20. Magnetic Fields - "Please Stop Dancing" Στο τελευταίο του concept, ο Stephin Merritt αποφάσισε να τεστάρει τις αντοχές των αυτιών μας στον συνδυασμό κλασικής ποπ και θορύβου. Όταν οι μελωδίες είναι τόσο κολλητικές και καλοκαιρινές όσο σε αυτό το τραγούδι, τότε ως πειραματόζωο μπορώ να δηλώσω ότι θα ήθελα κι άλλο.
19. DeVotchka - "A Clockwise Witness"
Μέσα σ'ένα δίσκο που προσπάθησε με ζέση, αλλά όχι και ανάλογη φρεσκάδα, να πλησιάσει τον παλιότερο ευρωπαϊκό ήχο (ίσως φταίνε και οι άτιμοι οι Beirut που το έκαναν καλύτερα χωρίς καν να προσπαθήσουν), υπήρχαν δυο κομμάτια όπου η εκλεκτικότητα των επιρροών και η εφευρετικότητα των DeVotchka βρίσκουν τη χρυσή τομή. Το πιο όμορφο από τα δυο είναι αυτό το μικρό διαμαντάκι που βασίζεται στο βιολί αλλά με πιο θερμό(αιμο) τρόπο απ'ότι το κάνει π.χ. ο Andrew Bird, και σε παρασέρνει στον έντονο ρυθμό του με τη βοήθεια της παθιασμένης φωνής του Nick Urata.
18. Death Cab For Cutie - "I Will Possess Your Heart"
Το φετινό έπος των DCFC έχει μια σχεδόν krautrock εισαγωγή διάρκειας 5 λεπτών, που οδηγείται στη μάχη με στρατηγό μια καταπληκτική μπασογραμμή, με το κύριο μέρος του να κρατάει άλλα τρεισίμισι. Την ίδια ώρα, ο Ben Gibbard προβάρει στον καθρέφτη τα λόγια που θα πει μετά το πεντάλεπτο και φυσικά στη Zooey Deschanel στο πρώτο τους ραντεβού, γιατί κάτι τέτοιο δείχνει ο "είμαι απολυταρχικός στον καθρέφτη γιατί in person είμαι κότα" τόνος του. Προφανώς, αφού αρραβωνιάστηκαν, πρέπει να έδειξε λίγη περισσότερη αποφασιστικότητα και γενναιότητα απ'ότι εδώ. Το μόνο πρόβλημα με το κομμάτι ήταν ότι το ερωτευμένο παλικάρι ξέχασε να γράψει οτιδήποτε άλλο της προκοπής για να το πλαισιώσει.
17. Hot Chip - "Made In The Dark"
Από τη στιγμή που τ'αυτιά μου πρωταγκάλιασαν ένα από τα πιο όμορφα και καλοφτιαγμένα χορευτικά κομμάτια της δεκαετίας, το "... Boy From School" του 2006, είχα κολλήσει με τις βελούδινες στρώσεις από falsetto δια στόματος Alexis Taylor. Και, παρ'ότι προμήθευε την τέλεια μελωδική άγκυρα για τις παιχνιδιάρικες περιπέτειες των Hot Chip στα dancefloors του πλανήτη, πάντα ήθελα ν'ακούσω αυτή τη φωνή σε κάτι πιο χαμηλόφωνο, κάτι που να το φωτίζει μόνο αυτή. Να που οι HC με άκουσαν, και μας πρόσφεραν μεταξύ άλλων αυτήν την υπέροχη τρίλεπτη soul μπαλάντα, ιδανική για να συνοδέψει το τελευταίο Drambuie σε ένα άδειο μπαρ. Στο σκοτάδι, φυσικά.
16. My Morning Jacket - "Touch Me I'm Going to Scream, Pt. 1"
Πριν περάσει το πρώτο από τα οχτώ, ζωή να'χουν, λεπτά αυτού του χορταστικού, εθιστικού και απόλυτα χορευτικού έπους, αν στήσει κανείς αυτί μπορεί και ν'ακούσει εκατοντάδες πιστούς των MMJ να φωνάζουν "Βοήθεια!!!" και να τρέχουν πανικόβλητοι. "Μα, που πήγε η έξυπνα updated Americana που ξέρουμε να περιμένουμε από τον Jim τον James και την κομπανία;" Εκεί είναι βρε χαζούλια, απλά είπαν τα παιδιά να το ρίξουν και λίγο έξω, και στην πορεία να γράψουν το πιο πιασάρικο και, κατ'εμάς, κορυφαίο κομμάτι της καριέρας τους.
15. Vampire Weekend - "A-Punk"
Κέρδισε τη μάχη με το "Time To Pretend" για τον τίτλο του πιο απελπιστικά catchy αλλά και επαρκώς έξυπνου χιτακίου της χρονιάς από νέα μπάντα χάρη στα χαρούμενα ιντερλούδια με τα φλάουτα που το σημαδεύουν σε καίρια σημεία, και στο πάααρα πολύ γλυκούλι, έξυπνο και αστείο video του. Κρίμα που δεν μπόρεσαν να φτιάξουν έστω άλλο ένα τόσο εμπνευσμένα κολλητικό κομμάτι σε ολόκληρο δίσκο, αλλά έχουν μέλλον.
14. Tindersticks - "Yesterdays Tomorrow"
Μετά από δυο σόλο δίσκους, ο Stuart επιστράτευσε ξανά τη μισή από την παλιοπαρέα και αναζήτησαν τη μούσα τους στη Γαλλία, μακριά από την υγρασία του Nottingham (που προσωπικά μου λείπει, ομολογώ). Κι όταν ακούμε κομμάτια σαν κι αυτό, είμαστε της γνώμης ότι κάτι βρήκαν. Το φλάουτο, τα άλλα πνευστά και η farfisa συνοδεύουν το λιωμένο χωριάτικο fudge της φωνής του, τα σεντόνια είναι και πάλι μουσκεμένα και οι κουρτίνες τραβηγμένες, κι έχουμε πάλι '90s. Τουλάχιστον για τέσσερα λεπτά. Και ουδόλως μας πειράζει.
13. Santogold - "L.E.S. Artistes"
Άλλο ένα απ'αυτά που γέμισαν τα πατώματα φέτος, αν και οι συγκρίσεις με το περσινό Kala της Μ.Ι.Α. θα έπρεπε να σταματάνε εκεί. Η Santogold βάζει το ska-punk παρελθόν και attitude της μπροστά και φτιάχνει ένα τρομερά ανεβαστικό κομμάτι, λέγοντας ταυτόχρονα τον πόνο της για τις θυσίες και τα προβλήματα της καλλιτεχνικής ζωής. Το δε ριφάκι στην αρχή, αν και μοιάζει κατασκευασμένο στο εργοστάσιο των τρεχόντων trends, είναι και εντελώς ακαταμάχητο. Ίσως το πιο εγγυημένο ass-shaker της εικοσάδας!
12. Dungen - "Fredag"
Οι αγαπημένοι μου Σουηδοί ψυχεδελάδες χτύπησαν ΚΑΙ φέτος, και σκάρωσαν, μεταξύ άλλων, άλλο ένα ορχηστρικό κομμάτι που λάτρεψα. Οι παραπονιάρικες κιθάρες παραβγαίνουν με το πιανάκι, το ξυλόφωνο μοιάζει με χειμωνιάτικο ήλιο στο χιόνι, και μετά έρχεται το έπος του δεύτερου μέρους. Ένα γρήγορο, ορμητικό, σχεδόν θριαμβευτικό αλλά και πάρα πολύ κομψό στην ενορχήστρωσή του κομμάτι που ανταποκρίνεται πλήρως στις ευχάριστες σκέψεις που φέρνει στο μυαλό ο τίτλος του ("Παρασκευή"!). Άρχοντες!
11. Deerhunter - "Agoraphobia"
Σ'ένα δίσκο που αποτείει φόρο τιμής στα αγαπημένα (δικά μας και του Bradford Cox) '90s, λογικό ήταν, εκτός από μικρούς shoegaze θησαυρούς, να βρει κανείς και αγνή indie pop υψηλής ποιότητας. Ιδού, λοιπόν, το καλύτερο δείγμα: ένα τρίλεπτο κεντημένο με γλυκόπιοτες jangly κιθάρες και τόνους αθωότητας που μασκαρεύουν τέλεια την όχι και τόσο jangly διάθεση του ήρωά του να κλειστεί για πάντα μέσα σε ένα τσιμεντένιο κουκούλι, αναστρέφοντας όλα τα ηλιόλουστα θέματα στα οποία παραπέμπει μια τέτοια υπόκρουση. Μπορείς να πάρεις σκέτη την απίστευτα κολλητική μελωδία και την τέλεια ποπ του, ή να βάλεις στο πακέτο και τον αφοπλιστικά παρακαλεστικό χαρακτήρα που περικλείει - απολαμβάνεται εξίσου και με τους δυο τρόπους.
10. Lightspeed Champion - "Galaxy of the Lost"
Τεχνικά μιλάμε για ένα σινγκλ του 2007, αλλά ανήκει σε έναν (πολύ καλό) δίσκο που βγήκε τον Ιανουάριο, οπότε αυτό μου αρκεί για να σώσω ένα τέτοιο ποπ κομψοτέχνημα από τον Καιάδα όπου καταλήγει ό,τι έχει την ατυχία να βγει αμέσως μετά την Περίοδο των Λι(η)στών, λες κι αυτές δεν είναι μέρες σαν όλες τις άλλες. Ένας τυπάκος με ποπ φλέβα α λα Ed Harcourt, φλέγμα α λα Jarvis Cocker και μαλλί α λα σφουγγαρίστρα δημιουργεί εδώ έναν μικρό ύμνο, ποτισμένο με πολύ gin και διάφορα άλλα υγρά και ικανό να σας κλέψει την καρδιά από την πρώτη ακρόαση, όπως έκανε και σ'εμένα.
9. Calexico - "Man Made Lake"
Οι αγαπημένοι Καλιφορνέζοι επέστρεψαν, με διάθεση αν μη τι άλλο να ξεφύγουν σε κάποιες περιπτώσεις από τη φόρμουλα στην οποία έμοιαζαν λίγο κολλημένοι τελευταία. Και να που το κατάφεραν, φτιάχνοντας τραγούδια όπως τούτο εδώ. Μπορεί να φαίνεται συμβατικό στη δομή, αλλά τόσο λυρικό ρεφραίν δεν θυμάμαι να έχουν ξαναγράψει, βγάζοντας όπως της αξίζει από τη σκιά την πολύ όμορφη φωνή του Joey Burns. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι highlight στο Neon Bible των Arcade Fire. Κι αυτό το πιάνο είναι όλα τα λεφτά!
8. TV on the Radio - "Golden Age"
Από το πρώτο δευτερόλεπτο σε τραβάει να σηκωθείς από την καρέκλα, και το ρεφραίν καταφθάνει μέσα σε μια μικρή, κομψή χιονοστιβάδα από πνευστά. Η γέφυρα με τα υπέροχα έγχορδα σχεδόν σε ανακουφίζει, όμως ένα μοναχικό αλλά ξεσηκωτικό βιολί συνεχίζει να σε προγκάει στον ποπό αν δεν έχεις ήδη σηκωθεί (που θα έπρεπε να το έχεις κάνει εδώ και δυο λεπτά τουλάχιστον) και το πιο thinking man's φάνκι κομμάτι της χρονιάς κάπως έτσι φτάνει στο τέλος του. Συγχαρητήρια σε όσους μπορούν ν'αντισταθούν σε αυτό το εθιστικό μπιτ - εμείς δεν τα καταφέραμε. Η μεγαλύτερη πλάκα είναι να παίζει όταν είσαι στο τρένο...
7. M83 - "Skin of the Night"
Τα είπαμε γι'αυτό και στην κανονική περίοδο: από μόνο του ήταν αρκετό για να με βάλει ν'ακούσω έναν ολόκληρο δίσκο. Και πως θα μπορούσα να το αποφύγω; Η συνθετική ατμόσφαιρά του φέρνει στο μυαλό σκοτεινά clubs, με τη Βασίλισσα της Νύχτας να περιφέρεται λάγνα γύρω από τα φωτισμένα με κόκκινους προβολείς κάγκελα μέσα από τους καπνούς και μετά να σε προσκαλεί, γεμάτη μυστήριο, στο δωμάτιό της. Η κιθάρα που προηγείται της έκκλησής της μοιάζει με τίναγμα πυρόξανθης χαίτης και μετάξια. Η πιο τέλεια αναπαραγωγή του '80s αισθησιασμού μέσα σε ένα εξάλεπτο, χωρίς ποτέ ν'ακούγεται στο παραμικρό παρωχημένο. Αν αυτό δεν είναι κατόρθωμα στα '00s...
6. Mono in VCF - "Spider Rotation"
Οι διάφανες κιθάρες και το ηλεκτρικό πιάνο σε βάζουν μέσα, το κολλητικό κουπλέ και η γατίσια φωνή που το προσφέρει στ'αυτιά σου σε αλυσοδένουν, και το τεράστιο κύμα του ρεφραίν σε χτυπάει χωρίς να βρει πια καμία αντίσταση. Τείχη από κιθάρες και έγχορδα περιτριγυρίζουν το κεφάλι σου. Κι έχει και τσέμπαλο - όποιο ποπ τραγούδι έχει μέσα τσέμπαλο μου έχει κλέψει την καρδιά αυτόματα. Πόσο μάλλον κάποιο που κάνει έναν χωρισμό ν'ακούγεται σαν την πιο πανηγυρική εμπειρία του κόσμου.
5. Sigur Ros - "Illgresi"
Μια ακουστική κιθάρα, μια φωνή και λίγα έγχορδα στο βάθος μερικές φορές είναι αρκετά για να φτιάξεις ένα υπέροχο τραγούδι. Όχι πάντα, αλλά σίγουρα όταν η φωνή ανήκει στον Jónsi Birgisson και η μελωδία είναι μια από τις ομορφότερες που έχουν γράψει ποτέ οι Sigur Ros. Μέσα από έναν γιορταστικό και "γεμάτο" δίσκο, αυτό το χαμηλόφωνο διαμάντι ήταν που λάτρεψα περισσότερο. Ίσως γιατί ακούγεται να βγαίνει τόσο φυσικά, τόσο αβίαστα, που είναι σα να έρχεται μόνο του να σε βρει και να σε σαγηνέψει.
4. Fleet Foxes - "Mykonos"
Οι υπέροχες μελωδίες, οι χτισμένες κομματάκι-κομματάκι στην εντέλεια αρμονίες, το break down που ο Neil Young θα αναγνώριζε με χαρά ως εγγονάκι των δικών του αριστουργημάτων... Όλα σε αυτό το τραγούδι είναι τέλεια, αλλά για μένα προσωπικά τον τόνο στο 10 τον βάζουν κάποια μικρά αγγίγματα στα ντραμς και το μπάσο. Χαλαρά ό,τι ομορφότερο έχει σχετιστεί με το ταλαίπωρο νησί από τότε που πρωτοπάτησαν το πόδι τους εκεί ένας Chris Cornell ή ένας Νικοπολίδης (και δε θέλω σχόλια από πικραμένα βαζελάκια). 'Nuff said!
3. Elbow - "Mirrorball"
Ξεκινάει απλά, ανεπιτήδευτα, χωρίς την παραμικρή προσπάθεια να σ'εντυπωσιάσει - σαν τους Elbow γενικά ένα πράγμα. Οι πρώτες υποψίες σου μπαίνουν στο μυαλό όταν ο Guy αφήνει έναν στίχο τόσο όμορφο όσο το "I plant the kind of kiss/ That wouldn't wake a baby" να βγει με έναν τρόπο που σου λέει πως έχει κι άλλα τέτοια φυλαγμένα γι'αργότερα. Τον ακολουθείς και φτάνεις στο ρεφραίν, όπου ακόμα και η μουσική υποκλίνεται στην αγαπημένη του, με το ομορφότερο και μεγαλοπρεπέστερο βύθισμα που μπορείς να φανταστείς, κι ενώ η δικιά του φωνή παίρνει τον πιο τρυφερό τόνο της. "You make the moon a mirrorball/ Τhe streets an empty stage/ The city's sirens, violins/ Everything has changed". Από τα πιο συγκινητικά τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ για το πιο όμορφο συναίσθημα του κόσμου.
2. Portishead - "The Rip"
Πολλά μπορεί να περίμενε κανείς μετά από 11 χρόνια αναμονής για τον δίσκο των Portishead, αλλά λίγοι πρέπει να περίμεναν να γράψουν το πιο ανατριχιαστικά όμορφο τραγούδι της καριέρας τους. Με μια vocal melody που μοιάζει να έρχεται κατευθείαν από το εξαίσιο Out of Season της Beth, και με τα παγωμένα keyboards και τα σχεδόν μεταλλικά drums να αγκαλιάζουν τη ραγισμένη φωνή της, απαντώντας βουβά στο πικρό "Will I follow?" της. Η σύγκρουση της ζεστής ανθρώπινης καρδιάς με το ψυχρό περίβλημα δίνει ένα ήσυχα σπαρακτικό ελεκτρομπαρόκ αριστούργημα που, όποια κι αν είναι η γνώμη του καθενός για τον δίσκο που το περιείχε, καθιστά από μόνο του επιτυχημένη την προσγείωση που επιχείρησαν στα μοδάτα, μπιτάτα και αλλεργικά σε κάθε τι αυθεντικά σκοτεινό '00s. Κι επειδή όντως θα ήθελαν να το είχαν γράψει κάποιοι άλλοι, δεν άντεξαν και το διασκεύασαν.
1. Beach House - "Gila"
Αυτή η κιθάρα. Αχ, αυτή η κιθάρα! Με τη drum machine να σέρνει έναν αργό χορό και τα πλήκτρα να παριστάνουν το καζάνι με το μέλι, η κιθάρα του Alex Scally είναι η μεταξωτή κορδέλα που σε δένει και σε τραβάει να πέσεις μέσα. Κι όταν είσαι ήδη εκεί και σιγοβράζεις, έρχεται η Victoria Legrand και γυροφέρνει τη μικρή σου κόλαση νωχελικά, ενώ εσύ σαστισμένος τη βλέπεις να σου λέει "Don't you waste your time" μ'αυτόν τον τρυφερά αυστηρό, μητρικό θαρρείς τόνο που θυμίζει πιο θηλυκή Grace Slick. Ακούγοντάς το νομίζεις ότι είσαι μεθυσμένος και ευχάριστα ζαλισμένος μέσα σ'ένα δωμάτιο με κεριά και αρώματα, ή ξεβρασμένος σε μια παραλία. Χρόνια είχα ν'ακούσω ένα τραγούδι που να σε βάζει τόσο, μα τόσο εύκολα στο μικρόκοσμό του και βγαίνοντας να θέλεις τόσο πολύ να ξαναμπείς. Άξιοι, νέοι μου, άξιοι!
Έχασαν στο τσακ το τραίνο: Yeasayer - "2080", Goldfrapp - "Clowns", Evangelicals - "Snowflakes", Beck - "Volcano", The Kills - "Last Day of Magic", M83 - "Graveyard Girl", Mono In VCF - "The Only One", The Dears - "Missiles", Duffy - "Rockferry", Mercury Rev - "People Are So Unpredictable", MGMT - "Time To Pretend"
19. DeVotchka - "A Clockwise Witness"
Μέσα σ'ένα δίσκο που προσπάθησε με ζέση, αλλά όχι και ανάλογη φρεσκάδα, να πλησιάσει τον παλιότερο ευρωπαϊκό ήχο (ίσως φταίνε και οι άτιμοι οι Beirut που το έκαναν καλύτερα χωρίς καν να προσπαθήσουν), υπήρχαν δυο κομμάτια όπου η εκλεκτικότητα των επιρροών και η εφευρετικότητα των DeVotchka βρίσκουν τη χρυσή τομή. Το πιο όμορφο από τα δυο είναι αυτό το μικρό διαμαντάκι που βασίζεται στο βιολί αλλά με πιο θερμό(αιμο) τρόπο απ'ότι το κάνει π.χ. ο Andrew Bird, και σε παρασέρνει στον έντονο ρυθμό του με τη βοήθεια της παθιασμένης φωνής του Nick Urata.
18. Death Cab For Cutie - "I Will Possess Your Heart"
Το φετινό έπος των DCFC έχει μια σχεδόν krautrock εισαγωγή διάρκειας 5 λεπτών, που οδηγείται στη μάχη με στρατηγό μια καταπληκτική μπασογραμμή, με το κύριο μέρος του να κρατάει άλλα τρεισίμισι. Την ίδια ώρα, ο Ben Gibbard προβάρει στον καθρέφτη τα λόγια που θα πει μετά το πεντάλεπτο και φυσικά στη Zooey Deschanel στο πρώτο τους ραντεβού, γιατί κάτι τέτοιο δείχνει ο "είμαι απολυταρχικός στον καθρέφτη γιατί in person είμαι κότα" τόνος του. Προφανώς, αφού αρραβωνιάστηκαν, πρέπει να έδειξε λίγη περισσότερη αποφασιστικότητα και γενναιότητα απ'ότι εδώ. Το μόνο πρόβλημα με το κομμάτι ήταν ότι το ερωτευμένο παλικάρι ξέχασε να γράψει οτιδήποτε άλλο της προκοπής για να το πλαισιώσει.
17. Hot Chip - "Made In The Dark"
Από τη στιγμή που τ'αυτιά μου πρωταγκάλιασαν ένα από τα πιο όμορφα και καλοφτιαγμένα χορευτικά κομμάτια της δεκαετίας, το "... Boy From School" του 2006, είχα κολλήσει με τις βελούδινες στρώσεις από falsetto δια στόματος Alexis Taylor. Και, παρ'ότι προμήθευε την τέλεια μελωδική άγκυρα για τις παιχνιδιάρικες περιπέτειες των Hot Chip στα dancefloors του πλανήτη, πάντα ήθελα ν'ακούσω αυτή τη φωνή σε κάτι πιο χαμηλόφωνο, κάτι που να το φωτίζει μόνο αυτή. Να που οι HC με άκουσαν, και μας πρόσφεραν μεταξύ άλλων αυτήν την υπέροχη τρίλεπτη soul μπαλάντα, ιδανική για να συνοδέψει το τελευταίο Drambuie σε ένα άδειο μπαρ. Στο σκοτάδι, φυσικά.
16. My Morning Jacket - "Touch Me I'm Going to Scream, Pt. 1"
Πριν περάσει το πρώτο από τα οχτώ, ζωή να'χουν, λεπτά αυτού του χορταστικού, εθιστικού και απόλυτα χορευτικού έπους, αν στήσει κανείς αυτί μπορεί και ν'ακούσει εκατοντάδες πιστούς των MMJ να φωνάζουν "Βοήθεια!!!" και να τρέχουν πανικόβλητοι. "Μα, που πήγε η έξυπνα updated Americana που ξέρουμε να περιμένουμε από τον Jim τον James και την κομπανία;" Εκεί είναι βρε χαζούλια, απλά είπαν τα παιδιά να το ρίξουν και λίγο έξω, και στην πορεία να γράψουν το πιο πιασάρικο και, κατ'εμάς, κορυφαίο κομμάτι της καριέρας τους.
15. Vampire Weekend - "A-Punk"
Κέρδισε τη μάχη με το "Time To Pretend" για τον τίτλο του πιο απελπιστικά catchy αλλά και επαρκώς έξυπνου χιτακίου της χρονιάς από νέα μπάντα χάρη στα χαρούμενα ιντερλούδια με τα φλάουτα που το σημαδεύουν σε καίρια σημεία, και στο πάααρα πολύ γλυκούλι, έξυπνο και αστείο video του. Κρίμα που δεν μπόρεσαν να φτιάξουν έστω άλλο ένα τόσο εμπνευσμένα κολλητικό κομμάτι σε ολόκληρο δίσκο, αλλά έχουν μέλλον.
14. Tindersticks - "Yesterdays Tomorrow"
Μετά από δυο σόλο δίσκους, ο Stuart επιστράτευσε ξανά τη μισή από την παλιοπαρέα και αναζήτησαν τη μούσα τους στη Γαλλία, μακριά από την υγρασία του Nottingham (που προσωπικά μου λείπει, ομολογώ). Κι όταν ακούμε κομμάτια σαν κι αυτό, είμαστε της γνώμης ότι κάτι βρήκαν. Το φλάουτο, τα άλλα πνευστά και η farfisa συνοδεύουν το λιωμένο χωριάτικο fudge της φωνής του, τα σεντόνια είναι και πάλι μουσκεμένα και οι κουρτίνες τραβηγμένες, κι έχουμε πάλι '90s. Τουλάχιστον για τέσσερα λεπτά. Και ουδόλως μας πειράζει.
13. Santogold - "L.E.S. Artistes"
Άλλο ένα απ'αυτά που γέμισαν τα πατώματα φέτος, αν και οι συγκρίσεις με το περσινό Kala της Μ.Ι.Α. θα έπρεπε να σταματάνε εκεί. Η Santogold βάζει το ska-punk παρελθόν και attitude της μπροστά και φτιάχνει ένα τρομερά ανεβαστικό κομμάτι, λέγοντας ταυτόχρονα τον πόνο της για τις θυσίες και τα προβλήματα της καλλιτεχνικής ζωής. Το δε ριφάκι στην αρχή, αν και μοιάζει κατασκευασμένο στο εργοστάσιο των τρεχόντων trends, είναι και εντελώς ακαταμάχητο. Ίσως το πιο εγγυημένο ass-shaker της εικοσάδας!
12. Dungen - "Fredag"
Οι αγαπημένοι μου Σουηδοί ψυχεδελάδες χτύπησαν ΚΑΙ φέτος, και σκάρωσαν, μεταξύ άλλων, άλλο ένα ορχηστρικό κομμάτι που λάτρεψα. Οι παραπονιάρικες κιθάρες παραβγαίνουν με το πιανάκι, το ξυλόφωνο μοιάζει με χειμωνιάτικο ήλιο στο χιόνι, και μετά έρχεται το έπος του δεύτερου μέρους. Ένα γρήγορο, ορμητικό, σχεδόν θριαμβευτικό αλλά και πάρα πολύ κομψό στην ενορχήστρωσή του κομμάτι που ανταποκρίνεται πλήρως στις ευχάριστες σκέψεις που φέρνει στο μυαλό ο τίτλος του ("Παρασκευή"!). Άρχοντες!
11. Deerhunter - "Agoraphobia"
Σ'ένα δίσκο που αποτείει φόρο τιμής στα αγαπημένα (δικά μας και του Bradford Cox) '90s, λογικό ήταν, εκτός από μικρούς shoegaze θησαυρούς, να βρει κανείς και αγνή indie pop υψηλής ποιότητας. Ιδού, λοιπόν, το καλύτερο δείγμα: ένα τρίλεπτο κεντημένο με γλυκόπιοτες jangly κιθάρες και τόνους αθωότητας που μασκαρεύουν τέλεια την όχι και τόσο jangly διάθεση του ήρωά του να κλειστεί για πάντα μέσα σε ένα τσιμεντένιο κουκούλι, αναστρέφοντας όλα τα ηλιόλουστα θέματα στα οποία παραπέμπει μια τέτοια υπόκρουση. Μπορείς να πάρεις σκέτη την απίστευτα κολλητική μελωδία και την τέλεια ποπ του, ή να βάλεις στο πακέτο και τον αφοπλιστικά παρακαλεστικό χαρακτήρα που περικλείει - απολαμβάνεται εξίσου και με τους δυο τρόπους.
10. Lightspeed Champion - "Galaxy of the Lost"
Τεχνικά μιλάμε για ένα σινγκλ του 2007, αλλά ανήκει σε έναν (πολύ καλό) δίσκο που βγήκε τον Ιανουάριο, οπότε αυτό μου αρκεί για να σώσω ένα τέτοιο ποπ κομψοτέχνημα από τον Καιάδα όπου καταλήγει ό,τι έχει την ατυχία να βγει αμέσως μετά την Περίοδο των Λι(η)στών, λες κι αυτές δεν είναι μέρες σαν όλες τις άλλες. Ένας τυπάκος με ποπ φλέβα α λα Ed Harcourt, φλέγμα α λα Jarvis Cocker και μαλλί α λα σφουγγαρίστρα δημιουργεί εδώ έναν μικρό ύμνο, ποτισμένο με πολύ gin και διάφορα άλλα υγρά και ικανό να σας κλέψει την καρδιά από την πρώτη ακρόαση, όπως έκανε και σ'εμένα.
9. Calexico - "Man Made Lake"
Οι αγαπημένοι Καλιφορνέζοι επέστρεψαν, με διάθεση αν μη τι άλλο να ξεφύγουν σε κάποιες περιπτώσεις από τη φόρμουλα στην οποία έμοιαζαν λίγο κολλημένοι τελευταία. Και να που το κατάφεραν, φτιάχνοντας τραγούδια όπως τούτο εδώ. Μπορεί να φαίνεται συμβατικό στη δομή, αλλά τόσο λυρικό ρεφραίν δεν θυμάμαι να έχουν ξαναγράψει, βγάζοντας όπως της αξίζει από τη σκιά την πολύ όμορφη φωνή του Joey Burns. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι highlight στο Neon Bible των Arcade Fire. Κι αυτό το πιάνο είναι όλα τα λεφτά!
8. TV on the Radio - "Golden Age"
Από το πρώτο δευτερόλεπτο σε τραβάει να σηκωθείς από την καρέκλα, και το ρεφραίν καταφθάνει μέσα σε μια μικρή, κομψή χιονοστιβάδα από πνευστά. Η γέφυρα με τα υπέροχα έγχορδα σχεδόν σε ανακουφίζει, όμως ένα μοναχικό αλλά ξεσηκωτικό βιολί συνεχίζει να σε προγκάει στον ποπό αν δεν έχεις ήδη σηκωθεί (που θα έπρεπε να το έχεις κάνει εδώ και δυο λεπτά τουλάχιστον) και το πιο thinking man's φάνκι κομμάτι της χρονιάς κάπως έτσι φτάνει στο τέλος του. Συγχαρητήρια σε όσους μπορούν ν'αντισταθούν σε αυτό το εθιστικό μπιτ - εμείς δεν τα καταφέραμε. Η μεγαλύτερη πλάκα είναι να παίζει όταν είσαι στο τρένο...
7. M83 - "Skin of the Night"
Τα είπαμε γι'αυτό και στην κανονική περίοδο: από μόνο του ήταν αρκετό για να με βάλει ν'ακούσω έναν ολόκληρο δίσκο. Και πως θα μπορούσα να το αποφύγω; Η συνθετική ατμόσφαιρά του φέρνει στο μυαλό σκοτεινά clubs, με τη Βασίλισσα της Νύχτας να περιφέρεται λάγνα γύρω από τα φωτισμένα με κόκκινους προβολείς κάγκελα μέσα από τους καπνούς και μετά να σε προσκαλεί, γεμάτη μυστήριο, στο δωμάτιό της. Η κιθάρα που προηγείται της έκκλησής της μοιάζει με τίναγμα πυρόξανθης χαίτης και μετάξια. Η πιο τέλεια αναπαραγωγή του '80s αισθησιασμού μέσα σε ένα εξάλεπτο, χωρίς ποτέ ν'ακούγεται στο παραμικρό παρωχημένο. Αν αυτό δεν είναι κατόρθωμα στα '00s...
6. Mono in VCF - "Spider Rotation"
Οι διάφανες κιθάρες και το ηλεκτρικό πιάνο σε βάζουν μέσα, το κολλητικό κουπλέ και η γατίσια φωνή που το προσφέρει στ'αυτιά σου σε αλυσοδένουν, και το τεράστιο κύμα του ρεφραίν σε χτυπάει χωρίς να βρει πια καμία αντίσταση. Τείχη από κιθάρες και έγχορδα περιτριγυρίζουν το κεφάλι σου. Κι έχει και τσέμπαλο - όποιο ποπ τραγούδι έχει μέσα τσέμπαλο μου έχει κλέψει την καρδιά αυτόματα. Πόσο μάλλον κάποιο που κάνει έναν χωρισμό ν'ακούγεται σαν την πιο πανηγυρική εμπειρία του κόσμου.
5. Sigur Ros - "Illgresi"
Μια ακουστική κιθάρα, μια φωνή και λίγα έγχορδα στο βάθος μερικές φορές είναι αρκετά για να φτιάξεις ένα υπέροχο τραγούδι. Όχι πάντα, αλλά σίγουρα όταν η φωνή ανήκει στον Jónsi Birgisson και η μελωδία είναι μια από τις ομορφότερες που έχουν γράψει ποτέ οι Sigur Ros. Μέσα από έναν γιορταστικό και "γεμάτο" δίσκο, αυτό το χαμηλόφωνο διαμάντι ήταν που λάτρεψα περισσότερο. Ίσως γιατί ακούγεται να βγαίνει τόσο φυσικά, τόσο αβίαστα, που είναι σα να έρχεται μόνο του να σε βρει και να σε σαγηνέψει.
4. Fleet Foxes - "Mykonos"
Οι υπέροχες μελωδίες, οι χτισμένες κομματάκι-κομματάκι στην εντέλεια αρμονίες, το break down που ο Neil Young θα αναγνώριζε με χαρά ως εγγονάκι των δικών του αριστουργημάτων... Όλα σε αυτό το τραγούδι είναι τέλεια, αλλά για μένα προσωπικά τον τόνο στο 10 τον βάζουν κάποια μικρά αγγίγματα στα ντραμς και το μπάσο. Χαλαρά ό,τι ομορφότερο έχει σχετιστεί με το ταλαίπωρο νησί από τότε που πρωτοπάτησαν το πόδι τους εκεί ένας Chris Cornell ή ένας Νικοπολίδης (και δε θέλω σχόλια από πικραμένα βαζελάκια). 'Nuff said!
3. Elbow - "Mirrorball"
Ξεκινάει απλά, ανεπιτήδευτα, χωρίς την παραμικρή προσπάθεια να σ'εντυπωσιάσει - σαν τους Elbow γενικά ένα πράγμα. Οι πρώτες υποψίες σου μπαίνουν στο μυαλό όταν ο Guy αφήνει έναν στίχο τόσο όμορφο όσο το "I plant the kind of kiss/ That wouldn't wake a baby" να βγει με έναν τρόπο που σου λέει πως έχει κι άλλα τέτοια φυλαγμένα γι'αργότερα. Τον ακολουθείς και φτάνεις στο ρεφραίν, όπου ακόμα και η μουσική υποκλίνεται στην αγαπημένη του, με το ομορφότερο και μεγαλοπρεπέστερο βύθισμα που μπορείς να φανταστείς, κι ενώ η δικιά του φωνή παίρνει τον πιο τρυφερό τόνο της. "You make the moon a mirrorball/ Τhe streets an empty stage/ The city's sirens, violins/ Everything has changed". Από τα πιο συγκινητικά τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ για το πιο όμορφο συναίσθημα του κόσμου.
2. Portishead - "The Rip"
Πολλά μπορεί να περίμενε κανείς μετά από 11 χρόνια αναμονής για τον δίσκο των Portishead, αλλά λίγοι πρέπει να περίμεναν να γράψουν το πιο ανατριχιαστικά όμορφο τραγούδι της καριέρας τους. Με μια vocal melody που μοιάζει να έρχεται κατευθείαν από το εξαίσιο Out of Season της Beth, και με τα παγωμένα keyboards και τα σχεδόν μεταλλικά drums να αγκαλιάζουν τη ραγισμένη φωνή της, απαντώντας βουβά στο πικρό "Will I follow?" της. Η σύγκρουση της ζεστής ανθρώπινης καρδιάς με το ψυχρό περίβλημα δίνει ένα ήσυχα σπαρακτικό ελεκτρομπαρόκ αριστούργημα που, όποια κι αν είναι η γνώμη του καθενός για τον δίσκο που το περιείχε, καθιστά από μόνο του επιτυχημένη την προσγείωση που επιχείρησαν στα μοδάτα, μπιτάτα και αλλεργικά σε κάθε τι αυθεντικά σκοτεινό '00s. Κι επειδή όντως θα ήθελαν να το είχαν γράψει κάποιοι άλλοι, δεν άντεξαν και το διασκεύασαν.
1. Beach House - "Gila"
Αυτή η κιθάρα. Αχ, αυτή η κιθάρα! Με τη drum machine να σέρνει έναν αργό χορό και τα πλήκτρα να παριστάνουν το καζάνι με το μέλι, η κιθάρα του Alex Scally είναι η μεταξωτή κορδέλα που σε δένει και σε τραβάει να πέσεις μέσα. Κι όταν είσαι ήδη εκεί και σιγοβράζεις, έρχεται η Victoria Legrand και γυροφέρνει τη μικρή σου κόλαση νωχελικά, ενώ εσύ σαστισμένος τη βλέπεις να σου λέει "Don't you waste your time" μ'αυτόν τον τρυφερά αυστηρό, μητρικό θαρρείς τόνο που θυμίζει πιο θηλυκή Grace Slick. Ακούγοντάς το νομίζεις ότι είσαι μεθυσμένος και ευχάριστα ζαλισμένος μέσα σ'ένα δωμάτιο με κεριά και αρώματα, ή ξεβρασμένος σε μια παραλία. Χρόνια είχα ν'ακούσω ένα τραγούδι που να σε βάζει τόσο, μα τόσο εύκολα στο μικρόκοσμό του και βγαίνοντας να θέλεις τόσο πολύ να ξαναμπείς. Άξιοι, νέοι μου, άξιοι!
Έχασαν στο τσακ το τραίνο: Yeasayer - "2080", Goldfrapp - "Clowns", Evangelicals - "Snowflakes", Beck - "Volcano", The Kills - "Last Day of Magic", M83 - "Graveyard Girl", Mono In VCF - "The Only One", The Dears - "Missiles", Duffy - "Rockferry", Mercury Rev - "People Are So Unpredictable", MGMT - "Time To Pretend"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου