20. Mark Lanegan & Isobel Campbell - Sunday At Devil Dirt
Κανονικά αν ήταν, άλλος στη θέση του Mark Lanegan, ο δίσκος πιθανότατα δεν θα τολμούσε να με κοιτάξει στα μάτια από ντροπή όταν έφτιαχνα το Top 20. Κι αυτό γιατί μυρίζει ξεπέτα από παντού. Και δεν εννοώ ξεπέτα μεταξύ τους. Μεγάλα παιδιά είναι, ο καθένας κάνει στο κρεβάτι του ό,τι θέλει. Απλώς θα μπορούσε να είχε γίνει ένα ωραιότατο EP. Είναι προφανές ότι η Isobel θα πάει άπατη όταν την παρατήσει η χήνα με τα χρυσά αυγά (ο Mark είναι η χήνα), όπως και είναι δεδομένο ότι αυτός ο συνδυασμός Nancy Sinatra-Lee Hazlewood των 00’s έχει αρχίσει να κουράζει. Ακόμα κι έτσι, η παρουσία της χήνας, εχμ, συγγνώμη, του Lanegan εννοώ, που εγγυάται μερικές ανατριχιαστικές στιγμές, όπως στο “Who Built The Road” και το “Someone To Believe”, αλλά και η δεδομένη καλή συνεργασία των δύο (χμμ) μας δίνουν έναν δίσκο αρκετά καλό, όχι με μεγαλύτερο νόημα και αξία από το “Ballad Of The Broken Seas” αλλά, όπως είπα, ο Lanegan είναι εγγύηση. Ο τύπος μπορεί να πάρει μια μέτρια σύνθεση και να την μετατρέψει σε ερμηνεία αυλακωμένη από τις κραιπάλες και δραματική σα την πρώτη στιγμή που συνειδητοποιείς ότι βρίσκεσαι σε έναν αφιλόξενο τόπο μόνος σου.
19. Duffy - Rockferry
Η άλλη Amy τα κατάφερε εξαιρετικά φέτος. Μπορεί να μην έχει την πληθωρική παρουσία (και αφάνα) της Amy Winehouse όταν ήταν στα καλά της, αλλά της αξίζει ο ετήσιος τίτλος της Dusty Springfield 2008 που είναι απαραίτητο να δίνεται κάθε χρόνο. Συγχαρητήρια, δεσποινίς, αλλά μην περιμένετε βραβείο από την κακιασμένη Estelle. Πέρα από αυτά, εκτός από το σιχαμένο “Mercy” που έτσι και το ξανακούσω θ’ αρχίσω να πνίγω κουτάβια, η Duffy ισορροπεί με χάρη ανάμεσα σε σφιχτές ενορχηστρώσεις και καθαρόαιμα, γαρνιρισμένα από τα 60’s ποπ χιτάκια. Δεν πέφτει στην παγίδα των λαρυγγισμών και είναι σίγουρα στα συν της που κατάφερε να κάνει το “Warwick Avenue” ένα πραγματικά συγκινητικό τραγούδι πέρα από το τετριμμένο του θέματος.
18. Okkervil River - The Stand-Ins
Το δεύτερο μέρος ενός υποτιθέμενου διπλού album είναι πολύ καλύτερο από το - προπέρσινο πλέον - Stage Names και είναι επιτέλους μια πραγματική αλλαγή κατεύθυνσης από το κουρασμένο επαναλαμβανόμενο folk των προηγούμενων δίσκων τους. Ξεκινάει πολύ δυναμικά με την τελευταία πινελιά του Jonathan Meiburg στο όχημα των Okkervil River και κορυφώνεται στο καλύτερο κομμάτι του άλμπουμ, το επικό "On Tour With Zykos", που ανάθεμα και αν κατάλαβα πως κατάφερα να το ακούσω 15 φορές σε μία ώρα. Για πρώτη φορά ακούγονται χαρούμενοι και, αν αυτό δεν ήταν το πρώτο ζητούμενο, το φλέγον ζήτημα της αλλαγής ρότας το κατάφεραν και μάλιστα επιτυχημένα. Ελπίζουμε τώρα πιο ανάλαφροι να μην φοβηθούν να ακουμπήσουν και άλλα κομμάτια της παλέτας των μουσικών που θαυμάζουν.
17. Last Shadow Puppets - Age of the Understatement
Τα έχουμε αναφέρει κάμποσους μήνες πρίν. Ήμουνα νιός και γέρασα που λένε. Πολύ καλή προσπάθεια από τον αξιαγάπητο αρχηγό των Arctic Monkeys και το ιερό τέρας των Rascals και ακόμα καλύτερες ενορχηστρώσεις από τον Final Fantasy, Owen Pallet. Ο δίσκος πάσχει σε διάρκεια χρόνου, μιας και αφού τον ακούσεις αρκετές φορές στην αρχή μετά σου περνάει η όρεξη. Ή αυτό φταίει ή ότι σταμάτησα να τον ακούω λόγω της ντροπιαστικής τους ύπαρξης στο top 15 του Last.fm μου. Όπως και να’χει, ο δίσκος πάσχει και από ακραία μορφή ScottWalkerίτιδας: όχι ότι αυτό είναι κακό, αλλά μια από τις προφανείς διαπιστώσεις που κάνει κάποιος είναι ότι έχει πέσει πολύ copy-paste, όχι μόνο στον Scott αλλά και στον Burt Bacharach. Οι επιρροές είναι σαν τον έρωτα και το βήχα, και βέβαια δεν είναι καθόλου κακό να φαίνονται. Το Age of the Understatement όμως ακροβατεί ανάμεσα σε πλούσιο επιρροών έργο και αντιγραφή κανονικότατη. Πάντως, για να πούμε και καμιά καλή κουβέντα, είναι η πρώτη φορά που η φωνή του Alex μπορεί να χαρακτηριστεί ευχάριστη, όπως και ότι μερικά κομμάτια είναι πραγματικά πάρα πολύ καλά, όπως το “Meeting Place” που ακόμα και ο θεούλης Walker στα μελωδικά του δεν θα το έσπρωχνε από το κρεβάτι του.
16. Mono In VCF - Mono In VCF
Είναι σπάνιο ένας πρώτος δίσκος να ακούγεται τόσο συνειδητοποιημένος και σαφής. Έχουμε μιλήσει στο παρελθόν γι’ αυτούς, και πολύ χαιρόμαστε που στην πορεία τελικά τους ξαναβρίσκουμε, ενθυμούμενοι ότι έκαναν μια καταπληκτική προσπάθεια που αξίζει κάθε αναγνώριση. Οι Mono, έχοντας βεβαίως βρει στρωμένο το έδαφος αυτού που θέλουν να κάνουν από τον τρελάρα Phil Spector, καταφέρνουν να ακούγονται γεμάτοι ιδέες - όχι καινούργιες απαραιτήτως - και μας παρουσιάζουν ολοκληρωμένα πάζλ από 60’s μελωδίες, αιθέρια φωνητικά, και μελαγχολικά γυρίσματα. Με πολλά τραγούδια να έχουν να κάνουν με χωρισμό, συναισθηματική απομάκρυνση και πικρόχολες διαπιστώσεις όπως “I know you’re not the only one, you know I’m not the only one”, οι Mono μοιάζουν να έχουν το εισιτήριο για την ευρεία αναγνώριση στο τσεπάκι τους. Μόνο μην τους πάρει καμιά EΜΙ γιατί τότε θα έχουν να αντιμετωπίσουν τον χλευασμό της Μόνικας και η ζωή αγκαλιά με αυτόν δεν αντέχεται.
15. Spiritualized - Songs in A & E
Ο Jason Pierce γύρισε από το θάνατο και έγραψε κάτι ισάξιο με το Ladies and Gentlemen... . Ο Jason είχε απλά ένα βηχαλάκι, αλλά σαν άλλος κατά φαντασίαν ασθενής το μεγαλοποίησε και μετά πήγε και έβαλε ένα ακόμα καρφί στο φέρετρο των Spiritualized. Μπα, και τα δύο υπερβολές είναι. Αληθεύει ότι ο Jason πήγε να τα τινάξει από πνευμονία, και αλήθεια είναι ότι το Songs in A & E δεν είναι καλύτερο ή ισάξιο του Ladies and gentlemen…, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το περσινό του πόνημα δεν είναι καλύτερο από την συντριπτική πλειοψηφία όσων κυκλοφορούν εκεί έξω. Το άλμπουμ δεν κρύβει ξανά τις επικές τάσεις του Jason και σίγουρα αυτή τη φορά δεν κρύβει τη φωνή του και την παρουσία του που ακούγονται θρυμματισμένες σα να τις τραγουδάει ακόμα από το κρεβάτι της ανάρρωσης. Η γρατζουνισμένη φωνή του μοιάζει πραγματικά ειλικρινής και τα έγχορδα κάνουν σερφινγκ στο ύψος ενός κύματος μεγαλοπρέπειας. Μάλλον έπρεπε να φτάσει στα όρια της καταστροφής για να επανεφεύρει τον εαυτό του. Χμμ, κλισέ.
14. Tindersticks - The Hungry Saw
Αυτοί δεν έφτασαν σε τίποτα όρια, απλώς συνεχίζουν να κάνουν τόσο καλά τη δουλειά τους όσο την κάνουν πάντα. Αυτή τη φορά χρειάστηκε η υπέροχη Λιμόζ, για να τους μαζέψει και να καθοδηγηθούν από την «ένα κεφάλαιο μόνη της» φωνή του Stuart Staples. Όπως πάντα, υπάρχει πολλή αγάπη που περισσεύει, δεν την παίρνει κανείς και οι Tindersticks κηρύττουν αυτό το περίσσευμα. Μεγάλη ποικιλία οργάνων επιστρατεύεται και τα καθιερωμένα μεγάλα αριστουργήματα που υπάρχουν σε κάθε δίσκο τους υπάρχουν κι εδώ. Στο μυαλό κάποιων οι Tindersticks μπορεί να ακούγονται περσινά ξινά σταφύλια, αλλά τα συγκεκριμένα σταφύλια συνεχίζουν τη διαχρονική δουλειά τους βγάζοντας ένα πολύ γλυκό αποτέλεσμα που μπορεί να επικεντρώνεται πλέον καθαρά στα τραγούδια και όχι σε τρόπους επαναπροσδιόρισης του εαυτού τους όπως επιβάλλουν οι τάσεις της μόδας. Αλήθεια επίσης είναι ότι καιρό είχαν να συνυπάρξουν τόσες πολλές καλές συνθέσεις σε έναν τους δίσκο. Τον Φεβρουάριο θα είμαστε εκεί…
13. Sigur Ros - Med Sud I Eyrum Vid Spilum Endalaust
Αυτή και αν ήταν επιστροφή στην καλη φόρμα. Μόνο που αυτή η φόρμα δεν ήταν κάποια που είχαν χωθεί στο παρελθόν ετούτοι οι Ισλανδοί με την απέραντη αγάπη σε φανταστικές γλώσσες. Τα πεδία που εξερεύνησαν σε αυτήν την προσπάθεια πλησιάζουν στα επικά, γεμάτα ενέργεια μονοπάτια των Arcade Fire με τις συντροφικές κραυγές και την αντιμετώπιση των πραγμάτων με μια πιο αθώα και παιδική ματιά. Φυσικά, ανάθεμα και αν καταλαβαίνουμε τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται. Ίσως η uptight έχει περισσότερες πληροφορίες, μιας και τώρα τελευταία μαθαίνει τα σχετικά κοντινά με τα Ισλανδικά, Σουηδικά (λόγω Dungen), αλλά να πω την αμαρτία μου με κουράζει να μην καταλαβαίνω γρι απο την ιστορία ενός τραγουδιού, μιας και εκτός απο Ισλανδικά οι Sigur Ros χρησιμοποιούν μια gibberish γλώσσα που ονομάζεται Hopelandic. Κανονικά αυτά θα ήταν πολύ ενοχλητικά, αλλά έλα που η φωνή του Jonsi μπορεί να παρομοιαστεί μόνο με κάτι παρθένο και ανέγγιχτο που ήταν κλεισμένο σε κλουβί και τραγουδά για πρώτη και τελευταία φορά, ενώ η μουσική είναι τόσο όμορφα χτισμένη σαν τυχαίο έργο τέχνης στους πάγους. Ίσως τώρα που αποφασίσαν για πρώτη φορά μετά απο καιρό να έχουν διαφορετική προσέγγιση μουσικά, την επόμενη φορά να μην φοβηθεί ο Jonsi να τραγουδήσει σε μια γλώσσα που θα τον καταλαβαίνουμε.
12. The Walkmen - Υou & Μe
Το καλύτερο άλμπουμ των πρώην Jonathan Fire*Eater ήρθε κάλλιο αργά παρά ποτέ. Μέχρι σήμερα οι Walkmen είχαν να επιδείξουν κάποιες καλές στιγμές σε κάθε άλμπουμ. Και, πέρα από τις καλές στιγμές, αρκετές αδύναμες συνθέσεις, και τελοσπαντων αυτό που λέμε filler. Όμως τα ψέματα τελείωσαν κυρίες και κύριοι γιατί οι Walkmen βρήκαν τη μούσα τους ώστε να γράψουν ένα ενδιαφέρον άλμπουμ από την αρχή μέχρι το τέλος. Και αν είναι ένα-δυο κομμάτια μεγαλύτερο απ’ότι πρέπει, τους το συγχωρούμε γιατί υπάρχουν πολύ έξυπνες κιθαριστικές παρεμβάσεις, παθιασμένες ερμηνείες από τον Hamilton Leithauser και εμπνευσμένες, συναισθηματικά γεμάτες μελωδίες. Όπως για παράδειγμα το "Red Moon" που θυμίζει μουσικό κουτί που ο μοχλός του γυρνά με δυσκολία βουτηγμένος στην λάσπη των αναμνήσεων. Ένας υπέροχος δίσκος, διαμάντι μιας περιόδου που οι ίδιοι ακούγονται ήρεμοι και αφοσιωμένοι στην τέχνη τους όσο ποτέ.
11. Beach House - Devotion
Τόσο ράθυμα όμορφο και γοητευτικά αποστασιοποιημένο... Η φωνή της Victoria Legrand θα στοιχειώσει τις μέρες σας και ο έτερος Beach House Alex Scully δείχνει πως ξηγιούνται όσοι μουσικοί είναι στο background και συνοδεύουν τη φωνή. Και μόνο για το "Gila", το Devotion θα έμπαινε στο top 20, αλλά στο μενού υπάρχουν και άλλα ανατριχιαστικά κομμάτια που μπορεί να μην φτάνουν την μεγαλοσύνη του "Gila", αλλά διαθέτουν ισχυρή προσωπικότητα και έχουν ένα συγκεκριμένο ηχητικό χαρακτήρα. Μπορεί πολλά συγκροτήματα παρόμοια με τους Beach House να ακούγονται σαν να προσπαθούν να βρουν το στυλ τους ,αλλά οι ίδιοι όχι μόνο το έχουν βρει αλλά κάνουν και χαλαρό πατινάζ πάνω του.
10. Nick Cave - Dig! Lazarus, Dig!
Ο παντοτινός φόβος των κριτικών, δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα, είναι μην τυχόν κάποιος καλλιτέχνης βρει το Θεό. Η σειρά πηγαίνει ως εξής: 1. Άγριο νιάτο, χωμένο μέχρι τα μπούνια στα ναρκωτικά, τραγουδάει punk. 2. Το άγριο νιάτο μαθαίνει μουσική και αρχίζει να ενδιαφέρεται για το χτίσιμο των μελωδιών. 3. Το άγριο νιάτο έχει μετατραπεί σε τραγουδοποιό που εξερευνά το εύρος της μουσικής και των ικανοτήτων του. 4. Ο τραγουδοποιός μαλακώνει και αρχίζει να μετανοεί για τα περασμένα του κρίματα. 5. Ο τραγουδοποιός αρχίζει να τραγουδάει περίπου gospel και υμνεί τον ύψιστο. 6. Ο τραγουδοποιός τραγουδάει σε εκκλησίες και προσπαθεί να βγάλει τον σατανά από αμαρτωλούς. 7. Ο τραγουδοποιός γίνεται παπάς και αρχίζει να κοιτάει τα αγοράκια με έναν άλλο πιο πικάντικο τρόπο. Ευτυχώς ο Cave δεν έχει φτάσει μέχρι το 7 και μάλιστα στο 5 που κατοικούσε μέχρι το Dig! Lazarus, Dig! ήταν σε πολύ ποιοτικό και υψηλό επίπεδο μακριά από στείρα, άνευ όρων πλήρη παράδοση στον Θεό. Στο Dig! Lazarus, Dig! ο Cave δεν θα ήταν ακριβές να λέγαμε πως θυμάται ότι έχει και τα θετικά του όταν είσαι αμαρτωλός, απλά ξαναθυμάται την ειρωνεία του και τον καυστικά - όχι εξυπνακίστικο - αλλά πονηρό τρόπο περιγραφής ιστοριών. Συν του ότι οι rock κλαπατσιμπάνικες στιγμές είναι πιο βρώμικες και πιασάρικες από οποιαδήποτε παρόμοια στιγμή του Abattoir Blues. Να’ναι καλά ο Grinderman που τον απελευθέρωσε.
9. British Sea Power - Do You Like Rock Music?
Θρίαμβος. Έπος. Ολοκληρωτική απελευθέρωση όλων των μικρών βρωμιών που είχαν μέσα τους. Όλα αυτά τους πρώτους 3 μήνες του 2008 που άκουγα συγκινημένος μανιωδώς αυτό που νόμιζα ως διάδοχο του The Bends. Αλλά ξέρετε πως πάει. Λάθη είμαστε… Ίσως έφταιγε το γεγονός ότι μέχρι τότε δεν είχα ακούσει τα δύο προηγούμενα τους τα οποία με ασφάλεια μπορώ να πω ότι ήταν καλύτερα από το DYLRM (λατρεύω τα ακρωνύμια). Ακόμα κι έτσι ,οι φορές που το τρίτο τους άλμπουμ ακούγεται κενό περιεχομένου αντισταθμίζονται από τον συναισθηματικό τους σουρεαλισμό. Και αν κάποιες φορές οι κιθάρες ακούγονται αχρείαστα πομπώδεις, ισοφαρίζονται από τις πραγματικά εκρηκτικές διπλές και τριπλές κιθαριστικές επιθέσεις. Οι ήρεμες απολογιστικές στιγμές είναι δυστυχώς λίγες αλλά μυρίζουν μπόλικο αλκοόλ, ταιριασμένο ανίερα με διεισδυτική διαύγεια. Ας επανέλθουν στο επόμενο άλμπουμ στις αναγνώσεις του Ντοστογιέφσκι και όλα θα πάνε καλά.
8. Deerhunter - Microcastle
Αυτός ο ήχος θα έπρεπε να καθιερωνόταν ως indie ήχος. Ούτε εσωστρεφής ούτε φτιαγμένος για εσωτερική κατανάλωση. Ήχος πού έγινε με περιορισμένες χρηματικές πηγές και με απόλυτη καλλιτεχνική ελευθερία. Ήχος που απευθύνεται σε όλους και ειδικά σε όσους λατρεύουν την ροκ μουσική για τον αυθορμητισμό της. Ο Bradford Cox μάζεψε την μπάντα του και εν μέσω jamming κράτησε πολλά κολλητικά hooks και στιγμές ιδανικές για εναέρια κιθάρα. Τα shoegaze φιμωμένα αινιγματικά φωνητικά και η σφιχτή σαν κόμπος rhythm section μας γυρνάνε πίσω στα ξεχειλωμένα μπλουζάκια μιας εποχής που οι μπάντες ήθελαν πρωτίστως να παίζουν για τους 3, 4, 5 φίλους τους. Η πλάκα είναι ότι ο δίσκος δεν είχε καμία σχέση με τους Deerhunter όπως τους ξέραμε μέχρι τότε, αλλά αν ο Cox αποφασίσει να ξαναγυρίσει στους προηγούμενους κάπως πιο ηλεκτρονικούς δρόμους, η ποπ φλέβα που απ’ ότι φαίνεται κατέχει του αφήνει ένα σίγουρο μαξιλαράκι.
7. Gutter twins - Saturnalia
Δεν γινόταν να πάει κάτι λάθος σε αυτή τη συνεργασία. Ο Lanegan και ο Dulli είναι εν χριστώ αδελφοί, βρίσκονται και οι δύο στην απολογιστική διάθεση που λέγαμε νωρίτερα, και είναι γεμάτοι οίστρο για καινούργια μουσική. Τα καθήκοντα τραγουδιστή και στιχουργού μοιράστηκαν δίκαια, με τον Dulli να μετατρέπει τα δικά του τραγούδια σε ραγισμένα ψυχοδράματα, ενώ ο Lanegan προτίμησε μιαν αποστασιοποιημένη περιγραφή ενός περίπου αποκαλυπτικού σκηνικού. Τα φιλαράκια τους βοηθούν και δίνουν έναν πιο καθαρκτικό και συναδελφικό χαρακτήρα στο άλμπουμ όπως για παράδειγμα στο τρυφερό “The Body” που με τη βοήθεια της Martina Topley Bird μοιάζει με καλοκαιρινό απόγευμα που σε δροσίζει έπειτα από τον επώδυνο καύσωνα των «στο κεφάλι» συμπερασμάτων του “All Misery Flowers”. Το μυστηριώδες “Seven Stories Underground” θα ήταν το δεύτερο καλύτερο κομμάτι (μετά το "Long Gone Day") εκείνου του άλμπουμ του ’95 από τους Mad Season, το πυρετικό μπιτάκι του “Each to Each” σε κρατά σε εγρήγορση και το “Front Street” άξιζε μέχρι τελευταίας δεκάρας την αναμονή της studio εκτέλεσης του. Η δεκαετία αυτή είναι η πιο παραγωγικά και ποιοτικά περήφανη και για τους δύο.
6. Fleet Foxes - Fleet Foxes
Η ματιά που του είχα ρίξει το καλοκαίρι με είχε πείσει πως πρόκειται για ένα πολύ καλό άλμπουμ, όχι κάτι φρέσκο, με κάποιες συγκεκριμένες ποιότητες και κάποια ελαττώματα που το εγκλώβιζαν στην ταμπέλα των περιορισμένων ακροάσεων και των συγκεκριμένων διαθέσεων. Κάποιους μήνες μετά η άποψη μου δεν άλλαξε ριζικά, απλώς το χρονικό διάστημα βοήθησε να μεστώσουν στο μυαλό μου κάποια κομμάτια τα οποία είναι πραγματικά υπέροχα. Όπως το “Sun it rises” και το “Blue Ridge Mountains”, με τα “Your Protector” και “Meadowlarks” να μην ακολουθούν και πολύ πίσω. Τέλεια εκτελεσμένες αρμονίες και εκκλησιαστική ηχώ να ξαναγυρνάει τις φωνές με μεγαλοπρέπεια. Ο Robin Pecknold, τραγουδιστής τους και κάτοχος μιας από τις καλύτερες νέες φωνές, μπορεί να υπερηφανεύεται πως από ένας ταπεινός ateaser που προσπαθούσε να προωθήσει τη μουσική του, κατάφερε να κάνει την μπάντα του να έχει το περίφημο tag “universal acclaim” δίπλα στο ντεμπούτο άλμπουμ της. Μια ένσταση μόνο. Ποιά ήταν η διάνοια πού άφησε το “Mykonos” έξω από το tracklist του δίσκου;
5. R.Ε.Μ - Accelerate
Ακούγεται μονορούφι και με τέρμα την ένταση στα ηχεία. Σαν ένας παλιός φίλος, οι R.E.M. επέστρεψαν με πράγματα να διεκδικήσουν, σταματώντας επιτέλους τον σιωπηλό θρήνο από την φυγή του Bill Berry. Είναι λογικό όταν αποσύρεται ένα βασικό μέλος μιας μπάντας να της παίρνει λίγο καιρό μέχρι να βρει τα πατήματα της. Και οι R.E.M. τα βρήκαν για τα καλά, βγάζοντας την γλώσσα σε όσους τους κατηγορούν και μιλώντας όπως πάντα με ειλικρίνεια και με γνώση των όσων συμβαίνουν γύρω μας. Δεν φοβήθηκαν να ανεβάσουν τους τόνους και σε συνδυασμό με τα εκρηκτικά τους live μας υπενθύμισαν ότι όσο κάνουν μουσική θα την κάνουν σε πολύ υψηλό επίπεδο. Τώρα αν γίνει το θαύμα και τα κολλητάρια τους οι U2 βγάλουν και αυτοί μετά από πολλά χρόνια ένα πραγματικά καλό άλμπουμ τότε και εμείς θα πάρουμε το μάθημά μας να μην ξεγράφουμε τους ήρωες των '80s και '90s.
4. Tv on the Radio - Dear Science
Άλλο ένα συγκρότημα που βγήκε από το κουκούλι του την κατάλληλη στιγμή. Μην με παρεξηγήσετε. Το Return to Cookie Mountain μας έδωσε ένα από τα singles της δεκαετίας (τουλάχιστον). Για το “Wolf Like Me” μιλάμε. Απλώς ο βρώμικος ήχος που τυραννούσε σχεδόν όλα τα τραγούδια και η παραγωγή που έμοιαζε με 4 track demos κρατούσε τα γκέμια, συν του ότι οι συνθέσεις ήταν ανολοκλήρωτες. Εδώ έχουμε το καλύτερο τους άλμπουμ και τις πιο ολοκληρωμένες τους ιδέες. Πανέξυπνοι στίχοι και πολλές μουσικές επιρροές που ενσωματώνονται με μαστοριά μάγειρα που συνδυάζει συνταγές. Είναι προφανής η παρουσία πολλών ατόμων που έχουν ισάξιο λόγο στην κατεύθυνση της μπάντας και ενώ καμιά φορά σου λείπει ο αρχηγός που μπορείς να απευθυνθείς, η πολυκοσμία δημιουργεί μια ευχάριστη αίσθηση ποικιλίας. Βάζουν τα γυαλιά σε όλους τους δήθεν ψαγμένους μαύρους ραπερ, που ανακάλυψαν την funk και την soul κληρονομιά τους.
3. Portishead - Third
Ατμοσφαιρικό, μυστηριώδες, λιγομίλητο και προκλητικό. Οι Portishead πάντα έμοιαζαν σαν εξωγήινοι που τους πέταξαν στα μουσικά δρώμενα, ώστε να κάνουν τα δικά τους. Οπότε η πολυετής αποστασιοποίηση δεν αναμενόταν να τους επηρεάσει, μιας και τώρα τους ξανάξέβρασε το κύμα στα – είναι αλήθεια - πιο βρωμερά από εκείνα των '90s νερά των '00s. Και πάλι κάνουν τα δικά τους, και τα κάνουν με ανατριχιαστική ακρίβεια. Η Beth Gibbons παραμένει μια από τις καλύτερες φωνές που βγήκαν, και οι υπόλοιποι δύο κερδίζουν με άνεση τον τίτλο των multi-instrumentalists μάγων. Μπορεί ο τρόπος που κόβουν το “Silence” να σου τσακίζει τα νεύρα αλλά η αποζημίωση έρχεται με τα “Threads”, ”Machine Gun”, ”Nylon Smile” και φυσικά το μαγικό “The Rip”. Τα ύψη ποιότητας που ξαναφτάνουν σα να μην πέρασε μια μέρα τρομάζουν όχι μόνο την «ζωή σε λόγου μας» trip hop σκηνή αλλά και τους υπόλοιπους σημερινούς κατασκευασμένους τύπους. Α, και Barrow, σκατόφλωρε κάτω τα χέρια από την Roisin Murphy!
2. Shearwater - Rook
Όταν ακούγαμε πριν 2 χρόνια το πεφωτισμένο Palo Santo δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι μια μπάντα που ξεκίνησε ως side project θα έφτανε σε τέτοιο σημείο βελτίωσης. Οι Shearwater αξίζουν πλήρη απασχόληση, μιας και στο πρόσωπο του αηδονιού Jonathan Meiburg και του γαλλικού κλειδιού Thor Harris έχουν βρει δύο εξαιρετικά σπάνιας πάστας ταλαντούχους μουσικούς. Με μεγαλύτερες φιλοδοξίες, πιο περίπλοκες και γεμάτες συνθέσεις διεκδικούν τη θέση τους στο προσκήνιο που δικαιωματικά τους ανήκει. Ο ορνιθολόγος Meiburg παίρνει παραδείγματα από την άγρια ζωή και γράφει μυθιστορήματα με υπολείμματα δακρύων. Η μοναξιά του παρατηρητή, η χωμένη στην ομίχλη εύθραυστη ζωή των ζώων, η ένταση και η αγωνία μέχρι να τα δεις να κουνιούνται, ο αγώνας για να κερδίσεις την εμπιστοσύνη τους μέχρι να τα πλησιάσεις και το χυμένο μελάνι στο σημειωματάριο ενός ανθρώπου που κάλλιστα θα μπορούσε να παρομοιαστεί με εμπειρικό συγγραφέα. Εκλεπτυσμένο και έντονο. Διεισδυτικό και ανιχνευτικό. Μια υπέροχη εμπειρία.
1. Elbow - The Seldom Seen Kid
Το παιδί που σπάνια βλέπεις. Σύμφωνα με τον Guy Garvey, ο Brian Glancy - στον οποίο είναι αφιερωμένος ο δίσκος - ήταν ένας άνθρωπος που τον έβλεπες σπάνια αλλά όταν τον έβλεπες σε έκανε χαρούμενο και σε έκανε να αισθάνεσαι φίλος του. Όταν έφευγε πάντα έκλεινε με την φράση “Love you mate”, και μάλλον ο χαμός ενός τέτοιου ανθρώπου ήταν απίθανο να μην συγκινούσε τον Garvey. Είναι φοβερό πως η αφορμή ενός θανάτου ανάγκασε τη μπάντα να φτάσει στην κορυφή του παιχνιδιού της. Στην τοπ φόρμα της, στιχουργικά, εκφραστικά και μουσικά. Από την άλλη, η αφορμή του Funeral των Arcade Fire ήταν κάμποσοι θάνατοι, οπότε ένα τόσο συγκλονιστικό και βασικό συστατικό της ζωής μέσα στην τραγωδία του απελευθερώνει κρυμμένα συναισθήματα και ενίοτε φτάνει σε οργασμό την δημιουργικότητα. Για να μην παρεξηγηθώ, ο θάνατος δεν είναι ο μόνος που μπορεί να ταρακουνήσει και να απελευθερώσει κρυμμένα αρώματα από τον πάτο της καρδιάς. Ένα τέτοιο είναι και η γέννηση, ή η γέννηση ενός μεγάλου έρωτα. Όποιος ακούει την εκπομπή του Guy καταλαβαίνει ότι εκτός από τον θάνατο, η μεγάλη μας συμπάθεια έχει πέσει στο μελένιο ποτάμι του έρωτα. Αν και για λίγο πάλεψε στο μυαλό μου με το Rook των Shearwater, οι Elbow κερδίζουν επειδή δεν φοβούνται να παρεισφρήσουν σε ευαίσθητες ανθρώπινες στιγμές περιγράφοντάς τες χωρίς φόβο, αλλά με πάθος και αυταπάρνηση. Είναι πάντα ευχάριστο να βλέπεις μια μπάντα να φτάνει στην κορυφή της καριέρας της, ειδικά μια μπάντα που ήταν πασιφανές ότι ήταν προορισμένη για μεγαλύτερα στεγανά από τα χαπακωμένα όρια που έθεσε το Μάντσεστερ. Και διορθώστε με αν κάνω λάθος, αλλά η προηγούμενη που το κατάφερε αυτό ήταν η παλιοπαρέα του Morrissey.
Κανονικά αν ήταν, άλλος στη θέση του Mark Lanegan, ο δίσκος πιθανότατα δεν θα τολμούσε να με κοιτάξει στα μάτια από ντροπή όταν έφτιαχνα το Top 20. Κι αυτό γιατί μυρίζει ξεπέτα από παντού. Και δεν εννοώ ξεπέτα μεταξύ τους. Μεγάλα παιδιά είναι, ο καθένας κάνει στο κρεβάτι του ό,τι θέλει. Απλώς θα μπορούσε να είχε γίνει ένα ωραιότατο EP. Είναι προφανές ότι η Isobel θα πάει άπατη όταν την παρατήσει η χήνα με τα χρυσά αυγά (ο Mark είναι η χήνα), όπως και είναι δεδομένο ότι αυτός ο συνδυασμός Nancy Sinatra-Lee Hazlewood των 00’s έχει αρχίσει να κουράζει. Ακόμα κι έτσι, η παρουσία της χήνας, εχμ, συγγνώμη, του Lanegan εννοώ, που εγγυάται μερικές ανατριχιαστικές στιγμές, όπως στο “Who Built The Road” και το “Someone To Believe”, αλλά και η δεδομένη καλή συνεργασία των δύο (χμμ) μας δίνουν έναν δίσκο αρκετά καλό, όχι με μεγαλύτερο νόημα και αξία από το “Ballad Of The Broken Seas” αλλά, όπως είπα, ο Lanegan είναι εγγύηση. Ο τύπος μπορεί να πάρει μια μέτρια σύνθεση και να την μετατρέψει σε ερμηνεία αυλακωμένη από τις κραιπάλες και δραματική σα την πρώτη στιγμή που συνειδητοποιείς ότι βρίσκεσαι σε έναν αφιλόξενο τόπο μόνος σου.
19. Duffy - Rockferry
Η άλλη Amy τα κατάφερε εξαιρετικά φέτος. Μπορεί να μην έχει την πληθωρική παρουσία (και αφάνα) της Amy Winehouse όταν ήταν στα καλά της, αλλά της αξίζει ο ετήσιος τίτλος της Dusty Springfield 2008 που είναι απαραίτητο να δίνεται κάθε χρόνο. Συγχαρητήρια, δεσποινίς, αλλά μην περιμένετε βραβείο από την κακιασμένη Estelle. Πέρα από αυτά, εκτός από το σιχαμένο “Mercy” που έτσι και το ξανακούσω θ’ αρχίσω να πνίγω κουτάβια, η Duffy ισορροπεί με χάρη ανάμεσα σε σφιχτές ενορχηστρώσεις και καθαρόαιμα, γαρνιρισμένα από τα 60’s ποπ χιτάκια. Δεν πέφτει στην παγίδα των λαρυγγισμών και είναι σίγουρα στα συν της που κατάφερε να κάνει το “Warwick Avenue” ένα πραγματικά συγκινητικό τραγούδι πέρα από το τετριμμένο του θέματος.
18. Okkervil River - The Stand-Ins
Το δεύτερο μέρος ενός υποτιθέμενου διπλού album είναι πολύ καλύτερο από το - προπέρσινο πλέον - Stage Names και είναι επιτέλους μια πραγματική αλλαγή κατεύθυνσης από το κουρασμένο επαναλαμβανόμενο folk των προηγούμενων δίσκων τους. Ξεκινάει πολύ δυναμικά με την τελευταία πινελιά του Jonathan Meiburg στο όχημα των Okkervil River και κορυφώνεται στο καλύτερο κομμάτι του άλμπουμ, το επικό "On Tour With Zykos", που ανάθεμα και αν κατάλαβα πως κατάφερα να το ακούσω 15 φορές σε μία ώρα. Για πρώτη φορά ακούγονται χαρούμενοι και, αν αυτό δεν ήταν το πρώτο ζητούμενο, το φλέγον ζήτημα της αλλαγής ρότας το κατάφεραν και μάλιστα επιτυχημένα. Ελπίζουμε τώρα πιο ανάλαφροι να μην φοβηθούν να ακουμπήσουν και άλλα κομμάτια της παλέτας των μουσικών που θαυμάζουν.
17. Last Shadow Puppets - Age of the Understatement
Τα έχουμε αναφέρει κάμποσους μήνες πρίν. Ήμουνα νιός και γέρασα που λένε. Πολύ καλή προσπάθεια από τον αξιαγάπητο αρχηγό των Arctic Monkeys και το ιερό τέρας των Rascals και ακόμα καλύτερες ενορχηστρώσεις από τον Final Fantasy, Owen Pallet. Ο δίσκος πάσχει σε διάρκεια χρόνου, μιας και αφού τον ακούσεις αρκετές φορές στην αρχή μετά σου περνάει η όρεξη. Ή αυτό φταίει ή ότι σταμάτησα να τον ακούω λόγω της ντροπιαστικής τους ύπαρξης στο top 15 του Last.fm μου. Όπως και να’χει, ο δίσκος πάσχει και από ακραία μορφή ScottWalkerίτιδας: όχι ότι αυτό είναι κακό, αλλά μια από τις προφανείς διαπιστώσεις που κάνει κάποιος είναι ότι έχει πέσει πολύ copy-paste, όχι μόνο στον Scott αλλά και στον Burt Bacharach. Οι επιρροές είναι σαν τον έρωτα και το βήχα, και βέβαια δεν είναι καθόλου κακό να φαίνονται. Το Age of the Understatement όμως ακροβατεί ανάμεσα σε πλούσιο επιρροών έργο και αντιγραφή κανονικότατη. Πάντως, για να πούμε και καμιά καλή κουβέντα, είναι η πρώτη φορά που η φωνή του Alex μπορεί να χαρακτηριστεί ευχάριστη, όπως και ότι μερικά κομμάτια είναι πραγματικά πάρα πολύ καλά, όπως το “Meeting Place” που ακόμα και ο θεούλης Walker στα μελωδικά του δεν θα το έσπρωχνε από το κρεβάτι του.
16. Mono In VCF - Mono In VCF
Είναι σπάνιο ένας πρώτος δίσκος να ακούγεται τόσο συνειδητοποιημένος και σαφής. Έχουμε μιλήσει στο παρελθόν γι’ αυτούς, και πολύ χαιρόμαστε που στην πορεία τελικά τους ξαναβρίσκουμε, ενθυμούμενοι ότι έκαναν μια καταπληκτική προσπάθεια που αξίζει κάθε αναγνώριση. Οι Mono, έχοντας βεβαίως βρει στρωμένο το έδαφος αυτού που θέλουν να κάνουν από τον τρελάρα Phil Spector, καταφέρνουν να ακούγονται γεμάτοι ιδέες - όχι καινούργιες απαραιτήτως - και μας παρουσιάζουν ολοκληρωμένα πάζλ από 60’s μελωδίες, αιθέρια φωνητικά, και μελαγχολικά γυρίσματα. Με πολλά τραγούδια να έχουν να κάνουν με χωρισμό, συναισθηματική απομάκρυνση και πικρόχολες διαπιστώσεις όπως “I know you’re not the only one, you know I’m not the only one”, οι Mono μοιάζουν να έχουν το εισιτήριο για την ευρεία αναγνώριση στο τσεπάκι τους. Μόνο μην τους πάρει καμιά EΜΙ γιατί τότε θα έχουν να αντιμετωπίσουν τον χλευασμό της Μόνικας και η ζωή αγκαλιά με αυτόν δεν αντέχεται.
15. Spiritualized - Songs in A & E
Ο Jason Pierce γύρισε από το θάνατο και έγραψε κάτι ισάξιο με το Ladies and Gentlemen... . Ο Jason είχε απλά ένα βηχαλάκι, αλλά σαν άλλος κατά φαντασίαν ασθενής το μεγαλοποίησε και μετά πήγε και έβαλε ένα ακόμα καρφί στο φέρετρο των Spiritualized. Μπα, και τα δύο υπερβολές είναι. Αληθεύει ότι ο Jason πήγε να τα τινάξει από πνευμονία, και αλήθεια είναι ότι το Songs in A & E δεν είναι καλύτερο ή ισάξιο του Ladies and gentlemen…, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το περσινό του πόνημα δεν είναι καλύτερο από την συντριπτική πλειοψηφία όσων κυκλοφορούν εκεί έξω. Το άλμπουμ δεν κρύβει ξανά τις επικές τάσεις του Jason και σίγουρα αυτή τη φορά δεν κρύβει τη φωνή του και την παρουσία του που ακούγονται θρυμματισμένες σα να τις τραγουδάει ακόμα από το κρεβάτι της ανάρρωσης. Η γρατζουνισμένη φωνή του μοιάζει πραγματικά ειλικρινής και τα έγχορδα κάνουν σερφινγκ στο ύψος ενός κύματος μεγαλοπρέπειας. Μάλλον έπρεπε να φτάσει στα όρια της καταστροφής για να επανεφεύρει τον εαυτό του. Χμμ, κλισέ.
14. Tindersticks - The Hungry Saw
Αυτοί δεν έφτασαν σε τίποτα όρια, απλώς συνεχίζουν να κάνουν τόσο καλά τη δουλειά τους όσο την κάνουν πάντα. Αυτή τη φορά χρειάστηκε η υπέροχη Λιμόζ, για να τους μαζέψει και να καθοδηγηθούν από την «ένα κεφάλαιο μόνη της» φωνή του Stuart Staples. Όπως πάντα, υπάρχει πολλή αγάπη που περισσεύει, δεν την παίρνει κανείς και οι Tindersticks κηρύττουν αυτό το περίσσευμα. Μεγάλη ποικιλία οργάνων επιστρατεύεται και τα καθιερωμένα μεγάλα αριστουργήματα που υπάρχουν σε κάθε δίσκο τους υπάρχουν κι εδώ. Στο μυαλό κάποιων οι Tindersticks μπορεί να ακούγονται περσινά ξινά σταφύλια, αλλά τα συγκεκριμένα σταφύλια συνεχίζουν τη διαχρονική δουλειά τους βγάζοντας ένα πολύ γλυκό αποτέλεσμα που μπορεί να επικεντρώνεται πλέον καθαρά στα τραγούδια και όχι σε τρόπους επαναπροσδιόρισης του εαυτού τους όπως επιβάλλουν οι τάσεις της μόδας. Αλήθεια επίσης είναι ότι καιρό είχαν να συνυπάρξουν τόσες πολλές καλές συνθέσεις σε έναν τους δίσκο. Τον Φεβρουάριο θα είμαστε εκεί…
13. Sigur Ros - Med Sud I Eyrum Vid Spilum Endalaust
Αυτή και αν ήταν επιστροφή στην καλη φόρμα. Μόνο που αυτή η φόρμα δεν ήταν κάποια που είχαν χωθεί στο παρελθόν ετούτοι οι Ισλανδοί με την απέραντη αγάπη σε φανταστικές γλώσσες. Τα πεδία που εξερεύνησαν σε αυτήν την προσπάθεια πλησιάζουν στα επικά, γεμάτα ενέργεια μονοπάτια των Arcade Fire με τις συντροφικές κραυγές και την αντιμετώπιση των πραγμάτων με μια πιο αθώα και παιδική ματιά. Φυσικά, ανάθεμα και αν καταλαβαίνουμε τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται. Ίσως η uptight έχει περισσότερες πληροφορίες, μιας και τώρα τελευταία μαθαίνει τα σχετικά κοντινά με τα Ισλανδικά, Σουηδικά (λόγω Dungen), αλλά να πω την αμαρτία μου με κουράζει να μην καταλαβαίνω γρι απο την ιστορία ενός τραγουδιού, μιας και εκτός απο Ισλανδικά οι Sigur Ros χρησιμοποιούν μια gibberish γλώσσα που ονομάζεται Hopelandic. Κανονικά αυτά θα ήταν πολύ ενοχλητικά, αλλά έλα που η φωνή του Jonsi μπορεί να παρομοιαστεί μόνο με κάτι παρθένο και ανέγγιχτο που ήταν κλεισμένο σε κλουβί και τραγουδά για πρώτη και τελευταία φορά, ενώ η μουσική είναι τόσο όμορφα χτισμένη σαν τυχαίο έργο τέχνης στους πάγους. Ίσως τώρα που αποφασίσαν για πρώτη φορά μετά απο καιρό να έχουν διαφορετική προσέγγιση μουσικά, την επόμενη φορά να μην φοβηθεί ο Jonsi να τραγουδήσει σε μια γλώσσα που θα τον καταλαβαίνουμε.
12. The Walkmen - Υou & Μe
Το καλύτερο άλμπουμ των πρώην Jonathan Fire*Eater ήρθε κάλλιο αργά παρά ποτέ. Μέχρι σήμερα οι Walkmen είχαν να επιδείξουν κάποιες καλές στιγμές σε κάθε άλμπουμ. Και, πέρα από τις καλές στιγμές, αρκετές αδύναμες συνθέσεις, και τελοσπαντων αυτό που λέμε filler. Όμως τα ψέματα τελείωσαν κυρίες και κύριοι γιατί οι Walkmen βρήκαν τη μούσα τους ώστε να γράψουν ένα ενδιαφέρον άλμπουμ από την αρχή μέχρι το τέλος. Και αν είναι ένα-δυο κομμάτια μεγαλύτερο απ’ότι πρέπει, τους το συγχωρούμε γιατί υπάρχουν πολύ έξυπνες κιθαριστικές παρεμβάσεις, παθιασμένες ερμηνείες από τον Hamilton Leithauser και εμπνευσμένες, συναισθηματικά γεμάτες μελωδίες. Όπως για παράδειγμα το "Red Moon" που θυμίζει μουσικό κουτί που ο μοχλός του γυρνά με δυσκολία βουτηγμένος στην λάσπη των αναμνήσεων. Ένας υπέροχος δίσκος, διαμάντι μιας περιόδου που οι ίδιοι ακούγονται ήρεμοι και αφοσιωμένοι στην τέχνη τους όσο ποτέ.
11. Beach House - Devotion
Τόσο ράθυμα όμορφο και γοητευτικά αποστασιοποιημένο... Η φωνή της Victoria Legrand θα στοιχειώσει τις μέρες σας και ο έτερος Beach House Alex Scully δείχνει πως ξηγιούνται όσοι μουσικοί είναι στο background και συνοδεύουν τη φωνή. Και μόνο για το "Gila", το Devotion θα έμπαινε στο top 20, αλλά στο μενού υπάρχουν και άλλα ανατριχιαστικά κομμάτια που μπορεί να μην φτάνουν την μεγαλοσύνη του "Gila", αλλά διαθέτουν ισχυρή προσωπικότητα και έχουν ένα συγκεκριμένο ηχητικό χαρακτήρα. Μπορεί πολλά συγκροτήματα παρόμοια με τους Beach House να ακούγονται σαν να προσπαθούν να βρουν το στυλ τους ,αλλά οι ίδιοι όχι μόνο το έχουν βρει αλλά κάνουν και χαλαρό πατινάζ πάνω του.
10. Nick Cave - Dig! Lazarus, Dig!
Ο παντοτινός φόβος των κριτικών, δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα, είναι μην τυχόν κάποιος καλλιτέχνης βρει το Θεό. Η σειρά πηγαίνει ως εξής: 1. Άγριο νιάτο, χωμένο μέχρι τα μπούνια στα ναρκωτικά, τραγουδάει punk. 2. Το άγριο νιάτο μαθαίνει μουσική και αρχίζει να ενδιαφέρεται για το χτίσιμο των μελωδιών. 3. Το άγριο νιάτο έχει μετατραπεί σε τραγουδοποιό που εξερευνά το εύρος της μουσικής και των ικανοτήτων του. 4. Ο τραγουδοποιός μαλακώνει και αρχίζει να μετανοεί για τα περασμένα του κρίματα. 5. Ο τραγουδοποιός αρχίζει να τραγουδάει περίπου gospel και υμνεί τον ύψιστο. 6. Ο τραγουδοποιός τραγουδάει σε εκκλησίες και προσπαθεί να βγάλει τον σατανά από αμαρτωλούς. 7. Ο τραγουδοποιός γίνεται παπάς και αρχίζει να κοιτάει τα αγοράκια με έναν άλλο πιο πικάντικο τρόπο. Ευτυχώς ο Cave δεν έχει φτάσει μέχρι το 7 και μάλιστα στο 5 που κατοικούσε μέχρι το Dig! Lazarus, Dig! ήταν σε πολύ ποιοτικό και υψηλό επίπεδο μακριά από στείρα, άνευ όρων πλήρη παράδοση στον Θεό. Στο Dig! Lazarus, Dig! ο Cave δεν θα ήταν ακριβές να λέγαμε πως θυμάται ότι έχει και τα θετικά του όταν είσαι αμαρτωλός, απλά ξαναθυμάται την ειρωνεία του και τον καυστικά - όχι εξυπνακίστικο - αλλά πονηρό τρόπο περιγραφής ιστοριών. Συν του ότι οι rock κλαπατσιμπάνικες στιγμές είναι πιο βρώμικες και πιασάρικες από οποιαδήποτε παρόμοια στιγμή του Abattoir Blues. Να’ναι καλά ο Grinderman που τον απελευθέρωσε.
9. British Sea Power - Do You Like Rock Music?
Θρίαμβος. Έπος. Ολοκληρωτική απελευθέρωση όλων των μικρών βρωμιών που είχαν μέσα τους. Όλα αυτά τους πρώτους 3 μήνες του 2008 που άκουγα συγκινημένος μανιωδώς αυτό που νόμιζα ως διάδοχο του The Bends. Αλλά ξέρετε πως πάει. Λάθη είμαστε… Ίσως έφταιγε το γεγονός ότι μέχρι τότε δεν είχα ακούσει τα δύο προηγούμενα τους τα οποία με ασφάλεια μπορώ να πω ότι ήταν καλύτερα από το DYLRM (λατρεύω τα ακρωνύμια). Ακόμα κι έτσι ,οι φορές που το τρίτο τους άλμπουμ ακούγεται κενό περιεχομένου αντισταθμίζονται από τον συναισθηματικό τους σουρεαλισμό. Και αν κάποιες φορές οι κιθάρες ακούγονται αχρείαστα πομπώδεις, ισοφαρίζονται από τις πραγματικά εκρηκτικές διπλές και τριπλές κιθαριστικές επιθέσεις. Οι ήρεμες απολογιστικές στιγμές είναι δυστυχώς λίγες αλλά μυρίζουν μπόλικο αλκοόλ, ταιριασμένο ανίερα με διεισδυτική διαύγεια. Ας επανέλθουν στο επόμενο άλμπουμ στις αναγνώσεις του Ντοστογιέφσκι και όλα θα πάνε καλά.
8. Deerhunter - Microcastle
Αυτός ο ήχος θα έπρεπε να καθιερωνόταν ως indie ήχος. Ούτε εσωστρεφής ούτε φτιαγμένος για εσωτερική κατανάλωση. Ήχος πού έγινε με περιορισμένες χρηματικές πηγές και με απόλυτη καλλιτεχνική ελευθερία. Ήχος που απευθύνεται σε όλους και ειδικά σε όσους λατρεύουν την ροκ μουσική για τον αυθορμητισμό της. Ο Bradford Cox μάζεψε την μπάντα του και εν μέσω jamming κράτησε πολλά κολλητικά hooks και στιγμές ιδανικές για εναέρια κιθάρα. Τα shoegaze φιμωμένα αινιγματικά φωνητικά και η σφιχτή σαν κόμπος rhythm section μας γυρνάνε πίσω στα ξεχειλωμένα μπλουζάκια μιας εποχής που οι μπάντες ήθελαν πρωτίστως να παίζουν για τους 3, 4, 5 φίλους τους. Η πλάκα είναι ότι ο δίσκος δεν είχε καμία σχέση με τους Deerhunter όπως τους ξέραμε μέχρι τότε, αλλά αν ο Cox αποφασίσει να ξαναγυρίσει στους προηγούμενους κάπως πιο ηλεκτρονικούς δρόμους, η ποπ φλέβα που απ’ ότι φαίνεται κατέχει του αφήνει ένα σίγουρο μαξιλαράκι.
7. Gutter twins - Saturnalia
Δεν γινόταν να πάει κάτι λάθος σε αυτή τη συνεργασία. Ο Lanegan και ο Dulli είναι εν χριστώ αδελφοί, βρίσκονται και οι δύο στην απολογιστική διάθεση που λέγαμε νωρίτερα, και είναι γεμάτοι οίστρο για καινούργια μουσική. Τα καθήκοντα τραγουδιστή και στιχουργού μοιράστηκαν δίκαια, με τον Dulli να μετατρέπει τα δικά του τραγούδια σε ραγισμένα ψυχοδράματα, ενώ ο Lanegan προτίμησε μιαν αποστασιοποιημένη περιγραφή ενός περίπου αποκαλυπτικού σκηνικού. Τα φιλαράκια τους βοηθούν και δίνουν έναν πιο καθαρκτικό και συναδελφικό χαρακτήρα στο άλμπουμ όπως για παράδειγμα στο τρυφερό “The Body” που με τη βοήθεια της Martina Topley Bird μοιάζει με καλοκαιρινό απόγευμα που σε δροσίζει έπειτα από τον επώδυνο καύσωνα των «στο κεφάλι» συμπερασμάτων του “All Misery Flowers”. Το μυστηριώδες “Seven Stories Underground” θα ήταν το δεύτερο καλύτερο κομμάτι (μετά το "Long Gone Day") εκείνου του άλμπουμ του ’95 από τους Mad Season, το πυρετικό μπιτάκι του “Each to Each” σε κρατά σε εγρήγορση και το “Front Street” άξιζε μέχρι τελευταίας δεκάρας την αναμονή της studio εκτέλεσης του. Η δεκαετία αυτή είναι η πιο παραγωγικά και ποιοτικά περήφανη και για τους δύο.
6. Fleet Foxes - Fleet Foxes
Η ματιά που του είχα ρίξει το καλοκαίρι με είχε πείσει πως πρόκειται για ένα πολύ καλό άλμπουμ, όχι κάτι φρέσκο, με κάποιες συγκεκριμένες ποιότητες και κάποια ελαττώματα που το εγκλώβιζαν στην ταμπέλα των περιορισμένων ακροάσεων και των συγκεκριμένων διαθέσεων. Κάποιους μήνες μετά η άποψη μου δεν άλλαξε ριζικά, απλώς το χρονικό διάστημα βοήθησε να μεστώσουν στο μυαλό μου κάποια κομμάτια τα οποία είναι πραγματικά υπέροχα. Όπως το “Sun it rises” και το “Blue Ridge Mountains”, με τα “Your Protector” και “Meadowlarks” να μην ακολουθούν και πολύ πίσω. Τέλεια εκτελεσμένες αρμονίες και εκκλησιαστική ηχώ να ξαναγυρνάει τις φωνές με μεγαλοπρέπεια. Ο Robin Pecknold, τραγουδιστής τους και κάτοχος μιας από τις καλύτερες νέες φωνές, μπορεί να υπερηφανεύεται πως από ένας ταπεινός ateaser που προσπαθούσε να προωθήσει τη μουσική του, κατάφερε να κάνει την μπάντα του να έχει το περίφημο tag “universal acclaim” δίπλα στο ντεμπούτο άλμπουμ της. Μια ένσταση μόνο. Ποιά ήταν η διάνοια πού άφησε το “Mykonos” έξω από το tracklist του δίσκου;
5. R.Ε.Μ - Accelerate
Ακούγεται μονορούφι και με τέρμα την ένταση στα ηχεία. Σαν ένας παλιός φίλος, οι R.E.M. επέστρεψαν με πράγματα να διεκδικήσουν, σταματώντας επιτέλους τον σιωπηλό θρήνο από την φυγή του Bill Berry. Είναι λογικό όταν αποσύρεται ένα βασικό μέλος μιας μπάντας να της παίρνει λίγο καιρό μέχρι να βρει τα πατήματα της. Και οι R.E.M. τα βρήκαν για τα καλά, βγάζοντας την γλώσσα σε όσους τους κατηγορούν και μιλώντας όπως πάντα με ειλικρίνεια και με γνώση των όσων συμβαίνουν γύρω μας. Δεν φοβήθηκαν να ανεβάσουν τους τόνους και σε συνδυασμό με τα εκρηκτικά τους live μας υπενθύμισαν ότι όσο κάνουν μουσική θα την κάνουν σε πολύ υψηλό επίπεδο. Τώρα αν γίνει το θαύμα και τα κολλητάρια τους οι U2 βγάλουν και αυτοί μετά από πολλά χρόνια ένα πραγματικά καλό άλμπουμ τότε και εμείς θα πάρουμε το μάθημά μας να μην ξεγράφουμε τους ήρωες των '80s και '90s.
4. Tv on the Radio - Dear Science
Άλλο ένα συγκρότημα που βγήκε από το κουκούλι του την κατάλληλη στιγμή. Μην με παρεξηγήσετε. Το Return to Cookie Mountain μας έδωσε ένα από τα singles της δεκαετίας (τουλάχιστον). Για το “Wolf Like Me” μιλάμε. Απλώς ο βρώμικος ήχος που τυραννούσε σχεδόν όλα τα τραγούδια και η παραγωγή που έμοιαζε με 4 track demos κρατούσε τα γκέμια, συν του ότι οι συνθέσεις ήταν ανολοκλήρωτες. Εδώ έχουμε το καλύτερο τους άλμπουμ και τις πιο ολοκληρωμένες τους ιδέες. Πανέξυπνοι στίχοι και πολλές μουσικές επιρροές που ενσωματώνονται με μαστοριά μάγειρα που συνδυάζει συνταγές. Είναι προφανής η παρουσία πολλών ατόμων που έχουν ισάξιο λόγο στην κατεύθυνση της μπάντας και ενώ καμιά φορά σου λείπει ο αρχηγός που μπορείς να απευθυνθείς, η πολυκοσμία δημιουργεί μια ευχάριστη αίσθηση ποικιλίας. Βάζουν τα γυαλιά σε όλους τους δήθεν ψαγμένους μαύρους ραπερ, που ανακάλυψαν την funk και την soul κληρονομιά τους.
3. Portishead - Third
Ατμοσφαιρικό, μυστηριώδες, λιγομίλητο και προκλητικό. Οι Portishead πάντα έμοιαζαν σαν εξωγήινοι που τους πέταξαν στα μουσικά δρώμενα, ώστε να κάνουν τα δικά τους. Οπότε η πολυετής αποστασιοποίηση δεν αναμενόταν να τους επηρεάσει, μιας και τώρα τους ξανάξέβρασε το κύμα στα – είναι αλήθεια - πιο βρωμερά από εκείνα των '90s νερά των '00s. Και πάλι κάνουν τα δικά τους, και τα κάνουν με ανατριχιαστική ακρίβεια. Η Beth Gibbons παραμένει μια από τις καλύτερες φωνές που βγήκαν, και οι υπόλοιποι δύο κερδίζουν με άνεση τον τίτλο των multi-instrumentalists μάγων. Μπορεί ο τρόπος που κόβουν το “Silence” να σου τσακίζει τα νεύρα αλλά η αποζημίωση έρχεται με τα “Threads”, ”Machine Gun”, ”Nylon Smile” και φυσικά το μαγικό “The Rip”. Τα ύψη ποιότητας που ξαναφτάνουν σα να μην πέρασε μια μέρα τρομάζουν όχι μόνο την «ζωή σε λόγου μας» trip hop σκηνή αλλά και τους υπόλοιπους σημερινούς κατασκευασμένους τύπους. Α, και Barrow, σκατόφλωρε κάτω τα χέρια από την Roisin Murphy!
2. Shearwater - Rook
Όταν ακούγαμε πριν 2 χρόνια το πεφωτισμένο Palo Santo δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι μια μπάντα που ξεκίνησε ως side project θα έφτανε σε τέτοιο σημείο βελτίωσης. Οι Shearwater αξίζουν πλήρη απασχόληση, μιας και στο πρόσωπο του αηδονιού Jonathan Meiburg και του γαλλικού κλειδιού Thor Harris έχουν βρει δύο εξαιρετικά σπάνιας πάστας ταλαντούχους μουσικούς. Με μεγαλύτερες φιλοδοξίες, πιο περίπλοκες και γεμάτες συνθέσεις διεκδικούν τη θέση τους στο προσκήνιο που δικαιωματικά τους ανήκει. Ο ορνιθολόγος Meiburg παίρνει παραδείγματα από την άγρια ζωή και γράφει μυθιστορήματα με υπολείμματα δακρύων. Η μοναξιά του παρατηρητή, η χωμένη στην ομίχλη εύθραυστη ζωή των ζώων, η ένταση και η αγωνία μέχρι να τα δεις να κουνιούνται, ο αγώνας για να κερδίσεις την εμπιστοσύνη τους μέχρι να τα πλησιάσεις και το χυμένο μελάνι στο σημειωματάριο ενός ανθρώπου που κάλλιστα θα μπορούσε να παρομοιαστεί με εμπειρικό συγγραφέα. Εκλεπτυσμένο και έντονο. Διεισδυτικό και ανιχνευτικό. Μια υπέροχη εμπειρία.
1. Elbow - The Seldom Seen Kid
Το παιδί που σπάνια βλέπεις. Σύμφωνα με τον Guy Garvey, ο Brian Glancy - στον οποίο είναι αφιερωμένος ο δίσκος - ήταν ένας άνθρωπος που τον έβλεπες σπάνια αλλά όταν τον έβλεπες σε έκανε χαρούμενο και σε έκανε να αισθάνεσαι φίλος του. Όταν έφευγε πάντα έκλεινε με την φράση “Love you mate”, και μάλλον ο χαμός ενός τέτοιου ανθρώπου ήταν απίθανο να μην συγκινούσε τον Garvey. Είναι φοβερό πως η αφορμή ενός θανάτου ανάγκασε τη μπάντα να φτάσει στην κορυφή του παιχνιδιού της. Στην τοπ φόρμα της, στιχουργικά, εκφραστικά και μουσικά. Από την άλλη, η αφορμή του Funeral των Arcade Fire ήταν κάμποσοι θάνατοι, οπότε ένα τόσο συγκλονιστικό και βασικό συστατικό της ζωής μέσα στην τραγωδία του απελευθερώνει κρυμμένα συναισθήματα και ενίοτε φτάνει σε οργασμό την δημιουργικότητα. Για να μην παρεξηγηθώ, ο θάνατος δεν είναι ο μόνος που μπορεί να ταρακουνήσει και να απελευθερώσει κρυμμένα αρώματα από τον πάτο της καρδιάς. Ένα τέτοιο είναι και η γέννηση, ή η γέννηση ενός μεγάλου έρωτα. Όποιος ακούει την εκπομπή του Guy καταλαβαίνει ότι εκτός από τον θάνατο, η μεγάλη μας συμπάθεια έχει πέσει στο μελένιο ποτάμι του έρωτα. Αν και για λίγο πάλεψε στο μυαλό μου με το Rook των Shearwater, οι Elbow κερδίζουν επειδή δεν φοβούνται να παρεισφρήσουν σε ευαίσθητες ανθρώπινες στιγμές περιγράφοντάς τες χωρίς φόβο, αλλά με πάθος και αυταπάρνηση. Είναι πάντα ευχάριστο να βλέπεις μια μπάντα να φτάνει στην κορυφή της καριέρας της, ειδικά μια μπάντα που ήταν πασιφανές ότι ήταν προορισμένη για μεγαλύτερα στεγανά από τα χαπακωμένα όρια που έθεσε το Μάντσεστερ. Και διορθώστε με αν κάνω λάθος, αλλά η προηγούμενη που το κατάφερε αυτό ήταν η παλιοπαρέα του Morrissey.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου