You got something more than curls /You ain't like those other girls

Στις ευχάριστες μουσικές επιστροφές της χρονιάς συγκαταλέγεται ο νέος δίσκος των The Jesus and Mary Chain, 19 χρόνια μετά την τελευταία κυκλοφορία τους, με τον τίτλο Damage and Joy. Ο δίσκος συνοδεύτηκε από σεβαστή κριτική και εμπορική απήχηση ενώ για το Some Beans ήταν ακόμα ένας κρίκος στην πετυχημένη αλυσίδα των δυναμικών επιστροφών ροκ συγκροτημάτων που μεγαλούργησαν στις αρχές των '90s.

Την αρχή έκαναν πέρυσι οι Suede (αν και τυπικά η πρώτη τους απόπειρα -άνευ Bernard Butler- επανασύνδεσης ήταν το Bloodsports του 2013) και οι Lush με το υπέροχο "Out of Control" ενώ φέτος συνέχισαν θριαμβευτικά οι Ride με έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς που διανύουμε. Ένας δίσκος όχι απλή αναβίωση αλλά και με σύγχρονες ιδέες σε παραγωγή -ενός εκ των σημαντικότερων καλλιτεχνών ηλεκτρονικής μουσικής του σήμερα- του Erol Alkan. Ξεφύγαμε όμως από το θέμα μας λόγω του συναρπαστικού Weather Diaries.

To θέμα μας είναι τα αδέλφια Reid που ξαναμπαίνουν στον μουσικό χάρτη, και γιατί όχι άλλωστε; Η πορεία τους τους εξασφαλίζει τον τίτλο ενός εκ των επιδραστικότερων συγκροτημάτων του "θορύβου" και της indie pop/rock. Άρα ό,τι γίνεται σήμερα από τα νέα συγκροτήματα οφείλεται σε κάποιο ποσοστό και σε αυτούς, οπότε γιατί να μην πάρουν και αυτοί τα αργοπορημένα συγχαρητήριά τους από ένα μεγαλύτερο κοινό;

Στο "The Two of Us", μια από τις κάμποσες χαρούμενες και κολλητικές στιγμές του δίσκου, ίσως στην πιο, η Sky Ferreira σιγοντάρει τον Jim Reid σε ένα ρομαντικό και αθώο άσμα άδολου, σχεδόν εφηβικού έρωτα, διακηρύσσοντας  "The two of us are getting high / We don't need drugs 'cause we know how to fly".

Ναι καλά....

Οι The Jesus And Mary Chain δεν απαιτούν πολλά πράγματα από τον ακροατή. Μοιάζουν απλά να είναι χαρούμενοι που ξαναπαίζουν μαζί και ξαναβρίσκουν τη φωνή τους μέσω του ιστορικού «οχήματός» τους. Ας τους απολαύσουμε, σκεπτόμενοι ότι πριν δέκα χρόνια αυτό, όπως και πολλά άλλα από τα reunion που γίνονται τώρα τελευταία, δεν θα μπορούσαμε ούτε να το διανοηθούμε.
Και στο κάτω-κάτω, μπορεί τα μαλλιά να έχουν λιγοστέχει αλλά η ψυχή παραμένει.

Tweet

The day you moved off/ The whole village mourned/ Love's no kind of joke/ Or something small

Από τις περιπτώσεις που η κλασσική ροκ φωτογραφία με τα μέλη ενός συγκροτήματος να κοιτούν σε διαφορετική κατεύθυνση είναι και επίκαιρη

Με ένα τελευταίο "hurrah", που έλεγε και ο ηλίθιος πρίγκηπας Γεώργιος o 'Δ, μας άφησαν οι αγαπημένοι μας Wild Beasts. Το "Punk Drunk and Trembling" είναι μια όμορφη σύνοψη της βραχύβιας αλλά εξαιρετικής πορείας τους.

Σε αυτά τα δέκα, περίπου, χρόνια δισκογραφίας μας άφησαν έναν αριστουργηματικό δίσκο (Two Dancers) δύο γεμάτους με πανέμορφη, αισθησιακή ηλεκτρονική pop μουσική (Smother και Present Tense), και τον πρώτο (Limbo Panto) και τελευταίο (Boy King) που είχαν τις στιγμές τους. Γιατί διαλύθηκαν δεν μας εξήγησαν. Ίσως θεώρησαν ότι μουσικά έφτασαν μέχρι εκεί που μπορούσαν να φτάσουν ως τετραμελής μπάντα; Ίσως βαρέθηκαν να παίζουν μαζί από το σχολείο; Ίσως συνέβη κάτι πιο δραματικό όπως για παράδειγμα ένα ερωτικό τρίγωνο, ένας ζηλιάρης εραστής και μια απόπειρα αυτοκτονίας; Όχι απαραιτήτως με αυτή τη σειρά.

Το σίγουρο είναι πως οι γιγάντιες ανδρόγυνες ερμηνείες του Hayden Thorpe, οι kinky μπασογραμμές και η βαρύτονη σιγουριά στη φωνή του Tom Fleming, αλλά και οι Ben Little (κιθάρα), Chris Talbot (ντραμς) θα μας απασχολήσουν και στο μέλλον είτε μόνοι τους είτε παρέα με άλλους.

Tweet