Post Beans #2

Τις προάλλες, σαν γνήσιο αρσενικό, ο mr.grieves είχε βγει για μπυρόνια και μπιλιάρδο με τους φίλους του. Αφού πρώτα ακολούθησε όλη τη δέουσα διαδικασία - ροχάλες στο πάτωμα, ρέψιμο για καληνύχτα και μερικά τελετουργικά μαρσαρίσματα της Harley για να ζηλέψουν οι γείτονες - με άφησε στο σπίτι να κλάψω τη μοίρα μου. Τι να κάνω, πήρα κι εγώ μια φίλη τηλέφωνο κι αποφασίσαμε να κλάψουμε μαζί, σε ένα καλό εστιατόριο.

Μόλις φτάσαμε, ο μαιτρ μας συνόδεψε στο τραπέζι. Με το που μας γέμισε τα flutes με Dom Pérignon, έβγαλα από το μυαλό μου την εικόνα των λιγδιασμένων μακρυμάλληδων στο βρωμερό κλαμπ και άνοιξα τον κατάλογο. Ένα τέταρτο αργότερα, ο ψηλός, αρρενωπός σερβιτόρος με τους τέλειους γοφούς πλησίασε χαμογελώντας, κρατώντας τον ασημένιο δίσκο με το αστραφτερό, καμπυλωτό καπάκι, μέσα στον οποίο βρισκόταν η steak tartare μου. Τον άφησε απαλά στο τραπέζι και πιάνοντας τη λαβή του καπακιού, με μια γρήγορη, επιδέξια κίνηση ξεσκέπασε το περιεχόμενο. Ήδη τα χέρια μου είχαν κινηθεί προς τα μαχαιροπήρουνα (πεινούσα σα λύκος, αφού στο σπίτι όλο το φαϊ το τρώει ο αχόρταγος mr.grieves), οπότε φανταστείτε την έκπληξή μου όταν αντί για το αιματηρό, λιανισμένο κρεατάκι που περίμενα αντίκρυσα ένα cd! Κοίταξα με ένα απορημένο βλέμμα τον σερβιτόρο, αλλά αυτός, αντί για οποιαδήποτε άλλη εξήγηση, μου έκλεισε το μάτι κι έφυγε.

Η φίλη μου, αδιάφορη, καταβρόχθιζε ήδη τις πένες της με τρούφα, οπότε, αφού εις μάτην αναζήτησα με το βλέμμα τους γοφούς... εεε, τον σερβιτόρο, ο οποίος δε φαινόταν πουθενά, σα να τον είχε καταπιεί η γης ένα πράγμα, δε μου έμενε παρά να εξερευνήσω το cd που είχα μπροστά μου. Είχε ένα αρκετά artistic για τα γούστα μου εξώφυλλο, ασπρόμαυρο εκτός από τον τίτλο και το όνομα του συγκροτήματος. Στην κάτω δεξιά γωνία, με διακριτικά μωβ παλ γραμματάκια, έγραφε...

Kingsbury

Ναι, ναι, μ'αυτόν τον τρόπο έφτασε σε μας η μουσική της τετράδας από τη Florida. Μια μικρή εισαγωγή σας κάναμε λίγα ποστ πιο πίσω, όταν παρουσιάσαμε τις απαντήσεις τους στο ερωτηματολόγιό μας. Πριν όμως φτάσουμε να τους στείλουμε τις σκληρές, βασανιστικές ερωτήσεις μας, είχαμε προλάβει ν'ακούσουμε αρκετές φορές το λεγάμενο cd. Πρόκειται για το τελευταίο EP της μπάντας, με τίτλο Lie To Me, το ομώνυμο κομμάτι του οποίου παίξαμε στην τελευταία μας εκπομπή. Τα έξι τραγούδια του τα παραχωρούν δωρεάν στη σελίδα τους από τον Νοέμβριο του 2008. Λένε μάλιστα ότι σκοπεύουν να διαθέσουν και άλλη μουσική στο μέλλον με αυτόν τον τρόπο, δείχνοντας ότι έχουν καλές επιρροές.

Το επιβεβαιώνουν στο MySpace τους και στο site τους, όπου το μάτι του επισκέπτη θα πάρει απο'δω κι απο'κει ονόματα όπως ο Nick Cave, οι Radiohead, οι Wilco, οι Elbow και άλλοι αγαπημένοι μουσικοί. Οι κριτικοί, από την άλλη, τους έχουν παρομοιάσει με Mogwai, Sigur Ros και διάφορα άλλα πράγματα. Προσωπικά, δε μου θύμισαν τίποτα απ'όλα αυτά, παρ'όλο που ψήγματα της επίδρασης σχεδόν όλων των παραπάνω μπορεί κανείς να βρει στον ήχο τους. Έχουν, ας πούμε, τις αργές, κιθαροκεντρικές αναπτύξεις των Mogwai, αλλά είναι πιο song-orientated και σαφώς λιγότερο βίαιοι (και κακιασμένοι). Έχουν, σε σημεία, την εκλεπτυσμένη λιτότητα των Elbow, αλλά χωρίς τις jazzy λεπτομέρειες, και χωρίς τη ζεστή αγκαλιά της παρουσίας του Guy Garvey που δίνει την τέλεια ισορροπία στη βρετανική μπάντα.

Αυτό που μου θύμισαν με την πρώτη ακρόαση, και το οποίο ανέφερα και στο άλλο ποστ, ήταν ο πρώτος δίσκος των Σουηδών Logh, Every Time a Bell Rings an Angel Gets His Wings. Ένας δίσκος που, πίσω στο 2002, μ'έκανε να πιστέψω πως δεν θα ξαναέγραφα ποτέ για μουσική, καθώς είχα στύψει το μυαλό μου μπροστά από τον υπολογιστή αλλά δεν είχα καταφέρει ποτέ να βρω τις λέξεις για να τον περιγράψω και να τελειώσω επιτέλους εκείνο το αρθράκι για το site κάποιων φίλων (Περικλή, χίλια sorry...). Δεν ήταν ότι επρόκειτο για το αριστούργημα που μ'άφησε ανήμπορη να καταγράψω το μεγαλείο του. Απλά η ατμόσφαιρα που τον τύλιγε απ'άκρη σ'άκρη μου έφερνε στο μυαλό πολλές εικόνες αλλά καθόλου λόγια. Ακούγοντάς τον, έβλεπα έναν χειμωνιάτικο ήλιο να πηγαίνει προς τη δύση, και το φως του να φιλτράρεται από δεκάδες λεπτά κλαδιά από γυμνά δέντρα σ'ένα δάσος. Φανταζόμουν τους μουσικούς να παίζουν δίπλα σ'ένα μισόσβηστο τζάκι, σ'ένα ξύλινο σπίτι χωρίς ρεύμα χωμένο μέσα στο δάσος, με το σούρουπο να πέφτει βαρύ. Κάτι σαν τα Τέσσερα Δέντρα του (συγκλονιστικού, και αγαπημένου) Egon Schiele, αλλά με τα χρώματα δυο τόνους πιο σκούρα.

Είχα ακούσει το δίσκο πολλές φορές, προσπαθώντας να αποτυπώσω με λόγια όλες αυτές τις εικόνες, αλλά μάταια. Έτσι, εγκατέλειψα την προσπάθεια. Να όμως που 7 χρόνια αργότερα έρχονται οι Kingsbury να μου φέρουν στο μυαλό ακριβώς αυτήν την ατμόσφαιρα. Κάτι που αποτελεί πραγματικό κατόρθωμα για ένα EP με έξι μόνο κομμάτια, ηχογραφημένο μεταξύ περιοδειών, σε μια από τις νοτιότερες πολιτείες των Η.Π.Α.. Σύμφωνοι, το μέρος όπου βρίσκεται το studio τους λέγεται Winter Park (κοντά στο Orlando), αλλά με τόσο ήλιο και θάλασσα που έχει η Florida όλα είναι σχετικά. Οι Kingsbury μοιάζουν να τα αγνοούν όλα αυτά, με τον τρόπο που αντίστοιχα οι Supergrass μοιάζουν να αψηφούν τη μελαγχολία του αχτύπητου συνδυασμού υπερβολικά όμορφων και επιβλητικών μεσαιωνικών κτιρίων και βρετανικής υγρασίας και συννεφιάς που επικρατεί στην πόλη τους. Και το αποτέλεσμα τους δικαιώνει - όπως και τους Supergrass, αλλά αυτό είναι αντικείμενο μελλοντικής μας ενασχόλησης.

Η μουσική τους (των Kingsbury) είναι εσωστρεφής, λιτή και αβίαστα ατμοσφαιρική (αχρείαστη η παρένθεση εδώ που τα λέμε, αποκλείεται να περιγράφαμε έτσι τους Supergrass ό,τι και να'χαμε πιει). Σε ρουφάει μέσα της και σε μεταφέρει στο δάσος που λέγαμε χωρίς τον παραμικρό κόπο. Το ορχηστρικό "Ocarina Mountaintop" είναι υποβλητικό και γοητευτικό σαν τη βουνοκορφή που περιγράφει λουσμένη στο χλωμό φως μιας ανατολής, καθώς οι νότες από το πιάνο μένουν για λίγο στον αέρα πριν ακολουθήσουν τη λιτανεία. Το ομώνυμο "Lie To Me" σέρνεται παρακαλεστικά στο πάτωμα, και στο απλό αλλά σίγουρο ρεφραίν ο τραγουδιστής Bruce Reed διατυπώνει με σαφήνεια το αίτημά του. Το γλυκά απατηλό "As I See It" τυλίγει ένα μικρό παράπονο σε ζαχαρωμένες κιθάρες και πιάνο. Το πιο αγαπημένο μου απ'όλα, όμως, είναι το "Back in the Orange Grove" όπου το λιτό πιάνο οδηγεί το τραγούδι ώσπου, μετά το ρεφραίν, ένα υπέροχο κύμα κιθαριστικής μελωδίας σκάει και σκεπάζει τα πάντα, κάνοντάς σε να θέλεις να το ακούς για πάντα.

Όλα αυτά φανερώνονται άλλοτε με την πρώτη, και άλλοτε μετά από κάμποσες ακροάσεις που ομως τις κερδίζουν με το σπαθί τους. Αφ'ότου σύστησαν στον κόσμο το συγκεκριμένο EP, έχουν γράψει κι άλλα τραγούδια που μπορεί ο καθένας να βρει στη σελίδα τους, και ήδη ανυπομονούμε ν'ακούσουμε το επόμενο ολοκληρωμένο πόνημά τους. Αφού με κατάφεραν να ξαναπιάσω το νήμα του δάσους από εκεί που το είχα αφήσει, ήδη έχουν ένα πρώτο παράσημο στο πέτο τους.

Kingsbury - "Ocarina Mountaintop" (Lie To Me EP)

Μπορείτε να κατεβάσετε το EP από εδώ, δωρεάν.
Αν θέλετε, πάντως, ν'αφήσετε ένα μικρό κατιτίς, γίνεται κι αυτό.
Οι Kingsbury στο MySpace
Το επίσημο site τους

Tweet