Να ένα καλό νέο από τον Black Francis εδώ και πολύ καιρό. Πρόσφατα έφτασε στα χέρια μας (γκουχ γκουχ) η συλλογή από τα τραγούδια που έγραψε ως soundtrack της βουβής ταινίας τρόμου του 1920 The Golem: How He Came Into The World.
Η όλη ιδέα γεννήθηκε στο φεστιβάλ ταινιών του San Francisco το 2008 όταν ο Francis έπαιξε, με αφορμή την προβολή της ταινίας, το soundtrack που έγραψε εμπνεόμενος από τον γεμάτο φαντασία εξπρεσιονισμό του δημιουργήματος του Paul Wegener. Από εκεί κι έπειτα επειδή του άρεσε αυτό που άκουγε αποφάσισε να πουλήσει μέσω του site του 500 boxsets με 5 CD που περιέχουν: δυο CD με την ζωντανή εκτέλεση των τραγουδιών στο φεστιβάλ του San Francisco, δύο CD με ηχογραφημένες στούντιο εκτελέσεις, ένα DVD με την ταινία συγχρονισμένη μαζί με τα τραγούδια και ένα βιβλίο με τα chords και τους στίχους, όλα αυτά σε μια υπέροχη συσκευασία που υπέγραφε στην κυριολεξία ο Francis με μια κέρινη στάμπα. Εντυπωσιακό αν μη τι άλλο. Και ακριβό βεβαίως.
Τα τραγούδια που περιέχονται στη συλλογή αυτή είναι 34, αν και οι αυθεντικές συνθέσεις (αν εξαιρεθούν δηλαδή οι επανεκτελέσεις και οι εναλλακτικές εκδοχές) είναι γύρω στις 12 με 13. Ο ίδιος ο Black έχει μιλήσει και για έναν πιο «κανονικό» δίσκο χωρίς τις περαιτέρω εκτελέσεις αλλά δεν έχει αναφέρει ημερομηνία κυκλοφορίας.
Ο Black (μην μπερδευτεί κανείς με αυτόν) φαίνεται να τα πιστεύει αυτά τα τραγούδια και η γνώμη μας είναι πως πολύ καλά κάνει αφού είναι ό,τι καλύτερο έχει γράψει τα τελευταία χρόνια. Συνδυάζοντας την απαραίτητη οργανική ποικιλία ενός soundtrack, τις καλύτερές του περιπλανήσεις με τους καθολικούς, φέρνοντας ακόμα ακόμα στο μυαλό την πρώτη μπάντα του, που όπως καταλαβαίνετε και από το ψευδώνυμο δεν μου άρεσε ιδιαίτερα. Η τρέλα του από εκείνες τις εποχές έχει περισσέψει μέχρι σήμερα που τον βοηθά να ισορροπεί πολύ εύκολα και παρά τον όγκο του ( καλλιτεχνικό και σωματικό) στην καθαρή διασκέδαση και τον συναισθηματισμό.
Το είχαμε υποψιαστεί πριν από περίπου 2,5 χρόνια ότι ο Frank είναι σε καλή φάση όταν μέσα στο πολύ καλό Bluefinger συμπεριέλαβε το καταπληκτικό και βγαλμένο από τις χρυσές εποχές των Pixies "Threshold Apprehension". Αφού λοιπόν εμπνεύστηκε από τον Herman Brood για το Bluefinger, η ταινία του Paul Wagener γίνεται η νέα του μούσα για το Golem.
Η ιστορία της ταινίας έχει να κάνει με την Εβραϊκή μειονότητα της Πράγας και τις διώξεις που υπέστη. Ο πρωταγωνιστής ραβίνος για να προστατεύσει τους ανθρώπους του φτιάχνει ένα γιγάντιο Golem (ενός είδους τέρατος της εβραϊκής μυθολογίας) που όμως στην πορεία της ταινίας επαναστατεί καταστρέφοντας και σκοτώνοντας αδιακρίτως. Μπορούμε να δηλώσουμε ότι η προφανής μεταφορά είναι πετυχημένη και επίκαιρη.
Τα τραγούδια έχουν να κάνουν με την αγάπη, τη συντροφικότητα σε ένα δύσκολο περιβάλλον και φυσικά την εκδίκηση κατά δικαίων και αδίκων. Τα reprises είναι πολύ σημαντικά για να μπεις βαθύτερα στην ατμόσφαιρα αν και θα μείνετε έκπληκτοι με το πόσες κιθάρες κατόρθωσε να χώσει ο Black Francis σε μια βουβή ταινία της δεκαετίας του '20. Τα "Conjuring", "Word" και "Maganujo" είναι κορυφαίες στιγμές που αποδεικνύουν ότι ο Black μια χαρά τα καταφέρνει να είναι συναρπαστικός και χωρίς την παλιά του μπάντα. Απλά τώρα τελευταία η έμπνευση του έρχεται από καραμπόλα. Αλλά αφού την εκφράζει τόσο άμεσα και παραστατικά εμάς δεν μας πέφτει λόγος.
Η όλη ιδέα γεννήθηκε στο φεστιβάλ ταινιών του San Francisco το 2008 όταν ο Francis έπαιξε, με αφορμή την προβολή της ταινίας, το soundtrack που έγραψε εμπνεόμενος από τον γεμάτο φαντασία εξπρεσιονισμό του δημιουργήματος του Paul Wegener. Από εκεί κι έπειτα επειδή του άρεσε αυτό που άκουγε αποφάσισε να πουλήσει μέσω του site του 500 boxsets με 5 CD που περιέχουν: δυο CD με την ζωντανή εκτέλεση των τραγουδιών στο φεστιβάλ του San Francisco, δύο CD με ηχογραφημένες στούντιο εκτελέσεις, ένα DVD με την ταινία συγχρονισμένη μαζί με τα τραγούδια και ένα βιβλίο με τα chords και τους στίχους, όλα αυτά σε μια υπέροχη συσκευασία που υπέγραφε στην κυριολεξία ο Francis με μια κέρινη στάμπα. Εντυπωσιακό αν μη τι άλλο. Και ακριβό βεβαίως.
Τα τραγούδια που περιέχονται στη συλλογή αυτή είναι 34, αν και οι αυθεντικές συνθέσεις (αν εξαιρεθούν δηλαδή οι επανεκτελέσεις και οι εναλλακτικές εκδοχές) είναι γύρω στις 12 με 13. Ο ίδιος ο Black έχει μιλήσει και για έναν πιο «κανονικό» δίσκο χωρίς τις περαιτέρω εκτελέσεις αλλά δεν έχει αναφέρει ημερομηνία κυκλοφορίας.
Ο Black (μην μπερδευτεί κανείς με αυτόν) φαίνεται να τα πιστεύει αυτά τα τραγούδια και η γνώμη μας είναι πως πολύ καλά κάνει αφού είναι ό,τι καλύτερο έχει γράψει τα τελευταία χρόνια. Συνδυάζοντας την απαραίτητη οργανική ποικιλία ενός soundtrack, τις καλύτερές του περιπλανήσεις με τους καθολικούς, φέρνοντας ακόμα ακόμα στο μυαλό την πρώτη μπάντα του, που όπως καταλαβαίνετε και από το ψευδώνυμο δεν μου άρεσε ιδιαίτερα. Η τρέλα του από εκείνες τις εποχές έχει περισσέψει μέχρι σήμερα που τον βοηθά να ισορροπεί πολύ εύκολα και παρά τον όγκο του ( καλλιτεχνικό και σωματικό) στην καθαρή διασκέδαση και τον συναισθηματισμό.
Το είχαμε υποψιαστεί πριν από περίπου 2,5 χρόνια ότι ο Frank είναι σε καλή φάση όταν μέσα στο πολύ καλό Bluefinger συμπεριέλαβε το καταπληκτικό και βγαλμένο από τις χρυσές εποχές των Pixies "Threshold Apprehension". Αφού λοιπόν εμπνεύστηκε από τον Herman Brood για το Bluefinger, η ταινία του Paul Wagener γίνεται η νέα του μούσα για το Golem.
Η ιστορία της ταινίας έχει να κάνει με την Εβραϊκή μειονότητα της Πράγας και τις διώξεις που υπέστη. Ο πρωταγωνιστής ραβίνος για να προστατεύσει τους ανθρώπους του φτιάχνει ένα γιγάντιο Golem (ενός είδους τέρατος της εβραϊκής μυθολογίας) που όμως στην πορεία της ταινίας επαναστατεί καταστρέφοντας και σκοτώνοντας αδιακρίτως. Μπορούμε να δηλώσουμε ότι η προφανής μεταφορά είναι πετυχημένη και επίκαιρη.
Τα τραγούδια έχουν να κάνουν με την αγάπη, τη συντροφικότητα σε ένα δύσκολο περιβάλλον και φυσικά την εκδίκηση κατά δικαίων και αδίκων. Τα reprises είναι πολύ σημαντικά για να μπεις βαθύτερα στην ατμόσφαιρα αν και θα μείνετε έκπληκτοι με το πόσες κιθάρες κατόρθωσε να χώσει ο Black Francis σε μια βουβή ταινία της δεκαετίας του '20. Τα "Conjuring", "Word" και "Maganujo" είναι κορυφαίες στιγμές που αποδεικνύουν ότι ο Black μια χαρά τα καταφέρνει να είναι συναρπαστικός και χωρίς την παλιά του μπάντα. Απλά τώρα τελευταία η έμπνευση του έρχεται από καραμπόλα. Αλλά αφού την εκφράζει τόσο άμεσα και παραστατικά εμάς δεν μας πέφτει λόγος.
Αχ, αυτά τα νέα παιδιά. Χτες ήταν που έβγαλαν το πρώτο τους χνούδι και σήμερα βγάζουν και δίσκο. Εντάξει, το χθες και το σήμερα σχετικά είναι σε αυτές τις περιπτώσεις. Αλλά αν δεις την πιτσιρικαρία των Morning Benders σου έρχεται τελικά να τους ζουλήξεις τα μάγουλα.
Ο τραγουδιστής, στιχουργός και γενικότερος frontman Chris Chu είναι ένας ντροπαλός, μαζεμένος αλλά σίγουρα ταλαντούχος νεαρός. Η αλήθεια είναι πως το πρώτο τους δισκάκι (Talking Through Tin Cans) δεν μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το δεύτερο όμως φετινό τους είναι και πολύ καλύτερο και πολύ πιο φιλόδοξο. Με λίγα λόγια αυτοί οι νεαροί από την Καλιφόρνια μεγαλώνουν μπροστά μας και όπως δηλώνει ο κ. Chu αυτή τη φορά έδωσε μεγαλύτερη σημασία στα τραγούδια καθώς είναι πολύ σημαντικά και πολύτιμα γι' αυτόν.
Ο Chris Taylor των Grizzly Bear έβαλε το χεράκι του σε αυτό το project όντας ο παραγωγός και μέντορας (μέχρι νεοτέρας) των Benders. Η αλήθεια είναι πως ήμουν έτοιμος να μιλήσω για την τεράστια επιρροή που είχε η μουσική των Grizzly Bear και ειδικά το περυσινό Veckatimest στους σημερινούς μας ήρωες αλλά η πραγματικότητα κάλυψε ένα καλό θάψιμο. Κρίμα.
Εκτός από Grizzly Bear ακούμε και αρκετά Pink Floyd στο υπνωτικό "Pleasure Sighs", μερικούς Arcade Fire στο νοσταλγικό "Excuses" αλλά αυτά είναι λογικά. Τα σημερινά παιδιά από αυτά (Grizzly Bear, Arcade Fire) επηρεάζονται. Και εγώ δηλαδή αν έκανα μουσική αυτές θα ήταν οι επιρροές μου. Παρεμπιπτόντως βγάζω δίσκο τον Οκτώβρη στην EMI. Μη χάσετε τις χριστουγεννιάτικές μου περιοδείες στο χωριό του Άγιου Βασίλη και στις Κάτω Χώρες. Τι έλεγα; Α, ναι έτσι που λέτε... Νοσταλγικό. Θα μου πείτε πότε πρόλαβαν και σχημάτισαν τόσες μνήμες που τις νοσταλγούν κιόλας. Έτσι είναι τα πράγματα όμως σήμερα. Με τα καινούργια μέσα, αμαρτωλά και μη, όλα προσβάσιμα νομίζεις ότι έχεις ζήσει 3-4 ζωές στα 25 σου χρόνια.
Όπως και να'χει πιθανότατα το "Promises" θα σας κάνει να χοροπηδήσετε κουτσό τραγουδώντας "And I can't help thinking we grew up too fast" ή να πιάσετε το μικρό αυτοκινητάκι που έχετε στο πατάρι και να χωθείτε μέσα οδηγώντας γύρω γύρω με τα γόνατά σας να εξέχουν σαν χιμπατζή σε εμμ.... αυτοκινητάκι ακούγοντας το "Wet Cement" ή να βρέξετε με το λάστιχο τον γείτονα, που σας πείραζε όταν πηγαίνατε να πάρετε παγωτό, αφού τώρα μεγαλώσατε και δε φοβάστε τίποτα, ακούγοντας το "Cold War (A Nice Clean Fight)" στη διαπασών. Έτσι κι αλλιώς κανείς μας δε θέλει, πραγματικά, αιματηρούς καβγάδες. Εκτός από αυτά τα παλιμπαιδιστικά, υπάρχουν και άλλα κομμάτια σαν το "Mason Jar" και το "Stitches" όπου το ονειρικό progressive rock παίρνει σάρκα και οστά. Ο Chu το εννοούσε φαίνεται για τη σημασία στα τραγούδια αφού όλα έχουν ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό.
Εντάξει, οι Benders είναι στην φάση που είναι λιγάκι πιο δραματικοί σε όλες τους τις εκφάνσεις και ίσως περισσότερο βαρείς και δυσκίνητοι απ' ότι θα «έπρεπε». Είναι όμως τόσο μικροί και με τόσους δίσκους ακόμα μπροστά τους! Σνιφ.
Ο τραγουδιστής, στιχουργός και γενικότερος frontman Chris Chu είναι ένας ντροπαλός, μαζεμένος αλλά σίγουρα ταλαντούχος νεαρός. Η αλήθεια είναι πως το πρώτο τους δισκάκι (Talking Through Tin Cans) δεν μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το δεύτερο όμως φετινό τους είναι και πολύ καλύτερο και πολύ πιο φιλόδοξο. Με λίγα λόγια αυτοί οι νεαροί από την Καλιφόρνια μεγαλώνουν μπροστά μας και όπως δηλώνει ο κ. Chu αυτή τη φορά έδωσε μεγαλύτερη σημασία στα τραγούδια καθώς είναι πολύ σημαντικά και πολύτιμα γι' αυτόν.
Ο Chris Taylor των Grizzly Bear έβαλε το χεράκι του σε αυτό το project όντας ο παραγωγός και μέντορας (μέχρι νεοτέρας) των Benders. Η αλήθεια είναι πως ήμουν έτοιμος να μιλήσω για την τεράστια επιρροή που είχε η μουσική των Grizzly Bear και ειδικά το περυσινό Veckatimest στους σημερινούς μας ήρωες αλλά η πραγματικότητα κάλυψε ένα καλό θάψιμο. Κρίμα.
Εκτός από Grizzly Bear ακούμε και αρκετά Pink Floyd στο υπνωτικό "Pleasure Sighs", μερικούς Arcade Fire στο νοσταλγικό "Excuses" αλλά αυτά είναι λογικά. Τα σημερινά παιδιά από αυτά (Grizzly Bear, Arcade Fire) επηρεάζονται. Και εγώ δηλαδή αν έκανα μουσική αυτές θα ήταν οι επιρροές μου. Παρεμπιπτόντως βγάζω δίσκο τον Οκτώβρη στην EMI. Μη χάσετε τις χριστουγεννιάτικές μου περιοδείες στο χωριό του Άγιου Βασίλη και στις Κάτω Χώρες. Τι έλεγα; Α, ναι έτσι που λέτε... Νοσταλγικό. Θα μου πείτε πότε πρόλαβαν και σχημάτισαν τόσες μνήμες που τις νοσταλγούν κιόλας. Έτσι είναι τα πράγματα όμως σήμερα. Με τα καινούργια μέσα, αμαρτωλά και μη, όλα προσβάσιμα νομίζεις ότι έχεις ζήσει 3-4 ζωές στα 25 σου χρόνια.
Όπως και να'χει πιθανότατα το "Promises" θα σας κάνει να χοροπηδήσετε κουτσό τραγουδώντας "And I can't help thinking we grew up too fast" ή να πιάσετε το μικρό αυτοκινητάκι που έχετε στο πατάρι και να χωθείτε μέσα οδηγώντας γύρω γύρω με τα γόνατά σας να εξέχουν σαν χιμπατζή σε εμμ.... αυτοκινητάκι ακούγοντας το "Wet Cement" ή να βρέξετε με το λάστιχο τον γείτονα, που σας πείραζε όταν πηγαίνατε να πάρετε παγωτό, αφού τώρα μεγαλώσατε και δε φοβάστε τίποτα, ακούγοντας το "Cold War (A Nice Clean Fight)" στη διαπασών. Έτσι κι αλλιώς κανείς μας δε θέλει, πραγματικά, αιματηρούς καβγάδες. Εκτός από αυτά τα παλιμπαιδιστικά, υπάρχουν και άλλα κομμάτια σαν το "Mason Jar" και το "Stitches" όπου το ονειρικό progressive rock παίρνει σάρκα και οστά. Ο Chu το εννοούσε φαίνεται για τη σημασία στα τραγούδια αφού όλα έχουν ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό.
Εντάξει, οι Benders είναι στην φάση που είναι λιγάκι πιο δραματικοί σε όλες τους τις εκφάνσεις και ίσως περισσότερο βαρείς και δυσκίνητοι απ' ότι θα «έπρεπε». Είναι όμως τόσο μικροί και με τόσους δίσκους ακόμα μπροστά τους! Σνιφ.
Εδώ και δύο μήνες ψάχναμε να βρούμε χρόνο να γράψουμε για το Synch (καταπληκτική Peaches) και τη συναυλία του Rufus στον Λυκαβηττό. Τελικά δεν καταφέραμε να γράψουμε γι'αυτές μας τις εμπειρίες οπότε ο όποιος σχολιασμός μεταφέρεται στις καλένδες για όταν θυμηθούμε τις καλύτερες συναυλιακές στιγμές της χρονιάς (που ήταν φτωχές και λίγες λόγω της συναυλιακής ανυπαρξίας της χώρας μας που υπήρχε πάντα αλλά παράγινε φέτος). Εκτός από τον «χρονικό τοίχο» με τον οποίο συγκρουστήκαμε, προσωπικά μιλώντας, ένιωσα αρκετά δύσκολο να εκφραστώ για τη συναυλία του Rufus Wainwright. Σε τέτοιες περιπτώσεις ο σχολιασμός και τα παραδείγματα μάλλον σκοτώνουν την συναισθηματική ουσία εκείνης της συναυλίας. Ή πάλι ίσως δεν είχα βρει το σωστό σχολιασμό (ας ελπίσουμε να τα καταφέρω μέχρι τον Δεκέμβρη).
Τον δίσκο τον άκουσα μια φορά δύο μέρες πριν δούμε τη συναυλία. Μου φάνηκε μονοδιάστατος (λογικό αφού υπάρχει μόνο το πιάνο και η φωνή του Rufus) και τα κομμάτια κάπως «κολλημένα» μεταξύ τους. Εκείνη τη μαγευτική βραδιά στον Λυκαβηττό τα κατάλαβα όλα όμως. Και ο δίσκος έβγαλε νόημα. Ίσως και γιατί βοήθησαν και τα στοιχεία της φύσης που εκείνες τις δύο ώρες ερωτοτρόπησαν και βρέθηκαν στα μέλια τους. Ίσως ήταν η παράκληση του Rufus να μη χειροκροτήσει κανείς για τα περίπου 40 λεπτά που θα παρουσίαζε το δίσκο κάνοντάς τον μια ενιαία εμπειρία. Πάντως όλα έβγαλαν νόημα. Η ατελείωτη ουρά της μαύρης κάπας του, το δέος με το οποίο ακουμπούσε το πιάνο και τραγουδούσε τις λέξεις και φυσικά η περίσταση του θανάτου της μητέρας του πριν λίγες εβδομάδες έκαναν την εξομολόγηση του Songs For Lulu κατανοητή. Για 40 λεπτά ο Rufus ήταν εκστασιασμένος και υπνωτισμένος σα να μιλούσε απευθείας στην μητέρα του. Και κάπως έτσι είναι και στο δίσκο.
Μαζί με την πελώρια φωνή του και την κλασσική παιδεία του που είχε πάντα, τώρα έχει και 12 (εντάξει 9, στα άλλα τρία τον βοήθησε ο Shakespeare) από τα καλύτερα τραγούδια που έχει γράψει ποτέ. Το παραμυθένιο "Who Are You New York?" που μπλέκει γλυκά το ξερό άρωμα ενός βιβλίου με τον ιδρώτα της μητρόπολης, το δαντελένιο "So Sad With What I Have" που μοιάζει σα να γράφτηκε από κάποιο διαμέρισμα της οδού Σαντοβάγια και παρά την γκρίζα μουτσούνα του να αποτελεί έναν κεκαλυμμένο ύμνο στην αγάπη, σε αντίθεση με το "True Loves" που έχει βγει από τα καλύτερα καμπαρέ της Pigalle και καταλήγει στο συμπέρασμα "A heart of stone never goes anywhere", σε μαγνητίζουν. Επίσης δεν θα πρέπει να προσπεράσουμε ότι με την μελοποίηση των τριών σονατών του Shakespeare ο Rufus (περυσινή δημιουργία παρεμπιπτόντως για χάρη μιας θεατρικής παράστασης) βγάζει ασπροπρόσωπο τον δημιουργό με το αποτέλεσμα να τους αλληλοκολακεύει (έστω και αν ο γερό-Γουίλιαμ δεν έχει ιδέα) αφού η εξαίσια φωνή του Rufus συνοδεύει το αμίμητο κείμενο φτιάχνοντας ένα ύφασμα που ταιριάζει με την μεταξένια ποιότητα του δίσκου.
Αλλά και το φινάλε με τα τρία τελευταία τραγούδια είναι εξίσου δυνατό ώστε να είναι και γεμάτη χειροκροτήματα η τελευταία υπόκλιση πριν πέσει η αυλαία. Στο σχεδόν θρησκευτικής ευλάβειας "Les Feux D'Αrtifice T'Αppellent" (το τελευταίο κομμάτι από την περυσινή του όπερα Prima Donna) που μεταφράζεται στο περίπου «Τα πυροτεχνήματα σε καλούν» εκτός από το λαβυρινθώδες πιάνο που συνεχίζει ατέρμονα, έχει και τα πατήματα του Rufus στο έδαφος που δημιουργούν την ψευδαίσθηση πυροτεχνημάτων μεταφέροντάς μας στη λαγνεία του Παρισιού, με τον ίδιο να παραμένει θεατής «στους νεαρούς άντρες που κάνουν έρωτα με τις ερωμένες τους και τα νεαρά κορίτσια που εκμεταλλεύονται τον χρόνο που τους έμεινε» στον ορισμό της γλυκόπικρης γιορτής. Και στο τέλος η εξομολόγηση του "Zebulon" που μιλά για έναν εφηβικό έρωτα αλλά μετά τους στίχους "My mother's in the hospital, My sister's at the opera" η πραγματικότητα αλλάζει το νόημα.
Πάντα θα υπάρχει καιρός για πριμαντόνες σαν τον Rufus. Αλλά μην τον κρίνετε με τα σημερινά δεδομένα. Ανήκει σε μιαν άλλη εποχή, γοητευτική και χαμένη στην ομίχλη των κεριών. Δεν ήθελε να είναι άκουσμα για όλες τις στιγμές (υπάρχουν και τα προηγούμενα γι' αυτό) αλλά να φτιάξει μια αριστουργηματική συλλογή τραγουδιών. Και τα κατάφερε.
Τον δίσκο τον άκουσα μια φορά δύο μέρες πριν δούμε τη συναυλία. Μου φάνηκε μονοδιάστατος (λογικό αφού υπάρχει μόνο το πιάνο και η φωνή του Rufus) και τα κομμάτια κάπως «κολλημένα» μεταξύ τους. Εκείνη τη μαγευτική βραδιά στον Λυκαβηττό τα κατάλαβα όλα όμως. Και ο δίσκος έβγαλε νόημα. Ίσως και γιατί βοήθησαν και τα στοιχεία της φύσης που εκείνες τις δύο ώρες ερωτοτρόπησαν και βρέθηκαν στα μέλια τους. Ίσως ήταν η παράκληση του Rufus να μη χειροκροτήσει κανείς για τα περίπου 40 λεπτά που θα παρουσίαζε το δίσκο κάνοντάς τον μια ενιαία εμπειρία. Πάντως όλα έβγαλαν νόημα. Η ατελείωτη ουρά της μαύρης κάπας του, το δέος με το οποίο ακουμπούσε το πιάνο και τραγουδούσε τις λέξεις και φυσικά η περίσταση του θανάτου της μητέρας του πριν λίγες εβδομάδες έκαναν την εξομολόγηση του Songs For Lulu κατανοητή. Για 40 λεπτά ο Rufus ήταν εκστασιασμένος και υπνωτισμένος σα να μιλούσε απευθείας στην μητέρα του. Και κάπως έτσι είναι και στο δίσκο.
Μαζί με την πελώρια φωνή του και την κλασσική παιδεία του που είχε πάντα, τώρα έχει και 12 (εντάξει 9, στα άλλα τρία τον βοήθησε ο Shakespeare) από τα καλύτερα τραγούδια που έχει γράψει ποτέ. Το παραμυθένιο "Who Are You New York?" που μπλέκει γλυκά το ξερό άρωμα ενός βιβλίου με τον ιδρώτα της μητρόπολης, το δαντελένιο "So Sad With What I Have" που μοιάζει σα να γράφτηκε από κάποιο διαμέρισμα της οδού Σαντοβάγια και παρά την γκρίζα μουτσούνα του να αποτελεί έναν κεκαλυμμένο ύμνο στην αγάπη, σε αντίθεση με το "True Loves" που έχει βγει από τα καλύτερα καμπαρέ της Pigalle και καταλήγει στο συμπέρασμα "A heart of stone never goes anywhere", σε μαγνητίζουν. Επίσης δεν θα πρέπει να προσπεράσουμε ότι με την μελοποίηση των τριών σονατών του Shakespeare ο Rufus (περυσινή δημιουργία παρεμπιπτόντως για χάρη μιας θεατρικής παράστασης) βγάζει ασπροπρόσωπο τον δημιουργό με το αποτέλεσμα να τους αλληλοκολακεύει (έστω και αν ο γερό-Γουίλιαμ δεν έχει ιδέα) αφού η εξαίσια φωνή του Rufus συνοδεύει το αμίμητο κείμενο φτιάχνοντας ένα ύφασμα που ταιριάζει με την μεταξένια ποιότητα του δίσκου.
Αλλά και το φινάλε με τα τρία τελευταία τραγούδια είναι εξίσου δυνατό ώστε να είναι και γεμάτη χειροκροτήματα η τελευταία υπόκλιση πριν πέσει η αυλαία. Στο σχεδόν θρησκευτικής ευλάβειας "Les Feux D'Αrtifice T'Αppellent" (το τελευταίο κομμάτι από την περυσινή του όπερα Prima Donna) που μεταφράζεται στο περίπου «Τα πυροτεχνήματα σε καλούν» εκτός από το λαβυρινθώδες πιάνο που συνεχίζει ατέρμονα, έχει και τα πατήματα του Rufus στο έδαφος που δημιουργούν την ψευδαίσθηση πυροτεχνημάτων μεταφέροντάς μας στη λαγνεία του Παρισιού, με τον ίδιο να παραμένει θεατής «στους νεαρούς άντρες που κάνουν έρωτα με τις ερωμένες τους και τα νεαρά κορίτσια που εκμεταλλεύονται τον χρόνο που τους έμεινε» στον ορισμό της γλυκόπικρης γιορτής. Και στο τέλος η εξομολόγηση του "Zebulon" που μιλά για έναν εφηβικό έρωτα αλλά μετά τους στίχους "My mother's in the hospital, My sister's at the opera" η πραγματικότητα αλλάζει το νόημα.
Πάντα θα υπάρχει καιρός για πριμαντόνες σαν τον Rufus. Αλλά μην τον κρίνετε με τα σημερινά δεδομένα. Ανήκει σε μιαν άλλη εποχή, γοητευτική και χαμένη στην ομίχλη των κεριών. Δεν ήθελε να είναι άκουσμα για όλες τις στιγμές (υπάρχουν και τα προηγούμενα γι' αυτό) αλλά να φτιάξει μια αριστουργηματική συλλογή τραγουδιών. Και τα κατάφερε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου