Jogo Bonito

Το αεροπλάνο ετοιμάζεται να προσγειωθεί. Ο Αύγουστος Ιγκνάσεβιτς ήπιε την τελευταία γουλιά από τον χυμό ακτινίδιο του (ποτέ δεν πίνει αλκοόλ όταν βρίσκεται σε αποστολή) και ακούμπησε το ποτήρι του στο τραπεζάκι άλλης μιας θέσης business.

Κάθε αποστολή του έχει έναν και μοναδικό σκοπό. Να κυνηγήσει το αλάνθαστο (κάποιοι θα προσέθεταν το «σχεδόν» πριν τη λέξη «αλάνθαστο» αλλά αυτοί οι κάποιοι προφανώς δεν γνωρίζουν τον Αύγουστο) ένστικτό του. Αυτή τη στιγμή δεν δουλεύει για κανέναν. Μάλλον οι υπόλοιποι δουλεύουν γι'αυτόν. Το πιο αναπτυγμένο σύστημα σκάουτινγκ στον κόσμο του ανήκει, και ομάδες τύπου Ρεάλ Μαδρίτης, Μπαρτσελόνα, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ αλλά και διοργανώσεις όπως το Μουντιάλ ουσιαστικά υπάρχουν μόνο και μόνο για να αναδεικνύουν και να κάνουν αστέρια στο ευρύτερο κοινό τους ποδοσφαιριστές που βρήκε πρώτος αυτός. Το συννεφάκι του φθόνου από τους υπόλοιπους πάντοτε τριγυρνούσε πάνω από το κεφάλι του αλλά αυτός ποτέ δεν ξεχνούσε την ομπρέλα του.

«Τη στιγμή που πιστεύεις ότι είσαι ο καλύτερος, εκείνη τη στιγμή, κάπου αλλού, κάποιος άλλος σε ξεπερνά». Αυτή ήταν η ατάκα ζωής του Αύγουστου που τον βοηθούσε να μην πέφτει στην παγίδα της υπεροψίας και της ληθαργικότητας. Κυρίως όμως φρόντιζε πάντοτε να κρατιέται αρκετά μακριά από τους ανταγωνιστές του για να μην μπορούν να τον φτάσουν αλλά αρκετά κοντά ώστε να τον βλέπουν και να τον ζηλεύουν.

Αυτή η κυριαρχία του βέβαια είχε αρχίσει να κάθεται στο στομάχι όλο και περισσότερου κόσμου τώρα τελευταία. Για την ακρίβεια πολύς κόσμος αυτή τη στιγμή θα ευχόταν μια άσχημη προσγείωση του αεροπλάνου που θα τους απάλλασσε απο την παρουσία του Ιγκνάσεβιτς.

Κανείς δεν θέλει άλλωστε να κερδίζει συνέχεια η ίδια ομάδα. Κανείς δεν θέλει συνέχεια την ίδια κυβέρνηση και ας κάνει τα ίδια πράγματα με την προηγούμενη. Κανείς δεν θέλει να βλέπει τους ίδιους ηθοποιούς. Είναι στην ανθρώπινη φύση. Και ο Αύγουστος είχε συντρίψει τον ανταγωνισμό κάνοντας το πράγμα υπερβολικά εύκολο. Φυσικά αυτός συνέχιζε με τους ίδιους ρυθμούς. Πηγαίνοντας αυτοπροσώπως να δει τα μικρά ακατέργαστα διαμάντια που έπρεπε να ξεθαφτούν από τα πιο περίεργα μέρη.

Για παράδειγμα, τώρα θα έπρεπε να παρακολουθήσει έναν αγώνα επίλεκτων εφήβων στο Kasungu του Malawi. Φυσικά δεν θα περίμενε αυτοί οι μελλοντικοί μπαλαδόροι να φτάσουν στις επαγγελματικές ομάδες, του Malawi για παράδειγμα, μέχρι να τους ανακαλύψει. Πολλοί ψιθύριζαν ότι χρησιμοποιούσε μεθόδους δουλεμπορίου ή σαγήνευε τους πιτσιρικάδες με τον δυτικό τρόπο ζωής διώχνοντάς τους από τις οικογένειές τους. Πολλές φορές βέβαια οι ίδιες οι οικογένειες αισθάνονταν ότι τους χάριζε τον πρώτο λαχνό του λαχείου δίνοντας την ευκαιρία στον γιο τους να πλουτίσει και να βοηθήσει την οικογένειά του βγάζοντάς την από δυσβάστακτη φτώχεια μιας και ο σωτήρας τους είχε τον τρόπο και την ικανότητα να διαλέξει τις εθνικές ομάδες του μέλλοντος και να πουλήσει τον γιό τους κατευθείαν σε ένα από τα ποδοσφαιρικά πάμπλουτα μεγαθήρια της Ευρώπης.

Για τον Αύγουστο δεν είχαν καμμία σημασία οι κρίσεις των αντιπάλων του. Ο σκοπός του ήταν πολύ συγκεκριμένος αυτή τη στιγμή και ούτε η μελαμψή συνταξιδιώτης του που άφηνε ηθελημένα την άκρη των δαχτύλων του αριστερού της ποδιού να ξεκουράζονται πάνω στο παντελόνι του Αύγουστου μπορούσε να του αλλάξει γνώμη. Ακόμα και η μηδαμινή αναστάτωση που του προκάλεσε το ανεπαίσθητο δάγκωμα των χειλιών της απεδείκνυε ότι ο Αύγουστος ήταν ένας άνθρωπος αποφασισμένος.

Όπως όλες οι δουλειές του τα τελευταία χρόνια, έτσι και αυτό το ταξίδι ξεκίνησε από ένα μυστηριώδες τηλεφώνημα στο Casselbergh της Μπριζ. Εκεί, κάτω από τα κανάλια, είχαν αλλάξει οι μοίρες δεκάδων παντελώς άγνωστων αθλητών που η φαντασία τους πρόβαλλε απαγορευτικό ακόμα και στο να κουβαλούν τις μπάλες και τα jockstraps δισεκατομμυριούχων κακομαθημένων νεαρών, πόσο δε μάλλον ότι θα γυμνάζονται, θα παίζουν και θα βγαίνουν στα αποκλειστικά club που η αναλογία ποδοσφαιριστών και μοντέλων είναι ένα προς τρία.

Το συνηθισμένο τηλεφώνημα στο ξενοδοχείο που συνήθιζε να προτιμά, όπως και τις άλλες φορές, ζητούσε τον Αουρέλιο Ίνγκραμ. Το, ας πούμε, alter ego του Ιγκνάσεβιτς. Ποτέ δεν χρειάστηκε να συναντήσει κάποιον. Απλά παραλάμβανε το μικρό χαρτάκι που του ακούμπαγε διακριτικά η σερβιτόρα κάτω από την τσαγιέρα του. Αυτό το χαρτί έδινε τις απαραίτητες πληροφορίες για το αντικείμενο που έπρεπε να ερευνηθεί. Όνομα, χώρα καταγωγής, ημερομηνία γεννήσεως, ιατρικό ιστορικό και ένα σύντομο (τι άλλο θα μπορούσε να ήταν άλλωστε αφού μιλάμε για παιδιά και εφήβους) βιογραφικό. Τίποτα περίεργο και αυτή τη φορά. Τίποτα περίεργο γι'αυτόν. Γιατί για όποιον έμπαινε στον κόπο (ή στο συρτάρι του Ιγκνάσεβιτς) να ερευνήσει αυτά τα χαρτιά θα του αποκάλυπταν τις πιο παράξενες ιστορίες του κόσμου. 13χρονα παιδιά θαύματα, τοπικοί ήρωες της γειτονιάς, άπορα παιδιά που βρήκαν διέξοδο μέσα από το ποδόσφαιρο, και φυσικά το αγαπημένο του. Παιδιά με σπιλωμένο ποινικό μητρώο που μεταξύ ποδοσφαίρου και παιχνιδιού έπρεπε να προστατεύσουν την οικογένειά τους με όπλα αλλά και να την θρέψουν από το εμπόριο ναρκωτικών.

Αφού πήρε μια γουλιά από το τσάι καραμέλα και πριν δαγκώσει το αλατισμένο μπισκοτάκι που του προσφέρθηκε από την ευγενική Βελγίδα σερβιτόρα, δίπλα στο όνομα Chipita Ngoni από το Malawi γεννημένος τον Απρίλιο του 1999 υπήρχε μια υποσημείωση για νοσηλεία στο τοπικό νοσοκομείο της περιοχής στα 9 του χρόνια. Ο λόγος της νοσηλείας ήταν άγνωστος οπότε ήταν κάτι που έχριζε διερεύνησης. Μπορεί η ποιότητα των πληροφοριών του είναι τέτοια που ο Αύγουστος ήταν σίγουρος ότι ο χρόνος που θα επένδυε θα του ερχόταν πίσω με τη μορφή δολαρίων, αλλά παρ'όλ'αυτά έπρεπε να σιγουρευτεί ότι ο Chipita έσφυζε και θα έσφυζε από υγεία, αφού έτσι και γινόταν το καινούργιο κατοικίδιο του Ιγκνάσεβιτς θα έπρεπε να αντέξει σε φρενήρεις ρυθμούς. Τα περίεργα περιστατικά που έχουν συμβεί στους παίκτες που άνηκαν στον Ιγκνάσεβιτς αφ'ότου τελείωσαν την καριέρα τους μας δίνουν μια ιδέα γι’αυτούς τους ρυθμούς. Ο Μαλτέζος Richard Ellis για παράδειγμα, αφ'ότου έγινε ο πρώτος Μαλτέζος παίκτης που κατέκτησε τον τίτλο του πρώτου σκόρερ στην Ευρώπη, μετά από μια χρονιά γεμάτη τραυματισμούς και ταλαιπωρία σόκαρε όλον τον κόσμο με την καρδιακή ανακοπή που υπέστη όταν κοιμόταν στο σπίτι του. Όλοι μίλησαν για ένα πραγματικό σοκ και μια πρωτόγνωρη τραγωδία για έναν τόσο σπουδαίο και ακμαίο αθλητή. Ο Ιγκνάσεβιτς όμως ήξερε. Αλλά ήταν πολύ απασχολημένος να ασχολείται με τον Seyfou Solange που έπρεπε να κάνει φίλους τους πιο «άτακτους» ποδοσφαιριστές στην καινούργια του ομάδα. Το χειρότερο ήταν όταν κλάπηκε το σώμα του Ellis πριν γίνει η τοξικολογική έρευνα. Τότε θα μπορούσε να είχε ταραχτεί ο Ιγκνάσεβιτς αλλά ξεκουράζονταν στο ησυχαστήριό του κάπου στον κόλπο του Μεξικό.

Πίσω στο ξενοδοχείο, αφού διασκέδασε για λίγο με τη σκέψη πως το όνομα Chipita σήμαινε «αυτό έχει αφαιρεθεί» στην γλώσσα της φυλής των Ngoni ανέβηκε στο δωμάτιό του για να βρει την ατζέντα του προμηθευτή του στην Νοτιοανατολική πλευρά της Αφρικής.

Όταν κατέβηκε από το αεροπλάνο, ο Ιγκνάσεβιτς έψαξε κατευθείαν και σχεδόν αυτόματα την ασφάλεια που θα τον συνόδευε. Η συνηθισμένη πενταμελής ομάδα ήταν εκεί και τον περίμενε με ένα αρκετά μεγάλο πρασινωπό αυτοκίνητο. Θα ορκιζόταν ότι κάποιος από αυτούς τους θηριώδεις τύπους τον είχε ξανασυνοδεύσει σε αποστολή του αλλά και πάλι δεν ήταν σίγουρος ούτε τον ένοιαζε αρκετά για να πιάσει συζήτηση. Αφού εξέφρασε τη δυσαρέσκειά του για το χρώμα του αυτοκινήτου και αφού προσπέρασε μια φευγαλέα αίσθηση ματαιότητας για το συγκεκριμένο ταξίδι έδωσε εντολή να ξεκινήσουν. Δύο ώρες αργότερα αφού πια είχαν χωθεί σε μερικές από τις χειρότερες για τους τουρίστες περιοχές, παρότι ήταν σχετικά κοντά στην πρωτεύουσα, σταμάτησαν μπροστά σε ένα ερειπωμένο σχολείο.

Άλλοι θα είχαν τρομοκρατηθεί και μόνο στην ιδέα ότι πρέπει να βγουν από το αυτοκίνητο και να αντικρύσουν καθαρά αυτόν τον χαμό που συνέβαινε γύρω τους και όχι μέσα από τα κιτρινωπά τζάμια του αρματωμένου αυτοκινήτου. Ο Ιγκνάσεβιτς, αρκετά συνηθισμένος πλέον με την εικόνα εξαθλιωμένων ανθρώπων και παρατημένων σχολείων, πλησίασε προς την καγκελόπορτα ενώ οι πέντε άνδρες σχημάτισαν ένα υποτυπώδες τείχος ανάμεσα σε αυτόν και τον περίεργο κόσμο.

Σύντομα μια παρέα εφήβων ξεπετάχτηκε πηδώντας ένας ένας τον φράχτη του σχολείου. Σαν μυρμήγκια που ξεπερνούσαν τα χάρτινα εμπόδια που τους βάζει ένα παιδί ξεχυθήκαν μέσα στην αλάνα του σχολείου ουρλιάζοντας και χοροπηδώντας. Ποιό από αυτά τα περίπου δεκαπέντε υπερδραστήρια πιτσιρίκια μεταξύ 8 και 12 χρονών μπορεί να ήταν ο Chipita; Το χαρτάκι εξ'άλλου για τον φόβο κατασκοπείας δεν έγραφε τίποτα άλλο. Τα τόσα χρόνια εμπειρίας του Ιγκνάσεβιτς όμως ήταν αρκετά. Αυτό το ήξερε και ο ίδιος αλλά και ο κρυφός του πληροφοριοδότης.

Για να δούμε τώρα λοιπόν.... Ο μεγαλόσωμος μπουνταλάς που παίζει με τον όγκο του θα μπορούσε μελλοντικά να είναι ένας από τους άντρες που εγγυούνταν την ασφάλεια του Ιγκνάσεβιτς αυτή τη στιγμή. Ο κοντοστούπης ντριπλαδόρος που χώνεται κάτω από τα πόδια των αντιπάλων του θα ήταν ο προφανής στόχος για τον κοινό ανιχνευτή ταλέντων. Ο Αύγουστος όμως ψάχνει κάτι πραγματικά ξεχωριστό. Μετριότητες, παιδιά, αδύναμοι χαρακτήρες. Όλα περνούσαν μέσα από σκάνερ εκείνη τη στιγμή.

Σε κάποια στιγμή ένας αργοπορημένος πιτσιρικάς πήδηξε τον φράχτη. Το ελαφίσιο περπάτημά του και τα παιχνιδιάρικα κοτσιδάκια του αποκάλυπταν έναν μελλοντικά αδύναμο και χωρίς τσαγανό ποδοσφαιριστή αρκετά ωραιοπαθή και χωρίς σύντομη ημερομηνία ωρίμανσης. Όταν άρχισε μάλιστα να παρακαλάει τον μεγαλόσωμο αρχηγό της παρέας προκειμένου να μπει να παίξει ο Αύγουστος εκνευρίστηκε με τον εαυτό του που προς στιγμήν νόμιζε ότι βρήκε τον άνθρωπό του νιώθοντας παράλληλα οίκτο για το παιδί που δεν επρόκειτο να επιβιώσει στις σκληρές συνθήκες της γειτονιάς.

Μετά από μισή ώρα ο Αύγουστος είχε γίνει πραγματικά νευρωτικός. Ο πανικός του χτύπαγε την πόρτα μιας και ποτέ στο παρελθόν δεν είχε αργήσει τόσο να βρει τον άνθρωπο του. Εντωμεταξύ ο μικρός θλιβερός μυξιάρης συνέχιζε να τραβάει τη φανέλα του βουβαλιού, που πλέον είχε μοιράσει κλωτσιές και καρπαζιές σε όλα τα κακόμοιρα παιδιά που σταμάτησαν να προσπαθούν να του πάρουν την μπάλα, προκειμένου να τον βάλει και αυτόν να παίξει έστω και για πέντε λεπτά. Μόλις σκόραρε άλλο ένα γκολ για την ομάδα του ο βούβαλος άρπαξε από τον λαιμό τον κοντό μπαλαδόρο συμπαίκτη του και τον πέταξε έξω από το «γήπεδο» σχεδόν πάνω στην πόρτα του σχολείου πίσω από την οποία ο Ιγκνάσεβιτς γούρλωνε τα μάτια του με αγωνία για να βρει το αντικείμενο του ταξιδιού του. Ο βούβαλος έκανε μια κίνηση πρόσκλησης με τα κουπιά που είχε για χέρια και ο μικρός θλιβερός μυξιάρης μπήκε για μερικά λεπτά δόξας πριν τους μαζέψει η αστυνομία της περιοχής. Αυτό θα γινόταν μόλις τελείωνε την είσπραξη των «φόρων» από τους κατοίκους. Το παιχνίδι συνεχίστηκε και ο μικρός τράβηξε αμέσως την προσοχή όλων. Δυνατό και ταυτόχρονα πολύ πιο ταχύ απ'όλους τους άλλους τρέξιμο. Οι ώμοι του όρθιοι να προτάσσουν το φουσκωμένο του στήθος, η ισορροπία του σώματος του αρκετή για να πετάξει οποιονδήποτε αντίπαλο ένα μέτρο μακριά και λεπτά μακριά πόδια που αγκάλιαζαν σαν πλοκάμια την μπάλα. Ήταν προφανές ότι ο μικρός μυξιάρης με τα μεγάλα μάτια και τις ακτινωτές βλεφαρίδες ήταν ο Chipita.

Αφού αναστέναξε βαθιά ο ανακουφισμένος Αύγουστος ετοίμασε τα διαπραγματευτικά του χαρτιά για να μετατρέψει άλλον έναν μικρό και φτωχό χλεμπονιάρη σε παγκόσμιο σταρ.
Η ώρα είχε περάσει αρκετά και οι σειρήνες της αστυνομίας ακούγονταν από τον επόμενο δρόμο. Οι μικροί άρχισαν να τρέχουν πανικόβλητοι ακριβώς όπως τρέχουν τα μυρμήγκια όταν τα παιδιά βάζουν φωτιά στις φωλιές τους. Ο βούβαλος άρχισε να κυνηγάει τον Chipita για να του πάρει τη μπάλα και να φύγει στο σπίτι του. Ο μικρός, θρασύς όμως, αντί να παρατήσει τη μπάλα και ν'αρχίσει να τρέχει όχι μόνο δεν φοβήθηκε την εφόρμηση του μικρού ταύρου αλλά αφού πάτησε τη μπάλα έριξε μια απότομη και ξαφνική γροθιά με το αριστερό του χέρι στην ευαίσθητη περιοχή του βούβαλου. Μέχρι να διπλωθεί στα δύο αυτός που του επιτέθηκε ο Chipita ήδη είχε αρπάξει τη μπάλα και έτρεχε να πηδήξει την καγκελόπορτα του σχολείου. Ο Αύγουστος είχε αρχίσει να αναστατώνεται και αυτή η επίδειξη θάρρους του μικρού τον είχε εντυπωσιάσει. Αφού έδωσε μια απότομη εντολή στον έναν από τους πέντε φουσκωτούς να αρπάξει τον Chipita από τις κοτσίδες του έψαξε μέσα στο παντελόνι του ένα σακουλάκι και στη συνέχεια έβγαλε το σακάκι και το πέταξε στα μούτρα ενός άλλου σωματοφύλακα. Ο Chipita οδύρονταν χειρότερα και από την επερχόμενη σειρήνα πριν τον κουτρουβαλιάσουν μέσα στα μπεζ καθίσματα του αυτοκινήτου. Ο Ιγκνάσεβιτς μπήκε αποφασισμένος στο αυτοκίνητο και του είπε στην διάλεκτο Chewa μέσω ενός από τους πέντε σωματοφύλακες που μετέφραζε με μια ικανοποίηση για την επιλογή του ως μεταφραστής. «Αν δεν κάτσεις ήσυχος και δεν έρθεις μαζί μας θα σε αφήσω να ενηλικιωθείς στις φυλακές της περιοχής». Οι σειρήνες πλησίαζαν αλλά ο μικρός μέσα σε κλάματα και υστερίες ούρλιαζε πως θέλει να γυρίσει σπίτι. Ο Ιγκνάσεβιτς δεν είπε κάτι παραπάνω και περίμενε υπομονετικά να φτάσει η αστυνομία. Όσο πλησίαζαν οι σειρήνες τόσο μεγάλωνε ο λυγμός του μικρού. Τα περιπολικά πάρκαραν ακριβώς μπροστά στο αμάξι του Ιγκνάσεβιτς και στο εμετικό πράσινο χρώμα αναβόσβηνε το κίτρινο της σειρήνας. Ο Αύγουστος βγήκε από το αυτοκίνητο και το πρόσωπο του είχε το πιο γαλήνιο βλέμμα που θα μπορούσε να έχει άνθρωπος. Αφού επικοινώνησε για λίγο μέσω του νέου του μεταφραστή με τον πιο αγριωπό αστυνομικό, που έφτασε εκεί με πρόθεση να συλλάβει τα παιδιά που είχαν καταπατήσει το κτίριο, του έδωσε το φακελάκι που είχε βγάλει νωρίτερα από την τσέπη του παντελονιού του. Ο Chipita τους είδε για λίγο ακόμα να μιλούν και να χασκογελάνε. Ξαφνικά ο αστυνομικός μπήκε με φόρα μέσα στο αυτοκίνητο. Αφού έριξε δυο τρεις σφαλιάρες στον Chipita (μπορεί να ήταν και τέσσερεις, έτσι κι αλλιώς ο Αύγουστος κοιτούσε αλλού και σκεφτόταν την επόμενή του κίνηση) του τράβηξε την κοτσίδα και τον έφερε κοντά στο πρόσωπο του. Τότε του μίλησε για κάποια δευτερόλεπτα και αφού του έριξε άλλη μια σφαλιάρα βγήκε ξανά έξω από το αυτοκίνητο. Ο μικρός άρχισε να κλαίει ακόμα περισσότερο και ο Αύγουστος επέστρεψε στη θέση δίπλα του. Οι τρεις άνδρες έμειναν έξω και βοήθησαν τους αστυνομικούς να βρουν τα υπόλοιπα παιδιά που το έσκασαν. Μεταξύ τους και ο μεταφραστής που δεν έδειχνε καθόλου ικανοποιημένος από την εξουσία που γλίστρησε μέσα από τα χέρια του. Οι υπόλοιποι δύο μπήκαν μέσα στο αυτοκίνητο και περίμεναν εντολές. Ο Ιγκνάσεβιτς τους είπε να τους πάνε στο ξενοδοχείο που βρίσκεται στην πιο τουριστική πλευρά της πόλης και κοντά στην πρωτεύουσα.

Είχε νυχτώσει για τα καλά. Ο Chipita δεν είχε άλλο να κλάψει και για το μόνο που ανησυχούσε ήταν η μάνα του στο σπίτι όσο άσχημα και αν του είχε φερθεί πριν μερικά χρόνια. Έτσι και αλλιώς για το καλό του το έκανε.
Ο Ιγκνάσεβιτς είχε ήδη περάσει αρκετή ώρα στο μπάνιο. Παρά τα 48 του χρόνια συνεχίζει να ντρέπεται για κάποια πράγματα και να καταφεύγει στο μπάνιο για να κρυφτεί. Ο Chipita περίμενε μαζεμένος στην καρέκλα του και αναρωτιόταν αν ο αστυνομικός έλεγε αλήθεια ότι αν δεν συνεργαστεί θα πειράξουν την μάνα του.

Αργά αργά η πόρτα του μπάνιου του πολυτελούς (τηρουμένων των αναλογιών) ξενοδοχείου άνοιξε. Ο Αύγουστος Ιγκνάσεβιτς ήταν ξυπόλυτος μέσα σε ένα χνουδωτό μπουρνούζι. Τα μαλλιά του ήταν φρεσκολουσμένα και οι κόρες των ματιών του διεσταλμένες. Στο χέρι του κράταγε ένα ζευγάρι χειροπέδες και ένα κερί. Πέταξε τις χειροπέδες στο κρεβάτι και άνοιξε τη βαλίτσα του. Από μέσα έβγαλε έναν αναπτήρα και ένα μακρύ και χοντρό αντικείμενο σαν ρόπαλο που ο Chipita δεν είχε ξαναδεί. Ήταν μαύρο και λύγιζε πότε αριστερά και πότε δεξιά όταν ο Αύγουστος περπάταγε με αυτό στο χέρι του. Διέσχισε όλο το δωμάτιο και τελικά κάθησε στο κρεβάτι μπροστά του. Κοίταξε τον Chipita χαμηλά στο σορτσάκι του και άφησε το μπουρνούζι να λυθεί και να ανοίξει μπροστά του. Ο Ιγκνάσεβιτς φορούσε ένα κόκκινο σουτιέν και ένα εξίσου κόκκινο κάτω εσώρουχο. «Άνοιξε το συρτάρι στα αριστερά σου» είπε ήρεμα ο Αύγουστος. Τα πόδια του μικρού άρχισαν να τρέμουν. Άνοιξε διστακτικά το συρτάρι και βρήκε μια ζώνη και δύο βραχιόλια με καρφιά.

Ο Ιγκνάσεβιτς συνέχισε χωρίς να διακόψει μιλώντας σαν να έχει πει τα παρακάτω λόγια δεκάδες φορές. «Αν γδυθείς και φορέσεις αυτά που βρίσκονται στο συρτάρι θα έχεις μια ζωή που όλοι έχουν ονειρευτεί. Η μάνα σου κι εσύ θα ζήσετε στις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και με τα λεφτά που θα βγάλεις θα μπορείς να αγοράσεις ολόκληρη την πατρίδα σου. Θα πηγαίνεις με όποιες και με όσες γυναίκες θέλεις και κυρίως θα είσαι ο μεγαλύτερος ήρωας που βγήκε ποτέ από το Malawi. Εγώ θα βρίσκομαι για πάντα δίπλα σου αρκεί να είσαι πιστός σε εμένα και να κάνεις ότι σου λέω. Γδύσου τελείως τώρα, φόρεσε μόνο αυτά εκεί και μετά έλα κοντά μου.»

Ο Chipita έμεινε για λίγο παγωμένος. Ξαφνικά άνοιξε το στόμα και άρχισε τα αναφιλητά ενώ άρχισε να κατεβάζει το σορτσάκι του. Ο Ιγκνάσεβιτς ημέρεψε και ήξερε πως από εδώ και πέρα όλα θα έπαιρναν τον φυσιολογικό τους δρόμο. Το μόνο που σκεφτόταν ήταν το σοκολατένιο σώμα και τον ανδρισμό του μικρού που δεν είχε δοκιμαστεί μέχρι τότε. Τα μάτια του πλέον ήταν έτοιμα να πεταχτούν στον απέναντι τοίχο όταν είδε το κουρέλι που υπήρχε κάτω από το σορτσάκι του μικρού. Η ανυπομονησία του πλέον ήταν ανυπόφορη. Ο μικρός έκλαιγε όλο και πιο δυνατά αλλά αυτό δεν ήταν πρόβλημα. Κανείς από το ξενοδοχείο δεν ήταν διατεθειμένος να τους ενοχλήσει. Όταν έβαλε τα χέρια του στο κουρέλι για να απαλλαγεί και από αυτό ο Ιγκνάσεβιτς του φώναξε «ΟΧΙ ΑΚΟΜΑ! Βγάλε πρώτα τη μπλούζα σου!».

Τότε τα χέρια του μικρού Chipita σήκωσαν τρομαγμένα αλλά και διστακτικά την μπλούζα του αποκαλύπτοντας ένα περίεργο θέαμα. Στο ύψος του κοκκαλιάρικου στέρνου του υπήρχαν δύο μεγάλες ουλές που φαίνονταν να είχαν γίνει τα τελευταία δύο-τρία χρόνια. Ο Ιγκνάσεβιτς δεν αποθαρρύνθηκε. «Κατέβασέ και το άλλο τώρα».

Ο μικρός έκλαιγε πλέον όσο πιο πολύ μπορούσε και ταυτόχρονα κοίταγε διερευνητικά την πόρτα. Ο Ιγκνάσεβιτς φώναξε πλέον απελπισμένα «ΑΝΤΕ ΛΟΙΠΟΝ!!» και τότε το κουρέλι κατέβηκε στους αστραγάλους του μικρού. Εκεί που θα έπρεπε να υπάρχει όμως το εφηβικό του πέος στη θέση εκείνη υπήρχε ένα εφηβικό αιδοίο που προλογίζονταν από ένα τριγωνικό εφηβαίο.
Ο Ιγκνάσεβιτς τίναξε πίσω το κεφάλι του σα να έφαγε καρπαζιά από τον μικρό βούβαλο. Ταυτόχρονα το δωμάτιο άρχισε να γυρίζει και προς στιγμήν ήταν σίγουρος πως έχασε την όραση του. Ένα βίαιο κύμα εμετού πετάχτηκε μπροστά στο κρεβάτι. Η μικρή Chipita περίμενε το ξάφνιασμα αλλά όχι μια τόσο ακραία αντίδραση. Σήκωσε γρήγορα το σορτσάκι της και άρπαξε τη μπλούζα της τρέχοντας προς την πόρτα. Η πόρτα ήταν ξεκλείδωτη και έξω από αυτήν κανείς να την σταματήσει. Την έκλεισε όσο πιο δυνατά μπορούσε νομίζοντας ότι θα δυσκολέψει τον Ιγκνάσεβιτς αν επιχειρούσε να την κυνηγήσει και τρέχοντας με όλη της την ζωή στην σκάλα και έπειτα στην έξοδο προσπέρασε την καφετέρια του ξενοδοχείου. Οι δύο άντρες της ασφάλειας βρίσκονταν αρκετά μακριά από το ξενοδοχείο κάπου όπου θα χαίρονταν τα λεφτά που πήραν πρώτα από τον Αύγουστο και μετά από τον ανώνυμο βραχύβιο εργοδότη τους. Η μικρή είχε φορέσει πια την μπλούζα της και άνοιγε την εξωτερική πόρτα του ξενοδοχείου. Όταν είχε βγει στο δρόμο τρέχοντας για το σπίτι της ο Ιγκνάσεβιτς έπεφτε λιπόθυμος χτυπώντας το κεφάλι του στο ξύλο του κρεβατιού καθώς συνειδητοποιούσε το μέγεθος της προδοσίας βλέποντας το γυάλινο σπίτι που ζούσε μέχρι τότε να ραγίζει μπροστά του.

Το επόμενο πρωί ξύπνησε μέσα στον εμετό του και τα αίματα από το κεφάλι του. Η όρασή του είχε επανέλθει αλλά το μόνο που ήθελε ήταν να φύγει από αυτήν την καταραμένη χώρα. Η προδοσία στριφογύριζε στο κεφάλι του και ένιωθε το χαλί να τραβιέται κάτω από τα πόδια του. Αυτός που του έδινε τις ζωτικές πληροφορίες βρήκε καινούργιο εργοδότη και η Chipita ήταν ο τρόπος του πληροφοριοδότη να τονίσει αυτή την αλλαγή στάσης. Το μέλλον του έμοιαζε αβέβαιο πλέον και για πρώτη φορά άρχισε να σκέφτεται πως θα μπορούσε να εξαφανιστεί τελείως από τον χάρτη. Όποιος είχε την δύναμη να τον εξευτελίσει με αυτόν τον τρόπο σίγουρα θα μπορούσε να του κάνει πολύ χειρότερα. Όταν κατέβηκε μαζί με τις βαλίτσες του στην είσοδο δεν υπήρχε κανείς και τίποτα να τον υποδεχτεί.

Τρομοκρατημένος, κάλεσε αυτοκίνητο μέσω της reception και παρότι είχε να αντιμετωπίσει τα πρωτόγνωρα εχθρικά βλέμματα του υπεύθυνου κατάφερε να παραμείνει σχετικά ψύχραιμος, πέρα από κάποιες φορές που του έπεφτε η βαλίτσα καθώς ένιωθε αδύναμο το χέρι του, δεχόμενος τελικά το αυτοκίνητο με ανακούφιση.
Η αναμονή στο αεροδρόμιο ήταν βασανιστική και με το ζόρι απέφυγε την λιποθυμία στα βρώμικα βλέμματα που δεν ήταν δεκτικά στην ξενική του φάτσα. Είχε βραδιάσει πλέον και το αεροπλάνο απογειωνόταν. Όταν η Chipita απολάμβανε την γκρίνια και την ανησυχία της μαμάς της για την χθεσινή εξαφάνιση, ο Αύγουστος κοιτούσε με ένα πρωτόγνωρα απελπισμένο βλέμμα από το παράθυρο. Προσπαθώντας να σκεφτεί αν η εταιρεία με την οποία πέταγε ήταν από αυτές που θεωρούνται πιο επικίνδυνες σύμφωνα με μια οδηγία που βγήκε πρόσφατα ταυτόχρονα δεν μπορούσε να ξεκολλήσει το μυαλό του από ένα τραγούδι που έλεγε πως πρέπει να εξαφανιστεί πλήρως και να μην ξαναβρεθεί ποτέ.

Tweet