουργούν κολλητικά κομμάτια πάνω στην ηχητική συχνότητα που έχουν κατακτήσει με το σπαθί τους.
Ακούστε οπωσδήποτε: "Spell", "Bath Full of Ecstasy", "Hungry Child"
11. Elbow - Giants of All Sizes
Επιστροφή σε μεγάλες φόρμες για τους Μανκουνιανούς. Πηγή έμπνευσης κάποιες προσωπικές τραγωδίες του τραγουδιστή και συνθέτη της μπάντας Guy Garvey. Κατά σύμπτωση μαύρα φορούσε και η μούσα στο Seldom Seem Kid οπότε μάλλον αυτές οι καταστάσεις τους βγάζουν έμπνευση που μετατρέπεται σε πλούσια σε ενορχηστρώσεις και ιδέες εναλλακτικά ροκ κομμάτια.
Ακούστε οπωσδήποτε: "Dexter & Sinister", "Empires", "My Trouble", "On Deronda Road"
10. Hayden Thorpe - Diviner
Ο πρώτος σόλο δίσκος της καριέρας του μετά την γλυκιά περιπέτεια με τους Wild Beasts. Ένας πανέμορφος, αισθησιακός και μοναχικός δίσκος που καλυτερεύει σε κάθε ακρόαση καθώς παρατηρείς τις λεπτομέρειες της γεμάτης χρώματα και συναισθήματα δημιουργίας. Χωρίς αμφιβολία ο κύριος με το πιάνο του μπορεί να σταθεί και μόνος του επάξια.
Ακούστε οπωσδήποτε: "Diviner", "Love Crimes", "In My Name", "Anywhen"
9. Jay Som - Anak Ko
Μόλις 34 λεπτά σε διάρκεια ο τρίτος δίσκος της Melina Duterte με καταγωγή από τις Φιλιππίνες. Κλείνεις τα μάτια και μέχρι να τ'ανοίξεις περνάνε από μπροστά σου μνήμες κιθαριστικών indie rock 90's αλλά και keyboard που σου αλλάζουν ξαφνικά το κανάλι της ονειροπόλησης και θυμίζουν Yo La Tengo. Ώριμο και υπέροχο το παιδί της (Anak Ko στη γλώσσα της) παρά τα μόλις 27 χρόνια της ηλικίας της.
Ακούστε οπωσδήποτε: "Superbike", "Anak Ko", "Crown", "Get Well"
8. Big Thief - U.F.O.F.
Ένα πολύ τρυφερό οικείο σετ κομματιών που μας ξαναφέρνει στο μυαλό καλοκαιρινές αναμνήσεις από απογεύματα των '90s όταν όλα ήταν πιο απλά στον κόσμο, ενώ η εύθραυστη φωνή της Adrianne Lenker χρωματίζει με σέπια αποχρώσεις τις αραιοπαιγμένες ηλεκτρικές κιθάρες. Εξάλλου ήταν μια πολύ παραγωγική χρονιά για την μπάντα που έβγαλε δύο δίσκους. Το Two Hands ήταν καλό αλλά το U.F.O.F. είναι εξαιρετικό, τόσο που αξίζει μια υψηλή θέση στη λίστα μας. Φανταστείτε...
Ακούστε οπωσδήποτε: "Contact", "From", "Open Desert", "Jenni"
7. Michael Kiwanuka - Kiwanuka
Ο τρίτος δίσκος για τον folk/soul καλλιτέχνη είναι ο πιο πλούσιός του, παρότι θεματικά ακουμπάει στη θλίψη και την ανασφάλεια του να είσαι μαύρος στον σημερινό κόσμο "It's on the news again/I guess they killed another" . Χορταστικός, με αφθονία ορχηστρικών χρυσοκέντητων συνθέσεων και βραβευμένος με Mercury. Μια μικρή εκδίκηση του Λονδρέζου με καταγωγή από την Ουγκάντα.
Ακούστε οπωσδήποτε: "You Ain't the Problem", "I've Been Dazed", "Solid Ground", "Light"
6. Jenny Hval - The Practice of Love
Παρότι η ίδια έχει δηλώσει πως αισθάνεται άβολα με το να βλέπει το όνομα της στις μουσικές λίστες, εμείς παρόλαυτα θα την τοποθετήσουμε σε περίοπτη θέση. Ας πρόσεχε να μην έκανε έναν τόσο υπέροχο και πρωτότυπο δίσκο. Ας μην έφτιαχνε αυτό το αραχνοϋφαντο μυστήριο που σε προσκαλεί να βυθιστείς στην παγωμένη λίμνη του και να το ανακαλύψεις. Το φταίξιμο όλο δικό της.
Ακούστε οπωσδήποτε: "Ashes to Ashes", "Accident", "High Alice", "Lions"
5. Weyes Blood - Titanic Rising
Πολύ όμορφο. Σχεδόν παραείναι όμορφο, σε κάνει να αναρωτιέσαι αν αξίζει στον κόσμο αυτή η ομορφιά. Όταν καταφέρει ο επίμονος ακροατής να ξεχωρίσει τα κομμάτια, κάτι που μοιάζει με το να προσπαθείς να ξεσκονίσεις τη ζάχαρη από τους λουκουμάδες, θα ανταμειφθεί και μετά δύσκολα θα ξεχάσει αυτά τα πιάνο- folk διαμαντάκια.
Ακούστε οπωσδήποτε: "Andromeda", "Everyday", "Movies", "Picture me Better"
4. Thom Yorke - Anima
Τι κάνει αυτόν τον προσωπικό δίσκο του ηγέτη των Radiohead τον καλύτερο του από την εποχή του ντεμπούτου Eraser; Η χρυσή τομή που βρήκε μεταξύ του songwriting, που εξασκεί αμίμητα, και της διπολικής εναλλαγής επιθετικότητας και ανεπανάληπτης ομορφιάς των ηλεκτρονικών μινιμαλιστικών πειραματισμών που τόσο αγαπάει. Στιχουργικά η οργή και η ανασφάλεια γκελάρουν, φεύγουν και ξανάρχονται στα κλειστοφοβικά μουσικά δωμάτια που έχει φτιάξει παρέα με τον Nigel Godrich, με αποτέλεσμα ο φόβος και η παράνοια να είναι πιο χειροπιαστά από ποτέ.
Ακούστε οπωσδήποτε: "Dawn Chorus", "Not the News", "Runwayaway", "Twist"
3. Nick Cave & Bad Seeds - Ghosteen
Η συνέχεια του Skeleton Tree και μάλιστα σε δύο μέρη. Ένα Ouija board που προσπαθεί να έρθει σε επαφή με τον κόσμο των νεκρών, βασισμένο στο πένθιμο πιάνο του Cave, τις ambient αποστάσεις διαλογισμού και τα αυτοσχέδια ιδιοφυή κρουστά του Warren Ellis. Ένα έργο δεμένο από την θλίψη και την μοναξιά της απώλειας. Και όμως μέσα σ'αυτή την έρημο της απελπισιάς ο Cave και ο Ellis ζωγραφίζουν έναν πολύχρωμο νυχτερινό κήπο της Εδεμ με μυστηριώδη άνθη, δελεαστικές μυρωδιές και διακριτικές πηγές που κελαρύζουν στη νυχτερινή σιγαλιά.
Ακούστε οπωσδήποτε: "Bright Horses", "Galleon Ship", "Ghosteen Speaks", "Hollywood"
2. Aldous Harding - Designer
Ένας σχεδόν τέλειος δίσκος από την Νεοζηλανδή. 40 ουσιαστικά λεπτά γεμάτα με πανέμορφες και ταξιδιάρικες συνθέσεις folk μελωδιών. Τόσο γνώριμος, από τις πρώτες μάλιστα ακροάσεις, που ξέρεις ότι θα σε συνοδεύει για πολλά χρόνια και θα βρίσκεται πάντα στα πρώτα μουσικά κουτιά που θυμάσαι συχνά πυκνά να ανοίξεις για να παραδοθείς στις αναμνήσεις τους και τις αισθήσεις τους.
Και αν αναρωτιέστε αν ως νεοζηλανδή έχει σχετιστεί με τους μυθικούς συμπατριώτες της Flight of the Conchords (ένα χωριό είναι άλλωστε αυτή η παραμυθένια χώρα) η απάντηση είναι ναι. Ο Brett Mckenzie την είχε καλέσει μαζί με την Weyes Blood σε ένα φεστιβάλ που οργάνωσε και παρουσίασε ο ίδιος στις 13 Μαρτίου 2020. Φαντάζεστε τίποτα καλύτερο λίγα εικοσιτετράωρα πριν μπει σε lockdown ο πλανήτης;
Ακούστε οπωσδήποτε: "Fixture Picture", "Zoo Eyes", "Weight of the Planets", "Pilot"
1. Sharon Van Etten - Remind Me Tomorrow
Σύμφωνα με την wikipedia αυτός ο δίσκος γράφτηκε όταν η Sharon ήταν έγκυος στο πρώτο της παιδί, παρακολουθούσε μαθήματα για να πάρει το πτυχίο ψυχολογίας της, έπαιζε σε μια σειρά του netflix (OA) και έκανε μια εμφάνιση στην τρίτη σεζόν του twin peaks. Τα έκανε όλα με λίγα λόγια. Όπως και στον πέμπτο δίσκο της. Τον πιο γεμάτο της, τον πιο θριαμβευτικό της, τον πιο ευαίσθητό της, τον πιο ευθύβολο και τον πιο εξωστρεφή της. Το αριστούργημα της και ο δίσκος που θα την χαρακτηρίζει σαν καλλιτέχνη στη συνέχεια της καριέρας της.
Ακούστε οπωσδήποτε: "I Told you Everything", "Jupiter 4", "Seventeen", "Hands"
