40. The Besnard Lakes - The Besnard Lakes Are the Roaring NightΑνήκουν στο νέο κύμα της Καναδέζικης σκηνής που ξαναζωντανεύει τα τελευταία χρόνια μετά τη γιγάντια άνθηση και στη συνέχεια τη λογική χαλάρωσή του. Ο Jace Lasek και το γυναικάκι του Olga Goreas έφτιαξαν έναν πολύ μελωδικό δίσκο, διανθίζοντας τον με αρκετές κιθάρες και παίζοντες τες δυνατά σε μια εποχή που πολλά από τα αγαπημένα μας συγκροτήματα ντρέπονται να τις παίξουν (τις κιθάρες εννοείται).
39. M.I.A. - /\/\ /\ Y /\
Ακόμα μια έντιμη προσπάθεια γεμάτη προσοχή στις λεπτομέρειες απο την Αγγλίδα με καταγωγή απο τη Σρι Λάνκα κυρία Arulpragasam. Δύο-τρία εξαιρετικά singles με κορυφαίο το "XXXO" και highlight την πιο ολοκληρωμένη ιδέα που είχε ποτέ ("Born Free"). Το πρόβλημά της είναι, όπως λέει και στο "Lovalot", πως παλεύει με όσους την παλεύουν. Αποτέλεσμα είναι να έχει δημιουργήσει αντιπάθειες, ειδικότερα μέσα στα μεγάλα μέσα μουσικής ενημέρωσης που κυριαρχούνται από λευκούς καλομαθημένους και απολιτίκ ανθρώπους οι οποίοι βαριούνται ό,τι έχει να κάνει με πόλεμο και φτωχούς μαυριδερούς τύπους. Κρατάει γερά πάντως.
38. The Radio Dept - Clinging to a Scheme
Εξαιρετικό άλμπουμ που δεν εκμεταλλεύεται το χρόνο της φιλοξενίας μας (πάντα ήθελα να το γράψω αυτό). Πολύ δροσιστική ακρόαση που στον πυρήνα της όμως διαθέτει ψυχή έστω και αν αυτή η ψυχή είναι ντροπαλή και άβολη με τις κοινωνικές συμβάσεις. Τακτοποιημένοι, σύντομοι και στο ψαχνό. Και να μη μας το λέγανε θα καταλαβαίναμε οτι είναι Σουηδοί.
37. Fran Healy - Wreckorder
Καμμία σχέση με τους σόλο δίσκους του Brandon Flowers (με τον οποίο και έκανε tour στην Αμερική) και του Kele απο τους Bloc Party. Όπως και ποτέ δεν είχε καμμία σχέση το πολύ μεστό υλικό των Travis σε σχέση με τους Killers και τους Bloc Party. Ναι, ο Fran Healy δεν είναι ο πιο cool τύπος, ούτε η μουσική του είναι η τελευταία λέξη της μόδας. Αλλά ήταν πάντα απλός και ειλικρινής και φυσικά διέθετε το χάρισμα μιας καταπληκτικής φωνής. Κάπως έτσι έπεισε και τη Neko Case να δανείσει το δικό της χάρισμα στο πραγματικά υπέροχο ντουέτο "Sing Me To Sleep" που σημαδεύει το δίσκο που διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά των Travis που αγαπήσαμε.
36. Janelle Monáe - The Archandroid
Σε αντίθεση με το δίσκο του #35 η Janelle έφτιαξε κάτι πολύ φιλόδοξο. Τα γράψαμε και στα γενέθλια στα δεξιά της οθόνης σας για την ιστορία του φετινού έπους της νεαρής Janelle. Η ποικιλία των ήχων και των ερμηνειών της είναι φοβερές ενώ -μπορεί να είναι κλισέ, αλλά...- κάθε ακρόαση βελτιώνει τη γνώμη σου για το άλμπουμ. Αδυνατώ να κατανοήσω πάντως, πώς σχεδόν σε όλες τις λίστες αυτό βρίσκεται κάτω από τον Kanye West. Στα μέρη μας θεωρούμε δεδομένο φέτος ότι γυναίκα ήταν που τάραξε τα νερά της μαύρης μουσικής.
35. Antony & The Johnsons - Swanlights
Ήταν εντελώς απαραίτητο να βγάλει δεύτερη συνεχόμενη χρονιά δίσκο; Πιθανόν όχι αλλά δε μπορέσαμε να αγνοήσουμε κομμάτια όπως το "Salt Silver Oxygen", το "Fletta" στο οποίο συμμετέχει και η Bjork που μπορεί να λείπει σχεδόν τέσσερα χρόνια από την δισκογραφία αλλά φέτος με τις τόσες έκτακτες εμφανίσεις (εδώ, Olof Arnalds, Dirty Projectors) καταλάβαμε την παρουσία της για τα καλά, το αργόσυρτο "The Spirit Was Gone" και το α λα Radiohead "Swanlights". Όχι τόσο καλό όσο το The Crying Light αλλά όπως πάντα αξιοσημείωτο.
34. Shearwater - The Golden Archipelago
Δεν είχε αυτή τη μαγική επίδραση πάνω μου όπως το Palo Santo και το Rook αλλά σίγουρα η τριλογία που ξεκίνησε το 2006 ολοκληρώθηκε με έναν αντάξιο τρόπο. Τα φώτα στράφηκαν περισσότερο στον drummer τους Thor Harris τον οποίον πλέον γνωρίσαμε σε όλη του την Ασγκαρντιανή μεγαλοπρέπεια. Η σχέση του ανθρώπου με τη φύση και η αλληλένδετη πορεία τους είναι το θέμα του δίσκου, επικεντρώνοντας στα νησιά και την αλληγορική υπόγεια τους σύνδεση. Μαζί με το δίσκο και σε περιορισμένα αντίτυπα η μπάντα χάρισε στους τυχερούς οπαδούς της ένα καλοφτιαγμένο βιβλίο γεμάτο φωτογραφίες από νησιά του Ειρηνικού ωκεανού, τοπία και εξερευνήσεις σε παρθένες γαίες.
33. Working For A Nuclear Free City - Jojo Burger Tempest
Μετά απο τρία χρόνια ήρθε η συνέχεια του Businessmen and Ghosts χωρίς όμως να διαθέτει αυτή τη φορά ένα τόσο φοβερό κομμάτι όσο το "Rocket". Ο δίσκος όμως συνολικά είναι καλύτερος χάρις στα εσωτερικά ξεσπάσματα σε αστικό φόντο που εκφράζουν τα "Faster Daniel Faster", "B.A.R.R.Y.", τον καταιγιστικό διεστραμμένο πειραματικό σωλήνα του "Brown Owl" και βέβαια το ακουστικό "Buildings". Αν ο Aphex Twin χρησιμοποιούσε περισσότερες κιθάρες κάπως έτσι θα ήταν το αποτέλεσμα.
32. Hot Chip - One Life Stand
Εντελώς ακομπλεξάριστος δίσκος απο τους Άγγλους που όλο και απλώνονται σε μεγαλύτερο κοινό. Αυτό που κάνουν το κάνουν καλύτερα απο τον καθένα αυτή τη στιγμή μιας και οι μελωδίες τους είναι δεμένες και προσεγμένες απο όλες τις πλευρές. Η σχεδόν τέλεια pop τους σταματάει για να θαυμάσει την ιδιαιτέρως εκφραστική φωνή του Alexis Taylor και ο δίσκος προσφέρα απλόχερα όλα τα συναισθηματικά φάσματα μιας παρεξηγημένης μουσικής. Όχι ότι πρόκειται μόνο για '80s συνθετικές δημιουργίες αφού και το "Hand Me Down Your Love" ή το "Alley Cats" δίνουν μαθήματα ολοκληρωμένης και ζεστής μελωδίας υπενθυμίζοντάς πως το "Boy From School" μόνο τυχαίο δεν ήταν.
31. Ed Harcourt - Lustre
Ο καλύτερος δίσκος του εδώ και αρκετό καιρό. Πολλά ραδιοφωνικά κομμάτια με επίκεντρο την γεμάτη προσωπικότητα και θετική ενέργεια φωνή του -όπως ακριβώς το 2001. Άλλα τρυφερά, άλλα χοροπηδηχτά, άλλα προβληματισμένα και άλλα άκρως αγαπησιάρικα όπως το μελένιο "Haywired" που μαλακώνει ακόμα και το πιο μίζερο αυτί. Ακόμα και αν κατηγορηθεί οτί επιχείρησε μια στείρα άσκηση ύφους, τελικά κατάφερε μια σύνοψη όλης του της καριέρας στη μορφή έντεκα τραγουδιών.
30. Murder - Gospel Of Man
Το μεράκι τους συνεχίζει να τους οδηγεί. Απλές και καθαρές μελωδίες σαν τα πιο χαρακωμένα αλλά και έντιμα χέρια που δούλεψαν στη γη ενώ η μυθιστορηματική φωνή του Jacob Bellens μοιάζει βγαλμένη μέσα απο νουβέλα του Steinbeck. Μετά απο αναμονή τεσσάρων χρόνων κατάφεραν να υπερβούν το εξαιρετικό Stockholm Syndrome και πλέον ο δρόμος τους διαφαίνεται ομιχλώδης, μελαγχολικός και δύσβατος. Ακριβώς έτσι όπως τον θέλουν δηλαδή.
29. Efterklang - Magic Chairs
Α ρε Θρύλε. Τι μας κάνεις καμμιά φορά. Τι ήθελες να πας στον τελικό της Euroleague ανήμερα της επίσκεψης αυτών των Δανών; Και να κερδίζαμε κιόλας πάει στο διάολο.
Κανένα νέο απο το μέτωπο των Efterklang. Όμως no news is good news. Συνεχίζουν να φτιάχνουν ταξιδιάρικη μουσική παρότι αυτή γεννήθηκε στους τέσσερις τοίχους ενός δωματίου. Ενίοτε το μπουλούκι έχει την τιμή να καλωσορίζει το παιδί-θαύμα Peter Broderick και το αποτέλεσμα γίνεται μαγικό όπως στο "I Was Playing Drums" που το χαρίζουν με όλη τους τη Σκανδιναβική αγάπη σε όλους εμάς που εκτιμάμε το γλυκόπικρο ανθισμένο τους μπουκέτο.
28. Dungen - Skit I Allt
Φέτος οι πάγοι μαλάκωσαν επικίνδυνα. Όχι τόσο ώστε να τους απομυθοποιήσουμε και να τους βαρεθούμε αλλά αρκετά για να δούμε κάτω απο το κοφτερό και παγερό περίβλημά τους. Ό,τι πιο μελωδικό έχουν κάνει μέχρι σήμερα πρέπει να επηρεάστηκαν απο τους συνοδοιπόρους τους The Amazing. Πολύ πιάνο και folk νηφάλια ατμόσφαιρα που θυμίζει τις πρώτες πρωινές ώρες που κοιμούνται όλοι και δεν έχουν καταλάβει οτι το λευκό και παχύ χιόνι στρώνεται έξω. Οι εποχές αλλάζουν και κάτω απο το χιόνι αποκαλύπτεται ένα ξεραμένο πλατανόφυλλο που σηκώνεται στον αέρα προτού θρυμματιστεί απο τον καλοκαιρινό καύσωνα. Και ο κύκλος συνεχίζεται με έναν δίσκο που ο Cat Stevens θα λάτρευε.
27. School of Seven Bells - Disconnect from Desire
Τους χρωστάγαμε κάτι απο το πολύ καλό Alpinisms και ήρθε η ώρα να τους το ξεπληρώσουμε στην τελευταία τους ακόμα καλύτερη προσπάθεια. Σα γάργαρο και δροσερό νερό κυλούν τα ηχητικά του κύματα απο το ένα αυτί στο άλλο καβαλώντας τον πάντα πρόθυμο ιππόκαμπο. Σημασία για το Disconnect From Desire δεν έχει τόσο η αποτύπωση και χαρτογράφηση του κόσμου του αλλά η όσο το δυνατόν πιο άγρια και βραχύβια βόλτα στα φαράγγια του.
26. Beach House - Teen Dream
Τώρα αυτό κάηκε απο τις πολλές ακροάσεις ή πράγματι είναι χειρότερο απο το Devotion; Μάλλον και τα δύο. Ότι μας ξένισε η εξωστρέφεια τους δεν ισχύει μιας και ήταν μια θαυμάσια ευκαιρία να αναπνεύσει και να φορέσει τα καλύτερα της ρούχα η φωνάρα της Victoria Legrand. Δεν λείπει κάτι απο αυτόν το δίσκο, εν αντιθέσει μοιαζει υπερφορτωμένος χωρίς να έχει τόσα πολλά διαφορετικά πράγματα να πει όσο νομίζει. Δεν θα γκρινιάξω άλλο, αλλά δεν μπορώ να μην αναρωτιέμαι πως και δεν κατέληξε ψηλότερα ο τρίτος και πιο φιλόδοξος δίσκος μιας ούτως ή άλλως σπουδαίας ελπίδας των επόμενων χρόνων. Σιγά σιγά θα πρέπει να πετάξουν το κουκούλι της νέας ελπίδας πάντως, και τέτοια παραδείγματα όπως τα "Lover Of Mine", το "Real Love", το "Silver Soul" και σε ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό το "Better Times" θα πρέπει να τα ακολουθήσουν.
25. Cherry Ghost - Beneath This Burning Shoreline
Δεν περιμέναμε τέτοια θετική εξέλιξη για τους Cherry Ghost. Σα να ενηλικιώθηκαν ξαφνικά και να αποφάσισαν να αφοσιωθούν στα γοητευτικά και προβληματικά δωματιάκια της ζωής. Με τον ήχο τους να ισορροπεί κάπου ανάμεσα σε Richard Hawley και Elbow τα κατάφεραν περίφημα δημιουργώντας μια ενιαία noir αλλά όχι ζοφερή ατμόσφαιρα. Κλασσική αγγλική μουσική για τις κρύες νύχτες του χειμώνα που κοιτούν επιτιμητικά τα αποδημητικά πουλιά που φεύγουν για πιο ζεστά μέρη.
24. Plan B - The Defamation of Strickland Banks
Κι αυτός ο νεαρός Άγγλος είχε σημαντική εξέλιξη. Έφτιαξε ευκολοχώνευτη και εύγεστη pop μουσική κάνοντας πολλούς φτασμένους σεφ να ζηλεύουν τη νεανική του ορμή. Το concept album έχει να κάνει με την άνοδο, την πτώση και ξανά την ανάδυση στην επιφάνεια ενός τραγουδιστή που φυλακίστηκε για έναν φόνο τον οποίο δεν διέπραξε . Μάλλον η τηλεόραση έπαιζε συχνά τον Φυγά ή το Shawshank Redemption εκείνη την εποχή. Η υπόθεση απλοϊκή και δεν θα τον παίρναμε για σεναριογράφο, αλλά το soundtrack της ιστορίας αξίζει πολλά εκατομμύρια. Λίρες εννοείται.
23. Hjaltalin - Terminal
Τόσες πολλές επιρροές που αποδόθηκαν εξαιρετικά από τους Ισλανδούς. Από την ορχηστρική '60s ποπ του "Feels Like Sugar", στον αργόσυρτο οδυρμό, στο στυλ του Nick Drake, του "Song From Incidental Music", στο ηλιόλουστο μίγμα Bee Gees και Super Furry Animals του "Stay By You" μέχρι το κινηματογραφικό μελόδραμα α λα Bjork του "Vanity Music" ενώ τα φωνητικά του ντουέτου Högni Egilsson και Sigrídur Thorlacius κολακεύονται συνεχώς μεταξύ τους. Το Terminal είναι αυτό που θα κάνει τους Hjaltalin άξιο Ισλανδικό τέκνο και οσονουπω θα τους χαρίσει το εισητήριο για να σπάσουν τα φυσικά σύνορα της κατά τα άλλα πανέμορφης πατρίδας τους.
22. I Am Kloot - Sky At Night
Μας έχεις πρήξει Guy Garvey, στην μεσονύκτια εκπομπή σου στο BBC6, με τους I Am Kloot. Φέτος όμως (δηλ. το 2010) καταλάβαμε επιτέλους το γιατί.
Το Sky At Night μας μετέφερε στο πιο βαθύ και σκοτεινό σημείο της pub και μας γνώρισε με αυτόν τον άνθρωπο που αγνοούμε όλοι και κανείς δεν ενδιαφέρεται να ακούσει την ιστορία του. Αυτός απεγνωσμένα ζητά κάποιον έτσι ώστε να μπορεσει να ανακυκλωθεί εν ανάπαυση με τη γνώση ότι κάποιος έμαθε την υπάρξή του.
Ελαφρώς μεθυσμένος, μετά το τέταρτο pint, εξιστορεί με κάθε λεπτομέρεια τις ευτυχισμένες στιγμές γύρω απο ένα μοναχικό γιορτινό τραπέζι που μόνο στη φαντασία του ήταν γεμάτο με παιδικά χαμόγελα και τρυφερά αγγίγματα στο χέρι. Αν πιούμε άλλο ένα θα μπορέσουμε να ονειρευτούμε ένα καλύτερο μέλλον όπως ακριβώς το περιγράφει το "Radiation";
21. Interpol - Interpol
Ο δίσκος μοιάζει με έναν κύκλο που ολοκληρώνεται. Κάπως μαγκωμένοι και μουδιασμένοι αγγίζουν, έστω και άθελα τους, τον πυρήνα του άβολου σκοτεινού συνασθηματισμού που τους χαρακτήρισε όλα αυτά τα χρόνια. Ακόμα πιο δυσοίωνοι και απαισιόδοξοι, φαίνεται πως δεν έχουν ακόμα πολλή ζωή σαν συγκρότημα, παγιδευμένοι μέσα στα τέσσερα μαύρα Hugo Boss κοστούμια τους. Τώρα που ο Plenti εμφανίστηκε σαν φάντασμα απο το παρελθόν του Paul Banks, ο Carlos D έφυγε για άλλες πολιτείες, έχω την αίσθηση - και μόνο αυτήν- πως δεν θα ξαναβγάλουν κάτι όλοι μαζί. Αν πράγματι τελικά επρόκειτο για αποχαιρετισμό αυτός ήταν αξιοπρεπής και λιγότερο βασισμένος στην επιτυχημένη πεπατημένη τους απ' ότι περιμέναμε.
20. Kaki King - Junior
Πριν από κάποια χρόνια η Kaki King συμπεριελήφθει στη λίστα του Rolling Stone με τους νέους θεούς της κιθάρας. Ήταν η μόνη γυναίκα που μπήκε στη λίστα και μάλιστα το περιοδικό την περιέγραψε γλαφυρά με τον τίτλο "Van Halen Meets Bootsy". Δεν κολλάει κάπου η περιγραφή αλλά είναι χαριτωμένη.
Αυτό που είναι σίγουρο πάντως είναι πως το παίξιμο της Kaki είναι ξεχωριστό και γεμάτο συναίσθημα. Στο "Everything Has an End, Even Sadness" παίρνουμε μια ιδέα απο τις jazz επιρροές της, ενώ στο "Falling Day" απολαμβάνουμε την πιο νευρική και ανθεμική της πλευρά. Στο "My Nerves That Committed Suicide" φλερτάρει με χάρη με το post rock και στο "Hallucinations From My Poisonous German Streets" γράφει κάτι που θα είχε περίοπτη θέση σε κάποιο δίσκο του Eugene Edwards. Συνεχίζοντας στο "Sloan Shores" χαλαρώνει την ένταση ξεπλένοντάς μας στα ήρεμα κύματα προτού κάνει το μεγάλο φινάλε με το αυτοβιογραφικό "Sunnyside". Τελικά μια υπάκουη κιθάρα είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου.
19. Deerhunter - Halcyon Digest
Ο Bradford Cox είναι αυτό που λέμε "παραγωγικός". Έχει πολύ υλικό μέσα του που πρέπει να ηχογραφηθεί προσπαθώντας παράλληλα να συνταιριάξει τις indie καταβολές με τις pop ανησυχίες του. Επιστρέφοντας φέτος (δηλ. το 2010) στο πρώτο όχημα που τον έκανε γνωστό, τους πιο rock Deerhunter, προσπαθεί να επαναλάβει ένα Microcastle θυσιάζοντας όμως το δικό του Atlas Sound χαρακτήρα για να τιμήσει και να τυμβωρηχήσει τις επιρροές του.
Για παράδειγμα το "Desire Lines" είναι ένα κλασσικό Lockett Pundt άσμα. Άμεσα απολαυστικό και αναγνωρίσιμο. Όμως η κορύφωση του μοιάζει τόσο πολύ με την αντίστοιχη κορύφωση του "No 13 Baby" των Pixies που αδυνατείς να μην το συγκρίνεις με το αυθεντικό. Το ίδιο ισχύει και με το "Sailing" που θυμίζει υπερβολικά Jeff Buckley χωρίς βέβαια τη φοβερή φωνή του συγχωρεμένου. Όλα αυτά δε σημαίνουν οτι δεν απολαμβάνεις την ακρόαση των κομματιών και γενικότερα του δίσκου. Το καλύτερο κομμάτι όμως ("He Would Have Laughed") μοιάζει περισσότερο με κάτι που θα κυκλοφορούσε υπο την επωνυμία Atlas Sound. Μήπως να κατασταλάξει στο μοναχικό του project ο Bradford;
18. Arcade Fire - The Suburbs
Τρίτο album, οχτώ διαφορετικά εξώφυλλα, δεκαέξι κομμάτια, διάρκεια εξηντατέσσερα λεπτά, προετοιμασία τριών χρόνων. Ένα ολοκληρωμένο project γεμάτο προσοχή στη λεπτομέρεια. Η φιλοδοξία τους να γράψουν το magnum opus τους ήταν ευδιάκριτη μαζί με την παράλληλη προσπάθειά τους να χώσουν στο μίξερ του δίσκου όλες τους τις ιδέες.
Δεν θα μπορούσαν να ξεκινήσουν καλύτερα με τα "Suburbs" και "Ready To Start" που χλευάζει κυνικά τις ιδέες για τις κακές πολυεθνικές ή κακίζει τις κυνικές ιδέες που κονιορτοποιούν τη δημιουργικότητα για αρκετά φράγκα παραπάνω. Στο "Modern Man" ο Win Butler έχει κάτι απο την παιδική αφέλεια του Neil Young και ενός γιάπι που τον καταπίνουν τα ρούχα της δουλειάς ενώ στο "Rococco" δανείζεται κάποιες ιδέες απο το "Ready To Start" με στόχο αυτή τη φορά τους hipsters τραγουδώντας "They build it up just to burn it back down". Στο "Empty Rooms" ακούμε πρώτη φορά τη φωνούλα της Regine σε ένα ξέσπασμα εγχόρδων από αυτά που πολύ καλά ξέρουν να κάνουν.
Από εκεί και πέρα σταματούν οι συνεχόμενες καλές στιγμές και αρκούνται στις εκλάμψεις. Για παράδειγμα τα "City With No Children", "Half Light II" και ειδικότερα το χειρότερο τραγούδι που έχουν γράψει ποτέ το "Month Of May" (μεγάλη αντιγραφή του "Cactus" των Pixies) αδυνατούν να σηκώσουν στον ώμο τους τις προσδοκίες που γιγαντώνονται κομμάτι κομμάτι μέχρι το "Empty Rooms".
Μπορεί να ήθελαν ένα OK Computer αλλά ας βολευτούν με ένα Hail to the Thief. Εξάλλου είναι και ομοιοπαθές το Suburbs που θα ήταν πολύ πολύ καλύτερο αν ήταν 4-5 κομμάτια μικρότερο.
17. Caribou - Swim
Απολύτω μαθηματικό το μυαλό του (πράγματι μαθηματικού) Daniel Victor Snaith. Θα μπορούσε να ήταν ένας άλλος Fennesz αλλά το πολυσχιδές και ανεξερεύνητο μυαλό του έχει κολλήσει στα beats και στο συνδυασμό τους με pop και χορευτικές μελωδίες. Σα να ηχογράφησε τον ψυχεδελικό ρυθμό των δοξασιών ενός μάγου κάποιας, χαμένης στα βάθη του Αμαζονίου, φυλής. Το κοκτέηλ διαφόρων ζωμών φύλλων από παράξενα δέντρα που δέχτηκε ως δώρο απο το μάγο σίγουρα πρέπει να έπαιξε κάποιο ρόλο στην τελείως χαμένη στο εσωδιάστημα παραγωγή του δίσκου και στο γενικότερο jazz μαστούρωμα που επικρατεί.
16. The National - High Violet
Η μονότονη αλλά εκφραστική φωνή του Matt Berninger, τα πολύ δραστήρια αδέλφια Dessner που γνωρίζουν και συνεργάζονται με όλη την Νεορκέζικη σκηνή, και φυσικά τα αδέλφια Devendorf που φτιάχνουν απο τις πιο σφιχτές rhythm sections στην πιάτσα. Και να μην ξεχάσουμε τους εξαιρετικούς Clogs που αποτελούνται μεταξύ άλλων απο τον Bryce Dessner και το περιστασιακό μέλος των National Padma Newsome. Αυτό θα πει πλήρες ρόστερ.
Η φετινή επιτυχία τους, απο αυτήν την άποψη, ήταν θέμα χρόνου. Το υπέροχο Springsteenικό single του δίσκου "Bloodbuzz Ohio", τα "Anyone's Ghost", "Afraid Of Everyone", και "Sorrow". Αλλά και άλλες πιο "εξεζητημένες" στιγμές όπως το "Conversation 16", το "England" που χρωστάει πολλά στον Βαγγέλη Παπαθανασίου, και το "Vanderlyle Crybaby Geeks" που παλεύει με την ιδέα της συντροφικότητας ("Leave your home/ Change your name" (παντρέψου) "Live alone/ Eat your cake" (φάε την πίτα σου γιατί δεν μπορεί και ο σκύλος να είναι χορτάτος)) σφραγίζουν το High Violet που έχει κάτι για όλους και μαζί με τον απο κάτω δίσκο είναι οι πρώτοι επιλαχόντες για να τους προτείνεις σε κάποιον που δεν ασχολείται με την συγκεκριμένη μουσική.
15. Vampire Weekend - Contra
Αυτοί και αν ακούστηκαν παντού φέτος. Το 2010 τους έμαθαν όλοι (ακόμα και στα ελληνικά Κυριακάτικα ένθετα που συνήθως πρέπει ένας καλλιτέχνης να συμπληρώσει εικοσαετία για να ασχοληθούν μαζί του). Φωτεινοί και χαρούμενοι άξιζαν το hype πολύ περισσότερο απ' όταν κυκλοφόρησαν το ομώνυμό τους. Συνεχίζουν να αντλούν έμπνευση απο τα παράγωγα της reggae και afro μουσικής απευθυνόμενοι σε ένα ευρύτατο κοινό επιβεβαιώνοντας παράλληλα οτι αυτή τη στιγμή δεν ακούγονται σαν κανέναν άλλον.
Εκτός των άλλων οι τύποι έχουν και τσακάλι manager απο πίσω τους που έχει αφήσει τον κόσμο να χτυπιέται για το αν είναι σωστό λευκά προνομιούχα πιτσιρίκια να υποκρίνονται οτι ενδιαφέρονται για τα προβλήματα του τρίτου κόσμου ενώ παράλληλα δίνουν τα κομμάτια τους σε διαφήμιση της Honda. Να'χαμε να λέγαμε και να μένει το όνομα τους στην επιφάνεια δηλαδή.
14. Menomena - Mines
Απο την πιο λευκή πόλη της Αμερικής, το Portland, μας έρχονται οι τετραπέρατοι Menomena. Ο ήχος τους βασισμένος στο κλασσικό indie αμερικάνικο rock μόνο που υποβόσκει ένα υποχθόνιο χαμόγελο που λάμπει στο σκοτάδι. Το τρίο που έγινε ντουέτο πέρασε ένα δύσκολο 2009 και 2010 λόγω των διαφωνιών με τον τελικά απελθόντα απο την μπάντα Brent Knopf. Μέσα σε αυτήν τη σύγχηση έβγαλαν το τέταρτο και καλύτερό τους άλμπουμ που χαρακτηρίζεται απο ευρηματικότητα και συναρπαστικές τσόντες πιάνου που δημιουργούν μια ισορροπία τρόμου με τις κλασικότροπου ύφους rock επιρροές τους. Ο τρόπος που ηχογραφούν εξηγεί πολλά για το μουσικό τους αποτέλεσμα αφού όπως λένε οι ίδιοι ποτέ δεν βρίσκονται στο ίδιο στούντιο. Αποτέλεσμα ένα κόψε-ράψε που περιέργως εκτός απο εξαιρετικά τραγούδια διαθέτει και συνοχή (π.χ. "Five Little Rooms", "Sleeping Beauty", "Dirty Cartoons").
13. Charlotte Gainsbourg & Beck - Irm
Στο μεταίχμιο του 2009 κυκλοφόρησε σε κάποιες χώρες της Ευρώπης η συνεργασία του ξανθομάλλη Beck και της κόρης του Serge Gainsbourg. Στην Αμερική, την Αγγλία και τις υπόλοιπες Ευρωπαικές χώρες κυκλοφόρησε το 2010 κάτι που μας κάνει εμπρόθεσμους.
Κατά τα άλλα η ανερχόμενη Γαλλίδα ηθοποιός εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τη χρυσή περίοδο που διανύει ο Beck και απήλαυσε τους πειραματισμούς του που ακροβατούν κάπου ανάμεσα στην ηλεκτρονική μουσική και την 90s' rock. Αυτή έβαλε το άλλο μισό λιθαράκι με την Ευρωπαϊκή παιδεία της και τη μουσική της ανεξιθρησκεία. Ο Beck απάντησε με τον ξερό αμερικανικό του ήχο και την πεντακάθαρη παραγωγή που τα φέρνει όλα στην επιφάνεια για να ανταπαντήσει η Charlotte με την ανεξάρτητη σινεματική της αντίληψη. Παράξενο ζευγάρι που χάρη στην ανοιχτομυαλιά και των δύο ταίριαξε απόλυτα.
12. Massive Attack - Heligoland
Για τους καημένους τους Bristolιανούς δεν μπορείς να πεις οτι επέστρεψαν σε φόρμα τη στιγμή που έχουν βγάλει μόλις πέντε άλμπουμ σε 20 χρόνια. Απλά τύχαινε τα τρία πρώτα τους να ήταν καταπληκτικά και απο τότε μέχρι το Heligoland να έχουν βγάλει μόλις ένα σε δώδεκα χρόνια που θεωρήθηκε μέτριο. Λόγω των εσωτερικών διαφωνιών, της εταιρικής μη στήριξΉς τους και λόγω του χρόνου που κυλά έφυγαν απο τη μόδα και αυτοί αλλά και η trip-hop γενικότερα.
Με όλα αυτά να έχουν σημαδέψει το παρελθόν τους το Heligoland καταφέρνει να μας υπενθυμίσει με ποιούς έχουμε να κάνουμε. Ο Horace Andy είναι ακόμα εδώ και η Hope Sandoval αναλαμβάνει το ρόλο της Liz Frazer. Ο Guy Garvey ακούγεται πολυ κλειστοφοβικός σε σύγκριση με αυτό που έχουμε συνηθίσει και ο Damon Albarn παίρνει ιδέες για τους Gorillaz του. Οι Massive Attack γίνονται ξανά βαρείς και τα υποτονικά μπιτάκια τους ακούγονται όσο διεστραμμένα πρέπει.
Μετά την κυκλοφορία του Heligoland υποτίθεται πως το LP6 θα ήταν στα σκαριά αλλά τώρα ο Del Naja ψελΛίζει κάτι για σειρά Ep's. Καλά κρασιά δηλαδή για τρείς τύπους που ποτέ δεν είχαν την ευκαιρία να διατηρήσουν τα σκήπτρα που κατέκτησαν το πρώτο μισό της δεκαετίας του '90.
11. Aloha - Home Acres
Θιασώτες του DIY είναι αυτοί οι, διασκορπισμένοι στον αμερικανικό ορίζοντα, τύποι.
Μπλουζάκια φτιαγμένα απο τα χεράκια τους, ασταμάτητο touring και αφοσίωση στον δύσκολο δρόμο που διάλεξαν και δεν αναμένεται να τους φέρει καρπούς ούτε και μετά απο το έξοχο Home Acres. Φαντάζομαι θα καταλήξουν σαν ένα απο αυτά τα συγκροτήματα που ο τραγουδιστής τους τα παρατάει για να γίνει ασφαλιστής, ο ντράμερ τους θα ανοίξει mini market και θα διηγείται τις συναυλιακές τους εμπειρίες ενώ κάτι γραφικοί τύποι θα περιμένουν να αποκτήσουν αξία τα παλιά βινύλια Aloha που διαθέτουν. Κάποια μέρα ελπίζω να τα θυμούνται αυτά και να γελάνε, εγώ πάντως θα απορώ (με δεδομένο ότι θα τους θυμάμαι έτσι;) γιατί δεν αγαπήθηκαν περισσότερο.
10. Morning Benders - Big Echo
Οι κούτσικοι στην ηλικία αλλά προικισμένοι στο ταλέντο Καλιφορνέζοι ευτυχώς δεν υποκύπτουν στη μόδα της περιοχής τους που θέλει την αναβίωση του (και καλά) surf rock. Αντίθετα φτιάχνουν πανέμορφη μουσική στα χνάρια των Arcade Fire ή των Pink Floyd στις πιο progressive στιγμές τους. Ο μπασίστας των Grizzly Bear Chris Taylor δίνει το μουσικό του στίγμα αναλαμβάνοντας παράλληλα και την παραγωγή ενώ ο συνθέτης και τραγουδιστής τους Chris Chu ωριμάζει και βελτιώνεται σε όλους τους τομείς σε σχέση με το ντεμπούτο τους.Ερμηνευτικά είναι ανώτεροι, στιχουργικά το ίδιο και το πιο ευχάριστο είναι πως έμαθαν να μην το παρακάνουν με το jamming κρατώντας μόνο το ψαχνό. Αν δεν είχαν να διαβάσουν αύριο θα έπρεπε να παραδίδουν μαθήματα για το πως φτιάχνεις τον δεύτερό σου δίσκο.
09. Gorillaz - Plastic Beach
Κάθε νέα επιτυχημένη κυκλοφορία του Damon Albarn μαχαιριά στην καρδιά των αδελφών Gallagher. Όχι δεν είμαστε στο 1995 αλλά αφήστε μας να πανυγυρίσουμε που στην κρισιμότερη απόφαση της ζωής μας διαλέξαμε να υποστηρίξουμε τους καλούς. Και μόνο οτι ο Albarn των πρώϊμων Blur δεν έχει καμμία σχέση με το σημερινό σοφό μυαλό πίσω απο το καζάνι των Gorillaz αποδεικνύει το ποιόν και το μεγαλείο του ανδρός. Ο καλύτερος δίσκος των Gorillaz είναι πάνοπλος με αντί-αρματικά τραγούδια ύμνους στην ειρήνη και την μοναδικότητα του καθένα, επιτίθεται με ένα μπουκέτο λουλούδια στο 9-5 και τορπιλίζει τα σκουπίδια μακρυά απο θάλασσες και ακτές.
08. Spoon - Transference
O ξερός ήχος τους μαζί με την τραχυά φωνή του Britt Daniels προδίδουν την καταγωγή τους. Φυσικοί απόγονοι των Pavement με ισχυρότερες μελωδικές τάσεις και κλάσεις ανώτεροι απο Modest Mouse και λοιπούς μάρτυρες της indie rock. Το Transeference είναι το έβδομο άλμπουμ τους και μας προσγειώνει ομαλά απο το pop κομψοτέχνημα του Ga x5 σε πιο γήινες μελωδίες και λιγάκι πιο δύσκολες. Αρκετά κρυψίνοες, προσπαθούν να μας μπερδέψουν με την ανέμελη εκφορά του λόγου του Britt Daniels και την χαρωπή ομοβροντία drums και κιθάρας που έρχονται σε αντίθεση με τους συνομωσιολογικούς στίχους τους που αμφισβητούν ανοιχτά πατρίδα θρησκεία και χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Αλλά είπαμε. Η μελωδία μελωδία. Και στο "I Saw The Light" που ακούγεται σα να παίζει τσαντισμένος κιθάρα ο Jonny Greenwood προτού παραδοθεί σε ένα αδιέξοδο και παγιδευμένο πιάνο και στο "Got Nuffin" που παρασύρει όλα τα φύκια του βυθού σαν αμφίβιο όχημα και φυσικά στο νανούρισμα της Laura.
07. The Divine Comedy - Bang Goes The Knighthood
Ο Neil Hannon κερδίζει δικαιωματικά τον τίτλο του τοπικού ήρωα. Και δεν μιλάμε γεωγραφικά αλλά συναισθηματικά. Ο Ιρλανδός είναι ο άνθρωπός μας, ο καρντάσης μας (τώρα που είναι και επίκαιρο), ο άνθρωπος που θα του πούμε τα προβλήματά μας και θα γράψει ένα τραγούδι γι'αυτά, ο καλλιτέχνης που δεν εκπίπτει στο κλισέ του βασανισμένου γιατί έχει αποδεχθεί τη ζωή, όχι μοιρολατρικά, αλλά αγαπώντας την αληθινά. Είναι ο τύπος που θα ζωντανέψει την παρέα και θα σκαρφιστεί τραγουδάκια με αγγλοσαξωνικό χιούμορ παίζοντας το πιάνο του προτίστως για να διασκεδάσει τους υπόλοιπους.
Ο Neil μιλάει για αληθινούς ανθρώπους, καθημερινές στιγμές, βλέποντας την αύρα των πραγμάτων που αγνοούμε ή δεν τους δίνουμε την απαραίτητη σημασία πια. Η καθαρότητα των στίχων του προδίδει έναν άνθρωπο καλλιεργημένο που με παιδικό ενθουσιασμό απορροφά τις γνώσεις που του προσφέρει ο περίγυρος και τις μετατρέπει σε πολλές μικρές απολαυστικές εμπειρίες.
Πράγματι, μετά την πριονοκορδέλα που περνάει την Μάργκαρετ Θάτσερ και τους φιλελεύθερους υποτελικούς της, απομακρύνεται το ενδεχόμενο να ανακυρηχθεί sir που τις περισσότερες φορές σημαίνει «ένας σεβαστός καλλιτέχνης που όμως δεν ενοχλεί». Τον Neil όμως τον ενδιαφέρουν άλλα. Η ζωή στο «νησί», η χαμένη τέχνη της συζήτησης, ένα βράδυ στην indie disco και άλλα τέτοια απλά, καθημερινά και ουσιαστικά.
06. The Irrepressibles - Mirror Mirror
Το τσίρκο ήρθε στην πόλη μας.
Εννέα παράξενοι τύποι που μοιάζουν με ντροπαλά παγόνια σε παίρνουν στην αγκαλιά τους. Τα πλουμιστά φτερά που έχουν στο κεφάλι τους αρχίζουν το μηχανικό και μεγαλοπρεπές τους σπαρτάρισμα.
Σηκωνόμαστε απο το έδαφος και πάμε ψηλά -κάπου ανάμεσα σε εκείνο το σύννεφο του καταγάλανου κατά τα άλλα ουρανού. Μας περιμένει ο αρχηγός τους τυλιγμένος στην κάπα του. Το μάτι του λαμπυρίζει και το βλέμμα του διαπερνά τον καθένα απο εμάς ξεχωριστά, ενώ τα χρυσά του πέδιλα περπατούν νευρικά στο κατακόκκινο χαλί. Αρχίζει και μας εξιστορεί φοβερές ιστορίες πότε κυκλώνοντας μας απειλητικά και πότε με κρυμμένο το κεφάλι του απο ντροπή. Πότε περπατώντας επιδεικτικά πάνω στο τραπέζι και πότε φτερουγίζοντας μακριά απο το οπτικό μας πεδίο.
Η φωνή του ήρεμη και οπερατική σαν άγγελος που μόλις κέρδισε τα φτερά του σε προσκαλεί σαγηνευτικά στο "I'll Maybe Let You" πείθοντάς σε ότι σε ερωτεύτηκε εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Προτού ενδώσεις παρατηρείς οτι κάτι δεν πάει καλά αφού ο οικοδεσπότης ψιθυρίζει κάτι ακατάληπτα λόγια στον εαυτό του, το μοναδικό απο τα οποία που μπορείς να καταλάβεις είναι η επανάληψη της λέξης "Jamie". Όταν είσαι πλέον αναστατωμένος και θέλεις να αποδράσεις απο εκεί, θα σου ψιθυρίσει ανατριχιαστικά "Forget The Past" με τον ήχο του αναστεναγμού του να διατηρείται φρέσκος για αρκετή ώρα λόγω της ηχού. Όταν είσαι έτοιμος θα σου εξιστορήσει την τραγική ιστορία ενός κύματος που παρέσυρε τον κύριό του ξεβράζοντάς τον στην άλλη όχθη. Έτσι έφτασε στα χέρια του αυτή η μπλούζα και η εξουσία που ποτέ δε θέλησε.
Η επιλογή δεν είναι επιλογή στην πραγματικότητα αλλά μονόδρομος. Άκουσες προσεκτικά ό,τι σου είπε του και τώρα θα πρέπει να συνεχίσεις εσύ, μιας και ο ίδιος εξαφανίστηκε σε μια δίνη σκόνης και διαμαντιών αφήνοντάς σου κληρονομιά την ιστορία του.
05. Flying Lotus - Cosmogramma
Ο Steve Ellison μετράει τ'άστρα σα να τον οδηγεί το DNA του και η πλούσια πολιτιστική κληρονομιά που έχει στο αίμα του. Το δρόμο για τα άστρα τον βρήκε ολομόναχος πάντως αν και η θείτσα του είχε ήδη σχηματίσει έναν δικό της. Ο μικρός Steve απλώς δανείστηκε την άρπα της και κατά τα άλλα έψαξε την δική του έμπνευση στις μικρές γωνιές του μυαλού του που κοιτάζουν προς το μέλλον, μακριά απο την πολιτεία των μαυρισμένων πισινών και των λαδωμένων κοιλιακών στην οποία μεγάλωσε.
Το μέλλον είναι συνυφασμένο με μια διαπλανητική ζωή που θα ξεπερνάει τα στενά όρια του ηλιακού μας συστήματος. Σε μια ένωση των τριών χρονικών στιγμών το όχημα του Flying Lotus ψάχνει το δοξασμένο επίθετο Coltrane σε έναν παράδεισο αρκετά έτη φωτός μακρυά.
Εκεί οπού υπάρχουν νέες λέξεις και οι μορφές είναι αδύνατον να περιγραφούν με το φτωχό ανθρώπινο λεξιλόγιο.Εκεί που η έννοια της όρασης μπορεί να οσφρηστεί και εκεί που οι πνεύμονες είναι ένα πολύτιμο ορυκτό. Το άγνωστο φλέγεται στον πυρήνα του και οι γέφυρες της μεταθανάτιας ζωής ενώνονται με τις συμπαντικές υποθέσεις. Εκεί που οι φωτογραφίες ζωντανεύουν και επαναλαμβάνονται αιωνίως και εκεί που οι στιγμές παραμένουν φυλακισμένες προς τέρψιν των αναμνήσεων. Το σκάφος δέχεται όλους τους εθελοντές και, αν το σκεφτείτε, δεν υπάρχει λόγος να πείτε όχι στην περιπέτεια.
04. Grinderman - Grinderman 2
Το ορμέμφυτο μας οδηγεί πίσω στο έδαφος σε ένα παρόν που αδιαφορεί για το μέλλον και σκέφτεται μόνο τον εαυτό του και το πως θα πηδήξει, θα φάει του σκασμού, θα ναρκωθεί και θα χαράξει στη μούρη τους εχθρούς του. Σχεδόν 40 χρόνια πια ο Nick Cave έχει τελειοποιήσει τον ήχο του πιο απειλητικού post-punk που έγινε ποτέ. Μετά τη γλυκάδα που τον έπιασε απο τα μέσα των 1990s ήρθε στη ζωή του το σιχαμένο και αδίστακτο κτήνος των Grinderman και δεν τον άφησε να αγιάσει και να χαρεί την αποτοξίνωσή του. Ξεκάθαρα υπήρχαν και άλλες ιστορίες με αίμα και σπέρμα που έπρεπε να γραφτούν. Ένα κτήνος που συνεχώς αλλάζει μορφή σαν καρκίνος που προσαρμόζεται σε όλα τα αμυντικά συστήματα του οργανισμού. Πρώτα σαυροειδές που δεν μπορούσε να σταυρώσει pussy με τίποτα αναγκαζόμενο να βολευτεί με τα ψοφίμια και ετοιμοθάνατους. Τώρα πιο μεγαλοπρεπές και πιο αρπακτικό παμφάγο. Ένας γκριζωπός λύκος που κατουράει σε πολυτελή ρωμαικά μπάνια βιάζοντας και πνίγοντας τα θύματά του σε μια μπανιέρα γεμάτη ροδοπέταλα και αιθέρια έλαια.
Ένα στοιχείο θα παραθέσω ακόμα και θα ολοκληρώσω κύριε δικαστά. Όταν ο Jason Pierce (ναι, ο ημίθεος της "καμμένης" απο την ψυχεδέλεια κιθάρα) άκουσε το "Worm Tamer" αναφώνησε αγανακτισμένος "Are you guys aware of just how fucked up this sounds?".
03. Anais Mitchell - Hadestown
Μια απο τις πιό όμορφες ιστορίες της ελληνικής μυθολογίας -ο μύθος του Ορφέα και της Ευρυδίκης- προσαρμόστηκε στην «εποχή της μεγάλης οικονομικής κρίσης της Αμερικής» όπως είπε ο manager της νεαρής τραγουδοποιού. Το πρώτο προσχέδιο του Hadestown παρουσιάστηκε το 2006 ενώ την επόμενη χρονιά η Anais εμφάνισε μια ενισχυμένη εκδοχή αυτού. Αυτή η folk opera ήξερε και η ίδια πως ήταν το σημαντικότερο έργο της και έπρεπε να το κάνει τόσο καλό όσο είχε στο μυαλό της. Το 2009 ανακοίνωσε την κυκλοφορία του Hadestown με την συμμετοχή του μέντορα της Annie Di Franco στο ρόλο της Περσεφόνης, του Greg Brown ως φωνή του Άδη, του Bon Iver ως Ορφέα, του Ben Knox Miller ως Ερμή και των τρίδυμων Hayden που ερμήνευσαν τον Χορό. Στο ρόλο της Ευριδίκης η ίδια η Anais που ταιριάζει και λόγω ηλικίας αλλά και γλυκήτυτας της φωνής.
Όπως εξηγεί η Anais "People often ask why I wanted to retell this particular myth. The truth is, the first few songs just came out of nowhere. It wasn’t an academic idea or anything; the songs led to the myth, not the other way around. But once I got going I recognized in the Orpheus character something a lot of artists feel: his heartbreaking optimism. In the underworld, the rules are the rules, you don’t get a dead person back—but Orpheus believes if he can just sing/play/write something beautiful enough, maybe he can do the impossible, move the heart of stone, get through to someone. I've felt that feeling...".
Η ιστορία της νίκης της ζωής επι του θανάτου έρχεται σε αντιπαραβολή με τις σημερινές συνθήκες διαβίωσης για το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού. Στο μύθο η Ευριδίκη δαγκώνεται απο το ερπετό που σερνόταν στα πόδια της αλλά στο Hadestown η Ευριδίκη οδηγείται στον Κάτω Κόσμο απο την πείνα της και το άδειο στομάχι της βοηθώντας την ζωηρή αφήγηση της Mitchell να συνδέσει το μύθο με το σήμερα. Στα σύγχρονα πλαίσια όπου είναι πιο σαφές απο ποτέ πως το βρέφος απο την αναπαραγωγή Κάτω Κόσμου και Ηλυσίων Πεδίων είναι ο κόσμος που ζούμε, το Hadestown είναι ένας θησαυρός που έδωσε πνοή σε μια έτσι και αλλιώς διαχρονική ιστορία φιλώντας την στο στόμα και χαρίζοντας της την αιώνια και νεαρή αγάπη.
02. Rufus Wainwright - All Days Are Nights: Songs For Lulu
Ήταν πολύ τολμηρό αυτό που έκανε ο Rufus φέτος (δηλ. πέρυσι). Εκτός οτι ξεφορτώθηκε όλα τα όργανα και τις πλούσιες θεατρικές α λα μιούζικαλ συνθέσεις, αποφάσισε να διασκευάσει και τρείς σονέτες του Shakespeare. Και όλα αυτά την περίοδο που η μητέρα του πάλευε με τον καρκίνο που βρισκόταν στο τελευταίο του στάδιο.
Κάτω απο αυτές τις συνθήκες κάλεσε πίσω το πιάνο του- που μαζί με τη φωνή του θα ήταν τα μοναδικά όργανα του δίσκου- έτσι ώστε να εκφράσει πιο ένθερμα το εσωτερικό του πένθος. Η μαμά του Rufus έφυγε τελικά αλλά ο γιός της, μεγαλωμένος θεατρίνος και showman, ήξερε πριν απ' όλους πως το show πρέπει να συνεχιστεί.
Η λιτότητα που εφάρμοσε στην ηχογράφηση φάνηκε οτι ήταν κάτι που ήθελε να κάνει αρκετό καιρό και οι μέτριες κριτικές που πήρε πρέπει να ήταν αναμενόμενες. Μέτριες κριτικές γιατί είναι ένας δίσκος βουτηγμένος στη μελαγχολία, τη νοσταλγία και όλα αυτά που κρατάνε σφιχτά την καρδιά του σαν μέγγενη. Εμείς όμως ήμασταν από τους τυχερούς που είχαμε ολόκληρη την οπτικοακουστική εμπειρία που συνέβαλε αποφασιστικά για να αγαπήσουμε το δίσκο.
Εκείνο το βράδυ στον Λυκαβηττό τα στοιχεία της φύσης συμμάχησαν (μπορεί και η μαμά του να έβαλε το χεράκι της) και η πεντακάθαρη φωνή του Rufus ήχησε σε ένα μαγικό τοπίο που ναι, ήταν η Αθήνα. Η Αθήνα που περπατάμε ανάμεσά της και μοιάζει τριτοκοσμική, η Αθήνα που σιχτιρίζουμε τουλάχιστον τρεις φορές την ημέρα. Εκείνη τη νύχτα έμοιαζε τόσο μαγική με το ηλιοβασίλεμα να τη σκεπάζει που ακόμα και τώρα με κάθε ακρόαση του Songs For Lulu σχηματίζεται η μαυροντυμένη αυστηρή φιγούρα του Rufus και το βαμμένο μάτι του που ανοιγόκλεινε ληθαργικά στην οθόνη. Δεν έχουμε ιδέα πώς θα μείνει στην ιστορία του καλλιτέχνη το συγκεκριμένο άλμπουμ (πιθανότατα το επόμενο που θα επιστρέψει στους εξωστρεφείς ρυθμούς να θεωρηθεί επιστροφή στη φόρμα που θα συνοδεύεται με έναν αναστεναγμό ανακούφισης) αλλά για μας επισφράγισε πόσο σπουδαίος είναι.
01. Owen Pallett - Heartland
Τις προάλλες ψάχναμε με την uptight ποιός θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ο καλλιτέχνης της χρονιάς για το ζεστό μας some beans. Εκείνη ψηφίζει McDermott δαγκωτό εγώ όμως δεν έχω άλλη επιλογή απο αυτόν τον Καναδό. Και τι δεν έκανε φέτος. «Έφτιαξε» το Suburbs των Arcade Fire με τις άριστες και ζωντανές ενορχηστρώσεις του, ήταν ο καταλυτικός παράγοντας για το δικό μου τραγούδι της χρονιάς ("The Suburbs"), έβγαλε ένα σύντομο EP τεσσάρων τραγουδιών που άνετα θα χωρούσαν στο δίσκο της χρονιάς, α ναι και έβγαλε και τον δίσκο της χρονιάς.
Συν τοις άλλοις κάνει το όνειρο της γενιάς που μεγάλωσε με τα βιντεοπαιχνίδια πραγματικότητα. Μπορεί για λόγους copyright να παράτησε το όνομα Final Fantasy αλλά κάτι μου λέει οτι αυτές οι πανέμορφες και ονειρικές μελωδίες άρχισαν να σχηματίζονται στο μυαλό του σε κάποια απο τις περιπλανήσεις του Squall Leonhart στον κήπο της Trabia, ή του Cloud στην Midgar. Το Spectrum του Heartland είναι και αυτό ένα αντιουτοπικό μέρος όπου η τεχνολογία έδωσε την τελική κλωτσιά στον γκρεμό στον άνθρωπο που άρχισε να σπαταλάει την ενέργειά του σε διαφυλετικές μάχες. Σε έναν τέτοιο κόσμο λίγα υπολείμματα ανιδιοτελούς ηρωισμού είναι αρκετά για να εμπνεύσουν τους υπόλοιπους. Το Spectrum είναι ο κόσμος που χάνεται και μικραίνει. Και το Heartland είναι η τελευταία συμφωνία με το διάβολο που θα φυτοζωίσει την κατάσταση για λίγο ακόμα. Το φινάλε του "Tryst With Mephistophelis" είναι το εμφανές διαβολικό χαμόγελο που περίμενε αιώνες αυτήν την παράδοση.
Το 2010 εξημερώθηκε κάτω απο την πατούσα του Owen Pallett. Και ναι μεν ο πρωταγωνιστής είναι ο αγρότης Lewis αλλά όπως λέει ο Owen ο πραγματικός πρωταγωνιστής είναι ο ίδιος και παίζει με ακριβώς αυτή την ιδέα. Η μουσική του Owen περνάει σε άλλο επίπεδο και το πρότυπό του ο John Cale θα πρέπει να είναι περήφανος που κάποιος νεότερος βρήκε τι συνέβη εκεί που σταμάτησε η δική του περιήγηση στην Ανταρκτική.
Έυφημος μνεία:
Laura Veirs - July Flame: Γλυκό αλλά λίγο μονότονο
Dead Weather - Sea Of Cowards: Πολύ καλύτερο απ' ότι περιμέναμε απο τον Jack White εμείς οι φανατικοί μη θαυμαστές του
Liars - Sisterworld: Έντονη ακρόση αλλά η επανάληψη των ίδιων τρυκ στο πρώτο μισό του δίσκου το χαλάει λιγάκι
Here We Go Magic - Pigeons: Πλησιάζουν απειλητικά στο Top 40. Η τρίτη μπορεί να είναι και φαρμακερή.
Olof Arnalds - Innundir Skinni: Βλέπε Laura Veirs
Joanna Newsom - Have One on Me: Καλό αλλά μικρό. Γιατί μόνο τρείς ώρες βρε παιδί μου; Μόνο το πρώτο cd άξιζε το θόρυβο και το "In California".
Xiu Xiu - Dear God I Hate Myself: Πολύ διεστραμμένοι για τα γούστα μου. Θέλουμε και κανα γλυκόλογο πριν το sex. Magnetic Fields - Αρκετά καλό αλλά μια σταγόνα στον ωκεανό σε σχέση με την υπόλοιπη δισκογραφία τους.
Black Angels - Phosphene Dream: Αυτοί ίσως αδικήθηκαν λιγάκι. Ειδικά το πρώτο μισό είναι εξαιρετική μουσική για ξύλο.
The Amazing - Wait for a Light to Come: Αυτό θα έμπαινε σίγουρα αλλά ήταν πολυ μικρό. Οι ίδιοι το λένε mini album εγώ το λέω EP. To "Islands" μαγικό.
Clogs - The Creatures in the Garden of Lady Walton: Αυτό δεν πρόλαβα να το ακούσω όσο θα ήθελα. Τα κομμάτια που τραγουδούσε η Sarah Worden και το "Red Seas" ήταν υπέροχα.
2009: Wild Beasts - Two Dancers
2008: Elbow - The Seldom Seen Kid
2007: Radiohead - In Rainbows
Άντε, και του χρόνου...
39. M.I.A. - /\/\ /\ Y /\
Ακόμα μια έντιμη προσπάθεια γεμάτη προσοχή στις λεπτομέρειες απο την Αγγλίδα με καταγωγή απο τη Σρι Λάνκα κυρία Arulpragasam. Δύο-τρία εξαιρετικά singles με κορυφαίο το "XXXO" και highlight την πιο ολοκληρωμένη ιδέα που είχε ποτέ ("Born Free"). Το πρόβλημά της είναι, όπως λέει και στο "Lovalot", πως παλεύει με όσους την παλεύουν. Αποτέλεσμα είναι να έχει δημιουργήσει αντιπάθειες, ειδικότερα μέσα στα μεγάλα μέσα μουσικής ενημέρωσης που κυριαρχούνται από λευκούς καλομαθημένους και απολιτίκ ανθρώπους οι οποίοι βαριούνται ό,τι έχει να κάνει με πόλεμο και φτωχούς μαυριδερούς τύπους. Κρατάει γερά πάντως.
38. The Radio Dept - Clinging to a Scheme
Εξαιρετικό άλμπουμ που δεν εκμεταλλεύεται το χρόνο της φιλοξενίας μας (πάντα ήθελα να το γράψω αυτό). Πολύ δροσιστική ακρόαση που στον πυρήνα της όμως διαθέτει ψυχή έστω και αν αυτή η ψυχή είναι ντροπαλή και άβολη με τις κοινωνικές συμβάσεις. Τακτοποιημένοι, σύντομοι και στο ψαχνό. Και να μη μας το λέγανε θα καταλαβαίναμε οτι είναι Σουηδοί.
37. Fran Healy - Wreckorder
Καμμία σχέση με τους σόλο δίσκους του Brandon Flowers (με τον οποίο και έκανε tour στην Αμερική) και του Kele απο τους Bloc Party. Όπως και ποτέ δεν είχε καμμία σχέση το πολύ μεστό υλικό των Travis σε σχέση με τους Killers και τους Bloc Party. Ναι, ο Fran Healy δεν είναι ο πιο cool τύπος, ούτε η μουσική του είναι η τελευταία λέξη της μόδας. Αλλά ήταν πάντα απλός και ειλικρινής και φυσικά διέθετε το χάρισμα μιας καταπληκτικής φωνής. Κάπως έτσι έπεισε και τη Neko Case να δανείσει το δικό της χάρισμα στο πραγματικά υπέροχο ντουέτο "Sing Me To Sleep" που σημαδεύει το δίσκο που διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά των Travis που αγαπήσαμε.
36. Janelle Monáe - The Archandroid
Σε αντίθεση με το δίσκο του #35 η Janelle έφτιαξε κάτι πολύ φιλόδοξο. Τα γράψαμε και στα γενέθλια στα δεξιά της οθόνης σας για την ιστορία του φετινού έπους της νεαρής Janelle. Η ποικιλία των ήχων και των ερμηνειών της είναι φοβερές ενώ -μπορεί να είναι κλισέ, αλλά...- κάθε ακρόαση βελτιώνει τη γνώμη σου για το άλμπουμ. Αδυνατώ να κατανοήσω πάντως, πώς σχεδόν σε όλες τις λίστες αυτό βρίσκεται κάτω από τον Kanye West. Στα μέρη μας θεωρούμε δεδομένο φέτος ότι γυναίκα ήταν που τάραξε τα νερά της μαύρης μουσικής.
35. Antony & The Johnsons - Swanlights
Ήταν εντελώς απαραίτητο να βγάλει δεύτερη συνεχόμενη χρονιά δίσκο; Πιθανόν όχι αλλά δε μπορέσαμε να αγνοήσουμε κομμάτια όπως το "Salt Silver Oxygen", το "Fletta" στο οποίο συμμετέχει και η Bjork που μπορεί να λείπει σχεδόν τέσσερα χρόνια από την δισκογραφία αλλά φέτος με τις τόσες έκτακτες εμφανίσεις (εδώ, Olof Arnalds, Dirty Projectors) καταλάβαμε την παρουσία της για τα καλά, το αργόσυρτο "The Spirit Was Gone" και το α λα Radiohead "Swanlights". Όχι τόσο καλό όσο το The Crying Light αλλά όπως πάντα αξιοσημείωτο.
34. Shearwater - The Golden Archipelago
Δεν είχε αυτή τη μαγική επίδραση πάνω μου όπως το Palo Santo και το Rook αλλά σίγουρα η τριλογία που ξεκίνησε το 2006 ολοκληρώθηκε με έναν αντάξιο τρόπο. Τα φώτα στράφηκαν περισσότερο στον drummer τους Thor Harris τον οποίον πλέον γνωρίσαμε σε όλη του την Ασγκαρντιανή μεγαλοπρέπεια. Η σχέση του ανθρώπου με τη φύση και η αλληλένδετη πορεία τους είναι το θέμα του δίσκου, επικεντρώνοντας στα νησιά και την αλληγορική υπόγεια τους σύνδεση. Μαζί με το δίσκο και σε περιορισμένα αντίτυπα η μπάντα χάρισε στους τυχερούς οπαδούς της ένα καλοφτιαγμένο βιβλίο γεμάτο φωτογραφίες από νησιά του Ειρηνικού ωκεανού, τοπία και εξερευνήσεις σε παρθένες γαίες.
33. Working For A Nuclear Free City - Jojo Burger Tempest
Μετά απο τρία χρόνια ήρθε η συνέχεια του Businessmen and Ghosts χωρίς όμως να διαθέτει αυτή τη φορά ένα τόσο φοβερό κομμάτι όσο το "Rocket". Ο δίσκος όμως συνολικά είναι καλύτερος χάρις στα εσωτερικά ξεσπάσματα σε αστικό φόντο που εκφράζουν τα "Faster Daniel Faster", "B.A.R.R.Y.", τον καταιγιστικό διεστραμμένο πειραματικό σωλήνα του "Brown Owl" και βέβαια το ακουστικό "Buildings". Αν ο Aphex Twin χρησιμοποιούσε περισσότερες κιθάρες κάπως έτσι θα ήταν το αποτέλεσμα.
32. Hot Chip - One Life Stand
Εντελώς ακομπλεξάριστος δίσκος απο τους Άγγλους που όλο και απλώνονται σε μεγαλύτερο κοινό. Αυτό που κάνουν το κάνουν καλύτερα απο τον καθένα αυτή τη στιγμή μιας και οι μελωδίες τους είναι δεμένες και προσεγμένες απο όλες τις πλευρές. Η σχεδόν τέλεια pop τους σταματάει για να θαυμάσει την ιδιαιτέρως εκφραστική φωνή του Alexis Taylor και ο δίσκος προσφέρα απλόχερα όλα τα συναισθηματικά φάσματα μιας παρεξηγημένης μουσικής. Όχι ότι πρόκειται μόνο για '80s συνθετικές δημιουργίες αφού και το "Hand Me Down Your Love" ή το "Alley Cats" δίνουν μαθήματα ολοκληρωμένης και ζεστής μελωδίας υπενθυμίζοντάς πως το "Boy From School" μόνο τυχαίο δεν ήταν.
31. Ed Harcourt - Lustre
Ο καλύτερος δίσκος του εδώ και αρκετό καιρό. Πολλά ραδιοφωνικά κομμάτια με επίκεντρο την γεμάτη προσωπικότητα και θετική ενέργεια φωνή του -όπως ακριβώς το 2001. Άλλα τρυφερά, άλλα χοροπηδηχτά, άλλα προβληματισμένα και άλλα άκρως αγαπησιάρικα όπως το μελένιο "Haywired" που μαλακώνει ακόμα και το πιο μίζερο αυτί. Ακόμα και αν κατηγορηθεί οτί επιχείρησε μια στείρα άσκηση ύφους, τελικά κατάφερε μια σύνοψη όλης του της καριέρας στη μορφή έντεκα τραγουδιών.
30. Murder - Gospel Of Man
Το μεράκι τους συνεχίζει να τους οδηγεί. Απλές και καθαρές μελωδίες σαν τα πιο χαρακωμένα αλλά και έντιμα χέρια που δούλεψαν στη γη ενώ η μυθιστορηματική φωνή του Jacob Bellens μοιάζει βγαλμένη μέσα απο νουβέλα του Steinbeck. Μετά απο αναμονή τεσσάρων χρόνων κατάφεραν να υπερβούν το εξαιρετικό Stockholm Syndrome και πλέον ο δρόμος τους διαφαίνεται ομιχλώδης, μελαγχολικός και δύσβατος. Ακριβώς έτσι όπως τον θέλουν δηλαδή.
29. Efterklang - Magic Chairs
Α ρε Θρύλε. Τι μας κάνεις καμμιά φορά. Τι ήθελες να πας στον τελικό της Euroleague ανήμερα της επίσκεψης αυτών των Δανών; Και να κερδίζαμε κιόλας πάει στο διάολο.
Κανένα νέο απο το μέτωπο των Efterklang. Όμως no news is good news. Συνεχίζουν να φτιάχνουν ταξιδιάρικη μουσική παρότι αυτή γεννήθηκε στους τέσσερις τοίχους ενός δωματίου. Ενίοτε το μπουλούκι έχει την τιμή να καλωσορίζει το παιδί-θαύμα Peter Broderick και το αποτέλεσμα γίνεται μαγικό όπως στο "I Was Playing Drums" που το χαρίζουν με όλη τους τη Σκανδιναβική αγάπη σε όλους εμάς που εκτιμάμε το γλυκόπικρο ανθισμένο τους μπουκέτο.
28. Dungen - Skit I Allt
Φέτος οι πάγοι μαλάκωσαν επικίνδυνα. Όχι τόσο ώστε να τους απομυθοποιήσουμε και να τους βαρεθούμε αλλά αρκετά για να δούμε κάτω απο το κοφτερό και παγερό περίβλημά τους. Ό,τι πιο μελωδικό έχουν κάνει μέχρι σήμερα πρέπει να επηρεάστηκαν απο τους συνοδοιπόρους τους The Amazing. Πολύ πιάνο και folk νηφάλια ατμόσφαιρα που θυμίζει τις πρώτες πρωινές ώρες που κοιμούνται όλοι και δεν έχουν καταλάβει οτι το λευκό και παχύ χιόνι στρώνεται έξω. Οι εποχές αλλάζουν και κάτω απο το χιόνι αποκαλύπτεται ένα ξεραμένο πλατανόφυλλο που σηκώνεται στον αέρα προτού θρυμματιστεί απο τον καλοκαιρινό καύσωνα. Και ο κύκλος συνεχίζεται με έναν δίσκο που ο Cat Stevens θα λάτρευε.
27. School of Seven Bells - Disconnect from Desire
Τους χρωστάγαμε κάτι απο το πολύ καλό Alpinisms και ήρθε η ώρα να τους το ξεπληρώσουμε στην τελευταία τους ακόμα καλύτερη προσπάθεια. Σα γάργαρο και δροσερό νερό κυλούν τα ηχητικά του κύματα απο το ένα αυτί στο άλλο καβαλώντας τον πάντα πρόθυμο ιππόκαμπο. Σημασία για το Disconnect From Desire δεν έχει τόσο η αποτύπωση και χαρτογράφηση του κόσμου του αλλά η όσο το δυνατόν πιο άγρια και βραχύβια βόλτα στα φαράγγια του.
26. Beach House - Teen Dream
Τώρα αυτό κάηκε απο τις πολλές ακροάσεις ή πράγματι είναι χειρότερο απο το Devotion; Μάλλον και τα δύο. Ότι μας ξένισε η εξωστρέφεια τους δεν ισχύει μιας και ήταν μια θαυμάσια ευκαιρία να αναπνεύσει και να φορέσει τα καλύτερα της ρούχα η φωνάρα της Victoria Legrand. Δεν λείπει κάτι απο αυτόν το δίσκο, εν αντιθέσει μοιαζει υπερφορτωμένος χωρίς να έχει τόσα πολλά διαφορετικά πράγματα να πει όσο νομίζει. Δεν θα γκρινιάξω άλλο, αλλά δεν μπορώ να μην αναρωτιέμαι πως και δεν κατέληξε ψηλότερα ο τρίτος και πιο φιλόδοξος δίσκος μιας ούτως ή άλλως σπουδαίας ελπίδας των επόμενων χρόνων. Σιγά σιγά θα πρέπει να πετάξουν το κουκούλι της νέας ελπίδας πάντως, και τέτοια παραδείγματα όπως τα "Lover Of Mine", το "Real Love", το "Silver Soul" και σε ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό το "Better Times" θα πρέπει να τα ακολουθήσουν.
25. Cherry Ghost - Beneath This Burning Shoreline
Δεν περιμέναμε τέτοια θετική εξέλιξη για τους Cherry Ghost. Σα να ενηλικιώθηκαν ξαφνικά και να αποφάσισαν να αφοσιωθούν στα γοητευτικά και προβληματικά δωματιάκια της ζωής. Με τον ήχο τους να ισορροπεί κάπου ανάμεσα σε Richard Hawley και Elbow τα κατάφεραν περίφημα δημιουργώντας μια ενιαία noir αλλά όχι ζοφερή ατμόσφαιρα. Κλασσική αγγλική μουσική για τις κρύες νύχτες του χειμώνα που κοιτούν επιτιμητικά τα αποδημητικά πουλιά που φεύγουν για πιο ζεστά μέρη.
24. Plan B - The Defamation of Strickland Banks
Κι αυτός ο νεαρός Άγγλος είχε σημαντική εξέλιξη. Έφτιαξε ευκολοχώνευτη και εύγεστη pop μουσική κάνοντας πολλούς φτασμένους σεφ να ζηλεύουν τη νεανική του ορμή. Το concept album έχει να κάνει με την άνοδο, την πτώση και ξανά την ανάδυση στην επιφάνεια ενός τραγουδιστή που φυλακίστηκε για έναν φόνο τον οποίο δεν διέπραξε . Μάλλον η τηλεόραση έπαιζε συχνά τον Φυγά ή το Shawshank Redemption εκείνη την εποχή. Η υπόθεση απλοϊκή και δεν θα τον παίρναμε για σεναριογράφο, αλλά το soundtrack της ιστορίας αξίζει πολλά εκατομμύρια. Λίρες εννοείται.
23. Hjaltalin - Terminal
Τόσες πολλές επιρροές που αποδόθηκαν εξαιρετικά από τους Ισλανδούς. Από την ορχηστρική '60s ποπ του "Feels Like Sugar", στον αργόσυρτο οδυρμό, στο στυλ του Nick Drake, του "Song From Incidental Music", στο ηλιόλουστο μίγμα Bee Gees και Super Furry Animals του "Stay By You" μέχρι το κινηματογραφικό μελόδραμα α λα Bjork του "Vanity Music" ενώ τα φωνητικά του ντουέτου Högni Egilsson και Sigrídur Thorlacius κολακεύονται συνεχώς μεταξύ τους. Το Terminal είναι αυτό που θα κάνει τους Hjaltalin άξιο Ισλανδικό τέκνο και οσονουπω θα τους χαρίσει το εισητήριο για να σπάσουν τα φυσικά σύνορα της κατά τα άλλα πανέμορφης πατρίδας τους.
22. I Am Kloot - Sky At Night
Μας έχεις πρήξει Guy Garvey, στην μεσονύκτια εκπομπή σου στο BBC6, με τους I Am Kloot. Φέτος όμως (δηλ. το 2010) καταλάβαμε επιτέλους το γιατί.
Το Sky At Night μας μετέφερε στο πιο βαθύ και σκοτεινό σημείο της pub και μας γνώρισε με αυτόν τον άνθρωπο που αγνοούμε όλοι και κανείς δεν ενδιαφέρεται να ακούσει την ιστορία του. Αυτός απεγνωσμένα ζητά κάποιον έτσι ώστε να μπορεσει να ανακυκλωθεί εν ανάπαυση με τη γνώση ότι κάποιος έμαθε την υπάρξή του.
Ελαφρώς μεθυσμένος, μετά το τέταρτο pint, εξιστορεί με κάθε λεπτομέρεια τις ευτυχισμένες στιγμές γύρω απο ένα μοναχικό γιορτινό τραπέζι που μόνο στη φαντασία του ήταν γεμάτο με παιδικά χαμόγελα και τρυφερά αγγίγματα στο χέρι. Αν πιούμε άλλο ένα θα μπορέσουμε να ονειρευτούμε ένα καλύτερο μέλλον όπως ακριβώς το περιγράφει το "Radiation";
21. Interpol - Interpol
Ο δίσκος μοιάζει με έναν κύκλο που ολοκληρώνεται. Κάπως μαγκωμένοι και μουδιασμένοι αγγίζουν, έστω και άθελα τους, τον πυρήνα του άβολου σκοτεινού συνασθηματισμού που τους χαρακτήρισε όλα αυτά τα χρόνια. Ακόμα πιο δυσοίωνοι και απαισιόδοξοι, φαίνεται πως δεν έχουν ακόμα πολλή ζωή σαν συγκρότημα, παγιδευμένοι μέσα στα τέσσερα μαύρα Hugo Boss κοστούμια τους. Τώρα που ο Plenti εμφανίστηκε σαν φάντασμα απο το παρελθόν του Paul Banks, ο Carlos D έφυγε για άλλες πολιτείες, έχω την αίσθηση - και μόνο αυτήν- πως δεν θα ξαναβγάλουν κάτι όλοι μαζί. Αν πράγματι τελικά επρόκειτο για αποχαιρετισμό αυτός ήταν αξιοπρεπής και λιγότερο βασισμένος στην επιτυχημένη πεπατημένη τους απ' ότι περιμέναμε.
20. Kaki King - Junior
Πριν από κάποια χρόνια η Kaki King συμπεριελήφθει στη λίστα του Rolling Stone με τους νέους θεούς της κιθάρας. Ήταν η μόνη γυναίκα που μπήκε στη λίστα και μάλιστα το περιοδικό την περιέγραψε γλαφυρά με τον τίτλο "Van Halen Meets Bootsy". Δεν κολλάει κάπου η περιγραφή αλλά είναι χαριτωμένη.
Αυτό που είναι σίγουρο πάντως είναι πως το παίξιμο της Kaki είναι ξεχωριστό και γεμάτο συναίσθημα. Στο "Everything Has an End, Even Sadness" παίρνουμε μια ιδέα απο τις jazz επιρροές της, ενώ στο "Falling Day" απολαμβάνουμε την πιο νευρική και ανθεμική της πλευρά. Στο "My Nerves That Committed Suicide" φλερτάρει με χάρη με το post rock και στο "Hallucinations From My Poisonous German Streets" γράφει κάτι που θα είχε περίοπτη θέση σε κάποιο δίσκο του Eugene Edwards. Συνεχίζοντας στο "Sloan Shores" χαλαρώνει την ένταση ξεπλένοντάς μας στα ήρεμα κύματα προτού κάνει το μεγάλο φινάλε με το αυτοβιογραφικό "Sunnyside". Τελικά μια υπάκουη κιθάρα είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου.
19. Deerhunter - Halcyon Digest
Ο Bradford Cox είναι αυτό που λέμε "παραγωγικός". Έχει πολύ υλικό μέσα του που πρέπει να ηχογραφηθεί προσπαθώντας παράλληλα να συνταιριάξει τις indie καταβολές με τις pop ανησυχίες του. Επιστρέφοντας φέτος (δηλ. το 2010) στο πρώτο όχημα που τον έκανε γνωστό, τους πιο rock Deerhunter, προσπαθεί να επαναλάβει ένα Microcastle θυσιάζοντας όμως το δικό του Atlas Sound χαρακτήρα για να τιμήσει και να τυμβωρηχήσει τις επιρροές του.
Για παράδειγμα το "Desire Lines" είναι ένα κλασσικό Lockett Pundt άσμα. Άμεσα απολαυστικό και αναγνωρίσιμο. Όμως η κορύφωση του μοιάζει τόσο πολύ με την αντίστοιχη κορύφωση του "No 13 Baby" των Pixies που αδυνατείς να μην το συγκρίνεις με το αυθεντικό. Το ίδιο ισχύει και με το "Sailing" που θυμίζει υπερβολικά Jeff Buckley χωρίς βέβαια τη φοβερή φωνή του συγχωρεμένου. Όλα αυτά δε σημαίνουν οτι δεν απολαμβάνεις την ακρόαση των κομματιών και γενικότερα του δίσκου. Το καλύτερο κομμάτι όμως ("He Would Have Laughed") μοιάζει περισσότερο με κάτι που θα κυκλοφορούσε υπο την επωνυμία Atlas Sound. Μήπως να κατασταλάξει στο μοναχικό του project ο Bradford;
18. Arcade Fire - The Suburbs
Τρίτο album, οχτώ διαφορετικά εξώφυλλα, δεκαέξι κομμάτια, διάρκεια εξηντατέσσερα λεπτά, προετοιμασία τριών χρόνων. Ένα ολοκληρωμένο project γεμάτο προσοχή στη λεπτομέρεια. Η φιλοδοξία τους να γράψουν το magnum opus τους ήταν ευδιάκριτη μαζί με την παράλληλη προσπάθειά τους να χώσουν στο μίξερ του δίσκου όλες τους τις ιδέες.
Δεν θα μπορούσαν να ξεκινήσουν καλύτερα με τα "Suburbs" και "Ready To Start" που χλευάζει κυνικά τις ιδέες για τις κακές πολυεθνικές ή κακίζει τις κυνικές ιδέες που κονιορτοποιούν τη δημιουργικότητα για αρκετά φράγκα παραπάνω. Στο "Modern Man" ο Win Butler έχει κάτι απο την παιδική αφέλεια του Neil Young και ενός γιάπι που τον καταπίνουν τα ρούχα της δουλειάς ενώ στο "Rococco" δανείζεται κάποιες ιδέες απο το "Ready To Start" με στόχο αυτή τη φορά τους hipsters τραγουδώντας "They build it up just to burn it back down". Στο "Empty Rooms" ακούμε πρώτη φορά τη φωνούλα της Regine σε ένα ξέσπασμα εγχόρδων από αυτά που πολύ καλά ξέρουν να κάνουν.
Από εκεί και πέρα σταματούν οι συνεχόμενες καλές στιγμές και αρκούνται στις εκλάμψεις. Για παράδειγμα τα "City With No Children", "Half Light II" και ειδικότερα το χειρότερο τραγούδι που έχουν γράψει ποτέ το "Month Of May" (μεγάλη αντιγραφή του "Cactus" των Pixies) αδυνατούν να σηκώσουν στον ώμο τους τις προσδοκίες που γιγαντώνονται κομμάτι κομμάτι μέχρι το "Empty Rooms".
Μπορεί να ήθελαν ένα OK Computer αλλά ας βολευτούν με ένα Hail to the Thief. Εξάλλου είναι και ομοιοπαθές το Suburbs που θα ήταν πολύ πολύ καλύτερο αν ήταν 4-5 κομμάτια μικρότερο.
17. Caribou - Swim
Απολύτω μαθηματικό το μυαλό του (πράγματι μαθηματικού) Daniel Victor Snaith. Θα μπορούσε να ήταν ένας άλλος Fennesz αλλά το πολυσχιδές και ανεξερεύνητο μυαλό του έχει κολλήσει στα beats και στο συνδυασμό τους με pop και χορευτικές μελωδίες. Σα να ηχογράφησε τον ψυχεδελικό ρυθμό των δοξασιών ενός μάγου κάποιας, χαμένης στα βάθη του Αμαζονίου, φυλής. Το κοκτέηλ διαφόρων ζωμών φύλλων από παράξενα δέντρα που δέχτηκε ως δώρο απο το μάγο σίγουρα πρέπει να έπαιξε κάποιο ρόλο στην τελείως χαμένη στο εσωδιάστημα παραγωγή του δίσκου και στο γενικότερο jazz μαστούρωμα που επικρατεί.
16. The National - High Violet
Η μονότονη αλλά εκφραστική φωνή του Matt Berninger, τα πολύ δραστήρια αδέλφια Dessner που γνωρίζουν και συνεργάζονται με όλη την Νεορκέζικη σκηνή, και φυσικά τα αδέλφια Devendorf που φτιάχνουν απο τις πιο σφιχτές rhythm sections στην πιάτσα. Και να μην ξεχάσουμε τους εξαιρετικούς Clogs που αποτελούνται μεταξύ άλλων απο τον Bryce Dessner και το περιστασιακό μέλος των National Padma Newsome. Αυτό θα πει πλήρες ρόστερ.
Η φετινή επιτυχία τους, απο αυτήν την άποψη, ήταν θέμα χρόνου. Το υπέροχο Springsteenικό single του δίσκου "Bloodbuzz Ohio", τα "Anyone's Ghost", "Afraid Of Everyone", και "Sorrow". Αλλά και άλλες πιο "εξεζητημένες" στιγμές όπως το "Conversation 16", το "England" που χρωστάει πολλά στον Βαγγέλη Παπαθανασίου, και το "Vanderlyle Crybaby Geeks" που παλεύει με την ιδέα της συντροφικότητας ("Leave your home/ Change your name" (παντρέψου) "Live alone/ Eat your cake" (φάε την πίτα σου γιατί δεν μπορεί και ο σκύλος να είναι χορτάτος)) σφραγίζουν το High Violet που έχει κάτι για όλους και μαζί με τον απο κάτω δίσκο είναι οι πρώτοι επιλαχόντες για να τους προτείνεις σε κάποιον που δεν ασχολείται με την συγκεκριμένη μουσική.
15. Vampire Weekend - Contra
Αυτοί και αν ακούστηκαν παντού φέτος. Το 2010 τους έμαθαν όλοι (ακόμα και στα ελληνικά Κυριακάτικα ένθετα που συνήθως πρέπει ένας καλλιτέχνης να συμπληρώσει εικοσαετία για να ασχοληθούν μαζί του). Φωτεινοί και χαρούμενοι άξιζαν το hype πολύ περισσότερο απ' όταν κυκλοφόρησαν το ομώνυμό τους. Συνεχίζουν να αντλούν έμπνευση απο τα παράγωγα της reggae και afro μουσικής απευθυνόμενοι σε ένα ευρύτατο κοινό επιβεβαιώνοντας παράλληλα οτι αυτή τη στιγμή δεν ακούγονται σαν κανέναν άλλον.
Εκτός των άλλων οι τύποι έχουν και τσακάλι manager απο πίσω τους που έχει αφήσει τον κόσμο να χτυπιέται για το αν είναι σωστό λευκά προνομιούχα πιτσιρίκια να υποκρίνονται οτι ενδιαφέρονται για τα προβλήματα του τρίτου κόσμου ενώ παράλληλα δίνουν τα κομμάτια τους σε διαφήμιση της Honda. Να'χαμε να λέγαμε και να μένει το όνομα τους στην επιφάνεια δηλαδή.
14. Menomena - Mines
Απο την πιο λευκή πόλη της Αμερικής, το Portland, μας έρχονται οι τετραπέρατοι Menomena. Ο ήχος τους βασισμένος στο κλασσικό indie αμερικάνικο rock μόνο που υποβόσκει ένα υποχθόνιο χαμόγελο που λάμπει στο σκοτάδι. Το τρίο που έγινε ντουέτο πέρασε ένα δύσκολο 2009 και 2010 λόγω των διαφωνιών με τον τελικά απελθόντα απο την μπάντα Brent Knopf. Μέσα σε αυτήν τη σύγχηση έβγαλαν το τέταρτο και καλύτερό τους άλμπουμ που χαρακτηρίζεται απο ευρηματικότητα και συναρπαστικές τσόντες πιάνου που δημιουργούν μια ισορροπία τρόμου με τις κλασικότροπου ύφους rock επιρροές τους. Ο τρόπος που ηχογραφούν εξηγεί πολλά για το μουσικό τους αποτέλεσμα αφού όπως λένε οι ίδιοι ποτέ δεν βρίσκονται στο ίδιο στούντιο. Αποτέλεσμα ένα κόψε-ράψε που περιέργως εκτός απο εξαιρετικά τραγούδια διαθέτει και συνοχή (π.χ. "Five Little Rooms", "Sleeping Beauty", "Dirty Cartoons").
13. Charlotte Gainsbourg & Beck - Irm
Στο μεταίχμιο του 2009 κυκλοφόρησε σε κάποιες χώρες της Ευρώπης η συνεργασία του ξανθομάλλη Beck και της κόρης του Serge Gainsbourg. Στην Αμερική, την Αγγλία και τις υπόλοιπες Ευρωπαικές χώρες κυκλοφόρησε το 2010 κάτι που μας κάνει εμπρόθεσμους.
Κατά τα άλλα η ανερχόμενη Γαλλίδα ηθοποιός εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τη χρυσή περίοδο που διανύει ο Beck και απήλαυσε τους πειραματισμούς του που ακροβατούν κάπου ανάμεσα στην ηλεκτρονική μουσική και την 90s' rock. Αυτή έβαλε το άλλο μισό λιθαράκι με την Ευρωπαϊκή παιδεία της και τη μουσική της ανεξιθρησκεία. Ο Beck απάντησε με τον ξερό αμερικανικό του ήχο και την πεντακάθαρη παραγωγή που τα φέρνει όλα στην επιφάνεια για να ανταπαντήσει η Charlotte με την ανεξάρτητη σινεματική της αντίληψη. Παράξενο ζευγάρι που χάρη στην ανοιχτομυαλιά και των δύο ταίριαξε απόλυτα.
12. Massive Attack - Heligoland
Για τους καημένους τους Bristolιανούς δεν μπορείς να πεις οτι επέστρεψαν σε φόρμα τη στιγμή που έχουν βγάλει μόλις πέντε άλμπουμ σε 20 χρόνια. Απλά τύχαινε τα τρία πρώτα τους να ήταν καταπληκτικά και απο τότε μέχρι το Heligoland να έχουν βγάλει μόλις ένα σε δώδεκα χρόνια που θεωρήθηκε μέτριο. Λόγω των εσωτερικών διαφωνιών, της εταιρικής μη στήριξΉς τους και λόγω του χρόνου που κυλά έφυγαν απο τη μόδα και αυτοί αλλά και η trip-hop γενικότερα.
Με όλα αυτά να έχουν σημαδέψει το παρελθόν τους το Heligoland καταφέρνει να μας υπενθυμίσει με ποιούς έχουμε να κάνουμε. Ο Horace Andy είναι ακόμα εδώ και η Hope Sandoval αναλαμβάνει το ρόλο της Liz Frazer. Ο Guy Garvey ακούγεται πολυ κλειστοφοβικός σε σύγκριση με αυτό που έχουμε συνηθίσει και ο Damon Albarn παίρνει ιδέες για τους Gorillaz του. Οι Massive Attack γίνονται ξανά βαρείς και τα υποτονικά μπιτάκια τους ακούγονται όσο διεστραμμένα πρέπει.
Μετά την κυκλοφορία του Heligoland υποτίθεται πως το LP6 θα ήταν στα σκαριά αλλά τώρα ο Del Naja ψελΛίζει κάτι για σειρά Ep's. Καλά κρασιά δηλαδή για τρείς τύπους που ποτέ δεν είχαν την ευκαιρία να διατηρήσουν τα σκήπτρα που κατέκτησαν το πρώτο μισό της δεκαετίας του '90.
11. Aloha - Home Acres
Θιασώτες του DIY είναι αυτοί οι, διασκορπισμένοι στον αμερικανικό ορίζοντα, τύποι.
Μπλουζάκια φτιαγμένα απο τα χεράκια τους, ασταμάτητο touring και αφοσίωση στον δύσκολο δρόμο που διάλεξαν και δεν αναμένεται να τους φέρει καρπούς ούτε και μετά απο το έξοχο Home Acres. Φαντάζομαι θα καταλήξουν σαν ένα απο αυτά τα συγκροτήματα που ο τραγουδιστής τους τα παρατάει για να γίνει ασφαλιστής, ο ντράμερ τους θα ανοίξει mini market και θα διηγείται τις συναυλιακές τους εμπειρίες ενώ κάτι γραφικοί τύποι θα περιμένουν να αποκτήσουν αξία τα παλιά βινύλια Aloha που διαθέτουν. Κάποια μέρα ελπίζω να τα θυμούνται αυτά και να γελάνε, εγώ πάντως θα απορώ (με δεδομένο ότι θα τους θυμάμαι έτσι;) γιατί δεν αγαπήθηκαν περισσότερο.
10. Morning Benders - Big Echo
Οι κούτσικοι στην ηλικία αλλά προικισμένοι στο ταλέντο Καλιφορνέζοι ευτυχώς δεν υποκύπτουν στη μόδα της περιοχής τους που θέλει την αναβίωση του (και καλά) surf rock. Αντίθετα φτιάχνουν πανέμορφη μουσική στα χνάρια των Arcade Fire ή των Pink Floyd στις πιο progressive στιγμές τους. Ο μπασίστας των Grizzly Bear Chris Taylor δίνει το μουσικό του στίγμα αναλαμβάνοντας παράλληλα και την παραγωγή ενώ ο συνθέτης και τραγουδιστής τους Chris Chu ωριμάζει και βελτιώνεται σε όλους τους τομείς σε σχέση με το ντεμπούτο τους.Ερμηνευτικά είναι ανώτεροι, στιχουργικά το ίδιο και το πιο ευχάριστο είναι πως έμαθαν να μην το παρακάνουν με το jamming κρατώντας μόνο το ψαχνό. Αν δεν είχαν να διαβάσουν αύριο θα έπρεπε να παραδίδουν μαθήματα για το πως φτιάχνεις τον δεύτερό σου δίσκο.
09. Gorillaz - Plastic Beach
Κάθε νέα επιτυχημένη κυκλοφορία του Damon Albarn μαχαιριά στην καρδιά των αδελφών Gallagher. Όχι δεν είμαστε στο 1995 αλλά αφήστε μας να πανυγυρίσουμε που στην κρισιμότερη απόφαση της ζωής μας διαλέξαμε να υποστηρίξουμε τους καλούς. Και μόνο οτι ο Albarn των πρώϊμων Blur δεν έχει καμμία σχέση με το σημερινό σοφό μυαλό πίσω απο το καζάνι των Gorillaz αποδεικνύει το ποιόν και το μεγαλείο του ανδρός. Ο καλύτερος δίσκος των Gorillaz είναι πάνοπλος με αντί-αρματικά τραγούδια ύμνους στην ειρήνη και την μοναδικότητα του καθένα, επιτίθεται με ένα μπουκέτο λουλούδια στο 9-5 και τορπιλίζει τα σκουπίδια μακρυά απο θάλασσες και ακτές.
08. Spoon - Transference
O ξερός ήχος τους μαζί με την τραχυά φωνή του Britt Daniels προδίδουν την καταγωγή τους. Φυσικοί απόγονοι των Pavement με ισχυρότερες μελωδικές τάσεις και κλάσεις ανώτεροι απο Modest Mouse και λοιπούς μάρτυρες της indie rock. Το Transeference είναι το έβδομο άλμπουμ τους και μας προσγειώνει ομαλά απο το pop κομψοτέχνημα του Ga x5 σε πιο γήινες μελωδίες και λιγάκι πιο δύσκολες. Αρκετά κρυψίνοες, προσπαθούν να μας μπερδέψουν με την ανέμελη εκφορά του λόγου του Britt Daniels και την χαρωπή ομοβροντία drums και κιθάρας που έρχονται σε αντίθεση με τους συνομωσιολογικούς στίχους τους που αμφισβητούν ανοιχτά πατρίδα θρησκεία και χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Αλλά είπαμε. Η μελωδία μελωδία. Και στο "I Saw The Light" που ακούγεται σα να παίζει τσαντισμένος κιθάρα ο Jonny Greenwood προτού παραδοθεί σε ένα αδιέξοδο και παγιδευμένο πιάνο και στο "Got Nuffin" που παρασύρει όλα τα φύκια του βυθού σαν αμφίβιο όχημα και φυσικά στο νανούρισμα της Laura.
07. The Divine Comedy - Bang Goes The Knighthood
Ο Neil Hannon κερδίζει δικαιωματικά τον τίτλο του τοπικού ήρωα. Και δεν μιλάμε γεωγραφικά αλλά συναισθηματικά. Ο Ιρλανδός είναι ο άνθρωπός μας, ο καρντάσης μας (τώρα που είναι και επίκαιρο), ο άνθρωπος που θα του πούμε τα προβλήματά μας και θα γράψει ένα τραγούδι γι'αυτά, ο καλλιτέχνης που δεν εκπίπτει στο κλισέ του βασανισμένου γιατί έχει αποδεχθεί τη ζωή, όχι μοιρολατρικά, αλλά αγαπώντας την αληθινά. Είναι ο τύπος που θα ζωντανέψει την παρέα και θα σκαρφιστεί τραγουδάκια με αγγλοσαξωνικό χιούμορ παίζοντας το πιάνο του προτίστως για να διασκεδάσει τους υπόλοιπους.
Ο Neil μιλάει για αληθινούς ανθρώπους, καθημερινές στιγμές, βλέποντας την αύρα των πραγμάτων που αγνοούμε ή δεν τους δίνουμε την απαραίτητη σημασία πια. Η καθαρότητα των στίχων του προδίδει έναν άνθρωπο καλλιεργημένο που με παιδικό ενθουσιασμό απορροφά τις γνώσεις που του προσφέρει ο περίγυρος και τις μετατρέπει σε πολλές μικρές απολαυστικές εμπειρίες.
Πράγματι, μετά την πριονοκορδέλα που περνάει την Μάργκαρετ Θάτσερ και τους φιλελεύθερους υποτελικούς της, απομακρύνεται το ενδεχόμενο να ανακυρηχθεί sir που τις περισσότερες φορές σημαίνει «ένας σεβαστός καλλιτέχνης που όμως δεν ενοχλεί». Τον Neil όμως τον ενδιαφέρουν άλλα. Η ζωή στο «νησί», η χαμένη τέχνη της συζήτησης, ένα βράδυ στην indie disco και άλλα τέτοια απλά, καθημερινά και ουσιαστικά.
06. The Irrepressibles - Mirror Mirror
Το τσίρκο ήρθε στην πόλη μας.
Εννέα παράξενοι τύποι που μοιάζουν με ντροπαλά παγόνια σε παίρνουν στην αγκαλιά τους. Τα πλουμιστά φτερά που έχουν στο κεφάλι τους αρχίζουν το μηχανικό και μεγαλοπρεπές τους σπαρτάρισμα.
Σηκωνόμαστε απο το έδαφος και πάμε ψηλά -κάπου ανάμεσα σε εκείνο το σύννεφο του καταγάλανου κατά τα άλλα ουρανού. Μας περιμένει ο αρχηγός τους τυλιγμένος στην κάπα του. Το μάτι του λαμπυρίζει και το βλέμμα του διαπερνά τον καθένα απο εμάς ξεχωριστά, ενώ τα χρυσά του πέδιλα περπατούν νευρικά στο κατακόκκινο χαλί. Αρχίζει και μας εξιστορεί φοβερές ιστορίες πότε κυκλώνοντας μας απειλητικά και πότε με κρυμμένο το κεφάλι του απο ντροπή. Πότε περπατώντας επιδεικτικά πάνω στο τραπέζι και πότε φτερουγίζοντας μακριά απο το οπτικό μας πεδίο.
Η φωνή του ήρεμη και οπερατική σαν άγγελος που μόλις κέρδισε τα φτερά του σε προσκαλεί σαγηνευτικά στο "I'll Maybe Let You" πείθοντάς σε ότι σε ερωτεύτηκε εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Προτού ενδώσεις παρατηρείς οτι κάτι δεν πάει καλά αφού ο οικοδεσπότης ψιθυρίζει κάτι ακατάληπτα λόγια στον εαυτό του, το μοναδικό απο τα οποία που μπορείς να καταλάβεις είναι η επανάληψη της λέξης "Jamie". Όταν είσαι πλέον αναστατωμένος και θέλεις να αποδράσεις απο εκεί, θα σου ψιθυρίσει ανατριχιαστικά "Forget The Past" με τον ήχο του αναστεναγμού του να διατηρείται φρέσκος για αρκετή ώρα λόγω της ηχού. Όταν είσαι έτοιμος θα σου εξιστορήσει την τραγική ιστορία ενός κύματος που παρέσυρε τον κύριό του ξεβράζοντάς τον στην άλλη όχθη. Έτσι έφτασε στα χέρια του αυτή η μπλούζα και η εξουσία που ποτέ δε θέλησε.
Η επιλογή δεν είναι επιλογή στην πραγματικότητα αλλά μονόδρομος. Άκουσες προσεκτικά ό,τι σου είπε του και τώρα θα πρέπει να συνεχίσεις εσύ, μιας και ο ίδιος εξαφανίστηκε σε μια δίνη σκόνης και διαμαντιών αφήνοντάς σου κληρονομιά την ιστορία του.
05. Flying Lotus - Cosmogramma
Ο Steve Ellison μετράει τ'άστρα σα να τον οδηγεί το DNA του και η πλούσια πολιτιστική κληρονομιά που έχει στο αίμα του. Το δρόμο για τα άστρα τον βρήκε ολομόναχος πάντως αν και η θείτσα του είχε ήδη σχηματίσει έναν δικό της. Ο μικρός Steve απλώς δανείστηκε την άρπα της και κατά τα άλλα έψαξε την δική του έμπνευση στις μικρές γωνιές του μυαλού του που κοιτάζουν προς το μέλλον, μακριά απο την πολιτεία των μαυρισμένων πισινών και των λαδωμένων κοιλιακών στην οποία μεγάλωσε.
Το μέλλον είναι συνυφασμένο με μια διαπλανητική ζωή που θα ξεπερνάει τα στενά όρια του ηλιακού μας συστήματος. Σε μια ένωση των τριών χρονικών στιγμών το όχημα του Flying Lotus ψάχνει το δοξασμένο επίθετο Coltrane σε έναν παράδεισο αρκετά έτη φωτός μακρυά.
Εκεί οπού υπάρχουν νέες λέξεις και οι μορφές είναι αδύνατον να περιγραφούν με το φτωχό ανθρώπινο λεξιλόγιο.Εκεί που η έννοια της όρασης μπορεί να οσφρηστεί και εκεί που οι πνεύμονες είναι ένα πολύτιμο ορυκτό. Το άγνωστο φλέγεται στον πυρήνα του και οι γέφυρες της μεταθανάτιας ζωής ενώνονται με τις συμπαντικές υποθέσεις. Εκεί που οι φωτογραφίες ζωντανεύουν και επαναλαμβάνονται αιωνίως και εκεί που οι στιγμές παραμένουν φυλακισμένες προς τέρψιν των αναμνήσεων. Το σκάφος δέχεται όλους τους εθελοντές και, αν το σκεφτείτε, δεν υπάρχει λόγος να πείτε όχι στην περιπέτεια.
04. Grinderman - Grinderman 2
Το ορμέμφυτο μας οδηγεί πίσω στο έδαφος σε ένα παρόν που αδιαφορεί για το μέλλον και σκέφτεται μόνο τον εαυτό του και το πως θα πηδήξει, θα φάει του σκασμού, θα ναρκωθεί και θα χαράξει στη μούρη τους εχθρούς του. Σχεδόν 40 χρόνια πια ο Nick Cave έχει τελειοποιήσει τον ήχο του πιο απειλητικού post-punk που έγινε ποτέ. Μετά τη γλυκάδα που τον έπιασε απο τα μέσα των 1990s ήρθε στη ζωή του το σιχαμένο και αδίστακτο κτήνος των Grinderman και δεν τον άφησε να αγιάσει και να χαρεί την αποτοξίνωσή του. Ξεκάθαρα υπήρχαν και άλλες ιστορίες με αίμα και σπέρμα που έπρεπε να γραφτούν. Ένα κτήνος που συνεχώς αλλάζει μορφή σαν καρκίνος που προσαρμόζεται σε όλα τα αμυντικά συστήματα του οργανισμού. Πρώτα σαυροειδές που δεν μπορούσε να σταυρώσει pussy με τίποτα αναγκαζόμενο να βολευτεί με τα ψοφίμια και ετοιμοθάνατους. Τώρα πιο μεγαλοπρεπές και πιο αρπακτικό παμφάγο. Ένας γκριζωπός λύκος που κατουράει σε πολυτελή ρωμαικά μπάνια βιάζοντας και πνίγοντας τα θύματά του σε μια μπανιέρα γεμάτη ροδοπέταλα και αιθέρια έλαια.
Ένα στοιχείο θα παραθέσω ακόμα και θα ολοκληρώσω κύριε δικαστά. Όταν ο Jason Pierce (ναι, ο ημίθεος της "καμμένης" απο την ψυχεδέλεια κιθάρα) άκουσε το "Worm Tamer" αναφώνησε αγανακτισμένος "Are you guys aware of just how fucked up this sounds?".
03. Anais Mitchell - Hadestown
Μια απο τις πιό όμορφες ιστορίες της ελληνικής μυθολογίας -ο μύθος του Ορφέα και της Ευρυδίκης- προσαρμόστηκε στην «εποχή της μεγάλης οικονομικής κρίσης της Αμερικής» όπως είπε ο manager της νεαρής τραγουδοποιού. Το πρώτο προσχέδιο του Hadestown παρουσιάστηκε το 2006 ενώ την επόμενη χρονιά η Anais εμφάνισε μια ενισχυμένη εκδοχή αυτού. Αυτή η folk opera ήξερε και η ίδια πως ήταν το σημαντικότερο έργο της και έπρεπε να το κάνει τόσο καλό όσο είχε στο μυαλό της. Το 2009 ανακοίνωσε την κυκλοφορία του Hadestown με την συμμετοχή του μέντορα της Annie Di Franco στο ρόλο της Περσεφόνης, του Greg Brown ως φωνή του Άδη, του Bon Iver ως Ορφέα, του Ben Knox Miller ως Ερμή και των τρίδυμων Hayden που ερμήνευσαν τον Χορό. Στο ρόλο της Ευριδίκης η ίδια η Anais που ταιριάζει και λόγω ηλικίας αλλά και γλυκήτυτας της φωνής.
Όπως εξηγεί η Anais "People often ask why I wanted to retell this particular myth. The truth is, the first few songs just came out of nowhere. It wasn’t an academic idea or anything; the songs led to the myth, not the other way around. But once I got going I recognized in the Orpheus character something a lot of artists feel: his heartbreaking optimism. In the underworld, the rules are the rules, you don’t get a dead person back—but Orpheus believes if he can just sing/play/write something beautiful enough, maybe he can do the impossible, move the heart of stone, get through to someone. I've felt that feeling...".
Η ιστορία της νίκης της ζωής επι του θανάτου έρχεται σε αντιπαραβολή με τις σημερινές συνθήκες διαβίωσης για το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού. Στο μύθο η Ευριδίκη δαγκώνεται απο το ερπετό που σερνόταν στα πόδια της αλλά στο Hadestown η Ευριδίκη οδηγείται στον Κάτω Κόσμο απο την πείνα της και το άδειο στομάχι της βοηθώντας την ζωηρή αφήγηση της Mitchell να συνδέσει το μύθο με το σήμερα. Στα σύγχρονα πλαίσια όπου είναι πιο σαφές απο ποτέ πως το βρέφος απο την αναπαραγωγή Κάτω Κόσμου και Ηλυσίων Πεδίων είναι ο κόσμος που ζούμε, το Hadestown είναι ένας θησαυρός που έδωσε πνοή σε μια έτσι και αλλιώς διαχρονική ιστορία φιλώντας την στο στόμα και χαρίζοντας της την αιώνια και νεαρή αγάπη.
02. Rufus Wainwright - All Days Are Nights: Songs For Lulu
Ήταν πολύ τολμηρό αυτό που έκανε ο Rufus φέτος (δηλ. πέρυσι). Εκτός οτι ξεφορτώθηκε όλα τα όργανα και τις πλούσιες θεατρικές α λα μιούζικαλ συνθέσεις, αποφάσισε να διασκευάσει και τρείς σονέτες του Shakespeare. Και όλα αυτά την περίοδο που η μητέρα του πάλευε με τον καρκίνο που βρισκόταν στο τελευταίο του στάδιο.
Κάτω απο αυτές τις συνθήκες κάλεσε πίσω το πιάνο του- που μαζί με τη φωνή του θα ήταν τα μοναδικά όργανα του δίσκου- έτσι ώστε να εκφράσει πιο ένθερμα το εσωτερικό του πένθος. Η μαμά του Rufus έφυγε τελικά αλλά ο γιός της, μεγαλωμένος θεατρίνος και showman, ήξερε πριν απ' όλους πως το show πρέπει να συνεχιστεί.
Η λιτότητα που εφάρμοσε στην ηχογράφηση φάνηκε οτι ήταν κάτι που ήθελε να κάνει αρκετό καιρό και οι μέτριες κριτικές που πήρε πρέπει να ήταν αναμενόμενες. Μέτριες κριτικές γιατί είναι ένας δίσκος βουτηγμένος στη μελαγχολία, τη νοσταλγία και όλα αυτά που κρατάνε σφιχτά την καρδιά του σαν μέγγενη. Εμείς όμως ήμασταν από τους τυχερούς που είχαμε ολόκληρη την οπτικοακουστική εμπειρία που συνέβαλε αποφασιστικά για να αγαπήσουμε το δίσκο.
Εκείνο το βράδυ στον Λυκαβηττό τα στοιχεία της φύσης συμμάχησαν (μπορεί και η μαμά του να έβαλε το χεράκι της) και η πεντακάθαρη φωνή του Rufus ήχησε σε ένα μαγικό τοπίο που ναι, ήταν η Αθήνα. Η Αθήνα που περπατάμε ανάμεσά της και μοιάζει τριτοκοσμική, η Αθήνα που σιχτιρίζουμε τουλάχιστον τρεις φορές την ημέρα. Εκείνη τη νύχτα έμοιαζε τόσο μαγική με το ηλιοβασίλεμα να τη σκεπάζει που ακόμα και τώρα με κάθε ακρόαση του Songs For Lulu σχηματίζεται η μαυροντυμένη αυστηρή φιγούρα του Rufus και το βαμμένο μάτι του που ανοιγόκλεινε ληθαργικά στην οθόνη. Δεν έχουμε ιδέα πώς θα μείνει στην ιστορία του καλλιτέχνη το συγκεκριμένο άλμπουμ (πιθανότατα το επόμενο που θα επιστρέψει στους εξωστρεφείς ρυθμούς να θεωρηθεί επιστροφή στη φόρμα που θα συνοδεύεται με έναν αναστεναγμό ανακούφισης) αλλά για μας επισφράγισε πόσο σπουδαίος είναι.
01. Owen Pallett - Heartland
Τις προάλλες ψάχναμε με την uptight ποιός θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ο καλλιτέχνης της χρονιάς για το ζεστό μας some beans. Εκείνη ψηφίζει McDermott δαγκωτό εγώ όμως δεν έχω άλλη επιλογή απο αυτόν τον Καναδό. Και τι δεν έκανε φέτος. «Έφτιαξε» το Suburbs των Arcade Fire με τις άριστες και ζωντανές ενορχηστρώσεις του, ήταν ο καταλυτικός παράγοντας για το δικό μου τραγούδι της χρονιάς ("The Suburbs"), έβγαλε ένα σύντομο EP τεσσάρων τραγουδιών που άνετα θα χωρούσαν στο δίσκο της χρονιάς, α ναι και έβγαλε και τον δίσκο της χρονιάς.
Συν τοις άλλοις κάνει το όνειρο της γενιάς που μεγάλωσε με τα βιντεοπαιχνίδια πραγματικότητα. Μπορεί για λόγους copyright να παράτησε το όνομα Final Fantasy αλλά κάτι μου λέει οτι αυτές οι πανέμορφες και ονειρικές μελωδίες άρχισαν να σχηματίζονται στο μυαλό του σε κάποια απο τις περιπλανήσεις του Squall Leonhart στον κήπο της Trabia, ή του Cloud στην Midgar. Το Spectrum του Heartland είναι και αυτό ένα αντιουτοπικό μέρος όπου η τεχνολογία έδωσε την τελική κλωτσιά στον γκρεμό στον άνθρωπο που άρχισε να σπαταλάει την ενέργειά του σε διαφυλετικές μάχες. Σε έναν τέτοιο κόσμο λίγα υπολείμματα ανιδιοτελούς ηρωισμού είναι αρκετά για να εμπνεύσουν τους υπόλοιπους. Το Spectrum είναι ο κόσμος που χάνεται και μικραίνει. Και το Heartland είναι η τελευταία συμφωνία με το διάβολο που θα φυτοζωίσει την κατάσταση για λίγο ακόμα. Το φινάλε του "Tryst With Mephistophelis" είναι το εμφανές διαβολικό χαμόγελο που περίμενε αιώνες αυτήν την παράδοση.
Το 2010 εξημερώθηκε κάτω απο την πατούσα του Owen Pallett. Και ναι μεν ο πρωταγωνιστής είναι ο αγρότης Lewis αλλά όπως λέει ο Owen ο πραγματικός πρωταγωνιστής είναι ο ίδιος και παίζει με ακριβώς αυτή την ιδέα. Η μουσική του Owen περνάει σε άλλο επίπεδο και το πρότυπό του ο John Cale θα πρέπει να είναι περήφανος που κάποιος νεότερος βρήκε τι συνέβη εκεί που σταμάτησε η δική του περιήγηση στην Ανταρκτική.
Έυφημος μνεία:
Laura Veirs - July Flame: Γλυκό αλλά λίγο μονότονο
Dead Weather - Sea Of Cowards: Πολύ καλύτερο απ' ότι περιμέναμε απο τον Jack White εμείς οι φανατικοί μη θαυμαστές του
Liars - Sisterworld: Έντονη ακρόση αλλά η επανάληψη των ίδιων τρυκ στο πρώτο μισό του δίσκου το χαλάει λιγάκι
Here We Go Magic - Pigeons: Πλησιάζουν απειλητικά στο Top 40. Η τρίτη μπορεί να είναι και φαρμακερή.
Olof Arnalds - Innundir Skinni: Βλέπε Laura Veirs
Joanna Newsom - Have One on Me: Καλό αλλά μικρό. Γιατί μόνο τρείς ώρες βρε παιδί μου; Μόνο το πρώτο cd άξιζε το θόρυβο και το "In California".
Xiu Xiu - Dear God I Hate Myself: Πολύ διεστραμμένοι για τα γούστα μου. Θέλουμε και κανα γλυκόλογο πριν το sex. Magnetic Fields - Αρκετά καλό αλλά μια σταγόνα στον ωκεανό σε σχέση με την υπόλοιπη δισκογραφία τους.
Black Angels - Phosphene Dream: Αυτοί ίσως αδικήθηκαν λιγάκι. Ειδικά το πρώτο μισό είναι εξαιρετική μουσική για ξύλο.
The Amazing - Wait for a Light to Come: Αυτό θα έμπαινε σίγουρα αλλά ήταν πολυ μικρό. Οι ίδιοι το λένε mini album εγώ το λέω EP. To "Islands" μαγικό.
Clogs - The Creatures in the Garden of Lady Walton: Αυτό δεν πρόλαβα να το ακούσω όσο θα ήθελα. Τα κομμάτια που τραγουδούσε η Sarah Worden και το "Red Seas" ήταν υπέροχα.
2009: Wild Beasts - Two Dancers
2008: Elbow - The Seldom Seen Kid
2007: Radiohead - In Rainbows
Άντε, και του χρόνου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου