8.10.11

Μερικά Φασόλια στον Αέρα!

Ασφαλώς το πιστό μας κοινό γνωρίζει ότι το some beans έχει ξανακάνει -όχι ακριβώς ραδιόφωνο αλλά- εκπομπή, όχι μια και δυο αλλά 19 φορές πριν διάφορες unforeseen circumstances, που λεν και στο χωριό μας, βάλουν ένα (προσωρινό;;;) τέλος στα Radio Beans.

Αυτή τη φορά όμως μιλάμε για «κανονικό» ραδιοφωνικό αέρα, και πιο συγκεκριμένα τη φιλόξενη συχνότητα του Καναλιού 1, της Δημοτικής Ραδιοφωνίας Πειραιά. Από τις 8 μέχρι τις 10 το βράδυ της Κυριακής 9 Οκτωβρίου, δηλαδή κατά τη διάρκεια της εκπομπής του Τάσου Πάλλα -μιας εκπομπής που παίζει για 17 συνεχόμενα χρόνια γνωρίζοντας στο κοινό της αμέτρητους καλλιτέχνες, και στην οποία έχουμε κάνει κάμποσες guest εμφανίσεις στο παρελθόν- θα εμφανιστούμε για μια ωρίτσα για να μιλήσουμε για καινούριες μουσικές και... για το Field Day Festival!

Προφανώς και δεν έχουμε ξεχάσει τόσο καιρό να αναφερθούμε αναλυτικά στο βασικό γεγονός ενός ολόκληρου ταξιδιού. Απλά περιμέναμε να μιλήσουμε πρώτα γι'αυτό με τον Τάσο και μετά να γράψουμε, και τελικά να που έφτασε Οκτώβρης για να γίνει. Έτσι λοιπόν, αύριο το βραδάκι το Some Beans δίνει ραντεβού στο Κανάλι 1!

Συντονιστείτε στους 90,4 MHz ή απλά πατήστε εδώ για να ακούσετε.

3.10.11

Αμπελοφασουλοσοφίες 03/10/11

Πέρα από όλα όσα ενδιάμεσα αναφέραμε, πέρα από το tour των Radiohead στα αμερικανικά σατιρικά talk shows και τις δύο τους συναυλίες στη Νέα Υόρκη, πέρα από την κυκλοφορία του εξάωρου κομματιού των Flaming Lips, πέρα από την συμπλήρωση 20 χρόνων από το Nevermind (προτιμάμε το In Utero ευχαριστούμε που ρωτήσατε), πέρα από την κυκλοφορία και την «κυκλοφορία» νέων πολλά υποσχόμενων δίσκων όπως της St. Vincent, της Feist, των Wilco και των Modeselector η πραγματικά μεγάλη μουσική είδηση του μήνα ήταν η διάλυση των R.E.M.

Για το some beans μεγάλο θέμα συζήτησης υπήρξε και η συναυλία των ανανεωμένων και αναγγενημένων Suede αλλά γι' αυτό θα τα πούμε εν καιρώ.

Η διάλυση των R.E.M. ήταν μια μεγάλη έκπληξη. Έκπληξη κυρίως γιατί μέχρι πρόσφατα είχαν κυκλοφορήσει φήμες ότι η μπάντα ετοιμαζόταν να ξαναμπεί στο studio αμέσως μετά την κυκλοφορία του Collapse Into Now.

Γενικότερα τίποτε δεν προμύνυε μια τέτοια εξέλιξη. Τη στιγμή, μάλιστα, που μόλις είχαν κυκλοφορήσει έναν αξιοπρόσεκτο και σφιχτό δίσκο που ακολούθησε τη μουσική τους αναγέννηση (Accelerate) καθαρίζοντας για τα καλά το όνομά τους από το Around The Sun (που ακόμα κι αυτό είχε δύο-τρία καλά κομμάτια).

Πέρα από την έκπληξη δεν μπορούμε να πούμε ότι στενοχωρηθήκαμε. Αν δε βλέπαμε αυτή την τελευταία (μέχρι τα reunion tour) τους συγκλονιστική παράσταση στην Ελλάδα, στο Παναθηναϊκό Στάδιο, θα το παίρναμε σίγουρα πιο προσωπικά.

Δε στενοχωρηθήκαμε όμως και για άλλους λόγους. Ο μακαρίτης ήταν πλήρης ημερών και κατάφερε να πετύχει πάρα πολλά στη ζωή του. Άφησε μια από τις κορυφαίες ακολουθίες δίσκων (πόσοι μπορούν να πουν ότι έβγαλαν γύρω στους δέκα σπουδαίους δίσκους;), πολλές συνεργασίες, πολλή μουσική, τέσσερις χαρισματικούς μουσικούς, ακόμα ακόμα κάποιες απόψεις και έναν σεμνό τρόπο ζωής που έκαναν καλύτερο τον κόσμο.

Θα μπορούσαν να μη διαλυθούν. Θα μπορούσαν να παραμείνουν ένα ευχάριστο extra στην ετήσια δισκογραφία. Προφανώς όμως ένιωσαν ότι αν συνέχιζαν θα κατέβαζαν τα standards τους και γι'αυτό και μόνο τους αξίζει σεβασμός. Ξεπλήρωσαν και με το παραπάνω το δίσκο που αισθάνθηκαν ότι μουτζούρωσε τη δισκογραφία τους και καβαλάνε προς το δειλινό έχοντας τον απεριόριστο θαυμασμό μας.

2.10.11

Have you ever tried it that way?

Η σχέση μου με τους Suede υπήρξε κάπως... αναδρομική. Όταν όλοι ωρύονταν για το ομώνυμο πρώτο τους album οι επαφές μου με το αγγλόφωνο ρεπερτόριο ήταν σε πολύ πρώιμο στάδιο οπότε ίσα που κατάλαβα τι έγινε, κι αυτό μόνο και μόνο χάρη στις ατελείωτες προβολές του κλιπ του "Animal Nitrate"από το MTV (R.I.P.) το οποίο χάζευα μάλλον με απορία γιατί άρεσε σε τόσο πολύ κόσμο. Την επόμενη χρονιά που κυκλοφόρησε το Dog Man Star διένυα τη grunge φάση μου, λιώνοντας στο walkman τις κασέτες του Nevermind και του In Utero (με αρκετή καθυστέρηση, όπως συνέβαινε πάντα στην Ελλάδα) και οι λείες, λαμπερές κιθάρες του Bernard Butler μου φαίνονταν ξενέρωτες. Όταν πια έφυγε ο Butler κι έβγαλαν το Coming Up, τα hooks τους δεν ήταν αρκετά δυνατά για να με πείσουν να ερευνήσω πιο μέσα.

Ό,τι δεν είχε καταφέρει όλο αυτό το ψηστήρι το κατάφερε ένα b-side, αλλά όχι από τα παλιά και φημισμένα τους. Το "Sadie", κρυμμένο στην πίσω πλευρά τους τρίτου (ή τέταρτου;) single από το Coming Up, του "Lazy", ήταν που με έκανε να αναρωτηθώ μήπως έπρεπε τελικά να εξερευνήσω περισσότερο το λήμμα "Suede". Ακολούθησε ολόκληρη η συλλογή τους με τα b-sides. Μετά αποφάσισα να ξανακούσω το πρώτο άλμπουμ, κόλλησα άσχημα με το "So Young" και αργότερα εξίσου άσχημα με το "Sleeping Pills" και συνέχισα με τα πρώτα 6 κομμάτια του Dog Man Star. Είχαμε πλέον 1999 προς 2000 και ξαφνικά ανακάλυπτα ότι κάποια πράγματα τα είχα αδικήσει προσπερνώντας τα τόσο βιαστικά. Έπρεπε όμως να αρκεστώ σε αυτά αφού οι καλές μέρες των Suede ήταν χρόνια πίσω, όπως και η επίσκεψή τους στη χώρα μας.

Τελικά εν έτει 2011 έμελλε μετά από πολλές περιπέτειες να επιβεβαιώσουν ότι ξαναπαίζουν μαζί (ΟΚ χωρίς τον Butler αλλά μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας) και, το σημαντικότερο, ότι θα έρχονταν ξανά προς τα εδώ. Δεν το σκεφτήκαμε δεύτερη φορά - φτάνει που καταφέραμε να χάσουμε τους Pulp το καλοκαίρι, μια δεύτερη χαμένη ευκαιρία για nostalgia trip τέτοιου βεληνεκούς θα πήγαινε πολύ. Πόσο μάλλον που, σε αντίθεση με την αρμάδα του Jarvis, αυτούς δεν τους είχε ξαναδεί ποτέ ουδείς από τη σύνθεση του some beans.

Έτσι, το βράδυ της 21ης Σεπτεμβρίου ανηφορίσαμε προς την Ιερά Οδό, στο ολοκαίνουριο Entertainment Stage (ω ναι, ψιθυρίστε το - ένας συναυλιακός χώρος με εξαερισμό!). Και ο Brett δε μας απογοήτευσε στιγμή. Γιατι ναι, ήταν ένα one man show, μπορούμε να είμαστε ειλικρινείς εδώ. Ψιλόλιγνος, στεγνός, αεικίνητος, με τη διαχρονική φράτζα του να κουνιέται φιλάρεσκα και χαριτωμένα δεξιά κι αριστερά, δεν είχε τίποτα μα τίποτα να ζηλέψει από τον 25άρη εαυτό του.

Έχοντας δει και την άλλη του πλευρά, αυτή του σοφότερου, κατασταλαγμένου 40άρη που αγκαλιάσαμε καθώς σκάλιζε τα μεράκια του στην ακουστική του κιθάρα, το 2009, ο Brett έμοιαζε όχι απλά σα να μην είχαν περάσει 2 ακόμα χρόνια από πάνω του αλλά σα να είχε περάσει εκείνος πάνω απ'αυτά κι από καμιά 10αριά ακόμα. Βγήκε στη σκηνή ορμητικός και η μπάντα περνούσε απ΄το ένα κομμάτι στο άλλο χωρίς ανάσα, χωρίς καν μια κουβέντα. Τα χρονικά άλματα ήταν αλλεπάλληλα και μεγάλα καθώς πηγαίναμε από τα πρώτα σινγκλάκια κατευθείαν σε κάτι από το Head Music και πάλι πίσω, για μιάμιση ώρα.

Αυτό όχι απλά δεν ήταν εις βάρος της ροής της συναυλίας αλλά αντίθετα ανέδειξε το πιο εντυπωσιακό της χαρακτηριστικό: το πόσο ζεστά έδειχνε όλη η μπάντα να παίρνει κάθε ένα κομμάτι του σετ, αντιμετωπίζοντας το υλικό των πιο πρόσφατων δίσκων ακριβώς με τον ίδιο ζήλο που έδειχναν για το παλιότερο. Ίσως να ήταν επειδή ο Brett θέλει ακόμα να πιστεύει - και να υπενθυμίζει στο κοινό του - ότι τα πήγε εξίσου καλά και μόνος του ως βασικός συνθέτης των Suede, αλλά η θεατρικότητά του και η ζέση του δε μειώνονταν στο ελάχιστο, κάνοντας ακόμα και μέτρια κομμάτια όπως το "Obsessions" ή το "Filmstar" να μοιάζουν σχεδόν εξίσου σπουδαία με τα παλιότερα και το ρυθμό της βραδιάς να μην πέφτει ποτέ. Ακόμα κι αυτό το "Beautiful Ones" που δε μου άρεσε ποτέ έμοιαζε αδύνατο να του αντισταθείς και να μην το τραγουδήσεις έξω φωνή.

Η λέξη-κλειδί στην παραπάνω (τεραστίων διαστάσεων, παρακαλούμε δεχτείτε τη συγγνώμη μας) πρόταση, βέβαια, είναι το «σχεδόν».

Γιατί, όπως ήταν φυσικό κι αναμενόμενο, αυτά που έκλεψαν την παράσταση ήταν «τα παλιά». Οι Suede δεν έχουν, προς το παρόν τουλάχιστον, καινούριο δίσκο οπότε τυπικά όλα όσα έπαιξαν ήταν «παλιά», αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση μιλάμε για «τα πιο παλιά». Εκείνα τα κομμάτια που προήλθαν από τη μαγική συνεύρεση του Brett και του Bernard πριν σχεδόν 20 χρόνια. Ένα "Animal Nitrate" που έβαλε φωτιά στο μαγαζί (και ναι, αυτή τη φορά είχα πλέον καταλάβει γιατί άρεσε σε τόσο κόσμο), ένα "Metal Mickey" που ενέπνευσε μπόλικες αεροκιθάρες να βγουν απ'τις θήκες τους, ένα "So Young" που έφερε μνήμες από μοναχικούς χορούς σε νεανικά δωμάτια, ένα "The Wild Ones" που έστειλε μικρά βοτσαλάκια να κατρακυλήσουν σε σπονδυλικές στήλες και, πάνω απ'όλα, ένα συγκλονιστικό "Pantomime Horse" με τον Brett γονατισμένο στη σκηνή να βγάζει τα σώψυχά του.

Κι εμείς μείναμε να τον κοιτάμε, κάποιοι με αρκετή δόση νοσταλγίας. Άλλωστε αυτό είχαν να προσφέρουν οι Suede εκείνο το βράδυ - ήταν παρόντες αλλά είχαν να μας δώσουν μόνο παρελθόν, φωτογραφίες από μια άλλη εποχή που για μεγάλο μέρος όσων ήμασταν εκεί ήταν τα πιο ξέγνοιαστά μας χρόνια. Ακόμα κι αν συνδέθηκαν με τη μουσική των Suede καθυστερημένα. Φιμώσαμε το κυνικό τμήμα του εγκεφάλου και το ευχαριστηθήκαμε όσο δεν πάει.

1.10.11

After the crash come the waves/ And leave you with nothing / At least next to nothing

Αν στο τέλος της χρονιάς διοργανώναμε βραβεία (με την πολύτιμη χορηγία φυσικά της Εθνικής Τράπεζας, του ΟΠΑΠ και του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου) αυτό του μουσικού προσώπου της χρονιάς θα το έπαιρνε ο Faris Badwan. Ο απλούστατος λόγος είναι ότι έβγαλε δύο πολύ καλούς, τελείως διαφορετικούς και γεμάτους ιδέες (έστω και ανακυκλωμένες) δίσκους, με δύο διαφορετικά συγκροτήματα, συνεργαζόμενος με τελείως διαφορετικούς καλλιτέχνες.

Ο ήρωάς μας άφησε κατά μέρος τις gothic/punk απαρχαιωμένες μαυρίλες και βγήκε έξω στον κόσμο για να μυρίσει τα λουλούδια (μέχρι κρίνα, μην το παρακάνουμε κιόλας). To Skying είναι πολύχρωμο, φιλόδοξο και συναρπαστικό. Με επιρροές από My Bloody Valentine (η uptight διαφωνεί σε αυτή τη σύγκριση οπότε το παίρνω πάνω μου), πρώιμους Simple Minds, Echo & the Bunnymen και βέβαια Suede (ειδικά το "Monica Germs" πρέπει να το ξεσήκωσαν από καμμία χαμένη παρτιτούρα των δύο πρώτων δίσκων) o Badwan κάνει surf στις αγαπημένες του μουσικές με τη σανίδα γυαλιστερών keyboards, πορωτικών κιθαριστικών riffs, ακόμα και των καθιερωμένων σαξοφώνων (αν κρατάει κανείς λογαριασμό ας βάλει το σαξόφωνο του "Wild Eyed" στη λίστα των φετινών δίσκων που αναβιώνουν το συμπαθές αυτό όργανο που τελευταίος το χρησιμοποίησε ο Bill Clinton π.π.).

Από την άλλη καταλαβαίνω ότι το παλιότερο κοινό τους (εμείς δεν ανήκουμε σε αυτούς) δεν δέχτηκε καλά την αλλαγή στον ήχο τους και ότι ίσως τους φανούν πολύ «καθαροί» σε σχέση με αυτό που έχουν συνηθίσει. Αυτό είχαμε την ευκαιρία να το συνειδητοποιήσουμε και με τα ίδια μας τα μάτια μιας και το κοινό τους στο Field Day Festival αποτελούνταν από πολλές μοϊκάνες, δερμάτινα μπουφάν και παραμάνες. Σε αυτό το κοινό για παράδειγμα δεν ξέρω αν θα κάθισε και πολύ καλά το "I Can See Through You" που θα μπορούσαν να το είχαν γράψει και οι ABBA (άντε και οι πρώιμοι Pulp) αν αφαιρούσαμε τις κιθάρες. Ή ίσως το εναρκτήριο "Changing the Rain" που έχει κόψει τα ναρκωτικά και πίνει σε κάποιες επιλεγμένες περιπτώσεις. Η αλλαγή τους πάντως είχε ξεκινήσει από το προηγούμενο Primary Colours αλλά αρκετός ο κόσμος που έμεινε στην πρώτη του εντύπωση για τη μπάντα και την εικόνα τους με τα μαλλιά σφιγγοφωλιές, τα δερμάτινα παντελόνια σωλήνες και το στυλ New York Dolls.

Είναι γεγονός πως δεν υπάρχει πολλή βρωμιά και παραμόρφωση του ήχου. Οι μελωδίες αφήνονται να λάμψουν και δεν μποϋκοτάρονται επειδή «έτσι πρέπει». Το προαναφερθέν "Changing the Rain" είναι μια αποθέωση που αποδεικνύει (μετά το σεισμικό "Mirror's Image") ότι εκτός από φοβερά singles οι Horrors κατέχουν την τέχνη της δημιουργίας ενός εναρκτήριου κομματιού που σε ενθουσιάζει και σε κάνει να ανυπομονείς για να προχωρήσεις στον υπόλοιπο δίσκο. Το "You Said" καταφέρνει να διατηρήσει το επίπεδο και τη διέγερση με ένα άψογο και αξιομνημόνευτο ρεφρέν αλλά ενδεικτικά των μεγάλων φετινών ιδεών που κατοικούν στο κεφάλι του Badwan είναι το "Endless Blue", που από ένα χαλαρωτικό κοκτέηλ long island γίνεται εκρηκτική βόμβα μολότωφ και φοράει την παλαιστινιακή μπαντάνα (άλλο ένα ρατσιστικό σχόλιο) καθαρίζοντας τους λουόμενους, και το "Still Life" που κάνει χρήση αυτού του φοβερού ατμοσφαιρικού εφέ με τις κιθάρες στην ανάποδη που πάντοτε μας τραβάει την προσοχή. Αξίζει επίσης να σταθούμε και στο "Moving Further Away", μια επικών διαστάσεων krautrock έμπνευση που σφυροκοπεί για κάτι παραπάνω από 8.30 λεπτά.

Ελπίζουμε να ήταν και γι'αυτούς όσο απολαυστικός ήταν και για εμας αυτός ο μικρός σε διάρκεια αλλά γεμάτος σε ουσία, που εκμεταλλεύεται όλα τα πλεονεκτήματα των studio και της σύγχρονης παραγωγής, δίσκος. Το μπούκωμα που παρατηρήσαμε στο live τους μπορεί να οφείλεται σε κάποιους εξωγενείς παράγοντες οπότε προς το παρόν θα σταθούμε στον έξοχο ήχο από το studio Skying και θα περιμένουμε να τους δούμε κάπου μόνους τους εκτός φεστιβάλ και με καλά ηχεία. Ίσως στα βραβεία του some beans, φυσικά με την χορηγία του Metropolis, του Public, της Νέας Γενιάς Ζηρίδη (που γαμιέται όπως μας ενημέρωσε μια στάση λεωφορείων στην Πειραιώς) και της Γιάννας Αγγελοπούλου, που θα διεξαχθούν στο Bios και με λίγη τύχη θα αποτελέσουν τον υγρό τάφο (πάντα ήθελα να το πω αυτό) αρκετών ελλήνων και ξένων hipsters.

 
Clicky Web Analytics