Επιτέλους, ήρθε η στιγμή που περιμένατε! (Το ξέρουμε ότι δυσκολευόσασταν να κοιμηθείτε τελευταία!) Μετά από επανειλημμένες ακροάσεις σε λίγες εκατοντάδες δίσκους και μερικές χιλιάδες τραγούδια, μπορούμε πλέον να βάλουμε καπάκι στο μουσικό 2011 και να δούμε τι μας έμεινε περισσότερο. Και μας έμειναν, όπως θα δείτε σε αυτό και τα επόμενα ποστς, πολλά.
Τα κομμάτια που μας άρεσαν ήταν πάρα πολλά οπότε το να ξεχωρίσουμε (και να γράψουμε για) τα κορυφαία 60 δεν ήταν καθόλου εύκολη δουλειά, αλλά δεν θέλαμε να αδικήσουμε κανένα απ'όλα όσα μας κράτησαν συντροφιά σε μια πολύ γεμάτη χρονιά. Έτσι λοιπόν...
60. Jamie Woon - "Night Air" από το Mirrorwriting
Δε μας έφτανε ο James Blake, έχουμε και τους κλώνους του. Κι όμως, o Jamie Woon μας αγγίζει περισσότερο καθώς με την κλασική r'n'b φωνή του εξυμνεί τη νυχτερινή αύρα, τον αέρα της νύχτας μέσα στον οποίο μπορεί να χαθεί, να αισθανθεί ο εαυτός του. Πεντακάθαρη παραγωγή αλλά και μίνιμαλ ατμόσφαιρα συνθέτουν ένα φόντο αρκούντως σκοτεινό και ψυχρό για να κάνει ακόμα πειστικότερα τα παρακάλια του να έρθει η νύχτα γρηγορότερα.
59. My Brightest Diamond - "Escape Routes" από το All Things Will Unwind
Τη στιγμή που όλος ο κόσμος αναζητά απεγνωσμένα οδούς διαφυγής η Shara Worden προσπαθεί να τις κόψει ώστε να μείνει επιτέλους αντιμέτωπη με το αντικείμενο του πόθου. Μέσα σε ένα τραγούδι μεταβάλλεται από αυθόρμητη και παιχνιδιάρα σε ελαφρώς mistress κι από εκεί σε παρακαλεστική και τρυφερή, με τα έγχορδα και τα πνευστά να ακολουθούν τις διαθέσεις της και τις μεταβολές του τόνου της απολαυστικής φωνής της.
58. Mogwai - "Mexican Grand Prix" από το Hardcore Will Never Die, But You Will
Κι όμως είναι ακόμα εδώ. Οι Σκωτσέζοι, αν και παλιοί στο κουρμπέτι, εξακολουθούν να ψάχνουν τρόπους να μπολιάσουν με φρεσκάδα τον δύσκολα φρεσκαρίσιμο ήχο τους και να που εδώ τα καταφέρνουν. Ένα γκαζωμένο κομμάτι όπως αξίζει στον τίτλο του, αλλά όχι με τον τρόπο που θα περίμενε κανείς από τους Mogwai -με τις κιθάρες να λυσσομανάνε- αλλά με έναν πιο γραμμικό τρόπο, με τα keyboards να κατέχουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Μακάρι να ήταν ακόμα εδώ κι εκείνη η εποχή που ο (λατρεμένος μου) Alain Prost μονομαχούσε με τον Senna (ναι καλά διαβάσατε, εγώ ήμουν με τον κοντοπίθαρο και μυτόγκα πλην όμως πανεξυπνο Γάλλο και όχι με το τεκνό απ'τη Βραζιλία) και η F1 είχε πραγματικό ενδιαφέρον. Respect.
57. Lykke Li - "I Follow Rivers" από το Wounded Rhymes
Η γλυκούλα Σουηδέζα μεγάλωσε και μας δήλωσε καθαρά και ξάστερα ότι έγινε γυναίκα, κάτι ιδιαίτερα προφανές στο μακράν πιο πιασάρικο κομμάτι του φετινού της δίσκου. Τα κρουστά θυμίζουν κάτι από τον παιχνιδιάρικο χαρακτήρα του ντεμπούτου της αλλά η ίδια βρίσκεται αλλού, διατεθειμένη να διασχίσει βουνά και λαγκάδια -ή μάλλον ποτάμια και θάλασσες- για να βρει τον αγαπημένο της. Βρε Lykke μου άστο καλύτερα, μπορεί να έχεις γίνει τάρανδος μέχρι να τα καταφέρεις.
56. Feist - "The Bad In Each Other" από το Metals
Το τραγούδι που άνοιγε τον περσινό δίσκο της Καναδέζας καλλιτέχνιδος το έκανε με εμφατικό τρόπο. Με το κουπλέ να θυμίζει κάτι από Walkabouts στα πιο δυνατά τους (τουλάχιστον σ'εμένα -δεν ξέρω ακριβώς γιατί αλλά η κιθάρα και η ερμηνεία μου έκαναν ένα τέτοιο κλικ) και το ρεφραίν να σε σκλαβώνει με το μελαγχολικό γύρισμά τουκαι τα πνευστά στο background, έκανε μεμιάς σαφείς της προθέσεις της να ακουστεί στο ραδιόφωνο αλλά με έναν διαφορετικό τρόπο από τα χαριτωμένα χιτς του The Reminder. Και τα κατάφερε μια χαρά.
55. Kate Bush - "Wild Man" από το 50 Words for Snow
Ένα από τα γεγονότα που σημάδεψαν το μουσικό 2011 ήταν και η επιστροφή της Kate Bush. Τα τραγούδια του «θεματικού» της δίσκου αποκαλύπτονταν σιγά-σιγά στον υπομονετικό ακροατή και το single αυτό δεν αποτελεί εξαίρεση. Αναπτύσσεται με χάρη, ξεδιπλώνοντας τρεις διαφορετικές «κινήσεις» που βασίζονται σε μικρά, κομψά ριφάκια και ένα ρεφραίν όπου η συνύπαρξή της με τον Andy Fairweather Low μοιάζει με κάτι που θα μπορούσε να έχει γράψει ο David Bowie στις αρχές των '80s. Οποία τιμή για το Yeti των Ιμαλαΐων να έχει γραφτεί τέτοιο έπος για χάρη του.
54. Tinariwen - "Tenere Taqqim Tossam" από το Tassili
Στην αρχή σε κερδίζει ο ακατάπαυστος, γήινος ρυθμός. Μετά σε κρατάνε δεμένο οι ακουστικές κιθάρες που πλέκονται γύρω του. Μετά τα διπλά φωνητικά, το ξανασμίξιμο των μισών TV On The Radio με τα μακρινά ξαδέρφια στα χώματα της μαμάς Αφρικής. Η πιο πλούσια αλλά και πιο ρημαγμένη ήπειρος του πλανήτη μας παράγει πολύ μοντέρνα μουσική όταν της δοθεί το φως της ημέρας.
53. Papercuts - "I'll See You Later I Guess" από το Fading Parade
Οι Papercuts είναι σαν έναν κόσμος μέσα στον οποίο βυθίζεσαι και μπορείς να μείνεις εκεί για ώρες, χαμένος μέσα στον γλυκό και πυκνό, σαν σιροπιασμένο καταΐφι, ήχο τους. Κι αν ο φετινός τους δίσκος δεν είχε τόσα highlights όσα το προπέρσινο You Can Have What You Want, τούτο εδώ το κομμάτι έφτανε και περίσσευε για να μας λιγώσει ευχάριστα.
52. Austra - "Darken Her Horse" από το Feel It Break
Μπορεί να φταίει το άλογο του τίτλου, μπορεί τα μπιτάκι, μπορεί και η κάπως σκοτεινή ατμόσφαιρα, αλλά το εναρκτήριο κομμάτι του ντεμπούτου των Καναδών Austra μας θύμισε λίγο Bat For Lashes. Φυσικά η φωνή της Natasha Khan είναι πολύ πιο αισθησιακή και πολυεπίπεδη αλλά και η Katie Stelmanis έχει την προσωπικότητά της. Το κομμάτι χτίζεται σιγά-σιγά γύρω της, σαν πύργος από μικρά και κομψά ηλεκτρονικά Lego, προς μια έντονη μελωδία από αυτές που στοιχειώνουν το μυαλό για μέρες.
51. Toro Y Moi - "Intro Chi Chi" από το Underneath the Pine
Ο κος Toro Y Moi είναι γνωστός ως ένας από τους πρωθιερείς του περίφημου κινήματος (να'χαμε να λέγαμε) chillwave κι αν υπάρχει ένα κομμάτι σε ολόκληρο τον περσινό του δίσκο που εγώ προσωπικά θα περιέγραφα με αυτόν τον όρο, θα ήταν αυτό. Ευχάριστα άμορφα κιθαριστικά κύματα με εξίσου άμορφα γυναικεία φωνητικά στον αφρό στολίζονται με κορδέλες ηλεκτρικού πιάνου, καθώς ένας πολύ χαλαρός και ελαφρώς χορευτικός ρυθμός υπογραμμίζει τη χαρούμενη αυτή ζάλη. Από την άλλη, το πιθανότερο είναι ότι δεν ξέρω τι ακριβώς ορίζουν οι μουσικοκριτικοί ως chillwave και μάλλον δε με πολυενδιαφέρει να μάθω. Προτιμώ να κρατήσω αυτό το μικρό δειγματάκι.
Δε μας έφτανε ο James Blake, έχουμε και τους κλώνους του. Κι όμως, o Jamie Woon μας αγγίζει περισσότερο καθώς με την κλασική r'n'b φωνή του εξυμνεί τη νυχτερινή αύρα, τον αέρα της νύχτας μέσα στον οποίο μπορεί να χαθεί, να αισθανθεί ο εαυτός του. Πεντακάθαρη παραγωγή αλλά και μίνιμαλ ατμόσφαιρα συνθέτουν ένα φόντο αρκούντως σκοτεινό και ψυχρό για να κάνει ακόμα πειστικότερα τα παρακάλια του να έρθει η νύχτα γρηγορότερα.
59. My Brightest Diamond - "Escape Routes" από το All Things Will Unwind
Τη στιγμή που όλος ο κόσμος αναζητά απεγνωσμένα οδούς διαφυγής η Shara Worden προσπαθεί να τις κόψει ώστε να μείνει επιτέλους αντιμέτωπη με το αντικείμενο του πόθου. Μέσα σε ένα τραγούδι μεταβάλλεται από αυθόρμητη και παιχνιδιάρα σε ελαφρώς mistress κι από εκεί σε παρακαλεστική και τρυφερή, με τα έγχορδα και τα πνευστά να ακολουθούν τις διαθέσεις της και τις μεταβολές του τόνου της απολαυστικής φωνής της.
58. Mogwai - "Mexican Grand Prix" από το Hardcore Will Never Die, But You Will
Κι όμως είναι ακόμα εδώ. Οι Σκωτσέζοι, αν και παλιοί στο κουρμπέτι, εξακολουθούν να ψάχνουν τρόπους να μπολιάσουν με φρεσκάδα τον δύσκολα φρεσκαρίσιμο ήχο τους και να που εδώ τα καταφέρνουν. Ένα γκαζωμένο κομμάτι όπως αξίζει στον τίτλο του, αλλά όχι με τον τρόπο που θα περίμενε κανείς από τους Mogwai -με τις κιθάρες να λυσσομανάνε- αλλά με έναν πιο γραμμικό τρόπο, με τα keyboards να κατέχουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Μακάρι να ήταν ακόμα εδώ κι εκείνη η εποχή που ο (λατρεμένος μου) Alain Prost μονομαχούσε με τον Senna (ναι καλά διαβάσατε, εγώ ήμουν με τον κοντοπίθαρο και μυτόγκα πλην όμως πανεξυπνο Γάλλο και όχι με το τεκνό απ'τη Βραζιλία) και η F1 είχε πραγματικό ενδιαφέρον. Respect.
57. Lykke Li - "I Follow Rivers" από το Wounded Rhymes
Η γλυκούλα Σουηδέζα μεγάλωσε και μας δήλωσε καθαρά και ξάστερα ότι έγινε γυναίκα, κάτι ιδιαίτερα προφανές στο μακράν πιο πιασάρικο κομμάτι του φετινού της δίσκου. Τα κρουστά θυμίζουν κάτι από τον παιχνιδιάρικο χαρακτήρα του ντεμπούτου της αλλά η ίδια βρίσκεται αλλού, διατεθειμένη να διασχίσει βουνά και λαγκάδια -ή μάλλον ποτάμια και θάλασσες- για να βρει τον αγαπημένο της. Βρε Lykke μου άστο καλύτερα, μπορεί να έχεις γίνει τάρανδος μέχρι να τα καταφέρεις.
56. Feist - "The Bad In Each Other" από το Metals
Το τραγούδι που άνοιγε τον περσινό δίσκο της Καναδέζας καλλιτέχνιδος το έκανε με εμφατικό τρόπο. Με το κουπλέ να θυμίζει κάτι από Walkabouts στα πιο δυνατά τους (τουλάχιστον σ'εμένα -δεν ξέρω ακριβώς γιατί αλλά η κιθάρα και η ερμηνεία μου έκαναν ένα τέτοιο κλικ) και το ρεφραίν να σε σκλαβώνει με το μελαγχολικό γύρισμά τουκαι τα πνευστά στο background, έκανε μεμιάς σαφείς της προθέσεις της να ακουστεί στο ραδιόφωνο αλλά με έναν διαφορετικό τρόπο από τα χαριτωμένα χιτς του The Reminder. Και τα κατάφερε μια χαρά.
55. Kate Bush - "Wild Man" από το 50 Words for Snow
Ένα από τα γεγονότα που σημάδεψαν το μουσικό 2011 ήταν και η επιστροφή της Kate Bush. Τα τραγούδια του «θεματικού» της δίσκου αποκαλύπτονταν σιγά-σιγά στον υπομονετικό ακροατή και το single αυτό δεν αποτελεί εξαίρεση. Αναπτύσσεται με χάρη, ξεδιπλώνοντας τρεις διαφορετικές «κινήσεις» που βασίζονται σε μικρά, κομψά ριφάκια και ένα ρεφραίν όπου η συνύπαρξή της με τον Andy Fairweather Low μοιάζει με κάτι που θα μπορούσε να έχει γράψει ο David Bowie στις αρχές των '80s. Οποία τιμή για το Yeti των Ιμαλαΐων να έχει γραφτεί τέτοιο έπος για χάρη του.
54. Tinariwen - "Tenere Taqqim Tossam" από το Tassili
Στην αρχή σε κερδίζει ο ακατάπαυστος, γήινος ρυθμός. Μετά σε κρατάνε δεμένο οι ακουστικές κιθάρες που πλέκονται γύρω του. Μετά τα διπλά φωνητικά, το ξανασμίξιμο των μισών TV On The Radio με τα μακρινά ξαδέρφια στα χώματα της μαμάς Αφρικής. Η πιο πλούσια αλλά και πιο ρημαγμένη ήπειρος του πλανήτη μας παράγει πολύ μοντέρνα μουσική όταν της δοθεί το φως της ημέρας.
53. Papercuts - "I'll See You Later I Guess" από το Fading Parade
Οι Papercuts είναι σαν έναν κόσμος μέσα στον οποίο βυθίζεσαι και μπορείς να μείνεις εκεί για ώρες, χαμένος μέσα στον γλυκό και πυκνό, σαν σιροπιασμένο καταΐφι, ήχο τους. Κι αν ο φετινός τους δίσκος δεν είχε τόσα highlights όσα το προπέρσινο You Can Have What You Want, τούτο εδώ το κομμάτι έφτανε και περίσσευε για να μας λιγώσει ευχάριστα.
52. Austra - "Darken Her Horse" από το Feel It Break
Μπορεί να φταίει το άλογο του τίτλου, μπορεί τα μπιτάκι, μπορεί και η κάπως σκοτεινή ατμόσφαιρα, αλλά το εναρκτήριο κομμάτι του ντεμπούτου των Καναδών Austra μας θύμισε λίγο Bat For Lashes. Φυσικά η φωνή της Natasha Khan είναι πολύ πιο αισθησιακή και πολυεπίπεδη αλλά και η Katie Stelmanis έχει την προσωπικότητά της. Το κομμάτι χτίζεται σιγά-σιγά γύρω της, σαν πύργος από μικρά και κομψά ηλεκτρονικά Lego, προς μια έντονη μελωδία από αυτές που στοιχειώνουν το μυαλό για μέρες.
51. Toro Y Moi - "Intro Chi Chi" από το Underneath the Pine
Ο κος Toro Y Moi είναι γνωστός ως ένας από τους πρωθιερείς του περίφημου κινήματος (να'χαμε να λέγαμε) chillwave κι αν υπάρχει ένα κομμάτι σε ολόκληρο τον περσινό του δίσκο που εγώ προσωπικά θα περιέγραφα με αυτόν τον όρο, θα ήταν αυτό. Ευχάριστα άμορφα κιθαριστικά κύματα με εξίσου άμορφα γυναικεία φωνητικά στον αφρό στολίζονται με κορδέλες ηλεκτρικού πιάνου, καθώς ένας πολύ χαλαρός και ελαφρώς χορευτικός ρυθμός υπογραμμίζει τη χαρούμενη αυτή ζάλη. Από την άλλη, το πιθανότερο είναι ότι δεν ξέρω τι ακριβώς ορίζουν οι μουσικοκριτικοί ως chillwave και μάλλον δε με πολυενδιαφέρει να μάθω. Προτιμώ να κρατήσω αυτό το μικρό δειγματάκι.
50. EMA - "The Grey Ship" από το Past Life Martyred Saints
Κάτω από το συνθλιπτικό hype που στοιβάχθηκε τη φετινή χρονιά στην ποδιά της ξανθούλας κοπελίτσας από τη Νότια Ντακότα κρυβόταν ένας συμπαθητικός δίσκος με κάποια προφανή highlights που θα ήταν κρίμα να μην αναφερθούν αν ήθελε κάποιος να είναι αντικειμενικός. Κι εμάς εδώ στο sb μας αρέσει να είμαστε τέτοιοι. Το "Grey Ship" αποτελείται από τρία ευδιάκριτα «μέρη» και ειδικά το μεσαίο, με το ψιθυριστό "I hear them calling....." να το διατρέχει επίμονα και τον μικρό κιθαριστικό κυκλώνα να σέρνεται απειλητικά, πολύ μου άρεσε. Αν ήταν και λιγότερο cheesy οι κιθάρες προς το τέλος θα μ'άρεσε ακόμα περισσότερο, αλλά σε γενικές γραμμές καταφέρνει πολύ καλά να μεταφέρει την αίσθηση ενός γκρίζου πλοίου που πλησιάζει, βαρύ και άγριο, από κάπου βόρεια. Όχι μικρό επίτευγμα.
49. The Revival Hour - "Hold Back" από το Hold Back / Run Away 7"
Ω DM, πόσο μας έλειψες! Ναι κυρίες και κύριοι, παραδεχόμαστε εδώ και τώρα και χωρίς περιστροφές ότι ο DM Stith ήταν ο καλλιτέχνης του οποίου την επιστροφή περιμέναμε με τη μεγαλύτερη ανυπομονησία το 2011 (ΟΚ, εξαιρούνται οι προφανείς). Ίσως επειδή θεωρούμε το Heavy Ghost ένα από τα πιο υποτιμημένα και καταπληκτικά albums της περασμένης δεκαετίας -τι ίσως, σίγουρα. Τελικά ο DM επέλεξε για το '11 να μας αφήσει μόνο ένα δειγματάκι από όχι ακριβώς τον 2ο δίσκο του αλλά ένα side-project, καθώς η κατεύθυνση που φαίνεται να ακολουθεί το υλικό που ηχογράφησε με τον John Lapham (των επίσης υποτιμημένων The Earlies) δεν έχει την παραμικρή ηχητική σχέση με το προ διετίας αριστούργημά του, κινούμενο σε πολύ πιο soul μονοπάτια. Έστω κι έτσι όμως τη δόση μας την πήραμε και περιμένουμε το δίσκο φέτος και φυσικά το πραγματικό follow-up όποτε δεήσει να το φτιάξει.
48. Jesca Hoop - "City Bird" από το Snowglobe EP
Η πρώην baby-sitter του Tom Waits και νυν προστατευόμενη των Elbow έκανε φέτος ένα χαμηλ(ότερ)ων τόνων διάλειμμα με το ακουστικό Snowglobe EP, το οποίο περιείχε μερικά από τα ομορφότερα τραγούδια που έχει γράψει. Τούτο εδώ το νοσταλγικό κομμάτι έκανε το μυαλό μου να ανοίξει το μπαούλο με τις αναμνήσεις της παιδικής μου ηλικίας και ν'ανασύρει την υπέροχη ακουστική εκτέλεση της Χαρούλας Αλεξίου στο «Άντρα Μου Πάει», κι ίσως αυτό να με έκανε να το διαλέξω από τα υπόλοιπα, αλλά όπως και να έχει η νεαρά μοιάζει να το κατέχει το άθλημα και να αξίζει τις συστάσεις της.
47. Wye Oak - "The Alter" από το Civilian
Η Jenn Wasner ανοίγει το κομμάτι με την κάπως μπλαζέ ερμηνεία της τεντώνοντας νωχελικά τη μελωδία πάνω στον mid-tempo καμβά που πλέκουν τα κρουστά και τα πλήκτρα. Η υπόλοιπη μπάντα συμπληρώνει το παζλ με περίσσια αυτοπεποίθηση -καταρράκτες από κιθαριστικές περικοκλάδες πέφτουν με χάρη εδώ κι εκεί και το πιάνο γεμίζει γλυκά τα κενά. Ένα indie rock κομμάτι που αποπνέει άνεση και στυλ -πόσο συχνά το συναντάμε αυτό τελευταία;
46. Saskatchewan - "Skinny Dipping" από το Skinny Dipping 7"
Αν οι Beach House έκαναν περισσότερη παρέα απ'ό,τι έπρεπε με τον Ariel Pink, θα είχαμε σαν αποτέλεσμα κάτι σαν κι αυτό. Για να είμαστε ακόμα πιο ακριβείς, επανειλημμένες ακροάσεις του κομματιού μας έφεραν στο μυαλό το πολυαγαπημένο μας "Gila" -νικητή, ας μην ξεχνάμε, του βαρύτιμου τροπαίου του Some Beans (Uptight) Song of the Year 2008. Μελωμένα keyboards που σε πνίγουν με τη γλύκα τους συνοδεύονται από έναν σχεδόν αισθησιακό ρυθμό που υπαγορεύεται από reggae κρουστά, ενώ στο background τσουπωτές κιθάρες σέρνονται φιλήδονα και δίνουν περαιτέρω βάθος στον ήδη πλούσιο ήχο. Οι πιτσιρικάδες από το Orlando μόλις ξεκίνησαν και μένει να δούμε πού αλλού θα μας πάνε.
45. Elbow - "Lippy Kids" από το Build A Rocket Boys!
Ποιός μπορεί ν'αντισταθεί στον Guy Garvey όταν μαλώνει τρυφερά τα σημερινά (και τα αυριανά, κ.ο.κ.) σκατίπαιδα που δεν καταλαβαίνουν πόσο όμορφα είναι τα χρόνια που ζουν και πόσο πολύ θα τ'αναπολούν κάποτε; Ειδικά όταν το κομμάτι φωτίζεται ολόκληρο από τη μαγική κιθάρα που μπαίνει στο 1'30" και διανθίζεται από υπέροχα επαναλαμβανόμενα μικρά πιανιστικά στολίδια. Θα ήθελα πολύ να μπορούσα να του πω ότι είναι υπερβολικός αλλά έλα μου που δεν είναι...
44. Guillemots - "Walk the River" από το Walk the River
O Fyfe Dangerfield είναι μια μοναδική περίπτωση στο σύγχρονο μουσικό τοπίο. Τη στιγμή που δεκάδες ψιλο- (ή και χοντρο-) ατάλαντοι/ες πιάνουν την καλή επειδή απλά έχουν καλό μάνατζερ ή marketing team, έχεις αυτόν εδώ τον τύπο που έχει τόσες ικανότητες που δεν ξέρει τι να τις πρωτοκάνει. Με αποτέλεσμα να φτιάχνει δίσκους τόσο βαρυφορτωμένους που να χάνεσαι. Ευτυχώς σε κάθε έναν τους θυμάται να βάλει και κάποια άμεσα, πανέμορφα ποπ κομμάτια σαν κι αυτό για να μην ξεχνάμε ότι έχουμε να κάνουμε με έναν πολύ ικανό νέο μουσικό που αν κάποτε μαζέψει λίγο τις ιδέες του μπορεί και να βγάλει ένα αριστούργημα.
43. Delicate Steve - "Butterfly" από το Wondervisions
Μια χαρούμενη μελωδία που πάλλεται, φωτεινή και χρωματιστή, με λεπτεπίλεπτες, χαριτωμένες κινήσεις στο φως της ημέρας ακολουθώντας έναν κάπως ακανόνιστο, ζωηρό ρυθμό. Τί σας θυμίζει; Μα φυσικά μια πεταλούδα. Υποθέτουμε ότι αυτό ήταν το σκεπτικό του 23χρονου μουλτιινστρουμενταλίστα Steve Marion απ'το New Jersey όταν έψαχνε τίτλο για το ορχηστρικό αυτό κομμάτι. Ένα από τα πολλά πρώην παιδιά-θαύματα, νυν one-man-bands που γνωρίσαμε την περσινή χρονιά.
42. Einar Stray - "Yr Heart Isn't a Heart" από το Chiaroscuro
Ο νεαρός Νορβηγός μας συστήθηκε φέτος, μεταξύ άλλων και με αυτό το γλυκύτατο ντουέτο. Ζωηρά κρουστά συνοδεύουν την υπέροχη μελωδία που κρατούν μαζί το βιολί και το πιάνο, ενώ το ρυθμό διακόπτουν οι νεανικές φωνές του ίδιου και της κοπελιάς για να στήσουν το μικρό τους διάλογο. Η καρδιά σας δεν είναι καρδιά αν πείτε όχι σ'ένα τέτοιο ηχητικό ζαχαρωτό.
41. JJ Johanson - "Shadows" από το Spellbound
Τα χρόνια πέρασαν από την εποχή του "So Tell the Girls That I Am Back in Town" και του "It Hurts Me So" αλλά ο παλιόφιλος Jay-Jay είναι ακόμα εδώ, συμπαθέσταοτς όπως τον ξέραμε με το ξανθό του μαλλάκι και τη γλυκιά του φωνούλα. Και μας προσφέρει ένα πολύ ενδοσκοπικό κομμάτι, γραμμένο θαρρείς ενώ χάζευε το νυχτερινό σουηδικό ουρανό περιμένοντας το Βόρειο Σέλας να φανεί. Το πιάνο έρχεται παγωμένο σαν αρκτικό αεράκι και βάζει τη μελωδία στη θέση της, ολοκληρώνοντας το όμορφο κάδρο. Χαρήκαμε πολύ με την επίσκεψή σου, Jay-Jay, να μας ξανάρθεις.
Κάτω από το συνθλιπτικό hype που στοιβάχθηκε τη φετινή χρονιά στην ποδιά της ξανθούλας κοπελίτσας από τη Νότια Ντακότα κρυβόταν ένας συμπαθητικός δίσκος με κάποια προφανή highlights που θα ήταν κρίμα να μην αναφερθούν αν ήθελε κάποιος να είναι αντικειμενικός. Κι εμάς εδώ στο sb μας αρέσει να είμαστε τέτοιοι. Το "Grey Ship" αποτελείται από τρία ευδιάκριτα «μέρη» και ειδικά το μεσαίο, με το ψιθυριστό "I hear them calling....." να το διατρέχει επίμονα και τον μικρό κιθαριστικό κυκλώνα να σέρνεται απειλητικά, πολύ μου άρεσε. Αν ήταν και λιγότερο cheesy οι κιθάρες προς το τέλος θα μ'άρεσε ακόμα περισσότερο, αλλά σε γενικές γραμμές καταφέρνει πολύ καλά να μεταφέρει την αίσθηση ενός γκρίζου πλοίου που πλησιάζει, βαρύ και άγριο, από κάπου βόρεια. Όχι μικρό επίτευγμα.
49. The Revival Hour - "Hold Back" από το Hold Back / Run Away 7"
Ω DM, πόσο μας έλειψες! Ναι κυρίες και κύριοι, παραδεχόμαστε εδώ και τώρα και χωρίς περιστροφές ότι ο DM Stith ήταν ο καλλιτέχνης του οποίου την επιστροφή περιμέναμε με τη μεγαλύτερη ανυπομονησία το 2011 (ΟΚ, εξαιρούνται οι προφανείς). Ίσως επειδή θεωρούμε το Heavy Ghost ένα από τα πιο υποτιμημένα και καταπληκτικά albums της περασμένης δεκαετίας -τι ίσως, σίγουρα. Τελικά ο DM επέλεξε για το '11 να μας αφήσει μόνο ένα δειγματάκι από όχι ακριβώς τον 2ο δίσκο του αλλά ένα side-project, καθώς η κατεύθυνση που φαίνεται να ακολουθεί το υλικό που ηχογράφησε με τον John Lapham (των επίσης υποτιμημένων The Earlies) δεν έχει την παραμικρή ηχητική σχέση με το προ διετίας αριστούργημά του, κινούμενο σε πολύ πιο soul μονοπάτια. Έστω κι έτσι όμως τη δόση μας την πήραμε και περιμένουμε το δίσκο φέτος και φυσικά το πραγματικό follow-up όποτε δεήσει να το φτιάξει.
48. Jesca Hoop - "City Bird" από το Snowglobe EP
Η πρώην baby-sitter του Tom Waits και νυν προστατευόμενη των Elbow έκανε φέτος ένα χαμηλ(ότερ)ων τόνων διάλειμμα με το ακουστικό Snowglobe EP, το οποίο περιείχε μερικά από τα ομορφότερα τραγούδια που έχει γράψει. Τούτο εδώ το νοσταλγικό κομμάτι έκανε το μυαλό μου να ανοίξει το μπαούλο με τις αναμνήσεις της παιδικής μου ηλικίας και ν'ανασύρει την υπέροχη ακουστική εκτέλεση της Χαρούλας Αλεξίου στο «Άντρα Μου Πάει», κι ίσως αυτό να με έκανε να το διαλέξω από τα υπόλοιπα, αλλά όπως και να έχει η νεαρά μοιάζει να το κατέχει το άθλημα και να αξίζει τις συστάσεις της.
47. Wye Oak - "The Alter" από το Civilian
Η Jenn Wasner ανοίγει το κομμάτι με την κάπως μπλαζέ ερμηνεία της τεντώνοντας νωχελικά τη μελωδία πάνω στον mid-tempo καμβά που πλέκουν τα κρουστά και τα πλήκτρα. Η υπόλοιπη μπάντα συμπληρώνει το παζλ με περίσσια αυτοπεποίθηση -καταρράκτες από κιθαριστικές περικοκλάδες πέφτουν με χάρη εδώ κι εκεί και το πιάνο γεμίζει γλυκά τα κενά. Ένα indie rock κομμάτι που αποπνέει άνεση και στυλ -πόσο συχνά το συναντάμε αυτό τελευταία;
46. Saskatchewan - "Skinny Dipping" από το Skinny Dipping 7"
Αν οι Beach House έκαναν περισσότερη παρέα απ'ό,τι έπρεπε με τον Ariel Pink, θα είχαμε σαν αποτέλεσμα κάτι σαν κι αυτό. Για να είμαστε ακόμα πιο ακριβείς, επανειλημμένες ακροάσεις του κομματιού μας έφεραν στο μυαλό το πολυαγαπημένο μας "Gila" -νικητή, ας μην ξεχνάμε, του βαρύτιμου τροπαίου του Some Beans (Uptight) Song of the Year 2008. Μελωμένα keyboards που σε πνίγουν με τη γλύκα τους συνοδεύονται από έναν σχεδόν αισθησιακό ρυθμό που υπαγορεύεται από reggae κρουστά, ενώ στο background τσουπωτές κιθάρες σέρνονται φιλήδονα και δίνουν περαιτέρω βάθος στον ήδη πλούσιο ήχο. Οι πιτσιρικάδες από το Orlando μόλις ξεκίνησαν και μένει να δούμε πού αλλού θα μας πάνε.
45. Elbow - "Lippy Kids" από το Build A Rocket Boys!
Ποιός μπορεί ν'αντισταθεί στον Guy Garvey όταν μαλώνει τρυφερά τα σημερινά (και τα αυριανά, κ.ο.κ.) σκατίπαιδα που δεν καταλαβαίνουν πόσο όμορφα είναι τα χρόνια που ζουν και πόσο πολύ θα τ'αναπολούν κάποτε; Ειδικά όταν το κομμάτι φωτίζεται ολόκληρο από τη μαγική κιθάρα που μπαίνει στο 1'30" και διανθίζεται από υπέροχα επαναλαμβανόμενα μικρά πιανιστικά στολίδια. Θα ήθελα πολύ να μπορούσα να του πω ότι είναι υπερβολικός αλλά έλα μου που δεν είναι...
44. Guillemots - "Walk the River" από το Walk the River
O Fyfe Dangerfield είναι μια μοναδική περίπτωση στο σύγχρονο μουσικό τοπίο. Τη στιγμή που δεκάδες ψιλο- (ή και χοντρο-) ατάλαντοι/ες πιάνουν την καλή επειδή απλά έχουν καλό μάνατζερ ή marketing team, έχεις αυτόν εδώ τον τύπο που έχει τόσες ικανότητες που δεν ξέρει τι να τις πρωτοκάνει. Με αποτέλεσμα να φτιάχνει δίσκους τόσο βαρυφορτωμένους που να χάνεσαι. Ευτυχώς σε κάθε έναν τους θυμάται να βάλει και κάποια άμεσα, πανέμορφα ποπ κομμάτια σαν κι αυτό για να μην ξεχνάμε ότι έχουμε να κάνουμε με έναν πολύ ικανό νέο μουσικό που αν κάποτε μαζέψει λίγο τις ιδέες του μπορεί και να βγάλει ένα αριστούργημα.
43. Delicate Steve - "Butterfly" από το Wondervisions
Μια χαρούμενη μελωδία που πάλλεται, φωτεινή και χρωματιστή, με λεπτεπίλεπτες, χαριτωμένες κινήσεις στο φως της ημέρας ακολουθώντας έναν κάπως ακανόνιστο, ζωηρό ρυθμό. Τί σας θυμίζει; Μα φυσικά μια πεταλούδα. Υποθέτουμε ότι αυτό ήταν το σκεπτικό του 23χρονου μουλτιινστρουμενταλίστα Steve Marion απ'το New Jersey όταν έψαχνε τίτλο για το ορχηστρικό αυτό κομμάτι. Ένα από τα πολλά πρώην παιδιά-θαύματα, νυν one-man-bands που γνωρίσαμε την περσινή χρονιά.
42. Einar Stray - "Yr Heart Isn't a Heart" από το Chiaroscuro
Ο νεαρός Νορβηγός μας συστήθηκε φέτος, μεταξύ άλλων και με αυτό το γλυκύτατο ντουέτο. Ζωηρά κρουστά συνοδεύουν την υπέροχη μελωδία που κρατούν μαζί το βιολί και το πιάνο, ενώ το ρυθμό διακόπτουν οι νεανικές φωνές του ίδιου και της κοπελιάς για να στήσουν το μικρό τους διάλογο. Η καρδιά σας δεν είναι καρδιά αν πείτε όχι σ'ένα τέτοιο ηχητικό ζαχαρωτό.
41. JJ Johanson - "Shadows" από το Spellbound
Τα χρόνια πέρασαν από την εποχή του "So Tell the Girls That I Am Back in Town" και του "It Hurts Me So" αλλά ο παλιόφιλος Jay-Jay είναι ακόμα εδώ, συμπαθέσταοτς όπως τον ξέραμε με το ξανθό του μαλλάκι και τη γλυκιά του φωνούλα. Και μας προσφέρει ένα πολύ ενδοσκοπικό κομμάτι, γραμμένο θαρρείς ενώ χάζευε το νυχτερινό σουηδικό ουρανό περιμένοντας το Βόρειο Σέλας να φανεί. Το πιάνο έρχεται παγωμένο σαν αρκτικό αεράκι και βάζει τη μελωδία στη θέση της, ολοκληρώνοντας το όμορφο κάδρο. Χαρήκαμε πολύ με την επίσκεψή σου, Jay-Jay, να μας ξανάρθεις.
40. The Horrors - "You Said" από το Skying
Το μυαλουδάκι του Badwan Faris παρήγαγε πολύ πράμα μέσα στο 2011 κι από όλα αυτά περισσότερο μας άρεσε αυτό το χαλαρό κομμάτι απ'το Skying με το πνεύμα των SImple Minds να πλανάται από πάνω του. "After the crash come the waves/ And leave you with nothing/ At least next to nothing" εκφέρει κουρασμένα ο Badwan την ώρα που πλήκτρα και κιθάρες με μπόλικη ηχώ στροβιλίζονται γύρω του. Βυθιζόμαστε με πλήρη επίγνωση των συνεπειών, μία εκ των οποίων είναι ότι το 4ο αποτέλεσμα όταν ψάχνουμε το κομμάτι στο youtube είναι αυτό.
39. Snowman - "Snakes & Ladders" από το Absence
Μυστηριώδες και απόμακρο τόσο όσο πρέπει για να είναι ελαφρώς λάγνο, το εναρκτήριο κομμάτι στον τελευταίο, δυστυχώς, δίσκο των Αυστραλών μας εισάγει πολύ πειστικά -και μας προετοιμάζει κατάλληλα για ό,τι θα συναντήσουμε- στον κόσμο τους. Τα έντονα tribal στοιχεία παντρεύονται με ambient περάσματα και τους ακολουθούμε στο αμφιβόλου κατάληξης «φιδάκι» τους.
38. John Vanderslice - "Overcoat" από το White Wilderness
Δεν ξέρω γιατί ο Γιάννης βαντερΦέτα δεν έκανε το χιτάκι που του αξίζει μετά από τόσα αφοσιωμένα χρόνια αξιόλογης ποπ συγγραφής με τούτο το διαμαντάκι. Από εκείνα τα κομμάτια που μπαίνουν σε soundtracks indie ταινιών και κατόπιν άκοπα στα mp3 players δεκάδων πιτσιρικάδων, το "Overcoat" συνδυάζει όλα όσα πρέπει να έχει ένα τέτοιου είδους hit: έντονα κρουστά, χαριτωμένη και κάπως μελαγχολική μελωδία, έξυπνα σκοραρισμένα και τοποθετημένα έγχορδα και μια από βάθους καρδιάς ερμηνεία από την πανέμορφη, εύθραυστη φωνή του John. Προσπεράστηκε άδικα.
37. Junior Boys - "Playtime" από το It's All True
Babymaking music από τους μάστορες του είδους. Μάλιστα αυτή τη φορά προτιμήσαμε ένα κομμάτι που σε ρίχνει κατευθείαν στο κρεβάτι, ενώ από τους προηγούμενους δίσκους είχαμε διαλέξει εκείνα που σε έλιωναν στην πίστα πρώτα. Μερικές φορές όμως οι εισαγωγές δεν είναι απαραίτητες.
36. Ensemble - "Imprints" από το Excerpts
Με πολύ κόπο και μεράκι έφτιαξε το φετινό δίσκο των Ensemble ο Γάλλος Olivier Alary και του πήρε τρία ολόκληρα χρόνια. Όταν όμως βγαίνουν κομμάτια σαν κι αυτό, μάλλον άξιζε τόσος καιρός. Τα φωνητικά της Darcy Conroy θυμίζουν λίγο Dido αλλά το κομμάτι είναι τόσο γοητευτικό και αιθέριο, με τα απαλά του κρουστά και την κιθάρα που κυλά σα ρυάκι, που μεμιάς η εικόνα αυτή φεύγει από το μυαλό. Τα backing vocals συμπληρώνουν το νεραϊδένιο σκηνικό και πέντε λεπτά περνάνε χωρίς να το καταλάβεις, καθώς το τραγούδι σβήνει ήσυχα όπως άρχισε. Απλά μαγευτικό.
35. Julianna Barwick - "White Flag" από το The Magic Place
Οι αλλεπάλληλες στρώσεις από αρμονίες έχουν γίνει μόδα εδώ και κάμποσα χρόνια αλλά το 2011 για πρώτη φορά φορέθηκε τόσο πολύ ως επιρροή η εκκλησιαστική μουσική. Η νεαρά, που εδρεύει στο πάντα δημιουργικό hotspot του Brooklyn, αποτέλεσε ίσως την χαρακτηριστικότερη εκπρόσωπο του είδους, καθώς το ντεμπούτο της είχε τις εκκλησιαστικές αρμονίες σαν βασικό του συστατικό. Σε αυτό το κομμάτι η αλληλουχία των ηχητικών στρώσεων παράγει ένα αποτέλεσμα πραγματικά ευφορικό, ικανό να σε στείλει σε ένα Μαγικό Μέρος όπως ακριβώς υπόσχεται η συσκευασία.
34. Lisa Hannigan - "Paper House" από το Passenger
Το Λιζάκι το γνωρίσαμε τυχαία πριν 3 σχεδόν χρόνια ψάχνοντας για νέους Ιρλανδούς καλλιτέχνες όταν φτιάχναμε το tracklist της εκπομπής προς τιμήν του Αγίου Πατρικίου. Η αίσθηση του «χειροποίητου» και η γλυκύτητα που απέπνεαν τα τραγούδια του ντεμπούτου της υπάρχει ακόμα και στον περσινό δεύτερο δίσκο της η βελούδινη φωνή της απλώθηκε σε μερικές πραγματικά πολύ όμορφες συνθέσεις. Όπως αυτό εδώ το συννεφένιο κομμάτι, από αυτά που λες κι έχουν φτιαχτεί για να ντύνουν φθινοπωρινές διαδρομές και γυναικείες ονειροπολήσεις χωρίς να καταλαβαίνουν από μουσικές μόδες. Η δε κορύφωση με τα έγχορδα στο τέλος, αν και εύκολη λύση σε πολλά τραγούδια, δεν μπορεί παρά να φέρει μια μικρή ανατριχίλα.
33. Thurston Moore - "Circulation" από το Demolished Thoughts
Δεν ξέρουμε αν ο δίσκος αυτός έχει να κάνει με την κρίση στο γάμο των Mr & Mrs Sonic Youth αλλά η εσωτερική, ήρεμα βίαιη φύση του δείχνει ότι δεν αποκλείεται. Ας είναι όμως -δεν θα προσπαθήσουμε να τους τα ξαναφτιάξουμε αν είναι ο Thurston να φτιάχνει τραγούδια σαν κι αυτό. Ένας μικρός ανεμοστρόβιλος προερχόμενος από την ακουστική του κιθάρα και ένα οργισμένο βιολί, ένας τόνος απειλητικός και ταυτόχρονα ελκυστικός και ζεστός, ένα κομμάτι που μας πηγαίνει πίσω στα '90s όπως τα λατρέψαμε -σκοτεινά, εσωστρεφή και πληγωμένα. Καμιά φορά τα αγοράκια είναι τα πιο ευαίσθητα πλασματάκια σε ένα ζευγάρι.
32. Panda Bear - "Scheherazade" από το Tomboy
Μινιμαλιστικό, μυστηριώδες και ταυτόχρονα βαρύ με εξωτικά αρώματα, δε θα μπορούσε να είναι πιο ταιριαστό με τον τίτλο του και όλα όσα κρύβονται πίσω από το όνομα της μυθικής Σεχραζάντ. Οι αραιά αλλά στρατηγικά τοποθετημένες νότες του πιάνου κλέβουν την παράσταση από τη σχεδόν ερωτική vocal line και τα στολίδια στο background. Μακράν ό,τι ομορφότερο έχει φτιάξει μόνος του ο κος Lennox.
31. Tom Waits - "Get Lost" από το Bad As Me
Αν το να ακούτε ειδήσεις έχει γίνει πια ανυπόφορο, τί άλλο μπορείτε να ακούσετε; Το some beans έχει να σας προτείνει ένα κομμάτι από αυτά που σε κάνουν όχι απλά να ξεφεύγεις αλλά να θέλεις να χορέψεις μέσα στη μέση του δρόμου. Δια χειρός, μυαλού και στόματος Tom Waits έρχεται φρέσκο-φρέσκο να μας κάνει να ξεχαστούμε και να φέρει ένα χαμόγελο στα χείλη και πολύ κούνημα στους γοφούς μας. Οταν όλα γύρω μοιάζουν να πηγαίνουν σκατά, ίσως αυτή να είναι η μόνη λύση.
Το μυαλουδάκι του Badwan Faris παρήγαγε πολύ πράμα μέσα στο 2011 κι από όλα αυτά περισσότερο μας άρεσε αυτό το χαλαρό κομμάτι απ'το Skying με το πνεύμα των SImple Minds να πλανάται από πάνω του. "After the crash come the waves/ And leave you with nothing/ At least next to nothing" εκφέρει κουρασμένα ο Badwan την ώρα που πλήκτρα και κιθάρες με μπόλικη ηχώ στροβιλίζονται γύρω του. Βυθιζόμαστε με πλήρη επίγνωση των συνεπειών, μία εκ των οποίων είναι ότι το 4ο αποτέλεσμα όταν ψάχνουμε το κομμάτι στο youtube είναι αυτό.
39. Snowman - "Snakes & Ladders" από το Absence
Μυστηριώδες και απόμακρο τόσο όσο πρέπει για να είναι ελαφρώς λάγνο, το εναρκτήριο κομμάτι στον τελευταίο, δυστυχώς, δίσκο των Αυστραλών μας εισάγει πολύ πειστικά -και μας προετοιμάζει κατάλληλα για ό,τι θα συναντήσουμε- στον κόσμο τους. Τα έντονα tribal στοιχεία παντρεύονται με ambient περάσματα και τους ακολουθούμε στο αμφιβόλου κατάληξης «φιδάκι» τους.
38. John Vanderslice - "Overcoat" από το White Wilderness
Δεν ξέρω γιατί ο Γιάννης βαντερΦέτα δεν έκανε το χιτάκι που του αξίζει μετά από τόσα αφοσιωμένα χρόνια αξιόλογης ποπ συγγραφής με τούτο το διαμαντάκι. Από εκείνα τα κομμάτια που μπαίνουν σε soundtracks indie ταινιών και κατόπιν άκοπα στα mp3 players δεκάδων πιτσιρικάδων, το "Overcoat" συνδυάζει όλα όσα πρέπει να έχει ένα τέτοιου είδους hit: έντονα κρουστά, χαριτωμένη και κάπως μελαγχολική μελωδία, έξυπνα σκοραρισμένα και τοποθετημένα έγχορδα και μια από βάθους καρδιάς ερμηνεία από την πανέμορφη, εύθραυστη φωνή του John. Προσπεράστηκε άδικα.
37. Junior Boys - "Playtime" από το It's All True
Babymaking music από τους μάστορες του είδους. Μάλιστα αυτή τη φορά προτιμήσαμε ένα κομμάτι που σε ρίχνει κατευθείαν στο κρεβάτι, ενώ από τους προηγούμενους δίσκους είχαμε διαλέξει εκείνα που σε έλιωναν στην πίστα πρώτα. Μερικές φορές όμως οι εισαγωγές δεν είναι απαραίτητες.
36. Ensemble - "Imprints" από το Excerpts
Με πολύ κόπο και μεράκι έφτιαξε το φετινό δίσκο των Ensemble ο Γάλλος Olivier Alary και του πήρε τρία ολόκληρα χρόνια. Όταν όμως βγαίνουν κομμάτια σαν κι αυτό, μάλλον άξιζε τόσος καιρός. Τα φωνητικά της Darcy Conroy θυμίζουν λίγο Dido αλλά το κομμάτι είναι τόσο γοητευτικό και αιθέριο, με τα απαλά του κρουστά και την κιθάρα που κυλά σα ρυάκι, που μεμιάς η εικόνα αυτή φεύγει από το μυαλό. Τα backing vocals συμπληρώνουν το νεραϊδένιο σκηνικό και πέντε λεπτά περνάνε χωρίς να το καταλάβεις, καθώς το τραγούδι σβήνει ήσυχα όπως άρχισε. Απλά μαγευτικό.
35. Julianna Barwick - "White Flag" από το The Magic Place
Οι αλλεπάλληλες στρώσεις από αρμονίες έχουν γίνει μόδα εδώ και κάμποσα χρόνια αλλά το 2011 για πρώτη φορά φορέθηκε τόσο πολύ ως επιρροή η εκκλησιαστική μουσική. Η νεαρά, που εδρεύει στο πάντα δημιουργικό hotspot του Brooklyn, αποτέλεσε ίσως την χαρακτηριστικότερη εκπρόσωπο του είδους, καθώς το ντεμπούτο της είχε τις εκκλησιαστικές αρμονίες σαν βασικό του συστατικό. Σε αυτό το κομμάτι η αλληλουχία των ηχητικών στρώσεων παράγει ένα αποτέλεσμα πραγματικά ευφορικό, ικανό να σε στείλει σε ένα Μαγικό Μέρος όπως ακριβώς υπόσχεται η συσκευασία.
34. Lisa Hannigan - "Paper House" από το Passenger
Το Λιζάκι το γνωρίσαμε τυχαία πριν 3 σχεδόν χρόνια ψάχνοντας για νέους Ιρλανδούς καλλιτέχνες όταν φτιάχναμε το tracklist της εκπομπής προς τιμήν του Αγίου Πατρικίου. Η αίσθηση του «χειροποίητου» και η γλυκύτητα που απέπνεαν τα τραγούδια του ντεμπούτου της υπάρχει ακόμα και στον περσινό δεύτερο δίσκο της η βελούδινη φωνή της απλώθηκε σε μερικές πραγματικά πολύ όμορφες συνθέσεις. Όπως αυτό εδώ το συννεφένιο κομμάτι, από αυτά που λες κι έχουν φτιαχτεί για να ντύνουν φθινοπωρινές διαδρομές και γυναικείες ονειροπολήσεις χωρίς να καταλαβαίνουν από μουσικές μόδες. Η δε κορύφωση με τα έγχορδα στο τέλος, αν και εύκολη λύση σε πολλά τραγούδια, δεν μπορεί παρά να φέρει μια μικρή ανατριχίλα.
33. Thurston Moore - "Circulation" από το Demolished Thoughts
Δεν ξέρουμε αν ο δίσκος αυτός έχει να κάνει με την κρίση στο γάμο των Mr & Mrs Sonic Youth αλλά η εσωτερική, ήρεμα βίαιη φύση του δείχνει ότι δεν αποκλείεται. Ας είναι όμως -δεν θα προσπαθήσουμε να τους τα ξαναφτιάξουμε αν είναι ο Thurston να φτιάχνει τραγούδια σαν κι αυτό. Ένας μικρός ανεμοστρόβιλος προερχόμενος από την ακουστική του κιθάρα και ένα οργισμένο βιολί, ένας τόνος απειλητικός και ταυτόχρονα ελκυστικός και ζεστός, ένα κομμάτι που μας πηγαίνει πίσω στα '90s όπως τα λατρέψαμε -σκοτεινά, εσωστρεφή και πληγωμένα. Καμιά φορά τα αγοράκια είναι τα πιο ευαίσθητα πλασματάκια σε ένα ζευγάρι.
32. Panda Bear - "Scheherazade" από το Tomboy
Μινιμαλιστικό, μυστηριώδες και ταυτόχρονα βαρύ με εξωτικά αρώματα, δε θα μπορούσε να είναι πιο ταιριαστό με τον τίτλο του και όλα όσα κρύβονται πίσω από το όνομα της μυθικής Σεχραζάντ. Οι αραιά αλλά στρατηγικά τοποθετημένες νότες του πιάνου κλέβουν την παράσταση από τη σχεδόν ερωτική vocal line και τα στολίδια στο background. Μακράν ό,τι ομορφότερο έχει φτιάξει μόνος του ο κος Lennox.
31. Tom Waits - "Get Lost" από το Bad As Me
Αν το να ακούτε ειδήσεις έχει γίνει πια ανυπόφορο, τί άλλο μπορείτε να ακούσετε; Το some beans έχει να σας προτείνει ένα κομμάτι από αυτά που σε κάνουν όχι απλά να ξεφεύγεις αλλά να θέλεις να χορέψεις μέσα στη μέση του δρόμου. Δια χειρός, μυαλού και στόματος Tom Waits έρχεται φρέσκο-φρέσκο να μας κάνει να ξεχαστούμε και να φέρει ένα χαμόγελο στα χείλη και πολύ κούνημα στους γοφούς μας. Οταν όλα γύρω μοιάζουν να πηγαίνουν σκατά, ίσως αυτή να είναι η μόνη λύση.
30. Washed Out - "Amor Fati" από το Within And Without
Ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς εκπρόσωπους της μόδας των συγκροτημάτων κρεβατοκάμαρας (δηλαδή ένας τύπος στην κρεβατοκάμαρά του που βγάζει ήχο τόσο πλήρη που ακούγεται σαν συγκρότημα -για να μην παρεξηγούμαστε!), o Ernest Greene παρήγαγε έναν από τους μικρούς ύμνους της χρονιάς. Μια πολύ απλή αλλά και εξαιρετικά κολλητική μελωδία και ένας ήχος φερμένος από τις πίστες των ντίσκο των '80s και περασμένος από το σύγχρονο ηχητικό στεγνοκαθαριστήριο αρκούν για να το κάνουν ένα πλήρες, έτοιμο και μάλλον διαχρονικό -τελικά- χιτ.
29. Jonny - "English Lady" από το Jonny
Όταν δυο από τους πιο ταλαντούχους βρετανούς τραγουδοποιούς των τελευταίων 20 χρόνων ενώνουν τις δυνάμεις τους είναι αναμενόμενο να προκύψει κάτι πολύ καλό και, φυσικά, πολύ βρετανικό. Θυμίζοντας περισσότερο Gorky's από Teenage Fanclub, το "English Lady" είναι όπως ακριβώς μπορεί να το φανταστεί κανείς από τον τίτλο του, γεμάτο από κλασική μελωδία και αρώματα της βρετανικής εξοχής. Δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο απ'αυτούς.
28. Bombay Bicycle Club - "Lights Out, Words Gone" από το A Different Kind Of Fix
Η κιθάρα και το μπάσο που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά του κομματιού μοιάζουν δανεισμένα από ραδιοφωνικά rock-lite χιτάκια των '80s (ίσως θυμίζουν και λίγο Police;), ο χαλαρός ρυθμός και τα εξίσου laid-back φωνητικά πάλι παραπέμπουν σε κάτι που δεν θα'πρεπε να μου αρέσει τόσο... Αλλά ο συνδυασμός όλων των παραπάνω και ο τρόπος που οι Λονδρέζοι έχουν δέσει όλα τα layers μεταξύ τους έκανε τα αυτιά μας να το ερωτευτούν από την πρώτη ακρόαση. Αν προσθέσουμε και την φαινομενικά πολύ απλή αλλά και εκνευριστικά αξιομνημόνευτη μελωδία, ιδού η συνταγή της επιτυχίας.
27. Real Estate - "Green Aisles" από το Days
Υπνωτικές κιθάρες και ένα μοτίβο στα ντραμς που επανέρχεται επίμονα και εθιστικά σε καίρια σημεία. Τα φωνητικά πλέουν ήρεμα κάπου ανάμεσα στους υπόλοιπους ήχους και σε τραβάνε να βουτήξεις στο βυθό αυτού του σαγηνευτικού κομματιού που ξεχώριζε σαν τη μύγα μες στο γάλα από έναν κάπως μονοδιάστατο κατά τα άλλα δίσκο.
26. The Smith Westerns - "Still New" από το Dye It Blonde
Το αυτό (μύγα, γάλα, κτλ) συνέβη και με αυτό το κομμάτι από το δεύτερο δίσκο του τρίου απ'το Σικάγο. Η υπέροχη κιθάρα που δένει τις στροφές μεταξύ τους μοιάζει σα να έχει βγει από τα χεράκια ενός νεκραναστημένου George Harrison ενώ το γλυκύτατο ρεφραίν θα πρέπει να το έχει κάνει χιτάκι από αυτά που χορεύουν τα νεαρά Αμερικανάκια στα prom dances. Ακαταμάχητο.
25. Memory Tapes - "Sun Hits" από το Player Piano
Το κλασικό κομμάτι που ξεπετάγεται ξαφνικά στο στερεοφωνικό του αυτοκινήτου ενώ οδηγείς και πάντα ρωτάς τι στο καλό είναι αυτό και ο συνοδηγός σου γκρινιάζει ότι είναι η τριακοστή φορά που ρωτάς για το ίδιο τραγούδι. Δε φταίω εγώ όμως, φταίει ο κος Memory Tapes, κατά κόσμον Dayve Hawk, ο οποίος μας παρέδωσε ένα κομμάτι τόσο χαρούμενο και κολλητικό, με ένα ριφάκι που γαντζώνεται στο μυαλό σου για μέρες αλλά κάθε φορά σε πιάνει στον ύπνο όταν ξεπροβάλλει ενώ κάνεις κάτι τόσο πεζό όσο το να ψάχνεις για πάρκινγκ στο Παγκράτι. Ηλιόλουστο όπως αρμόζει στον τίτλο του.
24. Ringo Deathstarr - "Imagine Hearts" από το Colour Trip
Οι Serena Maneesh της φετινής χρονιάς ονομάζονταν Ringo Deathstarr. Πιο ποπ αλλά εξίσου φασαριόζοι με τους Νορβηγούς συμμαθητές τους στην τάξη του Kevin Shields, οι πιτσιρικάδες από το Texas δείχνουν ολοκάθαρα τις προθέσεις και τις επιρροές τους από το πρώτο κομμάτι του δίσκου τους, χαρίζοντάς μας το πιο χοροπηδηχτό κομμάτι του 2011. Όχι απλά ευπρόσδεκτο, μάλλον απαραίτητο.
23. Wilco - "Art of Almost" από το The Whole Love
Περιμένομε γύρω στα 10 χρόνια να ξανακάνει ο Jeff Tweedy βουτιά στα alt (ή art;) country νερά της φαντασίας του, αλλά μας αντάμειψε πλουσιοπάροχα με αυτό το επτάλεπτο έπος. Δεν είμαι απόλυτα σίγουρη αν το κιθαριστικό ξέσπασμα στο δεύτερο μισό έπρεπε να είναι τόσο απλωμένο και τόσο έντονο, αλλά το πρώτο μισό αξίζει και με το παραπάνω τα λεφτά του κομματιού. Τα κομψότατα μπλιμπλίκια, οι κιθάρες, τα έγχορδα και διάφοροι άλλοι ήχοι πλέκουν ένα θαυμαστό χαλί ενοσω ο Jeff μας εξηγεί πώς τελειοποίησε την τέχνη του σχεδόν. Ισως γι'αυτό το κομμάτι τελειώνει έτσι, θέλοντας να μας πει ότι ΣΧΕΔΟΝ τα κατάφερε να φτιάξει ένα αριστούργημα.
22. John Maus - "Quantum Leap" από το We Must Become the Pitiless Censors of Ourselves
Τα πλήκτρα στο ξεκίνημα μοιάζουν να έρχονται κατευθείαν από τον «Κοντό με τη Γραβάτα» της Ριτάρας ενώ το μπάσο-ραχοκοκαλιά του κομματιού από τις χρυσές μέρες του Peter Hook. Τα φωνητικά μπαίνουν βαρύτονα και λίγο ζαλισμένα σαν ένας μεθυσμένος Ian Curtis να τα ηχογραφεί από τον άλλο κόσμο. Ξαφνικά, ένα keyboard που μοιάζει να έχει έρθει κατευθείαν από το "And When the Rain Begins to Fall" περνώντας από ένα διαστημικό φίλτρο στέλνει το εθιστικό ρεφραίν στη στρατόσφαιρα, καθώς φαντάζεσαι έναν αστρικό Φλωρινιώτη να κουνιέται γεμάτος νάζι στην πίστα φορώντας ένα φουλ στρασάτο κοστούμι. Ακροβατώντας στη λεπτή γραμμή που χωρίζει το κιτς από το εμπνευσμένο, ο John Maus μας χαρίζει ένα από τα μεγαλύτερα κολλήματα του 2011.
21. Bill Callahan - "Baby's Breath" από το Apocalypse
Μέσα σε μια μουσική πραγματικότητα όπου η μόδα επιτάσσει συνθετικούς ήχους και ψιλοχαζοχαρούμενα θέματα, ο Bill Callahan με τις σκονισμένες '90s κιθάρες του, την αχυρένια φωνή του και τις ερινύες του πορεύεται σαν φτωχός και μόνος καουμπόυ. Σκαλίζει πράγματα που μιλούσαν γι'αυτά οι παλιοί bluesmen και παίζει με το τέμπο του κομματιού για να δώσει ένταση και έμφαση εκεί που η περίτεχνη δίηγησή του το επιβάλλει. Απόλυτα καλοδεχούμενη μια τέτοια δόση διαχρονικότητας και συντριβής στις μέρες μας.
Ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς εκπρόσωπους της μόδας των συγκροτημάτων κρεβατοκάμαρας (δηλαδή ένας τύπος στην κρεβατοκάμαρά του που βγάζει ήχο τόσο πλήρη που ακούγεται σαν συγκρότημα -για να μην παρεξηγούμαστε!), o Ernest Greene παρήγαγε έναν από τους μικρούς ύμνους της χρονιάς. Μια πολύ απλή αλλά και εξαιρετικά κολλητική μελωδία και ένας ήχος φερμένος από τις πίστες των ντίσκο των '80s και περασμένος από το σύγχρονο ηχητικό στεγνοκαθαριστήριο αρκούν για να το κάνουν ένα πλήρες, έτοιμο και μάλλον διαχρονικό -τελικά- χιτ.
29. Jonny - "English Lady" από το Jonny
Όταν δυο από τους πιο ταλαντούχους βρετανούς τραγουδοποιούς των τελευταίων 20 χρόνων ενώνουν τις δυνάμεις τους είναι αναμενόμενο να προκύψει κάτι πολύ καλό και, φυσικά, πολύ βρετανικό. Θυμίζοντας περισσότερο Gorky's από Teenage Fanclub, το "English Lady" είναι όπως ακριβώς μπορεί να το φανταστεί κανείς από τον τίτλο του, γεμάτο από κλασική μελωδία και αρώματα της βρετανικής εξοχής. Δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο απ'αυτούς.
28. Bombay Bicycle Club - "Lights Out, Words Gone" από το A Different Kind Of Fix
Η κιθάρα και το μπάσο που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά του κομματιού μοιάζουν δανεισμένα από ραδιοφωνικά rock-lite χιτάκια των '80s (ίσως θυμίζουν και λίγο Police;), ο χαλαρός ρυθμός και τα εξίσου laid-back φωνητικά πάλι παραπέμπουν σε κάτι που δεν θα'πρεπε να μου αρέσει τόσο... Αλλά ο συνδυασμός όλων των παραπάνω και ο τρόπος που οι Λονδρέζοι έχουν δέσει όλα τα layers μεταξύ τους έκανε τα αυτιά μας να το ερωτευτούν από την πρώτη ακρόαση. Αν προσθέσουμε και την φαινομενικά πολύ απλή αλλά και εκνευριστικά αξιομνημόνευτη μελωδία, ιδού η συνταγή της επιτυχίας.
27. Real Estate - "Green Aisles" από το Days
Υπνωτικές κιθάρες και ένα μοτίβο στα ντραμς που επανέρχεται επίμονα και εθιστικά σε καίρια σημεία. Τα φωνητικά πλέουν ήρεμα κάπου ανάμεσα στους υπόλοιπους ήχους και σε τραβάνε να βουτήξεις στο βυθό αυτού του σαγηνευτικού κομματιού που ξεχώριζε σαν τη μύγα μες στο γάλα από έναν κάπως μονοδιάστατο κατά τα άλλα δίσκο.
26. The Smith Westerns - "Still New" από το Dye It Blonde
Το αυτό (μύγα, γάλα, κτλ) συνέβη και με αυτό το κομμάτι από το δεύτερο δίσκο του τρίου απ'το Σικάγο. Η υπέροχη κιθάρα που δένει τις στροφές μεταξύ τους μοιάζει σα να έχει βγει από τα χεράκια ενός νεκραναστημένου George Harrison ενώ το γλυκύτατο ρεφραίν θα πρέπει να το έχει κάνει χιτάκι από αυτά που χορεύουν τα νεαρά Αμερικανάκια στα prom dances. Ακαταμάχητο.
25. Memory Tapes - "Sun Hits" από το Player Piano
Το κλασικό κομμάτι που ξεπετάγεται ξαφνικά στο στερεοφωνικό του αυτοκινήτου ενώ οδηγείς και πάντα ρωτάς τι στο καλό είναι αυτό και ο συνοδηγός σου γκρινιάζει ότι είναι η τριακοστή φορά που ρωτάς για το ίδιο τραγούδι. Δε φταίω εγώ όμως, φταίει ο κος Memory Tapes, κατά κόσμον Dayve Hawk, ο οποίος μας παρέδωσε ένα κομμάτι τόσο χαρούμενο και κολλητικό, με ένα ριφάκι που γαντζώνεται στο μυαλό σου για μέρες αλλά κάθε φορά σε πιάνει στον ύπνο όταν ξεπροβάλλει ενώ κάνεις κάτι τόσο πεζό όσο το να ψάχνεις για πάρκινγκ στο Παγκράτι. Ηλιόλουστο όπως αρμόζει στον τίτλο του.
24. Ringo Deathstarr - "Imagine Hearts" από το Colour Trip
Οι Serena Maneesh της φετινής χρονιάς ονομάζονταν Ringo Deathstarr. Πιο ποπ αλλά εξίσου φασαριόζοι με τους Νορβηγούς συμμαθητές τους στην τάξη του Kevin Shields, οι πιτσιρικάδες από το Texas δείχνουν ολοκάθαρα τις προθέσεις και τις επιρροές τους από το πρώτο κομμάτι του δίσκου τους, χαρίζοντάς μας το πιο χοροπηδηχτό κομμάτι του 2011. Όχι απλά ευπρόσδεκτο, μάλλον απαραίτητο.
23. Wilco - "Art of Almost" από το The Whole Love
Περιμένομε γύρω στα 10 χρόνια να ξανακάνει ο Jeff Tweedy βουτιά στα alt (ή art;) country νερά της φαντασίας του, αλλά μας αντάμειψε πλουσιοπάροχα με αυτό το επτάλεπτο έπος. Δεν είμαι απόλυτα σίγουρη αν το κιθαριστικό ξέσπασμα στο δεύτερο μισό έπρεπε να είναι τόσο απλωμένο και τόσο έντονο, αλλά το πρώτο μισό αξίζει και με το παραπάνω τα λεφτά του κομματιού. Τα κομψότατα μπλιμπλίκια, οι κιθάρες, τα έγχορδα και διάφοροι άλλοι ήχοι πλέκουν ένα θαυμαστό χαλί ενοσω ο Jeff μας εξηγεί πώς τελειοποίησε την τέχνη του σχεδόν. Ισως γι'αυτό το κομμάτι τελειώνει έτσι, θέλοντας να μας πει ότι ΣΧΕΔΟΝ τα κατάφερε να φτιάξει ένα αριστούργημα.
22. John Maus - "Quantum Leap" από το We Must Become the Pitiless Censors of Ourselves
Τα πλήκτρα στο ξεκίνημα μοιάζουν να έρχονται κατευθείαν από τον «Κοντό με τη Γραβάτα» της Ριτάρας ενώ το μπάσο-ραχοκοκαλιά του κομματιού από τις χρυσές μέρες του Peter Hook. Τα φωνητικά μπαίνουν βαρύτονα και λίγο ζαλισμένα σαν ένας μεθυσμένος Ian Curtis να τα ηχογραφεί από τον άλλο κόσμο. Ξαφνικά, ένα keyboard που μοιάζει να έχει έρθει κατευθείαν από το "And When the Rain Begins to Fall" περνώντας από ένα διαστημικό φίλτρο στέλνει το εθιστικό ρεφραίν στη στρατόσφαιρα, καθώς φαντάζεσαι έναν αστρικό Φλωρινιώτη να κουνιέται γεμάτος νάζι στην πίστα φορώντας ένα φουλ στρασάτο κοστούμι. Ακροβατώντας στη λεπτή γραμμή που χωρίζει το κιτς από το εμπνευσμένο, ο John Maus μας χαρίζει ένα από τα μεγαλύτερα κολλήματα του 2011.
21. Bill Callahan - "Baby's Breath" από το Apocalypse
Μέσα σε μια μουσική πραγματικότητα όπου η μόδα επιτάσσει συνθετικούς ήχους και ψιλοχαζοχαρούμενα θέματα, ο Bill Callahan με τις σκονισμένες '90s κιθάρες του, την αχυρένια φωνή του και τις ερινύες του πορεύεται σαν φτωχός και μόνος καουμπόυ. Σκαλίζει πράγματα που μιλούσαν γι'αυτά οι παλιοί bluesmen και παίζει με το τέμπο του κομματιού για να δώσει ένταση και έμφαση εκεί που η περίτεχνη δίηγησή του το επιβάλλει. Απόλυτα καλοδεχούμενη μια τέτοια δόση διαχρονικότητας και συντριβής στις μέρες μας.
20. Ganglians - "Sleep" από το Still Living
Ένα κομμάτι ήσυχο όσο ο τίτλος του, μπαίνει ακροπατώντας και χώνεται κάτω απ'το δέρμα σου χωρίς να το καταλάβεις. Και μένει εκεί. Το «ακροπάτημα» οφείλεται στο πραγματικά εμπνευσμένο ριφάκι στα πλήκτρα που διατρέχει και στηρίζει το κομμάτι, επιτρέποντας στη vocal melody να πιαστεί πάνω του σαν κισσός και στο ρεφραίν να μοιάζει σαν κύμα φρεσκάδας όταν έρχεται. Τα κιθαριστικά χάδια στο βάθος το ομορφαίνουν ακόμα περισσότερο, ενώ η μικρή «γέφυρα» που εμφανίζεται στο δίλεπτο επανεμφανίζεται αργότερα και οδηγεί στον εντυπωσιακό επίλογο. Καθόλου φανφάρες από τους Σακραμεντανούς, απλά ένα μικρό indie κομψοτέχνημα.
19. Soft Province - "For Untold Days" από το Soft Province
Καλά κρυμμένο στη μέση περίπου του δίσκου των δυο Καναδών βρίσκόταν ένα κλασικό ποπ κομμάτι με μια μελωδία σχεδόν ανοιξιάτικη. Εξίσου καλά κρυμμένο μέσα στις στρώσεις από φωτεινό πιάνο και τον ηλιόλουστο ήχο είναι το παράπονο του Jace Lasek για εκείνη που έφυγε και τον άφησε αλλά και τον ενέπνευσε για να μας χαρίσει ένα τέτοιο ear candy, ΚΑΙ να μην περιμένει τον επόμενο δίσκο των Besnard Lakes για να το βγάλει. Χαλάλι της.
18. Lifeguards - "Product Head" από το Waving at the Astronauts
Μέσα στον μίνι κατακλυσμό από υλικό που μας έδωσε (και) φέτος ο Robert Pollard βρήκαμε αυτό εδώ το krautrock διαμαντάκι που σκάρωσε μαζί με τον Doug Gillard. Η κιθάρα και τα drums πλέκουν έναν ακατάπαυστο, επίμονο ρυθμό και τα πλήκτρα σκαλίζουν πάνω τους λεπτομέρειες που εντείνουν την κάπως κλειστοφοβική, απειλητική ατμόσφαιρα του κομματιού, κάτι στο οποίο συμβάλλει φυσικά και η αγχώδης, έντονη ερμηνεία του Pollard. Όσο ρετρό και μινιμαλιστικό πρέπει, άξια έγινε ένα από τα κομμάτια που ακούσαμε περισσότερο πέρυσι.
17. Active Child - "Call Me Tonight" από το You Are All I See
Εκεί που το "Big In Japan" και το "I Need A Hero" συναντούν τους Darkness (σας βλέπω εσάς που γελάτε πίσω πίσω αλλά συνεχίζω) γεννήθηκε αυτός ο μικρός ύμνος. Ο Pat Grossi αφήνει για λίγο στην άκρη το κρυστάλλινο προσωπείο που φορά στον υπόλοιπο δίσκο και την πέφτει στα ίσα στο πλάσμα των ονείρων του, με συμμάχους εθιστικά πλήκτρα και ένα ακαταμάχητα χορευτικό beat. Έχοντας περάσει το τεστ εϊτίλας του σχετικού ειδικού μας συνεργάτη, μπορεί να πάρει άξια μια θέση σε κάθε party playlist που σέβεται τον εαυτό της.
16. Anna Calvi - "Suzanne And I" από το Anna Calvi
Αν υπήρχε φέτος ένα κομμάτι που με τις πρώτες του νότες σε κέρδιζε αμέσως, αποπνέοντας τόνους σιγουριάς και αυτοπεποίθησης, ηταν αυτό. Τα drums και οι απαστράπτουσες κιθάρες της εισαγωγής στρώνουν κόκκινο χαλί για να περπατήσει πάνω του με ασορτί φόρεμα και κραγιόν η ντίβα Αννούλα με τη βροντερή φωνή της. Ο υπόλοιπος δίσκος έδειξε ότι η αυτοπεποίθησή της ήταν μεγαλύτερη απ'όση θα άξιζε το υλικό της αλλά χαλάλι, και μόνο αυτό το εντυπωσιακό κομμάτι την άξιζε.
15. Rosebuds - "Limitless Arms" από το Loud Planes Fly Low
Δεν μπορώ να φανταστώ πόσο πιο χαριτωμένο, γλυκό και αξιαγάπητο θα πρέπει να γίνει ένα κομμάτι για να το παίζουν πρωί-μεσημέρι-βράδυ όλοι οι ραδιοφωνικοί σταθμοί του κόσμου. Τα έγχορδα και οι αρμονίες του Ivan Howard υφαίνουν ένα ηχητικό τοπίο που κάνει τ'αυτιά να μελώνουν στο άκουσμά του και το να τραβηχτεί κανείς μακριά του σχεδόν αδύνατο. Σα να βλέπεις ηλιοβασίλεμα - ναι, έχεις δει χιλιάδες αλλά μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω του;
14. Luke Temple - "More Than Muscle" από το Don't Act Like You Don't Care
Το φέρνει απο'δω, το φέρνει απο'κει αλλά, έτσι στα μουλωχτά, ο Αμερικανός τραγουδοποιός έχει καταφέρει να βρίσκεται σε κάποια λίστα μας με ό,τι κι αν έχει κάνει τα τελευταία χρόνια. Κάνοντας ένα διαλειμματάκι από τους Here We Go Magic προτίμησε φέτος να μας δώσει έναν πιο προσωπικό δίσκο, αλλά η εξαιρετική ποπ γραφή του είναι κι εδώ εξίσου εμφανής. Αν θυμάστε το λατρεμένο (μου) περσινό νο1 της λίστας των κομματιών, έχουμε να κάνουμε με ένα παρόμοιας αισθητικής και αξίας ποπ διαμαντάκι.
13. The Crookes - "Laundry Murder, 1922" από το Chasing After Ghosts
Είναι μερικά τραγούδια που τ'ακούς και σκέφτεσαι ότι δεν μπορεί να έρχονται από οπουδήποτε αλλού εκτός από το Νησί... Κι αυτό εδώ είναι ένα τέτοιο τραγούδι. Από το Sheffield είναι τα παιδιά και μοιάζουν να κατέχουν την τέχνη: κουπλέ που σε τραβάει να μείνεις κι ένα τεράστιο ρεφραίν που σκάει στ'αυτιά σου γεμάτο hooks αλλά και απόλυτη φυσικότητα. Χωρίς φτιασίδια και περιστροφές, απλά κλασική βρετανική ποπ όπως πρέπει να γίνεται.
12. Cass McCombs - "County Line" από το Wit's End
Σχεδόν βλέπεις το σκηνικό μπροστά σου: μια αχανής πεδιάδα σε κάποια μεσοδυτική πολιτεία των βόρειων Η.Π.Α.. Το χιόνι που έπεφτε για μέρες έχει σκεπάσει τα πάντα και μέσα στην παγωμένη ερημιά ξεχωρίζει μόνο μια ευθεία -ένας δρόμος που τα εκχιονιστικά έχουν μετά βίας διατηρήσει καθαρό και μοιάζει να πηγαίνει απ'το πουθενά στο πουθενά 2. Το σούρουπο έχει χρωματίσει τα πάντα σκούρα μπλε και ο ήρωάς μας οδηγεί μόνος προς κάποια πόλη της οποίας τα πρώτα φώτα νομίζει ότι αχνοβλέπει τον ορίζοντα. Ξαναγυρίζει στον τόπο ενός παλιού «εγκλήματος» και το θολωμένο του μυαλό ίσα που του επιτρέπει να κρατά το αυτοκίνητο την ευθεία -οδηγεί μηχανικά καθώς η σκέψη του πετάει προς Εκείνη, όσο κι αν προσπαθεί να τη συμμαζέψει. Καλώς ορίσατε στον κόσμο -και στο αυτοκίνητο- του Cass McCombs. Θέλεις να κρατήσει πολύ η διαδρομή για να τον ακούς και να τον ξανακούς να σου λέει τις ιστορίες για το τσακισμένο «εγώ» του γιατί τις λέει τόσο, μα τόσο όμορφα. Και όχι, πριν το γράψω δεν είχα δει το video. Ευχαριστώ.
11. The Pains of Being Pure At Heart - "Heaven's Gonna Happen Now" από το Belong
Δυσκολεύτηκα πολύ να διαλέξω αν θα έβαζα στη λίστα ετούτο ή το ομώνυμο και εναρκτήριο του δίσκου, αφού το αχώριστο one-two punch που συγκροτούσαν ήταν πραγματικά ακαταμάχητο. Ένα ριφάκι βγαλμένο από τις χρυσές εποχές της '90s ποπ, ένα κομμάτι ξέχειλο από μελωδία και hooks ικανό να σου φτιάξει το κέφι οπουδήποτε κι οποτεδήποτε και να σε στείλει να χτυπηθείς ή να ανεμίσεις το μαλλί σαν 16χρονο. Οι Νεοϋορκέζοι συνέχισαν και φέτος να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα και το αποτέλεσμα μας άφησε, αν μη τι άλλο, δυο κομμάτια για όλα τα μελλοντικά καλοκαιρινά mix-cds μας.
Ένα κομμάτι ήσυχο όσο ο τίτλος του, μπαίνει ακροπατώντας και χώνεται κάτω απ'το δέρμα σου χωρίς να το καταλάβεις. Και μένει εκεί. Το «ακροπάτημα» οφείλεται στο πραγματικά εμπνευσμένο ριφάκι στα πλήκτρα που διατρέχει και στηρίζει το κομμάτι, επιτρέποντας στη vocal melody να πιαστεί πάνω του σαν κισσός και στο ρεφραίν να μοιάζει σαν κύμα φρεσκάδας όταν έρχεται. Τα κιθαριστικά χάδια στο βάθος το ομορφαίνουν ακόμα περισσότερο, ενώ η μικρή «γέφυρα» που εμφανίζεται στο δίλεπτο επανεμφανίζεται αργότερα και οδηγεί στον εντυπωσιακό επίλογο. Καθόλου φανφάρες από τους Σακραμεντανούς, απλά ένα μικρό indie κομψοτέχνημα.
19. Soft Province - "For Untold Days" από το Soft Province
Καλά κρυμμένο στη μέση περίπου του δίσκου των δυο Καναδών βρίσκόταν ένα κλασικό ποπ κομμάτι με μια μελωδία σχεδόν ανοιξιάτικη. Εξίσου καλά κρυμμένο μέσα στις στρώσεις από φωτεινό πιάνο και τον ηλιόλουστο ήχο είναι το παράπονο του Jace Lasek για εκείνη που έφυγε και τον άφησε αλλά και τον ενέπνευσε για να μας χαρίσει ένα τέτοιο ear candy, ΚΑΙ να μην περιμένει τον επόμενο δίσκο των Besnard Lakes για να το βγάλει. Χαλάλι της.
18. Lifeguards - "Product Head" από το Waving at the Astronauts
Μέσα στον μίνι κατακλυσμό από υλικό που μας έδωσε (και) φέτος ο Robert Pollard βρήκαμε αυτό εδώ το krautrock διαμαντάκι που σκάρωσε μαζί με τον Doug Gillard. Η κιθάρα και τα drums πλέκουν έναν ακατάπαυστο, επίμονο ρυθμό και τα πλήκτρα σκαλίζουν πάνω τους λεπτομέρειες που εντείνουν την κάπως κλειστοφοβική, απειλητική ατμόσφαιρα του κομματιού, κάτι στο οποίο συμβάλλει φυσικά και η αγχώδης, έντονη ερμηνεία του Pollard. Όσο ρετρό και μινιμαλιστικό πρέπει, άξια έγινε ένα από τα κομμάτια που ακούσαμε περισσότερο πέρυσι.
17. Active Child - "Call Me Tonight" από το You Are All I See
Εκεί που το "Big In Japan" και το "I Need A Hero" συναντούν τους Darkness (σας βλέπω εσάς που γελάτε πίσω πίσω αλλά συνεχίζω) γεννήθηκε αυτός ο μικρός ύμνος. Ο Pat Grossi αφήνει για λίγο στην άκρη το κρυστάλλινο προσωπείο που φορά στον υπόλοιπο δίσκο και την πέφτει στα ίσα στο πλάσμα των ονείρων του, με συμμάχους εθιστικά πλήκτρα και ένα ακαταμάχητα χορευτικό beat. Έχοντας περάσει το τεστ εϊτίλας του σχετικού ειδικού μας συνεργάτη, μπορεί να πάρει άξια μια θέση σε κάθε party playlist που σέβεται τον εαυτό της.
16. Anna Calvi - "Suzanne And I" από το Anna Calvi
Αν υπήρχε φέτος ένα κομμάτι που με τις πρώτες του νότες σε κέρδιζε αμέσως, αποπνέοντας τόνους σιγουριάς και αυτοπεποίθησης, ηταν αυτό. Τα drums και οι απαστράπτουσες κιθάρες της εισαγωγής στρώνουν κόκκινο χαλί για να περπατήσει πάνω του με ασορτί φόρεμα και κραγιόν η ντίβα Αννούλα με τη βροντερή φωνή της. Ο υπόλοιπος δίσκος έδειξε ότι η αυτοπεποίθησή της ήταν μεγαλύτερη απ'όση θα άξιζε το υλικό της αλλά χαλάλι, και μόνο αυτό το εντυπωσιακό κομμάτι την άξιζε.
15. Rosebuds - "Limitless Arms" από το Loud Planes Fly Low
Δεν μπορώ να φανταστώ πόσο πιο χαριτωμένο, γλυκό και αξιαγάπητο θα πρέπει να γίνει ένα κομμάτι για να το παίζουν πρωί-μεσημέρι-βράδυ όλοι οι ραδιοφωνικοί σταθμοί του κόσμου. Τα έγχορδα και οι αρμονίες του Ivan Howard υφαίνουν ένα ηχητικό τοπίο που κάνει τ'αυτιά να μελώνουν στο άκουσμά του και το να τραβηχτεί κανείς μακριά του σχεδόν αδύνατο. Σα να βλέπεις ηλιοβασίλεμα - ναι, έχεις δει χιλιάδες αλλά μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω του;
14. Luke Temple - "More Than Muscle" από το Don't Act Like You Don't Care
Το φέρνει απο'δω, το φέρνει απο'κει αλλά, έτσι στα μουλωχτά, ο Αμερικανός τραγουδοποιός έχει καταφέρει να βρίσκεται σε κάποια λίστα μας με ό,τι κι αν έχει κάνει τα τελευταία χρόνια. Κάνοντας ένα διαλειμματάκι από τους Here We Go Magic προτίμησε φέτος να μας δώσει έναν πιο προσωπικό δίσκο, αλλά η εξαιρετική ποπ γραφή του είναι κι εδώ εξίσου εμφανής. Αν θυμάστε το λατρεμένο (μου) περσινό νο1 της λίστας των κομματιών, έχουμε να κάνουμε με ένα παρόμοιας αισθητικής και αξίας ποπ διαμαντάκι.
13. The Crookes - "Laundry Murder, 1922" από το Chasing After Ghosts
Είναι μερικά τραγούδια που τ'ακούς και σκέφτεσαι ότι δεν μπορεί να έρχονται από οπουδήποτε αλλού εκτός από το Νησί... Κι αυτό εδώ είναι ένα τέτοιο τραγούδι. Από το Sheffield είναι τα παιδιά και μοιάζουν να κατέχουν την τέχνη: κουπλέ που σε τραβάει να μείνεις κι ένα τεράστιο ρεφραίν που σκάει στ'αυτιά σου γεμάτο hooks αλλά και απόλυτη φυσικότητα. Χωρίς φτιασίδια και περιστροφές, απλά κλασική βρετανική ποπ όπως πρέπει να γίνεται.
12. Cass McCombs - "County Line" από το Wit's End
Σχεδόν βλέπεις το σκηνικό μπροστά σου: μια αχανής πεδιάδα σε κάποια μεσοδυτική πολιτεία των βόρειων Η.Π.Α.. Το χιόνι που έπεφτε για μέρες έχει σκεπάσει τα πάντα και μέσα στην παγωμένη ερημιά ξεχωρίζει μόνο μια ευθεία -ένας δρόμος που τα εκχιονιστικά έχουν μετά βίας διατηρήσει καθαρό και μοιάζει να πηγαίνει απ'το πουθενά στο πουθενά 2. Το σούρουπο έχει χρωματίσει τα πάντα σκούρα μπλε και ο ήρωάς μας οδηγεί μόνος προς κάποια πόλη της οποίας τα πρώτα φώτα νομίζει ότι αχνοβλέπει τον ορίζοντα. Ξαναγυρίζει στον τόπο ενός παλιού «εγκλήματος» και το θολωμένο του μυαλό ίσα που του επιτρέπει να κρατά το αυτοκίνητο την ευθεία -οδηγεί μηχανικά καθώς η σκέψη του πετάει προς Εκείνη, όσο κι αν προσπαθεί να τη συμμαζέψει. Καλώς ορίσατε στον κόσμο -και στο αυτοκίνητο- του Cass McCombs. Θέλεις να κρατήσει πολύ η διαδρομή για να τον ακούς και να τον ξανακούς να σου λέει τις ιστορίες για το τσακισμένο «εγώ» του γιατί τις λέει τόσο, μα τόσο όμορφα. Και όχι, πριν το γράψω δεν είχα δει το video. Ευχαριστώ.
11. The Pains of Being Pure At Heart - "Heaven's Gonna Happen Now" από το Belong
Δυσκολεύτηκα πολύ να διαλέξω αν θα έβαζα στη λίστα ετούτο ή το ομώνυμο και εναρκτήριο του δίσκου, αφού το αχώριστο one-two punch που συγκροτούσαν ήταν πραγματικά ακαταμάχητο. Ένα ριφάκι βγαλμένο από τις χρυσές εποχές της '90s ποπ, ένα κομμάτι ξέχειλο από μελωδία και hooks ικανό να σου φτιάξει το κέφι οπουδήποτε κι οποτεδήποτε και να σε στείλει να χτυπηθείς ή να ανεμίσεις το μαλλί σαν 16χρονο. Οι Νεοϋορκέζοι συνέχισαν και φέτος να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα και το αποτέλεσμα μας άφησε, αν μη τι άλλο, δυο κομμάτια για όλα τα μελλοντικά καλοκαιρινά mix-cds μας.
10. Deerhoof - "Behold a Marvel in the Darkness" από το Deerhoof vs Evil
Μια ζαχαρένια και λίγο αλαφροΐσκιωτη μελωδία από τη γλυκιά φωνούλα της Satomi Matsuzaki διακόπτεται βίαια από το, ίσως, καλύτερο κιθαριστικό ριφάκι της χρονιάς που της επιτίθεται από εκεί που δεν το περιμένει. Τα δυο τους συνεχίζουν να κυλιούνται σε ένα patchwork θορυβοχαλί μέχρι να ενωθούν στο φινάλε. Ακούγεται μια χαρά συνταγή για ένα πετυχημένο χιτάκι με άρωμα '90s και δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί δεν ξετρελάθηκε περισσότερος κόσμος μαζί του. Σ'εμάς πάντως συνέβη.
9. Atlas Sound - "Lightworks" από το Parallax
Ο Bradford Cox έχει αποδείξει και με τα δυο του «οχήματα» ότι μπορεί να γράψει εξαιρετικά ποπ κομμάτια όποτε θέλει. Η τσαχπινιά όμως και το swagger που επιδεικνύει στο τρίλεπτο αυτό γλύκισμα το καθιστούν επίτευγμα Jarvisικών διαστάσεων. Η ακουστική κιθάρα και τα ναζιάρικα φωνητικά δεν είμαι σίγουρη αν είναι κάτι που περιμένεις από τον λεπτεπίλεπτο Bradford αλλά τα καταφέρνει μια χαρά και σε αυτόν τον τομέα, σκαρώνοντας ένα μικρό αριστούργημα. Από τα πολλά του.
8. British Sea Power - "Mongk II" από το Valhalla Dancehall
Οι British Sea Power είναι μια μπάντα που κανονικά θα έπρεπε να μου αρέσει όσο και στον mr.grieves, δηλαδή πάρα, πάρα πολύ. Όμως υπήρχε ένας λόγος που ως τώρα με εμπόδιζε και ήταν σημαντικός: έβρισκα ότι τους έλειπαν τα hooks, τουλάχιστον για τα δικά μου γούστα. Μέχρι που ήρθε αυτός εδώ ο δυναμίτης, με κιθάρες που θυμίζουν έως και Six By Seven και έναν ρυθμό ταμάμ για οδήγηση σε ανοιχτές λεωφόρους. Ο υπόλοιπος δίσκος ήταν εξίσου καλός (πόνεσα για να μη βάλω ΚΑΙ το "Baby" τη λίστα) και ίσως ήρθε η ώρα να φάω το καπέλο μου και να τα πάρω όλα πίσω.
7. Radiohead - "Codex" από το The King of Limbs
Όπως ίσως θα φαντάζεστε, διάβασα πολλές κριτικές του TKoL την περσινή χρονιά και σε αρκετές από αυτές οι κριτικοί προσπερνούσαν αυτό το κομμάτι ελαφρά τη καρδία, με το επιχείρημα ότι «το έχουν ξανακάνει παλιότερα και καλύτερα». Το ίδιο είπαν και διάφοροι γκρινιάρηδες στο ΑtEase (γκρινιάρηδες οπαδοί των RH στο AtEase; Πρώτη φορά το ακούω). Πράγμα που με έκανε να ξύνω το κεφάλι μου με απορία κάθε φορά που το διάβαζα. Ναι, ΟΚ, σε γενικές γραμμές έχουν ξανακάνει αργά κομμάτια με πιάνο. Η πεντακάθαρη παραγωγή και το ανεπαίσθητο beat που το κάνουν να ακούγεται σα να έχει βγει από δίσκο των Royksopp (και το λέω αυτό ως πέρα για πέρα θετικό στοιχείο), τα αριστοτεχνικά τοποθετημένα πνευστά, τα πιο διακριτικά έγχορδα που έχει φτιάξει ποτέ ο Jonny Greenwood που όμως δημιουργούν ένα τρεμουλιαστό σύννεφο που αιωρείται πάνω από το τέλος του κομματιού, η απουσία έστω και της παραμικρής παραπανίσιας νότας, όλα αυτά δεν υπάρχουν σε κανένα από τα προηγούμενα. Και στην τελική δεν έχει και σημασία -ναι, είναι ένα από εκείνα τα κομμάτια των Radiohead που σε κάνουν να θέλεις να βάλεις σιγαστήρα στην περιστροφή της γης όταν τα ακούς και ναι, αυτού του είδους τα τραγούδια αυτοί οι τύποι τα κάνουν καλύτερα από όλους. (Επίσης, βλ. Παράρτημα Γ)
6. Low - "Nightingale" από το C'mon
Μια κιθάρα μας υποκλίνεται με χάρη μπαλαρίνας καθώς μας υποδέχεται στο τραγούδι και μια μελωδία απ'αυτές στις οποίες ειδικεύονται οι Low μας αγκαλιάζει αμέσως. Με ήρεμη και σταθερή φωνή ο Alan Sparhawk μοιάζει να καθησυχάζει αλλά και, ταυτόχρονα, να ποθεί ό,τι συμβολίζει το αηδόνι των στίχων. Αν και τα πάντα σε αυτό το κομμάτι συμβαίνουν με τις απαλές, μεγαλοπρεπείς κινήσεις ενός κύκνου -έστω, αφού όσο όμορφοι είναι οι κύκνοι να τους βλέπεις, άλλο τόσο όμορφα είναι τ'αηδόνια να τα ακούς. Ακόμα κι αυτά όμως θα ζορίζονταν στο συναγωνισμό με την ένωση εις φωνήν μίαν του Alan και της Mimi. Ένα ακόμα αριστούργημα από τα χεράκια του ζευγαριού από το Duluth που δε μας απογοητεύει ποτέ.
5. King Creosote & Jon Hopkins - "Running on Fumes" από το Diamond Mine
Ενα ηχητικό υπόστρωμα άπο κάθε λογής διακριτικά samples υποδέχεται τον Σκωτσέζο Tim Buckley ο οποίος, με παρέα μια μοναχική ακουστική κιθάρα, διηγείται μια οικεία ιστορία μιας σχέσης που καταρρέει αργά και βασανιστικά. Αχνά, διάφανα πέπλα από πλήκτρα και φωνητικά έρχονται να ντύσουν τη θεσπέσια φωνή του Kenny Anderson και την τόσο συγκρατημένη αλλά και τόσο συγκλονιστική ερμηνεία του. Με γραμμές απλές αλλά ικανές να πετσοκόψουν -"When you split your lip against the side of my face"- φωτογραφίζει τη διάλυση χωρίς ρομαντισμούς, με μια ωμή και πονεμένη ειλικρίνεια. Ο λευκός θόρυβος στο τέλος, γεμάτος από ηχητικές λεπτομέρειες που τονίζουν τη σιωπή, συμπληρώνει την εικόνα και ταυτόχρονα ένα από τα ομορφότερα -και ανατριχιαστικότερα- κομμάτια που ακούσαμε πέρυσι.
4. Connan Mockasin - "Forever Dolphin Love" από το Forever Dolphin Love
Ευτυχώς στη Νέα Ζηλανδία ο χρόνος κυλάει πιο αργά απ'ό,τι στα μέρη μας. Ο Connan Mockasin δεν έκοψε τίποτα από αυτό το έξτρα λαρτζ δημιούργημα, δίνοντάς μας ένα φουλ δεκάλεπτο ξεδιάντροπης ψυχεδέλειας, τόσο άφοβης για το «τι θα πουν οι κριτικοί» και αδιάφορης για μόδες, με τέτοια άγνοια κινδύνου που μας κάνει να χαμογελάμε. Ονειρικές κιθάρες και ξεστρατισμένα ακορντεόν μας οδηγούν στο κυρίως μέρος του κομματιού όπου ο ίδιος ο Connan, με την αθώα φωνή του, μας ξεναγεί στο βυθό όπου έχουμε βρεθεί. Ένα πρώτης τάξεως μουσικό παραισθησιογόνο που μας χαρίζει ένα ταξίδι για το οποίο πολλοί μουσικοί των '60s ή των '70s θα ήταν περήφανοι.
3. Grouper - "She Loves Me That Way" από το A I A : Dream Loss
Από τον πολύχρωμο, εξπρεσιονιστικό καμβά του Connan πάμε στην άλλη άκρη του πλανήτη και σε κάτι που φέρνει περισσότερο σε Rothko και μάλιστα απο τα πιο σκληρά. Πίστευα ότι η κοπέλα από το Portland δεν θα ξεπερνούσε ποτέ την κορυφή του λατρεμένου μου "Imposter in the Sky". Να όμως που τα κατάφερε με αυτό το εξωγήινο σύννεφο. Μια οχτάλεπτη μελωδική ζάλη που ολοένα γυρνάει γύρω απ'το ίδιο σημείο και δεν θες να σταματήσει ποτέ ούτε να βγεις από αυτήν, ένας πίνακας όπου χιλιάδες τόνοι του γκρίζου στριμώχνονται μέσα στο τελάρο, μια μουσική που δεν μπαίνει μέσα στο μυαλό σου αλλά το παίρνει και το διαλύει σε μικρά κομματάκια και στο τέλος σε αφήνει να το συναρμολογήσεις σα χαμένος. Αν δηλαδή το θέλεις πίσω, γιατί έχεις πάντα την επιλογή να της το ξαναδώσεις -και συνήθως εγώ αυτό επιλέγω.
2. The Antlers - "No Widows" από το Burst Apart
Αν έχετε δει το Father Ted, αναμφίβολα θα θυμάστε το τελευταίο επεισόδιο και τον Father Kevin που ξέφυγε από την κατάθλιψη για λίγο (δε σας λέμε τί και πώς έγινε, θα ήταν τεράστιο spoiler για μια σκηνή που μας έκανε να λιώσουμε). Αν λοιπόν ξαναγυριζόταν το επεισόδιο εν έτει 2011 κι έπρεπε να διαλέξουμε περσινά κομμάτια για να ντύσουμε τις αντίστοιχες σκηνές, το ρόλο του κομματιού που τον ξαναρίχνει θα έπαιρνε χωρίς δεύτερη οντισιόν το "No Widows". Πιστοί στην κληρονομιά του υπέροχου Hospice, οι Νεοϋορκέζοι μας ξανακάνουν την καρδιά κομματάκια καθώς ο Peter Silberman διηγείται με τη δαντελένια φωνή του όλα εκείνα που δεν θα γίνουν αν χαθεί γιατί απλούστατα δεν έχει κανέναν να τον περιμένει. Όσο όμως αποκαρδιωτικό κι αν είναι κάτι τέτοιο, ακούγεται κατά ένα μέρος ανακουφισμένος που δεν θα πάθει κανείς κακό και ταυτόχρονα, παρ'όλο που δεν θα υπάρξουν συνέπειες, διατεθειμένος να κρατηθεί όσο μπορεί απ'τη γλύκα της ζωής. Όλο αυτό το ψυχολογικό εκκρεμές λαμβάνει χώρα μέσα σε μια αγκαλιά από τεχνητούς ήχους και οι ουρανοί που ανοίγουν στα 2'30" μοιάζουν έτοιμοι να υποδεχτούν το πνεύμα του, αλλά αυτό επιλέγει να συνεχίσει τη γήινη περιπλάνησή του κι ας μη λυτρωθεί ποτέ. Τελικά όμως καταφέρνει να λυτρώσει εμάς.
1. Radiohead - "Bloom" από το The King of Limbs
Τιιιι, δύο τραγούδια από το ίδιο συγκρότημα στη λίστα σου; Και λίγα είναι, απαντώ -αν πόνεσα μια φορά για το "Baby" των BSP, το "Belong" των Pains of Being.... και όλα τα άλλα «διπλά» κομμάτια που έμειναν απ'έξω (και είναι πολλά -υπήρξαν πολλοί δίσκοι πέρσι με 2 ή 3 εξαιρετικά κομμάτια, μόνο που οι πιο πολλοί δεν είχαν άλλα) που να δείτε πόσο πόνεσα για το "Give Up the Ghost" και το "Lotus Flower" που αναγκάστηκα να «κόψω» για να σταματήσω στα δυο. Δε γινόταν όμως να πέσω παρακάτω και το "Bloom" -άλλο ένα κομμάτι που οι περισσότεροι κριτικοί προσπέρασαν σα να μην υπήρχε κάνοντάς μας να ξύνουμε ακόμα περισσότερο τα κεφάλια μας αμφότεροι- δε μπορούσε παρά να ανακηρυχθεί πανηγυρικά το αγαπημένο μου κομμάτι για το 2011. Το last.fm λέει 51 ακροάσεις αλλά στην πραγματικότητα πρέπει να ήταν διπλάσιες -μέτρησε κάμποσες χαμένες στο αυτοκίνητο, στο youtube, στο From The Basement και βέβαια στα untagged mp3s που αρέσκεται να κρατάει ο mr.grieves. Το άκουγα χωρίς υπερβολή όλη τη χρονιά.
Και κάθε φορά το άκουγα με καινούριο, ανανεωμένο θαυμασμό. Όπως ας πούμε για το πώς τα καταιγιστικά drum loops σέρφαραν με χάρη πάνω στην ομορφότερη και χαρισματικότερη μπασογραμμή που ακούσαμε μέσα στο '11 -ναι, υποκλιθείτε επιτέλους τον αφανή ήρωα των Radiohead, νομίζω ότι ο Colin το αξίζει ένα χειροκρότημα και μάλιστα τοκισμένο αναδρομικά για όλα αυτά τα χρόνια- η οποία κουβαλούσε με περισσή άνεση όλο το τραγούδι στους ώμους της, κατέβαζε τους σφυγμούς και σε προκαλούσε να πάρεις βαθιά αναπνοή και να βουτήξεις στο βυθό μαζί με τον Thom να δεις όλα αυτά που έβλεπε. Ή για την απίστευτη γέφυρα όπου πνευστά και φωνή ενώνονταν σαν ένα και διάφορα ηλεκτρονικά κελαηδίσματα δόξαζαν την πλάση ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων -τόσο μεγαλόπρεπο και ανυψωτικό είναι εκείνο το σημείο. Πρώτη φορά άκουγα την αγαπημένη μου μπάντα σε τέτοια laid-back κατάσταση, μια έννοια που της ήταν σχεδόν άγνωστη ως τώρα, κι όμως, ακόμα και σε τόσο ανοίκεια νερά κατάφερε να μοιάζει σαν στο σπίτι της και να δημιουργήσει ένα τέτοιο κέντημα.
Όταν, δε, ήρθε και η εκτέλεση του From The Basement, όταν τους είδα εκεί να το ξαναχτίζουν από την αρχή σχεδόν με τα βασικότερα υλικά που έχει κάθε μπάντα -κανονικές κιθάρες, μπάσο, κάποια samples, μπόλικα κρουστά και τη φωνή με την οποία τους έχει προικίσει η φύση και η τύχη- όπως πάντα απόλυτα συγκεντρωμένοι αλλά όσο ποτέ άλλοτε χαρούμενοι, σιγουρεύτηκα. Σε μια αλυσίδα από απαστράπτοντα εναρκτήρια κομμάτια το "Bloom" είναι ο πιο πολύτιμος κρίκος και συνολικά ένας από τους πιο πολύτιμους σε ένα από τα κορυφαία περιδέραια της ποπ μουσικής.
2010: Sunset - "Late Night Dawning"
2009: DM Stith - "Pity Dance"
2008: Beach House - "Gila"
2007: Radiohead - "Reckoner"/ PJ Harvey - "The Mountain"/ LCD Soundsystem - "Someone Great"
Παράρτημα Α: κομμάτια που άκουσα μέσα στο 2011 αλλά είχαν κυκλοφορήσει το 2010 και ό,τι δικαιολογία κι αν σκέφτηκα δε γινόταν να τα βάλω στη λίστα του '11, αλλά αν τα έβαζα θα ήταν ιδιαιτερως ψηλά.
Active Child - "I'm in Your Church at Night" από το Curtis Lane EP
The Fresh & Onlys - "Summer of Love" από το Play It Strange
Παράρτημα Β: κομμάτια από συγκροτήματα που είχαν ήδη μπει στη λίστα με άλλο κομμάτι και τα οποία μου άρεσαν σχεδόν εξίσου.
Atlas Sound - "Angel Is Broken"
British Sea Power - "Baby"
Connan Mockasin - "Megumi the Milkyway Above"
Elbow - "Jesus Is a Rochdale Girl"
EMA - "Red Star"
Jonny - "I Want to Be Around You"
Junior Boys - "Ep"
Lifeguards - "You're Gonna Need a Mountain"
Low - "You See Everything"
Pains of Being Pure at Heart - "Belong"
Radiohead - "Lotus Flower"
Radiohead - "Give Up the Ghost"
Washed Out - "You And I"
Παράρτημα Γ: Είμαι έτοιμη να δεχθώ μπίρι-μπίρι και ίσως ντομάτες δηλώνοντας ότι, κατά τη γνώμη μου, αυτό είναι με διαφορά το καλύτερο κομμάτι #6 σε δίσκο των RH. Discuss. ("Codex" > "Where I End And You Begin" = "Nice Dream" > "Faust Arp" > "Knives Out" > "Karma Police" > "Optimistic" > "Anyone Can Play Guitar")
Μια ζαχαρένια και λίγο αλαφροΐσκιωτη μελωδία από τη γλυκιά φωνούλα της Satomi Matsuzaki διακόπτεται βίαια από το, ίσως, καλύτερο κιθαριστικό ριφάκι της χρονιάς που της επιτίθεται από εκεί που δεν το περιμένει. Τα δυο τους συνεχίζουν να κυλιούνται σε ένα patchwork θορυβοχαλί μέχρι να ενωθούν στο φινάλε. Ακούγεται μια χαρά συνταγή για ένα πετυχημένο χιτάκι με άρωμα '90s και δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί δεν ξετρελάθηκε περισσότερος κόσμος μαζί του. Σ'εμάς πάντως συνέβη.
9. Atlas Sound - "Lightworks" από το Parallax
Ο Bradford Cox έχει αποδείξει και με τα δυο του «οχήματα» ότι μπορεί να γράψει εξαιρετικά ποπ κομμάτια όποτε θέλει. Η τσαχπινιά όμως και το swagger που επιδεικνύει στο τρίλεπτο αυτό γλύκισμα το καθιστούν επίτευγμα Jarvisικών διαστάσεων. Η ακουστική κιθάρα και τα ναζιάρικα φωνητικά δεν είμαι σίγουρη αν είναι κάτι που περιμένεις από τον λεπτεπίλεπτο Bradford αλλά τα καταφέρνει μια χαρά και σε αυτόν τον τομέα, σκαρώνοντας ένα μικρό αριστούργημα. Από τα πολλά του.
8. British Sea Power - "Mongk II" από το Valhalla Dancehall
Οι British Sea Power είναι μια μπάντα που κανονικά θα έπρεπε να μου αρέσει όσο και στον mr.grieves, δηλαδή πάρα, πάρα πολύ. Όμως υπήρχε ένας λόγος που ως τώρα με εμπόδιζε και ήταν σημαντικός: έβρισκα ότι τους έλειπαν τα hooks, τουλάχιστον για τα δικά μου γούστα. Μέχρι που ήρθε αυτός εδώ ο δυναμίτης, με κιθάρες που θυμίζουν έως και Six By Seven και έναν ρυθμό ταμάμ για οδήγηση σε ανοιχτές λεωφόρους. Ο υπόλοιπος δίσκος ήταν εξίσου καλός (πόνεσα για να μη βάλω ΚΑΙ το "Baby" τη λίστα) και ίσως ήρθε η ώρα να φάω το καπέλο μου και να τα πάρω όλα πίσω.
7. Radiohead - "Codex" από το The King of Limbs
Όπως ίσως θα φαντάζεστε, διάβασα πολλές κριτικές του TKoL την περσινή χρονιά και σε αρκετές από αυτές οι κριτικοί προσπερνούσαν αυτό το κομμάτι ελαφρά τη καρδία, με το επιχείρημα ότι «το έχουν ξανακάνει παλιότερα και καλύτερα». Το ίδιο είπαν και διάφοροι γκρινιάρηδες στο ΑtEase (γκρινιάρηδες οπαδοί των RH στο AtEase; Πρώτη φορά το ακούω). Πράγμα που με έκανε να ξύνω το κεφάλι μου με απορία κάθε φορά που το διάβαζα. Ναι, ΟΚ, σε γενικές γραμμές έχουν ξανακάνει αργά κομμάτια με πιάνο. Η πεντακάθαρη παραγωγή και το ανεπαίσθητο beat που το κάνουν να ακούγεται σα να έχει βγει από δίσκο των Royksopp (και το λέω αυτό ως πέρα για πέρα θετικό στοιχείο), τα αριστοτεχνικά τοποθετημένα πνευστά, τα πιο διακριτικά έγχορδα που έχει φτιάξει ποτέ ο Jonny Greenwood που όμως δημιουργούν ένα τρεμουλιαστό σύννεφο που αιωρείται πάνω από το τέλος του κομματιού, η απουσία έστω και της παραμικρής παραπανίσιας νότας, όλα αυτά δεν υπάρχουν σε κανένα από τα προηγούμενα. Και στην τελική δεν έχει και σημασία -ναι, είναι ένα από εκείνα τα κομμάτια των Radiohead που σε κάνουν να θέλεις να βάλεις σιγαστήρα στην περιστροφή της γης όταν τα ακούς και ναι, αυτού του είδους τα τραγούδια αυτοί οι τύποι τα κάνουν καλύτερα από όλους. (Επίσης, βλ. Παράρτημα Γ)
6. Low - "Nightingale" από το C'mon
Μια κιθάρα μας υποκλίνεται με χάρη μπαλαρίνας καθώς μας υποδέχεται στο τραγούδι και μια μελωδία απ'αυτές στις οποίες ειδικεύονται οι Low μας αγκαλιάζει αμέσως. Με ήρεμη και σταθερή φωνή ο Alan Sparhawk μοιάζει να καθησυχάζει αλλά και, ταυτόχρονα, να ποθεί ό,τι συμβολίζει το αηδόνι των στίχων. Αν και τα πάντα σε αυτό το κομμάτι συμβαίνουν με τις απαλές, μεγαλοπρεπείς κινήσεις ενός κύκνου -έστω, αφού όσο όμορφοι είναι οι κύκνοι να τους βλέπεις, άλλο τόσο όμορφα είναι τ'αηδόνια να τα ακούς. Ακόμα κι αυτά όμως θα ζορίζονταν στο συναγωνισμό με την ένωση εις φωνήν μίαν του Alan και της Mimi. Ένα ακόμα αριστούργημα από τα χεράκια του ζευγαριού από το Duluth που δε μας απογοητεύει ποτέ.
5. King Creosote & Jon Hopkins - "Running on Fumes" από το Diamond Mine
Ενα ηχητικό υπόστρωμα άπο κάθε λογής διακριτικά samples υποδέχεται τον Σκωτσέζο Tim Buckley ο οποίος, με παρέα μια μοναχική ακουστική κιθάρα, διηγείται μια οικεία ιστορία μιας σχέσης που καταρρέει αργά και βασανιστικά. Αχνά, διάφανα πέπλα από πλήκτρα και φωνητικά έρχονται να ντύσουν τη θεσπέσια φωνή του Kenny Anderson και την τόσο συγκρατημένη αλλά και τόσο συγκλονιστική ερμηνεία του. Με γραμμές απλές αλλά ικανές να πετσοκόψουν -"When you split your lip against the side of my face"- φωτογραφίζει τη διάλυση χωρίς ρομαντισμούς, με μια ωμή και πονεμένη ειλικρίνεια. Ο λευκός θόρυβος στο τέλος, γεμάτος από ηχητικές λεπτομέρειες που τονίζουν τη σιωπή, συμπληρώνει την εικόνα και ταυτόχρονα ένα από τα ομορφότερα -και ανατριχιαστικότερα- κομμάτια που ακούσαμε πέρυσι.
4. Connan Mockasin - "Forever Dolphin Love" από το Forever Dolphin Love
Ευτυχώς στη Νέα Ζηλανδία ο χρόνος κυλάει πιο αργά απ'ό,τι στα μέρη μας. Ο Connan Mockasin δεν έκοψε τίποτα από αυτό το έξτρα λαρτζ δημιούργημα, δίνοντάς μας ένα φουλ δεκάλεπτο ξεδιάντροπης ψυχεδέλειας, τόσο άφοβης για το «τι θα πουν οι κριτικοί» και αδιάφορης για μόδες, με τέτοια άγνοια κινδύνου που μας κάνει να χαμογελάμε. Ονειρικές κιθάρες και ξεστρατισμένα ακορντεόν μας οδηγούν στο κυρίως μέρος του κομματιού όπου ο ίδιος ο Connan, με την αθώα φωνή του, μας ξεναγεί στο βυθό όπου έχουμε βρεθεί. Ένα πρώτης τάξεως μουσικό παραισθησιογόνο που μας χαρίζει ένα ταξίδι για το οποίο πολλοί μουσικοί των '60s ή των '70s θα ήταν περήφανοι.
3. Grouper - "She Loves Me That Way" από το A I A : Dream Loss
Από τον πολύχρωμο, εξπρεσιονιστικό καμβά του Connan πάμε στην άλλη άκρη του πλανήτη και σε κάτι που φέρνει περισσότερο σε Rothko και μάλιστα απο τα πιο σκληρά. Πίστευα ότι η κοπέλα από το Portland δεν θα ξεπερνούσε ποτέ την κορυφή του λατρεμένου μου "Imposter in the Sky". Να όμως που τα κατάφερε με αυτό το εξωγήινο σύννεφο. Μια οχτάλεπτη μελωδική ζάλη που ολοένα γυρνάει γύρω απ'το ίδιο σημείο και δεν θες να σταματήσει ποτέ ούτε να βγεις από αυτήν, ένας πίνακας όπου χιλιάδες τόνοι του γκρίζου στριμώχνονται μέσα στο τελάρο, μια μουσική που δεν μπαίνει μέσα στο μυαλό σου αλλά το παίρνει και το διαλύει σε μικρά κομματάκια και στο τέλος σε αφήνει να το συναρμολογήσεις σα χαμένος. Αν δηλαδή το θέλεις πίσω, γιατί έχεις πάντα την επιλογή να της το ξαναδώσεις -και συνήθως εγώ αυτό επιλέγω.
2. The Antlers - "No Widows" από το Burst Apart
Αν έχετε δει το Father Ted, αναμφίβολα θα θυμάστε το τελευταίο επεισόδιο και τον Father Kevin που ξέφυγε από την κατάθλιψη για λίγο (δε σας λέμε τί και πώς έγινε, θα ήταν τεράστιο spoiler για μια σκηνή που μας έκανε να λιώσουμε). Αν λοιπόν ξαναγυριζόταν το επεισόδιο εν έτει 2011 κι έπρεπε να διαλέξουμε περσινά κομμάτια για να ντύσουμε τις αντίστοιχες σκηνές, το ρόλο του κομματιού που τον ξαναρίχνει θα έπαιρνε χωρίς δεύτερη οντισιόν το "No Widows". Πιστοί στην κληρονομιά του υπέροχου Hospice, οι Νεοϋορκέζοι μας ξανακάνουν την καρδιά κομματάκια καθώς ο Peter Silberman διηγείται με τη δαντελένια φωνή του όλα εκείνα που δεν θα γίνουν αν χαθεί γιατί απλούστατα δεν έχει κανέναν να τον περιμένει. Όσο όμως αποκαρδιωτικό κι αν είναι κάτι τέτοιο, ακούγεται κατά ένα μέρος ανακουφισμένος που δεν θα πάθει κανείς κακό και ταυτόχρονα, παρ'όλο που δεν θα υπάρξουν συνέπειες, διατεθειμένος να κρατηθεί όσο μπορεί απ'τη γλύκα της ζωής. Όλο αυτό το ψυχολογικό εκκρεμές λαμβάνει χώρα μέσα σε μια αγκαλιά από τεχνητούς ήχους και οι ουρανοί που ανοίγουν στα 2'30" μοιάζουν έτοιμοι να υποδεχτούν το πνεύμα του, αλλά αυτό επιλέγει να συνεχίσει τη γήινη περιπλάνησή του κι ας μη λυτρωθεί ποτέ. Τελικά όμως καταφέρνει να λυτρώσει εμάς.
1. Radiohead - "Bloom" από το The King of Limbs
Τιιιι, δύο τραγούδια από το ίδιο συγκρότημα στη λίστα σου; Και λίγα είναι, απαντώ -αν πόνεσα μια φορά για το "Baby" των BSP, το "Belong" των Pains of Being.... και όλα τα άλλα «διπλά» κομμάτια που έμειναν απ'έξω (και είναι πολλά -υπήρξαν πολλοί δίσκοι πέρσι με 2 ή 3 εξαιρετικά κομμάτια, μόνο που οι πιο πολλοί δεν είχαν άλλα) που να δείτε πόσο πόνεσα για το "Give Up the Ghost" και το "Lotus Flower" που αναγκάστηκα να «κόψω» για να σταματήσω στα δυο. Δε γινόταν όμως να πέσω παρακάτω και το "Bloom" -άλλο ένα κομμάτι που οι περισσότεροι κριτικοί προσπέρασαν σα να μην υπήρχε κάνοντάς μας να ξύνουμε ακόμα περισσότερο τα κεφάλια μας αμφότεροι- δε μπορούσε παρά να ανακηρυχθεί πανηγυρικά το αγαπημένο μου κομμάτι για το 2011. Το last.fm λέει 51 ακροάσεις αλλά στην πραγματικότητα πρέπει να ήταν διπλάσιες -μέτρησε κάμποσες χαμένες στο αυτοκίνητο, στο youtube, στο From The Basement και βέβαια στα untagged mp3s που αρέσκεται να κρατάει ο mr.grieves. Το άκουγα χωρίς υπερβολή όλη τη χρονιά.
Και κάθε φορά το άκουγα με καινούριο, ανανεωμένο θαυμασμό. Όπως ας πούμε για το πώς τα καταιγιστικά drum loops σέρφαραν με χάρη πάνω στην ομορφότερη και χαρισματικότερη μπασογραμμή που ακούσαμε μέσα στο '11 -ναι, υποκλιθείτε επιτέλους τον αφανή ήρωα των Radiohead, νομίζω ότι ο Colin το αξίζει ένα χειροκρότημα και μάλιστα τοκισμένο αναδρομικά για όλα αυτά τα χρόνια- η οποία κουβαλούσε με περισσή άνεση όλο το τραγούδι στους ώμους της, κατέβαζε τους σφυγμούς και σε προκαλούσε να πάρεις βαθιά αναπνοή και να βουτήξεις στο βυθό μαζί με τον Thom να δεις όλα αυτά που έβλεπε. Ή για την απίστευτη γέφυρα όπου πνευστά και φωνή ενώνονταν σαν ένα και διάφορα ηλεκτρονικά κελαηδίσματα δόξαζαν την πλάση ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων -τόσο μεγαλόπρεπο και ανυψωτικό είναι εκείνο το σημείο. Πρώτη φορά άκουγα την αγαπημένη μου μπάντα σε τέτοια laid-back κατάσταση, μια έννοια που της ήταν σχεδόν άγνωστη ως τώρα, κι όμως, ακόμα και σε τόσο ανοίκεια νερά κατάφερε να μοιάζει σαν στο σπίτι της και να δημιουργήσει ένα τέτοιο κέντημα.
Όταν, δε, ήρθε και η εκτέλεση του From The Basement, όταν τους είδα εκεί να το ξαναχτίζουν από την αρχή σχεδόν με τα βασικότερα υλικά που έχει κάθε μπάντα -κανονικές κιθάρες, μπάσο, κάποια samples, μπόλικα κρουστά και τη φωνή με την οποία τους έχει προικίσει η φύση και η τύχη- όπως πάντα απόλυτα συγκεντρωμένοι αλλά όσο ποτέ άλλοτε χαρούμενοι, σιγουρεύτηκα. Σε μια αλυσίδα από απαστράπτοντα εναρκτήρια κομμάτια το "Bloom" είναι ο πιο πολύτιμος κρίκος και συνολικά ένας από τους πιο πολύτιμους σε ένα από τα κορυφαία περιδέραια της ποπ μουσικής.
2010: Sunset - "Late Night Dawning"
2009: DM Stith - "Pity Dance"
2008: Beach House - "Gila"
2007: Radiohead - "Reckoner"/ PJ Harvey - "The Mountain"/ LCD Soundsystem - "Someone Great"
Παράρτημα Α: κομμάτια που άκουσα μέσα στο 2011 αλλά είχαν κυκλοφορήσει το 2010 και ό,τι δικαιολογία κι αν σκέφτηκα δε γινόταν να τα βάλω στη λίστα του '11, αλλά αν τα έβαζα θα ήταν ιδιαιτερως ψηλά.
Active Child - "I'm in Your Church at Night" από το Curtis Lane EP
The Fresh & Onlys - "Summer of Love" από το Play It Strange
Παράρτημα Β: κομμάτια από συγκροτήματα που είχαν ήδη μπει στη λίστα με άλλο κομμάτι και τα οποία μου άρεσαν σχεδόν εξίσου.
Atlas Sound - "Angel Is Broken"
British Sea Power - "Baby"
Connan Mockasin - "Megumi the Milkyway Above"
Elbow - "Jesus Is a Rochdale Girl"
EMA - "Red Star"
Jonny - "I Want to Be Around You"
Junior Boys - "Ep"
Lifeguards - "You're Gonna Need a Mountain"
Low - "You See Everything"
Pains of Being Pure at Heart - "Belong"
Radiohead - "Lotus Flower"
Radiohead - "Give Up the Ghost"
Washed Out - "You And I"
Παράρτημα Γ: Είμαι έτοιμη να δεχθώ μπίρι-μπίρι και ίσως ντομάτες δηλώνοντας ότι, κατά τη γνώμη μου, αυτό είναι με διαφορά το καλύτερο κομμάτι #6 σε δίσκο των RH. Discuss. ("Codex" > "Where I End And You Begin" = "Nice Dream" > "Faust Arp" > "Knives Out" > "Karma Police" > "Optimistic" > "Anyone Can Play Guitar")
4 σχόλια:
χαίρομαι να βλέπω τον connan και την grouper τόσο ψηλά σε λίστες.τι ωραία!
Εμείς να δεις πόσο θα χαιρόμασταν αν τον είχαμε δει τον Connan και live στο φεστιβάλ -ακόμα χτυπάμε τα κεφάλια μας... :-Ρ Οσο για τις λίστες, έρχονται κι άλλες και ίσως τους ξαναδείς. :-)
κι εγώ που νόμιζα ότι ειδικά ο connan θα ήταν μόνο στη δική μου λίστα!τελικά είναι ωραία να ανακαλύπτεις ότι δεν είσαι μόνος.όσο για την grouper,όταν την έβαζα νο1 στη λίστα μου για την blogovision,είχα πει στους φίλους μου ότι αν την ψηφίσει γυναίκα για δίσκο της χρονιάς θα ήθελα,αν μη τι άλλο,να τη γνωρίσω.οπότε πρόσεχε τι ψηφίζεις.χα!
Ήδη προηγούνται άλλοι έτσι κι αλλοιώς. :-Ρ Αλλά θα είναι ψηλά. Και Connan πιο ψηλά. Όχι άλλα spoilers!
Δημοσίευση σχολίου