Αμπελοφασουλοσοφίες 02/2/11

Η πρώτη αμπελοφασουλοφία της χρονιάς είναι γεγονός. Αφού ξεμπερδέψαμε με τον μουσικό απολογισμό της προηγούμενης, ξεμπλέξαμε με τις «γιορτές» και τις πάσης φύσεως εκδηλώσεις, μαζέψαμε ακόμα και τις ελιές μας (ε, ναι λοιπόν επικοινωνήσαμε με τον αγροτικό εαυτό μας για πρώτη φορά από αμνημονεύτων ετών, να μην το περηφανευτούμε;) ξεκινήσαμε να ακούμε και φετινή φρέσκια μουσική του 2011.

Προτού γευτούμε φρέσκο κρέας πάντως κλείσαμε δια παντός τους λογαριασμούς μας με το 2010.

Ακούσαμε κάποια αδέσποτα άλμπουμ που δεν τα έπιασαν οι κεραίες μας. Κάποια άλμπουμ που κυκλοφόρησαν τους δύο τελευταίους μήνες του '10 όταν προσπαθούσαμε να σχηματοποιήσουμε τις λίστες μας.

Δύο απο αυτά που ξεχώρισαν για διαφορετικούς λόγους ήταν ο δίσκος της Chelsea Wolfe, που μάλιστα πήρε το μάτι μου να έχει τσιμπήσει αρκετούς βαθμούς στη λίστα των bloggers (που θα αναδημοσιεύσουμε λίαν συντόμως), και ο δίσκος των Callers, Life Of Love.

Το ντεμπούτο της Chelsea Wolfe με τίτλο The Grime And The Glow είχε αξιοπρόσεκτα στοιχεία. Καταρχάς υπήρχε πολύ Grime (βρώμα σε ελεύθερη μετάφραση) και καθόλου Glow.

Αν μείνουμε στην επιτιδευμένη αισθητική της δείγματα της οποίας μπορούμε να βρούμε στα εξώφυλλα της, την εμφάνιση της, την κωμική περιγραφή της στο last fm ("Chelsea Wolfe is a ghost"), τους κλισέ ανέλπιδους στίχους της και το απαίσιο "Deep Talks" που θυμίζει γοερό κλάμα τσιγγάνας που της έκλεψαν το μωρό κινδυνεύουμε να χάσουμε κάποιες καλές στιγμές σε αυτή την gothic/dark αναβίωση μιζέριας που απ'ότι φαίνεται διανύουμε αυτή την περίοδο.

Σε αυτές τις στιγμές περιλαμβάνονται οι ερμηνείες της που τις περισσότερες φορές είναι δοσμένες στο τραγούδι όπως στο "Fang", το "Moses" (εδώ θα έπρεπε να πάρει κάποια χρήματα απο τα δικαιώματα η Pj Harvey) και το ληθαργικό "Halfsleeper". Μουσικά, όταν αφήνει στην άκρη την επι τούτω χλαπαταγή και παραμορφωμένη φασαρία δείχνει οτι μπορεί να κάνει και θαύματα όπως στο στοιχειωμένο "Benjamin" που μπορείτε να δείτε εδώ.

Δεν είναι πολύ μακριά από την πραγματικότητα αν πούμε ότι η Chelsea μοιάζει σαν μια πιο blues/κολασμένη εκδοχή μιας άλλης αγαπημένης του some beans που τυγχάνει εξίσου δυστυχισμένη. Αλήθεια είναι όμως πως το Grime And Glow δεν φτουράει μία μπροστά στο Lovetune for Vacuum.

Οι Callers απο την Νέα Ορλεάνη κυκλοφόρησαν στο ηλιοβασίλεμα του 2010 τον δεύτερο δίσκο τους.

Ο Ryan Seaton και ο Don Godwin συνοδεύονται απο την ιδιαίτερη φωνή της Sara Lucas και μαζί με μια μίξη ανατολίτικων ρυθμών και rock θα έκαναν τον Jeff Buckley να αισθάνεται υπερήφανος που συνέστησε την ταξιδιάρικη κιθάρα του πατέρα του στον Nusrat Fateh Ali Khan ("Glow").

Κοφτεροί ρυθμοί υπνωτίζονται απο τα πλούσια και τρυφερά soul φωνητικά της δίδας Lucas μεταφέροντας μας σε ένα απογευματινό καλοκαιρινό σκηνικό όπου η ζαλάδα του καύσωνα υποχωρεί και ο ήλιος κρύβεται επιτέλους πίσω απο τις πολυκατοικίες.

Το ομώνυμο "Life Of Love" δρα σαν δροσιστικό αφέψημα, ενώ το "Young People" είναι το πρώτο μισοκοίταγμα στον πεντακάθαρο ουρανό μετά την μεσημεριανή σιέστα που συνοδεύεται με την αίσθηση του ιδρώτα με τον οποίο λούστηκες μαζί με το σεντόνι.

Αισθησιακό ("Heartbeat" διασκευή στους Wire) , αινιγματικό ("Dressed In Blue") φέρνει ξανά στο μυαλό την μοναδική ατμόσφαιρα δίπλα στον Μισισσιπή.

Ο Κατρίνα μπορεί να ξερίζωσε σπίτια, δέντρα, ζωές αλλά αυτήν την ατμόσφαιρα δεν μπόρεσε να την αγγίξει όπως αποδεικνύει αυτό το τρίο που μετανάστευσε στη Νέα Υόρκη αλλά στην καρδιά του χτυπάει ο πολυπολιτισμικός gospel χτύπος της Νέας Ορλεάνης.

Εδώ μπορείτε να απολαύσετε ένα δέιγμα μιας ζωντανής ηχογράφησης τους απο το 2009 και παρακάτω την απίστευτη φωνή της Sara Lucas σε κάτι πιο πρόσφατο.

Tweet