I'm not here/ This isn't happening

Η προσγείωση ήταν ευτυχώς σταδιακή. Οι πρώτες φάπες ήρθαν με το που φτάσαμε στο αεροδρόμιο της Πράγας τη Δευτέρα το πρωί και είδαμε τα πρωτοσέλιδα των ξένων εφημερίδων. Γιατί άλλο να στο λένε από το τηλέφωνο κι άλλο να βλέπεις φωτογραφίες μισής σελίδας με γυναίκες που έκλαιγαν καθώς τις τράβαγαν μακριά από τα σπίτια τους ή με την πλαγιά της Πεντέλης φωτισμένη από τις φλόγες σαν φόντο της Ακρόπολης, πρώτο θέμα σε εφημερίδες που απευθύνονται σε ανθρώπους σαν κι αυτούς που θαύμαζαν μαζί μας όλο το Σαββατοκύριακο την ομορφιά της Τσέχικης πρωτεύουσας.

Η αεροπορική εταιρεία μάς έδωσε μια προσωρινή αναβολή, κάτι σαν τελευταία ευκαιρία, σαν τελευταία επιθυμία του μελλοθάνατου, καθυστερώντας την αναχώρησή μας κατά μισή μέρα. Έτσι, δεν είδαμε στο φως της μέρας τη νέα καταστροφή, ούτε το πόσο συνέβαλε στην εξάπλωση της απόλυτης ξεραΐλας που βλέπεις από ψηλά παρατηρώντας την Αττική. Και πάλι, όμως - το γκρίζο νέφος από στάχτη, καπνό και σωματίδια που καθόταν πάνω από την Αθήνα στις 3 η ώρα το πρωί και την έκανε να μοιάζει σαν πόλη-σκηνικό για το Blade Runner το είδαμε.

Μετά φτάσαμε. Ξυπνήσαμε την Τρίτη το μεσημέρι στον Πειραιά, μετά περπατήσαμε στην Αθήνα. Θυμηθήκαμε όλα όσα για τρεις (+ μία) μέρες είχαμε ξεχάσει, περπατώντας στα καλντερίμια της Πράγας, χαζεύοντας τα πανέμορφα κτίρια, το ατέλειωτο πράσινο, το ποτάμι, συναντώντας έξυπνους κι ενδιαφέροντες ανθρώπους και βλέποντας μαζί τους την αγαπημένη μας μπάντα. Και η επαναφορά πόνεσε, σχεδόν κυριολεκτικά.

Παραθέτοντας μια φωτογραφία από ένα πικνίκ στη Σταμάτα τον Απρίλιο που μας πέρασε, θα προσπαθήσουμε τις επόμενες μέρες να μαζέψουμε τα μυαλά μας από εκεί όπου έχουν καταφύγει και να περιγράψουμε όλα όσα ζήσαμε όσο βρισκόμασταν σώματι τε και πνεύματι εκεί. Συνιστούμε να μείνετε μαζί μας, αλλά πιο πολύ να φύγετε. Να πάτε αλλού.

Tweet