27.8.09

I'm not here/ This isn't happening

Η προσγείωση ήταν ευτυχώς σταδιακή. Οι πρώτες φάπες ήρθαν με το που φτάσαμε στο αεροδρόμιο της Πράγας τη Δευτέρα το πρωί και είδαμε τα πρωτοσέλιδα των ξένων εφημερίδων. Γιατί άλλο να στο λένε από το τηλέφωνο κι άλλο να βλέπεις φωτογραφίες μισής σελίδας με γυναίκες που έκλαιγαν καθώς τις τράβαγαν μακριά από τα σπίτια τους ή με την πλαγιά της Πεντέλης φωτισμένη από τις φλόγες σαν φόντο της Ακρόπολης, πρώτο θέμα σε εφημερίδες που απευθύνονται σε ανθρώπους σαν κι αυτούς που θαύμαζαν μαζί μας όλο το Σαββατοκύριακο την ομορφιά της Τσέχικης πρωτεύουσας.

Η αεροπορική εταιρεία μάς έδωσε μια προσωρινή αναβολή, κάτι σαν τελευταία ευκαιρία, σαν τελευταία επιθυμία του μελλοθάνατου, καθυστερώντας την αναχώρησή μας κατά μισή μέρα. Έτσι, δεν είδαμε στο φως της μέρας τη νέα καταστροφή, ούτε το πόσο συνέβαλε στην εξάπλωση της απόλυτης ξεραΐλας που βλέπεις από ψηλά παρατηρώντας την Αττική. Και πάλι, όμως - το γκρίζο νέφος από στάχτη, καπνό και σωματίδια που καθόταν πάνω από την Αθήνα στις 3 η ώρα το πρωί και την έκανε να μοιάζει σαν πόλη-σκηνικό για το Blade Runner το είδαμε.

Μετά φτάσαμε. Ξυπνήσαμε την Τρίτη το μεσημέρι στον Πειραιά, μετά περπατήσαμε στην Αθήνα. Θυμηθήκαμε όλα όσα για τρεις (+ μία) μέρες είχαμε ξεχάσει, περπατώντας στα καλντερίμια της Πράγας, χαζεύοντας τα πανέμορφα κτίρια, το ατέλειωτο πράσινο, το ποτάμι, συναντώντας έξυπνους κι ενδιαφέροντες ανθρώπους και βλέποντας μαζί τους την αγαπημένη μας μπάντα. Και η επαναφορά πόνεσε, σχεδόν κυριολεκτικά.

Παραθέτοντας μια φωτογραφία από ένα πικνίκ στη Σταμάτα τον Απρίλιο που μας πέρασε, θα προσπαθήσουμε τις επόμενες μέρες να μαζέψουμε τα μυαλά μας από εκεί όπου έχουν καταφύγει και να περιγράψουμε όλα όσα ζήσαμε όσο βρισκόμασταν σώματι τε και πνεύματι εκεί. Συνιστούμε να μείνετε μαζί μας, αλλά πιο πολύ να φύγετε. Να πάτε αλλού.

21.8.09

Στην Πράγα, αδερφές μου, στην Πράγα (it's that time of year again)!

Είναι Παρασκευή πρωί, και γράφω περιτριγυρισμένη από πράγματα και πραγματάκια και των δυο μας που περιμένουν να στοιβαχτούν στη λατρεμένη βαλίτσα μου που μ'έχει βγάλει τόοοοοσο παλικάρι τόσα χρόνια (Tripp - από τις καλύτερες αγορές που έχω κάνει ποτέ, έχει βγάλει τα (λίγα) λεφτά της στη νιοστή!) και να μας συνοδέψουν σ'ένα ταξίδι που πριν μερικούς μήνες έμοιαζε με θαύμα (πάλι!). Για πολλούς λόγους. Τελικά όμως θα γίνει. Πάλι.

Σήμερα το απόγευμα θα περπατάμε στις όχθες του Μολδάβα, χαζεύοντας τις αμέτρητες ομορφιές της Πράγας. Την Κυριακή το απόγευμα θα μιλάμε για πρώτη φορά από κοντά με φίλους που ως τώρα ξέρουμε μόνο μέσα από το διαδίκτυο, περιμένοντας ν'ανοίξουν οι πόρτες για να πιάσουμε καλή θέση. Τη Laura και τον άντρα της τον Stephen, το Γιάννη, ελπίζουμε και τον διάσημο πια στο πανateaseιο Περουβιανό φίλο Italo που πέρσι μας εξασφάλισε τα εισιτήρια για τη Nîmes. Οι συναυλίες φέτος είναι μόνο 5 κι έτσι η Radioheadική κοινότητα θα βρεθεί σ'αυτές πιο συμπυκνωμένη. Μάλιστα, στην Πράγα θα είναι η μόνη εμφάνιση των θεοπάλαβων τύπων από την Οξφόρδη που δεν θα γίνει στα πλαίσια κάποιου φεστιβάλ, οπότε οι περισσότεροι έχουν διαλέξει να πάνε εκεί. Ή μάλλον έχουμε διαλέξει, για να μη βγάζουμε τους εαυτούς μας απ'έξω!

Τώρα για τον χαρακτηρισμό "θεοπάλαβοι", απλά να μιλήσουμε για το τελευταίο επεισόδιο του σίριαλ επιπέδου Lost που παρακολουθούμε όλα αυτά τα χρόνια... Την προηγούμενη Τετάρτη το βράδυ εμφανίστηκε σε γνωστό site όπου κόσμος (πολύς κόσμος!) ανεβάζει (και κατεβάζει) μουσική ένα τραγούδι ονόματι "These Are My Twisted Words" το οποίο στην ούγια έγραφε Radiohead. Με artwork, μ'ένα αινιγματικό συνοδευτικό κειμενάκι και με μια αναφορά σε μια ημερομηνία κυκλοφορίας κάποιου πράγματος με τίτλο Wall of Ice - συγκεκριμένα τις 17/8/2009. Sites, blogs, messageboards, όλοι επιδόθηκαν σε μια αναλέητη παπαρολογία για το ποιος έριξε το mp3 στη διαδικτυακή θάλασσα, και κυρίως για το αν θα έπρεπε να περιμένουμε ένα ΕΡ με τον παραπάνω τίτλο στις 17/8, κάτι που για κάποιο λόγο πολλοί είχαν βγάλει σαν συμπέρασμα από το αινιγματικό κειμενάκι σε συνδυασμό με μια πρόσφατη συνέντευξη της μπάντας. Με ένα μαγικό τρόπο, όλες οι άλλες κυκλοφορίες του μήνα μπήκαν εκείνες τις μέρες στην άκρη (τo elbo.ws και το hype machine έτσι λένε...). Ο μουσικός κόσμος περίμενε τη Δευτέρα με αγωνία.

Πράγματι, τη Δευτέρα το πρωί, ο Jonny Greenwood, με το γνωστό του χαλαρό και χαρούμενο ύφος, πίνοντας το τσάι του ενδεχομένως ή παίζοντας με τα πιτσιρίκια του, πληροφόρησε τους χιλιάδες Κλουζώ εδώ έξω ότι είναι η νέα κυκλοφορία του συγκροτήματος. Όχι φυσικά το ΕΡ που περίμεναν όλοι (φυσικά!). Ένα μόνο κομμάτι, το οποίο μόλις τελείωσαν. Δωρεάν, τσαμπέ, gratis, for free. Με artwork που οι οδηγίες λένε να τυπωθεί σε διαφανές χαρτί 80γρ, «προσοχή όχι ριζόχαρτο γιατί θα το φάει ο εκτυπωτής σας». Θυμίζουμε ότι πριν από καμιά δεκαριά μέρες είχαν κυκλοφορήσει το "Harry Patch (In Memory Of)". Τα δυο κομμάτια, εν τω μεταξύ, ουδεμία σχέση μεταξύ τους ηχητικά.

Έτσι απλά κι ωραία, ένα ακόμα εντελώς καινούριο κομμάτι των Radiohead είναι ανάμεσά μας. Φυσικά, κανείς δεν ξέρει αν θα συνεχίσουν αυτό το βιολί. Άλλωστε, τον περασμένο μήνα ο Thom έπαιξε ακουστικά άλλο ένα καινούριο (υπέροχο) κομμάτι, το "The Present Tense", του οποίου το μέλλον και η τύχη στην παρούσα φάση αγνοούνται. Δε θα μας χάλαγε καθόλου εννοείται μια παρόμοια συνέχεια, αλλά όταν έχεις να κάνεις με ανθρώπους που έχουν βάλει σκοπό της ζωής τους να μην κάνουν ποτέ (μα ποτέ όμως!) το ίδιο πράγμα δεύτερη φορά, πως μπορείς να ξέρεις τι θα γίνει παρακάτω; Το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι βρίσκουμε όλο αυτό το παιχνιδιάρικο μπαράζ εκπλήξεων τρομερά γοητευτικό και με χαρά μας θα παρακολουθήσουμε στενά τη συνέχεια. Και πως ήδη περιμένουμε κι άλλα νέα πράγματα την Κυριακή το βράδυ (για τα οποία βεβαίως θα γράψουμε μόλις γυρίσουμε), που θα δούμε τους Άγγλους παλιόφιλους για 4η (εγώ) και 2η (ο mr. grieves) φορά. Αφού πρώτα έχουμε περπατήσει όλα τα πλακόστρωτα στενάκια, τους μεσαιωνικούς καθεδρικούς και τους πύργους και τις γέφυρες της πόλης που θα μας φιλοξενήσει, κι εμάς κι αυτούς. Μια πίκρα κι ένας αγώνας αυτή η ανταπόκριση από την πρώτη γραμμή αγαπητοί φίλοι, μια πίκρα...

19.8.09

But kid I’m a pilot/ It’s all I believe in/ You can ride on my back

Ο Simon Balthazar είναι Σουηδός. Μετακόμισε στο Λονδίνο, όπου μάζεψε πεντ'έξι φιλαράκια και όλοι μαζί έφτιαξαν μια μπάντα. H ιστοριούλα θυμίζει πολύ την περίπτωση του "δικού μας" Ευριπίδη Σαμπάτη, ο οποίος ζει στη Βαρκελώνη κι έχει φτιάξει εκεί τους Evripidis & his Tragedies, με τη διαφορά ότι προς τιμήν του ο νεαρός Σουηδός δεν ονόμασε το συγκρότημά του Balthazar & the Magi ή κάτι τέτοιο έξυπνο. Αντ'αυτού, προτίμησε το χαρουμενούλι και ανάλαφρο Fanfarlo.

Το θέμα με τους (πρώην επταμελείς, τώρα) εξαμελείς Fanfarlo, βέβαια, είναι ότι δεν θυμίζουν στο παραμικρό ούτε Αγγλία, ούτε Σουηδία, ούτε τίποτα άλλο ευρωπαϊκό. Θυμίζουν πολύ έντονα τους Arcade Fire, τόσο που το πρώτο που σκέφτεσαι μόλις ακούσεις το πανέμορφο, φωτεινό singalong "I'm A Pilot" που ανοίγει τον πρώτο τους δίσκο, Reservoir, με το εθιστικό του πιανάκι και τα έγχορδα και τον επίμονο βαλσοειδή ρυθμό του, είναι "μπας κι έχω χάσει επεισόδια, πότε έβγαλαν καινούριο δίσκο αυτοί;". Μόλις διαπιστώσεις ότι ο κύριος που τραγουδάει ΔΕΝ είναι ο Win Butler (που θα περάσουν κάποια δευτερόλεπτα μέχρι να σιγουρευτείς), η επόμενη σκέψη είναι ότι αποκλείεται να είναι από άλλο μέρος εκτός από τη Βόρεια Αμερική, και τι πίνουν εκεί επάνω τέλος πάντων. Στην πορεία, η ηχητική τους μαρμίτα αναδύει κι άλλα αρώματα, με τις παιχνιδιάρικες ενορχηστρώσεις και τις τρομπέτες να φέρνουν στο μυαλό Beirut κι ακόμα περισσότερο DeVotchka, και μερικές μακρινές νότες από Shins. Όπως και να'χει, ο βορειο-αμερικάνικος ήχος διαποτίζει το δίσκο πέρα ως πέρα. Μέχρι να googlάρεις το όνομα Fanfarlo και ν'ανακαλύψεις έκπληκτος την καταγωγή τους.

Το Reservoir είναι το πρώτο τους album, και περιέχει τρία από τα σινγκλάκια που είχαν κυκλοφορήσει από το 2006, που σχηματίστηκαν, μέχρι πέρυσι - το "Fire Escape", με το οργανάκι στην αρχή να φέρνει στο μυαλό το "The Crystal Lake" των Grandaddy, το ορμητικό "Drowning Men" και το "Harold T. Wilkins" που θα ήταν standout στον περσινό δίσκο των DeVotchka. Περιέχει επίσης το ξεσηκωτικό, επικό σχεδόν "Luna", και το μελαγχολικό "Comets". Τραγούδια που σε κάνουν να σκέφτεσαι λεωφόρους και παλιά αυτοκίνητα, και σύννεφα να τρέχουν στον ουρανό το σούρουπο καθώς οδηγείς, και άλλα όμορφα, καλοκαιρινά και αμερικάνικα πράγματα. Ούτε βροχή, ούτε υγρασία, ούτε τούβλινα σπιτάκια των προαστίων μπορείς να δεις μέσα στις εικόνες τους. Όχι πως είναι άσχημα αυτά, κάθε άλλο - το some beans είναι παραδοσιακά βρετανόφιλο. Αλλά οι Fanfarlo μοιάζουν να ήθελαν να είχαν γεννηθεί κάπου αλλού. Απέναντι.

Φαίνεται, άλλωστε, κι από το site τους - όλες οι τιμές για να παραγγείλεις το δίσκο είναι όχι σε λίρες αλλά σε δολάρια! Μάλιστα, μέχρι τον Απρίλιο τον έδιναν έναντι ενός δολαρίου, ενώ τώρα διατίθεται για λίγο περισσότερα, χωρίς να έχουν υπογράψει σε κάποια εταιρία και με όλες τις παραγγελίες να γίνονται στο site. Συμπεριλαμβανομένης αυτής για τη χειροποίητη limited edition που έχει μέσα επιτραπέζιο παιχνίδι. Πολύ μεράκι αυτά τα παιδιά από τον Καναδά... Τι; Α, συγγνώμη. Λάθος.

Fanfarlo - "I'm A Pilot" (Reservoir)

15.8.09

Flow sweetly hang heavy /You suddenly complete me

Όλα έχουν πάει βολικά μέχρι στιγμής στους Yeah Yeah Yeahs.

Το συγκρότημα της Karen O δεν προσπάθησε να κάνει κάτι ριζοσπαστικό και έξω από τα πλαίσια της εποχής σε κανέναν από τους δύο προηγούμενους πλήρους διάρκειας δίσκους του. Το αυτό πράττει και στο φετινό It's Blitz!.

Αντίθετα, δε θα έλεγε ψέματα κάποιος, αν έλεγε ότι ακολουθούν τις μόδες. Πρώτα με το Fever to Tell και μετά με το Show Your Bones πήδηξαν στο ποτάμι της αναβίωσης του garage/punk rock που μάστιζε (με την καλή έννοια) το πρώτο μισό της δεκαετίας. Τώρα με το It's Blitz!, και αφού όλοι ανακαλύψαμε ότι τελικά μας αρέσουν τα synths, τα '80’s και οι βάτες στα ρούχα, οι YYY’s γίνονται κοινωνοί του γυαλιστερού και ενίοτε επιθετικού χορευτικού ρυθμού.

Όπως λέγαμε λοιπόν, οι σημερινοί μας καλεσμένοι θα πρέπει να αισθάνονται τυχεροί. Αλλά μαζί με την τύχη χρειάζεται και ικανότητα. Και τέτοια είναι η ικανότητά τους σαν μουσικοί που με ανάγκασαν στο αμέσως προηγούμενο κλισέ.

Δηλαδή, δεν μπορείς να παρακάμψεις μια ενεργητική και αξιοπρόσεκτη frontwoman όπως η Karen O, ούτε έναν λιπόσαρκο αλλά πολύ δραστήριο κιθαρίστα και τραγουδοποιό σαν τον Nick Zinner. Οπότε είμαστε στην ευχάριστη θέση να αναφέρουμε ότι η Karen είναι μια από τις πιο αναγνωρίσιμες μουσικές φιγούρες της δεκαετίας, κάτι το οποίο αποκτά πολύ μεγαλύτερη σημασία αν σκεφτούμε ότι έχουν αρχίσει να αυξάνονται τα «δημοκρατικά» συγκροτήματα που όλοι έχουν ίσο μερίδιο και όλοι μιλάνε εξίσου.

Όχι, σε αυτό το κομμάτι το some beans είναι αντίθετο κυρίες και κύριοι. Μπορεί να λειτουργούμε δημοκρατικά και να είμαστε εναντίον κάθε καταπίεσης, παρ'όλα αυτά θέλουμε στα συγκροτήματα να υπάρχουν κάποιοι που θα «καβαλάνε» και θα κουβαλάνε τους άλλους.
Θέλουμε τα συγκροτήματα να έχουν προσωπικότητες που να μιλούν και να επηρεάζουν. Θέλουμε Josh Homme, Καπράνους, Jack White κλπ.

Όχι αναγκαστικά για το ταλέντο τους αλλά για το ότι έχουν κάτι να προτείνουν. Ασχέτως αν συμφωνούμε ή όχι. Θέλουμε να βλέπουμε τα μέλη ενός συγκροτήματος ως ένα ζωντανό και ξεχωριστό κομμάτι της μουσικής και όχι απρόσωπες μπάντες και ανώνυμα μελαγχολικά indie παιδιά που κοιτούν κάτω και έχουν ερμητικά κλειστό το στόμα. Δεν λέμε ότι θέλουμε ένα συνεχές one man show αλλά βγάλτε λίγο χαρακτήρα διάολε! Ακόμα και αυτός έχει κάποια ψήγματα προσωπικότητας.

Τέλος πάντων, αφού η uptight μου στρέφει το καρότο προς άλλη κατεύθυνση δεν θα επεκταθώ επί του θέματος.

Η Karen O λοιπόν είναι μια από αυτές που θα θυμόμαστε από την δεκαετία που μας πέρασε. Όχι ως πρωτοποριακή, αλλά ως γυναίκα που τολμά στο ντύσιμο της, στη σκηνική και όχι μόνο παρουσία, και σαν δυναμικό και δημιουργικό χαρακτήρα.

Τονίζουμε την Karen γιατί φαίνεται ότι είναι η βασική υπεύθυνη στην στροφή (όχι στο λαϊκό) των YYY’s. Μπιτάτα (δεν περίμενα ότι θα την πω ποτέ αυτή τη λέξη) κομμάτια, και ανεβαστικά ρεφρέν φτιάχνουν έναν δίσκο που θα μπορούσε να αποτελείται κατά 70% από single. Η διαφορά είναι ότι αυτή τη φορά τα κομμάτια επιχειρούν να σε ανεβάσουν όχι ποτίζοντάς σε κηροζίνη αλλά με ένα σταθερό υπόκωφο γδούπο που κατεβαίνει σιγά σιγά από τα αυτιά σου και φτάνει στα πόδια σου αναγκάζοντάς τα να κουνηθούν. Για παράδειγμα ξεκινάς το “Ζero”, το πρώτο single του δίσκου, και εκεί που προετοιμάζεσαι για μια τυπική ακρόαση ενός κομματιού από μια μπάντα που αγκαλιάζει και αυτή την ψύχωση της αναβίωσης των 80’s, καταλήγεις να ανυπομονείς για τα keyboards-κορναρίσματα και τις εύθυμες κραυγές της Karen.

Εκεί όμως που κερδίζει ο δίσκος και σε διάρκεια αλλά και σε θέση στην (παγωμένη είναι η αλήθεια) καρδιά μας, είναι στα μελαγχολικά εξομολογητικά του κομμάτια που παίρνουν το προσχέδιο των "Maps" και επεκτείνονται πάνω σε αυτό, με κορυφαίο παράδειγμα το τρομερό, ανίκητο και άφθαρτο “Hysteric”. («Και "Runaway" ρε!» μου λέει η uptight μαστιγώνοντάς με.)

Η αλήθεια είναι ότι είχα υποψιαστεί πως κάπως έτσι θα κατέληγαν οι YYY’s την ημέρα που έπεσε στα χέρια μου η διασκευή τους στο "Hyperballad" της Bjork. Και όταν λέω έπεσε στα χέρια μου, εννοώ το είδα στο Youtube. Η διασκευή λοιπόν είναι ενδεικτική για το πώς αντιλαμβάνονται τα αναγκαία σε κάθε δίσκο συναισθηματικά ποταμάκια. Μικρές διακριτικές ηλεκτρονικές πινελιές που συνοδεύουν πίσω από τις κάμερες, με δάκρυα στα μάτια, σαν τους γονείς που βλέπουν πρώτη φορά το παιδί να φεύγει για το σχολείο, τις από καρδιάς ερμηνείες της κυρίας όμικρον. Συνήθως με την βοήθεια μιας κιθάρας που έχει κολλημένο αυτοκολλητάκι sad face στο σώμα της, ενώ κάποιο γλυκούλικο όργανο θα τρεμοπαίζει (π. χ ξυλόφωνο) για υπενθύμιση των απλών αναγκών που έχουμε στα πρώτα άκακα χρόνια της ζωής μας.

Όπως όταν είσαι αγκαλιά με κάποιον που αγαπάς, όταν αισθάνεσαι ότι έχεις βρει αναπληρωτή για την βραδινή καληνύχτα των γονιών σου πριν σε σκεπάσουν, έτσι και τα αγαπησιάρικα νεορομαντικά (με την έννοια του "Μodern Love" των Bloc Party) κομμάτια των YYY’s καλύπτουν την επιθυμία μας για ζεστασιά.

Τώρα αν θέλετε να συνεχίσουμε τα μαθήματα ψυχολογίας δι’ αρχαρίους, η Karen κάνει φιλότιμες προσπάθειες να καλύψει και το σεξουαλικό μας ένστικτο.

Το οποίο με φέρνει στο αρχικό μου ζήτημα. Αν ο Kele Okereke δεν ξεχώριζε λόγω του γεγονότος ότι είναι απο τους πρώτους μαύρους τραγουδιστές τέτοιου είδους μπάντας, θα ήξερε κανείς πως λένε έστω και ένα μέλος των Bloc Party χωρίς να το googlαρει; Τροφή για σκέψη…

8.8.09

Radio Beans #13

Το Radio Beans συνεχίζει την πορεία του και ελπίζουμε η 13η εκπομπή να μην είναι και γρουσούζικη. Σε αυτό το ραδιοφωνικό μας πόνημα ασχολούμαστε με τις αγαπημένες μας διασκευές που έχουν ηχογραφηθεί κανονικά και με το νόμο στο στούντιο.

Η δουλειά μας ήταν εξαιρετικά δύσκολη γιατί καμμιά εκατοστή κομμάτια μας βομβάρδιζαν παρακαλώντας μας να τα εισάγουμε στο tracklist. Λυπούμαστε αλλά μόνο τα συγκεκριμένα χώρεσαν, τεντώνοντας μάλιστα τη διάρκεια του Radio Beans μια ώρα πάνω απο το συνηθισμένο.

Την επόμενη φορά θα έχουμε live διασκευές, πράγμα που σημαίνει περισσότερα δράματα, διλήμματα, και τραγούδια να μας χτυπούν την πόρτα στις 4 τα ξημερώματα έχοντας πιει παραπάνω απ'ό,τι πρέπει προκειμένου να μην τα απορρίψουμε. Νομίζω ότι θα χρειαστούμε διακοπές μετά και από αυτό.

Radio Beans 13

Tracklisting:
Thom Yorke & Andy Yorke - "All For The Best" (Miracle Legion)
James Iha & Kazu Makino - "Bonnie and Clyde" (Serge Gainsbourg)
St. Etienne - "Only Love Can Break Your Heart" (Neil Young)
Florence and The Machine - "You Got The Love" (The Source)
The Cardigans - "Mr. Crowley" (Ozzy Osbourne)
The Divine Comedy - "Party Fears Two" (The Associates)
Arcade Fire - "Brazil" (Ary Barroso)
Beach House - "Some Things Last A Long Time" (Daniel Johnston)
Mark Lanegan - "Creeping Coastline of Lights" (Leaving Trains)
Tommy Keene - "Tattoo" (The Who)
Magnet - "Lay Lady Lay" (Bob Dylan)
Rufus Wainwright - "Wonderful / Song For Children" (Brian Wilson)
Raining Pleasure - "Love Her" (Μάνος Χατζιδάκις)
The Afghan Whigs - "If I Only Had A Heart" (Harold Arlen & Yipsel Harburg)
Last Drive - "Blue Moon" (Elvis Presley)
Yo La Tengo - "Little Honda" (Beach Boys)
Xiu Xiu - "Under Pressure" (Queen & David Bowie)
Queens Of The Stone Age - "Christian Brothers" (Elliott Smith)
The Breeders - "Happiness Is A Warm Gun" (The Beatles)
The Czars - "Song To The Siren" (Tim Buckley)
Tindersticks - "I've Been Loving You Too Long" (Otis Redding)

4.8.09

I will sit right down/ Waiting for the gift of sound and vision

Μετά την πρωινή δροσιά που σου φέρνουν τα ανοιχτά παράθυρα, σπάζοντας τη συμπυκνωμένη ζέστη των βραδινών ωρών, κάθεσαι ημίγυμνος στο μπαλκόνι σου δροσίζοντας και τον πιο απομακρυσμένο πόρο του δέρματός σου. Είναι η ώρα που σου ανοίγει η όρεξη, η ώρα που η πόλη βρίσκεται στα πρώτα στάδια υπερδιέγερσης και η ώρα που θα δοκιμάσεις να βάλεις σε μια σειρά τις σκέψεις σου.

Προτού το κάνεις αυτό, με την αυτογνωσία που σου προσφέρει ένα γυμνό ανεπιτήδευτο πρωινό, αφού γνωρίζεις ότι τα κομμάτια του μυαλού σου θα χρειαστούν κάποια ώρα για να μπούν στην θέση τους, στρέφεσαι στο πράγμα που χρειάζεται την λιγότερη δυνατή φαιά ουσιά για να το τιθασεύσεις και βρίσκεται στο σαλόνι σου. Τον καναπέ.

Αστειεύομαι, την τηλεόραση εννοώ.

Καθώς αφήνεις το τηλεκοντρόλ και ετοιμάζεσαι να ξαπλώσεις στον πανεπιστημιακής μορφώσεως καναπέ σου, ακούς το τέλος μιας πρότασης που σου μοιάζει παράταιρη με τον τόπο, τον χρόνο και τις γενικότερες συνθήκες.

«...οπότε επειδή είναι τραγουδιστής των Interpol και πολλαπλασιάζεται με την Έλενα Κρίστενσεν αυτό του δίνει το δικαίωμα να φωτογραφίζεται στο εξώφυλλο του δίσκου του σαν Τσετσένος νταβατζής;» ήταν η φράση που ακούστηκε πιο παράξενη και απο τα παράξενα. Ο καραφλός μυστακοφόρος κύριος που την ξεστόμισε πρόβαλλε το βλέμμα αγανάκτησης που είχε στα μάτια του και έκανε υπέροχη αντίθεση με τον χάρτη της Ελλάδος που είχε πίσω του. Στο απο κάτω παράθυρο ένας παχουλός κύριος είπε με στόμφο προσπαθώντας να εντυπωσιάσει «Ναι αλλά πρόκειται για μια πολύ προσεγμένη δουλειά και οργανικά πολύ πλουσιότερη απο τις αντίστοιχες των Interpol».

«Δεν είχα ποτέ πρόβλημα με την μουσική τους ούτε και με τη φωνή του Paul Banks, θά’λεγα μάλιστα ότι έβρισκα τους στίχους του μπουνταλάδες αλλά χαριτωμένους» τόνισε απολογητικά ο ολιγότριχος στον τομέα του κεφαλιού παρουσιαστής. «Αλλά δεν μου αρέσει το λουκ που προσπαθεί να περάσει. Μου μοιάζει ψεύτικο και βασισμένο αποκλειστικά σε μια εικόνα κενή περιεχομένου. Σα να προσπαθεί να αντικαταστήσει την μακάβρια αθωότητα των Interpol ουρλιάζοντας, υποχθόνια βεβαίως, προσέξτε με!! Έγινα σοβαρός τραγουδοποιός!».Ο παρουσιαστής συννέφιασε και πήρε το αυστηρό και πατρικό του βλέμμα. Ταυτόχρονα κοίταξε την κοκκινομάλλα πρώην παρουσιάστρια ειδήσεων που πλέον είχε ξεπέσει στο πάνελ της εκπομπής του. «Έχεις δεί κάτι μαυροφορεμένους πιτσιρικάδες Κατιάνα; Κάτι μικρούς γκοθάδες που μιλούν για τον θάνατο και την σήψη της κοινωνίας χωρίς να τα έχουν ζήσει, παρουσιάζοντάς τα με μελανά χρώματα αλλά παρ'όλ'αυτά με τη ρομαντική αφέλεια που περιγράφεις κάτι που δεν έχει μπει στο πετσί σου; Κάτι τέτοιο μου θυμίζει ο Paul Banks και η παρέα του. Και το ήξερα απο την αρχή. Και εσύ το ήξερες. Και οι ίδιοι το ήξεραν. Αυτό μου έλειψε στους τελευταίους τους δίσκους. Η αβάσταχτή τους ελαφρότητα, που λένε και οι μουσάτοι διανοούμενοι.»

Ξαφνικά πετάγεται ο παραθυράτος καλεσμένος και σχεδόν φτύνοντας τις λέξεις φωνάζει
«Ωραία όλα αυτά Γιώργο αλλά εδώ δεν πρόκειται για την επιθυμία ενός πιτσιρικά να γυρίσει πίσω στο σκοτάδι της μήτρας, αφού θέλεις να μιλήσουμε διανοουμενίστικα. Θα ζητήσω συγγνώμη απο τις Ελληνίδες νοικοκυρές που αυτή τη στιγμή πλένουν τα ρούχα των indie παιδιών τους και μας βλέπουν, και θα προχωρήσω στο παρασύνθημα.

«Πρώτον, δε μιλάμε για τον Paul Banks αλλά για τον Julian Plenti. Και άλλη μια αναφορά στο παρελθόν του πελάτη μου και θα αποχωρήσω. Ναι, είναι η ίδια φωνή προφανώς, έχει κάποια ίδια στοιχεία με το συγκρότημά του. Δεν θα μπορουσε να γίνει αλλοιώς άλλωστε. Δεν ξεχνάει κανείς σε μια νύχτα ό,τι μαθαίνει σε μια ζωή.

«Όμως ο δίσκος του Julian Plenti αξίζει την προσοχή σας. Ναι, το ξέρω, έχει περίεργο γούστο στο ντύσιμο και η ζωή του ροκ σταρ δεν τον βοηθάει σε αυτό. Αλλά έχει δώσει αν όχι όλη την ψυχή του, τότε ένα μεγάλο κομμάτι αυτής στο συγκεκριμένο project. Έχει τα πιασάρικα, κιθαριστικά, νταβραντισμένα κομμάτια που ξέρει να γράφει αλλά έχει και πολλές μελαγχολικές στιγμές πολύ σωστά δοσμένες. Οχι μελοδραματικές αλλά με ψυχή.

«Έχεις δοκιμάσει Γιώργο να καθίσεις αργά τη νύχτα σε ένα υγρό ξενοδοχείο στο Λος Άντζελες δίπλα στους φοίνικες και στην θάλασσα, με τα φώτα του δωματίου κλειστά, βλέποντας χαμηλόφωνα τους σκληρούς του Μαιάμι, ακούγοντας διάφορους ήχους που δεν ξέρεις αν είναι τα κύματα που ξερνούν στην ακτή ή εκκολαπτόμενες μοντέλες που ξερνούν στο πεζοδρόμιο του ξενοδοχείου; Το ποτό σου ζεσταίνεται και τα παγάκια έχουν λιώσει. Αν ουρλιάξεις δεν πρόκειται να ενδιαφερθεί κανείς. Όσες groupies και να ακουμπήσουν γονατιστές τις παλάμες τους στα γόνατά σου δεν πρόκειται να αισθανθείς καλύτερα. Η μόνη που σε καταλαβαίνει είναι η κιθάρα σου που κουρνιάζει στο πρησμένο απο τα ποτά στομάχι σου. Αυτό προσπάθησε να αναπαράγει ο Julian Plenti στον δίσκο του. Και αν σκεφτείς ότι υπάρχουν σε αυτόν κομμάτια όπως το “Scyscraper”, το “Madrid Song” το “Girl On The Sporting News” και το “On The Esplanade”, τα κατάφερε αρκετά καλά δε νομίζεις;».΄

Έτσι υπερθεμάτισε ο αυτοαποκαλούμενος μάνατζερ του Julian Plenti, μοιάζοντας τουλάχιστον 10 κιλά ελαφρύτερος. Ίσως τον βάραινε το δίκιο του.Σημασία έχει ότι συμφωνείς μέχρι κεραίας με αυτά που είπε. Ο παρουσιαστής έδειξε να βιάζεται να περάσει στο επόμενο θέμα. Αφού βρήκε μια θλιβερή δικαιολογία (τις διαφημίσεις) αποχαιρέτησε τους καλεσμένους του, ενώ αν μπορούσε θα έκλεινε και την ίδια την εκπομπή. Δεν του αρέσει να ηττάται σε τηλεοπτικούς διαξιφισμούς και ξαναθυμήθηκε τον χρυσό κανόνα. Αν θέλεις να διατηρήσεις το αγέρωχο δημοσιογραφικό σου προφίλ, μην τους αφήνεις να μιλήσουν. Το επανέλαβε μια φορά απο μέσα του και κατευθήνθηκε στην μακιγιέζ που θα του εξαφάνιζε ταχέως τον ιδρώτα.

Επιστροφή στον καναπέ σου. Το δάχτυλό σου αυτή τη στιγμή είναι το πιο λειτουργικό μέρος του σώματός σου. Σε υψηλότατες ταχύτητες και με τη βοήθεια του κοντρόλ αλλάζει τις εικόνες που περνούν μπροστά στα μάτια σου. Το γενετήσιο σου ένστικτο για ελάχιστα δέκατα του δευτερολέπτου εκτιμά πως είδε κάτι που θα το ξυπνήσει. Κάνεις δύο κανάλια πίσω και βλέπεις την ξανθιά παρουσιάστρια να στέκεται, ένας θέος ξέρει πως, πάνω σε ένα σκαμνί. Φαντάζεσαι τη μέση της να στέκεται και να σφίγγεται. Να σφίγγεται και να στέκεται προκειμένου να φέρει αρκετή αντίσταση ώστε το μπρόσθιο βάρος που υπάρχει στο στέρνο της να μην ωθήσει στην κατάρευση απο το κάθισμα της, και σε μια θέση στα επαναλαμβανόμενα στιγμιότυπα των βραδυνών "ξεκαρδιστικών" εκπομπών.

Συζητά με τον ψαγμένο κριτικό μουσικής Άρη που για κάποιον παράξενο λόγο ακόμα την ανέχεται. Εντάξει, αυτή θα λέει απο μέσα της «δεν καταλαβαίνω τι λέει, ούτε με νοιάζει αλλά ενισχύει το προφίλ που έχω ότι είμαι κεκαλυμμένα εξυπνη. Στην πραγματικότητα βέβαια είμαι πιο χαζή απ’ότι δείχνω. Τουλάχιστον έχω μεγάλα βυζιά». Αυτός όμως τι θα λέει; «Πως έμπλεξα σε αυτή τη κωλοκατάσταση; Επειδή πρέπει να πληρώσω το δάνειο που χρεώθηκα απο το κωλοστοίχημα πρέπει να ανέχομαι το ντουβάρι. Τουλάχιστον έχει μεγάλα βυζιά.».

Ήταν προφανές πως ο ψαγμένος κριτικός μουσικής Άρης δεν ήταν ευχαριστημένος απο την ανταπόκριση που είχαν τα λόγια του για τον τελευταίο δίσκο των Sunset Rubdown. Το χειρότερο ήταν πως θα έπρεπε να εξηγήσει σε εθνικό νοικοκυροκρατούμενο δίκτυο τους λόγους που ο Spencer Krug πρέπει να κάνει ένα διάλλειμα για Kit Κat.

«Μα αφού έχει δύο συγκροτήματα. Πρέπει να βγάζει δίσκους για να ζήσει!» υπερθεμάτιζε όλο αφέλεια η ξανθιά σεξοβόμβα τσιγκλώντας τον ψαγμένο κριτικό μουσικής Άρη. «Μα Ελενίτσα μου...» ξεκίνησε να την προγκάει με την ίδια όρεξη που κοπανούν οι κρατούμενοι στην Σιβηρία πέτρες. Βλέπετε, ο ψαγμένος κριτικός μουσικής Άρης εμφανίζεται εδώ και τρία χρόνια με την Ελενίτσα και τα κουμπούρια της. «Σημασία έχει η ποιότητα της μουσικής που βγάζεις όχι η συχνότητα. Σύμφωνοι, ο Spencer είναι δραστήριος, αλλά εμείς τι φταίμε να τρώμε στην μάπα την κάθε ανολοκλήρωτη ιδέα του; Γιατί δεν επιβάλλει κάποιου είδους quality control στη δουλειά του; Το κόλπο του με τις σκόρπιες ιδέες έχει καταντήσει βαρετό και οι μελωδίες του έχουν την συνοχή ενός πιάτου που έχει κοπεί σε πολλά κομματάκια και έχει κολληθεί με UHU Stick. Αν περίμενε ένα χρόνο παραπάνω δουλεύοντας με μεγαλύτερη αυστηρότητα και πειθαρχία τα τραγούδια, θα έβγαινε ένα πλούσιο αποτέλεσμα που θα μπορούσε να επαναλάβει τον θρίαμβο του Random Spirit Lover. Κανείς δεν αμφισβητεί την Βowie-κή του δημιουργική ποικιλία που αποδεικνύεται και στο καταπληκτικό “Apollo and the Buffalo and Anna Anna Anna Oh!” και στο "Idiot Heart" που καταφέρνουν να είναι πολύ μελωδικά, γλυκόπικρα, στομφώδη και γεμάτα ιδέες. Έτσι όπως είναι οι καλύτερες δημιουργίες του.»

Ακουμπώντας φιλήδονα το χέρι της στο στέρνο η Ελενίτσα ξαναρωτά με γουρλωμένα μάτια «Κάτσε ψαγμένε κριτικέ μουσικής Αρούλη μου επειδή δεν τα πολυκαταλαβαίνω εγώ αυτά. Να καταλάβουν και οι τηλεθεάτριες που μας βλέπουν. Αφού λές οτι έχει ιδέες και γεμάτα τραγούδια ποιό είναι το πρόβλημα;»

Ο ψαγμένος κριτικός μουσικής Άρης άρχισε να ξεφυσά. Ήταν έτοιμος να της πεί ότι αν δεν ήταν ο Μήτσος ο Γκρι που τον κυνηγάει να του σπάσει τα πόδια θα είχε φύγει απο το βρωμομπουρδέλο της. Αλλά όχι. Σα να μέτρησε απο μέσα του μέχρι το 12, ηρέμησε. Και τότε της είπε ήρεμα και μελιστάλαχτα «Ελενίτσα μου καταλαβαίνω γιατί μπερδεύεσαι. Αλλά μη φοβάσαι. Απλά σκέψου τι θυμάσαι απο το μάθημα της φυσικής στο σχολείο». Η Ελενίτσα με μια φυσική μίξη αδιαφορίας και ηλιθιότητας πέταξε ένα «Τίποτα». «Ε,..» είπε ανακουφισμένα ο ψαγμένος κριτικός μουσικής Άρης που είναι πάντα ένα βήμα μπροστά απο εσένα. «Αυτό ακριβώς θυμάται και ο ακροατής μετά το τέλος του δίσκου».

Δε διαφωνείς, δεν θα μπορούσες να διαφωνήσεις άλλωστε. Μιλάμε για τον ψαγμένο κριτικό μουσικής Άρη που γκρινιάζει για ένα συγκρότημα όταν εσύ ακόμα είσαι στα μέλια με αυτό και το ξαναδέχεται στην αγκαλιά του όταν εσύ σκέφτεσαι να σβήσεις κάθε ίχνος mp3 απο αυτό το ίδιο συγκρότημα.

Είσαι πολύ μικρός για να την πεις στον ψαγμένο κριτικό μουσικής Άρη και απλά υποτάσσεσαι στη μοίρα σου. Αφήνεις αυτόν να κάνει το δύσκολο κομμάτι. Της σκέψης. Γιατί δηλαδή, η Ελενίτσα χαζή είναι που κάνει το ίδιο; Ναι, αλλά τουλάχιστον έχει μεγάλα βυζιά.

Julian Plenti - "Skyscraper" (Julian Plenti Is Skyscraper)
Sunset Rubdown - "Apollo and the Buffalo and Anna Anna Anna Oh!" (Dragonslayer)
 
Clicky Web Analytics