28.4.09

Sometimes I Don't Agree With My Thoughts On Being Free

Περάσαμε μια δύσκολη περίοδο στην αρχή της χρονιάς. Τότε πάρα πολλά indie και όχι τόσο indie μέσα προσπαθούσαν να μας πείσουν, μια εβδομάδα μετά την κυκλοφορία του, πως το Merriwheather Post Pavillion των Animal Collective είναι το καλύτερο άλμπουμ της δεκαετίας.

Διαβάσαμε κωμικοτραγικά του στυλ «το καλύτερο άλμπουμ της χρονιάς», «μεγάλη έκπληξη αν βγει κάτι καλύτερο στους επόμενους έντεκα μήνες», ενώ το κορυφαίο ακούστηκε από κάποιον Έλληνα, όπως πάντα άλλωστε. Ονόματα λέμε και υπολήψεις θίγουμε, αλλά ο συγκεκριμένος είναι τυχερός, λόγω του σχετικά έντιμου πρότερου βίου του. Ο μουσικός κριτικός, λοιπόν, έγραψε, σε μια άτυχη στιγμή, σε ένα site με όχι και τόσο πρότερο έντιμο βίο: «Σύμφωνα πάντως με αυτά που διαβάζουμε, το 2009 μπορεί να λήξει εδώ και τώρα, μιας και πολλοί έχουν ήδη βρει το καλύτερο album του, ενώ οι bloggers επιδίδονται σε μακροσκελείς συζητήσεις για το αν το Merriweather Post Pavilion είναι καλύτερο από το OK Computer ή όχι. Τι να σας πω, μάλλον είναι καλύτερο. (Για το The Bends το συζητάμε πάντως).»

Πέρα από την παράνοια του να συγκρίνεις κάποια εντελώς άσχετα άλμπουμ μεταξύ τους, εδώ την εξτρά σάλτσα της συνήθειας των προβάτων να πηγαίνουν όλα μαζί μας τη δίνει η σύγκριση ενός δίσκου που τότε είχε κυκλοφορήσει μερικές εβδομάδες με δύο δίσκους που κυκλοφόρησαν 12 και 14 χρόνια πριν αντιστοίχως.

Τώρα, τέσσερεις μήνες μετά, κανείς δεν μπορεί να εκτιμήσει στα σοβαρά αν το Merriwhether Post Pavillion είναι το καλύτερο δισκάκι της χρονιάς. Τι να σας πω. Μάλλον δεν είναι. (Για του Ιανουαρίου το συζητάμε πάντως).

Για να σοβαρευτούμε πάντως, ας τελειώσει με το καλό η χρονιά και θα βγάλουμε το άχτι μας για βαθμολογίες, λίστες, ποιος την έχει μεγαλύτερη και τα λοιπά. Βλέπετε, αυτό είναι το τίμημα μιας εποχής που σε βομβαρδίζει με επιλογές. Αισθάνεσαι την ανάγκη να ξεσκαρτάρεις αρκετές από αυτές ώστε να βάλεις σε κουτί και να ελέγχεις όλο αυτό το ατελείωτο κύμα. Βεβαίως, εξ’ορισμού η διαδικασία του ξεσκαρταρίσματος σε οδηγεί σε αδικίες και σε παρανοήσεις. Έτσι, καταλήγεις να βασίζεσαι στις μόδες, έχοντας στην ουσία αντί για γούστο και προσωπικότητα μια μουτζούρα που χρωματίζεται αναλόγως τις προτιμήσεις ούτε καν του ζωγράφου, αλλά του μάνατζέρ του.

Όταν βγάλαμε τα καλύτερα της περσινής χρονιάς (το ίδιο ισχύει και για τις επόμενες φορές) το μοναδικό κριτήριο που είχαμε στο μυαλό μας ήταν απλά και μόνο ποια άλμπουμ του 2008 ακούσαμε περισσότερο. Δεν πιστέψαμε στο πολύ ασαφές κριτήριο του «καλύτερου», απλά απομονώσαμε όσο μπορούσαμε εξωτερικούς παράγοντες και επικεντρωθήκαμε σ’ αυτό που γούσταρε να ακούει το αυτάκι μας. Από αυτό που γούσταρε περισσότερο, μέχρι αυτό που γούσταρε λιγότερο μεν, αλλά αρκετά ώστε να μας δίνει αφορμές όταν το ακούμε να νιώθουμε καλά.

Εντάξει. Η μεγάλη παρένθεση τελείωσε.

Οι Animal Collective λοιπόν είναι μια μπάντα που προσπαθεί να κάνει πράγματα που δεν γίνονται από πολλούς αυτή τη στιγμή. Τονίζω το «προσπαθεί» και συνεχίζω. Οι επιρροές της είναι προφανείς αλλά έχει μάθει καλά το μάθημα της το οποίο επιβάλλει, σε μια μουσική φάση που όλα λίγο-πολύ ανακυκλώνονται, να παίζεις τον τυμβωρύχο και να ψάχνεις ποπ θησαυρούς σε περασμένες δεκαετίες συνδυάζοντας τα παράλληλα με beats που έχουν σαν πρόθεση την επανάληψη αγγίζοντας με τα ακροδάχτυλα το jamming. Οι κριτικοί τα λατρεύουν κάτι τέτοια όποτε συνέβη το εξής παράδοξο. Οι Animal Collective, ενώ βάδιζαν σε μονοπάτια που είναι σχετικά μοναχικά και περιθωριοποιημένα, εν γνώσει τους διάλεγαν τον πιο ασφαλή και σίγουρο τρόπο προκειμένου να μπουν στις καρδιές των κριτικών και των indie παιδιών. Με περιορισμένη θλίψη, βεβαίως, διαπιστώνω τώρα τελευταία πως τα αυθεντικά indie θύματα-παιδιά θεωρούν το Feels πολύ καλύτερο δίσκο (μάλλον επειδή εξαιτίας του Merriwheather Post Pavillion τόλμησε περισσότερος κόσμος να μάθει τους Animal Collective). Δεν είναι μακριά έτσι όπως πάμε και η μέρα που θα τους βγάλουν ξεπουλημένους.

Μακάρι να μπορούσα να πω «τέλος πάντων, αυτά μικρή σημασία έχουν μπροστά στην ίδια τη μουσική του δίσκου» αλλά πραγματικά αυτή τη φορά, μ’ αρέσει δε μ’ αρέσει ο δίσκος, με απώθησε τόσο πολύ αυτό το φεστιβάλ μαλακίας που τον συνόδευσε, που αδυνατούσα για κάποιο καιρό να το ακούω χωρίς να σκέφτομαι «αυτό πρέπει να μου αρέσει, επειδή αποκλείεται να αρέσει σε τόσο πολύ κόσμο με παρόμοια ακούσματα χωρίς λόγο» ή «αυτό δεν πρέπει να μου αρέσει γιατί ο περισσότερος κόσμος που το προωθεί είναι πουλημένοι ηλίθιοι».

Όταν τελικά κατάφερα (;) να ακούσω τον δίσκο άνευ των κουραστικών ντεσού που είχαν μαζευτεί σαν μύγες σε χεσμένη πάνα τον Ιούλιο, μπορώ να πω με ασφάλεια ότι μου άρεσε. Προφανώς, όμως, δεν είναι το καλύτερο της δεκαετίας και ήδη υπάρχουν πολύ πιο λατρεμένες φετινές προσπάθειες.

Το συνολικό αποτέλεσμα είναι άνισο με μερικές πολύ καλές στιγμές, και με άλλες πολύ αδιάφορες. Όταν γίνονται πομπώδεις, μακροσκελείς και επαναλαμβανόμενοι σε κουράζουν ("Brothersport", "Daily Routine", "In The Flowers", εσάς κοιτάω), αλλά όταν γίνονται συναισθηματικοί με μια υποψία χαριτωμένης αφέλειας (ή υποκρισίας θα πει ο νάνος με τα κόκκινα δόντια που κουρνιάζει στη γωνία) τους αισθάνεσαι κοντά σου. Αυτή τη φορά κοιτάω εσάς "My Girls", "Bluish" και "No More Running".

Όταν λοιπόν σε πείθουν για τις καλές τους προθέσεις και σε καλούν σε συναδελφικά α λα παιδιά-των-λουλουδιών ξυπόλυτα sing-alongs, σκέφτεσαι πως τρία-τέσσερα κομμάτια υπό ευνοϊκές προϋποθέσεις θα μπορούσαν να γίνουν πανέμορφα καλοκαιρινά χιτάκια. Πιο χαρακτηριστικές είναι οι αρμονίες των Beach Boys που κάνουν όλη τη δουλειά, καθώς και η εφευρετικότητά τους στο να κολλούν beats μεταξύ τους που τείνει να γίνει παροιμιώδης.

Συγκεκριμένα, όταν τραγουδά σαν παιδάκι εκκλησιαστικής χορωδίας ή σιγομουρμουρίζει αδύναμα ο Panda Bear, αμέσως ξεκινάς με διάθεση να του χαϊδέψεις το κεφάλι. Η απόλυτη αντίθεση με την άτεχνη, κακάσχημη, κοκορίσια γκαρίδα του Avey Tare που ξεκινάς με τη διάθεση να τον κλωτσήσεις στο ίδιο κεφάλι.

Επιτρέψτε μου πάντως να αφιερώσω μια παράγραφο στο τραγούδι που αγάπησα από την αρχή και συνεχίζω να θεωρώ ως το πιο ολοκληρωμένο του δίσκου. Αυτό είναι το "Lion In A Coma".

Είναι από τις λίγες φορές που τους βγαίνει κάτι τόσο φυσικά και χωρίς προσπάθεια. Τα tribal στοιχεία δεν είναι αυτά που σου τραβάνε την προσοχή από την αρχή, γιατί φοβάσαι ότι θα ακούσεις κάτι σαν παρωδία παρόμοιων τραγουδιών. Αυτό που σε μαγνητίζει και σε κάνει να το λατρεύεις είναι το δέσιμο των δύο φωνών από το ρεφρέν και έπειτα, καθώς και η στιχουργική ευστροφία που είναι ένα βελάκι ακριβώς στον στόχο και τον τρόπο σκέψης της σημερινής γενιάς. Τότε αρχίζουν να εμφανίζονται τα παιδιά που, κρατημένα χέρι χέρι, χορεύουν γύρω από τη φωτιά γιορτάζοντας την αφασία και την αδράνειά τους. Το μεγαλεπήβολο τελείωμα ανεβάζει τη φωτιά στα ύψη, κοντά στον συννεφιασμένο μαύρο ουρανό, και σε στέλνει ευτυχισμένο και καταϊδρωμένο για έναν ικανοποιημένο και πλήρη ύπνο που θα μπορούσε να είναι το "No More Running".

"I don't mean to seem like I care about material things like a social status/
I just want four walls and adobe slabs for my girls"

Τέτοιες δηλώσεις είναι επικίνδυνες. Αλλά εκτιμώ αυτούς που τις τολμούν. Σε μερικά χρόνια ή θα τις υπενθυμίζει κάποιος στους Animal Collective ψέγοντάς τους επειδή άλλα έλεγαν και άλλα έκαναν ή θα τους θαυμάζουμε που παραμένουν τόσο ανεξάρτητοι και πιστοί στις αρχές τους.

Υπάρχει και μια τρίτη, πιο πιθανή κατάληξη βεβαίως. Να μην ενδιαφέρεται κανείς για το τι κάνουν και τι έλεγαν και, όσοι από εμάς θυμούνται, να λένε «κάποτε ήταν μια μπάντα που μετά από 9 άλμπουμ έγινε της μόδας για τρείς μήνες, αλλά μετά εξαφανίστηκαν γιατί όλοι ασχολούνταν με το Veckatimest των Grizzly Bear, που με τη σειρά του και αυτό εξαφανίστηκε γιατί έβγαλαν έναν πολύ καλό δίσκο οι Phoenix, που και αυτοί στη συνέχεια χάθηκαν, γιατί σαγήνευσε κοινό και κριτικούς η στροφή του Alex Turner στο εναλλακτικό πανκ με τη συνοδεία κλαρίνου και μπλα μπλα μπλα…»

24.4.09

Some Questions #7: Meridene!

Σημερινοί μας καλεσμένοι είναι οι Meridene. Η τετράδα από το Wisconsin κυκλοφόρησε τον πρώτο της δίσκο, You're Not Pretty, You're Worse, τον περασμένο Νοέμβριο από την Ambledown Records, και σιγά-σιγά η ανοιχτόκαρδη, ηλιόλουστη power pop τους κατακτά τη blogόσφαιρα. Οι ίδιοι αναφέρουν στις επιρροές τους ένα τσούρμο από σύγχρονες αμερικανικές indie σταθερές (Wilco, Bright Eyes, Sufjan Stevens, Shins, Death Cab For Cutie, National) και στα δικά μας αυτιά αυτή (η σταθερά) που περισσότερο προσεγγίζουν από το τσούρμο είναι οι New Pornographers - γι'αυτό ίσως να φταίνε τα γυναικεία δεύτερα φωνητικά πίσω από τον ηγέτη της μπάντας Trevor Ives. Επίσης οι Pavement, τους οποίους δεν αναφέρουν, μοιάζουν να είναι σημαντική επιρροή, τουλάχιστον ηχητικά (άλλωστε οι στίχοι και η παρουσία του Malkmus δύσκολα αναπαράγονται από οποιονδήποτε). Το line-up είναι ακόμα λίγο ασταθές (μόλις το Φλεβάρη έφυγε ο κιθαρίστας και παραγωγός του δίσκου Eric Rykal ενώ στις αρχές αυτού του μήνα προστέθηκε η μπασίστρια Alyssa Rieper, που αποτελεί ταυτόχρονα το ήμισυ των γλυκύτατων Feathe) αλλά ο Trevor μοιάζει φιλόδοξος τύπος και έτοιμος να πάει την μπάντα του ψηλά. Δείτε τι μας είπε!

Could you please tell us...

1. Three albums you’d take along on a desert island?

Fleetwood Mac's Rumors
Cursive's Ugly Organ
and The Beach Boys Pet Sounds

2. A song you wish you’d written?

"Martha Ann" by David Karsten Daniels

3. Your Sunday morning song?

"(They Long to Be) Close To You" by Carpenters

4. Your favourite b-side?

Rilo Kiley's "Patiently"

5. Your favourite Beatles song?

"Bungalow Bill"

6. A musician/band you think is criminally underrated?

Randy Newman

7. Your favourite place for writing music?

I like writing it on the couch at the house I grew up in.

8. What your music-related plans are for the next 12 months?

I've been working on many parts to many songs and trying to put them together. Also hopefully by the end of the year we will be working on recording our next full length,

9. What you wish to do once you retire from music?

I would love to just be. To enjoy records and drinks and let that be everything.

10. A stylistic choice you’ve made and are now ashamed of?

...

11. Which role you would like to have played if you were an actor?

I would have played Greg Peppard's role in Breakfast at Tiffanys.

12. A recurring childhood dream of yours?

I constantly have that dream where you're falling off a cliff and are jerked awake just before you hit the bottom. I've heard that if you don't wake up before you hit that you actually die. So, you know, I'm a real dream extremist.

13. If you are superstitious?

Yes, when I play darts I have to rub my hands before I throw and I knock on wood constantly.

14. A sentence containing the words ”some” and ”beans”?

If I ever get some time off, I would like to take you and Tilly to the Beans Factory.

Meridene - "Kill The Memory" (You're Not Pretty, You're Worse)

21.4.09

Make A Decision With A Kiss

Πρέπει να πούμε ότι έχουμε καλή διάθεση αυτές τις μέρες. Είναι η χαλάρωση από το Πάσχα; Είναι το πολύ φαγητό; Είναι που φτάσαμε το αστρονομικό νούμερο των 2.000 επισκέψεων (και ας έψαχνε ο τύπος της δισχιλιοστής επίσκεψης για τους Κόρε Ύδρο); Είναι ότι βλέπουμε τους τραπεζικούς μας λογαριασμούς να φουσκώνουν σαν να έχουν μόλις σηκωθεί από το πασχαλινό τραπέζι; Ή μήπως είναι ότι απλά κλείσαμε εισιτήρια για να δούμε την αγαπημένη μας μπάντα από την Οξφόρδη στην Πράγα τον Αύγουστο; Μα, δεν τίθεται θέμα. Γιατί οι Supergrass ήταν, είναι και θα είναι το αγαπημένο μας συγκρότημα και η χαρά να τους ξαναδούμε live δεν περιγράφεται. Όχι πλάκα κάνουμε (όχι πως οι Supergrass θα μας χάλαγαν, όμως, ίσα ίσα). Τους Radiohead θα πάμε να δούμε και οι τραπεζικοί μας λογαριασμοί είναι σαν την οδοντογλυφίδα που έβαλε στα δόντια του ο τύπος που μόλις τσάκισε το αρνί στο πασχαλινό τραπέζι. Τώρα το πώς συνδυάζεται συναυλία των Radiohead στο εξωτερικό και αφραγκία, ας όψεται η καταραμένη η ανάγκη. Πάντως αν θέλετε να βοηθήσετε τους αγαπημένους σας some beans στείλτε ό,τι προαιρείσθε στον λογαριασμό 333-555-999 (ναι ακόμα και εσύ που έψαχνες για τους Κόρε Ύδρο είσαι ευπρόσδεκτος για δωρεά).

Αλλά αυτό δεν είναι το θέμα του σημερινού post.

Είναι 6 και μισή το απόγευμα. Ο ήλιος σκάει στα πράσινα κάγκελα του μπαλκονιού μου και ενώ μου φαίνεται ελκυστική ιδέα να τεντωθώ κοιτάζοντας τον ουρανό ,το μάτι μου πέφτει σε ένα cd πάνω στο γραφείο μου που γράφει "Grizzly Bear - Veckatimest promo".

Είναι 6.30 το απόγευμα και σκουπίζω μάταια έναν λεκέ πάνω στη μύτη του παπουτσιού μου. Το ποντίκι μου ψάχνει να βρει τι θα ακούσω και πηγαίνει μόνο του να ακουμπήσει πάνω σε έναν φάκελο που γράφει "Veckatimest256".

Μαντέψτε ποια από τις δύο προηγούμενες ιστορίες είναι αλήθεια.

Η όλη ιστορία μου θυμίζει ένα blog που έκανε (αρνητική) κριτική στο τελευταίο άλμπουμ των Decemberists μερικές βδομάδες πριν αυτό κυκλοφορήσει. Το πρώτο σχόλιο ήταν υποτίθεται από τον Colin Meloy κι έλεγε «δε θυμάμαι να σου στείλαμε promo για να κάνεις κριτική».

Δεν έχει νόημα να παριστάνουμε τις παρθένες μπροστά σε έναν πάγκο με αγγούρια. Όλοι όσοι ενδιαφέρονται για τους Grizzly Bear έχουν ακούσει το Veckatimest, που κυκλοφορεί στις 26 Μαΐου, εδώ και τουλάχιστον ένα μήνα. Για να μην πω δύο.

Ο ένας από τους δύο συνθέτες και τραγουδιστές των Νεοϋορκέζων Ed Droste δήλωσε στις 4 Μαρτίου στο επίσημο blog της μπάντας ότι είναι λιγάκι απογοητευμένοι που βγήκε στο διαδίκτυο τόσο νωρίς το Veckatimest και μάλιστα σε τόσο κακή ποιότητα.

Πράγματι, η ποιότητα του leak δεν είναι ιδιαίτερα υψηλή αλλά επ'ουδενί δεν θα χαρακτήριζα τον ήχο κακό. Ίσως λίγο μπουκωμένο. Η μπάντα όμως δεν αισθάνεται πως οι ακροατές ακούν το καλύτερο που μπορεί να κάνει αυτός ο δίσκος και αυτό δεν μπορεί παρά να σου δημιουργεί κάποιες τύψεις. Ειδικά για ένα συγκρότημα που συμπαθείς και σέβεσαι. Μπορεί να υπάρχει αντίλογος για τα leak, αντίλογος για την πειρατεία αλλά δεν υπάρχει αντίλογος στις επιθυμίες της μπάντας. Αν ο καλλιτέχνης θέλει το έργο του να φτάσει με μια συγκεκριμένη μορφή, τη μορφή που επέλεξε ο ίδιος, θα πρέπει να το σεβαστείς και να το κρίνεις κατά αυτόν τον τρόπο. Θα ήταν άδικο το αντίθετο για κάτι που μερικοί άνθρωποι αφιέρωσαν δύο χρόνια της ζωής τους ώστε να το δημιουργήσουν.

Για την ώρα μπορούμε να πούμε για την εκλεπτυσμένη ατμόσφαιρα του πατήματος της γάτας που υπάρχει στα περισσότερα κομμάτια, τη γουργουριστή και χνουδωτή φωνή του Droste, το φουντωτό τρίχωμα των λιγοστών keyboards και τη μινιμαλιστική προσέγγιση που επιλέγουν στις συνθέσεις. Το αποτέλεσμα είναι είτε να ακροβατούν πάνω στα γυαλικά με χάρη, είτε η ουρά να πετάει κάτω το βάζο σε μερικές αδύνατες στιγμές του δίσκου.

Αυτό που μπορούμε να κρίνουμε ενδελεχώς, από την άλλη, είναι το "Two Weeks". Το "Two Weeks" πρωτοεμφανίστηκε στα talk shows του David Letterman και του Conan O'Brien. Είναι το δεύτερο κομμάτι του Veckatimest και εντελώς διαφορετικό από τον υπόλοιπο δίσκο.

Πιο εξωστρεφές, δεν φοβάται να νιώσει τις ακτίνες του ήλιου και τον αέρα να ανεμίζει στα μαλλιά. Καμωμένο από απλές πρώτες ύλες αλλά με μια μελωδία που αποδεικνύει ότι όχι. Δεν έχουν γίνει όλα. Υπάρχει ακόμα χώρος για φρέσκιες δημιουργίες. Φτιαγμένο απο το υλικό χιλιάδων κολλητικών singles, κάθε ακρόασή του φτιάχνει και μια νέα εμπειρία. Όταν το ρώτησα μου είπε ότι προτιμά να καταναλωθεί ηλιόλουστες μέρες, καθισμένο στην πίσω θέση του ηλεκτρικού, στο δρόμο προς την\τον αγαπημένη\ο σας. Οι Νεοϋορκέζοι βγάζουν απο το ντουλάπι τις πιο αγαπημένες ποπ φόρμες και αυτό που φτιάχνουν εγγυάται να μας ευχαριστεί για πολύ περισσότερες απο δύο εβδομάδες.

Σε έναν δίκαιο κόσμο τα ραδιοκύματα θα ήταν αιχμάλωτα αυτού του αριστουργήματος, και οι Καίτες Πέριδες και Ριχάνες αυτού του κόσμου θα ήταν groupies του Ed Droste. Μπορεί αυτός βεβαίως να μην ενδιαφερόταν, λόγω διαφορετικών προτιμήσεων, αλλά τουλάχιστον θα έπαιρνε την αναγνώριση που του αξίζει. Στον πιο σκληρό πραγματικό μας κόσμο, πάντως, η μπάντα από την Οξφόρδη που ξέρετε ότι σιχαινόμαστε, και ειδικά ο Ντόριαν Γκρέυ κιθαρίστας της, τους αποθέωνει σε κάθε ευκαιρία. Και ας είμαστε ειλικρινείς. Πότε έχει κάνει λάθος ο Jonny Greenwood;

17.4.09

Some Questions #6: The Dears!

Συνεχιζοντας τις ανακρίσεις, πάμε πίσω στον Καναδά και σε ένα από τα πιο σπουδαία σχήματα απ'όσα περιστοίχισαν τους Arcade Fire στην επέλαση της καναδεζικης indie σκηνής στον παγκόσμιο μουσικό χάρτη, από τις αρχές της δεκαετίας. Οι The Dears κυκλοφόρησαν το περασμένο φθινόπωρο το τέταρτο album τους, Missiles, το οποίο δυστυχώς καθυστερήσαμε ν'ακούσουμε κι έτσι έχασε τη βέβαιη θέση του στην εικοσάδα μας - περιείχε άλλωστε ένα από τα πιο επικά τραγούδια της περασμένης χρονιάς, το οχτάλεπτο "Lights Off". Φανταστείτε, λοιπόν, πόσο χαρήκαμε όταν η Natalia Yanchak, το μόνο εναπομείναν αρχικό μέλος του γκρουπ πλην του frontman Murray Lightburn, μας απάντησε αυτά που θα διαβάσετε στις επόμενες γραμμές...

"Hi Ranya,
Thanks for your email and we're glad you enjoy Missiles. We would absolutely LOVE to come to Athens to play shows... maybe in the summer! Anyhow, here are some answers to your interview, completed by Natalia from The Dears."

Could you please tell us...

1. Three albums you’d take along on a desert island?

In no particular order, I would take: Talkie Walkie by Air, The Queen is Dead by The Smiths, and Loveless by My Bloody Valentine.

2. A song you wish you’d written?

"Hate Then Love" by The Dears

3. Your Sunday morning song?

"Sunday Morning" by K-OS

4. Your favourite b-side?

"Moon River" by Morrissey

5. Your favourite Beatles song?

"Glass Onion" from the White Album.

6. A musician/band you think is criminally underrated?

Black Diamond Bay

7. Your favourite place for writing music?

Murray does all the writing, but he gets most inspired by nature: Caribbean beaches, Canadian boreal forests in the summer, cottage country and mountain tops, you know, that sort of thing.

8. What your music-related plans are for the next 12 months?

We are preparing for a big North American tour in May/June. Murray has been writing a lot and working on new songs in our home studio. So probably a bit of pre-production and new stuff in the in-between times.

9. What you wish to do once you retire from music?

I'd love to have a nice garden, be self-sufficient, grow our own food. I think we would probably move to the country and live and eat well... basically I want to live out the cooking show "Jamie at Home." Big adobe wood oven, cooking in the back yard. Just good stuff.

10. A stylistic choice you’ve made and are now ashamed of?

I'm pretty conservative stylistically. I mean I appreciate fashion and dressing well but I like to do it with a certain timelessness. I'm only embarrassed about stuff I did in high school. Like being into magic tricks, Night Court, Monty Python, having bad glasses and other goofy things... that I'm actually not ashamed of, they were just silly, really.

11. Which role you would like to have played if you were an actor?

I am a terrible actor. Whenever we make music videos we always have to argue with the directors, trying to convince them that we are musicians, not actors! I don't like to pretend, I like to live a real life. So this is a boring answer but I am perfectly happy being myself in the everyday movie of me.

12. A recurring childhood dream of yours?

Sometimes I dream of the grassy garden at my parent's house in Toronto. There is a little grassy hill and as a child I would have vivid, psychedelic dreams about an entire tiny, gnome-filled wonderland existing underground. There are so many different paths a dream can take that the same dream never happens twice; only figments of dreams, re-assembled to follow another day's memories.

13. If you are superstitious?

I am... but not like about the number 13, broken mirrors or black cats or anything like that. I believe in fate and luck: I believe that all things happen for a reason, and that we should never pass up a chance to make a wish (like on a shooting star) or be hopeful about the future. We can't control our own destiny but I think we can influence positive things to happen by living and loving others in a positive way. Is karma a superstition?

14. A sentence containing the words ”some” and ”beans”?

Sometimes my daughter, Neptune, is full of beans.

The Dears - "Dream Job" (Missiles)

15.4.09

No More Spotlights Coming Down From Heaven/ It's a goodbye/ It's Curtains Down Time

Πως θα μπορούσε να συνδυαστεί η τρέλα στους συνωστισμένους δρόμους του Πακιστάν με τα ράθυμα νερά των ακτών του Brighton; Ή αλλιώς πως θα μπορούσε να συνδυαστεί ο μαζικός πλέον μιμητισμός των βαριών synthesizers της δεκαετίας του ‘80 με τη μοναχική ενδοσκόπηση των μελαγχολικών στιγμών της PJ Harvey; Κι όμως, η απάντηση πλέον δεν είναι μόνο στο Is This Desire ή στη δισκογραφία της Kate Bush.

Η Natasha Khan, ή αλλιώς Bat For Lashes, πέρασε μεγάλο μέρος της παιδικής της ηλικίας στο Πακιστάν λόγω καταγωγής του πατέρα, ενώ τώρα ζει στο παραθαλάσσιο Brighton. Σήκωσε πολλά βλέμματα πάνω της με το προπέρσινο Fur and Gold, αλλά αυτή τη φορά δημιούργησε με το φετινό της πηγμένο στο ημίφως ενός σκοτεινού δωματίου πόνημα Two Suns μια λεκτική και μουσική μονομαχία μεταξύ δύο εγκεφαλικών ημισφαιρίων που δεν μπορούν παρά να έχουν γεννηθεί απέναντι.

Οφείλω να ομολογήσω ότι το δελτίο τύπου της εταιρίας της σου αγόραζε από μόνο του μικρό καλάθι. Ήταν κάπως του στυλ «Η Νατάσα έρχεται αντιμέτωπη με το alter-ego της με το όνομα Pearl, σε μια σύγκρουση δύο κόσμων». Πρώτα απ’ όλα αυτό το χαρτί είναι πολυπαιγμένο και επίσης δεν μπορεί μετά τον Σάκη Ρουβά να μιλάει κανείς για alter ego.

Σάκης Ρουβάς, alter-ego. Σάκης Ρουβάς, alter-ego. Σάκης Ρουβάς, alter-ego.

Αφού εξασφαλίσαμε κάποιες επισκέψεις από τις ρουβίτσες μπορούμε να συνεχίσουμε.

Είναι αλήθεια πως έχει γίνει πάρα πολλές φορές το ίδιο τέχνασμα. Δηλαδή συγκρούσεις δύο αντίθετων εαυτών του ίδιου ανθρώπου, και η υιοθεσία από τον καλλιτέχνη ενός πιο εξωστρεφούς και επιθετικού χαρακτήρα σε αντίθεση με τον ρομαντικό αγνό «καλό του εαυτό».

Το καλάθι όμως μεγαλώνει απότομα, όταν ακούς το βαρύ τέμπο να προσπαθεί να περιορίσει την αδάμαστη φωνή της Natasha και εκείνη να το απεμπολεί με κραυγές α λα αμαζόνα που ετοιμάζεται να ξεψυχήσει, υπογράφοντας το αριστουργηματικό ξεκίνημα του "Glass". Το οποίο "Glass" κατάφερε να παραμείνει έναν σχεδόν ολόκληρο χρόνο στο κεφάλι μου μετά την περσινή συναυλία, όπου είχαμε την τύχη να δούμε τη Bat ως support στους Radiohead. Το κομμάτι με περιτριγύριζε σαν αιώνια ίωση μέχρι που βρήκε ταυτότητα και διαπιστευτήρια στο Two Suns. Και μιας και είπαμε για Radiohead, η πολλή παρέα μαζί τους το περσινό καλοκαίρι φαίνεται πως έχει καλύψει μεγάλο μέρος της μουσικής της ματιάς και του συνθετικού της ορίζοντα.

Το "Glass" όμως δε γεμίζει από μόνο του με τη γλυκιά γεύση της νέας και εφευρετικής δημιουργίας τον δεύτερο δίσκο της Natasha. Η εφηβική ανάμνηση της «κλωτσιάς γερανός» του Ντάνιελ Λαρούσο ήταν το ξελάσπωμα του οχήματος ώστε να φτιαχτεί το πρώτο single του δίσκου. To "Daniel", ειδικά για μένα που δεν τα πάω καλά με τα μπλιμπλίκια, ήρθε και έκατσε απέναντι μου σαν κουκουβάγια που εισβάλλει στο δωμάτιό σου κρατώντας ένα σπαρταριστό φίδι και σε κοιτάει στα μάτια. Με αιφνιδίασε και με έκανε να αναρωτιέμαι πως πρέπει να του φερθώ. Ίσως φταίει ότι τα νεανικά παραμύθια μοιάζουν να μην πολυταιριάζουν στο βόθρο που βρισκόμαστε, αλλά σημασία έχει ότι οι αντιστάσεις μου έφθιναν σιγά σιγά και τελικά με τα πολλά wax in/wax out έλιωσα σαν κερί μπροστά στην παιδική αφέλεια και τον άσπιλο έρωτα της νεαρής Natasha για τον θαρραλέο Ντάνιελ.

Η δεύτερη προσωπικότητα, η εκρηκτική, εξωστρεφής και με ξανθιές μπούκλες Pearl μας παρουσιάζεται στον πιανιστικό καλπασμό του "Siren Song", που θυμίζει χαμένη ηχογράφηση της Cat Power να τραγουδάει το “All I Need” των Radiohead. Με φωνή βγαλμένη από τα έγκατα του πιο κοντινού στη σελήνη αστεριού, με το στρατιωτικό βάδισμα των ντραμς προς το τέλος και με την επώδυνη στιχουργική ειλικρίνειά της, η Pearl κοιτάζει τον εραστή της όταν κοιμάται, βασανιζόμενη από τη βεβαιότητα πως οι σειρήνες θα ξυπνήσουν για να της θυμίσουν την φαινομενικά αναπόφευκτη σκοτεινή πλευρά της.

Η αναζήτηση για μια «καλή αγάπη» θα ντυθεί με ένα πένθιμο πέπλο και με ένα φυλακισμένο στις φλόγες όνειρο, και πριν προλάβεις να λυπηθείς για την καταδικασμένη εκ των προτέρων αναζήτηση θα έρθει ο αποχαιρετισμός του "Big Sleep", με ολόκληρο Scott Walker να δανείζει καύσιμη ύλη για το φαντασιόπληκτο και περπατημένο στα σύννεφα άνοιγμα δώρου της Natasha.

Οι κουρτίνες πέφτουν και η φωνή του Scott δεν θυμίζει πια την αχαλίνωτη ανάγκη για ζωή ενός ερωτευμένου ήρωα του Σαίξπηρ. Πλέον μοιάζει με διστακτικό και φοβισμένο παιδί που, γνωρίζοντας ότι η κουρτίνα έχει ανοίξει, έχει ξεγυμνωθεί άνευ μεϊκάπ, στο ανυπόμονο να καταβροχθίσει πτώματα κοινό του.

Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία που ίσως και να γράφεται το τέλος της.

Αντίθετα, η ιστορία της Natasha Khan φαίνεται να βρίσκεται στην αρχή της.

Ακούγοντας αυτήν και τα ευφάνταστα μουσικά σκαρώματά της αισθάνεσαι ότι βρίσκεσαι στην αρχή ενός πολύ όμορφου και άνευ ορίων ταξιδιού. Ή αλλιώς μια καλή απόδειξη ότι δεν υπάρχουν κορεσμένες ιδέες αλλά κορεσμένοι άνθρωποι.

Bat For Lashes - "Glass" (live @ Arene de Nimes, France, 14.6.2008)
(Ήμασταν εκεί!!!)

12.4.09

Radio Beans #9

Φρέσκα φασόλιααααα! Φρέσκα φασόλιααααααααα!!!!! Εδώ τα καλά φρέσκα φασόλια, παρτε πάρτεεεεε...

Η ένατη εκπομπή μας έχει στη βιτρίνα όλο το φρέσκο, σπαρταριστό πράμα - κυκλοφορίες του 2009 που μας έχουν κάνει "κλικ"! Επίσης, θα βρείτε φρέσκια, σπιτική, δροσιστική γρανίτα ακτινίδιο, την οποία δυστυχώς απολαύσαμε μόνοι μας ενώ φτιάχναμε την εκπομπή και μας άρεσε τόσο που τη σώσαμε, αλλά μπορούμε να δώσουμε τη συνταγή σε κάθε ενδιαφερόμενο. Enjoy!

Radio Beans 9

Tracklisting:
Animal Collective - "Bluish"
It Hugs Back - "Q"
Cymbals Eat Guitars - "Cold Spring"
M. Ward - "Hold Time"
... And You Will Know Us By The Trail Of Dead - "Halcyon Days"
Here We Go Magic - "Fangela"
DM Stith - "Pity Dance"
PJ Harvey & John Parish - "Black-Hearted Love"
Yeah Yeah Yeahs - "Runaway"
Bat For Lashes - "Siren Song"
Grizzly Bear - "Two Weeks"

9.4.09

Some Questions #5: The Cloud Hymn!

Πίσω από το μυστηριώδες όνομα The Cloud Hymn κρύβεται στην ουσία ένας άνθρωπος, ο οποίος στην καθημερινή του ζωή ονομάζεται John Nielsen. Πρόκειται για έναν νεαρό τραγουδοποιό από το Wisconcin, ο οποίος έγραψε κάμποσα τραγούδια σε μια απλή ακουστική κιθάρα ενόσω σπούδαζε δικηγόρος. Για την ακρίβεια σπουδάζει ακόμα, και προσπαθεί να πάρει το πτυχίο του. Παράλληλα, όμως, ηχογράφησε τα κομμάτια μέσα σε δυο μέρες και τα κυκλοφόρησε πριν περίπου ένα μήνα στον πρώτο του δίσκο, με τίτλο A Seed Buried In The Ground, από την Ambledown Records.

Τόσο ο τίτλος του δίσκου όσο και η συντομία της ηχογράφησης προδίδουν μια αίσθηση "φυσικότητας", και πράγματι, με αυτό ακριβώς έχουμε να κάνουμε. Απλά, ζεστά αρπίσματα της ακουστικής κιθάρας στήνουν τη ραχοκοκαλιά των τραγουδιών, και μια φωνή που ακούγεται πιο "γεμάτη" συναισθηματικά απ'ό,τι λέει η ηλικία της σκαρώνει ανεπητίδευτες μελωδικές γραμμές πάνω της. Τα δεύτερα φωνητικά της Tani Alyssa και το πιάνο του Paul Brandt προσθέτουν εδώ κι εκεί παλ πινελιές χρώματος στο χειμωνιάτικο τοπίο του John, και κάπου εκεί τελειώνουν οι έξωθεν βοήθειες. Ο νεαρός κύριος Nielsen προσπαθεί να ξορκίσει τα κακά πνεύματα βασικά μόνος, και στην πορεία μας προσφέρει μερικές πολύ όμορφες στιγμές.

Πάνω απ'όλα όμως, προσφέρει μερικές απαντήσεις στο περίφημο ερωτηματολόγιό μας! Δείτε λοιπόν τι μας είπε...

Could you please tell us...

1. Three albums you’d take along on a desert island?

1)Bon Iver - For Emma, Forever Ago,

2) DeYarmond Edison - Silent Signs,

3) David Crowder Band - A Collision

2. A song you wish you’d written?

City and Colour - "As Much As I Ever Could"

3. Your Sunday morning song?

David Crowder Band - "I Need Words", Chris Koza - "Adjust"

4. Your favourite b-side?

DeYarmond Edison - "Epoch"

5. Your favourite Beatles song?

"Cry Baby Cry", "Michelle"

6. A musician/band you think is criminally underrated?

Weatherbox, DeYarmond Edison (are you sensing a theme?).

7. Your favourite place for writing music?

My old house in Eau Claire, late at night.

8. What your music-related plans are for the next 12 months?

Play shows, record songs.

9. What you wish to do once you retire from music?

I don't plan to retire.

10. A stylistic choice you’ve made and are now ashamed of?

Attempts to grow a beard.

11. Which role you would like to have played if you were an actor?

No idea.

12. A recurring childhood dream of yours?

Running this race, not being able to complete it.

13. If you are superstitious?

No sir.

14. A sentence containing the words ”some” and ”beans”?

Some pinto beans (me at Chipotle).

The Cloud Hymn - "Begin Again" (A Seed Buried In The Ground)

6.4.09

Post Beans #2

Τις προάλλες, σαν γνήσιο αρσενικό, ο mr.grieves είχε βγει για μπυρόνια και μπιλιάρδο με τους φίλους του. Αφού πρώτα ακολούθησε όλη τη δέουσα διαδικασία - ροχάλες στο πάτωμα, ρέψιμο για καληνύχτα και μερικά τελετουργικά μαρσαρίσματα της Harley για να ζηλέψουν οι γείτονες - με άφησε στο σπίτι να κλάψω τη μοίρα μου. Τι να κάνω, πήρα κι εγώ μια φίλη τηλέφωνο κι αποφασίσαμε να κλάψουμε μαζί, σε ένα καλό εστιατόριο.

Μόλις φτάσαμε, ο μαιτρ μας συνόδεψε στο τραπέζι. Με το που μας γέμισε τα flutes με Dom Pérignon, έβγαλα από το μυαλό μου την εικόνα των λιγδιασμένων μακρυμάλληδων στο βρωμερό κλαμπ και άνοιξα τον κατάλογο. Ένα τέταρτο αργότερα, ο ψηλός, αρρενωπός σερβιτόρος με τους τέλειους γοφούς πλησίασε χαμογελώντας, κρατώντας τον ασημένιο δίσκο με το αστραφτερό, καμπυλωτό καπάκι, μέσα στον οποίο βρισκόταν η steak tartare μου. Τον άφησε απαλά στο τραπέζι και πιάνοντας τη λαβή του καπακιού, με μια γρήγορη, επιδέξια κίνηση ξεσκέπασε το περιεχόμενο. Ήδη τα χέρια μου είχαν κινηθεί προς τα μαχαιροπήρουνα (πεινούσα σα λύκος, αφού στο σπίτι όλο το φαϊ το τρώει ο αχόρταγος mr.grieves), οπότε φανταστείτε την έκπληξή μου όταν αντί για το αιματηρό, λιανισμένο κρεατάκι που περίμενα αντίκρυσα ένα cd! Κοίταξα με ένα απορημένο βλέμμα τον σερβιτόρο, αλλά αυτός, αντί για οποιαδήποτε άλλη εξήγηση, μου έκλεισε το μάτι κι έφυγε.

Η φίλη μου, αδιάφορη, καταβρόχθιζε ήδη τις πένες της με τρούφα, οπότε, αφού εις μάτην αναζήτησα με το βλέμμα τους γοφούς... εεε, τον σερβιτόρο, ο οποίος δε φαινόταν πουθενά, σα να τον είχε καταπιεί η γης ένα πράγμα, δε μου έμενε παρά να εξερευνήσω το cd που είχα μπροστά μου. Είχε ένα αρκετά artistic για τα γούστα μου εξώφυλλο, ασπρόμαυρο εκτός από τον τίτλο και το όνομα του συγκροτήματος. Στην κάτω δεξιά γωνία, με διακριτικά μωβ παλ γραμματάκια, έγραφε...

Kingsbury

Ναι, ναι, μ'αυτόν τον τρόπο έφτασε σε μας η μουσική της τετράδας από τη Florida. Μια μικρή εισαγωγή σας κάναμε λίγα ποστ πιο πίσω, όταν παρουσιάσαμε τις απαντήσεις τους στο ερωτηματολόγιό μας. Πριν όμως φτάσουμε να τους στείλουμε τις σκληρές, βασανιστικές ερωτήσεις μας, είχαμε προλάβει ν'ακούσουμε αρκετές φορές το λεγάμενο cd. Πρόκειται για το τελευταίο EP της μπάντας, με τίτλο Lie To Me, το ομώνυμο κομμάτι του οποίου παίξαμε στην τελευταία μας εκπομπή. Τα έξι τραγούδια του τα παραχωρούν δωρεάν στη σελίδα τους από τον Νοέμβριο του 2008. Λένε μάλιστα ότι σκοπεύουν να διαθέσουν και άλλη μουσική στο μέλλον με αυτόν τον τρόπο, δείχνοντας ότι έχουν καλές επιρροές.

Το επιβεβαιώνουν στο MySpace τους και στο site τους, όπου το μάτι του επισκέπτη θα πάρει απο'δω κι απο'κει ονόματα όπως ο Nick Cave, οι Radiohead, οι Wilco, οι Elbow και άλλοι αγαπημένοι μουσικοί. Οι κριτικοί, από την άλλη, τους έχουν παρομοιάσει με Mogwai, Sigur Ros και διάφορα άλλα πράγματα. Προσωπικά, δε μου θύμισαν τίποτα απ'όλα αυτά, παρ'όλο που ψήγματα της επίδρασης σχεδόν όλων των παραπάνω μπορεί κανείς να βρει στον ήχο τους. Έχουν, ας πούμε, τις αργές, κιθαροκεντρικές αναπτύξεις των Mogwai, αλλά είναι πιο song-orientated και σαφώς λιγότερο βίαιοι (και κακιασμένοι). Έχουν, σε σημεία, την εκλεπτυσμένη λιτότητα των Elbow, αλλά χωρίς τις jazzy λεπτομέρειες, και χωρίς τη ζεστή αγκαλιά της παρουσίας του Guy Garvey που δίνει την τέλεια ισορροπία στη βρετανική μπάντα.

Αυτό που μου θύμισαν με την πρώτη ακρόαση, και το οποίο ανέφερα και στο άλλο ποστ, ήταν ο πρώτος δίσκος των Σουηδών Logh, Every Time a Bell Rings an Angel Gets His Wings. Ένας δίσκος που, πίσω στο 2002, μ'έκανε να πιστέψω πως δεν θα ξαναέγραφα ποτέ για μουσική, καθώς είχα στύψει το μυαλό μου μπροστά από τον υπολογιστή αλλά δεν είχα καταφέρει ποτέ να βρω τις λέξεις για να τον περιγράψω και να τελειώσω επιτέλους εκείνο το αρθράκι για το site κάποιων φίλων (Περικλή, χίλια sorry...). Δεν ήταν ότι επρόκειτο για το αριστούργημα που μ'άφησε ανήμπορη να καταγράψω το μεγαλείο του. Απλά η ατμόσφαιρα που τον τύλιγε απ'άκρη σ'άκρη μου έφερνε στο μυαλό πολλές εικόνες αλλά καθόλου λόγια. Ακούγοντάς τον, έβλεπα έναν χειμωνιάτικο ήλιο να πηγαίνει προς τη δύση, και το φως του να φιλτράρεται από δεκάδες λεπτά κλαδιά από γυμνά δέντρα σ'ένα δάσος. Φανταζόμουν τους μουσικούς να παίζουν δίπλα σ'ένα μισόσβηστο τζάκι, σ'ένα ξύλινο σπίτι χωρίς ρεύμα χωμένο μέσα στο δάσος, με το σούρουπο να πέφτει βαρύ. Κάτι σαν τα Τέσσερα Δέντρα του (συγκλονιστικού, και αγαπημένου) Egon Schiele, αλλά με τα χρώματα δυο τόνους πιο σκούρα.

Είχα ακούσει το δίσκο πολλές φορές, προσπαθώντας να αποτυπώσω με λόγια όλες αυτές τις εικόνες, αλλά μάταια. Έτσι, εγκατέλειψα την προσπάθεια. Να όμως που 7 χρόνια αργότερα έρχονται οι Kingsbury να μου φέρουν στο μυαλό ακριβώς αυτήν την ατμόσφαιρα. Κάτι που αποτελεί πραγματικό κατόρθωμα για ένα EP με έξι μόνο κομμάτια, ηχογραφημένο μεταξύ περιοδειών, σε μια από τις νοτιότερες πολιτείες των Η.Π.Α.. Σύμφωνοι, το μέρος όπου βρίσκεται το studio τους λέγεται Winter Park (κοντά στο Orlando), αλλά με τόσο ήλιο και θάλασσα που έχει η Florida όλα είναι σχετικά. Οι Kingsbury μοιάζουν να τα αγνοούν όλα αυτά, με τον τρόπο που αντίστοιχα οι Supergrass μοιάζουν να αψηφούν τη μελαγχολία του αχτύπητου συνδυασμού υπερβολικά όμορφων και επιβλητικών μεσαιωνικών κτιρίων και βρετανικής υγρασίας και συννεφιάς που επικρατεί στην πόλη τους. Και το αποτέλεσμα τους δικαιώνει - όπως και τους Supergrass, αλλά αυτό είναι αντικείμενο μελλοντικής μας ενασχόλησης.

Η μουσική τους (των Kingsbury) είναι εσωστρεφής, λιτή και αβίαστα ατμοσφαιρική (αχρείαστη η παρένθεση εδώ που τα λέμε, αποκλείεται να περιγράφαμε έτσι τους Supergrass ό,τι και να'χαμε πιει). Σε ρουφάει μέσα της και σε μεταφέρει στο δάσος που λέγαμε χωρίς τον παραμικρό κόπο. Το ορχηστρικό "Ocarina Mountaintop" είναι υποβλητικό και γοητευτικό σαν τη βουνοκορφή που περιγράφει λουσμένη στο χλωμό φως μιας ανατολής, καθώς οι νότες από το πιάνο μένουν για λίγο στον αέρα πριν ακολουθήσουν τη λιτανεία. Το ομώνυμο "Lie To Me" σέρνεται παρακαλεστικά στο πάτωμα, και στο απλό αλλά σίγουρο ρεφραίν ο τραγουδιστής Bruce Reed διατυπώνει με σαφήνεια το αίτημά του. Το γλυκά απατηλό "As I See It" τυλίγει ένα μικρό παράπονο σε ζαχαρωμένες κιθάρες και πιάνο. Το πιο αγαπημένο μου απ'όλα, όμως, είναι το "Back in the Orange Grove" όπου το λιτό πιάνο οδηγεί το τραγούδι ώσπου, μετά το ρεφραίν, ένα υπέροχο κύμα κιθαριστικής μελωδίας σκάει και σκεπάζει τα πάντα, κάνοντάς σε να θέλεις να το ακούς για πάντα.

Όλα αυτά φανερώνονται άλλοτε με την πρώτη, και άλλοτε μετά από κάμποσες ακροάσεις που ομως τις κερδίζουν με το σπαθί τους. Αφ'ότου σύστησαν στον κόσμο το συγκεκριμένο EP, έχουν γράψει κι άλλα τραγούδια που μπορεί ο καθένας να βρει στη σελίδα τους, και ήδη ανυπομονούμε ν'ακούσουμε το επόμενο ολοκληρωμένο πόνημά τους. Αφού με κατάφεραν να ξαναπιάσω το νήμα του δάσους από εκεί που το είχα αφήσει, ήδη έχουν ένα πρώτο παράσημο στο πέτο τους.

Kingsbury - "Ocarina Mountaintop" (Lie To Me EP)

Μπορείτε να κατεβάσετε το EP από εδώ, δωρεάν.
Αν θέλετε, πάντως, ν'αφήσετε ένα μικρό κατιτίς, γίνεται κι αυτό.
Οι Kingsbury στο MySpace
Το επίσημο site τους

Radio Beans #8

Βρισκόμαστε αισίως στην όγδοη εκπομπή, και ήρθε η ώρα να πέσουν οι μάσκες και να αποκαλυφθεί πόσο αισχροί ψεύτες είμαστε. Τιμώντας τη μεγάλη μας γιορτή, την Πρωταπριλιά, αφιερώνουμε μια ώρα στο αγαπημένο μας σπορ, στο οποίο άλλωστε η χώρα μας σκίζει σε παγκόσμιο επίπεδο. Φυσικά και είπαμε ψέματα την προηγούμενη φορά, όταν εξαγγείλαμε φρέσκα πράματα για τούτη εδώ την εκπομπή - τα φρέσκα αναβάλλονται για την επόμενη. Όσο για το τι παίξαμε; Ακόμα και για κάτι τόσο απλό όσο το tracklisting, fingers crossed...

Radio Beans 8

Tracklisting:
Liars - "Tumbling Walls Buried Me in the Debris With ESG"
Built To Spill - "Liar"
The Castaways - "Liar, Liar"
To Kill A Petty Bourgeoisie - "Lovers & Liars"
Bright Eyes - "Haligh, Haligh, A Lie, Haligh"
Okkervil River - "Pop Lie"
Camera Obscura - "You Told A Lie"
Tom Waits - "Lie To Me"
Kingsbury - "Lie To Me"
Eurythmics - "Would I Lie To You?"
Sleeper - "Lie Detector"
Mark Lanegan & Isobel Campbell - "Something to Believe"

 
Clicky Web Analytics