Εμπνεόμενος από το διπλό post της uptight τον Οκτώβρη του 2008 (μετά από σχεδόν δύο χρόνια παίρνω την πάσα της) αποφάσισα να γράψω για δύο άλμπουμ που έχουν μπλεχτεί γλυκά στο μυαλό μου τον τελευταίο καιρό. Και αν απορείτε «καλά μετά από δύο χρόνια θυμήθηκε να πάρει την πάσα;» τότε πρέπει να δείτε πόση ώρα κάνουμε μέχρι να πιάσουμε το φρίσμπι στην παραλία.
Το πρωτοποριακό σε αυτό το post είναι πως δεν θα έχει δύο συνέχειες αλλά θα ξεκαθαρίσουν όλα σε ένα και μοναδικό. Συναρπαστικό έτσι; (χασμουρητά κονσέρβα).
Τον μακρινό Οκτώβρη του 2008 λοιπόν, η uptight είδε τις δύο διαφορετικές όψεις ενός ίδιου πράγματος στα πρόσωπα των Sigur Ros και των M83. Κάτι παρόμοιο συνέβη και με την αφεντιά μου, το σωτήριο έτος που διανύουμε, όταν άκουσα το Cosmogramma του Flying Lotus και το Swim του Caribou.
Πρόκειται για δύο μουσικούς που θεωρούνται πως βρίσκονται στην πιο κοφτερή κορυφή του ξυραφιού, έχοντας άμεση και τεράστια κριτική εκτίμηση αλλά και ένα σημαντικό κοινό που αυξάνεται συνεχώς.
Ο Caribou (Daniel Snaith) είναι πέντε χρόνια μεγαλύτερος από τον Steven Ellison (Flying Lotus) και πολύ πιο ξεκάθαρα «μουσικός». Συμπληρώνει περίπου 11 χρόνια καριέρας, παρότι ως Caribou έχει βγάλει τρείς δίσκους, καθώς μέχρι το 2003 κυκλοφορούσε με το όνομα Manitoba. Ο δεύτερός του δίσκος ως Caribou του χάρισε μεγάλη κριτική αναγνώριση καθώς και ένα βραβείο Polaris (Καναδός γαρ). Από το Andorra ξεπήδησε και ένα από τα καλύτερα κομμάτια της προηγούμενης δεκαετίας, το γνωστό και μη εξαιρετέο "Melody Day" που μπορούσε να ξεγελάσει με το πόσο ψυχεδελικό rock ήταν σε αντίθεση με το υπόλοιπο άλμπουμ που ήταν σαφέστατα πιο ηλεκτρονικό. Στην ηλεκτρονική μουσική παραδόθηκε περισσότερο φέτος με το Swim.
Ο ίδιος ο Snaith είναι πλέον μαθηματικός και με τη βούλα (δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς όταν ο πατέρας του και η αδερφή του είναι επίσης μαθηματικοί σε πανεπιστήμια) ενώ στα live του συνήθως αναλαμβάνει τον ρόλο του ντράμερ της εκάστοτε μπάντας που φέρνει μαζί του.
Ο Flying Lotus είναι διαφορετική περίπτωση. Περισσότερο παραγωγός, ειδικεύεται στο φτιάχνει μουσική από το laptop του. Γεννημένος το 1983 και μεγαλωμένος με πικρόχολα και σαρκαστικά καρτούν του Adult Swim, είναι μακρινός ανιψιός του John και της Alice Coltrane. Από το 2007 ανήκει στην περίφημη Warp (που όποιον ηλεκτρονικό καλλιτέχνη κυκλοφορεί τα μέσα βιάζονται να τον ονομάσουν «νέο Aphex Twin»). Το Cosmogramma είναι το τρίτο άλμπουμ του Ellison υπό τη «μάσκα» του Flying Lotus και το δεύτερο στην Warp μετά το Los Angeles που προετοίμασε το έδαφος για το τι θα ακολουθήσει. Παράλληλα φέτος ασχολήθηκε και με την παραγωγή ενός ακόμα άλμπουμ που απολαμβάνει της κριτικής αναγνώρισης. Στo A Sufi and a Killer έβαλε αποφασιστικά το χεράκι του που απ’ότι φαίνεται τον τελευταίο καιρό μετατρέπει σε χρυσό ό,τι αγγίζει.
Σε μια συνέντευξη του ο Daniel Snaith είπε τα εξής: "I'm not the type of person who takes physical things apart and plays around with them, but I like taking mental ideas apart and playing around with them.”. Ακούγοντας το Swim συμφωνείς ότι οι ιδέες του έχουν προέλθει από την πνευματική μελέτη αυτών που θεωρούνται άυλα και δεν μπορούν να ειδωθούν. Το ότι δεν μπορούν όμως να ειδωθούν δε σημαίνει ότι δεν τα αισθάνεσαι κοντά σου.
Τα μπιτάκια έχουν ξεπηδήσει από έναν Σαββατιάτικο χορό στο club έπειτα από μια ιδέα που έριξαν τα πόδια προκειμένου να κουνηθούν περισσότερο. Το "Odessa", ίσως και ενοχλητικά πιασάρικο, έχει δανειστεί ιδέες από τον διπλανό του που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι οι Junior Boys. To "Sun" πλανάται αιθέριο, όχι πολύ ψηλά όμως και πέρα από τη στρατόσφαιρα. Έρχεται αρκετά κοντά μας ώστε να το δούμε και μετά φεύγει για να κάνει τους ουράνιους σχηματισμούς του. Μπορεί να μιλάει για τον ήλιο αλλά δεν τον πλησιάζει για να μην καεί παίρνοντας επάξια μια θέση ως ένα από τα καλύτερα αναλογικά αφρόλουτρα. Το "Kaili" είναι το πιο «πλούσιο» κομμάτι του δίσκου με υπέροχα βαριά πνευστά να το σκεπάζουν χωρίς να το καταπνίγουν όμως. Ένα πραγματικό όργιο σε ένα δάσος από μέλι με τις νεράιδες να ξαπλώνουν προκλητικά στα δέντρα.
Ο δίσκος συνεχίζεται το ίδιο «στέρεος», ίσως σε αυτό βοηθάει και η φωνή του που κρατάει τα πόδια μας στο έδαφος, ενώ η διακριτική κιθάρα με το παγωμένο keyboard στο "Found Out" θυμίζει τους ήρωες της πίστας Hot Chip. To "Bowls" επιχειρεί για πρώτη φορά να μας ταξιδέψει μακριά όμως είναι προφανές πως πρόκειται για ταξίδι με τη βοήθεια του μαγικού χόρτου. Έτσι όσο μακριά και να πας η σκέψη σου είναι άμεσα συνδεδεμένη με την πραγματικότητα που θες να αποφύγεις. Μπορεί να είναι πιο αργή και παραμορφωμένη αλλά το γεγονός δεν αλλάζει. Παραμένεις εκεί.
Επανερχόμαστε στα ωραία όμως με ένα outtake απο τη ζωή του David Bowie στο Βερολίνο, που κάνει τον James Murphy να θέλει να συνεχίσει να κατακλέβει τον γαλανομάτη (ή μήπως πρασινομάτη;) Δούκα. Τουλάχιστον ο Snaith εμπνέεται από τον Bowie αλλά βάζει και σημαντικότατες δικές του πινελιές.
Το ταξίδι γύρω από τη γη συνεχίζεται, σε κάποιες τροπικές παραλίες αυτή τη φορά, και σε κάνει να σκέφτεσαι πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος αν χόρευαν στην Ibiza το "Hannibal" ή αν ο ρεπόρτερ του star προσπαθούσε να χώσει την μύτη του ανάμεσα σε κώλους ενώ έπαιζε το "Jamelia". Ειδικά η κορύφωση του τελευταίου συγκρίνεται μόνο με την στιγμή που ο Θοδωρής Δρακάκης τελειώνει το δελτίο του με την ατάκα «ευχάριστα ή δυσάρεστα αυτά ήταν τα νέα» κοιτάζοντας το γιγάντιο παιδικό ρολόι του.
Οι αρκετές ακροάσεις (ειδικά για εμάς τους αργούς) είναι απαραίτητες για τον δίσκο που είναι ό,τι καλύτερο (μέχρι το επόμενο) έχει βγάλει αυτός ο σπουδαίος μουσικός που θα ψειρίσει και την τελευταία λεπτομέρεια προκειμένου να πλησιάσει το δικό του τέλειο.
Το τέλειο είναι διαφορετικό για τον καθένα μας βεβαίως. Το έλεγε και ο Oscar Wilde. Ας πούμε το Cosmogramma μοιάζει τελείως απόκοσμο γι’ αυτόν τον γαλαξία. Τα σύνορά του καθορίζονται από τα άστρα και ο χάρτης του είναι το ηλιακό σύστημα και ενίοτε το σύστημα των απλανών με τα νεφελώματα τους.
Το Cosmogramma όχι μόνο τρυπάει την στρατόσφαιρα αλλά χάνεται ανάμεσα στα ουράνια σώματα. Χρονικά τοποθετείται σίγουρα κάπου στο μέλλον. Σε ένα μέλλον που ακόμα φανταζόμαστε. Διατηρώντας κάποια ελάχιστα ανθρώπινα χαρακτηριστικά που προέρχονται κυρίως από την jazz κληρονομιά του Ellison, θα μπορούσε να είναι ανδροειδές του Blade Runner. Αρκετά σοφό ώστε να ξεπεράσει την ανθρώπινη μικρότητα κι εκδικητικότητα και φτιαγμένο μέσα σε έναν εγκέφαλο που τρέχει με την ταχύτητα του φωτός μέσα σε φουτουριστικούς σωλήνες ταχείας κυκλοφορίας. Το καθρέφτισμα του δίσκου δείχνει άγνωστα τοπία που δύσκολα τα συλλαμβάνει το ανθρώπινο μυαλό ή αλλιώς ένα κοσμικό δράμα όπως λέει και το ομώνυμο τραγούδι. Αυτή η έλλειψη ανθρωπιάς θα μπορούσε να σε ξενίσει αλλά αντιθέτως χτυπά ακριβώς στο φαντασιακό κομμάτι του εγκεφάλου και σε κάνει να ρουφάς κάθε εμπειρία του δίσκου με αδημονία.
Στο "Computer Face/Pure Being" το διαστημικό σκάφος γλύφει τους ουρανοξύστες στροβιλιζόμενο με χάρη γύρω τους ενώ τα παχουλά beat χορεύουν σα να κάνουν δοκιμαστικά για τα Bolshoi πάνω στα γυάλινα παράθυρα αυτών των τιτάνων που εκτείνονται μέχρι εκεί που φτάνει το ανθρώπινο βλέμμα. Ενώ στο "And The World Laughs With You..." είχε και την βοήθεια του Thom Yorke, ενός ανθρώπου που ξέρει από «εξωπραγματική» μουσική. Και από καλό λάδι (copyright της uptight).
Στο μαγευτικό "Arkestry" αποδεικνύεται ότι οι νεκροί δεν μπαίνουν στο έδαφος αλλά μάλλον πέφτουν κάτω από τη γη και πλέουν ανέμελοι στο διαστημικό κενό. Κάπως έτσι συναντήθηκαν με το κομμάτι οι μακρινοί θείοι του Ellison. Αφήστε που έτσι αποδεικνύεται και ότι ο Γαλιλαίος έκανε λάθος οπότε η Ιερά Εξέταση θα πρέπει να το επανεξετάσει το θέμα. Στο "Do The Astral Plane" σιγουρευόμαστε ότι ο Flying Lotus μπορεί άνετα να γίνει ο καλύτερος παραγωγός R&B αν το θελήσει ενώ το "Sateliiiiiteeee" εκπέμπει από μια φανταστική ζούγκλα του Άρη εκατομμύρια χρόνια πριν.
Φανταστείτε τώρα ένα αποκαλυπτικό τοπίο. Τη Γη να καίγεται ή να πνίγεται, ανάλογα ποια δοξασία πιστεύετε. Και μετά από αμέτρητες και αδύνατον να καταμετρηθούν από τον ανθρώπινο νου μέρες, βγαίνει ο πρωινός ήλιος. Δεν ξέρουμε σε ποιον πλανήτη βρισκόμαστε. Και αυτοί που έμειναν, συνειδητοποιούν ότι επέζησαν. Το "Drips/Auntie’s Harp" θα ταίριαζε σε μια τέτοια περίσταση μαζί με τον πρώτο καρπό μιας καθαρής και νέας άγνωστης γης. Μην πανικοβάλλεστε, η σωστή απάντηση είναι το 42, τα μεγάφωνα του σκάφους παίζουν το "Table Tennis" και το "Galaxy In Janaki" όσο δυνατά χρειάζεται για να ακουστούν στον πιο μακρινό αστρικό σχηματισμό. Ο Flying Lotus κάπου θα αναπαριστά τον άνθρωπο του Φλαμαριόν και η προσδοκία για τη νέα ζωή θα ανθίζει ενώ η χλωροφύλλη θα ζωηρεύει.
Εις το επανιδείν και ευχαριστούμε για όλα τα ψάρια.
Το πρωτοποριακό σε αυτό το post είναι πως δεν θα έχει δύο συνέχειες αλλά θα ξεκαθαρίσουν όλα σε ένα και μοναδικό. Συναρπαστικό έτσι; (χασμουρητά κονσέρβα).
Τον μακρινό Οκτώβρη του 2008 λοιπόν, η uptight είδε τις δύο διαφορετικές όψεις ενός ίδιου πράγματος στα πρόσωπα των Sigur Ros και των M83. Κάτι παρόμοιο συνέβη και με την αφεντιά μου, το σωτήριο έτος που διανύουμε, όταν άκουσα το Cosmogramma του Flying Lotus και το Swim του Caribou.
Πρόκειται για δύο μουσικούς που θεωρούνται πως βρίσκονται στην πιο κοφτερή κορυφή του ξυραφιού, έχοντας άμεση και τεράστια κριτική εκτίμηση αλλά και ένα σημαντικό κοινό που αυξάνεται συνεχώς.
Ο Caribou (Daniel Snaith) είναι πέντε χρόνια μεγαλύτερος από τον Steven Ellison (Flying Lotus) και πολύ πιο ξεκάθαρα «μουσικός». Συμπληρώνει περίπου 11 χρόνια καριέρας, παρότι ως Caribou έχει βγάλει τρείς δίσκους, καθώς μέχρι το 2003 κυκλοφορούσε με το όνομα Manitoba. Ο δεύτερός του δίσκος ως Caribou του χάρισε μεγάλη κριτική αναγνώριση καθώς και ένα βραβείο Polaris (Καναδός γαρ). Από το Andorra ξεπήδησε και ένα από τα καλύτερα κομμάτια της προηγούμενης δεκαετίας, το γνωστό και μη εξαιρετέο "Melody Day" που μπορούσε να ξεγελάσει με το πόσο ψυχεδελικό rock ήταν σε αντίθεση με το υπόλοιπο άλμπουμ που ήταν σαφέστατα πιο ηλεκτρονικό. Στην ηλεκτρονική μουσική παραδόθηκε περισσότερο φέτος με το Swim.Ο ίδιος ο Snaith είναι πλέον μαθηματικός και με τη βούλα (δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς όταν ο πατέρας του και η αδερφή του είναι επίσης μαθηματικοί σε πανεπιστήμια) ενώ στα live του συνήθως αναλαμβάνει τον ρόλο του ντράμερ της εκάστοτε μπάντας που φέρνει μαζί του.
Ο Flying Lotus είναι διαφορετική περίπτωση. Περισσότερο παραγωγός, ειδικεύεται στο φτιάχνει μουσική από το laptop του. Γεννημένος το 1983 και μεγαλωμένος με πικρόχολα και σαρκαστικά καρτούν του Adult Swim, είναι μακρινός ανιψιός του John και της Alice Coltrane. Από το 2007 ανήκει στην περίφημη Warp (που όποιον ηλεκτρονικό καλλιτέχνη κυκλοφορεί τα μέσα βιάζονται να τον ονομάσουν «νέο Aphex Twin»). Το Cosmogramma είναι το τρίτο άλμπουμ του Ellison υπό τη «μάσκα» του Flying Lotus και το δεύτερο στην Warp μετά το Los Angeles που προετοίμασε το έδαφος για το τι θα ακολουθήσει. Παράλληλα φέτος ασχολήθηκε και με την παραγωγή ενός ακόμα άλμπουμ που απολαμβάνει της κριτικής αναγνώρισης. Στo A Sufi and a Killer έβαλε αποφασιστικά το χεράκι του που απ’ότι φαίνεται τον τελευταίο καιρό μετατρέπει σε χρυσό ό,τι αγγίζει.Σε μια συνέντευξη του ο Daniel Snaith είπε τα εξής: "I'm not the type of person who takes physical things apart and plays around with them, but I like taking mental ideas apart and playing around with them.”. Ακούγοντας το Swim συμφωνείς ότι οι ιδέες του έχουν προέλθει από την πνευματική μελέτη αυτών που θεωρούνται άυλα και δεν μπορούν να ειδωθούν. Το ότι δεν μπορούν όμως να ειδωθούν δε σημαίνει ότι δεν τα αισθάνεσαι κοντά σου.
Τα μπιτάκια έχουν ξεπηδήσει από έναν Σαββατιάτικο χορό στο club έπειτα από μια ιδέα που έριξαν τα πόδια προκειμένου να κουνηθούν περισσότερο. Το "Odessa", ίσως και ενοχλητικά πιασάρικο, έχει δανειστεί ιδέες από τον διπλανό του που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι οι Junior Boys. To "Sun" πλανάται αιθέριο, όχι πολύ ψηλά όμως και πέρα από τη στρατόσφαιρα. Έρχεται αρκετά κοντά μας ώστε να το δούμε και μετά φεύγει για να κάνει τους ουράνιους σχηματισμούς του. Μπορεί να μιλάει για τον ήλιο αλλά δεν τον πλησιάζει για να μην καεί παίρνοντας επάξια μια θέση ως ένα από τα καλύτερα αναλογικά αφρόλουτρα. Το "Kaili" είναι το πιο «πλούσιο» κομμάτι του δίσκου με υπέροχα βαριά πνευστά να το σκεπάζουν χωρίς να το καταπνίγουν όμως. Ένα πραγματικό όργιο σε ένα δάσος από μέλι με τις νεράιδες να ξαπλώνουν προκλητικά στα δέντρα.
Ο δίσκος συνεχίζεται το ίδιο «στέρεος», ίσως σε αυτό βοηθάει και η φωνή του που κρατάει τα πόδια μας στο έδαφος, ενώ η διακριτική κιθάρα με το παγωμένο keyboard στο "Found Out" θυμίζει τους ήρωες της πίστας Hot Chip. To "Bowls" επιχειρεί για πρώτη φορά να μας ταξιδέψει μακριά όμως είναι προφανές πως πρόκειται για ταξίδι με τη βοήθεια του μαγικού χόρτου. Έτσι όσο μακριά και να πας η σκέψη σου είναι άμεσα συνδεδεμένη με την πραγματικότητα που θες να αποφύγεις. Μπορεί να είναι πιο αργή και παραμορφωμένη αλλά το γεγονός δεν αλλάζει. Παραμένεις εκεί.
Επανερχόμαστε στα ωραία όμως με ένα outtake απο τη ζωή του David Bowie στο Βερολίνο, που κάνει τον James Murphy να θέλει να συνεχίσει να κατακλέβει τον γαλανομάτη (ή μήπως πρασινομάτη;) Δούκα. Τουλάχιστον ο Snaith εμπνέεται από τον Bowie αλλά βάζει και σημαντικότατες δικές του πινελιές.
Το ταξίδι γύρω από τη γη συνεχίζεται, σε κάποιες τροπικές παραλίες αυτή τη φορά, και σε κάνει να σκέφτεσαι πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος αν χόρευαν στην Ibiza το "Hannibal" ή αν ο ρεπόρτερ του star προσπαθούσε να χώσει την μύτη του ανάμεσα σε κώλους ενώ έπαιζε το "Jamelia". Ειδικά η κορύφωση του τελευταίου συγκρίνεται μόνο με την στιγμή που ο Θοδωρής Δρακάκης τελειώνει το δελτίο του με την ατάκα «ευχάριστα ή δυσάρεστα αυτά ήταν τα νέα» κοιτάζοντας το γιγάντιο παιδικό ρολόι του.
Οι αρκετές ακροάσεις (ειδικά για εμάς τους αργούς) είναι απαραίτητες για τον δίσκο που είναι ό,τι καλύτερο (μέχρι το επόμενο) έχει βγάλει αυτός ο σπουδαίος μουσικός που θα ψειρίσει και την τελευταία λεπτομέρεια προκειμένου να πλησιάσει το δικό του τέλειο.
Το τέλειο είναι διαφορετικό για τον καθένα μας βεβαίως. Το έλεγε και ο Oscar Wilde. Ας πούμε το Cosmogramma μοιάζει τελείως απόκοσμο γι’ αυτόν τον γαλαξία. Τα σύνορά του καθορίζονται από τα άστρα και ο χάρτης του είναι το ηλιακό σύστημα και ενίοτε το σύστημα των απλανών με τα νεφελώματα τους.
Το Cosmogramma όχι μόνο τρυπάει την στρατόσφαιρα αλλά χάνεται ανάμεσα στα ουράνια σώματα. Χρονικά τοποθετείται σίγουρα κάπου στο μέλλον. Σε ένα μέλλον που ακόμα φανταζόμαστε. Διατηρώντας κάποια ελάχιστα ανθρώπινα χαρακτηριστικά που προέρχονται κυρίως από την jazz κληρονομιά του Ellison, θα μπορούσε να είναι ανδροειδές του Blade Runner. Αρκετά σοφό ώστε να ξεπεράσει την ανθρώπινη μικρότητα κι εκδικητικότητα και φτιαγμένο μέσα σε έναν εγκέφαλο που τρέχει με την ταχύτητα του φωτός μέσα σε φουτουριστικούς σωλήνες ταχείας κυκλοφορίας. Το καθρέφτισμα του δίσκου δείχνει άγνωστα τοπία που δύσκολα τα συλλαμβάνει το ανθρώπινο μυαλό ή αλλιώς ένα κοσμικό δράμα όπως λέει και το ομώνυμο τραγούδι. Αυτή η έλλειψη ανθρωπιάς θα μπορούσε να σε ξενίσει αλλά αντιθέτως χτυπά ακριβώς στο φαντασιακό κομμάτι του εγκεφάλου και σε κάνει να ρουφάς κάθε εμπειρία του δίσκου με αδημονία.
Στο "Computer Face/Pure Being" το διαστημικό σκάφος γλύφει τους ουρανοξύστες στροβιλιζόμενο με χάρη γύρω τους ενώ τα παχουλά beat χορεύουν σα να κάνουν δοκιμαστικά για τα Bolshoi πάνω στα γυάλινα παράθυρα αυτών των τιτάνων που εκτείνονται μέχρι εκεί που φτάνει το ανθρώπινο βλέμμα. Ενώ στο "And The World Laughs With You..." είχε και την βοήθεια του Thom Yorke, ενός ανθρώπου που ξέρει από «εξωπραγματική» μουσική. Και από καλό λάδι (copyright της uptight).
Στο μαγευτικό "Arkestry" αποδεικνύεται ότι οι νεκροί δεν μπαίνουν στο έδαφος αλλά μάλλον πέφτουν κάτω από τη γη και πλέουν ανέμελοι στο διαστημικό κενό. Κάπως έτσι συναντήθηκαν με το κομμάτι οι μακρινοί θείοι του Ellison. Αφήστε που έτσι αποδεικνύεται και ότι ο Γαλιλαίος έκανε λάθος οπότε η Ιερά Εξέταση θα πρέπει να το επανεξετάσει το θέμα. Στο "Do The Astral Plane" σιγουρευόμαστε ότι ο Flying Lotus μπορεί άνετα να γίνει ο καλύτερος παραγωγός R&B αν το θελήσει ενώ το "Sateliiiiiteeee" εκπέμπει από μια φανταστική ζούγκλα του Άρη εκατομμύρια χρόνια πριν.
Φανταστείτε τώρα ένα αποκαλυπτικό τοπίο. Τη Γη να καίγεται ή να πνίγεται, ανάλογα ποια δοξασία πιστεύετε. Και μετά από αμέτρητες και αδύνατον να καταμετρηθούν από τον ανθρώπινο νου μέρες, βγαίνει ο πρωινός ήλιος. Δεν ξέρουμε σε ποιον πλανήτη βρισκόμαστε. Και αυτοί που έμειναν, συνειδητοποιούν ότι επέζησαν. Το "Drips/Auntie’s Harp" θα ταίριαζε σε μια τέτοια περίσταση μαζί με τον πρώτο καρπό μιας καθαρής και νέας άγνωστης γης. Μην πανικοβάλλεστε, η σωστή απάντηση είναι το 42, τα μεγάφωνα του σκάφους παίζουν το "Table Tennis" και το "Galaxy In Janaki" όσο δυνατά χρειάζεται για να ακουστούν στον πιο μακρινό αστρικό σχηματισμό. Ο Flying Lotus κάπου θα αναπαριστά τον άνθρωπο του Φλαμαριόν και η προσδοκία για τη νέα ζωή θα ανθίζει ενώ η χλωροφύλλη θα ζωηρεύει.
Εις το επανιδείν και ευχαριστούμε για όλα τα ψάρια.
2 σχόλια:
μπορω να πω οτι και τα δυο αλμπουμ ειναι απο αυτα που σε καθε ακρόαση σε καλο στερεοφωνικο αποκαλυπτουν ηχους που δεν προσεχες την προηγουμενη και πιστοποιουν την εμπνευσμενη μουσικη των καλλιτεχνων αυτων.Δισκοι ΚΛΑΣΣΙΚΟΙ.Ωριμαζουν σαν καλο κρασι με τον καιρο στα αυτια σου..
Συγχαρητηρια για τη δημοσιευση.Ηταν απο τις καλυτερες που διαβασα εδω και καιρο...
Ευχαριστώ πολύ! Και συμφωνώ εννοείται για τους δίσκους (ειδικότερα για το Cosmogramma)
Δημοσίευση σχολίου