Το κεφάλαιο "Ναύπλιο" μας τελείωσε τούτη τη βδομάδα, και μαζί του οι Κυριακάτικες διαδρομές με το ΚΤΕΛ προς την όμορφη παλιά πρωτεύουσα. Ήταν περίεργο το συναίσθημα: μέχρι τον Ισθμό, η διαδρομή μου ήταν οικεία στο σημείο της απόλυτης βαρεμάρας, μετά από 20 χρόνια με άπειρα πήγαιν'έλα στο οικογενειακό εξοχικό στην Κορινθία - ναι, ξέρω, κλισέ, αλλά αναπόφευκτο. Όμως εκεί, ανάμεσα στο αόριστο συνονθύλευμα από κάποτε ένδοξες σουβλακοαναμνηστικοχαλβαδοπωλειοκαφετέριες, θεριεμένα ξερά χορτάρια σε νησίδες και κάποτε-κάποιος-τα-είχε-σχεδιάσει-σαν-παρτέρια, τουρίστες με φωτογραφικές μηχανές και νταλίκες, το λεωφορείο άλλαζε δρόμο θυμίζοντάς μου ότι είχαν αλλάξει - εδώ και χρόνια αλλά με έμφαση στο τώρα - και οι προτεραιότητές μου σ'αυτή τη ζωή, και στην παρούσα φάση έδρευαν στο Ναύπλιο. Λίγο αργότερα κατεβαίναμε σε μια μεγάλη, φωτεινή πεδιάδα με χωράφια, περιστοιχισμένη από βουνά, μια πανέμορφη εικόνα με την οποία ο όχι οικείος και άρα όχι βαρετός Νομός Αργολίδας μας καλωσόριζε, και το ενδιαφέρον μερος του ταξιδιού άρχιζε. Τότε, λοιπόν, ένιωθα μια επιτακτική ανάγκη ν'ακούσω και πάλι το Abbey Road.Όπως έγραψα και σε κάποιο άλλο ποστ, διαπίστωσα αυτό το δίμηνο ότι το μυαλό, όταν έχει πολλά μέσα του, γυρεύει πράγματα για να το ηρεμούν. Ένιωθα ότι δεν ήμουν σε θέση, τις περισσότερες μέρες, να απορροφήσω καινούρια μουσική, και γυρνούσα ως επί το πλείστον στα γνωστά και αγαπημένα ακούσματα, σε πράγματα που ήξερα εκ των προτέρων ότι μ'αρέσουν πολύ, και για τα οποία δεν θα χρειαζόμουν εισαγωγές και διάστημα γνωριμίας. Πράγματα που αμέσως θα με μετέφεραν σ'ένα πιο χαλαρό σύμπαν, που θα μου έδιναν άμεση ανακούφιση από σκέψεις, άγχος, κούραση. Και τι μπορεί να ταιριάξει πιο πολύ στην περιγραφή από τη μπάντα με την οποία μεγάλωσες;
Οι Radiohead με πήραν από το τέλος της εφηβείας μου και μ'έφεραν με ασφάλεια ως εδώ που είμαι τώρα, κι ακόμα πάμε μαζί. Είχαν προϋπάρξει όμως άλλοι, οι οποίοι έβαλαν τα πρώτα λιθαράκια στη διαμόρφωση των ακουσμάτων μου. Η πρώτη μουσική μου ανάμνηση είναι από ένα φωτεινό πρωινό στην κουζίνα του πρώτου μας σπιτιού, στην Καλλίπολη προς την Πειραϊκή, με το ραδιόφωνο να παίζει το "Heart of Gold" του Neil Young. Θα ήμουν δυο ή τριών χρονών. Τα επόμενα χρόνια, το σπίτι είχε μουσική κάθε Κυριακή. Mozart και Beethoven, Κουγιουμτζή, Θεοδωράκη, Μαρκόπουλο και Λοΐζο. Pink Floyd, City, Jean Michel Jarre (συνήθως το χειμώνα) και Boney M και Abba. Αλλά εμένα το αγαπημένο μου ήταν άλλο: το διπλό κόκκινο 1962-66 των Beatles.
Μεγαλώνοντας, παρέμεινε το αγαπημένο μου. Δεν υπάρχει άλλωστε καλύτερος τρόπος για να κάνεις μια ασύλληπτα βαρετή δουλεια όπως το ξεσκόνισμα από το να χορεύεις ταυτόχρονα το "Day Tripper", ή το σφουγγάρισμα από το να τραγουδάς με μικρόφωνο τη σφουγγαρίστρα το "And I Love Her" (Αργότερα πάντως ανακάλυψα ότι το Pablo Honey αποτελεί καλό εναλλακτικό για τις δουλειές του σπιτιού, κάποτε ίσως το αναλύσω περαιτέρω). Έτσι, δεν έμενε παρά κάποια στιγμή να εξερευνήσω και τους υπόλοιπους Beatles, πράγμα που έγινε. Το Abbey Road έτυχε να βρεθεί στο mp3 player μου αυτήν τη δύσκολη περίοδο και δεν άργησε να γίνει το αγαπημένο μου καταφύγιο. Το άκουσα την πρώτη φορά που πλησιάζαμε στο Ναύπλιο, και συνδέθηκε με τη διαδρομή άρρηκτα.
Το Abbey Road είναι, κάτι παραπάνω από προφανώς, ένας σπουδαίος δίσκος. Για κάθε γυμνό, βραχώδη λόφο υπήρχε ένα "Come Together". Για κάθε ανόργωτο χωράφι με τα ψηλά του χρυσαφιά χορτάρια να ανεμίζουν, ένα "Something". Για κάθε στρέμμα από φορτωμένες πορτοκαλιές - και υπήρχαν τέτοιες όπου έφτανε το μάτι - ένα "You Never Give Me Your Money", και για κάθε αποθήκη στη μέση του πουθενά ένα "She Came In Through The Bathroom Window". Αλλά εγώ έφαγα ένα άλλο κόλλημα. Με το "Maxwell's Silver Hammer".
Ένα τραγουδάκι εκ πρωτης όψεως αθώο, γλυκούλι, χαζούλι. Που το μίσησαν όλοι οι υπόλοιποι πλην του McCartney που το έγραψε και το τραγούδησε. Που τους πήρε ένα μήνα να το ηχογραφήσουν και για το οποίο ξόδεψαν, λέει, τα περισσότερα λεφτά απ'ό,τι για οποιοδήποτε άλλο από τα 17 κομμάτια του δίσκου, πιο πολλά κι απ'ό,τι για έπη όπως το "I Want You (She's So Heavy)" ή το "You Never Give Me Your Money". Τι συνέβαινε πίσω από την πιασάρικη, χαρούμενη βιτρίνα του τραγουδιού;
Αίμα. Πολύ αίμα! Η Joan, η δασκάλα, ο δικαστής. Μπανγκ, μπανγκ! Τέζα όλοι, ο ένας μετά τον άλλον. Στην αρχή σκέφτηκα ότι ο αιμοδιψής Maxwell Edison είναι μια εκδοχή του Χάρου, που βγήκε παγανιά με το ασημένιο σφυρί του (αντί για δρεπάνι - ο συνδυασμός δημιουργεί συνειρμούς προς τον κομμουνισμό; Ποιος ξέρει) σκοτώνοντας όσους του έκαναν κακό. Αλλά η Joan η κακομοίρα; Ούτε καν χυλόπιτα δεν του έριξε, να πεις ότι τον πείραξε... Ένας απλός serial killer; Μπα, δε σκότωνε εντελώς όποιον να'ναι.
Ο ίδιος ο Paul McCartney έδωσε μια απάντηση, λέγοντας ότι απλά αντιπροσωπεύει τα ξαφνικά άσχημα γυρίσματα της τύχης, όταν ένα κακό σε βρίσκει από το πουθενά, χωρίς προειδοποίηση. Θεμιτό και λογικό, αν και οι δυο περιπτώσεις έκαναν κάτι που προκάλεσε την τιμωρία τους, έστω και πολύ βαριά, ενώ η Joan όχι. Είναι μια πολύ ωραία κι έξυπνη μεταφορά όπως και να'χει.
Πέρα από το μυστήριο, όμως, την καταβρίσκω με τον κωμικό τρόπο που παρουσιάζει ο Macca την όλη ιστορία. Σα να μίλαγε σε ένα παιδάκι - "με το ασημένιο σφυράκι, και τσουπ! Πάρ'τον κάτω!". Ούτε δράματα ούτε τίποτα. Ο Tim Burton θα έφτιαχνε ολόκληρη ταινία πάνω σ'αυτό το τραγουδάκι, αλλά και πάλι, τόσο διεστραμμένα χαρούμενη δύσκολα θα του έβγαινε. Είναι σχεδόν σα να βλέπεις τον Maxwell με ένα χαμόγελο α λα Alex DeLarge, με το ασημένιο σφυρί να γυαλίζει στη ζώνη του σαν εξάσφαιρο, έτοιμο να τιμωρήσει. Λεπτομέρεια που σκοτώνει, το περασματάκι με κάτι σαν εκκλησιαστικό όργανο να παίζει και καλά σε σοβαρό, πένθιμο ύφος την ανέμελη μελωδία του κομματιού πριν τη δεύτερη στροφή. Απολαυστικό μέχρι την τελευταία σταγόνα αίματος. Genius.
Για κάθε συνάντηση με τον mr.grieves, υπήρχε ένα "Here Comes The Sun".
The Beatles - "Maxwell's Silver Hammer" (Abbey Road)
