50. The Walkmen - "Woe Is Me" από το LisbonΜε ένα χειρότερο άλμπουμ απο το προπέρσινο You and Me, οι Walkmen επέστρεψαν αφήνοντάς μας παρακαταθήκη 2-3 ωραία τραγούδια όπως το συγκεκριμένο, το "Blue As Your Blood" και το καθιερωμένο χριστουγεννιάτικο-νοσταλγικό "While I Shovel the Snow". To "Woe Is Me" ξεχωρίζει λόγω της ανάλαφρης και γρήγορης κιθάρας του, αλλά και του άμεσα αγαπητού ρεφρέν του, χαρακτηριστικά που διαφέρουν απο τον υπόλοιπο δίσκο που καίει μαζούτ.
49. Tindersticks - "Peanuts" από το Falling Down A Mountain
Ένα υπέροχο τραγούδι για τον έρωτα που τον συνοψίζει πολύ εύστοχα σε αυτές τις δύο προτάσεις: "You say you love peanuts, I don't care that much/ I know you love peanuts, and I love you, so I love peanuts too". Συν ότι βγάζει απο τη ναφθαλίνη την αξιαγάπητη Mary Margaret O'Hara.
48. Besnard Lakes - "Like The Ocean, Like The Innocent" Part 1 And 2 από το The Besnard Lakes Are the Roaring Night
Περάσαμε ένα σημαντικό (αναλογικά) χρονικό διάστημα της φετινής χρονιάς προσπαθώντας να μιμηθούμε την ψιλή φωνή του Jace Lasek που κάνει αντίθεση με τις επικές ξερές κιθάρες του πιο ευκολοάκουστου επτάλεπτου κομματιού που φτιάχτηκε απο καναδέζικο ζευγάρι τη φετινή χρονιά.
47. John Grant - "Caramel" από το Queen Of Denmark
Ο δίσκος αγαπήθηκε πολύ απο αρκετό κόσμο και ίσως απροσδόκητα (το Mojo το έβαλε στην πρώτη θέση των δίσκων της χρονιάς για παράδειγμα). Με θλίβει ότι δεν μπορώ να συνταχθώ με την άποψή τους, ενώ όλα τα στοιχεία συνέκλιναν στο ότι ο δίσκος θα μου άρεσε φοβερά, γιατί όπως και να το κάνουμε η φωνή του John Grant είναι συγκλονιστική. Τουλάχιστον ας βάλω το λιθαράκι μου με αυτήν την έξοχη πιανομπαλάντα.
46. Beach House - "Silver Soul" από το Teen Dream
Εδώ προσπάθησαν να επαναλάβουν την επιτυχία του "Gila" αλλά με έναν πιο πομπώδη τρόπο (όπως άλλωστε και σε όλον τον υπόλοιπο δίσκο). Ακόμα κι έτσι η φωνή της Victoria Legrant, που ξεχωρίζει μέσα στο χαμό των backing vocals και των keyboards με ναυτία, είναι κάτι το οποίο επιβάλλεται να θαυμάσεις.
45. Robbie Williams And Gary Barlow - "Shame" από το In And Out Of Consciousness: Greatest Hits 1990 - 2010
Ένα υπερβολικά αγγλικό βίντεοκλιπ, με διάχυτη την ειρωνεία βασισμένη στα γκέι υπονοούμενα που συντρόφευσαν την καριέρα των Take That, ταίριαξε τέλεια σε ένα υπερβολικά αγγλικό ζευγάρι ανθρώπων που, θέλετε για να ξαναβάλει τις καριέρες του στο φως του προβολέα, θέλετε λόγω μουσικής ανάγκης, επανενώθηκε μαζί με τους υπόλοιπους Take That μετανιωμένο γι'αυτά τα παραγωγικά χρόνια που πέταξαν. "Well there's three versions of this story/ Mine and yours and then the truth/ What a shame we never listened/ I told you through the television/ And all that went away was the price we paid/ People spend a life time this way/ Oh what a shame."
44. Black Angels - "Yellow Elevator #2" από το Phosphene Dream
Το καινούργιο single των Clinic τους βρίσκει σε μια συναρπαστική επιστροφή σε φόρμα ενώ ο Ade Blackburn ακούγεται όσο ψυχοπαθής πρέπει, απολαμβάνοντας μέχρι τελευταίας γουλιάς τις ψυχότροπες κιθάρες. Για μισό λεπτό...
43. I'm From Barcelona - "Matilda" από το 27 songs from Barcelona
27 τραγούδια από 27 διαφορετικούς συνθέτες. Αν ήταν εκλογική διαδικασία ο Jakob Jonsson θα είχε πάρει εντολή απο τον Πρόεδρο για να σχηματίσει κυβέρνηση με τούτο το παλιομοδίτικο και πολύ ατμοσφαιρικό ντουέτο που τραγουδά με την Marlene Strand.
42. Kaki King - "Sunnyside" από το Junior
Η βιρτουόζα κιθαρίστας Kaki King τραγουδά για το κορίτσι που έχασε και το εννοεί. Η κιθάρα θυμίζει λιγάκι την ακουστική εκδοχή του "Blow Οut" των Radiohead, ενώ η ερμηνεία της σπαράζει απαριθμώντας όσα άφησε πίσω η πρώην πλέον κοπέλα της, το βασικότερο εκ των οποίων ένα σκυλί-λουκάνικο (το πιάσατε το υπονοούμενο έτσι;) που μασουλάει όλα της τα υπάρχοντα μαζί με όλες τις παλιές φωτογραφίες τους.
41. School Of Seven Bells - "Windstorm" από το Disconnect from Desire
Παραλήρημα '90s γραφικού: «Θυμίζει παλιές καλές '90s μελωδικές εποχές. Σα να ακούς την Sonya Madan των Echobelly στο ρυθμό της νέας χιλιετίας (είμαι σίγουρος οτι αυτό είναι σλόγκαν κάποιου σταθμού ) με μια στάλα Cocteau Twins.» Ανεβαστικό και καταιγιστικό σαν τον τίτλο του.
40. Surfer Blood - "Neighboor Riffs" από το Astro Coast
Τρία ορχηστρικά κομμάτια κατάφεραν να εισχωρήσουν σε αυτήν τη λίστα. Και τα τρία είχαν πολύ σοβαρούς λόγους για να το κάνουν. Για παράδειγμα αυτό το jamming των Surfer Blood αποκλείεται να μη σε κάνει να χτυπηθείς. Όταν μάλιστα θες να κάνεις μπάνιο στις παραλίες της Καλιφόρνια που διαφημίζουν, αναγκαστικά θα κατεβάσεις τα σώβρακά σου.
39. Dungen - "Högdalstoppen" από το Skit I Allt
Τρία ορχηστρικά κομμάτια κατάφεραν να εισχωρήσουν σε αυτήν τη λίστα. Και τα τρία είχαν πολύ σοβαρούς λόγους για να το κάνουν. Για παράδειγμα αυτό το jamming των Dungen αποκλείεται να μη σε κάνει να χτυπηθείς. Όταν μάλιστα διακόπτει και η funk παρεμβολή, δεν προσέχεις καν οτι σου έχουν πάρει ήδη τα σώβρακα.
38. Abe Vigoda - "Sequins" από το Crush
Οι Abe Vigoda ακούγονται αρκετά διαφορετικοί εδώ πέρα και για αλλαγή αυτή τη φορά ακούγονται και γενικότερα. Αν αποφασίσουν να συνεχίσουν αυτά τα χορευτικά new wave ξεσπάσματα να το ξέρουμε για να αρχίσουμε να τους παρακολουθούμε πιο σοβαρά.
37. The Clientele - "Minotaur" από το Minotaur
Οι Άγγλοι κάνουν αυτό που ξέρουν και η μελαγχολική dream pop τους καλά κρατεί. Εκπαιδευμένοι από το 1991 βγάζουν αγόγγυστα αξιολάτρευτα τραγουδάκια όπως εδώ. Δεν υπάρχουν πολλά σε κάθε δίσκο τους αλλά παραμένουν συνεπείς με μια-δυο τέτοιες αξιομνημόνευτες στιγμές κάθε φορά.
36. British Sea Power - "Zeus" από το Zeus EP
Οι BSP επέστρεψαν και αναμένεται να κλέψουν (ξανά) τις καρδιές μας του χρόνου με το Valhalla Dancehall. Στο φετινό EP τους που δανείστηκε το όνομά του από το θεό του κεραυνού ακούγονται πολύ ορεξάτοι και ενεργητικοί χωρίς φυσικά να ξεχνούν τη μελωδική τους κληρονομιά. Το "Zeus" είναι η βάση του EP και η μοναδικότητά του (δε θα βρίσκεται στον καινούργιο δίσκο όπως το μαγικό "Cleaning Out The Rooms") το καθιστά πολύτιμο.
35. Plan B - "Prayin'" από το The Defamation of Strickland Banks
Έχει χαρακτηριστεί σα μια μίξη της διασκευής του "Stop Me" απο τον Daniel Merriwheather και του "Beggin" του Frankie Vallie που μας είχε φάει τα αυτιά πριν κανά δυό χρόνια. Εύστοχος ο χαρακτηρισμός αν και το "Prayin'" άγγιξε μόνο τις παρυφές της γιγάντιας επιτυχίας του "Beggin" παρά το γεγονός οτι ο νεανίας Plan B δίνει την καλύτερή του soul ερμηνεία.
34. Cee-Lo Green - "Fuck You" από το The Lady Killer
Αντιθέτως ο Cee-Lo Green εμπλέκεται σε τεράστια χιτάκια και το αποδεικνύει συνεχώς. Το "Fuck You" έχει όλα τα φόντα να γίνει "Crazy", αν και ίσως είναι λίγο αργά πλέον, με την ατελείωτη διασκέδαση που προσφέρει το παραπονιάρικο κλάμα του Cee-Lo όταν «αυτή» κάνει βόλτες με τον αντίζηλό του και τα λεφτά του αισθήματα. Γεννημένο να συνοδεύεται με milkshakes και τηγανητές πατάτες.
33. M.I.A. - "Born Free" από το /\/\ /\ Y /\
Από μόνο του είναι απλά μια έξυπνη ιδέα (το μπιτάκι των Suicide εννοώ) αλλά αν το συνοδεύσεις μαζί με το βίντεο δημιουργεί μια φοβερή εμπειρία που σου γυρνάει το στομάχι με την ωμότητα και το σκληρό αλληγορισμό του. Παράλληλα αποτελεί και την ονείρωξη του Eric Cartman οπότε ούτε το συγκεκριμένο στοιχείο πρέπει να το αγνοήσουμε.
32. Gil Scott-Heron - "Me And The Devil" από το I'm New Here
Κάποτε θα ήταν σε δίσκο των Massive Attack και θα χτυπούσε στα ίσα τις κορυφές των καλύτερων trip hop στιγμών. Η μόδα αυτή έχει περάσει εδώ και αρκετό καιρό αλλά η εξομολόγηση -με θρησκευτικούς τόνους- που κάθε μέρα βρωμίζει όλο και περισσότερο στις κακόφημες γειτονιές της Νέας Υόρκης διασφαλίζει το πέρασμα του αυθεντικού τραγουδιού του Robert Johnson στη νέα εποχή, έστω και αν αυτό το πέρασμα γίνεται από ένα βετεράνο μουσικό.
31. Flying Lotus - "Nose Art" από το Cosmogramma
Τρία ορχηστρικά κομμάτια κατάφεραν να εισχωρήσουν σε αυτήν τη λίστα. Και τα τρία είχαν πολύ σοβαρούς λόγους για να το κάνουν. Για παράδειγμα αυτό το jamming του Flying Lotus αποκλείεται να μη σε κάνει να χτυπηθείς. Τα ηχητικά αποσπάσματα απο την σύγχρονη εκδοχή του μάγου του Οζ και συγκεκριμένα της Fairuza Balk, στον ρόλο της Ντόροθυ, που ψιθυρίζει «Γιατί δεν μπορώ να κοιμηθώ» απαντώντας στην ερώτηση «Γιατί σε έφεραν εδώ;» στοιχειώνουν αυτήν την κοσμική βόλτα σε υψηλές συχνότητες. Σώβρακα.
30. Sunset - "Late Night Dawning" από το Loveshines But the Moon Is Shining Too
Καταπληκτικό ντουέτο από την μπάντα του μυστήριου Bill Baird που μετά απο πέντε-έξι δίσκους συνεχίζει να περιγράφει τους Sunset ως ανολοκλήρωτο project. Η ρευστότητα απεικονίζεται στον τελευταίο τους δίσκο που είναι δύσκολο να τον κατατάξεις κάπου και ίσως δεν έχει και σημασία να το προσπαθήσεις. Το "Late Night Dawning" πάντως είναι ένα παλιομοδίτικο ρομάντζο που το συνοδεύει λατέρνα και μετά από (μαζί με της uptight) καμμιά εκατοστή ακροάσεις αυτό είναι το μόνο που μπορώ να σας πω.
29. Broken Bells - "Sailing To Nowhere" από το Broken Bells
Ο James Mercer δεν έχει ιδέα πού μας πηγαίνει αλλά το σαρδόνιο χαμόγελο του Dangermouse που λάμπει στην σκοτεινή καμπίνα ξέρει πολύ καλά πού οδηγεί τον αρχηγό των Shins. Ο Mercer ακούγεται μπερδεμένος, τρυφερός και αδαής. Σαν νεαρός που συναντά πρώτη φορά την οικογένεια της μνηστής του. Ο πεθερός Dangermouse τον καθοδηγεί εκεί που πρέπει μπας και ο μικρός αποδειχθεί μούτρο, χαρτοπαίκτης, μαμάκιας ή σε χειρότερη περίπτωση βάζελος.
28. 22-20's - "Shake Shiver And Moan" από το Shake Shiver Moan
Αυτοί έβγαλαν μερικά από τα singles του 2005, διαλύθηκαν, ξαναφτιάχτηκαν και έβγαλαν τον δεύτερό τους δίσκο μετά απο πέντε χρόνια και πρώτα στην Ιαπωνία. Το ψειρίζουν αρκετά το θέμα αλλά αν μπει κάποιος στον κόπο να ακούσει τον καθυστερημένο δεύτερο δίσκο τους θα ανταμειφθεί με αυτό το απολύτως ραδιοφωνικό χιτ να τ' ακούει ο Λεουνάκης και του Rock FM να μη δίνει.
27. Cherry Ghost - "We Sleep On Stones" από το Beneath This Burning Shoreline
Η έναρξη του δίσκου τους αποκαλύπτει όλους τους άσσους τους από την αρχή. Ποτέ δεν το ξεπερνάνε και μάλιστα ίσως είναι και το καλύτερο τραγούδι που έχουν γράψει μέχρι σήμερα. Αρκετά άμεσο αλλά και με διάρκεια για να ξεπερνάει τα στενά εποχικά όρια της κλασσικής μελαγχολικής αγγλικής μουσικής που είναι ό,τι πρέπει για τη χειμωνιάτικη περίοδο (αλήθεια υπάρχει πλέον αυτή;) .
26. Clinic - "I'm Aware" από το Bubblegum
Νάτοι και οι Clinic οι οποίοι θα πρέπει να αισθάνονται περήφανοι για το ότι ενέπνευσαν ένα το #44. Γι'αυτό που δεν πρέπει να αισθάνονται πολύ περήφανοι είναι ο φετινός δίσκος τους που κατατάσσεται (αφού περάσει από βδομάδα από το πρωτόκολλο βέβαια) στις απογοητεύσεις της χρονιάς. Το "I'm Aware" προετοίμασε το έδαφος για κάτι νέο και συναρπαστικό με την αέρινη μελωδία του αλλά δυστυχώς δεν βρήκε συμπαραστάτη.
25. Sufjan Stevens - "Futile Devices" από το The Age Of Adz
Επίδειξη εγωπάθειας κάνει στον υπόλοιπο δίσκο ο Sufjan Stevens αλλά εδώ κάνει επίδειξη των ικανοτήτων του σε απλές και καθαρές μελωδίες. Σα να μας λέει «κοιτάξτε μπορώ ακόμα να γράψω τα folk ονειρικά τραγούδια που αγαπήσατε αλλά στον υπόλοιπο δίσκο θα προσπαθήσω να σας αποδείξω πως ό,τι και να ηχογραφήσω θα το ακούσετε και θα το καλοβαθμολογήσετε».
24. Yeasayer - "Ambling Alp" από το Odd Blood
Ο Chris Keating άνοιγε τ'αυτιά του και άκουγε πολύ φρόνιμος τις συμβουλές του παππού του. Ο γέρο-Keating, παλιός μποξέρ, δε φανταζόταν βεβαίως ότι ο εγγονός του θα γράψει το μεγαλύτερο χιτ μιας χορευτικής μπάντας διανθίζοντάς το με τις -αλήθεια είναι- διαχρονικές συμβουλές του. Ο γέρο-Keating δεν ήταν η μόνη έμπνευση αφού ο Chris εμπνεύστηκε από τη ζωή του παλιού αμερικάνου boxer Joe Louis ("Ambling Alp" ήταν το ψευδώνυμο ενός Ιταλού αντιπάλου του) και έφτιαξε -μισό λεπτό να δω και τα παρακάτω....- το δεύτερο καλύτερο pop χορευτικό τραγούδι της χρονιάς.
23. Holly Miranda - "Waves" από το The Magician's Private Library
Τώρα ξεκινάει η Holly ουσιαστικά και το κάνει με το δεξί σε αυτή τη μεταμεσονύκτια βουτιά σε σκοτεινά, μυστηριώδη αλλά και τρομακτικά νερά. Η βραχνή noir φωνή της σμίγει με τα διαμαντένια keyboards και η κοπελιά μας κλέβει για πρώτη φορά την καρδιά.
22. Gorillaz - "Superfast Jellyfish" από το Plastic Beach
"-Yo, pretty packages of frosted delights/-Look, it comes with a toy, haha I like that/ I want a number four, a number six, and throw in a plastic doughnut": έτσι η σαρωτική αρμάδα του Damon Albarn σατιρίζει τον καταναλωτισμό των 100% συντηρητικών και τη θεωρία του «μη σπαταλάς χρόνο» στην οποία ορκιζόμαστε. Ο Gruff Ruys κάνει παρέμβαση ως τσούχτρα για να μας πει πόσο του τη σπάει το αλουμίνιο και του κάνει την ζωή δύσκολη και μαζί με τα σκίτσα του Jamie Hewlett φτιάχνουν κάτι διασκεδαστικό ΚΑΙ με σωστά νοήματα. Σαν το Futurama ας πούμε. Τέτοια θα έπρεπε να τραγουδάνε τα παιδάκια στα σχολεία και θα είχαμε έναν καλύτερο κόσμο.
21. Belle & Sebastian - "I Didn't See It Coming" από το Write About Love
Το πρώτο και -κατά τη γνώμη του γράφοντα- καλύτερο κομμάτι του δίσκου είναι ένα στανταρντ κλασσικό ανεπιτίδευτο γλύκισμα ξεκάθαρα στο στυλ των γνωστών αγαπημένων Belle & Sebastian. Ειδικά δε όταν ο Stuart Murdoch χτυπιέται κάνοντας σβούρες γύρω από την πίστα και φωνάζοντας "make me dance, Ι want to surrender" εξαγνίζει την αφραγκία μας υπενθυμίζοντάς μας μεν ότι τα λεφτά κάνουν τον κόσμο να γυρίζει αλλά δεν μπορούν να εξαγοράσουν το θράσος της νιότης.
20. Antony & The Johnsons - "Salt Silver Oxygen" από το Swanlights
Η βόλτα του Antony στο ουράνιο άρμα του Φαέθωνα κελαρύζει παραμυθένια και χρυσοποίκιλτα αποτελέσματα. Οι άρπες που τη συνοδεύουν φλερτάρουν με την αιωνιότητα και τα αηδονένια τιτιβίσματα του βιολιού πίνουν απο την πηγή της μεταθανάτιας λύτρωσης.
19. I Am Kloot - "Radiation" από το Sky At Night
Όλα όσα θελήσαμε έγιναν πραγματικότητα λένε οι προστατεύομενοι του Guy Garvey. Μάλλον δίκιο έχουν αφού αν ήθελαν μια υποψηφιότητα για Mercury την απέκτησαν. Αν ήθελαν απο την άλλη έναν ύμνο που, όπως έγραψε κάποιος, αν τον ακούσεις δύο λεπτά πριν αλλάξει ο χρόνος κάνεις την ομορφότερη μετάβαση απο τον ένα χρόνο στον άλλο παρέα με τις τρομπέτες και τα πνευστά που τον γεμίζουν μεγαλοπρέπεια , τον έχουν και αυτόν.
18. The National - "Afraid Of Everyone" από το High Violet
Πριν το single του δίσκου έρχεται αυτό για να προετοιμάσει το έδαφος. Το καλύτερο -κατά την uptight- μέλος των National, ο drummer τους Bryan Devendorf., βγάζει τη δεξιοτεχνία του στη φόρα και οδηγεί το θεοσκότεινο rock των Νεοϋορκέζων. Αλλά και ο Matt Berminger κάνει καλά τη δουλειά του μιας και οι στίχοι του "I'm afraid of everyone but Ι don't have the drugs to sort it out" αποκτούν διαχρονική αξία από στιγμή σε στιγμή.
17. The Radio Dept. - "This Time Around" από το Clinging to a Scheme
Καλό το "Heaven's On Fire" αλλά το συγκεκριμένο είναι καλύτερο. Οι ασταμάτητες κιθάρες του διακόπτονται μόνο από τα "παλαμάκια"- percussion μοιάζουν να βρίσκονται αρκετά κοντά ηχητικά αλλά και αρκετά μακριά ψυχικά με την παγωμένη Σουηδία απ'όπου κατάγονται. Με αυτό ξεκίνησαν στο live τους στην Αθήνα αλλά δυστυχώς χάθηκε στον μπουκωμένο ήχο του Gagarin αλλά και στο ζέσταμα που έκαναν οι ίδιοι. Άξιζε καλύτερης τύχης.
16. Ed Harcourt - "Church Of No Religion" από το Lustre
Δεν είναι ακριβώς ο Ed Harcourt που αγαπήσαμε αλλά ο πιο ιντροσπεκτιβικός εαυτός του που ψάχνει τη θέση του στην αγγλική ποπ σκηνή μετά τη γιγάντια επιτυχία του Here Be Monsters. Η αλλαγή στον ήχο του, που αγκαλιάζει και άλλα είδη της ποπ, είναι εμφανέστερη στην υπέροχη αυτή μελωδία που θέμα της έχει την απόρριψη της εκκλησιαστικής καταπίεσης.
15. Deerhunter - "He Would Have Laughed" από το Halcyon Digest
Ο φόρος τιμής του Bradford Cox στο φίλο του Jay Reatard που έφυγε απο τη ζωή φέτος τον Ιανουάριο, ξαφνικά αλλά όχι τόσο απροσδόκητα. Όχι τόσο απροσδόκητα γιατί ο Reatard ήταν εθισμένος σε όλο το σωρό των πειρασμών, φροντίζοντας να διαολοστείλει, μάλιστα, όλα τα μέλη του group του λίγους μήνες πριν πεθάνει, χαρακτηρίζοντάς τους φλώρους και πλουσιόπαιδα. Η θλιβερή αυτή ιστορία του 30χρονου Reatard δεν δραματοποιείται περισσότερο απο τον Bradford που την αντιμετωπίζει με σεβασμό και διακριτικότητα. Mια προσέγγιση που μόνο οι αληθινοί φίλοι μπορούν να πετύχουν.
14. Of Montreal - "Casualty Of You" από το False Priest
Ποιός θα μου το'λεγε και θα το πίστευα. Ότι θα έβαζα σε λίστα μου τους Of Montreal πραγματικά δεν το περίμενα. Όχι πως έχω κάτι με τον Kevin Barnes, του οποίου την αδάμαστη δημιουργικότητα εκτιμώ, ας πούμε όμως ότι είναι υπερβολικά gay (δηλαδή χαρούμενος) για τα ματσό γούστα μου. Ευτυχώς γι'αυτούς έπεσαν στο επίπεδό μου και μ'ένα τραγούδι πιο δραματικό και από τη ζωή του Κενάν (ελάτε τώρα που δεν ξέρετε) καπάρωσαν άξια τη θέση τους.
13. White Hinterland - "Magnolias" από το Kairos
Φτιαγμένο απο πασπαλισμένες με ονειρόσκονη σκέψεις και αναπολήσεις. Η άρπα σε κάνει να αμφιβάλλεις για τις επίγειες ιδιότητες του τραγουδιού, ενώ όταν αλλάζει ο ρυθμός της κιθάρας οι ενδορφίνες φτάνουν σε επίπεδα νιρβάνα και η τρίχα τσακίζεται να σηκωθεί να βαρέσει προσοχή.
12. Interpol - "Try It On" από το Interpol
Πάντα βγάζουν καλά κομμάτια οι Interpol. Καλώς ή κακώς έχουμε μάθει να είμαστε ιδιαίτερα αυστηροί μαζί τους γιατί το βάρος του πρώτου τους δίσκου είναι ασήκωτο. Εδώ αποβάλλουν το κλασσικό τους πρόβλημα, δηλαδή οτί ακούγονται σχεδόν πάντοτε πολύ... Interpol. Δεν είναι οτι δεν αναγνωρίζεις ποιοί είναι αλλά κάποια ευρήματα όπως το καταπληκτικό πιάνο που λουπάρεται καθ όλη την διάρκεια του τραγουδιού εμπλουτίζουν τον ήχο τους και τους κάνουν να ακούγονται πολύ ώριμοι και πιο τολμηροί.
11. Grinderman - "When My Baby Comes" από το Grinderman 2
Ο Nick Cave από την άλλη έχει καταλάβει τις δυνατότητές του εδώ και καιρό με αποτέλεσμα πολλές φορές να ξεπερνάει και τη χρυσή του περίοδο. Ας πούμε εδώ δείχνει πως δε χρειάζεται τη συμπόνοια και τη συμπάθεια κανενός κριτικού (κουβαλάει και τριάντα χρόνια καριέρας ο Nick) γιατί ακόμα έχει την όρεξη και την κατάλληλη τρέλα για να γράφει πορωτική μουσική και κυρίως -όπως έλεγε ο Lux Interior- μουσική για κακούς ανθρώπους. Ή τέλος πάντως μουσική που γεμίζει τις φαντασιώσεις με ένα μίγμα αρχέγονου τρόμου και παλαιολιθικής βίας.
10. Massive Attack - "Paradise Circus" από το Heligoland
Άλλο ένα τραγούδι άρρηκτα συνδεδεμένο με το βίντεό του. Κάτι είχαμε υποψιαστεί, οτι δηλαδή η αισθησιακή φωνή της Hope Sandoval μιλάει για κάτι αμαρτωλό, αλλά όταν είδαμε την αυθεντική πρωταγωνίστρια του Devil In Mrs Jones ένα δάκρυ νοσταλγίας χύθηκε στα μάγουλα μιας και καταλάβαμε οτι το "Paradise Circus" είναι το πιο πρόστυχο αδερφάκι του "Unravel" της Bjork που όχι μόνο πηδιέται με τον πρώτο τυχόντα αλλά το βιντεοσκοπεί κιόλας για να ενισχυθεί ο συνδυασμός τύψεις-ηδονή.
09. Aloha - "Microviolence" από το Home Acres
Επρόκειτο για το ραδιοφωνικό χιτ της χρονιάς (μόνο στη φαντασία μας) και λογικό είναι να αναδύεται τόσο ψηλά στη λίστα. Δεν ξεκίνησε με τόσο φιλόδοξες βλέψεις όσο πολλά από τα προηγούμενα τραγούδια αλλά ίσως και αυτή να είναι η γοητεία αυτού του αξιολάτρευτου κομματιού της υποτιμημένης αυτής μπάντας. Το εξαίσιο ρεφρέν, η γλυκιά φωνή του Tony Cavallario και η μαρίμπα δένουν τέλεια μεταξύ τους και το μίγμα βγαίνει άκοπα και εύγευστα.
08. Hot Chip - "Take It In" από το One Life Stand
ΑΥΤΟ είναι το καλύτερο ποπ χορευτικό τραγούδι της χρονιάς. Ξεκινάει δυσοίωνα με μια σκληρή new wave αισθητική που θυμίζει Seona Dancing στα καλά τους αλλά εξελίσσεται σε μια αιθέρια φωνητική μελωδία που σε προκαλεί να τραγουδήσεις. Ο Alexis Taylor τα δίνει όλα μέσα στα χριστουγεννιάτικα πουλοβεράκια του και «δίνει την καρδιά του που πετάει σαν περιστέρι για να την κρατήσεις κοντά σου». Ξεράστε όσο θέλετε αλλά ξέρω ότι το χορεύετε μπροστά στον καθρέφτη του μπάνιου σας.
07. The Divine Comedy - "Island Life" από το Bang Goes The Knighthood
Εδώ ο Neil Hannon φέρνει την κοπέλα του και επίσης μουσικό Cathy Davey και μελώνουν ονειρευόμενοι έναν επίγειο παράδεισο. Θυμίζει κάτι απο γαλάζια λίμνη αλλά κατά βάθος είναι κάτι περισσότερο. Είτε πρόκειται για νησί με μαγικές παραλίες, είτε καφετέρια, είτε μια πόλη γεμάτη σκουπίδια, είτε ξαπλωμένοι στον καναπέ, είτε στο στενό και αποπνικτικό δωμάτιο ενός νοσοκομείου όπου περιμένεις απο ώρα σε ώρα να σου πουν τα δυσάρεστα νέα σημασία έχει η μοιρασιά των στιγμών. Μοιρασιά που έχει το πλεονέκτημα ότι στις καλές στιγμές αντί να μοιράζει το ποσοστό της ευχαρίστησής σου, το διπλασιάζει, σε αντίθεση με το ποσοστό που σου διαιρεί από τις στενοχώριες. Απλά μαθηματικά.
06. Shearwater - "Hidden Lakes" από το The Golden Archipelago
Στο κέντρο του προηγούμενου νησιού υπάρχουν οι μοναχικές και παγωμένες λιμνες. Εκείνες που θρηνούν στους σκοτεινούς τους κόλπους κι εκείνες που λάμπουν στις ηλιαχτίδες. Η υπόγεια αλυσίδα κάτω απο το νησί διασφαλίζει την σύνδεσή του αλλά κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος πως αν ο ίδιος δεν φροντίσει τις λίμνες εκείνες δεν θα κρυσταλλώσουν. Ο Meiburg, ασθενικός και μόνος ψάχνει, τον σκύλο του ανάμεσα σε κρυσταλλωμένες λίμνες, άδειες καλύβες και παρατημένα καίκια. Έφυγαν όλοι ή αυτός τους άφησε μόνους τους;
05. Primary 1 feat. Nina Persson - "The Blues"
Η φωνή της Nina Persson δεν πρόκειται να πάει ποτέ χαμένη. Τώρα την επιστράτευσε ο Άγγλος παραγωγός Joe Flory που προετοιμάζει εδώ και καιρό τον πρώτο του δίσκο. Εδώ η γλυκιά Σουηδέζα με άνεση κουμαντάρει με τη ζαχαρένια φωνή της τα keyboards που μόλις γύρισαν από το Σαββατιάτικο βράδυ και δίνουν την τελευταία τους παράσταση πριν πέσουν για ύπνο.
04. Anais Mitchell - "Flowers (Eyrydice's Song)" από το Hadestown
O συγκλονιστικός μονόλογος της Ευρυδίκης είναι ίσως η μοναδική στιγμή από το δίσκο της Anais Mitchell που μπορεί να επιζήσει εκτός του πλαισίου της μυθολογικής ιστορίας του Ορφέα και της Ευρυδίκης την οποία μελοποίησε η αμερικανίδα τραγουδοποιός. Ένα τρυφερό τραγούδι με μυστικιστική ενορχήστρωση που μας ξαπλώνει στο λιβάδι των λουλουδιών απ'όπου ξεκίνησε το ταξίδι της για τον κάτω κόσμο η Ευρυδίκη.
03. The Irrepressibles - "In This Shirt" από το Mirror Mirror
Η μπάντα του Jamie McDermott κράτησε το καλύτερο για το τέλος. Δεν είναι απολύτως σωστός βέβαια ο όρος «μπάντα» για τους Irrepressibles. Περισσότερο θα τη λέγαμε ορχήστρα που τον συνοδεύει στο πάντρεμα θεατρικής και ορχηστρικής μουσικής που επιχειρεί . Θα μπορούσε να ήταν ο καρπός μιας συνάντησης του Scott Walker με τον Antony Hegarty σε ένα μαγεμένο τσίρκο με θλιμμένους κλόουν να κάνουν ποδήλατο. Ή ο δημιουργικός πυρετός ενός ζωγράφου με τα χιλιάδες χρώματα του φάσματος του μυαλού του να μεταλλάσσονται σα να τα βλέπεις μέσα απο ένα διαμάντι. Και είναι μόλις ο πρώτος τους δίσκος...
02. Owen Pallett - "E Is For Enstranged" από το Heartland
Το ρομαντικό ύφος του Καναδού τολμώ να πω οτι τελειοποιείται εδώ. Σίγουρα χρωστάει αρκετά στον Yann Tiersen γι'αυτό το μελαγχολικό συμφωνικό αριστούργημα που παραείναι όμορφο για να το αντικρύσεις κατάματα και με στεγνά μάτια. Ο χαρακτήρας του δίσκου, ο αγρότης Lewis ξεγυμνώνεται απο την σκληράδα του και καταρρέει σκεπτόμενος το γιό του. Περιστασιακά ο Pallett σπάει τον «τέταρτο τοίχο» και σατιρίζει τον εαυτό του και τον χαρακτήρα του ως επαγγελματίας μουσικός ("I'll score you a string ensemble") κάνοντας μια αυτοκριτική για το εμπόριο της δημιουργικότητάς του. Αποξενωμένος ο Lewis απο το γιό του, αποξενωμένος ο δημιουργός του Lewis απο τον Φρανκενστάιν-δημιούργημα και τελικά αποξενωμένος ο Owen απο τον παλαιότερο λιγότερο εμπορικό εαυτό του. Και κάπως έτσι γράφτηκε η ιστορία του πιο αυθεντικά δραματικού τραγουδιού της χρονιάς.
01. Arcade Fire - "The Suburbs" από το The Suburbs
Αντίθετα οι Arcade Fire δε νιώθουν καθόλου τύψεις που απευθύνονται σε ένα όλο και μεγαλύτερο κοινό. Δεν είναι κρυφό οτι θέλουν να γίνουν Radiohead, Bruce Springsteen ή ακόμα-ακόμα και λιγότερο φαφλατάδες U2. Και απ'ότι φαίνεται έχουν τα φόντα για να το καταφέρουν. Το Suburbs νομίζω πως είναι λιγότερο καλό από τους προηγούμενους δίσκους αλλά συνεχίζει στο προσεκτικό πλάνο της παγκόσμιας κυριαρχίας που έχουν εκπονήσει.
Πέρα απο την πλάκα πάντως δεν είναι αθέμιτο να θες να φτάσεις σε ένα μεγαλύτερο κοινό και γιατί πιστεύεις οτι η μουσική σου αξίζει να ακούγεται χωρίς να μπαίνεις εσύ στη διαδικασία να επιλέξεις ελιτίστικα το κοινό που θα σε ακούσει αλλά και λόγω δόξας την οποία κανείς δεν εμίσησε κλπ. Όταν θες να ακουστείς λοιπόν σε μεγαλύτερη κλίμακα αρχίζεις και μιλάς για τη γενιά σου και όσα την απασχολούν σε κοινωνική αλλά και ευρύτερη κλίμακα. Επίσης μην ξεχνάμε οτι ηλικιακά βρίσκονται στα δεύτερα -άντα όπου τα θεωρητικά ζητήματα είτε συναντούν την πραγματικότητα (όπως η οικογένεια και η εν γένει βιωσιμότητα του μέρους που ζεις) είτε εξαφανίζονται στο υπερπέραν για να εμφανιστούν μπροστά στα έκπληκτα μάτια σου στα ίδια τα παιδιά σου και ειδικά στα εφηβικά και φοιτητικά τους χρόνια.
Η αστυφιλία είναι ένα παγκόσμιο ζήτημα αλλά όχι ένα ζήτημα που η απάντησή του επείγει. Όπως και όλα τα άλλα ζητήματα (σκουπίδια, ενέργεια, κλπ) είναι πιο εύκολο να τα μεταθέτουμε στους επόμενους. Οι ευθύνες μας άλλωστε ωχριούν μπροστά στις απαιτήσεις μας. Ο καθένας καταλαβαίνει πλέον ότι βρισκόμαστε σε τέλμα. Όπως όμως μας έμαθε η ιστορία η ακμή πολλές φορές έχει το μισό χρόνο ζωής από την παρακμή. Αυτό το κράτημα των ακροδακτύλων πάνω απο το κενό μπορεί να διαρκέσει αρκετό καιρό ακόμα μέχρι τα αποτελέσματα του κονωνικού διχασμού να γίνουν δυσάρεστη πραγματικότητα.
Ο τρόπος που διαχωρίζεται όλο και πιο καθαρά η πόλη σε προάστια και προνομιούχους και σε πυρήνα της πόλης που μυρίζει ανέχεια και κάτουρο είναι εντυπωσιακός να τον παρατηρείς. Ίσως και ενδιαφέρων αν δεν επρόκειτο για μέρη που γνωρίζεις και ζεις απο μικρός. Η πλατεία Ομονοίας για παράδειγμα σιγά-σιγά και μεθοδικά έχει γίνει η συνέχεια του γκετοποιημένου σημείου της πόλης με μαγαζιά να κλείνουν και τον πιο κεντρικό σταθμό της χώρας να έχει αφεθεί στην τύχη του. Από την άλλη ό,τι δάσος υπήρχε γύρω από την Αττική έχει καεί και καταπατηθεί κυρίως απο τον κλασσικό Νεοέλληνα που δεν βολεύεται στο απλό κέρδος αλλά συμβιβάζεται μόνο με το 300% επί της τιμής που αγόρασε το προϊόν. Ο ίδιος ντε που διαφημίζει ότι κάνει εκπτώσεις και οι τιμές που έχει βάλει είναι ίδιες (ίσως και λίγο ακριβότερες απο τις προηγούμενες). Σε αυτό το κλίμα λοιπόν που ο καθένας προσπαθεί να επιβάλει την ύπαρξή του πάνω από το πτώμα του άλλου τα οδοφράγματα είναι θέμα χρόνου να στηθούν. Τώρα μάλιστα που τα όρια των συνόρων μεταξύ των καλομαθημένων του Ψυχικού και των «λεπρών» της Ομόνοιας έχουν πάψει να είναι νοητά.
Το αστείο της υπόθεσης όμως είναι πως τα οδοφράγματα στήνονται και μεταξύ των γειτόνων. Λέξεις όπως «αλληλεγγύη» και «συναδελφικότητα» γίνονται ανέκδοτα και αυτό που μένει είναι οι τίτλοι του Αυτιά «Προσοχή στους συγγενείς σας, θα σας καρφώσουν στην εφορία».
Μουσικά (αν ξεχάσατε οτι η αφορμή ήταν το "Suburbs" των Arcade Fire) o Owen Pallett κάνει πάλι το θαύμα του, ειδικότερα στην πιο ανατριχιαστική μουσική στιγμή της χρονιάς. Εκεί που δυναμώνει η ένταση των εγχόρδων του με τον Win Butler να ψιθυρίζει σχεδόν σαν να μην θέλει να αποχωριστεί από την καρδιά του την εκ βαθέων εξομολόγησή του:
"So can you understand?/ Why I want a daughter while I'm still young/ I wanna hold her hand, and show her some beauty/ Before this damage is done/ But if it's too much to ask, it's too much to ask/ Then send me a son."
Η πόλη μου εναντίον της δικιάς σου, η ζωή μου εναντίον της ζωής σου, το αυτοκίνητό μου εναντίον του δικού σου σαράβαλου, τα λεφτά μου ενάντια στα λεφτά σου. Τα σπαθιά έξω απο τα θηκάρια τους και ο κάθε άντρας για τον εαυτό του.
2009: Bat For Lashes - "Siren Song"
2008: Elbow - "The Loneliness of a Tower Crane Driver"
2007: Radiohead - "Reckoner"
49. Tindersticks - "Peanuts" από το Falling Down A Mountain
Ένα υπέροχο τραγούδι για τον έρωτα που τον συνοψίζει πολύ εύστοχα σε αυτές τις δύο προτάσεις: "You say you love peanuts, I don't care that much/ I know you love peanuts, and I love you, so I love peanuts too". Συν ότι βγάζει απο τη ναφθαλίνη την αξιαγάπητη Mary Margaret O'Hara.
48. Besnard Lakes - "Like The Ocean, Like The Innocent" Part 1 And 2 από το The Besnard Lakes Are the Roaring Night
Περάσαμε ένα σημαντικό (αναλογικά) χρονικό διάστημα της φετινής χρονιάς προσπαθώντας να μιμηθούμε την ψιλή φωνή του Jace Lasek που κάνει αντίθεση με τις επικές ξερές κιθάρες του πιο ευκολοάκουστου επτάλεπτου κομματιού που φτιάχτηκε απο καναδέζικο ζευγάρι τη φετινή χρονιά.
47. John Grant - "Caramel" από το Queen Of Denmark
Ο δίσκος αγαπήθηκε πολύ απο αρκετό κόσμο και ίσως απροσδόκητα (το Mojo το έβαλε στην πρώτη θέση των δίσκων της χρονιάς για παράδειγμα). Με θλίβει ότι δεν μπορώ να συνταχθώ με την άποψή τους, ενώ όλα τα στοιχεία συνέκλιναν στο ότι ο δίσκος θα μου άρεσε φοβερά, γιατί όπως και να το κάνουμε η φωνή του John Grant είναι συγκλονιστική. Τουλάχιστον ας βάλω το λιθαράκι μου με αυτήν την έξοχη πιανομπαλάντα.
46. Beach House - "Silver Soul" από το Teen Dream
Εδώ προσπάθησαν να επαναλάβουν την επιτυχία του "Gila" αλλά με έναν πιο πομπώδη τρόπο (όπως άλλωστε και σε όλον τον υπόλοιπο δίσκο). Ακόμα κι έτσι η φωνή της Victoria Legrant, που ξεχωρίζει μέσα στο χαμό των backing vocals και των keyboards με ναυτία, είναι κάτι το οποίο επιβάλλεται να θαυμάσεις.
45. Robbie Williams And Gary Barlow - "Shame" από το In And Out Of Consciousness: Greatest Hits 1990 - 2010
Ένα υπερβολικά αγγλικό βίντεοκλιπ, με διάχυτη την ειρωνεία βασισμένη στα γκέι υπονοούμενα που συντρόφευσαν την καριέρα των Take That, ταίριαξε τέλεια σε ένα υπερβολικά αγγλικό ζευγάρι ανθρώπων που, θέλετε για να ξαναβάλει τις καριέρες του στο φως του προβολέα, θέλετε λόγω μουσικής ανάγκης, επανενώθηκε μαζί με τους υπόλοιπους Take That μετανιωμένο γι'αυτά τα παραγωγικά χρόνια που πέταξαν. "Well there's three versions of this story/ Mine and yours and then the truth/ What a shame we never listened/ I told you through the television/ And all that went away was the price we paid/ People spend a life time this way/ Oh what a shame."
44. Black Angels - "Yellow Elevator #2" από το Phosphene Dream
Το καινούργιο single των Clinic τους βρίσκει σε μια συναρπαστική επιστροφή σε φόρμα ενώ ο Ade Blackburn ακούγεται όσο ψυχοπαθής πρέπει, απολαμβάνοντας μέχρι τελευταίας γουλιάς τις ψυχότροπες κιθάρες. Για μισό λεπτό...
43. I'm From Barcelona - "Matilda" από το 27 songs from Barcelona
27 τραγούδια από 27 διαφορετικούς συνθέτες. Αν ήταν εκλογική διαδικασία ο Jakob Jonsson θα είχε πάρει εντολή απο τον Πρόεδρο για να σχηματίσει κυβέρνηση με τούτο το παλιομοδίτικο και πολύ ατμοσφαιρικό ντουέτο που τραγουδά με την Marlene Strand.
42. Kaki King - "Sunnyside" από το Junior
Η βιρτουόζα κιθαρίστας Kaki King τραγουδά για το κορίτσι που έχασε και το εννοεί. Η κιθάρα θυμίζει λιγάκι την ακουστική εκδοχή του "Blow Οut" των Radiohead, ενώ η ερμηνεία της σπαράζει απαριθμώντας όσα άφησε πίσω η πρώην πλέον κοπέλα της, το βασικότερο εκ των οποίων ένα σκυλί-λουκάνικο (το πιάσατε το υπονοούμενο έτσι;) που μασουλάει όλα της τα υπάρχοντα μαζί με όλες τις παλιές φωτογραφίες τους.
41. School Of Seven Bells - "Windstorm" από το Disconnect from Desire
Παραλήρημα '90s γραφικού: «Θυμίζει παλιές καλές '90s μελωδικές εποχές. Σα να ακούς την Sonya Madan των Echobelly στο ρυθμό της νέας χιλιετίας (είμαι σίγουρος οτι αυτό είναι σλόγκαν κάποιου σταθμού ) με μια στάλα Cocteau Twins.» Ανεβαστικό και καταιγιστικό σαν τον τίτλο του.
40. Surfer Blood - "Neighboor Riffs" από το Astro Coast
Τρία ορχηστρικά κομμάτια κατάφεραν να εισχωρήσουν σε αυτήν τη λίστα. Και τα τρία είχαν πολύ σοβαρούς λόγους για να το κάνουν. Για παράδειγμα αυτό το jamming των Surfer Blood αποκλείεται να μη σε κάνει να χτυπηθείς. Όταν μάλιστα θες να κάνεις μπάνιο στις παραλίες της Καλιφόρνια που διαφημίζουν, αναγκαστικά θα κατεβάσεις τα σώβρακά σου.
39. Dungen - "Högdalstoppen" από το Skit I Allt
Τρία ορχηστρικά κομμάτια κατάφεραν να εισχωρήσουν σε αυτήν τη λίστα. Και τα τρία είχαν πολύ σοβαρούς λόγους για να το κάνουν. Για παράδειγμα αυτό το jamming των Dungen αποκλείεται να μη σε κάνει να χτυπηθείς. Όταν μάλιστα διακόπτει και η funk παρεμβολή, δεν προσέχεις καν οτι σου έχουν πάρει ήδη τα σώβρακα.
38. Abe Vigoda - "Sequins" από το Crush
Οι Abe Vigoda ακούγονται αρκετά διαφορετικοί εδώ πέρα και για αλλαγή αυτή τη φορά ακούγονται και γενικότερα. Αν αποφασίσουν να συνεχίσουν αυτά τα χορευτικά new wave ξεσπάσματα να το ξέρουμε για να αρχίσουμε να τους παρακολουθούμε πιο σοβαρά.
37. The Clientele - "Minotaur" από το Minotaur
Οι Άγγλοι κάνουν αυτό που ξέρουν και η μελαγχολική dream pop τους καλά κρατεί. Εκπαιδευμένοι από το 1991 βγάζουν αγόγγυστα αξιολάτρευτα τραγουδάκια όπως εδώ. Δεν υπάρχουν πολλά σε κάθε δίσκο τους αλλά παραμένουν συνεπείς με μια-δυο τέτοιες αξιομνημόνευτες στιγμές κάθε φορά.
36. British Sea Power - "Zeus" από το Zeus EP
Οι BSP επέστρεψαν και αναμένεται να κλέψουν (ξανά) τις καρδιές μας του χρόνου με το Valhalla Dancehall. Στο φετινό EP τους που δανείστηκε το όνομά του από το θεό του κεραυνού ακούγονται πολύ ορεξάτοι και ενεργητικοί χωρίς φυσικά να ξεχνούν τη μελωδική τους κληρονομιά. Το "Zeus" είναι η βάση του EP και η μοναδικότητά του (δε θα βρίσκεται στον καινούργιο δίσκο όπως το μαγικό "Cleaning Out The Rooms") το καθιστά πολύτιμο.
35. Plan B - "Prayin'" από το The Defamation of Strickland Banks
Έχει χαρακτηριστεί σα μια μίξη της διασκευής του "Stop Me" απο τον Daniel Merriwheather και του "Beggin" του Frankie Vallie που μας είχε φάει τα αυτιά πριν κανά δυό χρόνια. Εύστοχος ο χαρακτηρισμός αν και το "Prayin'" άγγιξε μόνο τις παρυφές της γιγάντιας επιτυχίας του "Beggin" παρά το γεγονός οτι ο νεανίας Plan B δίνει την καλύτερή του soul ερμηνεία.
34. Cee-Lo Green - "Fuck You" από το The Lady Killer
Αντιθέτως ο Cee-Lo Green εμπλέκεται σε τεράστια χιτάκια και το αποδεικνύει συνεχώς. Το "Fuck You" έχει όλα τα φόντα να γίνει "Crazy", αν και ίσως είναι λίγο αργά πλέον, με την ατελείωτη διασκέδαση που προσφέρει το παραπονιάρικο κλάμα του Cee-Lo όταν «αυτή» κάνει βόλτες με τον αντίζηλό του και τα λεφτά του αισθήματα. Γεννημένο να συνοδεύεται με milkshakes και τηγανητές πατάτες.
33. M.I.A. - "Born Free" από το /\/\ /\ Y /\
Από μόνο του είναι απλά μια έξυπνη ιδέα (το μπιτάκι των Suicide εννοώ) αλλά αν το συνοδεύσεις μαζί με το βίντεο δημιουργεί μια φοβερή εμπειρία που σου γυρνάει το στομάχι με την ωμότητα και το σκληρό αλληγορισμό του. Παράλληλα αποτελεί και την ονείρωξη του Eric Cartman οπότε ούτε το συγκεκριμένο στοιχείο πρέπει να το αγνοήσουμε.
32. Gil Scott-Heron - "Me And The Devil" από το I'm New Here
Κάποτε θα ήταν σε δίσκο των Massive Attack και θα χτυπούσε στα ίσα τις κορυφές των καλύτερων trip hop στιγμών. Η μόδα αυτή έχει περάσει εδώ και αρκετό καιρό αλλά η εξομολόγηση -με θρησκευτικούς τόνους- που κάθε μέρα βρωμίζει όλο και περισσότερο στις κακόφημες γειτονιές της Νέας Υόρκης διασφαλίζει το πέρασμα του αυθεντικού τραγουδιού του Robert Johnson στη νέα εποχή, έστω και αν αυτό το πέρασμα γίνεται από ένα βετεράνο μουσικό.
31. Flying Lotus - "Nose Art" από το Cosmogramma
Τρία ορχηστρικά κομμάτια κατάφεραν να εισχωρήσουν σε αυτήν τη λίστα. Και τα τρία είχαν πολύ σοβαρούς λόγους για να το κάνουν. Για παράδειγμα αυτό το jamming του Flying Lotus αποκλείεται να μη σε κάνει να χτυπηθείς. Τα ηχητικά αποσπάσματα απο την σύγχρονη εκδοχή του μάγου του Οζ και συγκεκριμένα της Fairuza Balk, στον ρόλο της Ντόροθυ, που ψιθυρίζει «Γιατί δεν μπορώ να κοιμηθώ» απαντώντας στην ερώτηση «Γιατί σε έφεραν εδώ;» στοιχειώνουν αυτήν την κοσμική βόλτα σε υψηλές συχνότητες. Σώβρακα.
30. Sunset - "Late Night Dawning" από το Loveshines But the Moon Is Shining Too
Καταπληκτικό ντουέτο από την μπάντα του μυστήριου Bill Baird που μετά απο πέντε-έξι δίσκους συνεχίζει να περιγράφει τους Sunset ως ανολοκλήρωτο project. Η ρευστότητα απεικονίζεται στον τελευταίο τους δίσκο που είναι δύσκολο να τον κατατάξεις κάπου και ίσως δεν έχει και σημασία να το προσπαθήσεις. Το "Late Night Dawning" πάντως είναι ένα παλιομοδίτικο ρομάντζο που το συνοδεύει λατέρνα και μετά από (μαζί με της uptight) καμμιά εκατοστή ακροάσεις αυτό είναι το μόνο που μπορώ να σας πω.
29. Broken Bells - "Sailing To Nowhere" από το Broken Bells
Ο James Mercer δεν έχει ιδέα πού μας πηγαίνει αλλά το σαρδόνιο χαμόγελο του Dangermouse που λάμπει στην σκοτεινή καμπίνα ξέρει πολύ καλά πού οδηγεί τον αρχηγό των Shins. Ο Mercer ακούγεται μπερδεμένος, τρυφερός και αδαής. Σαν νεαρός που συναντά πρώτη φορά την οικογένεια της μνηστής του. Ο πεθερός Dangermouse τον καθοδηγεί εκεί που πρέπει μπας και ο μικρός αποδειχθεί μούτρο, χαρτοπαίκτης, μαμάκιας ή σε χειρότερη περίπτωση βάζελος.
28. 22-20's - "Shake Shiver And Moan" από το Shake Shiver Moan
Αυτοί έβγαλαν μερικά από τα singles του 2005, διαλύθηκαν, ξαναφτιάχτηκαν και έβγαλαν τον δεύτερό τους δίσκο μετά απο πέντε χρόνια και πρώτα στην Ιαπωνία. Το ψειρίζουν αρκετά το θέμα αλλά αν μπει κάποιος στον κόπο να ακούσει τον καθυστερημένο δεύτερο δίσκο τους θα ανταμειφθεί με αυτό το απολύτως ραδιοφωνικό χιτ να τ' ακούει ο Λεουνάκης και του Rock FM να μη δίνει.
27. Cherry Ghost - "We Sleep On Stones" από το Beneath This Burning Shoreline
Η έναρξη του δίσκου τους αποκαλύπτει όλους τους άσσους τους από την αρχή. Ποτέ δεν το ξεπερνάνε και μάλιστα ίσως είναι και το καλύτερο τραγούδι που έχουν γράψει μέχρι σήμερα. Αρκετά άμεσο αλλά και με διάρκεια για να ξεπερνάει τα στενά εποχικά όρια της κλασσικής μελαγχολικής αγγλικής μουσικής που είναι ό,τι πρέπει για τη χειμωνιάτικη περίοδο (αλήθεια υπάρχει πλέον αυτή;) .
26. Clinic - "I'm Aware" από το Bubblegum
Νάτοι και οι Clinic οι οποίοι θα πρέπει να αισθάνονται περήφανοι για το ότι ενέπνευσαν ένα το #44. Γι'αυτό που δεν πρέπει να αισθάνονται πολύ περήφανοι είναι ο φετινός δίσκος τους που κατατάσσεται (αφού περάσει από βδομάδα από το πρωτόκολλο βέβαια) στις απογοητεύσεις της χρονιάς. Το "I'm Aware" προετοίμασε το έδαφος για κάτι νέο και συναρπαστικό με την αέρινη μελωδία του αλλά δυστυχώς δεν βρήκε συμπαραστάτη.
25. Sufjan Stevens - "Futile Devices" από το The Age Of Adz
Επίδειξη εγωπάθειας κάνει στον υπόλοιπο δίσκο ο Sufjan Stevens αλλά εδώ κάνει επίδειξη των ικανοτήτων του σε απλές και καθαρές μελωδίες. Σα να μας λέει «κοιτάξτε μπορώ ακόμα να γράψω τα folk ονειρικά τραγούδια που αγαπήσατε αλλά στον υπόλοιπο δίσκο θα προσπαθήσω να σας αποδείξω πως ό,τι και να ηχογραφήσω θα το ακούσετε και θα το καλοβαθμολογήσετε».
24. Yeasayer - "Ambling Alp" από το Odd Blood
Ο Chris Keating άνοιγε τ'αυτιά του και άκουγε πολύ φρόνιμος τις συμβουλές του παππού του. Ο γέρο-Keating, παλιός μποξέρ, δε φανταζόταν βεβαίως ότι ο εγγονός του θα γράψει το μεγαλύτερο χιτ μιας χορευτικής μπάντας διανθίζοντάς το με τις -αλήθεια είναι- διαχρονικές συμβουλές του. Ο γέρο-Keating δεν ήταν η μόνη έμπνευση αφού ο Chris εμπνεύστηκε από τη ζωή του παλιού αμερικάνου boxer Joe Louis ("Ambling Alp" ήταν το ψευδώνυμο ενός Ιταλού αντιπάλου του) και έφτιαξε -μισό λεπτό να δω και τα παρακάτω....- το δεύτερο καλύτερο pop χορευτικό τραγούδι της χρονιάς.
23. Holly Miranda - "Waves" από το The Magician's Private Library
Τώρα ξεκινάει η Holly ουσιαστικά και το κάνει με το δεξί σε αυτή τη μεταμεσονύκτια βουτιά σε σκοτεινά, μυστηριώδη αλλά και τρομακτικά νερά. Η βραχνή noir φωνή της σμίγει με τα διαμαντένια keyboards και η κοπελιά μας κλέβει για πρώτη φορά την καρδιά.
22. Gorillaz - "Superfast Jellyfish" από το Plastic Beach
"-Yo, pretty packages of frosted delights/-Look, it comes with a toy, haha I like that/ I want a number four, a number six, and throw in a plastic doughnut": έτσι η σαρωτική αρμάδα του Damon Albarn σατιρίζει τον καταναλωτισμό των 100% συντηρητικών και τη θεωρία του «μη σπαταλάς χρόνο» στην οποία ορκιζόμαστε. Ο Gruff Ruys κάνει παρέμβαση ως τσούχτρα για να μας πει πόσο του τη σπάει το αλουμίνιο και του κάνει την ζωή δύσκολη και μαζί με τα σκίτσα του Jamie Hewlett φτιάχνουν κάτι διασκεδαστικό ΚΑΙ με σωστά νοήματα. Σαν το Futurama ας πούμε. Τέτοια θα έπρεπε να τραγουδάνε τα παιδάκια στα σχολεία και θα είχαμε έναν καλύτερο κόσμο.
21. Belle & Sebastian - "I Didn't See It Coming" από το Write About Love
Το πρώτο και -κατά τη γνώμη του γράφοντα- καλύτερο κομμάτι του δίσκου είναι ένα στανταρντ κλασσικό ανεπιτίδευτο γλύκισμα ξεκάθαρα στο στυλ των γνωστών αγαπημένων Belle & Sebastian. Ειδικά δε όταν ο Stuart Murdoch χτυπιέται κάνοντας σβούρες γύρω από την πίστα και φωνάζοντας "make me dance, Ι want to surrender" εξαγνίζει την αφραγκία μας υπενθυμίζοντάς μας μεν ότι τα λεφτά κάνουν τον κόσμο να γυρίζει αλλά δεν μπορούν να εξαγοράσουν το θράσος της νιότης.
20. Antony & The Johnsons - "Salt Silver Oxygen" από το Swanlights
Η βόλτα του Antony στο ουράνιο άρμα του Φαέθωνα κελαρύζει παραμυθένια και χρυσοποίκιλτα αποτελέσματα. Οι άρπες που τη συνοδεύουν φλερτάρουν με την αιωνιότητα και τα αηδονένια τιτιβίσματα του βιολιού πίνουν απο την πηγή της μεταθανάτιας λύτρωσης.
19. I Am Kloot - "Radiation" από το Sky At Night
Όλα όσα θελήσαμε έγιναν πραγματικότητα λένε οι προστατεύομενοι του Guy Garvey. Μάλλον δίκιο έχουν αφού αν ήθελαν μια υποψηφιότητα για Mercury την απέκτησαν. Αν ήθελαν απο την άλλη έναν ύμνο που, όπως έγραψε κάποιος, αν τον ακούσεις δύο λεπτά πριν αλλάξει ο χρόνος κάνεις την ομορφότερη μετάβαση απο τον ένα χρόνο στον άλλο παρέα με τις τρομπέτες και τα πνευστά που τον γεμίζουν μεγαλοπρέπεια , τον έχουν και αυτόν.
18. The National - "Afraid Of Everyone" από το High Violet
Πριν το single του δίσκου έρχεται αυτό για να προετοιμάσει το έδαφος. Το καλύτερο -κατά την uptight- μέλος των National, ο drummer τους Bryan Devendorf., βγάζει τη δεξιοτεχνία του στη φόρα και οδηγεί το θεοσκότεινο rock των Νεοϋορκέζων. Αλλά και ο Matt Berminger κάνει καλά τη δουλειά του μιας και οι στίχοι του "I'm afraid of everyone but Ι don't have the drugs to sort it out" αποκτούν διαχρονική αξία από στιγμή σε στιγμή.
17. The Radio Dept. - "This Time Around" από το Clinging to a Scheme
Καλό το "Heaven's On Fire" αλλά το συγκεκριμένο είναι καλύτερο. Οι ασταμάτητες κιθάρες του διακόπτονται μόνο από τα "παλαμάκια"- percussion μοιάζουν να βρίσκονται αρκετά κοντά ηχητικά αλλά και αρκετά μακριά ψυχικά με την παγωμένη Σουηδία απ'όπου κατάγονται. Με αυτό ξεκίνησαν στο live τους στην Αθήνα αλλά δυστυχώς χάθηκε στον μπουκωμένο ήχο του Gagarin αλλά και στο ζέσταμα που έκαναν οι ίδιοι. Άξιζε καλύτερης τύχης.
16. Ed Harcourt - "Church Of No Religion" από το Lustre
Δεν είναι ακριβώς ο Ed Harcourt που αγαπήσαμε αλλά ο πιο ιντροσπεκτιβικός εαυτός του που ψάχνει τη θέση του στην αγγλική ποπ σκηνή μετά τη γιγάντια επιτυχία του Here Be Monsters. Η αλλαγή στον ήχο του, που αγκαλιάζει και άλλα είδη της ποπ, είναι εμφανέστερη στην υπέροχη αυτή μελωδία που θέμα της έχει την απόρριψη της εκκλησιαστικής καταπίεσης.
15. Deerhunter - "He Would Have Laughed" από το Halcyon Digest
Ο φόρος τιμής του Bradford Cox στο φίλο του Jay Reatard που έφυγε απο τη ζωή φέτος τον Ιανουάριο, ξαφνικά αλλά όχι τόσο απροσδόκητα. Όχι τόσο απροσδόκητα γιατί ο Reatard ήταν εθισμένος σε όλο το σωρό των πειρασμών, φροντίζοντας να διαολοστείλει, μάλιστα, όλα τα μέλη του group του λίγους μήνες πριν πεθάνει, χαρακτηρίζοντάς τους φλώρους και πλουσιόπαιδα. Η θλιβερή αυτή ιστορία του 30χρονου Reatard δεν δραματοποιείται περισσότερο απο τον Bradford που την αντιμετωπίζει με σεβασμό και διακριτικότητα. Mια προσέγγιση που μόνο οι αληθινοί φίλοι μπορούν να πετύχουν.
14. Of Montreal - "Casualty Of You" από το False Priest
Ποιός θα μου το'λεγε και θα το πίστευα. Ότι θα έβαζα σε λίστα μου τους Of Montreal πραγματικά δεν το περίμενα. Όχι πως έχω κάτι με τον Kevin Barnes, του οποίου την αδάμαστη δημιουργικότητα εκτιμώ, ας πούμε όμως ότι είναι υπερβολικά gay (δηλαδή χαρούμενος) για τα ματσό γούστα μου. Ευτυχώς γι'αυτούς έπεσαν στο επίπεδό μου και μ'ένα τραγούδι πιο δραματικό και από τη ζωή του Κενάν (ελάτε τώρα που δεν ξέρετε) καπάρωσαν άξια τη θέση τους.
13. White Hinterland - "Magnolias" από το Kairos
Φτιαγμένο απο πασπαλισμένες με ονειρόσκονη σκέψεις και αναπολήσεις. Η άρπα σε κάνει να αμφιβάλλεις για τις επίγειες ιδιότητες του τραγουδιού, ενώ όταν αλλάζει ο ρυθμός της κιθάρας οι ενδορφίνες φτάνουν σε επίπεδα νιρβάνα και η τρίχα τσακίζεται να σηκωθεί να βαρέσει προσοχή.
12. Interpol - "Try It On" από το Interpol
Πάντα βγάζουν καλά κομμάτια οι Interpol. Καλώς ή κακώς έχουμε μάθει να είμαστε ιδιαίτερα αυστηροί μαζί τους γιατί το βάρος του πρώτου τους δίσκου είναι ασήκωτο. Εδώ αποβάλλουν το κλασσικό τους πρόβλημα, δηλαδή οτί ακούγονται σχεδόν πάντοτε πολύ... Interpol. Δεν είναι οτι δεν αναγνωρίζεις ποιοί είναι αλλά κάποια ευρήματα όπως το καταπληκτικό πιάνο που λουπάρεται καθ όλη την διάρκεια του τραγουδιού εμπλουτίζουν τον ήχο τους και τους κάνουν να ακούγονται πολύ ώριμοι και πιο τολμηροί.
11. Grinderman - "When My Baby Comes" από το Grinderman 2
Ο Nick Cave από την άλλη έχει καταλάβει τις δυνατότητές του εδώ και καιρό με αποτέλεσμα πολλές φορές να ξεπερνάει και τη χρυσή του περίοδο. Ας πούμε εδώ δείχνει πως δε χρειάζεται τη συμπόνοια και τη συμπάθεια κανενός κριτικού (κουβαλάει και τριάντα χρόνια καριέρας ο Nick) γιατί ακόμα έχει την όρεξη και την κατάλληλη τρέλα για να γράφει πορωτική μουσική και κυρίως -όπως έλεγε ο Lux Interior- μουσική για κακούς ανθρώπους. Ή τέλος πάντως μουσική που γεμίζει τις φαντασιώσεις με ένα μίγμα αρχέγονου τρόμου και παλαιολιθικής βίας.
10. Massive Attack - "Paradise Circus" από το Heligoland
Άλλο ένα τραγούδι άρρηκτα συνδεδεμένο με το βίντεό του. Κάτι είχαμε υποψιαστεί, οτι δηλαδή η αισθησιακή φωνή της Hope Sandoval μιλάει για κάτι αμαρτωλό, αλλά όταν είδαμε την αυθεντική πρωταγωνίστρια του Devil In Mrs Jones ένα δάκρυ νοσταλγίας χύθηκε στα μάγουλα μιας και καταλάβαμε οτι το "Paradise Circus" είναι το πιο πρόστυχο αδερφάκι του "Unravel" της Bjork που όχι μόνο πηδιέται με τον πρώτο τυχόντα αλλά το βιντεοσκοπεί κιόλας για να ενισχυθεί ο συνδυασμός τύψεις-ηδονή.
09. Aloha - "Microviolence" από το Home Acres
Επρόκειτο για το ραδιοφωνικό χιτ της χρονιάς (μόνο στη φαντασία μας) και λογικό είναι να αναδύεται τόσο ψηλά στη λίστα. Δεν ξεκίνησε με τόσο φιλόδοξες βλέψεις όσο πολλά από τα προηγούμενα τραγούδια αλλά ίσως και αυτή να είναι η γοητεία αυτού του αξιολάτρευτου κομματιού της υποτιμημένης αυτής μπάντας. Το εξαίσιο ρεφρέν, η γλυκιά φωνή του Tony Cavallario και η μαρίμπα δένουν τέλεια μεταξύ τους και το μίγμα βγαίνει άκοπα και εύγευστα.
08. Hot Chip - "Take It In" από το One Life Stand
ΑΥΤΟ είναι το καλύτερο ποπ χορευτικό τραγούδι της χρονιάς. Ξεκινάει δυσοίωνα με μια σκληρή new wave αισθητική που θυμίζει Seona Dancing στα καλά τους αλλά εξελίσσεται σε μια αιθέρια φωνητική μελωδία που σε προκαλεί να τραγουδήσεις. Ο Alexis Taylor τα δίνει όλα μέσα στα χριστουγεννιάτικα πουλοβεράκια του και «δίνει την καρδιά του που πετάει σαν περιστέρι για να την κρατήσεις κοντά σου». Ξεράστε όσο θέλετε αλλά ξέρω ότι το χορεύετε μπροστά στον καθρέφτη του μπάνιου σας.
07. The Divine Comedy - "Island Life" από το Bang Goes The Knighthood
Εδώ ο Neil Hannon φέρνει την κοπέλα του και επίσης μουσικό Cathy Davey και μελώνουν ονειρευόμενοι έναν επίγειο παράδεισο. Θυμίζει κάτι απο γαλάζια λίμνη αλλά κατά βάθος είναι κάτι περισσότερο. Είτε πρόκειται για νησί με μαγικές παραλίες, είτε καφετέρια, είτε μια πόλη γεμάτη σκουπίδια, είτε ξαπλωμένοι στον καναπέ, είτε στο στενό και αποπνικτικό δωμάτιο ενός νοσοκομείου όπου περιμένεις απο ώρα σε ώρα να σου πουν τα δυσάρεστα νέα σημασία έχει η μοιρασιά των στιγμών. Μοιρασιά που έχει το πλεονέκτημα ότι στις καλές στιγμές αντί να μοιράζει το ποσοστό της ευχαρίστησής σου, το διπλασιάζει, σε αντίθεση με το ποσοστό που σου διαιρεί από τις στενοχώριες. Απλά μαθηματικά.
06. Shearwater - "Hidden Lakes" από το The Golden Archipelago
Στο κέντρο του προηγούμενου νησιού υπάρχουν οι μοναχικές και παγωμένες λιμνες. Εκείνες που θρηνούν στους σκοτεινούς τους κόλπους κι εκείνες που λάμπουν στις ηλιαχτίδες. Η υπόγεια αλυσίδα κάτω απο το νησί διασφαλίζει την σύνδεσή του αλλά κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος πως αν ο ίδιος δεν φροντίσει τις λίμνες εκείνες δεν θα κρυσταλλώσουν. Ο Meiburg, ασθενικός και μόνος ψάχνει, τον σκύλο του ανάμεσα σε κρυσταλλωμένες λίμνες, άδειες καλύβες και παρατημένα καίκια. Έφυγαν όλοι ή αυτός τους άφησε μόνους τους;
05. Primary 1 feat. Nina Persson - "The Blues"
Η φωνή της Nina Persson δεν πρόκειται να πάει ποτέ χαμένη. Τώρα την επιστράτευσε ο Άγγλος παραγωγός Joe Flory που προετοιμάζει εδώ και καιρό τον πρώτο του δίσκο. Εδώ η γλυκιά Σουηδέζα με άνεση κουμαντάρει με τη ζαχαρένια φωνή της τα keyboards που μόλις γύρισαν από το Σαββατιάτικο βράδυ και δίνουν την τελευταία τους παράσταση πριν πέσουν για ύπνο.
04. Anais Mitchell - "Flowers (Eyrydice's Song)" από το Hadestown
O συγκλονιστικός μονόλογος της Ευρυδίκης είναι ίσως η μοναδική στιγμή από το δίσκο της Anais Mitchell που μπορεί να επιζήσει εκτός του πλαισίου της μυθολογικής ιστορίας του Ορφέα και της Ευρυδίκης την οποία μελοποίησε η αμερικανίδα τραγουδοποιός. Ένα τρυφερό τραγούδι με μυστικιστική ενορχήστρωση που μας ξαπλώνει στο λιβάδι των λουλουδιών απ'όπου ξεκίνησε το ταξίδι της για τον κάτω κόσμο η Ευρυδίκη.
03. The Irrepressibles - "In This Shirt" από το Mirror Mirror
Η μπάντα του Jamie McDermott κράτησε το καλύτερο για το τέλος. Δεν είναι απολύτως σωστός βέβαια ο όρος «μπάντα» για τους Irrepressibles. Περισσότερο θα τη λέγαμε ορχήστρα που τον συνοδεύει στο πάντρεμα θεατρικής και ορχηστρικής μουσικής που επιχειρεί . Θα μπορούσε να ήταν ο καρπός μιας συνάντησης του Scott Walker με τον Antony Hegarty σε ένα μαγεμένο τσίρκο με θλιμμένους κλόουν να κάνουν ποδήλατο. Ή ο δημιουργικός πυρετός ενός ζωγράφου με τα χιλιάδες χρώματα του φάσματος του μυαλού του να μεταλλάσσονται σα να τα βλέπεις μέσα απο ένα διαμάντι. Και είναι μόλις ο πρώτος τους δίσκος...
02. Owen Pallett - "E Is For Enstranged" από το Heartland
Το ρομαντικό ύφος του Καναδού τολμώ να πω οτι τελειοποιείται εδώ. Σίγουρα χρωστάει αρκετά στον Yann Tiersen γι'αυτό το μελαγχολικό συμφωνικό αριστούργημα που παραείναι όμορφο για να το αντικρύσεις κατάματα και με στεγνά μάτια. Ο χαρακτήρας του δίσκου, ο αγρότης Lewis ξεγυμνώνεται απο την σκληράδα του και καταρρέει σκεπτόμενος το γιό του. Περιστασιακά ο Pallett σπάει τον «τέταρτο τοίχο» και σατιρίζει τον εαυτό του και τον χαρακτήρα του ως επαγγελματίας μουσικός ("I'll score you a string ensemble") κάνοντας μια αυτοκριτική για το εμπόριο της δημιουργικότητάς του. Αποξενωμένος ο Lewis απο το γιό του, αποξενωμένος ο δημιουργός του Lewis απο τον Φρανκενστάιν-δημιούργημα και τελικά αποξενωμένος ο Owen απο τον παλαιότερο λιγότερο εμπορικό εαυτό του. Και κάπως έτσι γράφτηκε η ιστορία του πιο αυθεντικά δραματικού τραγουδιού της χρονιάς.
01. Arcade Fire - "The Suburbs" από το The Suburbs
Αντίθετα οι Arcade Fire δε νιώθουν καθόλου τύψεις που απευθύνονται σε ένα όλο και μεγαλύτερο κοινό. Δεν είναι κρυφό οτι θέλουν να γίνουν Radiohead, Bruce Springsteen ή ακόμα-ακόμα και λιγότερο φαφλατάδες U2. Και απ'ότι φαίνεται έχουν τα φόντα για να το καταφέρουν. Το Suburbs νομίζω πως είναι λιγότερο καλό από τους προηγούμενους δίσκους αλλά συνεχίζει στο προσεκτικό πλάνο της παγκόσμιας κυριαρχίας που έχουν εκπονήσει.
Πέρα απο την πλάκα πάντως δεν είναι αθέμιτο να θες να φτάσεις σε ένα μεγαλύτερο κοινό και γιατί πιστεύεις οτι η μουσική σου αξίζει να ακούγεται χωρίς να μπαίνεις εσύ στη διαδικασία να επιλέξεις ελιτίστικα το κοινό που θα σε ακούσει αλλά και λόγω δόξας την οποία κανείς δεν εμίσησε κλπ. Όταν θες να ακουστείς λοιπόν σε μεγαλύτερη κλίμακα αρχίζεις και μιλάς για τη γενιά σου και όσα την απασχολούν σε κοινωνική αλλά και ευρύτερη κλίμακα. Επίσης μην ξεχνάμε οτι ηλικιακά βρίσκονται στα δεύτερα -άντα όπου τα θεωρητικά ζητήματα είτε συναντούν την πραγματικότητα (όπως η οικογένεια και η εν γένει βιωσιμότητα του μέρους που ζεις) είτε εξαφανίζονται στο υπερπέραν για να εμφανιστούν μπροστά στα έκπληκτα μάτια σου στα ίδια τα παιδιά σου και ειδικά στα εφηβικά και φοιτητικά τους χρόνια.
Η αστυφιλία είναι ένα παγκόσμιο ζήτημα αλλά όχι ένα ζήτημα που η απάντησή του επείγει. Όπως και όλα τα άλλα ζητήματα (σκουπίδια, ενέργεια, κλπ) είναι πιο εύκολο να τα μεταθέτουμε στους επόμενους. Οι ευθύνες μας άλλωστε ωχριούν μπροστά στις απαιτήσεις μας. Ο καθένας καταλαβαίνει πλέον ότι βρισκόμαστε σε τέλμα. Όπως όμως μας έμαθε η ιστορία η ακμή πολλές φορές έχει το μισό χρόνο ζωής από την παρακμή. Αυτό το κράτημα των ακροδακτύλων πάνω απο το κενό μπορεί να διαρκέσει αρκετό καιρό ακόμα μέχρι τα αποτελέσματα του κονωνικού διχασμού να γίνουν δυσάρεστη πραγματικότητα.
Ο τρόπος που διαχωρίζεται όλο και πιο καθαρά η πόλη σε προάστια και προνομιούχους και σε πυρήνα της πόλης που μυρίζει ανέχεια και κάτουρο είναι εντυπωσιακός να τον παρατηρείς. Ίσως και ενδιαφέρων αν δεν επρόκειτο για μέρη που γνωρίζεις και ζεις απο μικρός. Η πλατεία Ομονοίας για παράδειγμα σιγά-σιγά και μεθοδικά έχει γίνει η συνέχεια του γκετοποιημένου σημείου της πόλης με μαγαζιά να κλείνουν και τον πιο κεντρικό σταθμό της χώρας να έχει αφεθεί στην τύχη του. Από την άλλη ό,τι δάσος υπήρχε γύρω από την Αττική έχει καεί και καταπατηθεί κυρίως απο τον κλασσικό Νεοέλληνα που δεν βολεύεται στο απλό κέρδος αλλά συμβιβάζεται μόνο με το 300% επί της τιμής που αγόρασε το προϊόν. Ο ίδιος ντε που διαφημίζει ότι κάνει εκπτώσεις και οι τιμές που έχει βάλει είναι ίδιες (ίσως και λίγο ακριβότερες απο τις προηγούμενες). Σε αυτό το κλίμα λοιπόν που ο καθένας προσπαθεί να επιβάλει την ύπαρξή του πάνω από το πτώμα του άλλου τα οδοφράγματα είναι θέμα χρόνου να στηθούν. Τώρα μάλιστα που τα όρια των συνόρων μεταξύ των καλομαθημένων του Ψυχικού και των «λεπρών» της Ομόνοιας έχουν πάψει να είναι νοητά.
Το αστείο της υπόθεσης όμως είναι πως τα οδοφράγματα στήνονται και μεταξύ των γειτόνων. Λέξεις όπως «αλληλεγγύη» και «συναδελφικότητα» γίνονται ανέκδοτα και αυτό που μένει είναι οι τίτλοι του Αυτιά «Προσοχή στους συγγενείς σας, θα σας καρφώσουν στην εφορία».
Μουσικά (αν ξεχάσατε οτι η αφορμή ήταν το "Suburbs" των Arcade Fire) o Owen Pallett κάνει πάλι το θαύμα του, ειδικότερα στην πιο ανατριχιαστική μουσική στιγμή της χρονιάς. Εκεί που δυναμώνει η ένταση των εγχόρδων του με τον Win Butler να ψιθυρίζει σχεδόν σαν να μην θέλει να αποχωριστεί από την καρδιά του την εκ βαθέων εξομολόγησή του:
"So can you understand?/ Why I want a daughter while I'm still young/ I wanna hold her hand, and show her some beauty/ Before this damage is done/ But if it's too much to ask, it's too much to ask/ Then send me a son."
Η πόλη μου εναντίον της δικιάς σου, η ζωή μου εναντίον της ζωής σου, το αυτοκίνητό μου εναντίον του δικού σου σαράβαλου, τα λεφτά μου ενάντια στα λεφτά σου. Τα σπαθιά έξω απο τα θηκάρια τους και ο κάθε άντρας για τον εαυτό του.
2009: Bat For Lashes - "Siren Song"
2008: Elbow - "The Loneliness of a Tower Crane Driver"
2007: Radiohead - "Reckoner"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου