Πρωί Κυριακής, ΚΤΕΛ για το Ναύπλιο. Ένα ήσυχο πρωινό, με το λεωφορείο να διασχίζει αθόρυβα το αγουροξυπνημένο Υπόλοιπο Αττικής όπου κάποτε, όχι πολύ μακριά στο παρελθόν, ένα οικόπεδο αποτελούσε όνειρο ζωής του μέσου Έλληνα, πριν πάρει τη θέση του η Porsche Cayenne. Χωνόμαστε στο τούνελ, και μέσα στο πορτοκαλί ημίφως οι It Hugs Back στέλνουν τους απαλούς ήχους τους να με αγκαλιάσουν* γλυκά. Μέτρο το μέτρο, χιλιόμετρο το χιλιόμετρο, το Ναύπλιο έρχεται πιο κοντά, το περιεχόμενό του επίσης, και η μουσική μοιάζει καθησυχαστική, αισιοδοξη. Νιώθω μια σιγουριά - τη σιγουριά που νιώθει κανείς όταν ξέρει ότι πλησιάζει η πιο όμορφη στιγμή της εβδομάδας, και οι μελωμένες κιθάρες των Βρετανών σα να λιώνουν μέσα στο μυαλό μου. Είμαστε ακόμα στη μέση του τούνελ, αλλά το φως περιμένει πάντα στην άλλη άκρη.It Hugs Back - "Q" (Inside Your Guitar)
*(pun intended, χο χο χο)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου