Χμμ. Ακόμα Τετάρτη.Διανύουμε μια μυστήρια εβδομάδα. Όπως όλες οι άλλες εβδομάδες, έτσι κι αυτή ανυπομονούμε να τελειώσει. Αλλά για διαφορετικούς από τους συνηθισμένους λόγους. Γι'αυτό ίσως περνάει ακόμα. Πιο. Αργά. Από τις συνηθισμένες εβδομάδες.(Την προηγούμενη φορά ήταν ένα γεμάτο 10ήμερο, αυτή τη φορά το ρίξαμε στις 5 μέρες. Καλά πάμε.)Οι οποίες 5 μέρες περνάνε με πολλή κουβέντα γύρω από το Σαββατιάτικο event. Για αρχή, η (όχι εντελώς αστήριχτη) φήμη ότι το .zip που θα κατέβει απαστράπτον στα pc μας θα περιέχει μόλις οκτώ κομμάτια ήταν αρκετή για να στείλει τη συζήτηση σε νέες σφαίρες.Λες και δεν έφτανε η κουβέντα σχετικά με το τι θα μπει, τι δεν θα μπει, πώς θα είναι ο ήχος, πού και πώς θα ακούγονται οι τρομπέτες που ηχογραφήθηκαν, τι εγκλήματα θα έχει κάνει ο Nigel, πώς θα εκδικηθούμε σε περίπτωση που το "Present Tense" δεν είναι όσο τέλειο το έχουμε στο κεφάλι μας (ή, ακόμα χειρότερα, δεν είναι καθόλου), κτλ κτλ.Πίστευα ότι, έχοντας περάσει αυτή τη διαδικασία της αναμονής/ ανάλυσης/ σπέκουλας άλλες 4 φορές (το Kid A και το Amnesiac πιάνονται σαν μία, εννοείται) και έχοντας κι ένα σωρό άλλα πράγματα στο κεφάλι μου (μεγαλώνουμε το κέρατό μου), θα μου έκανε λιγότερη αίσθηση αυτή τη φορά.Ε, λοιπόν, καμία σχέση. Από τη Δευτέρα κι εδώ αισθάνομαι και πάλι όπως εκείνη την πρώτη φορά, άνοιξη του 1997, όταν έψαχνα στο mIRC και στα ταπεινά τότε messageboards και fan sites (OJ Lim, που να είσαι τώρα;) κι έβγαζα με το τσιγκέλι μία μία τις πληροφορίες για το επερχόμενο OK Computer.Τα τρία πιθανά εξώφυλλα (τελικά επικράτησε το άσπρο που ξέρουμε) και τις περιγραφές των τραγουδιών από τον Max K. Και την απίστευτη χαρά όταν ο Αρβανίτης και ο Λαμπρόπουλος έπαιξαν πρώτη φορά το "Exit Music" και το "Let Down" στην εκπομπή τους στο Sky Rock...Ακριβώς την ίδια γλυκιά ανυπομονησία. Ευτυχώς τα τωρινά μέσα επιτρέπουν να κρατάει πολύυυ λιγότερο. Αλλά από την άλλη είναι και μαζοχιστικά απολαυστική.Υπάρχουν πάντως κάποια πράγματα που κάνουν ακόμα κι αυτές τις 5 μόλις μέρες να περνούν πιο γρήγορα.Κατ'αρχήν, ένας ακόμα φοβερός δίσκος της PJ Harvey, ο οποίος αναμένεται να κάνει παρεούλα και αλλαξοβάρδιες με το The King of Limbs στο ΖΕΝ μου για πολύ, πολύ καιρό.Δεν έχω ιδέα βέβαια γιατί γνωρίζει τόσο πολύ μεγαλύτερη αποθέωση από το εξίσου καταπληκτικό White Chalk το οποίο, στο εξωτερικό τουλάχιστον, πέρασε λίγο στο έτσι. Δεν το καταλαβαίνω καθόλου ειδικά από τη στιγμή που τελευταία η «σκοτεινή» αισθητική έχει γνωρίσει μεγάλες πιένες.Το Let England Shake έχει μεγαλύτερη γκάμα ήχων, τη βρίσκει και πάλι να εξερευνά ένα σωρό νέους τρόπους έκφρασης και να γράφει και πάλι σπουδαία τραγούδια, αυτή τη φορά με τη θεματολογία να περιστρέφεται γύρω από την Αγγλία του Α' Παγκόσμιου Πολέμου.Μιλώντας για Παγκόσμιους Πολέμους, στις παρυφές του Β' διαδραματίζεται και η ιστορία του Ο Λόγος του Βασιλιά. Η πραγματικά απολαυστική, ξεσηκωτική σχεδόν ερμηνεία του Geoffrey Rush ήταν κάτι ακόμα απ'αυτά που έκαναν την εβδομάδα μας πιο όμορφη.Επίσης έχουμε τους νέους δίσκους από Mogwai, Gruff Rhys, Twilight Singers και την επανένωση (ω ναι!) των Electrelane. Σε κάθε άλλη περίπτωση, η εβδομάδα θα ήταν ήδη ξέχειλη από θέματα για συζήτηση και κριτική, τόσο που δεν θα χώραγε τίποτα άλλο.Κι όμως, τελικά το θέμα της εβδομάδας δεν είναι τίποτα απ'αυτά. Εϊναι το Σάββατο.Μέχρι τότε όμως μπορούμε να ακούμε και να ξανακούμε το Let England Shake, για το οποίο θα τα πούμε και πολύ πιο αναλυτικά. Απλά δεν υποσχόμαστε τίποτα για το πότε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου