Όλα έχουν πάει βολικά μέχρι στιγμής στους Yeah Yeah Yeahs.Το συγκρότημα της Karen O δεν προσπάθησε να κάνει κάτι ριζοσπαστικό και έξω από τα πλαίσια της εποχής σε κανέναν από τους δύο προηγούμενους πλήρους διάρκειας δίσκους του. Το αυτό πράττει και στο φετινό It's Blitz!.
Αντίθετα, δε θα έλεγε ψέματα κάποιος, αν έλεγε ότι ακολουθούν τις μόδες. Πρώτα με το Fever to Tell και μετά με το Show Your Bones πήδηξαν στο ποτάμι της αναβίωσης του garage/punk rock που μάστιζε (με την καλή έννοια) το πρώτο μισό της δεκαετίας. Τώρα με το It's Blitz!, και αφού όλοι ανακαλύψαμε ότι τελικά μας αρέσουν τα synths, τα '80’s και οι βάτες στα ρούχα, οι YYY’s γίνονται κοινωνοί του γυαλιστερού και ενίοτε επιθετικού χορευτικού ρυθμού.
Όπως λέγαμε λοιπόν, οι σημερινοί μας καλεσμένοι θα πρέπει να αισθάνονται τυχεροί. Αλλά μαζί με την τύχη χρειάζεται και ικανότητα. Και τέτοια είναι η ικανότητά τους σαν μουσικοί που με ανάγκασαν στο αμέσως προηγούμενο κλισέ.
Δηλαδή, δεν μπορείς να παρακάμψεις μια ενεργητική και αξιοπρόσεκτη frontwoman όπως η Karen O, ούτε έναν λιπόσαρκο αλλά πολύ δραστήριο κιθαρίστα και τραγουδοποιό σαν τον Nick Zinner. Οπότε είμαστε στην ευχάριστη θέση να αναφέρουμε ότι η Karen είναι μια από τις πιο αναγνωρίσιμες μουσικές φιγούρες της δεκαετίας, κάτι το οποίο αποκτά πολύ μεγαλύτερη σημασία αν σκεφτούμε ότι έχουν αρχίσει να αυξάνονται τα «δημοκρατικά» συγκροτήματα που όλοι έχουν ίσο μερίδιο και όλοι μιλάνε εξίσου.
Όχι, σε αυτό το κομμάτι το some beans είναι αντίθετο κυρίες και κύριοι. Μπορεί να λειτουργούμε δημοκρατικά και να είμαστε εναντίον κάθε καταπίεσης, παρ'όλα αυτά θέλουμε στα συγκροτήματα να υπάρχουν κάποιοι που θα «καβαλάνε» και θα κουβαλάνε τους άλλους.
Θέλουμε τα συγκροτήματα να έχουν προσωπικότητες που να μιλούν και να επηρεάζουν. Θέλουμε Josh Homme, Καπράνους, Jack White κλπ.
Όχι αναγκαστικά για το ταλέντο τους αλλά για το ότι έχουν κάτι να προτείνουν. Ασχέτως αν συμφωνούμε ή όχι. Θέλουμε να βλέπουμε τα μέλη ενός συγκροτήματος ως ένα ζωντανό και ξεχωριστό κομμάτι της μουσικής και όχι απρόσωπες μπάντες και ανώνυμα μελαγχολικά indie παιδιά που κοιτούν κάτω και έχουν ερμητικά κλειστό το στόμα. Δεν λέμε ότι θέλουμε ένα συνεχές one man show αλλά βγάλτε λίγο χαρακτήρα διάολε! Ακόμα και αυτός έχει κάποια ψήγματα προσωπικότητας.
Τέλος πάντων, αφού η uptight μου στρέφει το καρότο προς άλλη κατεύθυνση δεν θα επεκταθώ επί του θέματος.
Η Karen O λοιπόν είναι μια από αυτές που θα θυμόμαστε από την δεκαετία που μας πέρασε. Όχι ως πρωτοποριακή, αλλά ως γυναίκα που τολμά στο ντύσιμο της, στη σκηνική και όχι μόνο παρουσία, και σαν δυναμικό και δημιουργικό χαρακτήρα.
Τονίζουμε την Karen γιατί φαίνεται ότι είναι η βασική υπεύθυνη στην στροφή (όχι στο λαϊκό) των YYY’s. Μπιτάτα (δεν περίμενα ότι θα την πω ποτέ αυτή τη λέξη) κομμάτια, και ανεβαστικά ρεφρέν φτιάχνουν έναν δίσκο που θα μπορούσε να αποτελείται κατά 70% από single. Η διαφορά είναι ότι αυτή τη φορά τα κομμάτια επιχειρούν να σε ανεβάσουν όχι ποτίζοντάς σε κηροζίνη αλλά με ένα σταθερό υπόκωφο γδούπο που κατεβαίνει σιγά σιγά από τα αυτιά σου και φτάνει στα πόδια σου αναγκάζοντάς τα να κουνηθούν. Για παράδειγμα ξεκινάς το “Ζero”, το πρώτο single του δίσκου, και εκεί που προετοιμάζεσαι για μια τυπική ακρόαση ενός κομματιού από μια μπάντα που αγκαλιάζει και αυτή την ψύχωση της αναβίωσης των 80’s, καταλήγεις να ανυπομονείς για τα keyboards-κορναρίσματα και τις εύθυμες κραυγές της Karen.
Εκεί όμως που κερδίζει ο δίσκος και σε διάρκεια αλλά και σε θέση στην (παγωμένη είναι η αλήθεια) καρδιά μας, είναι στα μελαγχολικά εξομολογητικά του κομμάτια που παίρνουν το προσχέδιο των "Maps" και επεκτείνονται πάνω σε αυτό, με κορυφαίο παράδειγμα το τρομερό, ανίκητο και άφθαρτο “Hysteric”. («Και "Runaway" ρε!» μου λέει η uptight μαστιγώνοντάς με.)
Η αλήθεια είναι ότι είχα υποψιαστεί πως κάπως έτσι θα κατέληγαν οι YYY’s την ημέρα που έπεσε στα χέρια μου η διασκευή τους στο "Hyperballad" της Bjork. Και όταν λέω έπεσε στα χέρια μου, εννοώ το είδα στο Youtube. Η διασκευή λοιπόν είναι ενδεικτική για το πώς αντιλαμβάνονται τα αναγκαία σε κάθε δίσκο συναισθηματικά ποταμάκια. Μικρές διακριτικές ηλεκτρονικές πινελιές που συνοδεύουν πίσω από τις κάμερες, με δάκρυα στα μάτια, σαν τους γονείς που βλέπουν πρώτη φορά το παιδί να φεύγει για το σχολείο, τις από καρδιάς ερμηνείες της κυρίας όμικρον. Συνήθως με την βοήθεια μιας κιθάρας που έχει κολλημένο αυτοκολλητάκι sad face στο σώμα της, ενώ κάποιο γλυκούλικο όργανο θα τρεμοπαίζει (π. χ ξυλόφωνο) για υπενθύμιση των απλών αναγκών που έχουμε στα πρώτα άκακα χρόνια της ζωής μας.
Όπως όταν είσαι αγκαλιά με κάποιον που αγαπάς, όταν αισθάνεσαι ότι έχεις βρει αναπληρωτή για την βραδινή καληνύχτα των γονιών σου πριν σε σκεπάσουν, έτσι και τα αγαπησιάρικα νεορομαντικά (με την έννοια του "Μodern Love" των Bloc Party) κομμάτια των YYY’s καλύπτουν την επιθυμία μας για ζεστασιά.
Τώρα αν θέλετε να συνεχίσουμε τα μαθήματα ψυχολογίας δι’ αρχαρίους, η Karen κάνει φιλότιμες προσπάθειες να καλύψει και το σεξουαλικό μας ένστικτο.
Το οποίο με φέρνει στο αρχικό μου ζήτημα. Αν ο Kele Okereke δεν ξεχώριζε λόγω του γεγονότος ότι είναι απο τους πρώτους μαύρους τραγουδιστές τέτοιου είδους μπάντας, θα ήξερε κανείς πως λένε έστω και ένα μέλος των Bloc Party χωρίς να το googlαρει; Τροφή για σκέψη…
Αντίθετα, δε θα έλεγε ψέματα κάποιος, αν έλεγε ότι ακολουθούν τις μόδες. Πρώτα με το Fever to Tell και μετά με το Show Your Bones πήδηξαν στο ποτάμι της αναβίωσης του garage/punk rock που μάστιζε (με την καλή έννοια) το πρώτο μισό της δεκαετίας. Τώρα με το It's Blitz!, και αφού όλοι ανακαλύψαμε ότι τελικά μας αρέσουν τα synths, τα '80’s και οι βάτες στα ρούχα, οι YYY’s γίνονται κοινωνοί του γυαλιστερού και ενίοτε επιθετικού χορευτικού ρυθμού.
Όπως λέγαμε λοιπόν, οι σημερινοί μας καλεσμένοι θα πρέπει να αισθάνονται τυχεροί. Αλλά μαζί με την τύχη χρειάζεται και ικανότητα. Και τέτοια είναι η ικανότητά τους σαν μουσικοί που με ανάγκασαν στο αμέσως προηγούμενο κλισέ.
Δηλαδή, δεν μπορείς να παρακάμψεις μια ενεργητική και αξιοπρόσεκτη frontwoman όπως η Karen O, ούτε έναν λιπόσαρκο αλλά πολύ δραστήριο κιθαρίστα και τραγουδοποιό σαν τον Nick Zinner. Οπότε είμαστε στην ευχάριστη θέση να αναφέρουμε ότι η Karen είναι μια από τις πιο αναγνωρίσιμες μουσικές φιγούρες της δεκαετίας, κάτι το οποίο αποκτά πολύ μεγαλύτερη σημασία αν σκεφτούμε ότι έχουν αρχίσει να αυξάνονται τα «δημοκρατικά» συγκροτήματα που όλοι έχουν ίσο μερίδιο και όλοι μιλάνε εξίσου.
Όχι, σε αυτό το κομμάτι το some beans είναι αντίθετο κυρίες και κύριοι. Μπορεί να λειτουργούμε δημοκρατικά και να είμαστε εναντίον κάθε καταπίεσης, παρ'όλα αυτά θέλουμε στα συγκροτήματα να υπάρχουν κάποιοι που θα «καβαλάνε» και θα κουβαλάνε τους άλλους.
Θέλουμε τα συγκροτήματα να έχουν προσωπικότητες που να μιλούν και να επηρεάζουν. Θέλουμε Josh Homme, Καπράνους, Jack White κλπ.
Όχι αναγκαστικά για το ταλέντο τους αλλά για το ότι έχουν κάτι να προτείνουν. Ασχέτως αν συμφωνούμε ή όχι. Θέλουμε να βλέπουμε τα μέλη ενός συγκροτήματος ως ένα ζωντανό και ξεχωριστό κομμάτι της μουσικής και όχι απρόσωπες μπάντες και ανώνυμα μελαγχολικά indie παιδιά που κοιτούν κάτω και έχουν ερμητικά κλειστό το στόμα. Δεν λέμε ότι θέλουμε ένα συνεχές one man show αλλά βγάλτε λίγο χαρακτήρα διάολε! Ακόμα και αυτός έχει κάποια ψήγματα προσωπικότητας.
Τέλος πάντων, αφού η uptight μου στρέφει το καρότο προς άλλη κατεύθυνση δεν θα επεκταθώ επί του θέματος.
Η Karen O λοιπόν είναι μια από αυτές που θα θυμόμαστε από την δεκαετία που μας πέρασε. Όχι ως πρωτοποριακή, αλλά ως γυναίκα που τολμά στο ντύσιμο της, στη σκηνική και όχι μόνο παρουσία, και σαν δυναμικό και δημιουργικό χαρακτήρα.
Τονίζουμε την Karen γιατί φαίνεται ότι είναι η βασική υπεύθυνη στην στροφή (όχι στο λαϊκό) των YYY’s. Μπιτάτα (δεν περίμενα ότι θα την πω ποτέ αυτή τη λέξη) κομμάτια, και ανεβαστικά ρεφρέν φτιάχνουν έναν δίσκο που θα μπορούσε να αποτελείται κατά 70% από single. Η διαφορά είναι ότι αυτή τη φορά τα κομμάτια επιχειρούν να σε ανεβάσουν όχι ποτίζοντάς σε κηροζίνη αλλά με ένα σταθερό υπόκωφο γδούπο που κατεβαίνει σιγά σιγά από τα αυτιά σου και φτάνει στα πόδια σου αναγκάζοντάς τα να κουνηθούν. Για παράδειγμα ξεκινάς το “Ζero”, το πρώτο single του δίσκου, και εκεί που προετοιμάζεσαι για μια τυπική ακρόαση ενός κομματιού από μια μπάντα που αγκαλιάζει και αυτή την ψύχωση της αναβίωσης των 80’s, καταλήγεις να ανυπομονείς για τα keyboards-κορναρίσματα και τις εύθυμες κραυγές της Karen.
Εκεί όμως που κερδίζει ο δίσκος και σε διάρκεια αλλά και σε θέση στην (παγωμένη είναι η αλήθεια) καρδιά μας, είναι στα μελαγχολικά εξομολογητικά του κομμάτια που παίρνουν το προσχέδιο των "Maps" και επεκτείνονται πάνω σε αυτό, με κορυφαίο παράδειγμα το τρομερό, ανίκητο και άφθαρτο “Hysteric”. («Και "Runaway" ρε!» μου λέει η uptight μαστιγώνοντάς με.)
Η αλήθεια είναι ότι είχα υποψιαστεί πως κάπως έτσι θα κατέληγαν οι YYY’s την ημέρα που έπεσε στα χέρια μου η διασκευή τους στο "Hyperballad" της Bjork. Και όταν λέω έπεσε στα χέρια μου, εννοώ το είδα στο Youtube. Η διασκευή λοιπόν είναι ενδεικτική για το πώς αντιλαμβάνονται τα αναγκαία σε κάθε δίσκο συναισθηματικά ποταμάκια. Μικρές διακριτικές ηλεκτρονικές πινελιές που συνοδεύουν πίσω από τις κάμερες, με δάκρυα στα μάτια, σαν τους γονείς που βλέπουν πρώτη φορά το παιδί να φεύγει για το σχολείο, τις από καρδιάς ερμηνείες της κυρίας όμικρον. Συνήθως με την βοήθεια μιας κιθάρας που έχει κολλημένο αυτοκολλητάκι sad face στο σώμα της, ενώ κάποιο γλυκούλικο όργανο θα τρεμοπαίζει (π. χ ξυλόφωνο) για υπενθύμιση των απλών αναγκών που έχουμε στα πρώτα άκακα χρόνια της ζωής μας.
Όπως όταν είσαι αγκαλιά με κάποιον που αγαπάς, όταν αισθάνεσαι ότι έχεις βρει αναπληρωτή για την βραδινή καληνύχτα των γονιών σου πριν σε σκεπάσουν, έτσι και τα αγαπησιάρικα νεορομαντικά (με την έννοια του "Μodern Love" των Bloc Party) κομμάτια των YYY’s καλύπτουν την επιθυμία μας για ζεστασιά.
Τώρα αν θέλετε να συνεχίσουμε τα μαθήματα ψυχολογίας δι’ αρχαρίους, η Karen κάνει φιλότιμες προσπάθειες να καλύψει και το σεξουαλικό μας ένστικτο.
Το οποίο με φέρνει στο αρχικό μου ζήτημα. Αν ο Kele Okereke δεν ξεχώριζε λόγω του γεγονότος ότι είναι απο τους πρώτους μαύρους τραγουδιστές τέτοιου είδους μπάντας, θα ήξερε κανείς πως λένε έστω και ένα μέλος των Bloc Party χωρίς να το googlαρει; Τροφή για σκέψη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου