Από το Καλιφόρνια USA ένα διαβολικά πιασάρικο, δίλεπτο, χαζοχαρούμενο και ζουζουνίστικο κομμάτι.
Κάτι σαν Garbage χωρίς το χάρισμα της Shirley Manson.
Μια αξιόλογη σελίδα στο - ισχνό - βιβλίο της garage αναβίωσης.
Στις συναυλίες του κρύβεται κάτω από τα ράσα φραγκισκανού μοναχού. Στον δίσκο, εξίσου μυστηριώδης, βρίσκεται μεταξύ ύπνου και ξύπνιου τις πρώτες Κυριακάτικες ώρες.
Ζεστό νανούρισμα, γύρω από τη φωτιά, με φόντο τα δάση της πιο λευκής περιοχής της Αμερικής (Portland) .
Πολλή μαυρίλα πλάκωσε, μαύρη σαν καλιακούδα. Ο Καλύβας με καρφωμένη τη σύριγγα στο μπράτσο και ο Λεβεντογιάννης έμεινε φυτό από τα παραισθησιογόνα.
Στο ίδιο μέρος κατευθύνεται και το συγκεκριμένο κομμάτι. Η διαφορά είναι ότι η αφετηρία του είναι η Αυστραλία. Κατά τα άλλα τρυφερή ακουστική κιθάρα, διακρτικά έγχορδα και μινιμαλιστικό πιάνο και πάλι στο μενού.
Αξιομνημόνευτη μουσική στιγμή της χρονιάς και ενδεικτική της αυτούσιας αναβίωσης παλαιοτέρων μουσικών στυλ. Πράγματι το New Wave ακούγεται ακόμα φρέσκο καθότι δεν κατατάσσεται ακόμα στο χιλιοτραγουδισμένο. Βοηθάει όταν σου κολλάει τόσο εύκολα.
Για
αλλαγή, και μετά από πολλά χρόνια, η Cat Power δεν βρίσκεται στα
συντρίμμια. Η συναισθηματική της ανισορροπία ηρεμεί - προς το παρόν; -
και η ίδια μας χαρίζει έναν αξιομνημόνευτο, παιχνιδιάρικο και ενεργητικό
ρυθμό.
Βούτηξαν και αυτοί τη συνταγή από τον περίφημο ήχο του Sheffield (γενέτειρά τους). Σίγουρος τρόπος για σκεπτόμενα pop - rock χιτάκια.
Ένας πιο φρέσκος (όχι απαραιτήτως καλύτερος) Mark Lanegan μας συστήθηκε με αυτό τον δίσκο. Στο συγκεκριμένο θα μπορούσε να τραγουδά η Karen O σε παραγωγή Dave Sitek, αλλά τελικά υπάρχει ως απόδειξη του πειραματισμού του Mark με τα παιχνίδια των νεότερων παιδιών.
Απολαυστικά, παιχνιδιάρικα κυματάκια από την κιθάρα της πολυτάλαντης μελωδού και δραστήριας ακτιβίστριας.
Τα ambient πλατσουρίσματα του Steven Marion βρέχουν τις πατούσες, ενώ παράλληλα μας σερβίρεται ένα κιθαριστικό δροσιστικό cocktail. Ντελικάτο όνομα και πράγμα.
Σε
αντίθεση με τους synth ήχους του βασικού project (Teen Daze) του καλλιτέχνη, οι Little
Chords βασίζονται περισσότερο στις dream pop επιρροές τους και τα πολλά υποστρώματα reverb και μελωδίας.
Το ντεμπούτο τους A Certain Trigger είναι συνδεδεμένο με τα μετεφηβικά μου χρόνια οπότε κρατά μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Το "Undercurrents" θα ήταν ένα από τα καλύτερα εκείνου του δίσκου.
Η Ουαλή λειτουργεί σε μια δική της περίεργη neofolk συχνότητα. Εδώ την αυστηρή ερμηνεία της συνοδεύει ένα ταπεινό keyboard. Ακούστε και δείτε την εκδοχή του κομματιού στο παραπάνω link, ζωντανά και εκκλησιαστικά.
Ικανοί για το καλύτερο, για το χειρότερο και για το χείριστο. Εδώ ευτυχώς ήταν καλά τα ναρκωτικά και μας δίνουν ένα από αυτά τα rock/pop κομματάκια που κάποτε θα πούλαγαν σαν ζεστό ψωμί.
Δεν μπόρεσα να αντισταθώ να τους βάλω δίπλα δίπλα με τους Dandy Warhols. Για το θαυμάσιο κομμάτι τα έχουμε ξαναπεί (έχει αρχείο δίπλα, ψάξτε!). Για τα υπόλοιπα, τα μεταξύ των Warhols και των BJM δείτε το
Dig!
Αυτό το ορχηστρικό ταξίδι δεν μπήκε τελικά στο
Machineries Of Joy του 2013. Η κυκλοφορία του στο EP BS3 παραμένει μοναδική και είναι απόδειξη της εμπειρίας που πλέον κατέχουν οι BSP στο να δημιουργούν ζωντανές εικόνες μέσα από soundtrack. Ο τίτλος προέρχεται από ένα ποίημα του
Σκωτσέζου καλλιτέχνη Ian Hamilton Finley και περιγράφει τη στιγμή που ο ήλιος δύει και οι ψαράδες γυρίζουν σπίτι για να μαντάρουν τα πανιά τους μετά τη φθορά από τον αέρα και τη θάλασσα.
Ένας gay μαύρος στον κόσμο των macho hip hop κροίσων. Μαζί με την Janelle Monae, ο Frank Ocean είναι ότι καλύτερο συνέβη σε αυτό που ονομάζεται «μαύρη μουσική» τα τελευταία χρόνια.
Ένας Καναδός, με το ψευδώνυμο Bahamas, σα να λέμε πασχαλινό λαγουδάκι που το λένε Ρούντολφ. Όπως με ενημερώνει η uptight, είναι ένα από τα πέντε αγαπημένα της κομμάτια για το 2012, οπότε θεωρώ ότι αυτό τα λέει όλα.
Το δράμα προσωποποιημένο στη μουσική αυτής της κορακομαλλούσας νεαρής που ακούει όλη μέρα PJ Harvey.
Υποβλητικοί όπως πάντα οι DCD επέστρεψαν μετά από δισκογραφική απουσία σχεδόν δύο δεκαετιών. Περισσότερες λαϊκές παραδόσεις και λιγότερες στοιχειωμένες ειδωλολατρικές τελετές.
Ένα
απλό αλλά αποτελεσματικό κομμάτι από την νέα (και ελπίζουμε μόνιμη)
παρέα του Nigel Godrich. Το άλμπουμ κινείται σε παρόμοια ηχητικά
ηλεκτρονικά (η εταιρεία τους τα χαρακτηρίζει kraut) μονοπάτια, αλλά
αυτό εδώ ξεχωρίζει από το κολλητικό ρεφρέν που τραγουδά η Laura
Bettinson
Δεν
έχουν χάσει σε τίποτα από την απειλητικότητά τους και το μυστήριό
τους.Δολοφονικά μπλιμπλίκια που αν τα πετύχεις αργά το βράδυ αλλάζεις
στενό.
Οι
Future Sound Of London (με το παραπάνω ψευδώνυμο) κρύβονται πίσω από
την ιδιοφυΐα αυτού του remix που κατέληξε b-side. Πήραν τη φωνή του αστειάτορα Noel Gallagher, και έδωσαν ζωή στο
αποτέλεσμα.
Το
ένα από τα δύο μεγάλα κομμάτια του δίσκου. Εφευρετικότητα και
πρωτοτυπία στο διάλεγμα των beats και μια αέρινη φωνή εμποτισμένη με
αυτοπεποίθηση αταίριαστη με την ηλικία της.
Η
αξιαγάπητη Sharon είναι μια δύναμη που δεν σταματιέται. Η πρώην tour manager των Shearwater χαράζει μια δική της πορεία προς τα πάνω με την εκφραστική της φωνή σε folk μελωδίες να σε κάνει να τεντώνεις το αυτί σου σε ό,τι κάνει. Εδώ της κάνει παρέα ο Beirut προσθέτοντας τις δικές του χαρακτηριστικές πινελιές.
Νορβηγική φωνάρα 28 Μαϊων που, όπως με ενημερώνουν από το ακουστικό, ήταν backing vocalist της Bjork. Το κομμάτι, η φωνή της, το video αλλά και η παρουσία της αποπνέουν έναν μακρινό, ψυχρό σκανδιναβικό αέρα. Η
σοδιαλδημοκρατία που ονειρευτήκαμε δεν θα μπορούσε να έχει επικότερο ρεφρέν.
Όταν οι Blonde Redhead δεν μας προσφέρουν αυτό που θέλουμε οι Καναδοί Luyas κάνουν τα ρεπό τους. Τα φωνητικά της Jessie Stein ακούγονται παιδικά και διστακτικά, ταιριαστά με την εξερεύνηση της μυστηριώδους και παγωμένης σπηλιάς που είναι η μουσική τους.
Από
τους καλλιτέχνες που διαθέτουν την κλάση, να εξαφανίζονται 7 χρόνια και
να επιστρέφει σα να μη συμβαίνει τίποτα. Εδώ στο κλασσικό της στυλ,
εξομολογείται τις πιο μαύρες σκέψεις της κάτω από το μανιακό της πιάνο.
Tο
καλύτερο single ενός δίσκου που πήρε πολύ προσοχή από κοινό, κριτικούς
και βραβεία. Ακούγεται σαν Wild Beasts και Radiohead με τη φωνή του
Groucho Marx.
Δυνατή,
άμεση και απελευθερωτική ψυχεδέλεια από μια μπάντα που γενικά της
αρέσει το τζαμάρισμα, όμως εδώ φτιάχνει μια μουσική στιγμή τριών λεπτών
με αρχή, μέση και τέλος. Ιδανικό για εμάς που διασπάται εύκολα η προσοχή
μας.
Οι
Fwends σ'αυτήν την περίπτωση είναι ο Edward Sharpe και οι Magnetic
Zeroes. Ο τίτλος είναι παρμένος από ένα αληθινό βιβλίο - οδηγός για τους
καθηγητές - ενός φανατικού χριστιανού πάστορα από το 1969 ενώ το ίδιο το
τραγούδι θα ταίριαζε σαν στο σπίτι του στο Soft Bulletin.
Θα
πρέπει να κάνουν πολλά περισσότερα οι αντιγραφείς των Dungen για να
τους αποδεχτούμε...αα!.. όχι!... γκνταν!... μπαμ!... φύγε!... άσε με!.. μπουμ!... καμπούς!.... άσ'το μικρόφωνο!... φύγε!... δικό μου!... κουφάλες,
δεν θα περάσει έτσι!...
Συγγνώμη για την παρεμβολή αλλά η uptight
δυσκολεύεται να αποδεχθεί ότι οι Tame Impala μας έδειξαν μια
αξιοσέβαστη μουσική εξέλιξη. Ακόμα θα έπρεπε να πληρώνουν δικαιώματα
στους Dungen για κάθε τους δίσκο, αλλά πλέον έχουν αρχίσει να προσπαθούν
να κάνουν και κάτι δικό τους.
Το δίδυμο από το Bournemouth και το Λονδίνο φτιάχνει μια μελωδία που θυμίζει Echo & The Bunnymen και Elbow στις καλές στιγμές τους. Η κλασσική Βρετανική μελαγχολία που τσακίζει κόκαλα, ραγίζει καρδιές και κάνει το νου να πεταρίζει με προσμονή σαν αποδημητικό πτηνό που ξέμεινε στα πρωτοβρόχια.
Ακόμα μια επιλογή που φέρει τη σφραγίδα ποιότητας της uptight. Πρόκειται για την καλύτερη στιγμή ενός δίσκου που έχει ένα αρκετά προσωπικό και βαρύ θέμα ως concept (η αυτοκτονία της μητέρας του ηγέτη της μπάντας). Στο κομμάτι που ηγείται του δίσκου, οι LITT δεν προσπαθούν να φτιάξουν μια συναισθηματική βδέλλα αλλά ένα αβίαστα μελωδικό υπαρξιακό ερώτημα.
Ο
Jason Pierce έχει ξαναγράψει τέτοια έπη, οπότε ούτε για τον ίδιο, ούτε
για εμάς δεν είναι κάτι καινούργιο. Όμως ο φόβος του θανάτου, στον οποίο
πλησίασε, καθώς και η φωνούλα της κόρης του Poppy που τον συνοδεύει,
δίνουν ένα παραπάνω συναισθηματικό βάθος σε αυτά τα 8 λεπτά.
Αυτό το αγνώστων λοιπών στοιχείων εκρηκτικό remix είναι ακόμα ορφανό μετά από δύο χρόνια που ξαφνικά εμφανίστηκε στην ραδιοσφαίρα. Αν ήταν κεφάλαιο βιβλίου η ιστορία θα ξεκίναγε κάπου από το York και θα κατέληγε στην καλύβα του Μπαρμπαθωμά. Να τονίσω ότι αυτό το κείμενο δεν γράφτηκε την Κυριακή του Άπιστου Θωμά, ούτε με το ράδιο ανοιχτό, αν και είχα έναν διακριτικό πονοκέφαλο. (update, Οκτώβριος του 2014: Ο Thom Yorke με κάποια χρόνια καθυστέρηση, ως άλλος Πασχάλης,
αναγνώρισε το κομμάτι)
Η φιλοδοξία και η μουσική γενναιότητα του Damon είναι αυτή που τον κρατάει
μετά από τόσα χρόνια στον αφρό. Εδώ έφτιαξε τη μουσική για
μια όπερα που έχει ως θέμα τη ζωή του δόκτορα Dee, γιατρού της Ελισάβετ της πρώτης.
Μικρό, απλό και πανέμορφο με μόνο μια ακουστική κιθάρα και μερικά
σκόρπια έγχορδα και πνευστά να συνοδεύουν τον Damon που και στον ύπνο
του ακόμα γράφει καταπληκτικές φωνητικές μελωδίες.
Ένα
από τα καλύτερα κομμάτια που έντυσαν ποτέ ταινία Bond. Ο συνδυασμός της
πρώτης σκηνής και του περάσματος στα παραδοσιακά γραφικά, την ώρα που
ξελαρυγγιάζεται η Adele, θα μας μείνει αξέχαστος.
Μπορεί να μην είναι το ακριβότερο, μπορεί να μην είναι το σπανιότερο, μπορεί να μην είναι καν το εντυπωσιακότερο. Το lapis lazuli όμως είναι διαφορετικό από όλα τα άλλα και αυτή η μοναδικότητά του του δίνει μια συναισθηματική άρα και ανεκτίμητη αξία."There's nothing like lapis lazuli" όπως λέει και η Victoria Legrand.
Μια από τις καλύτερες στιγμές ενός δίσκου όπου οι Here We Go Magic έφτασαν στην κορύφωσή τους - με τα μέχρι σήμερα δεδομένα τουλάχιστον. Ο Luke Temple ενδοσκοπεί και παίρνει τη θέση του στους πιο ενδιαφέροντες σύγχρονους μουσικούς και στιχουργούς.
Αν
μιλάγαμε με κριτήρια δεκαετίας ΄90 αυτό το κομμάτι (ένα από τα λίγα
καλά της μπάντας) θα μου θύμιζε μια ηρωική αθλητική προσωπικότητα. Και
αυτό γιατί είναι φτιαγμένο από το ίδιο ναρκωτικό που ρίχνουν στις
cheerleaders κάθε πρωί για να είναι ενθουσιασμένες. Μια αθλητική
περίσταση, πανικός, αυτοθυσία, φανατισμός και όλα αυτά για να κερδιθεί
μια χαμένη μπάλα. Όμως ζούμε στην εποχή των αθλητών-ανδροειδών με τις
γκρίζες προσωπικότητες οπότε δεν θα επιχειρήσω να το αφιερώσω σε
κάποιον χλεχλέ στυλ Lebron, Cristiano ή Messi.
Αυτό
δεν θα έπρεπε να βρίσκεται εντός συναγωνισμού ειδικότερα σε μια τέτοια
λίστα με εναλλακτική pop/rock μουσική. Όμως η μουσική καταγωγή του Jonny
Greenwood τον βάζει στη λίστα. Εδώ χρωματίζει μια αριστουργηματική
ταινία με μια μαγευτική κλασσική σύνθεση που άλλοτε μας πάει σε
υποθαλάσσια μονοπάτια, άλλοτε σε φανταστικές σπηλιές με μυστηριώδη
τέρατα και σταλακτίτες που κρέμονται απειλητικά. Όταν συναντώνται τα RPG
με τα έγχορδα του Messiaen.
Ενάμισι χρόνο μετά την κυκλοφορία αυτού του πολύ δυναμικού και ενεργητικού τραγουδιού τα πράγματα πήραν μια τραγική τροπή για τους School Of Seven Bells. Το ιδρυτικό μέλος τους (ίδρυσε και τους Secret Machines) Benjamin Curtis έφυγε από τη ζωή. Έτσι το κομμάτι κατέληξε να είναι ένα τελευταίο - επικό αλήθεια είναι - μήνυμα αγάπης προς το shoegaze που υπηρέτησαν σε όλη τους την ύπαρξη.
Αναφέραμε
και πριν τον Frank. Το "Pyramids" όμως είναι ο βασικός λόγος που τον
αγαπήσαμε και τον ξεχωρίζει από οτιδήποτε άλλο γίνεται στη «μαύρη»
μουσική. Ουσιαστικά η Κλεοπάτρα της Αιγύπτου συναντά το "Paranoid
Android" και τα ambient στοιχεία του φλώρου John Mayer, που θυμήθηκε το
είδωλο του (Jeff Buckley), κάνουν γλυκό έρωτα στα soul φωνητικά του
Frank.
Μερικές επιλογές έχουν γίνει αντικειμενικά και δημοκρατικά. Άλλες, όπως αυτή (όπως οι περισσότερες, ποιόν κοροϊδεύουμε;), έγινε με καθαρά υποκειμενικά κριτήρια. Όχι ότι δεν είναι καταπληκτική σύνθεση - δεν θα ήθελα ποτέ να έρθω σε επικοινωνία με κάποιον που δεν του αρέσει - αλλά γιατί οι εικόνες που ξυπνάει μοιάζουν δύσκολο να τις περιγράψεις παρά μόνο αν μπορείς να τοποθετήσεις έναν προτζέκτορα στο μυαλό .Ένα άλογο ρουθουνίζει στον καυτό καλοκαιρινό ήλιο, ένα γαλαζοπούλι πετάει αρμονικά πάνω από το γρασίδι προς το επόμενο δέντρο, και μια πηγή με κρυστάλλινο νερό περιποιείται μια τρύπα στην ψυχή.
Η πεμπτουσία του Visions. Ρυθμικό αλλά και στοιχειωμένο διαπνέεται από τη σύγχρονη αντίληψη του mix-and-match σε ρούχα, μουσική, κουλτούρες, αναμνήσεις κ.λ.π. Ενδεικτικό και το videoclip που παρουσιάζει έναν φιλμικό αχταρμά που πάει από το Kill Bill, στο Blade Runner και το Mad Max.
Guy Garvey και BBC6, πόσο λιγότερα θα ξέραμε χωρίς εσάς; Φτιαγμένο με σπιτικά υλικά αλλά με φιλοδοξία να ταξιδέψει όσο πιο ανοιχτά στη θάλασσα γίνεται. Αν σκεφτεί κανείς ότι είναι μόλις το πρώτο τους άλμπουμ αν συνεχίσουν έτσι θα κρατάνε καλή συντροφιά σε όσους τους λείπουν οι Stereolab και οι Broadcast.
To 2012 ήταν μια καλή μουσική χρονιά. Απόδειξη ότι δεν είχε χρειαστεί να αναφέρουμε μέχρι τώρα την δυναμική επέμβαση των Grizzly Bear στο μουσικό έτος. Τη τρίτη θέση θα την καταλάβουν όχι με ένα αλλά με δύο κομμάτια τους. O Daniel Rossen δίνει τα πάντα του σε δύο κλασσικές Grizzly Bear συνθέσεις που είναι από τις καλύτερες που έχουν γράψει από εποχής Horn Of Plenty. Και τα δύο μοιάζουν με θριαμβευτικούς αποχαιρετισμούς σε παλιές αγάπες, πάντα στο νοσταλγικό μελωδικό τους στυλ μόνο που εδώ πραγματικά υπερχειλίζουν από το συναίσθημα και την εσωτερική τρικυμία. Ο Ed Droste βάζει τις δικές του φωνητικές πινελιές αφήνοντας τον Rossen να λάμψει και να φτάσει σε κρεσέντο που ραγίζουν ακόμα και τα τσιμέντα. Στα κρεσέντο των Grizzly Bear όμως δεν γιορτάζει όλη η πλάση όπως σε άλλες περιπτώσεις. Αντίθετα μαζεύουν όλη τη νεκρή ύλη και τη μετατρέπουν σε ενέργεια που απελευθερώνεται και κλονίζει την - έτσι και αλλιώς εύθραυστη - ανθρώπινη ύπαρξη.
Είναι η μουσική στιγμή που η Natasha Khan αγγίζει την ωριμότητα. Και δεν είναι τόσο βαρετή η ιδέα της ωριμότητας όσο ακούγεται. Πάντοτε οι δίσκοι της είχαν μεγάλο συναισθηματικό βάρος. Όμως ποτέ δεν ακούστηκε τόσο συγκεντρωμένη, με συντονισμένη την καρδιά και το μυαλό, και τόσο εύστοχη στις παρατηρήσεις της. Οι στίχοι είναι ελπιδοφόροι και μέσω αυτών προσκαλεί όποιον αισθάνεται έτοιμος να βουτήξει προς το άγνωστο με την ελπίδα να βρεί μαγικό μαργαριτάρι. "Baby, let your hair down., It's time to get enchanted. You're a deep sea diver. Tides are turning in your favour." Κάθε στιγμή δισταγμού και αυτολύπησης ξεπλένεται από το κύμα και έστω και αν κανείς δεν εγγυάται την μαγευτική παραλία στο τέλος του δρόμου αυτή η περιπέτεια αρκεί να φέρει την μεταμόρφωση. Η μεταμόρφωση που η Natasha Khan γίνεται από ένα (όμορφο είναι η αλήθεια) παπί σε μεγαλοπρεπή και σίγουρο για τον εαυτό του κύκνο.
Σαν ιδέα δεν είναι πρωτότυπη. Οι Tindersticks δανείζονται θεματικά στοιχεία από το "Lola" των Kinks και ηχητικά από το "The Gift" των Velvet Underground. Θα μπορούσε να ήταν μια μουσική συνάντηση των δύο συνθέσεων.
Στην πραγματικότητα είναι κάτι καλύτερο ακόμα και από αυτό αλλά και από την κάθε μια επιρροή ξεχωριστά. Τρυπάει την επιφάνεια της τρανσέξουαλ Λόλας, που περπατάει αστεία και μιλάει με βαριά φωνή, και σκαρώνει μια καθαρά αγγλική, σύγχρονη, αναλυτική, νουάρ, φλεγματική, αστική ιστορία με αφηγητή τον πιανίστα της μπάντας David Boulter. Μια ιστορία σχολαστικής ζωής και ρουτίνας μετατρέπεται σε μια συγκινητική ιστορία έρωτα που δεν γνωρίζει όρια γένους ή φυλής.
Μουσικά, το κομμάτι ηχογραφήθηκε με τη binaural μέθοδο, τα φωνητικά από το ένα ηχείο η μουσική από το άλλο, όπως και το "The Gift" μεταξύ άλλων. Αντί όμως για ένα live τζαμάρισμα έχουμε μια πολύ στοχευμένη αλλά και χαλαρωτική jazz που ζει και αναπνέει μαζί με την ιστορία. Ξεκινάει μυστηριωδώς και με δισταγμό σαν τις πρώτες πινελιές ενός πίνακα. Ξεσπάει ανεξέλεγκτα στη νέα γνωριμία, ακριβώς σαν την καρδιά που χτυπάει σαν ταμπούρλο και με ενθουσιασμό σε αυτές τις περιπτώσεις, ενώ το αλκοόλ ρέει και το ορμέμφυτο ρίχνει σφυριές στα νηφάλια κύτταρα στέλνοντάς τα για ύπνο. Ώσπου αυτή η πίεση ηρεμεί και η μουσική μας κουβαλά σε ένα απαλό σαν μετάξι, και ερωτικό σαν άρωμα φινάλε όπου περιέχει και την μεγάλη αποκάλυψη που δεν είναι αρκετή να χαλάσει μια υπέροχη βραδιά που καταχωρείται στις καλές της ζωής.
"The end of a perfect
day. The taste of chocolate, cigarette, and orange liqueur made it even
seem better. I undid her tartan miniskirt, pulled off her black wool
tights, my lips moved up her legs... What the fuck? I had a large hard
dick poking me in the eye. "Shit! You're a chap!" I felt like jumping
through the window, screaming, I couldn't move...
She... he... still looked the same... I had a pain in my head, I wanted to do something, say something...
He was holding me, sobbing... "you must have known, how could you not
tell?" And "I love you, I can be your woman..." His eyes were still
beautiful, deep brown, his lips still chocolatey and orangey.
"Shit!" I said, "I was never a breast man, anyway..."
