Να λοιπόν που έφτασε η ώρα να πούμε αντίο σε άλλον ένα χειμώνα. Με ένα θεαματικό επιθανατιο ρογχο που έστειλε στο κρεβάτι τους λίγους γνωστούς μας που την είχαν ως τώρα γλιτώσει, ο σκληροτερος χειμώνας εδώ και πολλά χρόνια έφυγε οριστικά χωρίς να μας αφήσει ούτε ένα χιονακι για να τον θυμόμαστε -εμάς που μένουμε στον Πειραιά τουλάχιστον γιατί αν μας διαβάζει κανείς από Θεσσαλία π.χ. θα αναρωτιέται τί στην ευχή εννοούμε. Μας άφησε όμως μουσική, η οποία μας κράτησε ζεστούς και μας προφύλαξε από τους ιούς που σερνονταν ολόγυρά μας.Η δισκογραφική παραγωγή ξεκίνησε για το 2012 με εντυπωσιακούς ρυθμούς με αποτέλεσμα ήδη να έχουν κατακλύσει το ακουστικό μας πεδίο δεκάδες δίσκοι και πολλοί ακόμα να στριμώχνονται για μια θεσούλα. Το ακόμα εντυπωσιακότερο είναι ότι, μέχρι στιγμής, αν υπάρχει ένας απ'αυτούς που να μας έχει στοιχειώσει το μυαλό, προέρχεται από μια από τις πιο παλιές καραβάνες. Ίσως όμως να μην είναι και τόσο μεγάλη έκπληξη καθώς πρόκειται για ένα από τα αγαπημένα μας συγκροτήματα ever. Κυρίες και κύριοι, οι Tindersticks είναι και πάλι εδώ.
Το The Something Rain σε κερδίζει αμέσως με το ατμοσφαιρικό spoken-word "Chocolate" και δεν αφήνει την προσοχή σου να φύγει καθώς συνεχίζει με το κολλητικό "Show Me Everything" που, με τις καθαρές κιθάρες του και την κλιμακούμενη έντασή του, θυμίζει κάτι από το μακρινό παρελθόν. Το "This Fire of Autumn" καβαλάει μια απαστράπτουσα μπασογραμμή και περνάει σαν άνεμος, ενώ το "A Night To Still" μπορεί εκ πρώτης όψεως να μοιάζει με Tindersticks στον αυτόματο αλλά είναι δύσκολο να του αρνηθείς κάτι όταν ο Stuart Staples λιώνει ηδονικά το μυαλό σου.
Αν υπάρχει ένα συγκρότημα στον πλανήτη εκτός από τους Radiohead που ξεκινάει με ένα πολύ μεγάλο headstart μόνο και μόνο λόγω της φωνής που μεταφέρει τα τραγούδια του και που αποτελεί το νούμερο ένα συστατικό του ήχου και του είναι του, αυτό είναι οι Tindersticks. Πάντα έλεγα ότι στο στόμα ενός αυθεντικού baritone οι λέξεις αποκτούν εξέχουσα βαρύτητα κι ο Stuart ήταν πάντα χαρακτηριστικό παράδειγμα - στα 27, 28 του χρόνια ακουγόταν ήδη μπαρουτοκαπνισμένος, σαν κάποιος που είχε ήδη φέρει αμέτρητα ασόδυα στα ζάρια της ζωής και της αγάπης. Ταυτόχρονα όμως, κι ακόμα περισσότερο τώρα, το ζεστό fudge της φωνής του έμοιαζε να περιχύνει κάθε λέξη με μια καραμελωμένη θέρμη και να τη διαλύει σε μικρά κομματάκια, σε μικρούλια ξέφτια σαν του βαμβακιού που μπορεί να τα πάρει ο αέρας. Πιθανότατα όλα αυτά τα φαντάζομαι μόνο εγώ αλλά κάπως έτσι στο περίπου μπορώ να εξηγήσω γιατί η απόλαυση που μου έχει δώσει η ακρόασή του όλα αυτά τα χρόνια είναι τεράστια.
Σε αυτήν προσθέστε το ότι η μπάντα μοιάζει να έχει τη μεγαλύτερη εδώ και πολλά χρόνια διάθεση να πειραματιστεί. Τα έγχορδα έχουν φύγει, οι jazz και soul επιρροές τους έχουν πιάσει μεγαλύτερο χώρο, το παρεξηγημένο σαξόφωνο που έχει επανέλθει τελευταία στη μόδα εδώ κάνει πάρτι, ακόμα περισσότερο από ότι έκαναν στους παλιούς τους δίσκους οι τρομπέτες. Η drum machine δίνει τον τόνο στο πονεμένο "Medicine" ενώ το εκπληκτικό "Frozen" είναι το δικό τους "National Anthem". Το δε "Goodbye Joe" μοιάζει να κλείνει το μάτι στους Primal Scream θυμίζοντας το θρυλικό "Inner Flight" από το Screamadelica και κάπως έτσι, μέσα σε 9 τραγούδια, χωρίς κοιλιά και χωρίς filler, οι Tindersticks φτιάχνουν τον πιο δυνατό δίσκο τους από το 2000 και μετά.
Σε μια εποχή που οτιδήποτε υπάρχει για παραπάνω από 3-4 μήνες θεωρείται παλιό και που τα συγκροτήματα φορτώνονται παράσημα από τα P4K αυτού του κόσμου πριν καν υπογράψουν, το να βγαίνουν τέτοιες δισκάρες από παλιοσείρια σαν τους Tindersticks (και βγαίνουν, όπως θα θυμάστε κι από πέρυσι) μας κάνει απλά να χαμογελάμε και, στα κρυφά, να ψιλοπερηφανευόμαστε που «οι δικοί μας» μουσικοί μας βγάζουν ασπροπρόσωπους κάθε φορά εμάς τους 35άρηδες. Μπορεί να έχουν περάσει 20 χρόνια από τις μέρες του "Patchwork" και του "Marbles" όμως οι παλιόφιλοι από τη 2η αγαπημένη μου πόλη στον κόσμο επέστρεψαν για τα καλά και δεν μπορώ να μην καταχαρώ.
