Πως θα μπορούσε να συνδυαστεί η τρέλα στους συνωστισμένους δρόμους του Πακιστάν με τα ράθυμα νερά των ακτών του Brighton; Ή αλλιώς πως θα μπορούσε να συνδυαστεί ο μαζικός πλέον μιμητισμός των βαριών synthesizers της δεκαετίας του ‘80 με τη μοναχική ενδοσκόπηση των μελαγχολικών στιγμών της PJ Harvey; Κι όμως, η απάντηση πλέον δεν είναι μόνο στο Is This Desire ή στη δισκογραφία της Kate Bush.Η Natasha Khan, ή αλλιώς Bat For Lashes, πέρασε μεγάλο μέρος της παιδικής της ηλικίας στο Πακιστάν λόγω καταγωγής του πατέρα, ενώ τώρα ζει στο παραθαλάσσιο Brighton. Σήκωσε πολλά βλέμματα πάνω της με το προπέρσινο Fur and Gold, αλλά αυτή τη φορά δημιούργησε με το φετινό της πηγμένο στο ημίφως ενός σκοτεινού δωματίου πόνημα Two Suns μια λεκτική και μουσική μονομαχία μεταξύ δύο εγκεφαλικών ημισφαιρίων που δεν μπορούν παρά να έχουν γεννηθεί απέναντι.
Οφείλω να ομολογήσω ότι το δελτίο τύπου της εταιρίας της σου αγόραζε από μόνο του μικρό καλάθι. Ήταν κάπως του στυλ «Η Νατάσα έρχεται αντιμέτωπη με το alter-ego της με το όνομα Pearl, σε μια σύγκρουση δύο κόσμων». Πρώτα απ’ όλα αυτό το χαρτί είναι πολυπαιγμένο και επίσης δεν μπορεί μετά τον Σάκη Ρουβά να μιλάει κανείς για alter ego.
Σάκης Ρουβάς, alter-ego. Σάκης Ρουβάς, alter-ego. Σάκης Ρουβάς, alter-ego.
Αφού εξασφαλίσαμε κάποιες επισκέψεις από τις ρουβίτσες μπορούμε να συνεχίσουμε.
Είναι αλήθεια πως έχει γίνει πάρα πολλές φορές το ίδιο τέχνασμα. Δηλαδή συγκρούσεις δύο αντίθετων εαυτών του ίδιου ανθρώπου, και η υιοθεσία από τον καλλιτέχνη ενός πιο εξωστρεφούς και επιθετικού χαρακτήρα σε αντίθεση με τον ρομαντικό αγνό «καλό του εαυτό».
Το καλάθι όμως μεγαλώνει απότομα, όταν ακούς το βαρύ τέμπο να προσπαθεί να περιορίσει την αδάμαστη φωνή της Natasha και εκείνη να το απεμπολεί με κραυγές α λα αμαζόνα που ετοιμάζεται να ξεψυχήσει, υπογράφοντας το αριστουργηματικό ξεκίνημα του "Glass". Το οποίο "Glass" κατάφερε να παραμείνει έναν σχεδόν ολόκληρο χρόνο στο κεφάλι μου μετά την περσινή συναυλία, όπου είχαμε την τύχη να δούμε τη Bat ως support στους Radiohead. Το κομμάτι με περιτριγύριζε σαν αιώνια ίωση μέχρι που βρήκε ταυτότητα και διαπιστευτήρια στο Two Suns. Και μιας και είπαμε για Radiohead, η πολλή παρέα μαζί τους το περσινό καλοκαίρι φαίνεται πως έχει καλύψει μεγάλο μέρος της μουσικής της ματιάς και του συνθετικού της ορίζοντα.
Το "Glass" όμως δε γεμίζει από μόνο του με τη γλυκιά γεύση της νέας και εφευρετικής δημιουργίας τον δεύτερο δίσκο της Natasha. Η εφηβική ανάμνηση της «κλωτσιάς γερανός» του Ντάνιελ Λαρούσο ήταν το ξελάσπωμα του οχήματος ώστε να φτιαχτεί το πρώτο single του δίσκου. To "Daniel", ειδικά για μένα που δεν τα πάω καλά με τα μπλιμπλίκια, ήρθε και έκατσε απέναντι μου σαν κουκουβάγια που εισβάλλει στο δωμάτιό σου κρατώντας ένα σπαρταριστό φίδι και σε κοιτάει στα μάτια. Με αιφνιδίασε και με έκανε να αναρωτιέμαι πως πρέπει να του φερθώ. Ίσως φταίει ότι τα νεανικά παραμύθια μοιάζουν να μην πολυταιριάζουν στο βόθρο που βρισκόμαστε, αλλά σημασία έχει ότι οι αντιστάσεις μου έφθιναν σιγά σιγά και τελικά με τα πολλά wax in/wax out έλιωσα σαν κερί μπροστά στην παιδική αφέλεια και τον άσπιλο έρωτα της νεαρής Natasha για τον θαρραλέο Ντάνιελ.
Η δεύτερη προσωπικότητα, η εκρηκτική, εξωστρεφής και με ξανθιές μπούκλες Pearl μας παρουσιάζεται στον πιανιστικό καλπασμό του "Siren Song", που θυμίζει χαμένη ηχογράφηση της Cat Power να τραγουδάει το “All I Need” των Radiohead. Με φωνή βγαλμένη από τα έγκατα του πιο κοντινού στη σελήνη αστεριού, με το στρατιωτικό βάδισμα των ντραμς προς το τέλος και με την επώδυνη στιχουργική ειλικρίνειά της, η Pearl κοιτάζει τον εραστή της όταν κοιμάται, βασανιζόμενη από τη βεβαιότητα πως οι σειρήνες θα ξυπνήσουν για να της θυμίσουν την φαινομενικά αναπόφευκτη σκοτεινή πλευρά της.
Η αναζήτηση για μια «καλή αγάπη» θα ντυθεί με ένα πένθιμο πέπλο και με ένα φυλακισμένο στις φλόγες όνειρο, και πριν προλάβεις να λυπηθείς για την καταδικασμένη εκ των προτέρων αναζήτηση θα έρθει ο αποχαιρετισμός του "Big Sleep", με ολόκληρο Scott Walker να δανείζει καύσιμη ύλη για το φαντασιόπληκτο και περπατημένο στα σύννεφα άνοιγμα δώρου της Natasha.
Οι κουρτίνες πέφτουν και η φωνή του Scott δεν θυμίζει πια την αχαλίνωτη ανάγκη για ζωή ενός ερωτευμένου ήρωα του Σαίξπηρ. Πλέον μοιάζει με διστακτικό και φοβισμένο παιδί που, γνωρίζοντας ότι η κουρτίνα έχει ανοίξει, έχει ξεγυμνωθεί άνευ μεϊκάπ, στο ανυπόμονο να καταβροχθίσει πτώματα κοινό του.
Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία που ίσως και να γράφεται το τέλος της.
Αντίθετα, η ιστορία της Natasha Khan φαίνεται να βρίσκεται στην αρχή της.
Ακούγοντας αυτήν και τα ευφάνταστα μουσικά σκαρώματά της αισθάνεσαι ότι βρίσκεσαι στην αρχή ενός πολύ όμορφου και άνευ ορίων ταξιδιού. Ή αλλιώς μια καλή απόδειξη ότι δεν υπάρχουν κορεσμένες ιδέες αλλά κορεσμένοι άνθρωποι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου