Το συνηθισμένο διάστημα στο οποίο ελαττώνουμε το postάρισμα είναι ανάμεσα στο Μάϊο και τον Ιούνιο. Ε, λοιπόν τώρα το πήραμε απόφαση. Θα κάνουμε ένα post το μήνα, με μια καινούργια Radiohead extravaganza κάθε φορά. Έτσι θα πάμε μέχρι τον Οκτώβρη όπου θα ανεβάσω το δικό μου review για το King of Limbs ενώ το Νοέμβρη η uptight θα ανεβάσει τη δική της εκδοχή. Για καινούργια μουσική θα ξαναγράψουμε το Δεκέμβρη στο περίφημο best of της χρονιάς. Θα είναι ένας δύσβατος και μοναχικός δρόμος αλλά είμαστε έτοιμοι να τον διαβούμε.Παρά τα όσα γράψαμε στο προηγούμενο μέρος δεν έχει καταγραφεί συνεργασία των Radiohead σαν μπάντα με άλλον καλλιτέχνη. Αντικοινωνικά μικρά καθαρματάκια. Επίσης ποτέ δεν έχει καταγραφεί σε δίσκο επίσημη διασκευή τους. Με την εξαίρεση του "All For the Best" των Miracle Legion (που και αυτό έγραφε Thom Yorke στην ούγια) και των διασκευών στους Roxy Music (ο Thom και ο Jonny ως Venus In Furs) οι μόνες διασκευές που έχουν κάνει έχουν γίνει σε συναυλίες, ραδιοφωνικές εκπομπές ή μεθυσμένα webcasts.
Με άτακτη χρονολογική σειρά θα αραδιάσουμε όλες όσες έχουν δει το φως του ήλιου.
Πρώτα απ'όλα μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία για την οποία ευθύνεται το MTV. Τα παλιά τα χρόνια, κάπου στο 1994 δηλαδή, ο Thom και ο Jonny εμφανίστηκαν σε ένα unplugged session του MTV και εκτός από το "Street Spirit" υπάρχει υλικό από την διασκευή του "Crazy Little Thing Called Love" των Queen. Αυτό το promo υλικό παρότι εξαιρετικό μας αφήνει πολύ σύντομα στα κρύα του λουτρού.
O Thom Yorke άλλωστε είχε πει πως όταν ήταν μικρός ήθελε να γίνει σαν τον Brian May οπότε ήταν μια ευκαιρία να αποδόσει φόρο τιμής στο είδωλό του. Κρίμα που δεν υπάρχει ολόκληρος αυτός ο φόρος.
Εκτός απο τους Queen ο Yorke δεν έκρυψε ποτέ την αγάπη του για τον Neil Young. Έχοντας μιλήσει μάλιστα γι'αυτόν σε ντοκιμαντέρ αφιερωμένα στον Καναδό, διασκεύασε τραγούδια του όχι μια, ούτε δύο, ούτε τρείς, ούτε τέσσερις, ούτε έξι αλλά πέντε φορές!
Πρώτα με τους Radiohead σε ένα soundcheck στο Bergamo της Ιταλίας το 2003 έπαιξε το "Down By The River"
Άλλη φορά το "Cinnamon Girl" με το βαρύ ζεϊμπέκικο της κιθάρας να περιποιεί ιδιαίτερη τιμή στο αυθεντικό.
Απογείωσαν το έτσι και αλλιώς πανέμορφο "Tell Me Why" του θρυλικού After The Gold Rush.
Μιας και αναφέραμε το After The Gold Rush, ο Yorke έκανε διασκευή και στο ομώνυμο κομμάτι στην ετήσια φιλανθρωπική συναυλία για το Bridge School που διοργανώνει ο Neil Young. Το εξαίσιο αποτέλεσμα μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε πόσο πολύ μοιάζουν οι φωνές τους. Να σημειώσουμε πως ο Yorke χρησιμοποιήσε το πιάνο όπου πρωτοέπαιξε ο Neil Young το συγκεκριμένο κομμάτι.
Για το τέλος αφήσαμε την πέμπτη και κατά την αρχοντική μου γνώμη καλύτερη διασκευή σε κομμάτι του Neil Young από την παρέα των Radiohead. Η συγκλονιστική διασκευή του "On The Beach" με δυο απλές κιθάρες και την πεντακάθαρη φωνή του Yorke να λέει πολύ περισσότερα απ' όσα εννοεί.
Η παρέα από την Οξφόρδη αγαπάει πολύ και άλλους καλλιτέχνες όμως. Και το δείχνει. O Elvis Costello ήταν μια πρωταρχική επιρροή τους. Μια γλυκιά επανεκτέλεση στο "I'll Wear It Proudly" είναι το λιγότερο που θα μπορούσαν να κάνουν.
Οι κιθάρες του Pablo Honey και του The Bends ήταν σαφέστατα επιρρεασμένες απο τους Magazine. Η διασκευή στο "Shot By Both Sides" μπορεί να μην ήταν τόσο επιτυχημένη απο άποψη κυρίως φωνητικών αλλά οι κιθάρες ήταν όπως έπρεπε.
Μιας και βρισκόμαστε σε κοντινή εποχή, ευκαιρία να αναφέρουμε και την καταιγιστική διασκευή στο "Union City Blue" των Blondie.
Και συνεχίζουμε με post punk και την επική εκτέλεση του "Ceremony" των Joy Division από το webcast Thumbs Down του 2007. Πιθανότατα η τρίτη καλύτερη διασκευή της μπάντας (για τις δύο πρώτες θα πούμε στο τέλος).
Joy Division διασκεύασε ο Yorke και με τους Atoms For Peace και παρότι ο ίδιος κάνει την καλύτερη δυνατή μίμηση του Curtis στο "Love Will Tear Us Apart" εμείς ανατριχιάζουμε με τον παροξυσμό του κοινού (και εμείς το ίδιο θα παθαίναμε αν βλέπαμε τον Flea να ξεκινάει τις εναρκτήριες χαρακτηριστικές νότες).
Από το ίδιο webcast (Thumbs Down) ένας αρκετά μεθυσμένος Thom Yorke έκανε άλλη μια πετυχημένη μίμηση της κλασσικής υπερφίαλης ερμηνείας του Morrissey στο "Headmaster Ritual". Ο Ed O'Brien πρέπει να έκανε τον πολύ καλό του φίλο Johnny Marr να αισθάνεται περήφανος.
Προφανώς μεγάλος θαυμαστής του Jeff Buckley όπως και του πατέρα του ο Yorke δεν έχασε την ευκαιρία κάπου στα μέσα '90s να διασκευάσει με το απαραίτητο πάθος το "Sing A Song For You". Έτσι κι αλλιώς τα φωνητικά της οικογένειας Buckley υπήρξαν μεγάλοι παράγοντες επιρροής στα αντίστοιχα του Yorke.
Όσον αφορά πιο σύγχρονες επιρροές αυτές κολακεύθηκαν απο δύο μίνιμαλ και συγκινητικές διασκευές. Ένα απο τα πιο όμορφα τραγούδια του 2009 ήταν αδιαμφισβήτητα το "The Rip" των Portishead. Φανταστείτε την πολύ ευχάριστη έκπληξη που νιώσαμε όταν είδαμε το παρακάτω.
Επιτρέψτε μας το δραματικό της επόμενης πρότασης αλλά το δικαιούμαστε. Δάκρυα συγκίνησης παραλίγο να κυλήσουν όταν το μαγικό "Unravel" πέρασε απο τα μαγικά χέρια των Οξφορδιανών. Με σεβασμό στο αυθεντικό, σα να είναι φοβισμένοι από το μεγαλείο του, του φέρθηκαν σαν εκκλησιαστικό ψαλμό.
http://www.youtube.com/watch?v=KVvO4mPoZiA
Βεβαίως κάποιες διασκευές ούτε κι εμείς καταλάβαμε γιατί τις έκαναν. Τα αποτελέσματα βέβαια ήταν απροσδόκητα καλά στην περίπτωση του "Rhinestone Cowboy" του Glen Cambell. Ένα τραγούδι που πρέπει να βρισκόταν στον πάτο των πιθανότερων τραγουδιών προς διασκευή από τους Radiohead. Και όμως έκαναν πολύ καλή δουλειά παρότι το κομμάτι είναι μακριά από το στυλ τους.
Μακράν βέβαια η πιο κωμική απ'όλες τις διασκευές είναι αυτή στο "Wonderwall" των Oasis. Ο Thom μαζί με τους Posies σατιρίζει το μεγαλύτερο χιτ των, αχώνευτων είναι η αλήθεια, Μανκουνιανών. Ακούστε στο τέλος την κομπανία να αναφωνεί "it's always good to make fun of the Oasis".
Πριν μιλήσαμε για την τρίτη καλύτερη διασκευή. Ας τελειώσουμε λοιπόν το κείμενο με τις δύο καλύτερες.
Το 1996 όταν η φωνή του νεαρού Thom Yorke βρισκόταν στα μεγάλα της ντουζένια και έπιανε δυσθεώρητες οκτάβες έσκισε σα σαρδέλα το "Nobody Does It Better" της Carly Simon και την ζαχαρένια εκδοχή της για τον κατάσκοπο που την αγά$%^σε. Σε συνδυασμό με τις φοβερές κιθάρες του έδωσαν προσωπικότητα, δυναμισμό και ανεξέλεγκτο ερωτισμό. Ακόμα να κάνουν soundtrack ταινίας James Bond ρε γαμώτο;
Τι καθορίζει μια καλή διασκευή; Κατά την αυτοκρατορική μου γνώμη νομίζω πως παίζει ρόλο η προσωπική πινελιά του καλλιτέχνη πάνω απ' όλα. Δεν υπάρχει νόημα σε μια πιστή διασκευή που δεν έχει να προσθέσει τίποτα στο αυθεντικό. Αντίθετα μια διασκευή προσαρμοσμένη στο στυλ του διασκευαστή που θα εστιάζει σε διαφορετικά στοιχεία είναι πάντοτε καλοδεχούμενη. Υπό αυτή την άποψη μια από τις καλύτερες διασκευές στην ιστορία της μουσικής είναι αυτή στο "The Thief" των Can.
Οι Can, που λειτούργησαν ως πρότυπο για την πιο πειραματική φάση της μπάντας, προσέφεραν το προσχέδιο για ένα τραγούδι που έτσι και αλλιώς δεν θεωρείται και από τα καλύτερά τους. Οι Radiohead το πήραν και το μεταμόρφωσαν σε κάτι μεγαλοπρεπές με τιτάνια ριφάκια να κρέμονται πάνω από τα ουρλιαχτά του Yorke που φωνάζει "far too late". Πραγματική εμπειρία.
Τέλος δεύτερου μέρους.
Edit: Όχι, όχι, μισό λεπτό! Παραλίγο να ξεχάσουμε την διασκευή στο κλασσικό χριστουγεννιάτικο κάλαντο "Winter Wonderland" από το webcast του 2002. Το ξέρουμε ότι είναι Ιούνιος αλλά αυτός δεν είναι λόγος να μην ακούσετε τον Yorke να αναρωτιέται πριν αρχίσει το τραγούδι "Isn't this the Smurfs? Isn't this the Smurfs? It's the Smurfs isn't? Who is still watching? Nobody... I think everybody's gone home. Just because i played a little bit too much Autechre... Can't blame' em."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου