Διπλή επίθεση εξαπέλυσε σε διάστημα λίγων μηνών ο νεόκοπος Julian Lynch από το Wisconsin. Ως απόφοιτος της Μουσικολογίας αποφάσισε να κάνει πράξη την θεωρία και να βγάλει δύο (!) προσωπικούς δίσκους με τους τίτλους Orange You Glad και Mare. To Orange You Glad ήταν ο πρώτος δίσκος, που κυκλοφόρησε στα τέλη του 2009, ενώ το Mare κυκλοφορεί φέτος, σε λίγες μέρες για την ακρίβεια.Και τα δύο άλμπουμ είναι χτισμένα σε lo-fi θεμέλια με τον ήχο να μοιάζει σα να ακούγεται από το υπόγειο του περίεργου γείτονα. Αυτός ο περίεργος γείτονας έχει επιρροές από απαλή jazz, ανατολικής υφής αυτοσχεδιασμούς και για φωνή ένα νιαούρισμα φτιάχνοντας ένα μίγμα που μοιάζει με τις ηχογραφήσεις του Tim Buckley.
Ο Julian Lynch λατρεύει να δίνει χώρο στις νότες του και επίσης λατρεύει τις κιθάρες που κάνουν wah wah, το κλαρινέτο (όχι αυτό που εννοούσε ο Τάσος Μπουγάς), τα ξυλόφωνα και γενικά όλους τους παράξενους και όχι συχνά χρησιμοποιημένους ήχους φτιάχνοντας πολύ χλωμές αλλά πλούσιες παλέτες. Δεν ζητάει τη συνεχή και αμέριστη προσοχή σου αλλά περισσότερο πετάει ιδέες στον αέρα αφήνοντάς σε να τις αναλύσεις. Γι’ αυτό ακριβώς δεν μπορείς να ξεχωρίσεις εύκολα τα κομμάτια τα οποία δεν έχουν δεδομένη την ύπαρξή τους, ούτε κρέμονται το ένα από το άλλο, αλλά αλήθεια είναι πως ούτε μόνα τους θα μπορούσαν να επιβιώσουν.
Αυτό συμβαίνει περισσότερο στο noir Orange You Glad. Τα "Winterer One" και "Winterer Two" είναι δασκαλεμένα από τις διακριτικές μελωδίες, πίσω από τα beat, του Aphex Twin, το "Rancher" είναι ένα νηφάλιο άκουσμα που θυμίζει εκείνη τη στιγμή που έχεις βγει από τη θάλασσα και στεγνώνεις βλέποντας τον ήλιο να αργοπνίγεται στο πέλαγος, το "Mercury" έχει τις ανατολίτικες επιρροές που είπαμε ενώ άνετα θα μπορούσε να βγει κάτω από την επωνυμία της Prestige.
Το φετινό Mare είναι κάπως διαφορετικό και απρόσωπο. Τα ηχητικό τοπίο μοιάζει να μεταφέρεται στο διάστημα και η ψυχεδέλεια χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της από την έλλειψη βαρύτητας. Το "Just Enough" έχει κάτι από Nusrat Fateh Ali Khan, το "A Day at the Racetrack" πάει πέρα δώθε παρακολουθώντας μια ήρεμη καλοκαιρινή μέρα, το "Ruth My Sister" είναι μια αξιολάτρευτη (θαμμένη κάτω από την παραγωγή) dream pop ενώ ίσως το καλύτερο μουσικό σημείο του δίσκου, το "Mare", χαρακτηρίζεται από τα ακατάληπτα ανεβοκατεβάσματα της φωνής του Lynch με μια πολύ όμορφη μελωδία να τρέχει από πίσω και να ολοκληρώνεται σαν supernova που σκάει και θρυμματίζεται ξανά πίσω στον σωρό της μουσικής που αρχίζει και αποκτά διαστάσεις πλανήτη.
Όπως όμως σε όλα τα σκουπίδια μπορείς να βρεις κάτι χρήσιμο, έτσι και τέτοια άλμπουμ μας υπενθυμίζουν ότι αξίζει να συνεχίζουμε το ψάξιμο σε έναν αχανή πλέον μουσικό κόσμο.
Julian Lynch - "Rancher" από το Orange You Glad
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου