2008: Μουσικά άλμπουμ, part 2

20. Duffy - Rockferry

Οι girly δίσκοι είναι πάντα, μα πάντα απαραίτητοι σε κάθε γυναίκα. Πάντα θα χρειάζεσαι κάτι να βάλεις να παίζει δυνατά όταν μαζεύεις ή ετοιμάζεσαι να βγεις, ή όταν έχεις στο σπίτι μια φίλη για τσαγάκι παρέα με το φτυάρι της (χεχε). Ναι, κι εμένα μ'αρέσει να βάζω Beth Gibbons ή Mazzy Star σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, αλλά πρέπει να είσαι συγκαταβατική με τις κολλητές και κάποια στιγμή να βάλεις κάτι πιο εύπεπτο και που να ξέρουν κι εκείνες. Ε, από την παραγωγή των τελευταίων χρόνων δεν έχουμε το παραμικρό παράπονο. Η Duffy προφανώς δεν είναι Amy (μακάρι να ξεκολλήσει τα μυαλά της και να υπενθυμίσει σε όλους τη διαφορά), αλλά τη δουλίτσα της ως γλυκό κοριτσάκι που το πλήγωσε ο αχρόνιαστος αλλά κοιτάει μπροστά ή τον παρακαλάει ή θέλει να τον παντρευτεί, την κάνει μια χαρά. Με πολλές δυνατές συνθέσεις, σαν το πανέμορφο ομώνυμο κομμάτι ή το ναζιάρικο "Serious", γραμμένα από τον Bernard Butler παρακαλώ, το υπέροχα μελαγχολικό "Stepping Stone" και φυσικά το πανταχού παρόν και τα πάντα πληρόν "Mercy" (που προσωπικά δεν βαρέθηκα παρά το λιώσιμο από τα ραδιόφωνα), και με την απαραίτητη χαδιάρικη φωνή, ήταν ό,τι έπρεπε για να συνοδέψει αυτές τις φάσεις. Με μια ζάχαρη και γάλα.

19. Goldfrapp - Seventh Tree
Η Alison μπορεί να σαραντάρησε, αλλά αυτό είναι κάτι που δε φαίνεται από πουθενά. Εξακολουθεί να είναι εντυπωσιακά όμορφη, η φωνή της εξακολουθεί να είναι βελούδινα γλυκιά και, πάνω απ'όλα, εξακολουθεί ν'αρνείται πεισματικά να κατασταλάξει σε ένα στυλ. Έτσι, την είδαμε για μια ακόμη φορά ν'αλλάζει γκαρνταρόμπα, τόσο υφασμάτινη όσο και ηχητική. Από την ελεκτροπόπ βαμπ του Supernature, μεταμορφώνεται εδώ σε αθώα (για τα δεδομένα της) αρλεκίνα, φέρνοντας στο προσκήνιο τη folk πλευρά της και πολλά έγχορδα. Το ξεκίνημα με το θεσπέσιο "Clowns" αρχικά κλέβει την παράσταση, αλλά οι πολλαπλές ακροάσεις αποκαλύπτουν τα υπόλοιπα εννέα κομμάτια σαν άξια παρέα του. Αμφιβάλλουμε αν θα την ξανακούσουμε ποτέ σε τέτοια χαμηλόφωνη φάση, οπότε ας το απολαύσουμε πριν πιάσει πάλι το μαστίγιο!

18. Tindersticks - The Hungry Saw
Όταν, το 2006, αγόρασα το Leaving Songs, το δεύτερο σόλο album του Stuart Staples, πίστεψα ότι κρατούσα στα χέρια μου τον επικήδειο των Tindersticks, αφού το "extended hiatus" όπου βρίσκονταν έμοιαζε να παρατείνεται επ'αόριστον. Κι όμως! Η αγαπημένη μπάντα απο το λατρεμένο μου Nottingham επανενώθηκε κατά το ήμισυ (3 απο τα 6 μέλη) και αυτοί οι Tindersticks/2 ήταν αρκετοί για να φτιάξουν ένα δίσκο καλύτερο από τα τελευταία δείγματα των ολόκληρων Tindersticks. Την πρώτη φορά που το άκουσα ομολογώ πως μου φάνηκαν να προσπαθούν να φτιάξουν φωτοκόπιες των μαγικών στιγμών του II ή του Curtains, αλλά πιο ενδελεχείς ακροάσεις έδιωξαν τις υποψίες μου. Ο ήχος είναι πιο λιτός και χαλαρός αλλά παρ'όλα αυτά έχει αρκετή ποικιλία (αποκορύφωμα, το - προφανώς πεινασμένο - πριόνι που κρατάει το ρυθμό στο υπέροχο ομώνυμο κομμάτι), ενώ στα γνώριμα, σκοτεινά δωμάτια των τραγουδιών τους μπαίνουν αυτή τη φορά μερικές ακτίνες του ήλιου ("Come Feel The Sun") ή κάποιος παιχνιδιάρικος ήχος από το δρόμο ("The Organist Entertains"). Και όλη η μπάντα δείχνει να έχει ξανά διάθεση να βαρέσει κατευθείαν στο συναισθηματικό ψαχνό, κάτι που γίνεται, έτσι κι αλλοιώς, πολύ εύκολο όταν τραγουδάει ο τεράστιος Stuart. Έστω και μισούς, μπορούμε να τους καλωσορίσουμε ξανά στη ζωή μας. Μας έλειψαν.

17. of Montreal - Skeletal Lamping
Είναι αλήθεια ότι τα '00s μας έδωσαν λιγότερες σπουδαίες μουσικές φιγούρες απ'ότι τα '90s. Θα ήταν, λοιπόν, μεγάλο κρίμα αν μια από τις 4-5 σπουδαιότερες έμενε ακόμα μακριά από τους προβολείς, αλλά ευτυχώς ο Kevin Barnes φαίνεται ότι βαρέθηκε κι ο ίδιος στην αφάνεια και κυκλοφόρησε το 2007 το Hissing Fauna, Are You the Destroyer?. Ένα εθιστικό album που έβαζε στο μίξερ τη γεμάτη hooks pop που έφτιαχνε ως τότε μαζί με τις soul επιρροές του, την κατάθλιψη που έπαθε μετακομίζοντας στη Νορβηγία με τη γυναίκα του και το kinky alter-ego του, και άνοιξε τ'αυτιά ενός μεγαλύτερου κοινού στους of Montreal. Η μηχανή παραγωγής ιδεών είχε πάρει μπρος και δεν σταμάτησε ούτε λεπτό, όπως φάνηκε από το περσινό Skeletal Lamping. Το alter-ego που λέγαμε, ο Georgie Fruit, γίνεται εδώ αφηγητής, και προσπαθεί να ξορκίσει τα απομεινάρια της κατάθλιψης και τα κύματα των τύψεων βγάζοντας από μέσα του τα πάντα. Ρετάλια από σκέψεις, φαντασιώσεις, ιδέες και ήχους δημιουργούν ένα ενίοτε λίγο χαοτικό αλλά πάντα τρομερά ενδιαφέρον patchwork, και όσοι βιάζονται να απονείμουν στον Kevin τον βαρύ τίτλο του "σύγχρονου Bowie" θα πρέπει να προσθέσουν σε αυτόν "-meets-Prince-via-Zappa". Πάνω απ'όλα, όμως, ο Kevin αποδεικνύεται εδώ καταπληκτικός ηθοποιός, υποδυόμενος κάθε στιγμή διαφορετικούς εαυτούς του και δίνοντας ένα μικρό ρεσιτάλ ερμηνείας. Απολαμβάνοντάς τον να προσπαθεί να ξεμπερδέψει το κουβάρι του, ταυτόχρονα ανυπομονώ ν'ακούσω τι θα έχει να μας πει αφού τα καταφέρει.

16. Shearwater - Rook

Ήταν πια καιρός. Ο Will Sheff εγκατέλειψε τους Shearwater, παίρνοντας μαζί του για πάντα την ταμπέλα του side project, και άφησε το πεδίο ελεύθερο στον Jonathan Meiburg να γεμίσει τον τόπο με μεταφορές από τον αγαπημένο του κόσμο των ζώων και, πρωτίστως, την εντυπωσιακή φωνή του. Για αρχή, μπορούμε να πούμε ότι προσπερνάει, στο δικό μας καρνέ τουλάχιστον, ό,τι έχουν κάνει οι Okkervil River, ισορροπώντας με άνεση ανάμεσα στην τρυφερότητα και το βίαιο ξέσπασμα. Και όταν οι μελωδίες φτάνουν σε επίπεδα αντάξια της φωνής που τις κουβαλάει, όπως στο "Rooks", το "Leviathan, Bound" και το επικό "Snow Leopard", το όχημα των Shearwater τρέχει με όλους του τους ίππους. Προς το παρόν αυτό συμβαίνει μόνο στο μισό δίσκο, όμως υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις ώστε να επεκταθεί κάποια στιγμή σε έναν ολόκληρο. Τότε, υποχρεωτικά σχεδόν, ο μουσικός πλανήτης θα σταθεί προσοχή και θα τους ακούσει ν'απλώνουν τα φτερά τους.

15. Dungen - 4
Άλλη μια μπάντα που έβγαλε δίσκο και το 2007 και το 2008, άλλος ένας πραγματικά χαρισματικός μουσικός. Ο Gustav Ejstes οδηγεί μαεστρικά τους Σουηδούς δρυίδες, και το γεγονός ότι μπορεί να γίνει συζήτηση για το αν το 4 (μην ξεγελιέστε, είναι το 5ο τους - πονηρούλια!) πλησιάζει στα ύψη του καταπληκτικού προπέρσινου Tio Bitar αλλά και του επικού Ta Det Lungt του 2004 τους κατατάσσει αυτόματα στις σημαντικές μουσικές δυνάμεις του καιρού μας. Οι συνθέσεις παραμένουν σε υψηλό επίπεδο, αλλά είναι πιο μαζεμένες και "οικονομικές". Τα jams περιορίζονται αρκετά, αλλά κανένας λάτρης του ήχου της κιθάρας του Reine Fiske δεν πρόκειται να τη στερηθεί, καθώς υπάρχει παντού σε γενναίες δόσεις. Απλά εδώ αποκτά άξιο συμπρωταγωνιστή το πιάνο, με το τόσο αριστοτεχνικό ηχητικό πλέξιμο που αποτελεί το χαρακτηριστικό της μπάντας να έχει γίνει πλέον επιστήμη, καθώς ο ήχος είναι πάντα γεμάτος από διάφορες μελωδίες αλλά ποτέ μα ποτέ βαρυφορτωμένος. Το μόνο κακό είναι ότι μας καλομάθανε, και αν δεν κυκλοφορήσουν κάτι μέσα στο '09 θα μας λείψουν!

14. Paavoharju - Laulu Laakson Kukista

Παραμένοντας σε Σκανδιναβικά εδάφη, πάμε στη Φινλανδία, όπου μια παρέα πιστών του δόγματος του Ασκητισμού φαίνεται να υποκύπτει σε μία τουλάχιστον εγκόσμια απόλαυση - αυτή της μουσικής. Εκτός αν δεν ακούνε οι ίδιοι τους δίσκους τους, κάτι που αποκλείεται αν κρίνουμε από την εξονυχιστική προσοχή στη λεπτομέρεια που διακρίνει τη δεύτερή τους δουλειά. Η οποία ξεκινάει με ένα από τα πιο παραμυθένια κομμάτια που έχουμε ακούσει ποτέ - ονειρικά keyboards και μια αιθέρια γυναικεία φωνή γυροφέρνουν μια εκπληκτική μελωδία, ενώ στατικός, παραμόρφωση, μουσικά κουτιά και διάφοροι άλλοι θόρυβοι προσπαθούν να την πνίξουν. Ο υπόλοιπος δίσκος ακροβατεί ανάμεσα σε σπιτική (σχεδόν) electronica, πειραγμένη folk και πανέμορφα ορχηστρικά ιντερλούδια, και ηχεί σαν να έχει βγει από το σκονισμένο σεντούκι μιας γιαγιάς σ'ένα παράλληλο, υποθαλάσσιο σύμπαν που βρίσκεται μερικά χρόνια μπροστά από το δικό μας. Για καλή μας τύχη, υπάρχουν κόπιες και σ'αυτό που ζούμε, οπότε ακούστε τους πριν οι τύψεις για την υπέροχη αμαρτία τους τούς κάνουν να μην ξαναπατήσουν σε στούντιο.

13. Beck - Modern Guilt
Πολλοί έχουν αποκαλέσει τον Beck "μουσικό χαμαιλέοντα". Προσωπικά δεν συμφωνώ. Ο χαμαιλέοντας φημίζεται για την ιδιότητά του να μοιάζει τόσο πολύ με το εκάστοτε περιβάλλον του που να μην μπορεί κανείς να τον ξεχωρίσει. Ο Βeck κάνει το ακριβώς αντίθετο: είτε προηγείται της εκάστοτε μόδας, είτε κάνει κάτι τόσο άσχετο μ'αυτήν που μοιάζει σαν τη μύγα μες στο γάλα. Έτσι έγινε και φέτος. Σε μια χρονιά που όλοι έμοιαζαν να θέλουν να ανεβάσουν τον κόσμο στις πίστες, ο μοναχικός μας καβαλάρης διάλεξε έναν μελαγχολικό, εσωστρεφή και ομιχλώδη δρόμο. Ίσως η περιγραφή παραπέμπει σε κάτι σαν το (αγαπημένο μου) Sea Change, αλλά το Modern Guilt είναι αρκετά πιο ψυχρό - η φωνή ακούγεται, ήρεμη, από το βάθος, ενώ τα beats και το μπάσο έρχονται μπροστά. Βοηθάει και που ο Βeck θυμήθηκε αυτή τη φορά, σε αντίθεση με το γεμάτο filler The Information, να γράψει και πολύ καλά τραγούδια, όπως το εθιστικό "Chemtrails", το πιασάρικο "Gamma Ray", το υπνωτικό "Replica" ή το μεγαλοπρεπές "Volcano". Και τελικά, μαζί με τον Dangermouse καταφέρνουν να φτιάξουν ένα δίσκο τέλεια ομοιογενή αλλά ποτέ βαρετό, που επαναφέρει τον δημιουργό του στα γνωστά του standards.

12. MGMT - Oracular Spectacular
Μπορεί να έχασαν τη μάχη των singles από τους Vampire Weekend, αλλά κερδίζουν με μεγάλη άνεση αυτή των albums. Οι δυο Νεοϋορκέζοι μπορεί να έχουν αντιεμπορικά ονόματα, αλλά η μουσική τους είναι ακριβώς το αντίθετο: ένα πανέξυπνο μείγμα 60% παλιού Bowie και 40% σύγχρονου, αναβιώνοντος τα '80s dancefloor που σε τραβάει από το αυτί μέσα και δεν σ'αφήνει να ξεκολλήσεις παρά μόνο όταν για κάποιο λόγο προσπαθούν να το παίξουν παρωδία των Oasis στο "Pieces of What". Τα πρώτα έξι κομμάτια, εκ των οποίων τα τρία ("Time to Pretend", "Electric Feel" και "Kids") έγιναν τεράστια χιτς και τα άλλα τρία ("Weekend Wars", "The Youth" και "4th Dimensional Transition") είναι απλά τα καλύτερα του δίσκου, αποτελούν ένα φοβερά δυνατό σετ. Δεν συνεχίζουν στο ίδιο επίπεδο στα υπόλοιπα τέσσερα (πλην ίσως του "The Handshake"), και δίνουν την εντύπωση ότι έχουν δείξει το πιο μεγάλο μέρος απο τα κόλπα τους χωρίς να έχουν άλλους άσους στο μανίκι για το μέλλον. Αλλά αυτό το δείγμα είναι πολύ εντυπωσιακό και προς το παρόν μας αρκεί.

11. Deerhunter - Microcastle
Ένα συγκρότημα που για χρόνια έβλεπα σε διάφορα blogs αλλά ποτέ δεν είχα μπει στον κόπο ν'ακούσω έφτασε τελικά στ'αυτιά μου πέρσι, και το ίδιο πρέπει να συνέβη και σε ένα σωρό άλλο κόσμο: το 2008 ήταν η χρονιά που οι Deerhunter του Bradford Cox βγήκαν στο προσκήνιο, και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλοιώς. Το Microcastle ενώνει τη λατρεία τους για μπάντες όπως οι My Bloody Valentine με τις ποπ ευαισθησίες τους, και το αποτέλεσμα είναι ένας δίσκος προορισμένος να φέρει αναστεναγμούς νοσταλγίας σε όσους πέρασαν την εφηβεία τους σε ακατάστατα δωμάτια στρωμένα με δίσκους της Creation, της 4AD και της Sarah. Υπνωτικές, διάφανες κιθάρες δίνουν τη θέση τους σε indie anthems παλαιάς κοπής σαν το "Nothing Ever Happened", το "Never Stops" ή το "Saved By Old Times" και οι λάτρεις της αγνής κιθαριστικής ποπ αποκτούν ένα νέο κόλλημα στο "Agoraphobia", ανακηρύσσοντας το φιλόδοξο εγχείρημα του Cox πανηγυρικά επιτυχές.

10. Fleet Foxes - Fleet Foxes
Αν δεν πέρασε κανείς την περσινή χρονιά μέσα σε μια σπηλιά, σίγουρα θα έχει διαβάσει ή ακούσει κάπου για τα παιδιά από το Seattle που πήραν παραμάζωμα λίστες, βραβεία και indie καρδιές. Με τις χιλιοξεφυλλισμένες σημειώσεις από τις παραδόσεις του καθηγητή Neil πάντα στο backpack τους, μας καλούν μαζί τους σε μια εκδρομή στην αμερικανική ύπαιθρο. Μόλις βραδιάσει, ανάβουμε μια φωτιά και καθόμαστε γύρω της για να τραγουδήσουμε παρέα με τον Robin Pecknold, που ξεκίνησε σαν ένας από μας αλλά η αχαλίνωτη φωνή του τον πήγε σε μέρη που ούτε ο ίδιος φανταζόταν - κι εμάς μαζί του. Πως θα μπορούσε όμως να γίνει διαφορετικά, όταν ταξίδευε πάνω σε μελωδίες τόσο ξεσηκωτικές ("White Winter Hymnal"), ανατριχιαστικές ("Tiger Mountain Peasant Song") ή απλά επικές ("Your Protector"); Ίσως στο μέλλον χρειαστεί ν'αποδειξουν ότι δεν είναι one-trick ελέφαντες, αλλά τους πιστεύουμε. Α, και άλλη φορά παιδιά μην αφήνετε το καλύτερο κομμάτι σας έξω απ'το δίσκο!

9. M83 - Saturdays = Youth
Αρχές Οκτωβρίου, δεν ήξερα σχεδόν τίποτα γι'αυτό το δίσκο. Τρεις μήνες αργότερα, βρίσκεται στρογγυλοκαθισμένος στους δέκα αγαπημένους μου της χρονιάς. Τι μεσολάβησε; Μια συναυλία, ένα τραγούδι σε φρενήρες repeat για μια εβδομάδα, και αμέσως μετά πολλές ακροάσεις του δίσκου σε βόλτες στην πόλη. με τα παγωμένα του synths να ξυπνάνε τις αισθήσεις και τις ζεστές, καραμελωμένες κιθάρες του "Graveyard Girl" να εισβάλλουν στο μυαλό όπως η γλυκόζη στο αίμα. Τα '80s έχουν απενοχοποιηθεί πλήρως τα τελευταία χρόνια, αλλά εδώ έχουμε ίσως την πιο βαθιά μελέτη τους και ταυτόχρονα την πιο κομψή τους βράβευση από τον Anthony Gonzalez. Μπορεί ο Γαλλάκος να πορεύεται πλέον μόνος, αλλά φροντίζει να μην κόβει τους δεσμούς με τον παλιό του ήχο, και η παράλληλη υπόκλισή του στις προ εικοσαετίας επιρροές του δίνει ως αποτέλεσμα έναν από τους πιο καλοφτιαγμένους και εθιστικούς δίσκους της χρονιάς.

8. Beach House - Devotion
Έχουμε ήδη γράψει αρκετά γι'αυτούς, αλλά όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με τον πιο ατμοσφαιρικό δίσκο της χρονιάς δεν μπορείς να κάνεις κι αλλοιώς. Μπορεί οι συνθέσεις να μην ήταν όλες στα ύψη του "Gila", του "You Came To Me" ή του "Heart of Chambers", αλλά η πανέξυπνη χρήση των keyboards, των drum machines και της κιθάρας για να γεμίσουν τον ήχο τους πετύχαινε διάνα κάθε φορά, δημιουργώντας έναν κόσμο στον οποίο ήθελες να χαθείς για πάντα. 'Απαξ και άκουγες τις Σειρήνες (στο ρόλο οι κεντημένες ψιλοβελονιά μελωδίες του Alex Scally) προσάραζες με χαρά στο νησί, όπου η Victoria Legrand σαν άλλη Κίρκη αναλάμβανε να σε κρατήσει για πάντα στο σπιτικό της και δεν σου περνούσε απ'το μυαλό ν'αφήσεις τη γουρουνίσια σου μορφή πριν τελειώσει ο δίσκος. Έβαλαν στο νεραϊδοπαραμύθι τους μέχρι και το "Some Things Last (A Long Time)" του Daniel Johnston, ντυμένο με τα αιθέρια ρούχα τόσο πειστικά που δύσκολα καταλάβαινες ότι ήταν ξένο. Μαγεία.

7. Nick Cave & Bad Seeds - Dig! Lazarus, Dig!
Όπως μας αποκάλυψε μια πρόσφατη συνέντευξη του τιτανοτεράστιου Nick στον Guy Garvey, εκεί κάτω στην Αυστραλία που βρίσκεται, απασχολημένος κιόλας με το να μεγαλώνει τα δυο παιδιά του, δεν παίρνει χαμπάρι από μουσικά trends. Και, όπως αποδείχθηκε και από το περσινό του πόνημα, πολύ καλά κάνει. Συνεχίζει τη μοναδική και μοναχική ιστορία των Bad Seeds από εκεί που την έφησε - δηλαδή μετά την παρένθεση των Grinderman και όλες τις επιδράσεις που αυτή είχε. Έτσι, για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, αφήνει την εξωστρεφή πλευρά του μπαρουτοκαπνισμένου, αμαρτωλού story teller να επικρατήσει του μετανοημένου ελαφρώς απόστρατου των τελευταίων δίσκων. Οι κιθάρες γρυλλίζουν και στριγγλίζουν ξανά, το μπάσο ακούγεται κοφτό, μαγκωμένο και απειλητικό, το αλκοόλ και το σπέρμα ρέουν άφθονα, και ο Βασιλιάς Μελάνι, γκριζαρισμένος και σοφότερος, κάθεται και πάλι στο θρόνο του.

6. Mono In VCF - Mono In VCF
Το όνομά τους το πρωτοείδα στο αγαπημένο μου blog, το To Die By Your Side. Λίγους μήνες αργότερα, ο Γιώργος Πατριάρχης άρχισε να παίζει τα τραγούδια τους στην εκπομπή του. Ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος. Μελωδίες που σου συστήνονταν χωρίς περιστροφές, σίγουρες για τη φυσική ομορφιά τους αλλά ταυτόχρονα ντυμένες στην τρίχα και στολισμένες ακριβώς όσο πρέπει για να την αναδείξουν. Το νεοκλασικό οικοδόμημα του ήχου τους ανακαινισμένο από εφευρετικούς και φινετσάτους ηχοαρχιτέκτονες. Κι ένα συγκρότημα που έμοιαζε να έχει βγει από το κουτί έτοιμο, προγραμματισμένο στην εντέλεια, χωρίς να ψάχνεται, χωρίς αμφιβολίες, απόλυτα σίγουρο για το που έπρεπε να μπει το κάθε πράγμα. Λες και είχαν ξοδέψει τα προηγούμενα 10 χρόνια της ζωής τους προβάροντας και ξαναπροβάροντας ώστε όλα να είναι έτοιμα στην πρεμιέρα τους. Και ήταν. Είναι απορίας άξιο το πως δεν έγιναν ένα από τα next big things του '08, αλλά αν συνεχίσουν τόσο εντυπωσιακά δεν θ'αργήσει η στιγμή που θα τους δούμε σε κάποιο εξώφυλλο, αν έχει απομείνει έστω και λίγη δικαιοσύνη στον μουσικό κόσμο.

5. R.E.M. - Accelerate
They're back! Με το πόδι κολλημένο στο γκάζι, οι βετεράνοι οδηγοί εισβάλλουν στη βιτρίνα του μικρομάγαζου που οι ίδιοι είχαν χτίσει για να περάσουν ήσυχα τις τελευταίες τους μέρες πριν τη σύνταξη και τα κάνουν όλα λίμπα. Σαν άλλοι Kevin Spacey στο American Beauty, οι τρεις Αθηναίοι ανέσυραν από τα βάθη το νεανικό τους σφρίγος και πάθος και είπαν να δείξουν σε μια ακόμα γενιά πιτσιρικάδων πως γίνεται. Δεν είναι σίγουρο ότι οι τωρινοί θα κάτσουν στο θρανίο τόσο ευλαβικά όσο οι προηγούμενοι, αλλά οι κύριοι καθηγητές το κάνουν πρώτα απ'όλα για τους εαυτούς τους. Ο Michael Stipe μοιάζει πιο κατασταλαγμένα δηκτικός από ποτέ, η μπάντα είχε ν'ακουστεί τόσο σφιχτή, ενεργητική και αποφασισμένη από τα μέσα των '90s, και στο υλικό απλά δεν υπάρχει ίχνος filler (εντάξει, το "I'm Gonna DJ" έχει πλάκα). Μερικά άλογα όταν γερνάνε απλά τ'αφήνεις στην ησυχία τους. Ποτέ δεν ξέρεις πότε μπορεί να τους έρθει να ξανακαλπάσουν.

4. Portishead - Third
Η φράση "ο τρίτος δίσκος τωn Portishead" είχε πλησιάσει επικίνδυνα στη ζώνη του ανέκδοτου, στην οποία κατοικοέδρευε ήδη από χρόνια η φράση "Chinese Democracy" (ο δίσκος των Guns 'n' Roses και η κυριολεκτική της έννοια). Κριτικοί και κοινό, ακόμα και άνθρωποι που είχαν μαγευτεί από τους δύο πρώτους δίσκους του Μπριστολιανού τρίου, περίμεναν επιφυλακτικά την επιστροφή τους, με λίγες ελπίδες για κάτι παραπάνω από ξαναζεσταμένο φαγητό. Κι όμως, ακούγοντας το Third, μοιάζει σα να μην πέρασε μια μέρα. Απλούστατα, οι Portishead συνεχισαν από εκεί που είχαν μείνει, προχωρώντας την ατμόσφαιρα σε πιο σκοτεινά, α λα "Cowboys", πεδία, και τον ήχο τους προς μια πιο ψυχρή, λιτή κατεύθυνση. Η Beth ακούγεται λιγότερο μάγισσα και περισσότερο σπαρακτική γυναίκα δίνοντας, όπως πάντα, συγκλονιστικές ερμηνείες, ενώ οι μηχανικοί ρυθμοί και τα παγωμένα keyboards περισσότερο μοιάζουν να θέλουν να καταπνίξουν την ανθρώπινη υπόστασή της, παρά να τη συνοδέψουν. Από το απίστευτο "The Rip" μέχρι το υπνωτιστικό "Threads", μας αναγκάζουν να βαδίσουμε στα δυσοίωνα, μερικές φορές εφιαλτικά μονοπάτια τους, σ'ένα δίσκο-εμπειρία τόσο για τ'αυτιά όσο και για την καρδιά. Δεν μπορούμε να φανταστούμε που αλλού έχουν να (μας) πάνε μετά απ'αυτό, αλλά και μόνο που κατάφεραν να δικαολογήσουν έντεκα ολόκληρα χρόνια αναμονής είναι αρκετό.

3. Sigur Rós - Með Suð I Eyrum Við Spilum Endalaust
Ένα από τα όνειρα της ζωής μου είναι να πάω κάποτε στην Ισλανδία. Ως τότε, διατηρώ το δικαίωμα να πιστεύω ότι ο χειμώνας εκεί δεν διαρκεί έξι μήνες, αλλά περίπου οχτώ χρόνια. Τόσος είναι ο καιρός που μοιάζει να μεσολάβησε μέχρι να ξαναδούν τον ήλιο οι Sigur Rós, και να ξαναφέρουν τη χαρά και το φως στη μουσική τους. Και το έκαναν τόσο εμφατικά, που δεν μας άφησαν κανένα περιθώριο αμφισβήτησης. Το πρώτο μισό του Með Suð í Eyrum... μοιάζει να έχει φτιαχτεί από ανθρώπους που ήταν κλεισμένοι σε μια σκοτεινή καταπακτή για χρόνια, και βγαίνοντας έξω δεν μπορούν ούτε θέλουν να κρύψουν έστω και ένα ψίχουλο της αγαλλίασής τους. Με προεξάρχον το γιορταστικό "Inní Mér Syngur Vitleysingur" και τον ξέφρενα πανηγυρικό τρόπο που τελειώνει το "Festival", σε καλεί να βγεις και να παίξεις στον ήλιο, να κυλιστείς στο γρασίδι, ν'αφήσεις την ευτυχία να σε κατακλύσει απ'άκρη σ'άκρη. Το δεύτερο μισό το απολαμβάνεις κοιτάζοντας τον ίδιο ήλιο να δύει στη θάλασσα, με την γλυκιά κούραση που φέρνει το παιχνίδι να σε κάνει να χαμογελάς, κι ενώ η μπάντα έχει ρίξει τους τόνους, εξαντλημένη θαρρείς κι αυτή από την έκλυση χαρούμενης ενέργειας. Δεν ξέρω ποιο είναι το θέμα του δίσκου, αλλά ακούγεται σαν τη χαρά της ζωής. Ίσως τελικά συμβαίνει το αντίθετο εκεί πάνω. Ίσως έχει όλο το χρόνο μέρα, και απλά όλοι εμείς οι υπόλοιποι είμαστε τα κορόιδα. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε προς το παρόν είναι να μοιραστούμε τη θετική τους ενέργεια, κι όταν μας την προσφέρουν τόσο απλόχερα, είναι το μόνο εύκολο.

2. TV On The Radio - Dear Science
Πόσες και πόσες φορές δεν έχει διαψευσθεί ο τίτλος "πολλά υποσχόμενος" απο κάποιον καλλιτέχνη; Να λοιπόν και ένα συγκρότημα που επιβεβαιώνει τις προσδοκίες όλων και με το παραπάνω. Οι TVOTR είχαν τα μάτια όλου του indie κόσμου πάνω τους μετά το Return to Cookie Mountain του 2006, αλλά όποιος περίμενε ένα δίσκο με 10 "Wolf Like Me" (όσο τεράστιο κι αν ήταν το κομμάτι εκείνο, αναμφίβολα ένα από τα singles της δεκαετίας) θα πρέπει να κατάπιε τη γλώσσα του όταν άκουσε αυτόν τον γεμάτο πλούσια μπιτς και παχιά φανκ δίσκο που μας έδωσε η πολύχρωμη πεντάδα από τη Νέα Υόρκη. Επιθετικό, χορευτικό, πλήρες. Γεμάτο από καταπληκτικά τραγούδια: το "Halfway Home" με το επίμονο drone πίσω από την κολλητική μελωδία, το "Crying" με το απίστευτα εθιστικό ριφάκι του, το "Family Tree" με τους συγκλονιστικούς στίχους του, τα "Golden Age" και "Red Dress" που σε στέλνουν συστημένο στην πίστα, το πανέμορφο "Love Dog" (μόνο σε μένα ακούγεται σαν μακρινό ξαδερφάκι του "Kid A", με έξτρα τα υπέροχα έγχορδα;) , το καταιγιστικό "DLZ". Με μια παραγωγή που θα έπρεπε να διδάσκεται σε όλες τις σχετικές σχολές - ήθελα να το ακούω και να το ξανακούω μόνο και μόνο γι'αυτά τα μπιτς. Ένας δίσκος που τους βρίσκει σε πλήρη δημιουργική ακμή και να ξεφορτώνονται διάφορα κολλήματα που τους κράταγαν πίσω - πολύ απλά, ο δίσκος που ανεβάζει τους TVOTR στην Premier League οριστικά και αμετάκλητα.

1. Elbow - The Seldom Seen Kid
Να, λοιπόν, που έφτασε η στιγμή: επιτέλους, το some beans μπορεί να βάλει το καπάκι στο κουτί του 2008! Και θα το κάνει με την πιο όμορφη μουσική success story της χρονιάς. Ένα συγκρότημα που έγραφε στο μέτωπο "outsiders" από τη μέρα που ξεκίνησε. Αντιεμπορικό όνομα, καταγωγή από το Bury, κοντά αλλά όχι μέσα στο Manchester και την ακτινοβολία του, ένας ήχος λεπτοδουλεμένος, που ήθελε πολλές ακροάσεις και υπομονή, σε μια Αγγλία που αποθέωνε το ένα μετά το άλλο γκρουπάκια με διάρκεια ζωής μιας βδομάδας. Κι ένας γεματούλης frontman που έμοιαζε 35 ακόμα κι όταν ήταν 25. Η υπομονή και η επιμονή όμως ανταμείβονται. Ο Guy Garvey και οι φίλοι του ετοίμαζαν δυόμισι χρόνια την επιστροφή τους χωρίς ν'ασχολείται μαζί τους κανείς, και εξίσου ήσυχα έφεραν το Παιδί τους στον κόσμο. Και συνέχισαν να είναι το ίδιο ταπεινοί την ώρα που οι πάντες σιγά-σιγά έπαιρναν χαμπάρι ότι είχαν μπροστά τους ένα μικρό αριστούργημα.

Ένα δίσκο σμιλεμένο με ατέλειωτη, και πάλι, υπομονή, που ασχολείται με τα δυο πιο αγαπημένα θέματα της τεχνης - τον έρωτα και το θάνατο. Ο Guy πενθούσε το χαμένο του φίλο και υμνούσε τον έρωτά του, πάνω σε τραγούδια που έμοιαζαν να είναι φτιαγμένα μόνο με τα εντελώς απαραίτητα, αλλά και να ξέρουν ακριβώς που και πότε χρειαζόταν το κάτι παραπάνω. Και αποτελούσαν ταυτόχρονα ό,τι πιο άμεσο είχαν γράψει ποτέ οι Elbow. Χωρίς εντυπωσιασμούς, έμπαιναν ήρεμα στο θέμα αλλά αργά ή γρήγορα σε άφηναν άφωνο με τις συναισθηματικές κορυφώσεις τους που ενίοτε ("The Loneliness of a Tower Crane Driver", "Mirrorball") συνοδεύονταν και από ανάλογες ηχητικές ενώ άλλες φορές ("Friend of Ours", "Some Riot") στηρίζονταν σε απαλά ηχοστρώματα με την επιρροή των αγαπημένων τους Talk Talk να είναι έντονη, ή σ'έκαναν φίλο με το πηγαίο βρετανικό χιούμορ και φλέγμα τους ("The Fix", "Audience With the Pope").

Όλα όσα ήρθαν μετά - η δημοσιότητα, το Mercury, η αποθέωση από κριτικούς, κοινό και συναδέλφους - ήταν απλά η πιο δίκαιη εξέλιξη. Η πεντάδα από το Bury δεν έψαξε ποτέ για εκδίκηση για την αδικία που συντελούνταν τόσα χρόνια σε βάρος της. Απλά έφτιαξε ένα κομψοτέχνημα τεράστιας συναισθηματικής αξίας, που ήρθε να επιβεβαιώσει τον άγραφο κανόνα που ασπαζόμαστε εδώ στο some beans και που λέει ότι "οι Αμερικάνοι γράφουν περισσότερα, αλλά οι Βρετανοί γράφουν καλύτερα" - και να γίνει ο δεύτερος στη σειρά αγαπημένος μας δίσκος της χρονιάς που βγαίνει από βρετανικό συγκρότημα με 5 μέλη εκ των οποίων τα δυο είναι αδέρφια (όχι, δε συνεργαζόμαστε - ακόμα - με τον Κώστα Νικολακόπουλο, και όχι, οι Oasis δεν πρόκειται ποτέ να είναι υποψήφιοι παρ'όλο που πληρούν την προϋπόθεση). Ο θρίαμβος ήταν όλος δικός τους!

Tweet