Περάσαμε μια δύσκολη περίοδο στην αρχή της χρονιάς. Τότε πάρα πολλά indie και όχι τόσο indie μέσα προσπαθούσαν να μας πείσουν, μια εβδομάδα μετά την κυκλοφορία του, πως το Merriwheather Post Pavillion των Animal Collective είναι το καλύτερο άλμπουμ της δεκαετίας.Διαβάσαμε κωμικοτραγικά του στυλ «το καλύτερο άλμπουμ της χρονιάς», «μεγάλη έκπληξη αν βγει κάτι καλύτερο στους επόμενους έντεκα μήνες», ενώ το κορυφαίο ακούστηκε από κάποιον Έλληνα, όπως πάντα άλλωστε. Ονόματα λέμε και υπολήψεις θίγουμε, αλλά ο συγκεκριμένος είναι τυχερός, λόγω του σχετικά έντιμου πρότερου βίου του. Ο μουσικός κριτικός, λοιπόν, έγραψε, σε μια άτυχη στιγμή, σε ένα site με όχι και τόσο πρότερο έντιμο βίο: «Σύμφωνα πάντως με αυτά που διαβάζουμε, το 2009 μπορεί να λήξει εδώ και τώρα, μιας και πολλοί έχουν ήδη βρει το καλύτερο album του, ενώ οι bloggers επιδίδονται σε μακροσκελείς συζητήσεις για το αν το Merriweather Post Pavilion είναι καλύτερο από το OK Computer ή όχι. Τι να σας πω, μάλλον είναι καλύτερο. (Για το The Bends το συζητάμε πάντως).»
Πέρα από την παράνοια του να συγκρίνεις κάποια εντελώς άσχετα άλμπουμ μεταξύ τους, εδώ την εξτρά σάλτσα της συνήθειας των προβάτων να πηγαίνουν όλα μαζί μας τη δίνει η σύγκριση ενός δίσκου που τότε είχε κυκλοφορήσει μερικές εβδομάδες με δύο δίσκους που κυκλοφόρησαν 12 και 14 χρόνια πριν αντιστοίχως.
Τώρα, τέσσερεις μήνες μετά, κανείς δεν μπορεί να εκτιμήσει στα σοβαρά αν το Merriwhether Post Pavillion είναι το καλύτερο δισκάκι της χρονιάς. Τι να σας πω. Μάλλον δεν είναι. (Για του Ιανουαρίου το συζητάμε πάντως).
Για να σοβαρευτούμε πάντως, ας τελειώσει με το καλό η χρονιά και θα βγάλουμε το άχτι μας για βαθμολογίες, λίστες, ποιος την έχει μεγαλύτερη και τα λοιπά. Βλέπετε, αυτό είναι το τίμημα μιας εποχής που σε βομβαρδίζει με επιλογές. Αισθάνεσαι την ανάγκη να ξεσκαρτάρεις αρκετές από αυτές ώστε να βάλεις σε κουτί και να ελέγχεις όλο αυτό το ατελείωτο κύμα. Βεβαίως, εξ’ορισμού η διαδικασία του ξεσκαρταρίσματος σε οδηγεί σε αδικίες και σε παρανοήσεις. Έτσι, καταλήγεις να βασίζεσαι στις μόδες, έχοντας στην ουσία αντί για γούστο και προσωπικότητα μια μουτζούρα που χρωματίζεται αναλόγως τις προτιμήσεις ούτε καν του ζωγράφου, αλλά του μάνατζέρ του.
Όταν βγάλαμε τα καλύτερα της περσινής χρονιάς (το ίδιο ισχύει και για τις επόμενες φορές) το μοναδικό κριτήριο που είχαμε στο μυαλό μας ήταν απλά και μόνο ποια άλμπουμ του 2008 ακούσαμε περισσότερο. Δεν πιστέψαμε στο πολύ ασαφές κριτήριο του «καλύτερου», απλά απομονώσαμε όσο μπορούσαμε εξωτερικούς παράγοντες και επικεντρωθήκαμε σ’ αυτό που γούσταρε να ακούει το αυτάκι μας. Από αυτό που γούσταρε περισσότερο, μέχρι αυτό που γούσταρε λιγότερο μεν, αλλά αρκετά ώστε να μας δίνει αφορμές όταν το ακούμε να νιώθουμε καλά.
Εντάξει. Η μεγάλη παρένθεση τελείωσε.
Οι Animal Collective λοιπόν είναι μια μπάντα που προσπαθεί να κάνει πράγματα που δεν γίνονται από πολλούς αυτή τη στιγμή. Τονίζω το «προσπαθεί» και συνεχίζω. Οι επιρροές της είναι προφανείς αλλά έχει μάθει καλά το μάθημα της το οποίο επιβάλλει, σε μια μουσική φάση που όλα λίγο-πολύ ανακυκλώνονται, να παίζεις τον τυμβωρύχο και να ψάχνεις ποπ θησαυρούς σε περασμένες δεκαετίες συνδυάζοντας τα παράλληλα με beats που έχουν σαν πρόθεση την επανάληψη αγγίζοντας με τα ακροδάχτυλα το jamming. Οι κριτικοί τα λατρεύουν κάτι τέτοια όποτε συνέβη το εξής παράδοξο. Οι Animal Collective, ενώ βάδιζαν σε μονοπάτια που είναι σχετικά μοναχικά και περιθωριοποιημένα, εν γνώσει τους διάλεγαν τον πιο ασφαλή και σίγουρο τρόπο προκειμένου να μπουν στις καρδιές των κριτικών και των indie παιδιών. Με περιορισμένη θλίψη, βεβαίως, διαπιστώνω τώρα τελευταία πως τα αυθεντικά indie θύματα-παιδιά θεωρούν το Feels πολύ καλύτερο δίσκο (μάλλον επειδή εξαιτίας του Merriwheather Post Pavillion τόλμησε περισσότερος κόσμος να μάθει τους Animal Collective). Δεν είναι μακριά έτσι όπως πάμε και η μέρα που θα τους βγάλουν ξεπουλημένους.
Μακάρι να μπορούσα να πω «τέλος πάντων, αυτά μικρή σημασία έχουν μπροστά στην ίδια τη μουσική του δίσκου» αλλά πραγματικά αυτή τη φορά, μ’ αρέσει δε μ’ αρέσει ο δίσκος, με απώθησε τόσο πολύ αυτό το φεστιβάλ μαλακίας που τον συνόδευσε, που αδυνατούσα για κάποιο καιρό να το ακούω χωρίς να σκέφτομαι «αυτό πρέπει να μου αρέσει, επειδή αποκλείεται να αρέσει σε τόσο πολύ κόσμο με παρόμοια ακούσματα χωρίς λόγο» ή «αυτό δεν πρέπει να μου αρέσει γιατί ο περισσότερος κόσμος που το προωθεί είναι πουλημένοι ηλίθιοι».
Όταν τελικά κατάφερα (;) να ακούσω τον δίσκο άνευ των κουραστικών ντεσού που είχαν μαζευτεί σαν μύγες σε χεσμένη πάνα τον Ιούλιο, μπορώ να πω με ασφάλεια ότι μου άρεσε. Προφανώς, όμως, δεν είναι το καλύτερο της δεκαετίας και ήδη υπάρχουν πολύ πιο λατρεμένες φετινές προσπάθειες.
Το συνολικό αποτέλεσμα είναι άνισο με μερικές πολύ καλές στιγμές, και με άλλες πολύ αδιάφορες. Όταν γίνονται πομπώδεις, μακροσκελείς και επαναλαμβανόμενοι σε κουράζουν ("Brothersport", "Daily Routine", "In The Flowers", εσάς κοιτάω), αλλά όταν γίνονται συναισθηματικοί με μια υποψία χαριτωμένης αφέλειας (ή υποκρισίας θα πει ο νάνος με τα κόκκινα δόντια που κουρνιάζει στη γωνία) τους αισθάνεσαι κοντά σου. Αυτή τη φορά κοιτάω εσάς "My Girls", "Bluish" και "No More Running".
Όταν λοιπόν σε πείθουν για τις καλές τους προθέσεις και σε καλούν σε συναδελφικά α λα παιδιά-των-λουλουδιών ξυπόλυτα sing-alongs, σκέφτεσαι πως τρία-τέσσερα κομμάτια υπό ευνοϊκές προϋποθέσεις θα μπορούσαν να γίνουν πανέμορφα καλοκαιρινά χιτάκια. Πιο χαρακτηριστικές είναι οι αρμονίες των Beach Boys που κάνουν όλη τη δουλειά, καθώς και η εφευρετικότητά τους στο να κολλούν beats μεταξύ τους που τείνει να γίνει παροιμιώδης.
Συγκεκριμένα, όταν τραγουδά σαν παιδάκι εκκλησιαστικής χορωδίας ή σιγομουρμουρίζει αδύναμα ο Panda Bear, αμέσως ξεκινάς με διάθεση να του χαϊδέψεις το κεφάλι. Η απόλυτη αντίθεση με την άτεχνη, κακάσχημη, κοκορίσια γκαρίδα του Avey Tare που ξεκινάς με τη διάθεση να τον κλωτσήσεις στο ίδιο κεφάλι.
Επιτρέψτε μου πάντως να αφιερώσω μια παράγραφο στο τραγούδι που αγάπησα από την αρχή και συνεχίζω να θεωρώ ως το πιο ολοκληρωμένο του δίσκου. Αυτό είναι το "Lion In A Coma".
Είναι από τις λίγες φορές που τους βγαίνει κάτι τόσο φυσικά και χωρίς προσπάθεια. Τα tribal στοιχεία δεν είναι αυτά που σου τραβάνε την προσοχή από την αρχή, γιατί φοβάσαι ότι θα ακούσεις κάτι σαν παρωδία παρόμοιων τραγουδιών. Αυτό που σε μαγνητίζει και σε κάνει να το λατρεύεις είναι το δέσιμο των δύο φωνών από το ρεφρέν και έπειτα, καθώς και η στιχουργική ευστροφία που είναι ένα βελάκι ακριβώς στον στόχο και τον τρόπο σκέψης της σημερινής γενιάς. Τότε αρχίζουν να εμφανίζονται τα παιδιά που, κρατημένα χέρι χέρι, χορεύουν γύρω από τη φωτιά γιορτάζοντας την αφασία και την αδράνειά τους. Το μεγαλεπήβολο τελείωμα ανεβάζει τη φωτιά στα ύψη, κοντά στον συννεφιασμένο μαύρο ουρανό, και σε στέλνει ευτυχισμένο και καταϊδρωμένο για έναν ικανοποιημένο και πλήρη ύπνο που θα μπορούσε να είναι το "No More Running".
"I don't mean to seem like I care about material things like a social status/
I just want four walls and adobe slabs for my girls"
I just want four walls and adobe slabs for my girls"
Τέτοιες δηλώσεις είναι επικίνδυνες. Αλλά εκτιμώ αυτούς που τις τολμούν. Σε μερικά χρόνια ή θα τις υπενθυμίζει κάποιος στους Animal Collective ψέγοντάς τους επειδή άλλα έλεγαν και άλλα έκαναν ή θα τους θαυμάζουμε που παραμένουν τόσο ανεξάρτητοι και πιστοί στις αρχές τους.
Υπάρχει και μια τρίτη, πιο πιθανή κατάληξη βεβαίως. Να μην ενδιαφέρεται κανείς για το τι κάνουν και τι έλεγαν και, όσοι από εμάς θυμούνται, να λένε «κάποτε ήταν μια μπάντα που μετά από 9 άλμπουμ έγινε της μόδας για τρείς μήνες, αλλά μετά εξαφανίστηκαν γιατί όλοι ασχολούνταν με το Veckatimest των Grizzly Bear, που με τη σειρά του και αυτό εξαφανίστηκε γιατί έβγαλαν έναν πολύ καλό δίσκο οι Phoenix, που και αυτοί στη συνέχεια χάθηκαν, γιατί σαγήνευσε κοινό και κριτικούς η στροφή του Alex Turner στο εναλλακτικό πανκ με τη συνοδεία κλαρίνου και μπλα μπλα μπλα…»
3 σχόλια:
Αγαπητέ mr.grieves,
με φέρνετε σε πραγματικά δύσκολη θέση. Κι εξηγούμαι ευθύς εξαρχής. Διαβάζοντας το παραπάνω άρθρο σας μου δημιουργήσατε αμέσως τη σφοδρή επιθυμία να "υπερασπιστώ" έναν οπαδό της πιο μισητής και σιχαμερής ομάδας που έχει υπάρξει ποτέ στον παγκόσμιο αθλητισμό. Ξεχνώντας για λίγες γραμμές τα οπαδικά μίση, θα πρέπει να παραδεχτώ ότι το συγκεκριμένο review του Πατώκου είναι το πιο πλήρες που έχω διαβάσει μέχρι τώρα σ' ελληνικό site για το Merriweather Post Pavilion. Είναι καλογραμμένο, σου δίνει μια ιδέα για το τι περιμένεις ν' ακούσεις από το συγκεκριμένο δίσκο και περιέχει μια σπουδαία διατύπωση που στην περίπτωσή μου βρίσκει την τέλεια εφαρμογή (ναι, δε δήλωνα ποτέ fan των Animal Collective και του Panda Bear, γιατί πολύ απλά ότι δικό τους είχα ακούσει μέχρι τώρα δε μου είχε κάνει κλικ): "Πάντως, η σπουδαιότητά του δε βρίσκεται τόσο στο ότι είναι εξαιρετικά δουλεμένος από τεχνικής πλευράς, αλλά κυρίως επειδή περιέχει κάμποσα σπουδαία τραγούδια. Τραγούδια που στηρίζονται σε ουσιαστικές μελωδίες και που πραγματικά μπορούν να σημαίνουν κάτι και να σε ταρακουνήσουν, ανεξάρτητα από το πόσο είναι κανείς εξοικειωμένος με τις προηγούμενες προσπάθειες του group."
Για την ιστορία ν' αναφέρω ότι δεν θεωρώ το συγκεκριμένο δίσκο αριστούργημα. Μου άρεσε πολύ, θα τον θυμάμαι πού και πού το καλοκαιράκι όταν γυρνάω σπίτι από τη θάλασσα αλλά μέχρι εκεί. Το τι θεωρεί κάποιος αριστούργημα βέβαια σηκώνει μεγάλη κουβέντα. Θα συμφωνήσω απόλυτα πάντως με την παράγραφο που αναφέρεσαι στα καλύτερα κάθε χρονιάς. Κι εγώ πολλές φορές κάνω το λάθος να αναφέρομαι σε κάποιο δίσκο ως "καλύτερο" κάποιου άλλου αλλά αυτό είναι εν μέρει συνειδητή επιλογή, δεν μπορείς κάθε φορά που συζητάς για μουσική, προσπαθώντας να εξηγήσεις γιατί σου αρέσει κάτι περισσότερο από κάτι άλλο, να αναφέρεσαι στη σπουδαιότητα του καθενός. Λες ένα "καλύτερο" και ξεμπερδεύεις! Εκεί λοιπόν μπορείς ίσως να καταλογίσεις ένα φάουλ στον Πατώκο, αν έλεγε ότι το Merriweather Post Pavilion είναι σπουδαιότερο για τη μουσική από το Ok Computer θα ήταν υποκειμενικό πάλι και υπερβολικό αλλά η διατύπωση θα ήταν πιο "βολική". Κι επειδή σ' ακούω πάλι να φωνάζεις και να διαμαρτύρεσαι σε προλαβαίνω και σου λέω ότι κανείς δεν περίμενε να περάσουν 14 χρόνια για να αντιληφθεί το μεγαλείο και τη σπουδαιότητα του Ok Computer. Λίγες μέρες ήταν αρκετές... Όσον αφορά την τελευταία παράγραφό σου σχετικά με το τρίτο και πιθανότερο για σένα σενάριο σχετικά με την καριέρα των Animal Collective, πρόσεξε τι σοβαρό λάθος κάνεις. Σε μερικά χρόνια είναι ένα πιθανό ενδεχόμενο βάσει του νόμου των πιθανοτήτων (για μένα απίθανο) να μην ενδιαφέρεται κανείς γι' αυτούς. Αυτό δεν έχει να κάνει με τη σπουδαιότητά τους αλλά με τις εντελώς διαφορετικές συνθήκες που επικρατούν σήμερα στον κόσμο της δισκογραφίας. Να είσαι σίγουρος ότι το ίδιο θα μπορούσε να πει κάποιος αν κυκλοφορούσαν χθες το Ok Computer οι Radiohead. Ο τρόπος που "καταναλώνουμε" τη μουσική σήμερα δεν έχει καμία σχέση με τους κλασικούς συμβατικούς τρόπους των 90s. Νομίζω ότι καταλαβαίνεις τι εννοώ και δε χρειάζεται να το επεκτείνω.
Για το τέλος αφήνω αυτό που με πείραξε περισσότερο. Το mic.gr είναι για μένα το πιο έντιμο μουσικό site που έχει υπάρξει στο ελληνικό net. Κι αυτό θέλω να το τονίσω. Έντιμο από κάθε άποψη. Επειδή υποψιάζομαι ότι η συγκεκριμένη αναφορά σου έγινε σχετικά με "αρνητικές" κριτικές στους Radiohead στο παρελθόν, θα σου το συγχωρήσω! Είναι το αγαπημένο μου site και σου υπενθυμίζω ότι ο Μπάμπης εδώ και μερικά χρόνια δε χάνει την παραμικρή ευκαιρία να φτύνει και να ξερνάει χολή για τους R.E.M.! Μ' αυτή τη λογική θα έπρεπε να τους μισώ όλους εκεί μέσα. Οι άνθρωποι είναι συνεπέστατοι όλα αυτά τα χρόνια σ' αυτό που κάνουν. Καμία σχέση με το πανηγυρτζίδικο avopolis και κυρίως με τους ψευτο-ελιτιστές κατ' επανάληψη αντιγραφείς του pitchfork.
Υ.Γ. Διακινδυνεύοντας να χαρακτηριστώ κι εγώ ως κωμικοτραγικός, δηλώνω ότι το The Bends είναι σαφώς ΚΑΛΥΤΕΡΟ από το Οκ Computer!
Υ.Γ. 2 Πρέπει να παραδεχτείς ότι ο Πατώκος γνωρίζει καλύτερα την έννοια της λέξης "μακροσκελής" (κακιούλα αυτό).
Υ.Γ. 3 Εύχομαι με όλη την ψυχή μου διάλυση όλων των τμημάτων του Ρούλη, πτώση του κοτετσιού της Παπαναστασίου και μετατροπή του σε προπονητήριο της μεγαλύτερης ομάδας της Υφηλίου! (Για να μην ξεχνιόμαστε,ε!)
Καλησπέρα κ.stipey,
Καταρχήν καταλαβαίνω απόλυτα τον πόνο σου αναφορικά με τα οπαδικά. Σε αντιστοιχία, με φαντάζεσαι εμένα να υπερασπίζομαι τον Μένιο Σακελλαρόπουλο; (Αλήθεια ο Μένιος τι μουσική ακούει; Αν μας διαβάζει ας απαντήσει παρακαλώ...)
Τώρα σε ότι αφορά τα υπόλοιπα..
Δεν κατέκρινα το συγκεκριμένο review σαν γραφή ούτε σαν νόημα. Επέλεξα ένα συγκεκριμένο σημείο το οποίο σε εμένα τουλάχιστον ακούγεται παράλογο και μου φαίνεται προιόν επιπολαιότητας και μπακαλίστικης λογικής. Μάλιστα τον συγκεκριμένο τον συμπαθώ αρκετά, λόγω κυρίως των πραγμάτων που μου έχει πεί η uptight που ήταν fan, αλλά και λόγω του πολύ καλού fanzine που εξέδιδε (Sense) και είχα την τύχη να διαβάσω. Δεν θέλω να μπω στη διαδικασία να σταθώ σε άλλα σημεία του κειμένου του, συμφωνώ ή διαφωνώ, γιατί δεν υπάρχει κάτι άλλο που να μου φαίνεται ότι προσβάλλει τη λογική μου.
Το γιατί προσβάλει τη λογική μου το συγκεκριμένο κομμάτι είναι σαφές. Όχι επειδή ανέφερε ή έθιξε τους Radiohead αλλά γιατί ένα πράγμα που αντιπαθώ είναι οι συγκρίσεις, πόσο μάλλον όταν αυτές είναι άτοπες και έχουν ώς αντικείμενο ανόμοια πράγματα.
Το να χρησιμοποιούσε την πιο "βολική" διατύπωση που λες θα ήταν ακόμα πιο περίεργο, μιας και πιστεύω ότι για να εκτιμήσουμε την επίδραση και τη σημασία κάποιου δίσκου στην ιστορία της μουσικής πρέπει να περάσουν κάποια χρόνια.
Κοιτάζοντας το πλούσιο ομολογουμένως αρχείο της uptight, πράγματι βλέπω ότι το Ok Computer είχε αναγνωριστεί εν τη γενέση του ως κλασσικό. Αλλά... πουθενά δεν γράφτηκε ότι είναι καλύτερο απο το Dark Side of the moon ή το white album ή δεν ξέρω τι άλλο. Δεν είχε γραφτεί καν ότι θα ήταν το "καλύτερο της χρονιάς". Παρατηρείς τη διαφορά φαντάζομαι.
Σε ότι αφορά τώρα την αλλαγή που έχει επέλθει στην μουσική σε σχέση με τα 90's... Δεν διαφωνώ, αλλά απο την άλλη για το ότι ο ακροατής θέλει συνεχή κατανάλωση και συγκρίσεις δεν ευθύνεται μόνο ο ίδιος, αλλά και ο δημοσιογράφος που τον κάνει να χορεύει σε αυτόν τον ρυθμό.
Για την τελευταία παράγραφο του κειμένου μου είναι προφανές ότι αστειεύομαι θέλοντας να δείξω τους εξαντλητικούς ρυθμούς που ακολουθούμε πλέον οι οποίοι δεν σε αφήνουν να ΑΓΑΠΗΣΕΙΣ τη μουσική. Προφανώς μου αρέσουν οι Grizzly bear, και οι Phoenix και το Merriwheather (παρά τα ψεγάδια που έχουν) και μιλάω σχηματικά όταν εννοώ ότι δεν θα τους θυμόμαστε. Δεν μπορώ να προβλέψω κάτι τέτοιο άλλωστε.
Για το mic πολύ απλά δεν συμφωνώ. Δεν μου αρέσει ο τρόπος που γράφουν, ούτε το γούστο τους, ούτε το εμπάργκο που επιβάλλουν σε συγκεκριμένα πράγματα. Παλαιότερα είχα μια εμπειρία που ενίσχυσε την θεωρία μου. Τώρα στην τελική, γούστα είναι αυτά. Το μόνο που βρίσκω λιγάκι ψιλοαξιοπρεπές είναι το mixtape.
ΥΓ1,Ελπίζω να κατάλαβες ότι χαρακτήρισα κωμικοτραγική τη σύγκριση του Merriwheather με τα άλλα δύο όχι την σύγκριση των δύο μεταξύ τους. Περί ορέξεως... Άσε που η uptight ετοιμάζει ένα πόνημα για το Bends, ένεκα της επετείου απο την πρώτη της ακρόαση, που θα κλάψουν και τα τσιμέντα.
ΥΓ2.Αν και δεν είσαι αρκετά σαφής μάλλον εννοείς ότι το μακροσκελής δεν ταιριάζει σαν χαρακτηρισμός σε τραγούδια. Αυτό που ξέρω είναι ότι μακροσκελής κυριολεκτικά είναι κάποιος που έχει μακριά σκέλη. Οπότε δεν μου φαίνεται και τόσο αταίριαστη η λέξη που χρησιμοποίησα. Ίσως ο διδάκτωρ Πατώκος μπορεί να μας διαφωτίσει περί αυτού.
ΥΓ3.Εμείς απο την ομάδα του λιμανιού νομίζω ότι κάναμε αρκετή καζούρα στη μισητή σου ομάδα στο μάτς με την Λάρισα. Ας μην τους ταλαιπωρούμε άλλο...
Χεχε, κοίτα να δεις που οτιδήποτε γράφεται για τους AC ξεσηκώνει κουβεντούλα, ακόμα κι αν αυτή δεν έχει θέμα την ίδια τη μουσική! :-)
Εμένα το γράψιμο του Τάσου μου άρεσε πάντα πάρα πολύ - έχω όλα τα τεύχη του Sense και του έχω δηλώσει κιόλας πόσο φαν είμαι. Δεν τον διάβαζα όμως στο mic ως επί το πλείστον, γιατί απλά δεν διαβάζω πια κανένα ελληνικό site, παρά μόνο μερικά πολύ καλά blogs που υπάρχουν (όπως άλλωστε δεν διαβάζω πλέον και Pitchfork - υπάρχουν άλλα καλύτερα, όπως το φοβερό Stylus που δυστυχώς έκλεισε). Και η αλήθεια είναι πως εμένα προσωπικά δεν με σκότισε και πολύ αυτό που έγραψε - στην τελική αν το πιστεύει, όλα καλά. Αυτό που λες όμως ότι θα μπορούσε να γράψει θα μου φαινόταν τελείως κουλό και άστοχο. Γιατί το να πεις ότι κάτι είναι καλύτερο από κάτι άλλο, είναι αποτέλεσμα 99% υποκειμενικότητας, δικής σου κρίσης. Έστω κι αν αυτή είναι βιαστική, πρώτη εντύπωση κτλ.
Αν, από την άλλη, πας κι αρχίσεις τις φιοριτούρες λέγοντας τι είναι πιο σημαντικό για τη μουσική, όταν το ένα έργο έχει βγει πριν 2 εβδομάδες, κινδυνεύεις πολύ σοβαρά να αστοχήσεις πέρα για πέρα, κι επιπλέον πας να μιλήσεις για κάτι πιο αντικειμενικό, κάτι που φεύγει από τη σφαίρα της κρίσης σου και πάει προς το γενικό consensus, και το οποίο είναι αδύνατο να ειπωθεί τόσο σύντομα. Οπότε καλύτερα, κατά τη γνώμη μου, να πει αυτό που όντως είπε, όσο κι αν διαφωνώ. Αυτό είναι γνώμη και ως τέτοια θα την αντιμετωπίσω.
Επίσης, δεν διαφωνώ ότι ο τρόπος κατανάλωσης της μουσικής σήμερα είναι διαφορετικός, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν μπορείς ν'αναγνωρίσεις ένα σπουδαίο συγκρότημα όταν αυτό είναι μπροστά σου, κι ότι δεν μπορείς να του αποδόσεις τις δάφνες που αξίζει. Εξάλλου, μην ξεχνάς ότι το 1997 πχ υπήρχαν μερικά περιοδικά και ελάχιστα sites για να προωθήσουν και στη συνέχεια να αποθεώσουν κάτι. Τώρα, υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι των οποίων η γνώμη είναι εκεί έξω και μετράει σχεδόν το ίδιο με του κάθε Sasha Frere-Jones (μη σου πω και παραπάνω :-D ). Ή του κάθε Μπαμπη Αργυρίου (χεχε). Οπότε ό,τι έχει χαθεί σε χρονική δυνατότητα απορρόφησης της μουσικής έχει κερδιθεί σε μάζα γνώμης. Το 1997 βγήκαν 30 κριτικοί, με όλα τους τα γαλόνια από χιλιάδες ακροάσεις δίσκων, και είπαν ότι το OKC ήταν αριστούργημα. Τώρα βγήκαν 1000 άτομα - κριτικοί με ή χωρίς γαλόνια και μουσικόφιλοι κάθε ηλικίας και εμπειρίας - και είπαν το ίδιο για το MPP. Εμείς ως δέκτες λαμβάνουμε πάνω κάτω ένα παρόμοιο μήνυμα.
ΥΓ1 - με μαρτύρησε ο mr.grieves... watch this space. Αλλά παρ'όλα αυτά, ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ (χοχοχο) δεν είναι. :-)
Δημοσίευση σχολίου