20. Horse Feathers - "Rude to Rile"Φρέσκο, σα νοτισμένο από τη βροχή γρασίδι. Τα βοσκοτόπια που μας μεταφέρουν αποκτούν μια ιδιαίτερη γλυκύτητα με το χαρωπό βιολί του Peter Broderick και τα χοροπηδηχτά φωνητικά του Justin Ringle που σκάνε σαν μπαλόνια σε παιδικό πάρτι.
19. Neon Neon - "Steel Your Girl"
Το καλύτερο κομμάτι ενός δίσκου που ακουγόταν ωραία ιδέα στα χαρτιά αλλά μοιάζει με παρωδία. Φυσικά, το "Steel Your Girl” φέρει τη σφραγίδα του Gruff Rhys και θα μπορούσε άνετα να βρίσκεται σε ένα best of των Super Furry Animals. Η λεία και ζεστή κιθάρα μοιάζει με αθώο πρωινό αρχών 90’s. Απλώς φοράς καλύτερα ρούχα.
18. Bon Iver - "Flume"
Δεν ξέρω γιατί με πιάνει ένας κόμπος στο λαιμό όταν ο καλός χειμώνας λέει “I am my mother's only one/ It's enough”. Μάλλον επειδή μοιάζει σαν πληγωμένο παιδί που ψάχνει ένα βέβαιο καταφύγιο ως αντίδοτο σε έναν γρήγορο και ανυπόφορο κόσμο. Μπορεί να είναι πρόβλημα πως ο Bon Iver θυμίζει σκύλο που ξέρει ένα κόλπο, αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός πως το "Flume" μοιάζει με μια ειλικρινή προσφορά της καρδιάς του στον ακροατή.
17. Walkmen - "I Lost You"
Τα τεμπέλικα φωνητικά του Hamilton Leithauser σε ξεγελούν στην αρχή, αλλά από εκεί και έπειτα το κομμάτι περνάει από ξέσπασμα σε ξέσπασμα. Παλιομοδίτικα όργανα όπως οι καστανιέτες δίνουν ζωή στο κομμάτι και η κιθάρα τρέχει με τη γλώσσα έξω να προλάβει το φλαμένγκο των ντράμς.
16. Leisure Society - "The Last of the Melting Snow"
Μία είσοδος από το πουθενά στο top 20,για την οποία ευθύνεται αποκλειστικά η ραδιοφωνική εκπομπή του Guy Garvey. Το πιο γλυκό χριστουγεννιάτικο τραγούδι των τελευταίων χρόνων, που όμως δεν μιλάει για Χριστούγεννα. Με μουσικές αναφορές στο "Only Love Can Break Your Heart” και ατμόσφαιρα που θα έβαζε σαν μουσική υπόκρουση δίπλα στο τζάκι του ο Richard Hawley.
15. Nick Cave - "Midnight Man"
Ο μεταμεσονύχτιος άνθρωπός μας σε κάνει να σκέφτεσαι πολύ σοβαρά να μεγαλώσεις μουστάκι, χαίτη και να ντυθείς σαν τον Don Johnson. Μην το κάνεις πάντως γιατί ο Cave πρέπει να είναι ο μόνος που μοιάζει cool με αυτή την αμφίεση. Τα keyboards θυμίζουν τη βρωμιά του “Depth Charged Ethel” και το ρεφρέν θα προξενούσε στιγμές σε ένα μπαρ, που με τη βοήθεια δύο ή τριών ποτών θα έδιναν πολλά στοιχεία στους φίλους και εχθρούς σας να σας εκβιάσουν.
14. TV on the Radio - "Red Dress"
Μια υπέροχη μίξη funk και punk που συνοψίζεται με μερικούς από τους καλύτερους στίχους της χρονιάς “Fuck Your WAR!! Cause I'm fat and in love and no bombs are fallin’ on me for sure/ But I'm scared to death that I’m livin' a life not worth dying for”. Αν δεν αισθανθείτε τον πισινό σας να κουνιέται τότε κάτι δεν πάει καλά.
13. Goldfrapp - "Clowns"
Μας αιχμαλώτισε από την αρχή της χρονιάς και ακόμα μας κάνει να ανατριχιάζουμε. Χάρη βεβαίως και σε τούτη την απίθανη ζωντανή εκτέλεση. Άλλη μια αλλαγή κατεύθυνσης για την Alison Goldfrapp και έγχορδα φτιαγμένα για να σου προσφέρονται ως ερωτικό ψιθύρισμα στο αυτί.
12. Coldplay - "Strawberry Swing"
Μη μας παρεξηγήσετε, είμαστε αυθεντικά indie παιδιά, δέσμιοι του hype που θέλει τον Chris Martin να είναι σπαζαρχίδας. Όντως είναι, αλλά δεν μπορούμε να μην αποδεχτούμε ότι έφτιαξε ένα από τα πιο απελευθερωτικά, ακομπλεξάριστα, γιορτινά τραγούδια της φετινής χρονιάς και σίγουρα το καλύτερο κομμάτι των Coldplay.
11. Spiritualized - "Baby I’m Just a Fool"
Πιθανόν να τα έχει ξανακάνει αυτά η παρέα του Jason Pierce. Όμως η «κολώνα» του Songs in A&E διαθέτει θριαμβευτικά έγχορδα που θα ικανοποιούσαν και την πιο απαιτητική πρώτη μέρα της άνοιξης και μια εξαιρετικά αγαπησιάρικη «γύρισα από το θάνατο, τώρα θα γίνω ευτυχισμένος» ερμηνεία του Jason.
10. Deerhunter - "Nothing Ever Happened"
Επιμένω ότι ο Bernard Summer (είχε και γενέθλια τις προάλλες καλή του ώρα), μόλις άκουσε το ριφάκι-γέφυρα στο έπος των Deerhunter, θα άφησε να κυλήσει ένα δάκρυ χαράς μιας και τα αυξανόμενης έντασης και μελωδίας δικά του γεμάτα κιθαριστικά μαχαιρώματα ακόμα προκαλούν συγκινήσεις. Πραγματικά φρέσκο και γεμάτο νεανική ορμή κομμάτι.
9. Fleet Foxes - "Blue Ridge Mountains"
Δυσκολεύτηκα να διαλέξω ανάμεσα σε αυτό, το "Mykonos" και το "Sun It Rises", αλλά μου φάνηκε ότι το συγκεκριμένο κομμάτι είναι μια περίληψη όλων όσων μπορούν να προσφέρουν οι συμπαθείς μουσάτοι τύποι από το Seattle. Εξωπραγματικά υπέροχες αρμονίες, ακουστικές κιθάρες σμιλεμένες από το σκληρό μαστίγωμα των σταχιών και μια αδάμαστη φωνή που μοιάζει με αποσπάσματα γλυκόπικρων αναμνήσεων.
8. R.E.M. - "Sing For The Submarine"
Πραγματικά «μεγάλο» τραγούδι από αυτά που μπορούν να προσφέρουν οι R.E.M. και αλήθεια είναι καιρό είχαν να μας προσφέρουν. Το στοιχειωμένο μπάσο, η αναρωτώμενη φωνή του Stipe και η εν ήδει καταρράκτη κιθάρα που κυλάει για να ξεπλύνει παλιά μυστικά. Όλα τα χρήματα, τα ινδιάνικης καταγωγής ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ backing vocals του Mike Mills.
7. My Brightest Diamond - "Ice And Storm"
O Jeff Buckley ζει! Στο σώμα της Sarah Worden βεβαίως, αλλά σημασία έχει ότι τόσο μεγάλα και εκφραστικά πνευμόνια σε συνδυασμό με τις κοφτές κιθάρες σήμα κατατεθέν του Jeff σου φέρνουν στο μυαλό τον εκλιπόντα. Η δεσποινίς Sarah, πρώην backing vocalist του Sufjan Stevens, έφτιαξε ένα γεμάτο παραμυθένια ατμόσφαιρα και ζεστό πόθο δημιούργημα που με πολλά εσωτερικά πεταλουδίσια ξεσπάσματα μας κάνει να αισθανόμαστε και εμείς οι ίδιοι την επιθυμία της.
6. Gutter Twins - "Front Street"
Από τις πρώτες live εκτελέσεις του το 2005 υποσχόταν μια επική συζήτηση του σατανά (Mark Lanegan) με τον αμαρτωλό/ ζητιάνο ακόμα 5 λεπτών ζωής (Greg Dulli). Πραγματικά δεν απογοήτευσε, με τον Dulli να κάνει μια ερμηνεία ζωής και στα live και στο studio, ενώ η πένθιμη βαριά κιθάρα μας μετέφερε σε ένα μεταφυσικό τοπίο που η επιβλητική πελώρια φιγούρα του Lanegan μας υποσχόταν “ Come on feel me now/ I ain't only one/ When it comes apart/ We're gonna have some fun, son”.
5. British Sea Power - "No Lucifer"
Πραγματικά συγκινητικές σουρεαλιστικές εικόνες με τη συνοδεία «τεράστιων» κιθαριστικών στιγμών σε φουλ ταχύτητα. Η μάχη των British Sea Power με το κακό, η τελική νίκη τους, και τα δεκάδες χρωματιστά μπαλόνια και βεγγαλικά να διανθίζουν τη σκηνή. Με έναν περίεργο τρόπο το κακό εξαφανίζεται από τον κόσμο και όλοι γιορτάζουμε. Μας υπενθυμίζουν με αφοπλιστική ειλικρίνεια ότι πάντα μπορούμε να πούμε “No Lucifer!”
4. Shearwater - "I Was a Cloud"
Η φωνή του Jonathan Meiburg, καθαρή και κρυστάλλινη, μας τραγουδάει σκηνές από μια εύθραυστη όσο και αμείλικτη άγρια ζωή. Εδώ μπαίνει μέσα τους το πνεύμα των Talk Talk και τους συντροφεύει μέχρι το τέλος, εφοδιάζοντάς τους με τη δυνατότητα να προσφέρουν ένα επαναλαμβανόμενο χάδι των αισθήσεων. Η φυσαρμόνικα τρέφει το μυαλό σου με τις πιο τραγικά πονεμένες στιγμές ανθρώπων και ζώων και το πιάνο νομίζεις πως θα απογειώσει την αύρα σου.
3. Beach House - "Gila"
Μια υπέροχη αίσθηση ζεστασιάς και απομόνωσης, χαράς και πικρίας, ονείρου και εφιάλτη μας προσφέρει το καλύτερο γκρουπ της Βαλτιμόρης (Χα! Ρουφάτε την Animal Collective!). Κάνει την καρδιά σου να χοροπηδάει πιο αργά και σου σφίγγει το στομάχι ενώ η φωνή της Victoria Legrand σου παίρνει την ανάσα. Είναι από αυτά που όχι μόνο σταματάνε το show άλλα στέλνουν αδιάβαστο το δάχτυλο σου στο repeat. Συν μια από τις καλύτερες ατάκες της χρονιάς: “I’ve been blessed with a kingdom, half mine”
2. Portishead - "The Rip"
H Nico συναντά το πιο δυνατό ναρκωτικό που την φέρνει κοντά στην θέωση. Ένα αριστούργημα φτιαγμένο από συνθετικά υλικά και την αιώνια νότα που κρατάει η Beth Gibbons που τραγουδά σα να ξέρει ότι αυτό είναι το Magnum Opus της. Είδωλο στον σπασμένο καθρέφτη στις πιο τραγικές στιγμές του, αγκαλιά από ότι αγάπησες περισσότερο στις πιο ζεστές του. Μοιάζει σα να γράφτηκε μόνο του, ενώ είναι από τις σπάνιες στιγμές που μιλάει αποκλειστικά η μούσα με μυθικά αποτελέσματα. Δεν το έχω πει ποτέ, αλλά να ένα τραγούδι που οι Radiohead θα ευχόντουσαν να είχαν γράψει.
1. Elbow- "The Loneliness of a Tower Crane Driver"
Επώδυνο όσο και απελευθερωτικό. Ο Guy Garvey μιλάει για πραγματικά συναισθήματα χωρίς να φοβάται να τα αντιμετωπίσει. Για όλα όσα φοβόμαστε να αποδεχτούμε και μας κρατούν ξύπνιους τις νύχτες. “I must have been working the ropes/ When your hand slipped from mine/ Now I live off the mirrors and smoke”. Έχουμε ξαναβάλει την ιστορία πίσω από το τραγούδι, που μπορεί να είναι απλή αλλά δεν σταματά να είναι συγκλονιστική και πράγματι καταφέρνει να πιάσει αυτό το συναίσθημα λύπησης και ταυτόχρονα εγωιστικής σκέψης «ελπίζω να μη γίνω και εγώ έτσι» όταν βλέπουμε έναv από τους εκατομμύρια μοναχικούς τύπους που φώναζε γι’ αυτούς ο Lennon πολλά χρόνια πριν αλλά όπως είναι φυσικό τους ξεχνάμε. Τους θεωρήσαμε χαμένους και εκτός κοινωνίας μέλη. Η ζωή απαίτησε να αφήσουμε πίσω τους νεκρούς, και να πνίξουμε τις τύψεις και τις εικόνες του θανάτου. Η μοναξιά προφανώς είναι μια τέτοια μορφή θανάτου. Και όταν την βλέπουμε κατάματα, το κεφάλι γυρνά από μόνο του με αποστροφή. Ο Garvey δεν το κάνει. Ή τουλάχιστον πριν γυρίσει το κεφάλι φροντίζει να μας ανασύρει από το πίσω μέρος του μυαλού μας την ύπαρξη της. Η μουσική που εκκρεμεί στο background εντείνει ακόμα περισσότερο την φτιαχτή εικόνα της ευτυχίας, και όταν πια πέφτει το πέπλο του ψέματος απογυμνώνει και κυλάει σαν τα δάκρυα των λυγμών ενός ξεχασμένου μοναχικού πότη. Αληθινό και ολοκληρωμένο αριστούργημα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου