Stop thinking, start drinking

Αρκετά χρόνια πρίν, κι ενώ παίζαμε μπάσκετ με τον τότε κολλητό μου φίλο σε γήπεδο της περιοχής, έτυχε να γλιστρήσω στο βρεγμένο τερέν και να χτυπήσω δυνατά το κεφάλι μου. Πονοκέφαλοι με συντρόφευαν για ενάμιση περίπου χρόνο μετά το τραγικό ατύχημα, ευτυχώς όμως οι γιατροί του νοσοκομείου παίδων αντιμετώπισαν την περιπτωσή μου με ξεχωριστό ενδιαφέρον και δοκιμασμένες σε θύματα ραδιενέργειας μεθόδους: με έβαλαν να κάνω ξυπόλητος κουτσό, σχοινάκι, να ψάξω να βρώ τη μύτη με το χέρι μου έχοντας έχοντας κλειστό το δεξί μάτι (ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων) κ.ο.κ.. Τότε ήμουν σίγουρος οτι τα έκαναν όλα για να με ξεφτιλίσουν οι πούστηδες... Tο παραπάνω συμβάν φυσικά καμία σχέση δεν έχει με το θέμα του post αυτού, απλά τον τελευταίο καιρό υποπτεύομαι οτί ευθύνεται για τα κενά μνήμης που έχω κατα καιρούς (υπάρχει βέβαια και εκείνη η άλλη φορά που στράβωσε και η μύτη μου μαζί, χμμ...). Εν πάσει περιπτώσει, όποια έζησε παρόμοιες τραυματικές εμπειρίες μπορεί να επικοινωνήσει και να τις μοιραστεί μαζί μου. Μέσα της προηγούμενης βδομάδας, λιγο πριν επιβιβαστώ στο υπερηχητικό τραίνο του ΟΣΕ για άλλες 6 χαμένες ώρες απο τη ζωή μου, μπροστά απ'την καφετέρια του σταθμού, την προσοχή μου τράβηξε νεαρός ναρκομανής ο οποίος τραγουδούσε σε παρακείμενο θαμώνα τα κάλαντα των Φώτων. Η εικόνα αυτή ήταν άνετα ότι πιο γελοίο είδα τον τελευταίο καιρό μετά το Ρεμάλι της Αθήνας με τον Απόστολο Σουγκλάκο και 2-3 βραδινά δελτία ειδήσεων. Και εδώ θα ήθελα να σταθώ. Όπώς και στις 2 πρώτες περιπτώσεις έτσι κι εδώ πολύ θα ήθελα να γελάσω, όμως δεν τα κατάφερα. Το τηλεοπτικό πρόγραμμα των τελευταίων εβδομάδων μου έφερε ναυτία ανάλογη με αυτήν που ένιωθα μικρός, όταν έκανα zapping τα πρωινά του Σαββάτου πριν το μπάσκετ και έπεφτα πάνω στις Περιπέτειες του Μπαμπάρ. Δημοσιογράφοι που παίζουν με την νοημοσύνη του κόσμου, διαμελισμένα πτώματα Παλαιστινίων αμάχων, μπάτσοι-ανθρωποειδή που μισούν ότι κινείται και ενίοτε το πυροβολούν (έχει ενδιαφέρον να παρατηρήσει κανείς πόσο δυσλεκτικοί είναι οι εκάστοτε εκπρόσωποι τύπου τους για να μαντέψει το ποιόν και των υπολοίπων - αν δεν το γνωρίζει ήδη), πολιτικοί που ασχολούνται αποκλειστικά και μόνο με τα ποσοστά των δημοσκοπήσεων, πληρωμένα καθάρματα που επιτίθένται με οξέα σε ανυπεράσπιστες γυναίκες οι οποίες ΤΟΛΜΗΣΑΝ να διεκδικήσουν τα εργασιακά τους δικαιώματα (κατά τ'άλλα πολεμάμε την τρομοκρατία...) κλπ. Ας μην επεκταθώ όμως, δεν έχω διάθεση. Ούτε κάτι να προτείνω έχω. Εγώ καλή χρονιά ήθελα να ευχηθώ στους φίλους μου απ'το some beans και τους αναγνώστες του blog, αν και δεν το βλέπω. :(

Tweet