2010: Μουσικά κομμάτια, part 2

Παντ... παντ... ουφ! Λαχανιασμένα και καταϊδρωμένα έφτασαν και τα δικά μου 50 κομμάτια του 2010. Μπορεί να έχουμε 28 Ιανουαρίου αλλά το καλό πράγμα αργεί να γίνει κι επιπλέον ο Γενάρης είναι, όπως όλοι ξέρουμε, μεταβατικός μήνας. Το 2011 έχει έρθει φουριόζο αλλά το 2010 και οι ομορφότερες μουσικές του στοιχειώνουν ακόμα τα mp3 player μας...

50. Cours Lapin - "Cache Cache" από το Cours Lapin
Οι μόδες έρχονται και φεύγουν τρέχοντας, και στο χώρο της μουσικής μπορεί και να κρατάνε ακόμα λιγότερο απ'ό,τι στα ρούχα ή σε άλλους τομείς. Υπάρχουν όμως κάποια πράγματα που μάλλον ποτέ δεν θα'ναι ντεμοντέ. Ένα απ'αυτά είναι τα τρίλεπτα, ολίγον '70s, ολίγον noir ποπ κομμάτια, έστω κι αν αυτά προέρχονται από μια παρέα Δανούς που επικοινωνούν με τον έξω κόσμο στα γαλλικά -κι έχουν κι ένα τρισχαριτωμένο όνομα («τρέχα κουνελάκι»!). Το "Cache Cache" είναι ένα αξιολάτρευτο κομμάτι που αξίζει ν'ακούγεται σε κάθε cocktail πάρτι με καλοντυμένο κόσμο και vintage επίπλωση που σέβεται τον εαυτό του. Γιατί όχι και παραέξω.

49. Μ.Ι.Α. - "XXXO" από το /\/\ /\ Y /\
Το είχα ακούσει πάρα πολλές φορές στο ραδιόφωνο πριν το αναγνωρίσω ως προϊόν της πολύχρωμης φαντασίας της Σριλανκανής. Διώχνοντας όλα τα έθνικ στολίδια από τον ήχο της φτιάχνει ένα πολύ καλό σύγχρονο σινγκλάκι που μοιάζει να έχει βγει από τα χέρια κάποιου από τους star r'n'b παραγωγούς. Όπως κάθε νορμάλ άνθρωπος ενηλικιώνεται και αλλάζει και αυτό αντανακλάται στη μουσική της. Και δεν υπάρχει τίποτα το περίεργο η αφύσικο σ'αυτό, ειδικά όταν μας παραδίδει τέτοια κομμάτια.

48. Duffy - "My Boy" από το Endlessly
«Αααν είναι η αγάπη αμαρτία/ Θα βγω να το φωνάξω με λατρεία/ Θα βγω να το φωνάξω να το πω/ Πως είμ'αμαρτωλή που σ'αγαπώ» σπάραζε κάποτε η Τζένη Βάνου με την τρεμουλιαστή φωνή της. Η αγγλική εκδοχή της, λιγότερο μοιραία και πιο κοριτσάκι και βεβαίως updated για την κοπέλα του 2010, λέγεται Duffy και υπερασπίζεται τον έρωτά της απέναντι στα κακιασμένα μάτια του κουτσομπόλη κοσμάκη. Δυστυχώς αυτό είναι από τα ελάχιστα highlights του περσινού της δίσκου που ούτε η εξαιρετικά μελετημένη νοεμβριάτικη κυκλοφορία κατάφερε να σώσει από την αποτυχία. Το ψεύτικο ζωντανό κοινό στην αρχή βέβαια δεν κατάλαβα σε τι ακριβώς χρειαζόταν, αλλά το πιασάρικο ρεφραίν, ο ωραίος ρυθμός και τα τσαχπίνικα "What's your problem?" της νεαράς είναι αρκετά για να μας πείσουν να το κρατήσουμε.

47. Xiu Xiu - "Chocolate Makes You Happy" από το Dear God I Hate Myself
Κάποιος έπρεπε επιτέλους να το πει. Μπράβο λοιπόν στον Jamie Stewart που δηλώνει το προφανές, και ακόμα περισσότερα μπράβο που το κάνει με έναν εξαιρετικά πιασάρικο τρόπο που είναι όμως όλος δικός του: η ιδιότροπη ποπ των Xiu Xiu ταιριάζει γάντι σε κάτι τέτοιες διακηρύξεις και υμνεί, μαζί με όλα τα συνοδευτικά μπλιμπλίκια της, πολύ πετυχημένα την θεϊκή ουσία που όλοι λατρεύουμε. Πραγματικά αξίζει να καταναλωθεί μαζί με μια Lindt. Γουρουνιά-ξεγουρουνιά, το κρίμα στο λαιμό του Jamie.

46. Holly Miranda - "Slow Burn Treason" από το The Magician's Private Library
Τα ψυχρά synths αγκαλιάζουν την ελαφρώς τριπ-χοπ καρδιά του κομματιού και η εντυπωσιακή μελωδία του ρεφραίν έρχεται μέσα σε ένα κύμα από αυτά. Ή μήπως είναι έγχορδα; Δύσκολο να πει κανείς, αλλά όπως και να'χει είναι πανέμορφα να τ'ακούς. Η παρέα της Holly με τους TV on the Radio που απέφερε και την ανάληψη της παραγωγής του δίσκου της από τον Dave Sitek μόνο καλό της έκανε, και η νεαρά δεν τα πάει καθόλου άσχημα από πλευράς συνθέσεων όπως δείχνουν κομμάτια σαν κι αυτό.

45. Caribou - "Sun" από το Swim
Είναι Αύγουστος. Είσαι στην παραλία. Η άμμος σου καίει τα πόδια, τα τζιτζίκια σε κάποιο μακρινό δέντρο που δε βλέπεις τζιτζικίζουν μονότονα... Και ο ήλιος! Κλείνεις τα μάτια και κοιτάς προς τα πάνω. Το φως πλημμυρίζει το κεφάλι σου, είναι παντού. Κρατάς κλειστά τα μάτια και αρχίζεις να βλέπεις σχεδιάκια και χρωματάκια. Και τα τζιτζίκια αρχίζουν να υποχωρούν, κάτι άλλο παίρνει τη θέση τους... Ο Caribou σκαρώνει το τέλειο κομμάτι για να ντύσει μια τέτοια στιγμή παριστάνοντας με τους ήχους του το φως και τη λάμψη του αμείλικτου, ανίκητου καλοκαιρινού ήλιου. Αγάπη, πιάσε το Carroten.

44. Silje Nes - "The Grass Harp" από το Opticks
Τα απαλά αρπίσματα της κιθάρας μοιάζουν με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου σε μια χειμωνιάτικη ακτή, ενώ στο βάθος ακούγονται τα κύματα να φουσκώνουν απαλά. Η λεπτεπίλεπτη φολκ της Silje διανθίζεται από παραμορφωμένα βιολιά και διαφορά άλλα χαριτωμένα παράσιτα και το ταξιδιάρικο αποτέλεσμα μας μεταφέρει κάπου αλλού. κάπου βόρεια και ήρεμα, κάπου όπου μπορεί κανείς να δει ολόκληρο τον ουρανό και τα χρώματά του.

43. Gorillaz - "Stylo" από το Plastic Beach
Η ικανότητα του Damon Albarn να γράφει φοβερά singles είναι πασίγνωστη. Άλλωστε το κάνει εδώ και δυο ολόκληρες δεκαετίες. Και φυσικά δεν υπήρχε περίπτωση να μην εξασκεί την τέχνη του στο πιο εμπορικό project με το οποίο ανακατεύτηκε ποτέ. Από την αρχή της ύπαρξής τους οι Gorillaz είχαν στο ενεργητικό τους μερικά από τα καλύτερα δείγματά της και για τον τρίτο τους δίσκο ο Damon φύλαξε κάτι ανάλογο. Ένα σχετικά σκοτεινό, ταιριαστό με το θέμα του δίσκου, και φαινομενικά απλό αλλά έξτρα κολλητικό electro διαμάντι με τον Mos Def να βοηθάει αλλά κυρίως τον, επί χρόνια απόντα από τη δισκογραφία, Bobby Womack να σολάρει με την τεράστια soul φωνή του προσδίδοντας βάθος στο κομμάτι χωρίς καν να προσπαθεί. Απολαυστικό και πέρα για πέρα αντάξιο της κληρονομιάς όλων των συντελεστών του.

42. Four Tet - "Angel Echoes" από το There Is Love in You
Λίγες φορές ένα κομμάτι έχει τόσο κατάλληλο, ταιριαστό τίτλο όσο τούτο εδώ που άνοιγε τον τελευταίο δίσκο του Four Tet. Μια αγγελική φωνή -που εγώ νόμιζα για αντρική για αρκετό καιρό αλλά τελικά δεν είναι- πετσοκόβεται από τα χεράκια του Kieran και τα όμορφα ακόμα θραύσματά της απλώνονται σε ένα χειροποίητο χαλί από εξίσου όμορφους ήχους. Ο Kieran μπορεί πλέον να σκουπίσει τα χέρια του στην αιματοβαμμένη ποδιά του ήσυχος, ξέροντας ότι το πετσόκομμα είχε σαν αποτέλεσμα ένα μικρό διαμάντι.

41. Wavves - "When Will You Come" από το King Of The Beach
Αν ο Phil Spector έπαιρνε μια μέρα χάρης για κάθε φορά που κάποιος καλλιτέχνης θα χρησιμοποιούσε ΑΥΤΗΝ την εισαγωγή θα ήταν σήμερα ελεύθερος. Έστω κι έτσι, οι Καλιφορνέζοι αποδίδουν έναν πολύ όμορφο και ταιριαστά ηλιόλουστο φόρο τιμής στον μουσικό παππού τους. Οι παιδικές φωνές, οι απόλυτα surf κιθάρες και το άφθονο reverb στο οποίο κολυμπάνε όλα αποτελούν ένα πολύ ευχάριστο διάλειμμα από το μάλλον βαρετό surf-garage rock του υπόλοιπου δίσκου και δίνουν στο γερο-Phil κάτι ν'ακούει πίσω απ'τα σίδερα και να χαίρεται για το πόσο επιδραστικός υπήρξε με όσα έκανε πολύ πριν πιάσει εκείνο το όπλο...

40. Interpol - "Always Malaise (The Man I Am)" από το Interpol
Ναι, το παραδέχομαι ότι δεν μπορώ να αντισταθώ στις μαύρες νότες του πιάνου και τις εξίσου μαύρες μελωδίες που μπορεί να σκαρώσει κανείς πάνω τους. Οι Interpol προσπαθούν από το 2002 κι εδώ να μας πείσουν για το πόσο μαύροι μπορούν να γίνουν αλλά δεν ξέρω τι φταίει και ακούγονται πάντα σα να προσπαθούν υπερβολικά. Το "Always Malaise" στέκεται ακριβώς στο σημείο που, μετά από δυόμισι δίσκους, μοιάζουν να βρίσκουν το δρόμο για μια δόση μαυρίλας τέτοια που να πείθει ότι, έστω κι αν προσπαθούν αντί να τους βγαίνει φυσικά, τουλάχιστον το καταφέρνουν. Ο συνδυασμός από δραματικές νότες που βρίσκουν εδώ είναι απλά απολαυστικός και οι αρμονίες των πολλαπλών Paul Banks κάθονται αναπαυτικά πάνω στις απολυταρχικές κιθάρες που οδηγούν το κομμάτι στην κορύφωση και στην απότομη έξοδο. Κλαπ κλαπ, μπράβο Paul. Τα καταφέρατε.

39. Autolux - "Census" από το Transit Transit
Δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητο το να καταφέρνεις να γράψεις ένα από τα καλύτερα κιθαριστικά ριφάκια των τελευταίων χρόνων, μια άξια για δεκάρι πτυχιακή στη σχολή των Sonic. Youth. Επειδή όμως οι Autolux είναι φιλόδοξα παιδιά (έξι χρόνια πιλάτευαν το πολύ καλό Transit Transit) δεν αρκούνται σ'αυτό. Το χρησιμοποιούν σαν τη ραχοκοκκαλιά ενός λιτού αλλά πολύ προσεγμένου κομματιού, επενδύοντάς το με ανάλογου Youthικού ύφους μελωδίες και λεπτεπίλεπτο κιθαριστικό θόρυβο και στολίζοντάς το με νότες από ξυλόφωνο. Ένα μικρό κομψοτέχνημα, χαρακτηριστικό δείγμα του δίσκου στον οποίο ανήκει.

38. Tame Impala - "Jeremy's Storm" από το Innerspeaker
Ναι, ξέρω ότι έχω πει διάφορα γι'αυτούς εδώ. Και δικαίως. Το ξεδιάντροπο ξεπατίκωμα του Ta Det Lugnt με το οποίο συστήθηκαν στον κόσμο μας πασαρίστηκε από διάφορους χίπστερς σαν κάτι το φοβερά πρωτοποριακό επειδή τούτοι έτυχε να μιλάνε και να τραγουδάνε στ'αγγλικά, ενώ ο Gustav αρνήθηκε και ακόμα αρνείται πεισματικά να κάνει το ίδιο τιμώντας τα παντελόνια και το κράνος με τα κέρατα που φοράει τη στιγμή που ξέρει πόσο μεγαλύτερο κοινό θα έφερνε στους Dungen μια τέτοια κίνηση. Από το Innerspeaker ωστόσο σώζεται αυτό και μόνο το κομμάτι, όπου το κολλητικότατο ριφάκι γαρνίρει ιδανικά τα κιθαριστικά χασίματα από κάτω του. Δυστυχώς γι'αυτούς, όλες οι υπόλοιπες καλές ιδέες του δίσκου είναι κλεμμένες.

37. Amiina - "Ásinn" από το Puzzle
Μπαίνοντας στον κόσμο των Amiina μας υποδέχονται κρυστάλλινα πλήκτρα που κρέμονται από την οροφή της σπηλιάς σαν σταλακτίτες. Το μέρος μοιάζει ψυχρό, παγωμένο... από το βάθος όμως έρχεται μια ζέστη. Ένα ακορντεόν σιγοκαίει σα φωτιά και μια θερμή μελωδία μας υποδέχεται. Κι επαναλαμβάνεται γλυκά, κυκλικά, και η φωτιά φουντώνει καθώς διάφοροι άλλοι ήχοι μπαίνουν στο χορό. Στην Ισλανδία όπου εδρεύουν οι τέσσερεις κοπέλες σίγουρα θα είναι πολύ χρήσιμη.

36. Ariel Pink's Haunted Graffiti - "Bright Lit Blue Skies" από το Before Today
Ο Ariel Pink δε μοιάζει για τύπος που ακολουθεί συνταγές και κανόνες. Είναι ελαφρώς χύμα κι ό,τι να'ναι. Κάπως έτσι επανήλθε φέτος με έναν δίσκο βγαλμένο από τα παρακμιακά '80s αλλά με διαφορετικό τρόπο από τον κατακλυσμό από cheesy italodisco παραπομπές που έχει ενσκήψει τον τελευταίο καιρό στη μόδα. Στο καλύτερο κομμάτι του παντρεύει διακριτικές surf κιθάρες (άντε πάλι αυτές) και αρμονίες με keyboards και μελωδίες που θα μπορούσαν να κολυμπούν στη λιμνούλα των Madness, δημιουργώντας ένα πολύ πιασάρικο ποπ κομμάτι με ένα ρεφραίν που σε παρασέρνει να τραγουδήσεις μαζί του για τον απατηλό γαλάζιο ουρανό του Los Angeles.

35. Blonde Redhead - "Here Sometimes" από το Penny Sparkle
Περιμέναμε πολύ καιρό να εμφανιστεί κάτι νέο από το ιταλοϊαπωνικό στρατόπεδο και όταν ήρθε με τη μορφή αυτού του κομματιού πανηγυρίσαμε: οι θεϊκές μελωδίες των Blonde Redhead και η τόσο ζεστή φωνή της Kazu Makino πάνω σε ηχοτοπία ακόμα πιο ψυχρά από εκείνα του λατρεμένου μας 23! Ο συνδυασμός έμοιαζε ιδανικός και το "Here Sometimes" η τέλεια διαφήμισή του, με τα παγωμένα του keyboards και κρουστά. Μπορεί οι προσδοκίες μας να μην ανταμώθηκαν στο έπακρο, όμως μας έμεινε αυτό το σπουδαίο κομμάτι να θυμόμαστε από αυτήν την περιπέτεια των Blonde Redhead στη χώρα των πάγων.

34. Spoon - "I Saw The Light" από το Transference
Όταν οι Spoon αποφασίζουν να παντρέψουν την ξεραΐλα του ήχου τους και τη βραχνάδα του Britt Daniel με πιο «κλασικές» μελωδικές γραμμές τότε είναι που βγάζουν μερικά από τα καλύτερά τους κομμάτια. Το "I Saw The Light" διαθέτει υπέροχα μελωδικά «γυρίσματα» και η κάπως «κατηφορική» μελωδία του σε καθηλώνει, φέρνοντας στο μυαλό των πιο καμμένων από μας το "The Trickster". Ακριβώς, δε, στη μέση του κομματιού αφήνουν τα φωνητικά στην άκρη και ανεβάζουν ρυθμούς για ένα επικό outro όπου το πιάνο οδηγεί τα ακούραστα drums στη μάχη με τις ξασμένες κιθάρες. Όχι πως έχει σημασία ποιος θα κερδίσει.

33. Shearwater - "Landscape at Speed" από το The Golden Archipelago
Ο ρυθμός μιμείται το τρένο που τρέχει ακούραστο στις ράγες και ο Jonathan Meiburg μας τραγουδάει ψιθυριστά, καθισμένος στη δεύτερη θέση. Κοιτάζει έξω τα τοπία να φεύγουν και ν'αλλάζουν γρήγορα. Όλα τα μικρά παιδιά λατρεύουν να κοιτάζουν έξω απ'το παράθυρο του τρένου αλλά μεγαλώνοντας οι περισσότεροι άνθρωποι ξεχνάνε αυτή τη μικρή χαρά. Ίσως πάλι να τους απασχολούν πιο πολύ αυτά που διαδραματίζονται μέσα στο μυαλό τους. O Jonathan από τη μεριά του απλά παρατηρεί με πίκρα και κάνοντάς το μας χαρίζει ένα λυρικό κομμάτι από εκείνα στα οποία ειδικεύονται εκείνος και η μπάντα του.

32. Stornoway - "Zorbing" από το Beachcomber's Windowsill
Σε μια εποχή που ο ακροατής έχει άπειρες επιλογές στη διάθεσή του και καθόλου χρόνο για χάσιμο, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το πρώτο κομμάτι του πρώτου σου δίσκου πρέπει να το προσέχεις πολύ. Οι πιτσιρικάδες από την Οξφόρδη μας συστήθηκαν φέτος με αυτόν τον εντυπωσιακό τρόπο, ένα κομμάτι που ξεκίνησε τη ζωή του με όνειρο να γίνει "White Winter Hymnal" όταν μεγαλώσει και δεν τα κατάφερε καθόλου μα καθόλου άσχημα.

31. Jónsi - "Βoy Lilikoi" από το Go
Ο Jónsi συνεχίζει από εκεί που σταμάτησαν οι Sigur Ros και σε αυτό το τραγούδι μας το δείχνει καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο. Έγχορδα, φλάουτα, κιθάρες και στρώσεις από backing vocals συνοδεύουν τη γνώριμη φωνή του και χορεύουν μαζί του στον ακατάπαυστο ρυθμό. Το τραγούδι βγάζει ευφορία από κάθε του νότα ακόμα κι όταν μιλάει για το πως τα νιάτα και ό,τι τα χαρακτηρίζει -η σφρηγιλότητα και η άγνοια κινδύνου- χάνονται με τον καιρό. Μπορεί το ξωτικό να μεγάλωσε αλλά συνεχίζει να ρίχνει τη μαγική του σκόνη τριγύρω...

30. Brasstronaut - "Insects" από το Mount Chimaera
Η ενδιαφέρουσα και όχι ιδιαίτερα δημοφιλής ενορχηστρωτική ιδέα του κλαρινέτου και της τρομπέτας ήταν που με έκανε αρχικά ν'ακούσω προσεκτικά τους Καναδούς Brasstronaut. Το κομμάτι που κλείνει το δίσκο τους όμως αύξανε ακόμα περισσότερο το ενδιαφέρον μου όσο περνούσε η ώρα. Το εσωτερικής έντασης πρώτο μέρος όπου κυριαρχούν τα πνευστά ακολουθείται από ένα εντυπωσιακό δεύτερο, στο οποίο δεσπόζει ένα υπέροχο πιάνο και οι αλλαγές στις συγχορδίες δίνουν ένα απολαυστικά δραματικό τέλος που θα μπορούσε να έχει βγει από κάτι σαν το The Sophtware Slump. Ήρεμα εντυπωσιακό, μας υπενθυμίζει ότι οι Καναδοί καλά κάνουν κι επιμένουν να είναι στην υπέροχη (μουσική) κοσμάρα τους.

29. 22-20's - "Shake, Shiver & Moan" από το Shake Shiver Moan
Ίσως το πιο «παραδοσιακό» κομμάτι ολόκληρης της λίστας, καθώς εδώ έχουμε να κάνουμε με μια γενναία δόση κλασικού brit-rock. Με την καλή έννοια όμως -ένα στιβαρό τραγούδι γεμάτο γερά hooks, αντρίκιες -αλλά όχι macho- κιθάρες και παλιομοδίτικους στίχους, έτοιμο για να συνοδεύσει το τρίτο pint μιας Πέμπτης βράδυ την ώρα που η συζήτηση γύρω από τη Susie από το Beeston ή την κακή πορεία της West Brom βρίσκεται στο πιο ενδιαφέρον σημείο της. Τίμιο, αγνό βρετανικό rock που να μην ακούγεται παρωχημένο και βαρετό λίγοι μπορούν να κάνουν, και τούτοι εδώ οι τύποι το έχουν στο αίμα τους.

28. Isobel Campbell & Mark Lanegan - "We Die and See Beauty Reign" από το Hawk
Η πρώτη ακρόαση αυτού του τραγουδιού μου έκοψε την ανάσα. Οι επόμενες απλά επιβεβαίωσαν την αρχική εντύπωση. Τόσο ντελικάτο, κι όμως τόσο όμορφο, με τις δυο φωνές να έχουν βρει πλέον την τέλεια χημεία και να αλληλοσυμπληρώνονται ιδανικά. Ο υπόλοιπος δίσκος δεν ήταν στο επίπεδό του αλλά μόνο και μόνο η ύπαρξη ενός τέτοιου κομματιού δικαιολογούσε την κυκλοφορία του.

27. Yeasayer - "I Remember" από το Odd Blood
Χωμένο ανάμεσα σε πιο εντυπωσιακά ίσως κομμάτια στο απολαυστικό πρώτο μισό του Odd Blood το "I Remember" φαντάζει αουτσάιντερ στην κούρσα για την ανάδειξη του καλύτερου τραγουδιού του δίσκου. Κι όμως. Η φωνή του Chris Keating γλιστράει απαλά στις κατηφορικές πλαγιές από κυματιστά, γυαλιστερά keyboards θρηνώντας για τη χαμένη αγάπη του και το αποτέλεσμα κολλάει για ώρα στο μυαλό. Όπως κι εκείνη στο μυαλό του Chris, με το πληγωμένο του "You're stuck in my mind/ All the time" να αποτελεί τον επίλογο. Αχ βρε Chris, γυναίκες...

26. School of Seven Bells - "I L U" από το Disconnect from Desire
Ένας μικρός ύμνος που κάλλιστα θα μπορούσε όχι απλά να βρίσκεται αλλά να είναι και μεγάλο highlight του Saturdays = Youth του Μ83. Με τις αέρινες κιθάρες και τα synths του και τη σαγηνευτική φωνή της Alejandra Deheza να σκαλίζει μια εκπληκτική μελωδία στο κουπλέ σε κάνει να θέλεις να το ξανακούσεις πολλές φορές μέχρι να το χορτάσεις. Δροσερό και ταυτόχρονα εθιστικό, φτιαγμένο για να παίζεται συνέχεια στο ραδιόφωνο.

25. Aloha - "Microviolence" από το Home Acres
Τα είπε πάρα πολύ εύστοχα και στις δυο του ανασκοπήσεις ο σοφός γέροντας mr.grieves για τους αδικημένους Aloha, και πραγματικά είναι ν'απορεί κανείς. Σε ένα αμερικάνικο ραδιόφωνο όπου γίνονται φίρμες κάτι Creed και κάτι 30 Seconds to Mars (α ρε Jared, πως κατάντησες έτσι τρομάρα σου) δεν παίζεται ένα τόσο ωραίο, καλοφτιαγμένο και άμεσο ποπ-ροκ κομμάτι, μελωδικότατο, με ωραίες κιθάρες, με hooks, με διφωνίες στο ρεφραίν, με απ'όλα. Η ζωή δεν είναι δίκαιη, και σ'αυτήν την περίπτωση είναι πραγματικά κρίμα.

24. Janelle Monáe - "Say You'll Go" από το The Archandroid
Η Janelle παίρνει το "Rocket Love" του Stevie Wonder, το διαλύει στα εξ ων συνετέθη και το ξαναφτιάχνει από την αρχή, βελτιωμένο και σε ενημερωμένη έκδοση για τα σύγχρονα r.n.b στάνταρντς (τα οποία με περίσσια άνεση αγγίζει). Λάγνο, μυστηριώδες, με τις νότες του πιάνου να πέφτουν σαν χρυσά καρφιά πάνω στο αραχνοΰφαντο ύφασμα του κομματιού για να το κρατήσουν στον τοίχο, μοιάζει σαν ένα μικρό δειγματολόγιο από τις ποικίλες επιρροές αλλά και τις αμέτρητες ικανότητες της τρομερής νεαράς. Για την πλήρη γκάμα παρακαλούμε να ανατρέξετε στον φοβερό δίσκο της.

23. The Besnard Lakes - "Albatross" από το The Besnard Lakes Are the Roaring Night
Κιθάρες. Πυκνές, ωραίες κιθάρες. Και αρμονίες. Αλλά βασικά κιθάρες, από αυτές που μας έχουν λείψει καμιά δεκαριά χρόνια τώρα... Το κομμάτι με το οποίο μπήκα στον κόσμο των Besnard Lakes και του καταπληκτικού ...Are the Roaring Night ήταν ακριβώς αυτό που έπρεπε για να συστηθεί στον κόσμο ένας κιθαριστικός δίσκος από εκείνους που φτιάχνονταν στα τέλη των '90s. Ο βαρυγλυκός ήχος των εξάχορδων γεμίζει το κομμάτι και οδηγεί την Olga Goreas προς το ρεφραίν που έρχεται και σκάει σαν κύμα ωκεανού στ'αυτιά, ενώ μικρότερα μελωδικά στολίδια από backing vocals, πνευστά και (ναι κι άλλες) κιθάρες συμπληρώνουν τον καμβά. Όταν λέμε ότι χαιρόμαστε που οι Καναδοί δεν πολυκαταλαβαίνουν από μόδες, το εννοούμε...

22. LCD Soundsystem - "Dance Yrself Clean" από το This Is Happening
Το προφανές για την yours truly highlight του τελευταίου (;) δίσκου του James Murphy ως LCD είναι αυτό το εξάλεπτο χορευτικό τανκ. Ανατολίτικοι ρυθμοί ακολουθούνται από τσουπωτά beats κι ακόμα πιο τσουπωτά, τραγανιστά keyboards, φτιάχνοντας ένα εθιστικό χαρμάνι ικανό να κάνει και τους πιο βαριεστημένους γοφούς να κουνηθούν. Όχι τόσο σαρωτικά ιδιοφυές όσο το προφανές highlight του Sound of Silver (το "Someone Great", εννοείται) αλλά αρκετό για να στηρίξει την πίστη μας στην ικανότητα του Murphy να φτιάνει κομμάτια-δυναμίτες όταν είναι συγκεντρωμένος. Τα λέμε στο επόμενο project, James....

21. The National - "Bloodbuzz Ohio" από το High Violet
Οι μελωδίες των National δεν είναι από εκείνες που αποκαλύπτονται με την πρώτη ακρόαση -τουλάχιστον όχι σε μένα. Τα καλύτερά τους τραγούδια είναι εκείνα που αργούν περισσότερο να βγουν από το κουκούλι τους -ούτε και θυμάμαι πόσες ακροάσεις μου πήρε για να διαπιστώσω ότι το "Racing Like a Pro" ήταν το ωραιότερο κομμάτι του Boxer. Η έκπληξή μου λοιπόν ήταν μεγάλη όταν διάλεξαν για πρώτο single από το High Violet ένα κομμάτι με χειροπιαστή, γερή μελωδία, από εκείνες που, ω ναι, θυμάται κανείς αφού περάσει ένα λεπτό από το τέλος του τραγουδιού. Με τα drums του Bryan Devendorf να δουλεύουν σαν καλολαδωμένα πιστόνια υποστηρίζοντας το φωτεινό, ζεστό πιάνο και τη φωνή του Matt Berninger να σπάει κάθε ρεκόρ συντομότερης άρθρωσης συλλαβής σε τραγούδι και να μοιάζει σαν παγάκι που κυλάει σε ιδρωμένο λαιμό Αϋγουστο μήνα, το "Bloodbuzz Ohio" πετυχαίνει στο νο1 καθήκον του πρώτου single ενός δίσκου: να μείνει στο μυαλό του ακροατή, κάνοντάς τον να ανυπομονεί για το άλμπουμ. Αποστολή εξετελέσθη και με το παραπάνω.

20. The Morning Benders - "Stitches" από το Big Echo
Τα πιτσιρίκια αυτά κάνουν πράγματα που δεν προδίδουν την ηλικία τους. Άλλοι συμπατριώτες και συνομήλικοί τους ενδιαφέρονται μόνο να γυρίσουν τους ενισχυτές στο 11 και να κάνουν ατέλειωτη φασαρία, έχοντας παράλληλα το νου τους να είναι «βρώμικη» η παραγωγή για ν'αρέσουν και στο Pitchfork. Κι έχεις αυτούς εδώ να δείχνουν εγκράτεια περπατημένων μουσικών αφήνοντας μεγάλα κενά στον καμβά τους πριν πετάξουν πάνω του έντονες πινελιές όπως εκείνο το υπέροχο κιθαριστικό ριφάκι πάνω στο οποίο χτίζουν υπομονετικά σε ένταση. Μετά έρχεται το πιάνο σαν σταγόνες από πετιμέζι, οι κιθάρες ανεβαίνουν, οι στρώσεις του ήχου πυκνώνουν κι έχεις ένα κομμάτι που θα ζήλευαν μπάντες με πολλά χρόνια και δίσκους στην πλάτη τους.

19. Hot Chip - "One Life Stand" από το One Life Stand
Μια μόνο ματιά στο βίντεο του κομματιού αρκεί για να συμπαθήσει κανείς αυτόματα τους Hot Chip, έτσι όπως γυρνάνε και χορεύουν χαριτωμένα μέσα στο μικρό δωμάτιο. Έτσι και μια μόνο ακρόαση αυτού του πάρα πολύ σοφιστικέ -όπως και όλη η δισκογραφία τους- dance hit όμως αρκεί για να το ερωτευτεί κανείς, με τα ανατολίτικα keyboards του, το απόλυτα κολλητικό ρεφραίν του και την υπέροχη μετάβαση σε αυτό στο δίλεπτο. Τέλειο για να κάνει κανείς πρόταση γάμου στην αγαπημένη του, αφού πρώτα χορέψει ένα κουπλέ με καβουροβηματάκια όπως ο Alexis στο βίντεο.

18. The Amazing - "Islands" από το Wait for a Light to Come
Το παράλληλο μουσικό σύμπαν των The Amazing βρίσκεται μερικές δεκαετίες πίσω. Καταφέρνουν όμως να μετατρέπουν ένα θεωρητικό πρόβλημα σε πλεονέκτημα, δανειζόμενοι κάποια από τα ωραιότερα στοιχεία της μουσικής των τελών των '60s αλλά και επιδεικνύοντας κάμποση από την αστείρευτη δημιουργικότητα των μουσικών της εποχής. Όπως για παράδειγμα στο υπέροχο αυτό ψυχεδελίζον κομμάτι που θα μπορούσε άνετα να έχει ξεπηδήσει από τo μυαλό του Arthur Lee ή του Tim Buckley. Ένα ονειρικό εξάλεπτο με πιάνα, ακουστικές κιθάρες και έγχορδα να ίπτανται στον ουρανό ενώ τα κρουστά δίνουν έναν εξωτικό τόνο στην ατμόσφαιρα. Πραγματικά καταπληκτικό, όνομα και πράγμα.

17. Tindersticks - "Hubbards Hills" από το Falling Down A Mountain
Όπως έχουμε παλιόφιλους από την Οξφόρδη, έτσι έχουμε και παλιόφιλους από το Nottingham. Αυτοί υπήρξαν πιο συνεπείς στο ραντεβού τους με τη δισκογραφία και σε τούτο εδώ το υπέροχο ορχηστρικό κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα. Μας μεταφέρουν στην πατρίδα τους, σε ένα συννεφιασμένο σούρουπο στο Hubbard's Hills του Lincolnshire με την υγρασία να σου τρυπάει το κόκαλο. Ή και στο Nottingham, στο δρόμο από το πανεπιστήμιο για το σπίτι, στις γέφυρες πάνω απ'τα κανάλια του Trent. Το ίδιο κάνει. Τα απογεύματα του Νοέμβρη στην αγγλική επαρχία είναι σχεδόν όλα κάπως έτσι και η αλήθεια είναι ότι -πείτε με μαζόχα αλλά- τα καραγούσταρα και τα καραγουστάρω ακόμα. Τουλάχιστον υπάρχουν οι Tindersticks για να μου ξαναφέρνουν την ατμόσφαιρά τους αυτούσια.

16. Phosphorescent - "Los Angeles" από το Here's to Taking It Easy
Σε πιο δημώδη αμερικάνικα άσματα το έριξε φέτος ο Matthew Houck σε σχέση με το στοιχειωμένο και στοιχειωτικό προ διετίας Pride. Το αποτέλεσμα μας ξένισε λίγο αλλά κατάφερε έστω και στο τέλος του δίσκου να μας κερδίσει με τούτο εδώ το πανέμορφο αλλά και ιδιαίτερα μελαγχολικό, στιχουργικά και μουσικά, εννιάλεπτο κομμάτι που θυμίζει κάτι ανάμεσα σε παλιότερους Wilco και Czars. Με μια υπέροχη, χορταστικότατη γέφυρα όπου slide και «κανονικές» κιθάρες παραβγαίνουν με ένα γλυκό πιάνο για το ποιο θα κυριαρχήσει, ενώ η μελωδία του κουπλέ σε συνδυασμό με τη ραγισμένη φωνή του Houck τσακίζει κόκαλα. Σπάνια περίπτωση εννιάλεπτου κομματιού που τελειώνει και θέλεις κι άλλο.

15. Serena-Maneesh - "Ayisha Abyss" από το S-M 2: Abyss in B Minor
Πριν ξεκινήσουν τις σπονδές στο ναό των My Bloody Valentine οι Νορβηγοί μας προσφέρουν αυτό το μικρό τερατάκι. Θα συμπληρώναμε «ως ορεκτικό» αλλά στα εξίμισι λεπτά -έξω την εισαγωγή- με το παχιό παχιό μπάσο του και τις κιθάρες που πότε λουφάζουν και πότε επιτίθενται σφυρίζοντας σαν ύπουλα φίδια, τούτο εδώ είναι πλήρες γεύμα με τα όλα του. Η μπασογραμμή ειδικά είναι από τις πιο χορταστικές που έχουμε ακούσει ποτέ και βοηθάει τα μέγιστα το κομμάτι να ανταποκριθεί στον τίτλο του. Ένα μικρό ταξιδάκι στο κέντρο της αβύσσου δε θα έλεγε όχι σ'αυτό το soundtrack.

14. Here We Go Magic - "Collector" από το Pigeons
"I have a mild fascination/ For collectors" ξεκινάει να λέει ο Luke Temple σε αυτόν τον πολύ πρωτότυπο αντι-ύμνο στους συλλέκτες. Το χιούμορ του αναπτύσσεται με παιχνιδιάρικη διάθεση πάνω από ένα χαλί από καραμέλενιες κιθαρίτσες και πλήκτρα κι έναν ακατάπαυστα χοροπηδηχτό ρυθμό, οδηγώντας κι εμάς στο να πάθουμε μια mild fascination με το συγκεκριμένο κομμάτι, ένα από κείνα που σου φέρνουν ένα χαμόγελο στα χείλια σχεδόν αυτόματα.

13. Arcade Fire - "Ready To Start" από το The Suburbs
Τα φιλόδοξα albums οφείλουν να ξεκινούν πολύ δυνατά, αν μη τι άλλο για να σου δημιουργήσουν τη διάθεση να μείνεις ως το τέλος. Οι Arcade Fire το ξέρουν καλά αυτό και το έχουν εφαρμόσει και στο παρελθόν. Κι επειδή το Suburbs είναι η πιο φιλόδοξη, ως τώρα, κυκλοφορία τους φροντίζουν να τοποθετήσουν όχι ένα αλλά δυο φοβερά κομμάτια στην αρχή του. Για το ομώνυμο και εναρκτήριο διαβάσατε ήδη τη διατριβή του mr.grieves αλλά εγώ κόλλησα με αυτό που το ακολουθεί και είναι φτιαγμένο από το ίδιο ύφασμα, με τις ραφές που τα χωρίζουν μόλις να φαίνονται. Ένα κομμάτι από εκείνα στα οποία οι Καναδοί ειδικεύονται -γρήγορο, άμεσο και ιδιαίτερα συναισθηματικό, μπήκε χωρίς περιστροφές στο κεφάλι μου με την πρώτη γνωριμία και έπιασε θέση στο μπαρ. Κι όταν ο Win Butler λέει με πικραμένη σιγουριά "And if I was yours/ But I'm not", τότε του ξαναγεμίζω το ποτήρι χωρίς καν να το ζητήσει.

12. Dungen - "Högdalstoppen" από το Skit I Allt
Γι'αυτόν εδώ τον οδοστρωτήρα τα είπαμε και στην «κανονική περίοδο»: το Skit I Allt ήταν για τα δεδομένα των λατρεμένων μου Σουηδών φωτεινό, χαμηλότονο και ποπ, αλλά έστω και για πέντε λεπτά υπενθυμίζουν σε όλους (ναι, αυτό συμπεριλαμβάνει κι εσάς πτωχοί αντιγραφείς Tame Impala) πως γίνεται το, ακομπλεξάριστο για τις '70s επιρροές του, ψυχεδελικό ροκ σήμερα. Το κάνουν μάλιστα χωρίς να ξεφεύγουν στα ατέλειωτα χασίματα που αποτελούσαν κάτι σαν σήμα κατατεθέν τους, επιδεικνύοντας αξιοθαύμαστη συγκέντρωση και μοιάζοντας να πετυχαίνουν το τελικό αποτέλεσμα με χειρουργική ακρίβεια αλλά ταυτόχρονα τόσο, μα τόσο εύκολα. Επίσης, κανονικά το κομμάτι θα έπρεπε να συνοδεύεται από προειδοποιητικό αυτοκόλλητο ότι προκαλεί τάση για σφοδρό air-drumming.

11. Murder - "Milk and Honey" από το Gospel Of Man
Πολλοί μουσικοί βασίζουν τα τραγούδια τους στην ακουστική κιθάρα αλλά κανείς δεν καταφέρνει να την κάνει ν'ακούγεται τόσο καθησυχαστική και ζεστή, σαν αγαπημένη αγκαλιά, όσο το ζευγαράκι από τη Δανία. Το υπέροχο φετινό τους album δεν περιείχε κάτι που να σε ξαπλώνει κάτω τόσο άμεσα όσο το "Feast in my Honour" του Stockholm Syndrome, είχε όμως πολλά που άνθισαν σαν μπουμπούκια όσο περισσότερο τα άκουγες. Και το "Milk and Honey" ήταν το πιο όμορφο απ'όλα. Ο Jacob Bellens κοιτάζει από το παράθυρο τη βροχή να πέφτει μονολογώντας ότι εξαρτάται απ'τον καιρό αν θα μείνει ή θα φύγει, κι εμείς ευχόμαστε να χιονίζει συνέχεια έξω απ'την καλύβα του.

10. Hjaltalin - "Feels Like Sugar" από το Terminal
Πραγματικά μοιάζει σαν ζάχαρη, μια μουσική ενδοφλέβια ένεση χαράς. Με έγχορδα που τρέχουν λαχανιασμένα να προλάβουν την απαστράπτουσα φωνή της Sigrídur Thorlacius καθώς αυτή σκαρφαλώνει και σκαρφαλώνει, προσπαθώντας να φτάσει στη στρατόσφαιρα όπου ανήκει, και ένα ορμητικό, ασυγκράτητο ρεφραίν. Η χαρά της ζωής μέσα σε τρία λεπτά, με αγάπη από την Ισλανδία. Για πόσα τραγούδια μπορεί να το πει κανείς αυτό τόσο αβίαστα;

9. I Am Kloot - "Radiation" από το Sky At Night
Και να που τελικά η υπομονή και η επιμονή ανταμείφθηκαν. Χρόνια τώρα οι I Am Kloot προσπαθούν να μας αποδείξουν τη σοβαρότητα των προθέσεών τους σα μπάντα και τελικά τα κατάφεραν, δίνοντάς μας κάποια πολύ καλά δείγματα κλασικής μελαγχολικής βρετανικής ποπ. Κορυφαίο όλων ήταν αυτό εδώ το εντυπωσιακό κομμάτι που απογειώνεται όταν η -τόσο απλή αλλά και τόσο ευφυής- μελωδία που παίζουν τα πνευστά μπαίνει στο προσκήνιο, παρασέρνοντας ολόκληρο το τραγούδι προς τα πάνω και μαζί και την ψυχή του τυχερού ακροατή. Ένα από εκείνα τα σπάνια τραγούδι που σε κάνουν να πιστεύεις σε κάτι καλό, κι αυτό από μόνο του είναι, σε τέτοιες εποχές, αρκετό.

8. Still Corners - "Endless Summer"
Τούτο εδώ το τραγούδι ήρθε κι έβαλε το λεπτεπίλεπτο ποδαράκι του στην πόρτα της λίστας την ώρα που αυτή έκλεινε αμείλικτα. Ίσως μάλιστα και να του την κοπανήσαμε στα μούτρα, και απλά να χτύπησε το κουδούνι -με πλήρη συναίσθηση της αργοπορίας μου, ομολογώ ότι το άκουσα μόλις στις 3 Ιανουαρίου 2011, ενώ είχαν γράψει γι'αυτό (τουλάχιστον) δυο fellow Έλληνες bloggers όταν βγήκε, τον περασμένο Αύγουστο. Από την άλλη όμως, κάλλιο αργά παρά ποτέ. Ένα τόσο υπέροχα μελαγχολικό α λα '60s ποπ κομμάτι είχα ν'ακούσω από το πρώτο μισό της δεκαετίας του '90, τότε που οι Broadcast και άλλα indie pop συγκροτήματα έφτιαχναν μικρούς ύμνους στην ποπ άλλων εποχών... Οι πάνγλυκοι αναστεναγμοί της πάνω από τη βραχνή farfisa και τα Phil Spectorιανά drums τυλίγονται πάνω σε μια μελωδία τόσο όμορφη που σου παίρνει τα μυαλά με το πρώτο άκουσμα, ενώ η surf κιθάρα δίνει το σύνθημα στην ανατριχίλα για να κατρακυλήσει στη σπονδυλική σου στήλη. Γοητευτικά φθαρμένο και νοσταλγικό σαν παλιά φωτογραφία μιας άδειας παραλίας με φόντο ένα φθινοπωρινό σούρουπο, ήταν αδύνατο να μην το αφήσουμε να μπει... Απλά αδύνατο.

7. Ólöf Arnalds - "Madrid" από το Innundir Skinni
Κάθε χρόνο είναι σχεδόν στάνταρ ότι ένα κομμάτι εντελώς χαμηλόφωνο και ακουστικό θα καταφέρει να χωθεί κάπου πολύ ψηλά στις προτιμήσεις μου, και το 2010 δεν αποτέλεσε εξαίρεση... Και πώς θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο όταν μέσα στη χρονιά έρχεται κανείς αντιμέτωπος με τέτοια κομμάτια, τέτοια αριστουργήματα. Η νεαρή -ναι, κοπέλα είναι κι ας έχει όνομα που παραπέμπει στον πασίγνωστο ξανθό ημίθεο σεντερμπάκ που τιμάει την ερυθρόλευκη- Ισλανδή σκαρώνει μια θεΐκή μελωδία με την ακουστική της κιθάρα και τη στολίζει με κορδέλες από βιολί και μπαλίτσες από πιάνο, δημιουργώντας ένα πραγματικό κομψοτέχνημα που παραβγαίνει στα ίσα με ανάλογα των συμπατριωτών της Sigur Ros. Κάτι πίνουν εκεί πάνω. Αλλά αυτό το ξέρουμε χρόνια τώρα.

6. The Divine Comedy - "Down in the Street Below" από το Bang Goes The Knighthood
Εϊναι πασίγνωστο το χάρισμα του Neil Hannon να περιγράφει με μοναδικό τρόπο εικόνες και σκηνές καθημερινής (βρετανικής) ζωής, αλλά εδώ ξεπερνάει τον εαυτό του δημιουργώντας ένα τραγούδι πραγματικά τρισδιάστατο. Η «κάμερά» του ξεκινάει από τα τεκταινόμενα μέσα στο σπίτι της γκόμενας του πρωταγωνιστή το οποίο αυτός έχει επισκεφτεί και μετά, με κινηματογραφικό σχεδόν τρόπο, ξε-ζουμάρει για να μας δείξει τι συμβαίνει έξω στον πολυάσχολο, στολισμένο για τα Χριστούγεννα δρόμο. Και στη συνέχεια ζουμάρει ξανά, δείχνοντάς μας τον άνθρωπό μας μέσα στον εργασιακό του περίγυρο και πόσο νιώθει σαν ξένος, και μετά ξανά ίσω στο δρόμο... Η σκηνοθετική του ματιά έχει ένα μεγαλοπρεπές, βρετανικότατο soundtrack και φυσικά την άψογη ερμηνεία του ίδιου που περνάει και μπροστά από την κάμερα δίνοντας μια καθηλωτική παράσταση. Ναι, όλο αυτό είναι απλά ένα τετράλεπτο τραγούδι, αλλά φταίει κι ο Neil που το κάνει να φαίνεται τόσο, μα τόσο εύκολο!

5. Primary 1 feat. Nina Persson - "The Blues"
Ένας άγνωστος, ως τώρα, Άγγλος παραγωγός επιστρατεύει την, πάντα μελένια και πάντα αξιόπιστη όταν θέλεις το τραγούδι σου να παιχτεί στο ραδιόφωνο, φωνή της Nina Persson και φτιάχνει ένα από τα πιο εθιστικά κομμάτια της χρονιάς. Τα γλυκά, κάπως μελαγχολικά keyboards, ο σταθερός, ταξιδιάρικος ρυθμός και οι πάρα πολύ όμορφες μελωδίες σε κουπλέ και ρεφραίν το κάνουν ακαταμάχητο. Επιπλέον οι πολύ ταιριαστές άρπες και η τρομπέτα προσθέτουν τσαχπινιά που σπάνια βρίσκει κανείς σε ποπ κομμάτια και όλα αυτά μαζί συνθέτουν ένα υπέροχο κομμάτι που δε σταματήσαμε ν'ακούμε από τις πρώτες μέρες της χρονιάς και να προσθέτουμε σε κάθε mix που φτιάχναμε για το αυτοκίνητο, ανεξαρτήτως εποχής. Αυτό λέει πολλά.

4. The Radio Dept. - "This Time Around" από το Clinging to a Scheme
Η drum machine φέρνει το βαρύ άρωμα των Joy Division αλλά οι κιθάρες και η απίστευτη ποπ μελωδία κάνουν τη ζυγαριά να γείρει προς την ηχητικά φωτεινότερη πλευρά των New Order. Κι όμως, οι άνθρωποι που δημιούργησαν αυτό το μικρό αριστούργημα δεν είναι από το Manchester αλλά από τη Σουηδία. Τόσο άμεσα ερωτεύσιμο που μετά την πρώτη φορά έπρεπε να το ξανακούσω κι άλλη μια για να σιγουρευτώ ότι τα αυτάκια μου άκουσαν όντως κάτι τόσο εμπνευσμένο, τόσο τέλειο. Και μετά φυσικά πολλές ακόμα, χωρίς ποτέ να το χορταίνω. Αν αυτό δεν είναι ο ορισμός του instant classic, τότε ειλικρινά δεν ξέρω ποιος είναι...

3. White Hinterland - "Magnolias" από το Kairos
Πολλές φορές έχω χαρακτηρίσει τραγούδια με τη λέξη «κομψοτέχνημα», αλλά η περιγραφή ταιριάζει τέλεια στην περίπτωση του κομματιού που κλείνει μεγαλοπρεπώς το πανέμορφο Kairos της νεαρής τραγουδοποιού. Ένα φαινομενικά απλούστατο ριφάκι βοηθιέται από keyboards και άρπες καθώς στήνουν ένα υπέροχο σκηνικό για να παιχτούν οι γεμάτοι εικόνες στίχοι από την υπέροχη φωνή της. Και στα 3 λεπτά συναντάμε μια από τις πιο ανατριχιαστικές αλλαγές που έχουμε ακούσει ποτέ σε τραγούδι, καθώς η μελωδία της κιθάρας ξαφνικά σκοτεινιάζει και αιθέρια backing vocals εμφανίζονται στον αέρα σαν φαντάσματα. Η λίμνη μέσα στην κρυστάλλινη σφαίρα, ο παράδεισος της White Hinterland, λάμπυρίζει καθώς οι μανόλιες επιπλέουν τρυφερά στην επιφάνεια του νερού. Μαγεία.

2. The Irrepressibles - "The Tide"/ "In This Shirt" από το Mirror Mirror
ΟΚ, έκλεψα. Το παραδέχομαι αλλά δεν το παίρνω πίσω. Ήδη έχω κάνει μεγάλη παραχώρηση ΜΗ βάζοντας στη λίστα αυτή το θεσπέσιο "I'll Maybe Let You", αν και θα του άξιζε, αλλά αυτά τα δυο δεν υπήρχε περίπτωση ότι να τα αφήσω έξω, αλλά ούτε καν να τα χωρίσω. Άλλωστε ούτε και η ίδια η μπάντα φαίνεται να έχει τη διάθεση να το κάνει αφού έχει φροντίσει να τα συνδέσει με μια ντελικάτη ορχηστρική γέφυρα. Όπως έχει κάνει και η ίδια η ζωή.

Το "The Tide" είναι η απώλεια, η αβάσταχτη απώλεια, με τον ήρωα ν'αναρωτιέται πώς θα την ξεπεράσει. Στο "In This Shirt" εμφανίζεται ένας τεχνητός τρόπος, το παραπέρα βήμα, όσο κι αν πονάει. Και οι δυο πράξεις του δράματος, ενός δράματος που οι περισσότεροι άνθρωποι κάποτε στη ζωή τους θα ζήσουν, παρουσιάζονται με τη μορφή δυο τεράστιων τραγουδιών με μελωδίες τη μια ομορφότερη απ'την άλλη και τη φωνή του Jamie McDermott να σκαλίζει αυλάκια στην καρδιά με κάθε συλλαβή της. Δυο μεγαλειώδη τραγούδια, τόσο έντονα που δεν μπορείς να τ'ακούσεις πολλές απανωτές φορές. Μια άλλωστε φτάνει για να σε ξεκάνει. Όπως και στην ίδια τη ζωή.

1. Sunset - "Late Night Dawning" από το Loveshines But the Moon Is Shining Too
Όπως συνέβη και με άλλα συγκροτήματα, η απετσόκοφτη μορφή της λίστας αυτής περιείχε δυο κομμάτια των Morning Benders. Το ένα ήταν το "Excuses" με την όμορφη νοσταλγική pop του και το άλλο ήταν το πιο σκοτεινό "Stitches". Τελικά επέλεξα να «διώξω» το πρώτο κυρίως για ένα λόγο: διότι το Loveshines των Sunset ήταν τόσο τίγκα από τέτοιες τρίλεπτες δόσεις απολαυστικής, κλασικής αλλά παράλληλα ελαφρώς tongue-in-cheek ποπ που έκανε όλον τον ανταγωνισμό να μοιάζει επιτηδευμένος και «λίγος».

Και το πιο λαμπρό δείγμα είναι τούτο εδώ το λατρεμένο κομμάτι που με συνόδεψε σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς χωρίς να το βαρεθώ ποτέ παρά το λιώσιμο στο οποίο το υπέβαλα. Από την πρώτη ακρόαση στο mini-player του Gorilla VS Bear μέχρι την τελευταία, μόλις σήμερα, ποτέ δε διανοήθηκα να πω ότι χόρτασα ν'ακούω το ζεστό -α λα "Goddess on a Highway"- πιάνο που τυλίγει το κουπλέ και την υπέροχη μελωδία του σα σιρόπι καραμέλας, τη διάφανη φωνή της δεσποινίδος Fulbright, το ασύλληπτα πιασάρικο ρεφραίν και τα ρομαντικά, ξεδιάντροπα "Stand By Me" έγχορδα που σημαίνουν το τέλος του κομματιού και με κάνουν κάθε φορά να τοποθετώ το δάχτυλό μου στο "previous" για να το ξανακούσω άλλη μια δόση. Ένα κομμάτι που θα έπρεπε να έχει κατασκηνώσει στα playlists κάθε ποπ ραδιοσταθμού που σέβεται τον εαυτό του, πράγμα που ίσως να συμβαίνει στο παράλληλο σύμπαν που όλοι θέλουμε να φανταζόμαστε, και που δεν έχασε τη θέση του ούτε από τους δίδυμους ογκόλιθους των Irrepressibles που απείλησαν σοβαρά να το «ρίξουν» όσο πλησιάζαμε στο τέλος. Ενα κομμάτι που θ΄ακούω με την ίδια ευχαρίστηση για χρόνια κι αυτό, σε μια εποχή που οι αδυναμίες διαρκούν τόσο λίγο, είναι το μεγαλύτερο παράσημο.

2009: DM Stith - "Pity Dance"
2008: Beach House - "Gila"
2007: Radiohead - "Reckoner"/ PJ Harvey - "The Mountain"/ LCD Soundsystem - "Someone Great"

Παράρτημα Α: Κομμάτι που έλιωσα μέσα στο 2010 αλλά είχε βγει το 2008:
Musée Mécanique - "Like Home" από το Hold This Ghost
Γλυκές αναθυμιάσεις από πλήκτρα ανεβαίνουν στροβιλίζομένες και κάνουν την ατμόσφαιρα ζεστή και πυκνή. Μικρές μπαρόκ μελωδίες αναπτύσσονται και σβήνουν καθώς το πιο όμορφα μελαγχολικό βαλς στοιχειώνει και παραλύει το μυαλό σου. Αυτό το φάντασμα πρέπει να το κρατήσεις, γιατί είναι οικείο, δικό σου. Ίσως κάποιος αγαπημένος σου που έχασες πρόσφατα. Έχει σημασία τελικά από ποια χρονιά είναι ένα τραγούδι όταν μπορεί να σε στείλει σε ένα παράλληλο σύμπαν τόσο αβίαστα;

Tweet