Διάφορα ενδιαφέροντα υπέπεσαν στην αντίληψή μας. Επίσης ακούσαμε κάποιους δίσκους που είχαμε «βάλει στο πρόγραμμα» και μπορούμε να πούμε ότι είμαστε ικανοποιημένοι με την ενημέρωσή μας.
Παρατηρώ πάντως πως οι τελευταίοι σημαντικοί δίσκοι για φέτος βγήκαν στο τέλος του προηγούμενου μήνα. Ή τέλος πάντων οι τελευταίοι φιλόδοξοι δίσκοι που θέτουν εαυτούς υποψήφιους για τις λίστες που θα ξεκινήσουν τον επόμενο μήνα.
Είναι σαφές πως το όλο πράγμα μοιάζει συνεχώς και πιο άρρωστο. Ουσιαστικά 6 μήνες μουσικής και κυκλοφοριών με το βλέμμα στα χριστουγεννιάτικα ψώνια. Ιανουάριο-Φεβρουάριο βγάζουν οι ριψοκίνδυνοι μιας και ρισκάρουν να μην θυμηθεί κανένας τους δίσκους τους στο τέλος της χρονιάς, Ιούλιο-Αύγουστο πηγαίνουν όλοι διακοπές, Νοέμβριο-Δεκέμβριο είναι πολύ αργά και όλοι είναι απασχολημένοι στο να φτιάχνουν τις λίστες τους.
Μην μας παρεξηγείτε. Εννοείται πως μας αρέσουν τα χριστουγεννιάτικα ψώνια και λατρεύουμε τις λίστες αλλά αυτός ο συνεχής διαγωνισμός όσο να'ναι κουράζει. Επίσης προσπαθούμε με τις λίστες μας να υπερτονίσουμε το προσωπικό γούστο σε αντίθεση με αυτόκλητους σωτήρες που πιστεύουν πως μπορούν να καθορίσουν το μέλλον της μουσικής.
Όπως είπαμε κάναμε τη μουσική μας ενημέρωση αυτό το μήνα. Atlas Sound (σίγουρα όχι ο καλύτερός του αλλά με δύο-τρεις καλές στιγμές), Florence & the Machine (εξελίσσεται σε one-hit wonder η Αγγλίδα με τα λάγνα πόδια), Coldplay (καλή pop μουσική), Peggy Sue (αξιοπρεπέστατο δεύτερο άλμπουμ από τις Αγγλίδες με παραπάνω αμερικανικό ήχο απ'ό,τι πρέπει), Μ83 (φαφλατάς μας βγήκε ο Gonzalez στον χειρότερο αλλά δυστυχώς και πιο φιλόδοξο δίσκο του που έχει ένα ουσιαστικά καλό κομμάτι), Real Estate (μαγικά ριφάκια που πάντως μας χάνουν από ένα σημείο και μετά), My Brightest Diamond (εδώ είμαστε αν και όχι ακριβώς εκεί που θα θέλαμε) και βέβαια Tom Waits σε έναν αυθεντικό και γεμάτο ποικιλία δίσκο του θρυλικού καλλιτέχνη.
Ακούσαμε ενδιαφέροντα πράγματα αλλά διαβάσαμε και άλλα εξίσου σημαντικά. Για παράδειγμα μια ενδεικτική πρόσφατη συνέντευξη αυτού του απομονωμένου ιερού τέρατος του Scott Walker. Μπορείτε να την διαβάσετε
εδώ αν θέλετε ακόμα μια απόδειξη του μεγαλείου του, της ταπεινότητάς του, αλλά και της επώδυνης ειλικρίνειάς του.
Να μην ξεχάσουμε βεβαίως άλλη μια τρομερή (υπάρχουν και διαφορετικές;)
συνέντευξη του Tom Waits στο Pitchfork αυτή τη φορά. Γενικότερα θα έλεγα πως το γύρω γύρω της μουσικής του Tom είναι σχεδόν εξίσου απολαυστικό με την ίδια τη μουσική. Αν δεν έχετε διαβάσει την βιογραφία του για παράδειγμα με τίτλο
Αθώος στα Όνειρά Σου χάνετε μία μεγάλη ευχαρίστηση στη ζωή σας.
Τον περασμένο μήνα επίσης, ανακαλύψαμε και το πολύ καλό ελληνικό site Fridge που διαθέτει πολύ ενδιαφέροντα και καλογραμμένα αφιερώματα. Όπως αυτό εδώ με τα
100 καλύτερα ελληνικά τραγούδια (σοβαρή δουλειά, εξαιρετική ιδέα, δεσμεύομαστε να το κάνουμε κάποτε) με το οποίο συμφωνούμε σε γενικές γραμμές αν και εγώ προσωπικά θα έβαζα το «Ζεϊμπέκικο» του Σαββόπουλου στο νούμερο ένα καθώς και πολύ περισσότερο Αγγελάκα και βέβαια XAXAKES, ή αυτό με τα
20 καλύτερα Graphic Novels που μου ξαναξύπνησε την όρεξη για τα comics.
Εξάλλου όταν ψάχναμε πρωθυπουργό διαβάζαμε αποκλειστικά
Πασόκ ή Τεφρα ή όταν θέλαμε γατίσια ευχαρίστηση προτιμούσαμε το
kitten covers.
Αυτός ήταν ο μήνας μας σε γενικές γραμμές. Και επειδή είναι ασέβεια να μην κλείνουμε οποιοδήποτε post που αναφέρουμε τον Tom Waits χωρίς youtube του ολοκληρώνουμε με το ξέφρενο "Chicago" από το απίθανο
Bad As Me (διαβάζεται και badass me αποκλειστικά και μόνο στην περίπτωση του Tom).
Μετά από έναν μήνα -και βάλε- ησυχίας (στο blog) και ανησυχίας (στον κόσμο) μπορούμε να αμπελοφασουλοσοφήσουμε λιγάκι για να ξεσκάσουμε βρε αδερφέ.
