Ο Alex Turner είναι αντιπαθητικός.Δεν ξέρω τι με εκνευρίζει περισσότερο… οι προφανείς και κλισέ στίχοι του για το αστικό Λονδίνο και την νυχτερινή του ζωή με τις ιστορίες για κραιπάλες, που έχουν αναλυθεί από χιλιάδες συγγραφείς και πολύ πιο γοητευτικά; Μήπως είναι η υπερπροβολή που απλόχερα του προσφέρει το κατάλληλο μόνο για χρήση χαρτιού υγείας N.M.E., σε σημείο που αναρωτιέσαι αν συμβαίνει κάτι πονηρό μεταξύ του Turner και του τρία πουλάκια κάθονται διευθυντή του περιοδικού; Ή απλά η φάτσα του μυξιάρικου ξερόλα που νομίζει ότι έχει γίνει κάτι σημαντικό για τη μουσική, βγάζοντας δύο τρομερά υπερεκτιμημένους και κατώτερους των τεράστιων, λόγω πωλήσεων, προσδοκιών δίσκους. Ξέροντας ότι είναι όλ'αυτά μαζί, περνούσα ευχάριστα τις μέρες μου γνωρίζοντας ότι αυτό που θέλει ο Alex είναι απλά ένα καλό χέρι ξύλο, προκειμένου ν'αρχίσει να διαβάζει, μπας και κάνει τίποτα στη ζωή του.
Αλλά μια από αυτές τις μέρες ο Turner κατάφερε να αποσπάσει μια μικρή νίκη απέναντί μου. Ο λόγος είναι ότι άκουσα το περσινό album που έβγαλε μαζί με την κινητήρια δύναμη των Rascals (χαχαχα) Miles Cane , υπό την αμφίεση Last Shadow Puppets, και τίτλο The Age Of The Understatement. Υπό φυσιολογικές συνθήκες αν μου έλεγαν ότι ο wannabe Joe Strummer frontman των Artctic Monkeys και ο τραγουδιστής ενός συγκροτήματος από τα εργαστήρια του N.M.E., θα έβγαζαν ένα δίσκο που θα ήθελαν να είχε επιρροές Scott Walker, θα έλεγα πολλές κακές λέξεις, οι οποίες συνοψίζονται με την ευγενική φράση «Είναι μια πολύ κακή ιδέα».
Βέβαια ένα τέτοιο σχέδιο θα πούλαγε σαν τρελό στην Αγγλία, και οι χτυπημένοι από την ανομβρία star κριτικοί θα συνέχιζαν την γελοία ιστορία περί ιδιοφυίας του Turner. Απόδειξη, η υποψηφιότητα του άλμπουμ για το Mercury Award, ενός από τα λίγα βραβεία με ίχνος αξιοπιστίας. Για τα Mercury θα επανέλθουμε πιο αναλυτικά στο μέλλον, απλώς έτυχε σε ένα ζάπινγκ μου να πετύχω το δεύτερο single του δίσκου των L.S.P. "Standing Next To Me". Ξεκίνησα να το βλέπω πλήρως προκατειλημμένος κοροϊδεύοντας την faux sixties ατμόσφαιρα. Όταν τελείωσε το σύντομο κομμάτι πρέπει να πω ότι δειλά παραδέχτηκα πως δεν ήταν άσχημο. Οπότε βρήκα τον δίσκο και ξεκίνησα να τον ακούω.
Αρχίζει κάπως μουδιασμένα και με την αίσθηση ότι ακούς κάποια πεταμένα στα σκουπίδια outtakes του πρώιμου Scott Walker. Παρ'όλα αυτά, περίπου από το "The Chamber" και έπειτα το άλμπουμ αρχίζει και αποκτά μια προσωπικότητα. Για πρώτη φορά στη ζωή μου απολαμβάνω τη φωνή του ακατανόμαστου, που μέχρι τώρα μου ακουγόταν σαν το μικρό μου ξαδερφάκι όταν απαιτούσε να το αφήσω να παίξει με τα αυτοκινητάκια. Η φωνή του ακούγεται πιο ενήλικη, πλήρης, γεμάτη, υποβοηθούμενη και από τις πολύ ευχάριστες αρμονίες του ηγέτη των Rascals (χαχαχα) και σε μερικά σημεία ειδικά προς τα τελευταία κομμάτια του δίσκου καθησυχαστική και θα τολμούσα να πω όμορφη. Συν σε όλα αυτά βάλτε τη στρατολόγηση του Owen Pallet ώστε να αναλάβει την ορχηστρική οργάνωση του δίσκου, με αποτέλεσμα οι μελωδίες να είναι ολοκληρωμένες και με την απαραίτητη δόση μυστηρίου, με κορυφαίο το μελαγχολικά ηλιόλουστο, ανατριχιαστικά όμορφο "Meeting Place", και τελικά όλος ο δίσκος να είναι σε εντελώς άλλο επίπεδο από τους Arctic Monkeys καθιστώντας το Age Of The Understatement το πιο σημαντικό επίτευγμα του Turner και του ιθύνοντος νου των Rascals (χαχαχα) μέχρι σήμερα.
Αν πίστευα ποτέ ότι ο Turner έχει μέλλον, είναι τώρα. Και ελπίζω να εφαρμόσει στους Arctic Monkeys και στον πάντα περίεργο τρίτο δίσκο που τους περιμένει κάποια από τα κόλπα που έμαθε με τους Last Shadow Puppets.
Μετά από όλα αυτά βεβαίως να μην εφησυχάζει, γιατί συνεχίζω να τον αντιπαθώ. Αν όμως συνεχίσει με το κεφάλι χαμηλά και με όρεξη να δουλέψει, που λέει και ο Τεννές, μπορεί να διεκδικήσει θέση στην ενδεκάδα με τους επιδραστικούς μουσικούς της εποχής μας. Δουλειά Alex παιδί μου, δουλειά…
Α, και ένα βιντεάκι από το ασύγκριτα υπέροχο “Meeting Place":
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου