1.5.14

2012: Μουσικά άλμπουμ

Αυτό ήταν το λιθαράκι της καλλιτέχνιδος αυτή τη  δεκαετία. Οπωσδήποτε ένα μυστήριο τρένο που όμως έχει πολλά να πει (όπως καταδεικνύει και ο τίτλος του δίσκου), προσφέρει πολύ ψαχνό στον ακροατή και καταπιάνεται με θέματα που τολμά κανείς να θίξει μόνο πάνω από το πιάνο και με τη συνοδεία μερικών ποτηριών κρασιού.
14. Cate Le Bon - Cyrk
Ένα μικρό κρυμμένο διαμαντάκι της χρονιάς. Η Ουαλή τραγουδίστρια και στιχουργός έχει φτιάξει έναν δικό της ιδιόρρυθμο κόσμο όπου κυριαρχεί η φωνή της, μια κοφτερή μοναχική κιθάρα και ένα ξεκούρδιστο πιάνο. Σαν σειρήνα με κελαριστή φωνή κρύβεται πίσω από τα βράχια και αν αφεθείς σε απορροφά στη χώρα με την παράξενη γλώσσα.
13. Brian Jonestown Massacre - Aufheben
Ο Anton Newcombe αντιστέκεται παθητικά στο εφήμερο της μουσικής του σήμερα. Επεμβαίνει ελάχιστα με τα φωνητικά του και παράλληλα αφήνει τις ψυχεδελικές κιθαριστικές επιρροές του να πάρουν το λόγο. Μοιάζει να ηχογραφήθηκε σχεδόν μόνο του με τον δημιουργό του να βρίσκεται μονίμως σε κατάσταση ύπνωσης και επιφοίτησης.
12. Alt-J - An Awesome Wave
Με το δεξί ξεκινά η δισκογραφική καριέρα των Άγγλων από το Leeds. Καλές κριτικές, υποψηφιότητες για βραβεία, και ένα γενικότερο θετικό σούσουρο γύρω από το όνομά τους. Μία από τις σύγχρονες μπάντες που αξίζει να παρακολουθήσει κανείς.
11. Daniel Rossen - Silent Hour/ Golden Mile EP
Δεν ξέρουμε ακριβώς την δυναμική που έχει αναπτυχθεί ανάμεσα στα μέλη των Grizzly Bear. Μάλιστα θεωρούσαμε δεδομένο ότι ο καθένας θα φέρνει στο τραπέζι ό,τι καλύτερο έχει πριν την ηχογράφηση της βασικής μπάντας από την οποία έγιναν όλοι τους γνωστοί. Το συγκεκριμένο EP της δεύτερης φωνής και πολυοργανοπαίκτη τους Daniel Rossen μας έδειξε ότι κάποιες φορές δεν είναι καθόλου έτσι. Πέντε εντυπωσιακές συνθέσεις που όχι μόνο θα έβρισκαν τον δρόμο τους σε δίσκο των Grizzly Bear αλλά θα ήταν και από τα highlights. Οι ευαισθησίες του Rossen εκφράζονται καθαρά, με πανέμορφα ριφάκια και μακρόσυρτους αυτοσχεδιασμούς αρμονικά τοποθετημένους μέσα σε πέντε το πολύ λεπτά στο κάθε τραγούδι. Αν ήταν μεγαλύτερο και διατηρούσε αυτήν την ποιότητα σίγουρα θα ήταν ακόμα παραπάνω στην ταπεινή αυτή λίστα.
10. The Irrepresibles - Nude
Πανέμορφη συνέχεια του Mirror Mirror του 2010. Ο καταπληκτικός ερμηνευτής Jamie McDermott, απρόβλεπτος και τολμηρός, μας χαρίζει μια οπτικοακουστική εμπειρία εμπνευσμένη από τις εμπειρίες του κόντρα σε έναν κόσμο σκληρό και ανελέητο που καταδικάζει συλλήβδην προκειμένου να κοιμάται πιο ήσυχος τα βράδια. Χωρίς απορίες, χωρίς αν και χωρίς την άλλη πλευρά. Το Nude κηρύσσει τον πόλεμο σε αυτήν την κατάσταση. Ενστικτώδες, ορμητικό, χωρίς προκαταλήψεις και ταμπέλες.
9. Beach House - Bloom
Αισίως στον τέταρτο δίσκο τους δοκιμάζουν τα όρια του ακροατή με το πόσο ακόμα ψωμί θα βγάλουν ακολουθώντας το ίδιο στυλ. Απ' ό,τι φαίνεται έχουν ακόμα περιθώριο καθώς έχουν βρει έναν ήχο ευχάριστο που όμως δεν τον βαριέσαι εύκολα. Έχουν ακόμα την μεγαλοπρεπή φωνή της Victoria Legrand που ωριμάζει σαν κρασί από τους καλύτερους αμπελώνες. Και τέλος έχουν ακόμα μελαγχολικά ρεφρέν πνιγμένα στο reverb. Ο καλύτερος του χωριού πάντως είναι ο έτερος Beach House Alex Scully που έχει κάνει τα προγράμματά του, κάθεται αραχτός σε μια καρέκλα και χαζεύει στο κινητό του σαν σκηνοθέτης πρωινής εκπομπής σε επαρχιακό κανάλι  επεισόδιο 854.
8. Grizzly Bear - Shields
Οι προηγούμενοί τους δίσκοι, και ειδικότερα το άριστο single "Two Weeks" καλλιέργησαν μεγάλες προσδοκίες για το Shields. Σε πολλά σημεία συναντούν τις προσδοκίες, σε μερικά περνούν κάτω από τον πήχη, τελικά όμως είναι ένας άξιος δίσκος των Grizzly Bear. Ίσως όχι ο καλύτερός τους, αλλά ακόμα μια μουσική στιγμή όπου αποδεικνύουν το φοβερό μελωδικό τους αυτί και κάτι ακόμα πολύ πιο σπάνιο. Την προσωπικότητα και το μεγάλο λιθαράκι που προσφέρουν το καθένα από τα τέσσερα μέλη τους στο ηχητικό και συνθετικό σύνολο.
7. Grimes - Visions
Ξεκινά πιο μπροστά από άλλους συναδέλφους της που προσπαθούν να συνδυάσουν την σκοτεινή pop, τα μεταμεσονύκτια μπλιμπλίκια και τα κολλητικά δευτερόλεπτα περίπου στη μέση των κομματιών. Η Grimes αποδίδει στο χαρτί μια φαντασία που μόνο ένας ταξιδιώτης από το μέλλον θα μπορούσε να μας επιβεβαιώσει την ύπαρξή της.
6. Frank Ocean - Channel Orange
Ανοίγει το μάτι σου και το αυτί σου αυτός ο δίσκος. Χωρίς να ξέρεις τι σε περιμένει αφήνεσαι στον πρώτο δίσκο του νέου σωτήρα της r'n'b και της soul μουσικής Ένα mixtape προσωπικών ιστοριών μπολιασμένων με φαντασία και καίριους στίχους. Λιτός και γυμνός σε έναν πλανήτη, του είδους που υπηρετεί, γεμάτο υπερβολή και χρυσά κούφια δόντια.
5. Here We Go Magic - A Different Ship
Ο Luke Temple και η παρέα του βρίσκονται στην κορυφαία συνθετική στιγμή τους. Με τη βοήθεια (;) του Nigel Godrich έκαναν τον ήχο τους πιο εύπεπτο και πιο γυαλιστερό διατηρώντας τις ιδιοτροπίες τους και τις progressive επιρροές τους. Ήρθε η ώρα ο Luke Temple να πάρει τη θέση του  ανάμεσα στους νέους ήρωες της indie rock.
4. Melody's Echo Chamber - Melody's Echo Chamber
Ίσως ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα των τελευταίων ετών. Μελωδίες που παρασύρουν και ενθουσιάζουν και από πάνω η ψιλή και αριστοκρατική φωνή της Γαλλίδας Melody Prochet. Η παραγωγή του Kevin Parker των Tame Impala τονίζει τις μεγάλες δυνατότητες του ψυχεδελοποπ οχήματος που καλύπτει έναν χώρο που έμεινε ποιοτικά φτωχότερος μετά την απώλεια των Broadcast και των Stereolab.
3. Hundred Waters - Hundred Waters
Νιώθουμε μεγάλη ευχαρίστηση όταν στις λίστες μας μπαίνουν καλλιτέχνες με αφορμή τον πρώτο τους δίσκο. Ένας αιθέριος δίσκος από το τρίο με καταγωγή την Φλόριντα που κάποιες φορές δεν φοβάται να προσπαθήσει για το μεγαλοπρεπές. Άλλες φορές μάλιστα, όπως στο "Visitor" (εδώ και καιρό ringtone της uptight), τολμούν να παντρέψουν την παρθένα φύση με την τεχνολογία και τα πνεύματα στο δάσος με τους υπέργειους σωλήνες που θα μας μεταφέρουν από το σπίτι στη δουλειά και τ'ανάποδο.
2. Bat For Lashes - The Haunted Man
Άλλο ένα  βήμα προς τα πάνω για την Natasha Khan. Ακούγεται όλο και πιο ώριμη, όλο και πιο συγκεντρωμένη στα νέα πράγματα που δοκιμάζει. Στο Two Suns  έμοιαζε με παιδί που πάει πρώτη φορά σε ζαχαροπλαστείο και θέλει να τα δοκιμάσει όλα, εδώ όμως ασπάζεται πιο διακριτικές απολαύσεις. Υπέροχες πιανομπαλάντες, χορευτικά περάσματα και outros σκέτη μαγεία με την τελευταία βαθιά υπόκλιση "Deep Sea Diver" να σε αναγκάζει σε λίγα λεπτά διάλειμμα για να χωνέψεις τι συνέβη μόλις τώρα.
1. Tindersticks - The Something Rain
Όσα ευφάνταστα και να σκεφτεί κανείς το μόνο που μπορεί να πει γι'αυτόν τον δίσκο είναι ότι είναι απλά φανταστικός. 9 συνθέσεις περνάνε και βυθίζουν τον ακροατή σε μια λίμνη jazz μελαγχολικής αλλά και χορευτικής ενέργειας. Έγχορδα άλλοτε αναπτύσσουν ταχύτητα έχοντας επιδοθεί σε μια κούρσα με το ρολόι, και άλλοτε έχοντας μπει στον αυτόματο απλώνουν τα πόδια στο κάθισμα και χαζεύουν τα δέντρα που γίνονται μια πράσινη θολούρα από την μονότονη κίνηση προς τα εμπρός. Οι Tindersticks γερνούν σαν επιβλητικός κεντροευρωπαικός γοτθικός ναός.
  

Honorable mentions:
Flying Lotus - Until the Quiet Comes
Twilight Sad - No One Can Ever Know
Sharon Van Etten - Tramp
School of Seven Bells - Ghostory
Marissa Nadler - The Sister
Hot Chip - In Our Heads
Shearwater - Animal Joy

18.4.14

2012: Μουσικά κομμάτια

 © Blakeseriously | Dreamstime Stock Photos & Stock Free Images

54. Best Coast - Why I Cry
Από το Καλιφόρνια USA ένα διαβολικά πιασάρικο, δίλεπτο, χαζοχαρούμενο και ζουζουνίστικο κομμάτι.
53. 2:54 - Creeping
Κάτι σαν Garbage χωρίς το χάρισμα της Shirley Manson.
52. Ty Segall - Love Fuzz
Μια αξιόλογη σελίδα στο - ισχνό - βιβλίο της garage αναβίωσης.
51. Actress - Jardin
Στις συναυλίες του κρύβεται κάτω από τα ράσα φραγκισκανού μοναχού. Στον δίσκο, εξίσου μυστηριώδης,  βρίσκεται μεταξύ ύπνου και ξύπνιου τις πρώτες Κυριακάτικες ώρες.
50. Laura Gibson - Skin Warming Skin
Ζεστό νανούρισμα, γύρω από τη φωτιά, με φόντο τα δάση της πιο λευκής περιοχής της Αμερικής (Portland) .
49. Xiu Xiu - The Oldness
Πολλή μαυρίλα πλάκωσε, μαύρη σαν καλιακούδα. Ο Καλύβας με καρφωμένη τη σύριγγα στο μπράτσο και ο Λεβεντογιάννης έμεινε φυτό από τα παραισθησιογόνα.
48. Neil Halstead - Hey Daydreamer
Μια ματιά στην αγγλική εξοχή, έξω από το παράθυρο ενός τρένου, που μας μεταφέρει γρήγορα αλλά χωρίς ταρακουνήματα προς το μέρος που έχει ταφεί ο Nick Drake .
47. The Maple Trail - Barking Dog & Swallow
Στο ίδιο μέρος κατευθύνεται και το συγκεκριμένο κομμάτι. Η διαφορά είναι ότι η αφετηρία του είναι η Αυστραλία. Κατά τα άλλα τρυφερή ακουστική κιθάρα, διακρτικά έγχορδα και μινιμαλιστικό πιάνο και πάλι στο μενού.
46. Matthew Dear - Earthforms
Αξιομνημόνευτη μουσική στιγμή της χρονιάς και ενδεικτική της αυτούσιας αναβίωσης παλαιοτέρων μουσικών στυλ. Πράγματι το New Wave ακούγεται ακόμα φρέσκο καθότι δεν κατατάσσεται ακόμα στο χιλιοτραγουδισμένο. Βοηθάει όταν σου κολλάει τόσο εύκολα.
45. Cat Power - Ruins
Για αλλαγή, και μετά από πολλά χρόνια, η Cat Power δεν βρίσκεται στα συντρίμμια. Η συναισθηματική της ανισορροπία ηρεμεί - προς το παρόν; - και η ίδια μας χαρίζει έναν αξιομνημόνευτο, παιχνιδιάρικο και ενεργητικό ρυθμό.
44. The Crookes - American Girls
Βούτηξαν και αυτοί τη συνταγή από τον περίφημο ήχο του Sheffield (γενέτειρά τους). Σίγουρος τρόπος για σκεπτόμενα pop - rock χιτάκια.
43. Mark Lanegan - Harborview Hospital
Ένας πιο φρέσκος (όχι απαραιτήτως καλύτερος) Mark Lanegan μας συστήθηκε με αυτό τον δίσκο. Στο συγκεκριμένο θα μπορούσε να  τραγουδά η Karen O σε παραγωγή Dave Sitek, αλλά τελικά υπάρχει ως απόδειξη του πειραματισμού του Mark με τα παιχνίδια των νεότερων παιδιών. 
42. Ani DiFranco - Unworry
Απολαυστικά, παιχνιδιάρικα κυματάκια από την κιθάρα της πολυτάλαντης μελωδού και δραστήριας ακτιβίστριας.
41. Delicate Steve - Two Lovers
Τα ambient πλατσουρίσματα του Steven Marion βρέχουν τις πατούσες, ενώ παράλληλα μας σερβίρεται ένα κιθαριστικό δροσιστικό cocktail. Ντελικάτο όνομα και πράγμα.
40. Little Chords - When Love Ends
Σε αντίθεση με τους synth ήχους του βασικού project (Teen Daze) του καλλιτέχνη, οι Little Chords βασίζονται περισσότερο στις dream pop επιρροές τους και τα πολλά υποστρώματα reverb και μελωδίας.
39. Maximo Park - The Undercurrents
Το ντεμπούτο τους A Certain Trigger είναι συνδεδεμένο με τα μετεφηβικά μου χρόνια οπότε κρατά μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Το "Undercurrents" θα ήταν ένα από τα καλύτερα εκείνου του δίσκου.
38. Cate Le Bon - The Man I Wanted
Η Ουαλή λειτουργεί σε μια δική της περίεργη neofolk συχνότητα. Εδώ την αυστηρή ερμηνεία της συνοδεύει ένα ταπεινό keyboard. Ακούστε και δείτε την εκδοχή του κομματιού στο παραπάνω link,  ζωντανά και εκκλησιαστικά.
37. Dandy Warhols - Sad Vacation
Ικανοί για το καλύτερο, για το χειρότερο  και για το χείριστο. Εδώ ευτυχώς ήταν καλά τα ναρκωτικά και μας δίνουν ένα από αυτά τα rock/pop κομματάκια που κάποτε θα πούλαγαν σαν ζεστό ψωμί.
36. Brian Jonestown Massacre - Illuminomi
Δεν μπόρεσα να αντισταθώ να τους βάλω δίπλα δίπλα με τους Dandy Warhols. Για το θαυμάσιο κομμάτι τα έχουμε ξαναπεί (έχει αρχείο δίπλα, ψάξτε!). Για τα υπόλοιπα, τα μεταξύ των Warhols και των BJM δείτε το Dig!
Αυτό το ορχηστρικό ταξίδι δεν μπήκε τελικά στο Machineries Of Joy του 2013. Η κυκλοφορία του στο EP BS3 παραμένει μοναδική και είναι απόδειξη της εμπειρίας που πλέον κατέχουν οι BSP στο να δημιουργούν ζωντανές εικόνες μέσα από soundtrack. Ο τίτλος προέρχεται από ένα ποίημα του Σκωτσέζου καλλιτέχνη Ian Hamilton Finley  και περιγράφει τη στιγμή που ο ήλιος δύει και οι ψαράδες γυρίζουν σπίτι για να μαντάρουν τα πανιά τους μετά τη φθορά από τον αέρα και τη θάλασσα.
34. Frank Ocean - Crack Rock
Ένας gay μαύρος στον κόσμο των macho hip hop κροίσων. Μαζί με την Janelle Monae, ο Frank Ocean είναι ότι καλύτερο συνέβη σε αυτό που ονομάζεται «μαύρη μουσική» τα τελευταία χρόνια.
33. Bahamas - Lost In The Light
Ένας Καναδός, με το ψευδώνυμο Bahamas, σα να λέμε πασχαλινό λαγουδάκι που το λένε Ρούντολφ. Όπως με ενημερώνει η uptight, είναι ένα από τα πέντε αγαπημένα της κομμάτια για το 2012, οπότε θεωρώ ότι αυτό τα λέει όλα.
32. Chelsea Wolfe - Sunstorm
Το δράμα προσωποποιημένο στη μουσική αυτής της κορακομαλλούσας νεαρής που ακούει όλη μέρα PJ Harvey.
31. Dead Can Dance - Children Of The Sun
Υποβλητικοί όπως πάντα οι DCD επέστρεψαν μετά από δισκογραφική απουσία σχεδόν δύο δεκαετιών.  Περισσότερες λαϊκές παραδόσεις και λιγότερες στοιχειωμένες ειδωλολατρικές τελετές.
30. Ultraista - Wash It Over
Ένα απλό αλλά αποτελεσματικό κομμάτι από την νέα (και ελπίζουμε μόνιμη) παρέα του Nigel Godrich. Το άλμπουμ κινείται σε παρόμοια ηχητικά ηλεκτρονικά (η εταιρεία τους τα χαρακτηρίζει kraut) μονοπάτια, αλλά αυτό εδώ ξεχωρίζει από το κολλητικό ρεφρέν που τραγουδά η Laura Bettinson
Δεν έχουν χάσει σε τίποτα από την απειλητικότητά τους και το μυστήριό τους.Δολοφονικά μπλιμπλίκια που αν τα πετύχεις αργά το βράδυ αλλάζεις στενό.
28. Noel Gallagher/Amorphous Androgynous - Shoot A Hole Into The Sun
Οι Future Sound Of London (με το παραπάνω ψευδώνυμο) κρύβονται πίσω από την ιδιοφυΐα αυτού του remix που κατέληξε b-side. Πήραν τη φωνή του αστειάτορα Noel Gallagher, και έδωσαν ζωή στο αποτέλεσμα.
27. Grimes - Oblivion
Το ένα από τα δύο μεγάλα κομμάτια του δίσκου. Εφευρετικότητα και πρωτοτυπία στο διάλεγμα των beats και μια αέρινη φωνή εμποτισμένη με αυτοπεποίθηση  αταίριαστη με την ηλικία της.
26. Sharon Van Etten - We Are Fine
Η αξιαγάπητη Sharon είναι μια δύναμη που δεν σταματιέται. Η πρώην tour manager των Shearwater χαράζει μια δική της πορεία προς τα πάνω με την εκφραστική της φωνή σε folk μελωδίες να σε κάνει να τεντώνεις το αυτί σου σε ό,τι κάνει. Εδώ της κάνει παρέα ο Beirut προσθέτοντας τις δικές του χαρακτηριστικές πινελιές.
25.Susanne Sundfor - White Foxes
Νορβηγική φωνάρα 28 Μαϊων που, όπως με ενημερώνουν από το ακουστικό, ήταν backing vocalist της Bjork. Το κομμάτι, η φωνή της, το video αλλά και η παρουσία της αποπνέουν έναν μακρινό, ψυχρό σκανδιναβικό αέρα. Η σοδιαλδημοκρατία που ονειρευτήκαμε δεν θα μπορούσε να έχει επικότερο ρεφρέν.
24. The Luyas - Face
Όταν οι Blonde Redhead δεν μας προσφέρουν αυτό που θέλουμε οι Καναδοί Luyas κάνουν τα ρεπό τους. Τα φωνητικά της Jessie Stein ακούγονται παιδικά και διστακτικά, ταιριαστά με την εξερεύνηση της μυστηριώδους και παγωμένης σπηλιάς που είναι η μουσική τους.
23. Fiona Apple - Valentine
Από τους καλλιτέχνες που διαθέτουν την κλάση, να εξαφανίζονται 7 χρόνια και να επιστρέφει σα να μη συμβαίνει τίποτα. Εδώ στο κλασσικό της στυλ, εξομολογείται τις πιο μαύρες σκέψεις της κάτω από το μανιακό  της πιάνο.
22. Alt-J - Something Good
Tο καλύτερο single ενός δίσκου που πήρε πολύ προσοχή από κοινό, κριτικούς και βραβεία. Ακούγεται σαν Wild Beasts και  Radiohead με τη φωνή του Groucho Marx.
Δυνατή, άμεση και απελευθερωτική ψυχεδέλεια από μια μπάντα που γενικά της αρέσει το τζαμάρισμα, όμως εδώ φτιάχνει μια μουσική στιγμή τριών λεπτών με αρχή, μέση και τέλος. Ιδανικό για εμάς που διασπάται εύκολα η προσοχή μας.
20. Flaming Lips and Heady Fwends - Helping The Retarded To Know God
Οι Fwends σ'αυτήν την περίπτωση είναι ο Edward Sharpe και οι Magnetic Zeroes. Ο τίτλος είναι παρμένος από ένα αληθινό βιβλίο - οδηγός για τους καθηγητές - ενός φανατικού χριστιανού πάστορα από το 1969 ενώ το ίδιο το τραγούδι θα ταίριαζε σαν στο σπίτι του στο Soft Bulletin.
Θα πρέπει να κάνουν πολλά περισσότερα οι αντιγραφείς των Dungen για να τους αποδεχτούμε...αα!.. όχι!... γκνταν!... μπαμ!... φύγε!... άσε με!.. μπουμ!... καμπούς!.... άσ'το μικρόφωνο!... φύγε!... δικό μου!... κουφάλες, δεν θα περάσει έτσι!...
Συγγνώμη για την παρεμβολή αλλά η uptight δυσκολεύεται να αποδεχθεί ότι οι Tame Impala μας έδειξαν μια αξιοσέβαστη μουσική εξέλιξη. Ακόμα θα έπρεπε να πληρώνουν δικαιώματα στους Dungen για κάθε τους δίσκο, αλλά πλέον έχουν αρχίσει να προσπαθούν να κάνουν και κάτι δικό τους.
18. High Safari - Orient Express
Το δίδυμο από το Bournemouth και το Λονδίνο φτιάχνει μια μελωδία που θυμίζει Echo & The Bunnymen και Elbow στις καλές στιγμές τους. Η κλασσική Βρετανική μελαγχολία που τσακίζει κόκαλα, ραγίζει καρδιές και κάνει το νου να πεταρίζει με προσμονή σαν αποδημητικό πτηνό που ξέμεινε στα πρωτοβρόχια.
17. Lost In The Trees - Neither Here Nor There
Ακόμα μια επιλογή που φέρει τη σφραγίδα ποιότητας της uptight. Πρόκειται για την καλύτερη στιγμή ενός δίσκου που έχει ένα αρκετά προσωπικό και βαρύ θέμα ως concept (η αυτοκτονία της μητέρας του ηγέτη της μπάντας). Στο κομμάτι που ηγείται του δίσκου, οι LITT δεν προσπαθούν να φτιάξουν μια συναισθηματική βδέλλα αλλά ένα αβίαστα μελωδικό υπαρξιακό ερώτημα.
16. Spiritualized - So Long You Pretty Thing
Ο Jason Pierce έχει ξαναγράψει τέτοια έπη, οπότε ούτε για τον ίδιο, ούτε για εμάς δεν είναι κάτι καινούργιο. Όμως ο φόβος του θανάτου, στον οποίο πλησίασε, καθώς και η φωνούλα της κόρης του Poppy που τον συνοδεύει, δίνουν ένα παραπάνω συναισθηματικό βάθος σε αυτά τα 8 λεπτά.
Αυτό το αγνώστων λοιπών στοιχείων εκρηκτικό remix είναι ακόμα ορφανό μετά από δύο χρόνια που ξαφνικά εμφανίστηκε στην ραδιοσφαίρα. Αν ήταν κεφάλαιο βιβλίου η ιστορία θα ξεκίναγε κάπου από το York και θα κατέληγε στην καλύβα του Μπαρμπαθωμά. Να τονίσω ότι αυτό το κείμενο δεν γράφτηκε την Κυριακή του Άπιστου Θωμά, ούτε με το ράδιο ανοιχτό, αν και είχα έναν διακριτικό πονοκέφαλο. (update, Οκτώβριος του 2014: Ο Thom Yorke με κάποια χρόνια καθυστέρηση,  ως άλλος Πασχάλης, αναγνώρισε το κομμάτι)
14. Damon Albarn - Apple Carts
Η φιλοδοξία και η μουσική γενναιότητα του Damon είναι αυτή που τον κρατάει μετά από τόσα χρόνια στον αφρό. Εδώ έφτιαξε τη μουσική για μια όπερα που έχει ως θέμα τη ζωή του δόκτορα Dee, γιατρού της Ελισάβετ της πρώτης. Μικρό, απλό και πανέμορφο με μόνο μια ακουστική κιθάρα και μερικά σκόρπια έγχορδα και πνευστά να συνοδεύουν τον Damon που και στον ύπνο του ακόμα γράφει καταπληκτικές φωνητικές μελωδίες.
13. Adele - Skyfall
 Ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έντυσαν ποτέ ταινία Bond. Ο συνδυασμός της πρώτης σκηνής και του περάσματος στα παραδοσιακά γραφικά, την ώρα που ξελαρυγγιάζεται η Adele, θα μας μείνει αξέχαστος.
12. Beach House - Lazuli
Μπορεί να μην είναι το ακριβότερο, μπορεί να μην είναι το σπανιότερο, μπορεί να μην είναι καν το εντυπωσιακότερο. Το lapis lazuli όμως είναι διαφορετικό από όλα τα άλλα και αυτή η μοναδικότητά του του δίνει μια συναισθηματική άρα και ανεκτίμητη αξία."There's nothing like lapis lazuli" όπως λέει και η Victoria Legrand.
11. Here We Go Magic - Alone But Moving
Μια από τις καλύτερες στιγμές ενός δίσκου όπου οι  Here We Go Magic έφτασαν στην κορύφωσή τους - με τα μέχρι σήμερα δεδομένα τουλάχιστον. Ο Luke Temple ενδοσκοπεί και παίρνει τη θέση του στους πιο ενδιαφέροντες σύγχρονους μουσικούς και στιχουργούς.
10. Sleigh Bells - Comeback Kid 
Αν μιλάγαμε με κριτήρια δεκαετίας ΄90 αυτό το κομμάτι (ένα από τα λίγα καλά της μπάντας) θα μου θύμιζε μια ηρωική αθλητική προσωπικότητα. Και αυτό γιατί είναι φτιαγμένο από το ίδιο ναρκωτικό που ρίχνουν στις cheerleaders κάθε πρωί για να είναι ενθουσιασμένες. Μια αθλητική περίσταση, πανικός, αυτοθυσία, φανατισμός και όλα αυτά για να κερδιθεί μια χαμένη μπάλα. Όμως ζούμε στην εποχή των αθλητών-ανδροειδών με τις γκρίζες προσωπικότητες οπότε δεν θα επιχειρήσω  να το αφιερώσω σε κάποιον χλεχλέ στυλ Lebron, Cristiano ή Messi.
09. Jonny Greenwood - Alethia
Αυτό δεν θα έπρεπε να βρίσκεται εντός συναγωνισμού ειδικότερα σε μια τέτοια λίστα με εναλλακτική pop/rock μουσική. Όμως η μουσική καταγωγή του Jonny Greenwood τον βάζει στη λίστα. Εδώ χρωματίζει μια αριστουργηματική ταινία με μια μαγευτική κλασσική σύνθεση που άλλοτε μας πάει σε υποθαλάσσια μονοπάτια, άλλοτε σε φανταστικές σπηλιές με μυστηριώδη τέρατα και σταλακτίτες που κρέμονται απειλητικά. Όταν συναντώνται τα RPG με τα έγχορδα του Messiaen.
08. School Of Seven Bells - When You Sing
Ενάμισι χρόνο μετά την κυκλοφορία αυτού του πολύ δυναμικού και ενεργητικού τραγουδιού τα πράγματα πήραν μια τραγική τροπή για τους School Of Seven Bells. Το ιδρυτικό μέλος τους (ίδρυσε και τους Secret Machines) Benjamin Curtis έφυγε από τη ζωή. Έτσι το κομμάτι κατέληξε να είναι ένα τελευταίο - επικό αλήθεια είναι - μήνυμα αγάπης προς το shoegaze που υπηρέτησαν σε όλη τους την ύπαρξη.
07. Frank Ocean - Pyramids
Αναφέραμε και πριν τον Frank. Το "Pyramids" όμως είναι ο βασικός λόγος που τον αγαπήσαμε και τον ξεχωρίζει από οτιδήποτε άλλο γίνεται στη «μαύρη» μουσική. Ουσιαστικά η Κλεοπάτρα της Αιγύπτου συναντά το "Paranoid Android"  και τα ambient στοιχεία του φλώρου John Mayer, που θυμήθηκε το είδωλο του (Jeff Buckley), κάνουν γλυκό έρωτα στα soul φωνητικά του Frank.
06. Dirty Three - Moon On The Land
Μερικές επιλογές έχουν γίνει αντικειμενικά και δημοκρατικά. Άλλες, όπως αυτή (όπως οι περισσότερες, ποιόν κοροϊδεύουμε;), έγινε με καθαρά υποκειμενικά κριτήρια. Όχι ότι δεν είναι καταπληκτική σύνθεση - δεν θα ήθελα ποτέ να έρθω σε επικοινωνία με κάποιον που δεν του αρέσει - αλλά γιατί οι εικόνες που ξυπνάει μοιάζουν δύσκολο να τις περιγράψεις παρά μόνο αν μπορείς να τοποθετήσεις έναν προτζέκτορα στο μυαλό .Ένα άλογο ρουθουνίζει στον καυτό καλοκαιρινό ήλιο, ένα γαλαζοπούλι  πετάει αρμονικά πάνω από το γρασίδι προς το επόμενο δέντρο, και μια πηγή με κρυστάλλινο νερό περιποιείται μια τρύπα στην ψυχή.
05. Grimes - Genesis
Η πεμπτουσία του Visions. Ρυθμικό αλλά και στοιχειωμένο διαπνέεται από τη σύγχρονη αντίληψη του mix-and-match σε ρούχα, μουσική, κουλτούρες, αναμνήσεις κ.λ.π.  Ενδεικτικό και το videoclip που παρουσιάζει έναν φιλμικό αχταρμά που πάει από το Kill Bill, στο Blade Runner και το Mad Max.
04. Melody's Echo Chamber - Endless Shore
Guy Garvey και BBC6, πόσο λιγότερα θα ξέραμε χωρίς εσάς; Φτιαγμένο με σπιτικά υλικά αλλά με  φιλοδοξία να ταξιδέψει όσο πιο ανοιχτά στη θάλασσα γίνεται. Αν σκεφτεί κανείς ότι είναι μόλις το πρώτο τους άλμπουμ αν συνεχίσουν έτσι θα κρατάνε καλή συντροφιά σε όσους τους λείπουν οι Stereolab και οι Broadcast.
03. Grizzly Bear -Sun In Your Eyes / Sleeping Ute
To 2012 ήταν μια καλή μουσική χρονιά. Απόδειξη ότι δεν είχε χρειαστεί να αναφέρουμε μέχρι τώρα την δυναμική επέμβαση των Grizzly Bear στο μουσικό έτος. Τη τρίτη θέση θα την καταλάβουν όχι με ένα αλλά με δύο κομμάτια τους. O Daniel Rossen δίνει τα πάντα του σε δύο κλασσικές Grizzly Bear συνθέσεις που είναι από τις καλύτερες που έχουν γράψει από εποχής Horn Of Plenty. Και τα δύο μοιάζουν με θριαμβευτικούς αποχαιρετισμούς σε παλιές αγάπες, πάντα στο νοσταλγικό μελωδικό τους στυλ μόνο που εδώ πραγματικά υπερχειλίζουν από το συναίσθημα και την εσωτερική τρικυμία. Ο Ed Droste βάζει τις δικές του φωνητικές πινελιές αφήνοντας τον Rossen να λάμψει και να φτάσει σε κρεσέντο που ραγίζουν ακόμα και τα τσιμέντα. Στα κρεσέντο των Grizzly Bear όμως δεν γιορτάζει όλη η πλάση όπως σε άλλες περιπτώσεις. Αντίθετα μαζεύουν όλη τη νεκρή ύλη και τη μετατρέπουν σε ενέργεια που απελευθερώνεται και κλονίζει την - έτσι και αλλιώς εύθραυστη - ανθρώπινη ύπαρξη.
02. Bat For Lashes - Deep Sea Diver
Είναι η μουσική στιγμή που η Natasha Khan αγγίζει την ωριμότητα. Και δεν είναι τόσο βαρετή η ιδέα της ωριμότητας όσο ακούγεται. Πάντοτε οι δίσκοι της είχαν μεγάλο συναισθηματικό βάρος. Όμως ποτέ δεν ακούστηκε τόσο συγκεντρωμένη, με συντονισμένη την καρδιά και το μυαλό, και τόσο εύστοχη στις παρατηρήσεις της. Οι στίχοι είναι ελπιδοφόροι και μέσω αυτών προσκαλεί όποιον αισθάνεται έτοιμος να βουτήξει προς το άγνωστο με την ελπίδα να βρεί μαγικό μαργαριτάρι. "Baby, let your hair down., It's time to get enchanted. You're a deep sea diver. Tides are turning in your favour." Κάθε στιγμή δισταγμού και αυτολύπησης ξεπλένεται από το κύμα και έστω και αν κανείς δεν εγγυάται την μαγευτική παραλία στο τέλος του δρόμου αυτή η περιπέτεια αρκεί να φέρει την μεταμόρφωση. Η μεταμόρφωση που η Natasha Khan γίνεται από ένα (όμορφο είναι η αλήθεια) παπί σε μεγαλοπρεπή και σίγουρο για τον εαυτό του κύκνο.
01. Tindersticks - Chocolate
Σαν ιδέα δεν είναι πρωτότυπη. Οι Tindersticks δανείζονται θεματικά στοιχεία από το "Lola" των Kinks και ηχητικά από το "The Gift" των Velvet Underground. Θα μπορούσε να ήταν μια μουσική συνάντηση των δύο συνθέσεων.
Στην πραγματικότητα είναι κάτι καλύτερο ακόμα και από αυτό αλλά και από την κάθε μια επιρροή ξεχωριστά. Τρυπάει την επιφάνεια της τρανσέξουαλ Λόλας, που περπατάει αστεία και μιλάει με βαριά φωνή, και σκαρώνει μια καθαρά αγγλική, σύγχρονη, αναλυτική, νουάρ, φλεγματική, αστική ιστορία με αφηγητή τον πιανίστα της μπάντας David Boulter. Μια ιστορία σχολαστικής ζωής και ρουτίνας μετατρέπεται σε μια συγκινητική ιστορία έρωτα που δεν γνωρίζει όρια γένους ή φυλής.
Μουσικά, το κομμάτι ηχογραφήθηκε με τη binaural μέθοδο, τα φωνητικά από το ένα ηχείο η μουσική από το άλλο, όπως και το "The Gift" μεταξύ άλλων. Αντί όμως για ένα live τζαμάρισμα έχουμε μια πολύ στοχευμένη αλλά και χαλαρωτική jazz που ζει και αναπνέει μαζί με την ιστορία. Ξεκινάει μυστηριωδώς και με δισταγμό σαν τις πρώτες πινελιές ενός πίνακα. Ξεσπάει ανεξέλεγκτα στη νέα γνωριμία, ακριβώς σαν την καρδιά που χτυπάει σαν ταμπούρλο και με ενθουσιασμό σε αυτές τις περιπτώσεις, ενώ το αλκοόλ ρέει και το ορμέμφυτο ρίχνει σφυριές στα νηφάλια κύτταρα στέλνοντάς τα για ύπνο. Ώσπου αυτή η πίεση ηρεμεί και η μουσική μας κουβαλά σε ένα απαλό σαν μετάξι, και ερωτικό σαν άρωμα φινάλε όπου περιέχει και την μεγάλη αποκάλυψη που δεν είναι αρκετή να χαλάσει μια υπέροχη βραδιά που καταχωρείται στις καλές της ζωής.
"The end of a perfect day. The taste of chocolate, cigarette, and orange liqueur made it even seem better. I undid her tartan miniskirt, pulled off her black wool tights, my lips moved up her legs... What the fuck? I had a large hard dick poking me in the eye. "Shit! You're a chap!" I felt like jumping through the window, screaming, I couldn't move...
She... he... still looked the same... I had a pain in my head, I wanted to do something, say something...
He was holding me, sobbing... "you must have known, how could you not tell?" And "I love you, I can be your woman..." His eyes were still beautiful, deep brown, his lips still chocolatey and orangey.
"Shit!" I said, "I was never a breast man, anyway..."

24.2.14

2012 (You must be upgraded)

Γιατί να συμμορφωθούμε στην ιδέα του να πρέπει να έχεις ετοιμάσει αρχές Δεκεμβρίου οποιαδήποτε λίστα με τις αγαπημένες μουσικές της χρονιάς; Αυτή είναι μια υποχρέωση που έχουν οι επαγγελματίες (χοχοχο) έμμισθοι (μουχαχαχα) μουσικοί γραφιάδες.

Υπάρχουν δύο βασικοί λόγοι για την ύπαρξη τέτοιων συμβάσεων. Λεφτά και Χριστουγεννιάτικη καταναλωτική περίοδος . Δεν καταλαβαίνω λοιπόν γιατί θα πρέπει όσοι έχουν μουσικά blogs, που κινούνται μόνο με τη διάθεση και το μεράκι και δεν πληρώνονται από κανέναν χορηγό, να πρέπει να αισθάνονται τέτοιου είδους ψυχολογικές πιέσεις. Άλλωστε η μουσική είναι κάτι ρευστό και ουσιαστικά μια μουσική χρονιά δεν τελειώνει ποτέ εκτός αν μπορεί να πει κάποιος με ασφάλεια ότι άκουσε ΟΛΟΥΣ τους δίσκους των 365 ημερών που πέρασαν.

Εμείς όμως, όπως πάντα, θα το προχωρήσουμε στο επόμενο επίπεδο. Θα κάνουμε την μουσική ανασκόπηση του 2012, εν έτει 2014,  για δύο λόγους. Δεν υπάρχει Χριστουγεννιάτικη καταναλωτική περίοδος Φεβρουάριο μήνα και επίσης, παρά τα ρηθέντα, δεν υπάρχουν και λεφτά. Επίσης είναι κρίμα να μην καταγράψουμε όλες αυτές τις μουσικές που αγαπήσαμε από εκείνη τη χρονιά. Μιλάμε για ακρόαση περίπου τριακοσίων άλμπουμ και αφού το blog ήταν σε χειμερία (και ανοιξιάτικη, και καλοκαιρινή, και φθινοπωρινή) νάρκη  από το δεύτερο μισό του 2012 έως και ολόκληρο το 2013 ας προσπαθήσουμε να καλύψουμε το χαμένο έδαφος.

Τη γνώμη μας για τις λίστες και τη σημασία τους μπορεί καθένας να ανατρέξει σε αυτές των προηγουμένων ετών ώστε να την ανακαλύψει. Είναι μια ξεκάθαρη προσωπική αποτίμηση και δεν έχει κανενός είδους απόλυτο χαρακτήρα. Πολλά άλμπουμ ακούσαμε, περισσότερα δεν ακούσαμε και τελικά αυτές είναι οι προτιμήσεις μας.

Ας ανοίξουμε το μυαλό μας και ας μεταφερθούμε νοερά στο 2012...


7.2.14

Success Story

Το 2013 ήταν μια παραγωγικότατη χρονιά για το blog some beans. Επιτέλους πραγματοποιήσαμε το όνειρό μας, να καταφέρουμε δηλαδή να κάνουμε ένα post κάθε μέρα. Παράλληλα πολλές συνεντεύξεις (η τιμή ήταν όλη δική μας) κόσμησαν τη μικρή μας μουσική γωνιά. Ακόμα πιο παράλληλα ποιός μπορεί να ξεχάσει (όχι εμείς) τις δεκάδες ανταποκρίσεις από συναυλίες και συναυλιακούς χώρους του εξωτερικού και του εσωτερικού σε μερικά από τα μεγαλύτερα μουσικά φεστιβάλ της γηραιάς ηπείρου.

Μία από τις πιο περήφανες στιγμές μάλιστα, ήταν όταν ανταλλάξαμε απόψεις και φιλοφρονήσεις (είναι ανταλλαγή αν τις κάνεις μόνο εσύ;) με τον ίδιο τον μεγαλειότατο DM Stith μετά τη συναυλία που έδωσε τον Σεπτέμβρη σε ένα κλαμπάκι που επέπλεε πάνω από τον Σηκουάνα. Αλλά και η χώρα μας δεν πήγε πίσω. Πολλά συναυλιακά απωθημένα επιτέλους έγιναν αληθινές αναμνήσεις που πραγματοποιήθηκαν. Ποιός μπορεί να ξεχάσει τη συναυλία των .... το καλοκαίρι στο .... ή την επανεμφάνιση μετά από πολλά χρόνια των .... στο .... Εκεί βέβαια που έγινε ο χαμός ήταν στους .... που εδέησαν να μας επισκεφτούν για πρώτη φορά στην καριέρα τους και εδώ αξίζουν μερικά μπράβο στους διοργανωτές που έκαναν πράξη τα παρακάλια τόσων χρόνων από τους φανατικούς οπαδούς των .....


Ναι... Το 2013 ήταν μια υπέροχη χρονιά. Η κρίση μοιάζει πια μακρινή κακή ανάμνηση και το έδαφος είναι πρόσφορο για να ασχοληθούμε επιτέλους με τη μουσική και τις καλές τέχνες που θα πάψουν να είναι πολυτέλεια και θα επανέλθουν στο να γίνουν αυτό που ήταν. Το αλατοπίπερο της ζωής.

(πάντως το σημείο με τον DM Stith στο Παρίσι τον Σεπτέμβριο είναι αληθινό.)
 
Clicky Web Analytics