Πρέπει να πούμε ότι έχουμε καλή διάθεση αυτές τις μέρες. Είναι η χαλάρωση από το Πάσχα; Είναι το πολύ φαγητό; Είναι που φτάσαμε το αστρονομικό νούμερο των 2.000 επισκέψεων (και ας έψαχνε ο τύπος της δισχιλιοστής επίσκεψης για τους Κόρε Ύδρο); Είναι ότι βλέπουμε τους τραπεζικούς μας λογαριασμούς να φουσκώνουν σαν να έχουν μόλις σηκωθεί από το πασχαλινό τραπέζι; Ή μήπως είναι ότι απλά κλείσαμε εισιτήρια για να δούμε την αγαπημένη μας μπάντα από την Οξφόρδη στην Πράγα τον Αύγουστο; Μα, δεν τίθεται θέμα. Γιατί οι Supergrass ήταν, είναι και θα είναι το αγαπημένο μας συγκρότημα και η χαρά να τους ξαναδούμε live δεν περιγράφεται. Όχι πλάκα κάνουμε (όχι πως οι Supergrass θα μας χάλαγαν, όμως, ίσα ίσα). Τους Radiohead θα πάμε να δούμε και οι τραπεζικοί μας λογαριασμοί είναι σαν την οδοντογλυφίδα που έβαλε στα δόντια του ο τύπος που μόλις τσάκισε το αρνί στο πασχαλινό τραπέζι. Τώρα το πώς συνδυάζεται συναυλία των Radiohead στο εξωτερικό και αφραγκία, ας όψεται η καταραμένη η ανάγκη. Πάντως αν θέλετε να βοηθήσετε τους αγαπημένους σας some beans στείλτε ό,τι προαιρείσθε στον λογαριασμό 333-555-999 (ναι ακόμα και εσύ που έψαχνες για τους Κόρε Ύδρο είσαι ευπρόσδεκτος για δωρεά).Αλλά αυτό δεν είναι το θέμα του σημερινού post.
Είναι 6 και μισή το απόγευμα. Ο ήλιος σκάει στα πράσινα κάγκελα του μπαλκονιού μου και ενώ μου φαίνεται ελκυστική ιδέα να τεντωθώ κοιτάζοντας τον ουρανό ,το μάτι μου πέφτει σε ένα cd πάνω στο γραφείο μου που γράφει "Grizzly Bear - Veckatimest promo".
Είναι 6.30 το απόγευμα και σκουπίζω μάταια έναν λεκέ πάνω στη μύτη του παπουτσιού μου. Το ποντίκι μου ψάχνει να βρει τι θα ακούσω και πηγαίνει μόνο του να ακουμπήσει πάνω σε έναν φάκελο που γράφει "Veckatimest256".
Μαντέψτε ποια από τις δύο προηγούμενες ιστορίες είναι αλήθεια.
Η όλη ιστορία μου θυμίζει ένα blog που έκανε (αρνητική) κριτική στο τελευταίο άλμπουμ των Decemberists μερικές βδομάδες πριν αυτό κυκλοφορήσει. Το πρώτο σχόλιο ήταν υποτίθεται από τον Colin Meloy κι έλεγε «δε θυμάμαι να σου στείλαμε promo για να κάνεις κριτική».
Δεν έχει νόημα να παριστάνουμε τις παρθένες μπροστά σε έναν πάγκο με αγγούρια. Όλοι όσοι ενδιαφέρονται για τους Grizzly Bear έχουν ακούσει το Veckatimest, που κυκλοφορεί στις 26 Μαΐου, εδώ και τουλάχιστον ένα μήνα. Για να μην πω δύο.
Ο ένας από τους δύο συνθέτες και τραγουδιστές των Νεοϋορκέζων Ed Droste δήλωσε στις 4 Μαρτίου στο επίσημο blog της μπάντας ότι είναι λιγάκι απογοητευμένοι που βγήκε στο διαδίκτυο τόσο νωρίς το Veckatimest και μάλιστα σε τόσο κακή ποιότητα.
Πράγματι, η ποιότητα του leak δεν είναι ιδιαίτερα υψηλή αλλά επ'ουδενί δεν θα χαρακτήριζα τον ήχο κακό. Ίσως λίγο μπουκωμένο. Η μπάντα όμως δεν αισθάνεται πως οι ακροατές ακούν το καλύτερο που μπορεί να κάνει αυτός ο δίσκος και αυτό δεν μπορεί παρά να σου δημιουργεί κάποιες τύψεις. Ειδικά για ένα συγκρότημα που συμπαθείς και σέβεσαι. Μπορεί να υπάρχει αντίλογος για τα leak, αντίλογος για την πειρατεία αλλά δεν υπάρχει αντίλογος στις επιθυμίες της μπάντας. Αν ο καλλιτέχνης θέλει το έργο του να φτάσει με μια συγκεκριμένη μορφή, τη μορφή που επέλεξε ο ίδιος, θα πρέπει να το σεβαστείς και να το κρίνεις κατά αυτόν τον τρόπο. Θα ήταν άδικο το αντίθετο για κάτι που μερικοί άνθρωποι αφιέρωσαν δύο χρόνια της ζωής τους ώστε να το δημιουργήσουν.
Για την ώρα μπορούμε να πούμε για την εκλεπτυσμένη ατμόσφαιρα του πατήματος της γάτας που υπάρχει στα περισσότερα κομμάτια, τη γουργουριστή και χνουδωτή φωνή του Droste, το φουντωτό τρίχωμα των λιγοστών keyboards και τη μινιμαλιστική προσέγγιση που επιλέγουν στις συνθέσεις. Το αποτέλεσμα είναι είτε να ακροβατούν πάνω στα γυαλικά με χάρη, είτε η ουρά να πετάει κάτω το βάζο σε μερικές αδύνατες στιγμές του δίσκου.
Αυτό που μπορούμε να κρίνουμε ενδελεχώς, από την άλλη, είναι το "Two Weeks". Το "Two Weeks" πρωτοεμφανίστηκε στα talk shows του David Letterman και του Conan O'Brien. Είναι το δεύτερο κομμάτι του Veckatimest και εντελώς διαφορετικό από τον υπόλοιπο δίσκο.
Πιο εξωστρεφές, δεν φοβάται να νιώσει τις ακτίνες του ήλιου και τον αέρα να ανεμίζει στα μαλλιά. Καμωμένο από απλές πρώτες ύλες αλλά με μια μελωδία που αποδεικνύει ότι όχι. Δεν έχουν γίνει όλα. Υπάρχει ακόμα χώρος για φρέσκιες δημιουργίες. Φτιαγμένο απο το υλικό χιλιάδων κολλητικών singles, κάθε ακρόασή του φτιάχνει και μια νέα εμπειρία. Όταν το ρώτησα μου είπε ότι προτιμά να καταναλωθεί ηλιόλουστες μέρες, καθισμένο στην πίσω θέση του ηλεκτρικού, στο δρόμο προς την\τον αγαπημένη\ο σας. Οι Νεοϋορκέζοι βγάζουν απο το ντουλάπι τις πιο αγαπημένες ποπ φόρμες και αυτό που φτιάχνουν εγγυάται να μας ευχαριστεί για πολύ περισσότερες απο δύο εβδομάδες.
Σε έναν δίκαιο κόσμο τα ραδιοκύματα θα ήταν αιχμάλωτα αυτού του αριστουργήματος, και οι Καίτες Πέριδες και Ριχάνες αυτού του κόσμου θα ήταν groupies του Ed Droste. Μπορεί αυτός βεβαίως να μην ενδιαφερόταν, λόγω διαφορετικών προτιμήσεων, αλλά τουλάχιστον θα έπαιρνε την αναγνώριση που του αξίζει. Στον πιο σκληρό πραγματικό μας κόσμο, πάντως, η μπάντα από την Οξφόρδη που ξέρετε ότι σιχαινόμαστε, και ειδικά ο Ντόριαν Γκρέυ κιθαρίστας της, τους αποθέωνει σε κάθε ευκαιρία. Και ας είμαστε ειλικρινείς. Πότε έχει κάνει λάθος ο Jonny Greenwood;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου