Απογοήτευση περίμενε τους πολυάριθμους φαν του Robert Zimmerman, γνωστό στον κόσμο της μουσικής και ως Bob Dylan, το βράδυ της 29ης Μαΐου. Ο γηραιός καλλιτέχνης ενεφανίσθη γύρω στις 21.30 μετά μεσημβρίας μπροστά στον κόσμο που τον περίμενε υπομονετικά διαβάζοντας το έξοχο free- press ενός χοντρού με γυαλιά που νομίζει ότι αυτός είναι το αστέρι στις συνεντεύξεις που παίρνει (;).Η προδοσία όμως ήταν το πρώτο συναίσθημα που ένιωσαν οι πολυάριθμοι οπαδοί του "ποιητή" της ροκ όταν ο Dylan εμφανίστηκε με απλό μαύρο κοστούμι και λευκό καπέλο κάνοντας αντίθεση με την μπάντα του που φορούσε λευκά κοστούμια με μαύρα καπέλα. Προδοσία γιατί από τη σκηνή έλειπαν όλα τα «εργαλεία» που έκαναν τον Dylan αγαπητό στους οπαδούς του και τη φιγούρα του μια από τις πιο επιδραστικές των τελευταίων 50 χρόνων.
Προς λύπη όλων, το φλογοβόλο που συνοδεύει τα τελευταία χρόνια τις συναυλίες του γερο-Μπομπ ήταν απόν ενώ η σκηνή 360 μοιρών που μας είχε υποσχεθεί στο τωρινό του Tour και που θαυμάσαμε στην τελευταία του συναυλία επάνω στον Υπερσιβηρικό δεν δούλεψε όσο καλά θα περιμέναμε. Εξάλλου η αγαπημένη μασκότ του, ο Eddie, καθόταν σε αναπηρικό καροτσάκι. Εν τω μεταξύ στο video wall της συναυλίας έπαιζαν αποσπάσματα από το τελευταίο 10λεπτο βιντεοκλίπ του γέροντα του Μοριά που τάραξε τα νερά της showbiz με τα λεσβιακά nsfw υπονοούμενά του αλλά και πάλι ο κόσμος έμεινε με το παράπονο καθώς λόγω της οικονομικής κρίσης οι υπεύθυνοι αποφάσισαν να το δείξουν ασπρόμαυρο!
Οι πρώτες χλιαρές αποδοκιμασίες ακούστηκαν όταν ο Dylan δοκίμασε να τραγουδήσει a capella το “Show Must Go On” βήχοντας και φτύνοντας μέχρι να καταφέρει να «βγάλει» το τραγούδι. Η βραχνάδα του, τα κρωξίματα και οι χαμένες του ανάσες δεν άρεσαν σίγουρα στο κοινό που περίμενε κάτι πιο θεατρικό και οπερατικό όπως άλλωστε μας είχε συνηθίσει ο γερό-ψαράς. Στο “Still Loving You” γέλασε και το παρδαλό κατσίκι όταν στην προσπάθειά του να σολάρει (ο Dylan όχι το κατσίκι) του έπεσε η κιθάρα κάνοντας μας να νιώσουμε οίκτο για τον συμπαθή γέρο- κλανιάρη. Το αποκορύφωμα ήταν η εκτέλεση του “Blowin In The Wind” με την συνοδεία μόνο μιας βουβουζέλας που ο γεράκος Bob έπαιξε ακουμπώντας πάνω στην αυτοσχέδια γέφυρα που σχημάτισε ο ντράμερ με τον μάνατζερ του. Εκεί πραγματικά ο κόσμος αγρίεψε και χρησιμοποιήθηκαν πλαστικές σφαίρες ενώ κάποιοι θερμόαιμοι ψέκασαν και Vapona!
Όπως είπαν αργότερα οι ψυχραιμότεροι, ο Dylan άφησε τον καλλίφωνο εαυτό του στο σπίτι, ενώ ο Τάκης, ένθερμος οπαδός του και κάτοχος του best-of, μας είπε «Είναι κρίμα να γκρεμίζονται τα είδωλά μας. Ο κ.Dylan καλό θα ήταν να ασχοληθεί με το ΛΑΦΚΑ του και ν'αφήσει τη μουσική στους νεότερους».
Μερικές μέρες μετά ο έγκριτος δημοσιογράφος Δημήτρης Κανελλόπουλος αποτύπωσε ανάγλυφα την εικόνα της συναυλίας στην έτσι και αλλιώς καταπληκτική του στήλη Otherside.
«Ήταν από απίστευτα βαρετός μέχρι κόβω τις φλέβες μου τώρα ή τις κόβω πριν έρθω στο Terra Vibe. Κάποιοι βέβαια τον αποθέωσαν, δεν ξέρω μόνο αν ήταν εκεί - μπορεί να έγραψαν τα κείμενα από το σπίτι τους, who knows. Δύο ώρες βαρετής ως επί το πλείστον μουσικής, χωρίς εφέ και, περίεργο, χωρίς video wall. Απίστευτο!» Πραγματικά τραγικό!
Σε αυτό το σημείο το Some Beans θα ήθελε να αποστασιοποιηθεί από την κριτική που δέχεται το γοητευτικό απολίθωμα, που όχι μόνο ακούει στο όνομα Bob Dylan αλλά και κουνάει ζωηρά την ουρά του στο άκουσμα αυτού.
Εμείς έχουμε να πούμε ότι το “Lay Lady Lay” μας υπενθύμισε ότι μερικά τραγούδια επιβάλλεται να τα ακούς με παρέα, το “Just Like A Woman” μας μετέφερε στον δικό του ρομαντικό και γεμάτο νόημα χωροχρόνο, το “Desolation Row” σου επέβαλλε να παρακολουθείς με γουρλωμένα μάτια τη χαλαρή μουσική ακολουθία ενώ το “Highway 61 Revisited” μας γέμισε με το σχεδόν μυθικό άρωμα της Dylanικής ατμόσφαιρας.
Ένα ταξίδι στα αγαπημένα μέρη του Dylan που είτε θα μας κούναγε σαν ζάρια μέσα σε ποτήρι με τα blues του ή θα προσέφερε το ιδανικό soundtrack για να θαυμάσεις τον ανοιξιάτικο καιρό που έδωσε τον καλύτερο εαυτό του εκείνο το βράδυ αφήνοντάς μας μόνο τρυφερές αναμνήσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου