2010: Συναυλιακές αναμνήσεις

Το 2010 ήταν ένα συναυλιακό βατερλό για μας. Αυτή τη φορά όχι λόγω της πολιτιστικής και συναυλιακής ανυπαρξίας της χώρας μας (τηρουμένων των αναλογιών μάλιστα έγιναν αρκετά καλές συναυλίες φέτος) αλλά κυρίως λόγω διαφόρων λόγων υγείας που μας κράτησαν μακριά απο πολύ ενδιαφέροντα κονσέρτα που έγιναν. Το 2010 συνειδητοποιήσαμε με σκληρό τρόπο οτι η ευχή για υγεία δεν είναι ποτέ περιττή.

Κανονικά φέτος δεν χωράει ανασκόπηση με τόσο φτωχό απολογισμό αλλά θα επιχειρήσουμε μια μικρή και σεμνή γιατί είναι ένα έθιμο που είναι κρίμα να χαλάσει.

Χρονικά η πρώτη συναυλιακή μας εμπειρία ήταν το Hertz Festival του Πολιτιστικού Συλλόγου Παρνασσού με τη συμμετοχή του Fennesz και support τον Έλληνα Novi_sad που πραγματοποιήθηκε στις 19 Φεβρουαρίου. Το νεοκλασσικό που φιλοξένησε το festival μας προκαταλάμβανε απο την αρχή για μια διαφορετική απο το συνηθισμένο (ντουμάνι πάσης φύσεως, στριμωξίδι) εμπειρία. Αυτό που δεν περιμέναμε ήταν πόσο πιο έντονη θα ήταν η (μη) εμφάνιση του Novi_sad (δηλ. Θανάση Καπρούλια) σε σχέση με του Fennesz και πόσο περισσότερη ενέργεια θα μας απορροφούσε με το πείραμα το οποίο μας υπέβαλε. Ο Αυστριακός καθηγητής απο την άλλη ήταν ακριβής και χειρουργικός αποτελειώνοντάς μας μετά το βραχυκύκλωμα που μας προκάλεσε ο Novi_sad. Το ταξί μετά ήταν απαραίτητο αφού προχωρούσαμε σαν ακέφαλα κοτόπουλα προς τη Σταδίου. Ο ταρίφας βέβαια ήταν συνηθισμένος σε ακέφαλα κοτόπουλα που βγαίνουν απο την Αβραμιώτου.

Ψηλά στις συναυλιακές μας στιγμές θα κρατήσουμε και τη συναυλία των Bokomolech στο Rodeo στις 24 Μαρτίου. Σχεδόν τρεις ώρες επικής '90s αναβίωσης με το νευρικό χοροπήδημα του τραγουδιστή Δημήτρη Ιωάννου να μας γεμίζει αναμνήσεις από εποχές που οι Bokomolech ήταν καυτό όνομα και ολάκερος Steve Albini έκανε παραγωγή στο Jet Lag το 1997. Ό,τι θέλησε το κοινό να ακουστεί ακούστηκε, σε μια συναυλία που γρήγορα έλαβε εορταστικό και επετειακό χαρακτήρα συνάντησης παλιόφιλων.

Μόνο σε συναυλιακές λίστες μπορείς να δεις το γέρο-Bob Dylan μαζί με Fennesz, Peaches κ.λ.π. Εντάξει, καμμία σχέση μουσικά αλλά εδώ έχουμε βγάλει έξω τις εμπειρίες μας και τις μετράμε. Η συναυλία του Bob Dylan στο Terravibe στις 29 Μαϊου ήταν ένα μικρό κοίταγμα απο την κλειδαρότρυπα μιας εποχής που τη χαρακτήριζε η μουσική χαλαρότητα και αθωότητα, έννοιες που σήμερα μοιάζουν μακρινές. Η σχεδόν χίπικη ατμόσφαιρα δεν απαιτούσε πολλά πράγματα παρά μόνο να κρατάς τρυφερά κάποιο χέρι κατά τη διάρκεια του "Lay Lady Lay". Και όλα χάρη σε αυτόν τον 70χρονο τραγουδοποιό που επιβάλλεται να τον δεις έστω και μια φορά στη ζωή σου.

Λίγες μέρες αργότερα, στις 4 Ιουνίου, ήταν η σειρά του Synch Festival, με την πάντα εξαιρετική οργάνωσή του (αν και λίγο υποτονικό φέτος και με λιγότερο κόσμο), το καλό του ρόστερ και την αδιαμφισβήτη ικανότητά του να φέρνει φρέσκα ονοματα. Αυτοί που προτιμήσαμε ήταν οι Get Well Soon, η Peaches και ο Matt Elliott.

Οι Γιορμανοί φίλοι μας ήταν άνευροι, και ίσως τελικά το υλικό τους να μην ήταν το καταλληλότερο για live πόσο μάλλον για φεστιβαλική εμπειρία που το κάθε δευτερόλεπτο μετράει.

Τί έσωσε τότε το συμπαθές φεστιβάλ; Μα η Peaches η ταγματασφαλίτισσα αφέντρα που έφερε τους σκλάβους της (έναν αρσενικό και μια θηλυκή) και ξεφάντωσε. Γλύψτε μου τις μπότες, φέρε το μαστίγιο, που είναι ο δονητής και τέτοια. Τα βλέπει όλα σαν παιδικό αστείο με αυτό το α λα Τζόκερ χαμογελό της και παρότι σε φωτογραφίες βγάζει κάτι αντιαισθητικό και ανδρόγυνο στο live δεν μπορείς να αποφασίσεις αν θες να την χαστουκίσεις ή να την $#$%^& ή και τα δύο. Την Peaches έχει αντιγράψει, περισσότερο απο τη Madonna, αυτό το ατάλαντο και κακάσχημο πλάσμα η Lady Gaga.

Στο περαιτέρω σώσιμο του festival συνέβαλλε αποφασιστικά ο Matt Elliott του οποίου το set ξεκίνησε με τις χειρότερες προϋποθέσεις. Εκεί που πρόπερσι είδαμε τον Ευρυπίδη όμορφα και ήσυχα (δηλαδή στην αίθουσα του Αθήνα 9.84) φέτος (δηλ. πέρυσι) ένας όρθιος τύπος που καθόταν μπροστά στον προβολέα είχε σκοτεινιάσει την αίθουσα με αποτέλεσμα να ψάχνουμε να δούμε απο που ακούγονται τα θαυματουργά pedals του Μatt. Το ιλαρό περιστατικό συνεχίστηκε όταν ένας ζοχάδας μουτζαχεντίν του Matt διακόπτει τον Elliott την ώρα που τραγουδάει και σε σπαστά Αγγλικά του λέει "sorry Matt αυτός κάθεται μπροστά στον προβολέα και δεν σε βλέπουμε κ.λ.π." Ο κακομοίρης ο Matt δεν κατάλαβε τίποτα και συνέχισε να παλεύει με τους εσωτερικούς δαίμονές του. Ο τύπος εντωμεταξύ συνέχισε να κάθεται μπροστά στον προβολέα και ο ζοχάδας σιχτίριζε όσους έμπαιναν στην άιθουσα αργοπορημένοι, μετά τους Fuck Buttons (που δεν είδαμε), ανάβοντας τσιγάρο μπας και χαλαρώσει. Κάποιος θαρραλέος του είπε να σβήσει το τσιγάρο επειδή «δεν είμαστε υποχρεωμένοι να το αναπνέυουμε σε κλειστό χώρο» και μα το Δία φοβήθηκα ότι η απάντηση θα ήταν μια κλωτσιά στα δόντια. Αν σκεφτείς ότι όλα αυτά συνέβησαν στη συναυλία ενός ανθρώπου που πάσχει από χρόνια κατάθλιψη δεν μπορείς να μην χαμογελάσεις λιγάκι με την ειρωνία του πράγματος. Γενικότερα πάντως ο Elliott ήταν εξαιρετικός.

Την επόμενη ημέρα, 5 Ιουνίου, είδαμε τον Rufus Wainwright στο Λυκαβηττό. Έχουμε αναφερθεί πολλακις σε αυτήν τη μαγική εμπειρία που θα μας μείνει ανεξίτηλη. O Rufus ήταν θεατρικός, λυρικός και λίγο δικτατορικός μέχρι να τελειώσει το παίξιμο του Songs For Lulu. Απαίτησε απόλυτη ησυχία ακόμα και μετά τα τραγούδια, για να ερμηνεύσει το βαρύ -είναι αλήθεια- και απαιτητικό φορτίο του δίσκου του. Απαίτηση που τη σεβάστηκε το κοινό εκτός απο δυο τρείς που χειροκροτούσαν επιδεικτικά αλλά ο Rufus το είχε προβλέψει αυτό και τους έγραψε στα μοκασίνια του. Μετά το διάλλειμα, ενόσω θαυμάζαμε τον πανέμορφο ορίζοντα, ο Rufus ξαναγύρισε με ένα ανοιχτόχρωμο κοστούμι, τελείως διαφορετικός, πολύ ομιλητικός, αστείος και δοτικός. Αληθινός επαγγελματίας που σεβάστηκε το κοινό και μας κέρδισε όλους με το best of ρεπερτόριο του και την αγάπη με την οποία το μεταχειρίστηκε.

Τελευταία συναυλία για πέρυσι και δυστυχώς καταϊδρωμένη ήταν οι πολύ καλοί κατά τα άλλα Radio Dept. στις 21 Νοεμβρίου που αποδείχθηκαν κατουρλήδες στο live τους. Δεν ήταν τόσο οτι ήταν ντροπαλοί και καθολουμίλητοι αλλά σπατάλησαν το "This Time Around" παίζοντάς το πρώτο πρώτο (δεν τους είχε πει κανείς βέβαια των ανθρώπων για τα ηχεία του Gagarin) χωρίς να έχουν βρει καν τα πατήματά τους. Επίσης έπαιξαν μια ώρα και κάτι. Τιναυτάρεεγώέχωπληρώσειναπουμε!

Για ένα απο τα λίγα πράγματα που έχουμε να είμαστε υπερήφανοι απο εκείνη τη νύχτα ήταν για τον άψογο προγραμματισμό μας που μας έφερε στο Gagarin ακριβώς τη στιγμή που τελείωναν τα support αλλά και το ότι μπορέσαμε να μπούμε με προσκλήσεις στη συναυλία (Το "Τιναυτάρεεγώέχωπληρώσειναπουμε!" ήταν καθαρά για λόγους εντυπωσιασμού).

Tweet