Φουριόζικο μπήκε τελικά το 2011 και δεν του φαινότανε.Ήδη κάποιοι δίσκοι μας τράβηξαν την προσοχή (ασυνήθιστα πολλοί για την εποχή) ενώ κάποιοι άλλοι όχι τόσο καλοί μας άφησαν ευχάριστες αναμνήσεις με ορισμένα τραγούδια τους.Για τους δίσκους επιβάλλεται να τα πούμε πιο αναλυτικά. Για τα τραγούδια δεν είναι τόσο απαραίτητο.Για παράδειγμα το "Forever The Bridge" των Μανκουνιανών Spokes απο το Everyone I Ever Met θυμίζει μια περίεργη μίξη post-rock, "New Grass" από Talk Talk (θυμίζει όχι συγκρίνεται έτσι; Ιεροσυλία θα ήταν) με φωνητικά του Robert Smith. Ένα μίνι έπος που μοιάζει πολύ μικρότερο απο 6 λεπτά.Το "Two Hearts Are Better Than One" των Des Ark απο το Don't Rock The Boat Sink The Fucker είναι ένα αιθέριο, τρυφερό και πιστό στον τίτλο του κομμάτι με τις ονειρικές κιθάρες να διακόπτονται από τα πιο σκληρής υφής παραπονιάρικα φωνητικά της Aimee Argotee.Μια άλλη περίεργη μίξη επιχειρούν οι Distractions απο το Σικάγο. Στο ευάκουστο "All Night" ακούγονται κεφάτοι '60s κοινωνοί. Στα μέσα του κομματιού το παίρνουν αλλιώς και φτιάχνουν μια πλεξούδα απο riffs που χαίρονται ευάρεσκα τα χάδια των αρμονιών. Στον υπόλοιπο δίσκο μπλέκουν και λίγο Richard Hawley στην εξίσωση αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα.Οι πιτσιρικάδες Smith Westerns έχοντας και την έγκριση του Pitchfork (που φαντάζομαι τους ενδιαφέρει περισσότερο) τραβάνε και τη δική μας προσοχή με το γάργαρο και πολύ γλυκούλι "Still New" που κατά την πιο ειδική στους Beatles uptight λαμβάνει έμπνευση απο τις κιθάρες του George Harrison. Άμεσο χιτ.Απο εκεί και πέρα πρέπει να πούμε και έναν λόγο για τον καινούργιο δίσκο του Dan Bejar -Destroyer κατά καλλιτεχνικόν κόσμον- που άλλαξε τελείως τον ήχο του.Τον έκανε να θυμίζει κοσμοπολίτικο soft rock σε μεταξωτό καναπέ κάποιου γιωτ που κινείται δορυφορικά της Ριβιέρας. Αξίζει συγχαρητήρια για το θάρρος του και θα μπορούσε να διεκδικήσει θέση στην καρδιά μας, μόνο που σε αυτόν τον βαθύ καναπέ, που χάνεσαι μέσα του, στρογγυλοκάθονται οι Xaxakes και ο Greg Dulli ταϊζόμενοι σταφύλια, θωπεύοντας νωχελικά τα σατέν οπίσθια των παλλακίδων.Μόνο με τέτοιο πάθος και θράσος -σα να τα πιστεύεις αληθινά- μπορείς να ναρκώσεις «αθώες» νεανίδες με το άμπιεντ τζαζ που φοράει σκαρπίνια και έχει ξεσκέπαστους τους αστραγάλους. Αλλιώς διακινδυνεύεις να τις κάνεις να αισθάνονται σα να βρίσκονται στο σουπερμάρκετ ενώ προσπαθούν να ξεχωρίσουν τη διαφορά του παλιού Vidal Sassoon Wash & Go με το απλό Wash & Go.Το σημερινό youtube όμως ανήκει στον John Barry που έφυγε πρόσφατα απο τη ζωή σε ηλικία 77 ετών αλλά μας άφησε μια τεράστια κληρονομιά συνθέσεων να έχουμε να πορευόμαστε.Ίσως η πιο γνωστή και πιθανόν η καλύτερη απο αυτές να είναι η παρακάτω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου