28.7.08

Oh I see all of you/ All of my phoney friends

"That's what I want, a new shot at life
But my coat's too thin, my feet won't fly"

Ένα δείγμα από τα ατελείωτα στιχουργικά διαμάντια που βγάζει από μέσα του ο Scott Walker στο αριστουργηματικό Scott 3.

Τότε γόης, επηρεασμένος από τα βαλς του Jacques Brel, τελειοποιώντας το είδος των crooner, μελαγχολικός, μπουχτισμένος από τη δόξα των Walker Brothers, με διάθεση να δημιουργήσει, να βγάλει ανεπηρέαστος παραστατικά τον ονειρώδη του κόσμο, και να σε κάνει ακόμα και μέσα Ιουλίου να φορέσεις το παλτό σου προκειμένου να ακούσεις την ωμή ομορφιά και ανέγγιχτη από τον χρόνο λάμψη των "It's Raining Today", "Copenhagen" και "Winter Night". Όλα μοιάζουν τόσο γοητευτικά και γλυκά χωρίς το βάρος της άμεσης συναισθηματικής φόρτισης, αλλά με την αίσθηση σιγουριάς της κρίσεως σου που σου προσφέρει η απόσταση.

Σε αυτό το άλμπουμ ο Walker δεν ζει, περιγράφει. Αναλαμβάνει το ρόλο του μεσάζοντα μεταφέροντας μας σε παγωμένα από τον χειμώνα σκηνικά, στη νοσταλγία και την επιθυμία της Louise και της Rosemary, στην εύθραυστη περιήγηση μιας πεταλούδας, και στην επική, χωρίς υπονοούμενα οδύνη του Βrel. Χαμένες φιλίες, απομόνωση, ανέφικτες προσδοκίες, μοναξιά, ελπίδες, όνειρα, και ρομαντισμός για έναν χαμένο από τον χρόνο έρωτα, όλα καλυμμένα με τον βαρύ χειμωνιάτικο αέρα. Όλος ο δίσκος μοιάζει να είναι φτιαγμένος από γυαλί που σου επιτρέπει να τον θαυμάσεις μόνο, χωρίς να μπορείς να φτάσεις στον πυρήνα και την απομυθοποίηση του. Τα ορχηστρικά κομμάτια μοιάζουν αξεπέραστα και η φωνή του Walker είναι ένα από τα πιο σπάνια και ακριβά μουσικά όργανα που μπορείς να βρεις.

"One would speak of a lake where he used to go swimming
The other had no memories left for his mind
With their arms round each other the two ragged soldiers
Laughed through a war that they couldn't see"

Ακροβατεί ανάμεσα στην ποίηση για το μεγάλο και το σπουδαίο, και την συγγραφική ανάγκη ενός Ρώσου καλλιτέχνη να περιγράψει τις αγωνίες των καταφρονεμένων. Μπορεί να μας καλεί να διαλέξουμε... Γίγαντες ή νάνοι; Ο ίδιος όμως διάλεξε... και ενώ είχε την δυνατότητα για τον ρόλο του γίγαντα, τον απέρριψε θέλοντας να λύσει το πολύπλοκο εσωτερικό του αίνιγμα, και αφού το δημιουργικό του εκτόπισμα είναι ασήκωτο για έναν νάνο, ο Walker διάλεξε τον ρόλο του μεταφορέα του ταλέντου του προς τον κόσμο. Αποθέτοντάς το απλώς σαν ένα πάζλ που όποιος θέλει μπορεί να παραλάβει ένα ένα τα κομμάτια του. Η δουλειά του όμως περιορίζεται εκεί, αφού από εκεί και πέρα, ο Walker δεν θέλει να έχει σχέση με το κάθε κομμάτι, αφήνοντας το πίσω ανακουφισμένος.

Αν όμως υπάρχει η περίπτωση κάποιος μερικούς αιώνες αργότερα, να κάνει χειραψίες με τον Charles de Gaulle, τότε αυτός θα είναι ο Scott Walker,και πράγματι θα είναι πολύ κρίμα να μην είμαστε εκεί για να τον δούμε.

"Big Louise":

25.7.08

Meet me beneath the moon/ Don't go too soon

Ο Alex Turner είναι αντιπαθητικός.

Δεν ξέρω τι με εκνευρίζει περισσότερο… οι προφανείς και κλισέ στίχοι του για το αστικό Λονδίνο και την νυχτερινή του ζωή με τις ιστορίες για κραιπάλες, που έχουν αναλυθεί από χιλιάδες συγγραφείς και πολύ πιο γοητευτικά; Μήπως είναι η υπερπροβολή που απλόχερα του προσφέρει το κατάλληλο μόνο για χρήση χαρτιού υγείας N.M.E., σε σημείο που αναρωτιέσαι αν συμβαίνει κάτι πονηρό μεταξύ του Turner και του τρία πουλάκια κάθονται διευθυντή του περιοδικού; Ή απλά η φάτσα του μυξιάρικου ξερόλα που νομίζει ότι έχει γίνει κάτι σημαντικό για τη μουσική, βγάζοντας δύο τρομερά υπερεκτιμημένους και κατώτερους των τεράστιων, λόγω πωλήσεων, προσδοκιών δίσκους. Ξέροντας ότι είναι όλ'αυτά μαζί, περνούσα ευχάριστα τις μέρες μου γνωρίζοντας ότι αυτό που θέλει ο Alex είναι απλά ένα καλό χέρι ξύλο, προκειμένου ν'αρχίσει να διαβάζει, μπας και κάνει τίποτα στη ζωή του.

Αλλά μια από αυτές τις μέρες ο Turner κατάφερε να αποσπάσει μια μικρή νίκη απέναντί μου. Ο λόγος είναι ότι άκουσα το περσινό album που έβγαλε μαζί με την κινητήρια δύναμη των Rascals (χαχαχα) Miles Cane , υπό την αμφίεση Last Shadow Puppets, και τίτλο The Age Of The Understatement. Υπό φυσιολογικές συνθήκες αν μου έλεγαν ότι ο wannabe Joe Strummer frontman των Artctic Monkeys και ο τραγουδιστής ενός συγκροτήματος από τα εργαστήρια του N.M.E., θα έβγαζαν ένα δίσκο που θα ήθελαν να είχε επιρροές Scott Walker, θα έλεγα πολλές κακές λέξεις, οι οποίες συνοψίζονται με την ευγενική φράση «Είναι μια πολύ κακή ιδέα».

Βέβαια ένα τέτοιο σχέδιο θα πούλαγε σαν τρελό στην Αγγλία, και οι χτυπημένοι από την ανομβρία star κριτικοί θα συνέχιζαν την γελοία ιστορία περί ιδιοφυίας του Turner. Απόδειξη, η υποψηφιότητα του άλμπουμ για το Mercury Award, ενός από τα λίγα βραβεία με ίχνος αξιοπιστίας. Για τα Mercury θα επανέλθουμε πιο αναλυτικά στο μέλλον, απλώς έτυχε σε ένα ζάπινγκ μου να πετύχω το δεύτερο single του δίσκου των L.S.P. "Standing Next To Me". Ξεκίνησα να το βλέπω πλήρως προκατειλημμένος κοροϊδεύοντας την faux sixties ατμόσφαιρα. Όταν τελείωσε το σύντομο κομμάτι πρέπει να πω ότι δειλά παραδέχτηκα πως δεν ήταν άσχημο. Οπότε βρήκα τον δίσκο και ξεκίνησα να τον ακούω.

Αρχίζει κάπως μουδιασμένα και με την αίσθηση ότι ακούς κάποια πεταμένα στα σκουπίδια outtakes του πρώιμου Scott Walker. Παρ'όλα αυτά, περίπου από το "The Chamber" και έπειτα το άλμπουμ αρχίζει και αποκτά μια προσωπικότητα. Για πρώτη φορά στη ζωή μου απολαμβάνω τη φωνή του ακατανόμαστου, που μέχρι τώρα μου ακουγόταν σαν το μικρό μου ξαδερφάκι όταν απαιτούσε να το αφήσω να παίξει με τα αυτοκινητάκια. Η φωνή του ακούγεται πιο ενήλικη, πλήρης, γεμάτη, υποβοηθούμενη και από τις πολύ ευχάριστες αρμονίες του ηγέτη των Rascals (χαχαχα) και σε μερικά σημεία ειδικά προς τα τελευταία κομμάτια του δίσκου καθησυχαστική και θα τολμούσα να πω όμορφη. Συν σε όλα αυτά βάλτε τη στρατολόγηση του Owen Pallet ώστε να αναλάβει την ορχηστρική οργάνωση του δίσκου, με αποτέλεσμα οι μελωδίες να είναι ολοκληρωμένες και με την απαραίτητη δόση μυστηρίου, με κορυφαίο το μελαγχολικά ηλιόλουστο, ανατριχιαστικά όμορφο "Meeting Place", και τελικά όλος ο δίσκος να είναι σε εντελώς άλλο επίπεδο από τους Arctic Monkeys καθιστώντας το Age Of The Understatement το πιο σημαντικό επίτευγμα του Turner και του ιθύνοντος νου των Rascals (χαχαχα) μέχρι σήμερα.

Αν πίστευα ποτέ ότι ο Turner έχει μέλλον, είναι τώρα. Και ελπίζω να εφαρμόσει στους Arctic Monkeys και στον πάντα περίεργο τρίτο δίσκο που τους περιμένει κάποια από τα κόλπα που έμαθε με τους Last Shadow Puppets.

Μετά από όλα αυτά βεβαίως να μην εφησυχάζει, γιατί συνεχίζω να τον αντιπαθώ. Αν όμως συνεχίσει με το κεφάλι χαμηλά και με όρεξη να δουλέψει, που λέει και ο Τεννές, μπορεί να διεκδικήσει θέση στην ενδεκάδα με τους επιδραστικούς μουσικούς της εποχής μας. Δουλειά Alex παιδί μου, δουλειά…

Α, και ένα βιντεάκι από το ασύγκριτα υπέροχο “Meeting Place":

24.7.08

You're All Dancing To My Little Red Book

Αν ήταν ρόλος θα ήταν ο Brad Pitt στο Twelve Monkeys… Παρανοϊκό και με εκδικητική διάθεση προς την ανθρωπότητα…

Αν ήταν αμυντικό χαφ θα ήταν ο Ζε Ελίας… Οξύθυμο, κυκλοθυμικό και με μια ανεξήγητη επιθυμία να σου δώσει τους αστραγάλους σου στο χέρι

Αν ήταν ζώο θα ήταν σαλάχι… Ύπουλο και επιθετικό, αρκεί να κάνεις το λάθος να περάσεις από δίπλα του…

Αν ήταν δολοφόνος θα ήταν ο Ted Bundy… Πανέξυπνο, αδίστακτο, κυνικό σαν ένας ιατροδικαστής σε τόπο μαζικών δολοφονιών…

Αν ήταν ήρωας κόμικ θα ήταν ο Γκρίζος Χάλκ… Καταστροφικός σαν τον πράσινο, με πλεονέκτημα όμως την αλεπουδίσια πονηριά ενός τυχοδιώκτη του Λας Βέγκας…

Αν ήταν φαγητό θα ήταν προφανώς το συνονόματο… Πικάντικο, όχι όμορφο στο μάτι (ή το αυτί στην προκειμένη) αλλά γευστικότατο…

Αν ήταν τραγούδι θα ήταν αυτό με το πιο τρελό, επιθετικό και βουτηγμένο στα αναβολικά ριφάκι που πιθανότατα έφτιαξαν ποτέ οι Radiohead… Δυστυχώς (ή ευτυχώς μιας και η σταθερή γλυκύτητα και αίσθηση κάθαρσης του δίσκου θα πήγαιναν περίπατο) μεταφέρθηκε στο extra cd του In Rainbows. Παρόλα αυτά, δεν παραλείπουν να το τιμούν σε κάθε συναυλία που έχουν κάνει φέτος, εξορίζοντας το "Jigsaw Falling Into Place" από τις setlists, ίσως γιατί και οι ίδιοι φοβούνται την αδάμαστη ενέργεια του "Bangers & Mash".

Εξάλλου το λέει ξεκάθαρα… "If you stare into the dark, the dark will stare back, back into your soul".

Κι επειδή ένα post δεν μπορεί να τελειώσει χωρίς να προσφέρει ούτε ένα καλούδι, ιδού η live εκτέλεση του κομματιού, που η ίδια η μπάντα έστειλε ως δώρο σε όσους εξ Αμερικής συμπλήρωσαν ενα ερωτηματολόγιο,για το πόσο διοξείδιο του άνθρακα θα καταναλώσουν προκειμένου να δούν τους Radiohead απο κοντά:
http://rapidshare.com/files/132137708/bangers_and_mash.mp3

23.7.08

Dead Ringer

Όταν τη βάση για την δημιουργία ενός blog αποτελεί η απάντηση «γιατί όχι;» στην ερώτηση «να το κάνουμε;» τότε ο πρόλογος περισσεύει. Σκοπός ήταν, είναι και θα είναι να γράφουμε για πράγματα που μας αρέσουν, μας συναρπάζουν και μας κάνουν να πετάμε σε μια cloud cuckoo land που λέει και μια ψυχή. Το σημαντικό όμως είναι η ελευθερία που μας προσφέρεται, καθώς και η αίσθηση ότι υπάρχουν και άλλοι που λατρεύουν και ακολουθούν τα πράγματα για τα οποία θα μιλήσουμε. Χωρίς τους περιορισμούς ενός site (προς το παρόν τουλάχιστον) και την πελώώώώρια λαχτάρα που μου προκάλεσε η εγγραφή μου στο last.fm (ναι ξέρω, μου πήρε μόλις 5-6 χρόνια) ανυπομονούμε απλά να γράψουμε…

"Current popular explanations for the origin of the phrase "graveyard shift" reference the 19th century problem of accidentally burying people who were still alive. To prevent this from happening, the story goes, caskets were equipped with a bell-ringing device enabling a waking "corpse" to notify the world that they were no longer dead. The graveyard attendants who remained vigilant throughout the day and night worked the graveyard shift."
http://www.answerbag.com/q_view/358300

"Some beans!"

Αυτή η θρυλική ατάκα του θεούλη Tony Robinson ήταν η πρώτη που άκουσα/είδα από τον εξίσου θρυλικό Blackadder - ναι, ξέρω πως ήταν από τη δεύτερη σεζόν, απλά έτυχε να πέσει πρώτη αυτή στο διάβα μου... Ήταν και ο τίτλος ενός CD που φτιάχτηκε πριν λίγες εβδομάδες για να συνοδέψει ένα Κυριακάτικο απόγευμα στο αυτοκίνητο, στο δρόμο για την παραλία. Ήταν επίσης η πρώτη φράση που μας ήρθε στο μυαλό όταν ξεκινήσαμε να ψάχνουμε το όνομα της μικρής μας δικτυακής γωνίτσας. Τα βαφτίσια έγιναν άμεσα και χωρίς επισημότητες, και εγένετο Some Beans!

Από εδώ θέλουμε να μοιραστούμε ό,τι μας κάνει εντύπωση - θετική ή αρνητική - με όποιον τυχαίνει να περνάει απο'δω και να μπορεί να διαβάσει ελληνικά (η διεθνής καριέρα είναι προς το παρόν στις καλένδες :-P ). Θα έχει μουσική, θα έχει ωραία χρώματα και φωτογραφίες και βιντεάκια, θα θέλαμε να μπορούσαμε να κεράσουμε και κανένα ποτάκι αλλά μέχρι νεωτέρας η τεχνολογία μας περιορίζει σε αυτά. Come on in. :-)

Κι επειδή εμείς δεσμευόμαστε να θέτουμε τις εξαγγελίες μας σε ΑΜΕΣΗ εφαρμογή, δείτε την πηγή της έμπνευσής μας...



... και αφού καταφέρετε να σταματήσετε να γελάτε (δύσκολο, ακόμα κι αν το έχετε δει 100 φορές), φτιάξτε το δικό σας Some Beans CD! (μη φοβάστε το Rapidshare, δεν έχει πια γατούλες!)

Tracklisting:
1. Jason Statham - "Ze Germans" (Snatch)
2. Elastica feat. Mark E. Smith - "How He Wrote Elastica Man"
3. Le Tigre - "Deceptacon"
4. New York Dolls - "Trash"
5. ... And You Will Know Us By The Trail Of Dead - "To Russia My Homeland"
6. Feist - "Now At Last"
7. Kings Of Convenience - "Weight Of My Words" (Four Tet Remix)
8. Mark Lanegan & Isobel Campbell - "Why Does My Head Hurt So"
9. PJ Harvey - "Hardly Wait" (live)
10. Pixies - "In Heaven" (live)
11. Tindersticks - "Les Cannes A Peche"
12. Talk Talk - "I Believe In You"
13. The National - "Wasp Nest"
14. The Twilight Singers - "Hyperballad" (διασκευή σε Bjork)
15. Link Wray - "Rumble"
16. The Go-Betweens - "Born To A Family"
17. N*E*R*D - "She Wants To Move"
18. Vinnie Jones - "Shrinking Balls" (Snatch)
19. Editors - "Orange Crush" (διασκευή σε R.E.M.)
20. Mourah - "J Butterfly"
21. Radiohead - "In Limbo" (live @ Pinkpop Festival, Holland, 2001)
22. The Twilight Singers - "Summertime" (διασκευή σε George Gershwin)
23. Magnet - "Lay Lady Lay" (διασκευή σε Bob Dylan)
24. Kevin Shields - "Ikebana"
 
Clicky Web Analytics