Από το Α ως το Ω (μια μικρή εισαγωγή)

Και μόνο η πρόταση «Φως των Σπορ» (κοινώς «Φωσάρα») μας ξυπνάει όμορφες μνήμες και μας μεταφέρει σε μια άλλη εποχή. Εξάλλου και η εφημερίδα Φως των Σπορ άνηκε σε άλλες εποχές. Εποχές που υπήρχαν φίλαθλοι και οι δημοσιογράφοι έκαναν ρεπορτάζ δια ζώσης χωρίς να υπερηφανεύονται για την οπαδική τους ταυτότητα.

Παρένθεση. Καθηγητής Χημείας στην τάξη -και για όλο το Λύκειο- του mr.grieves ήταν ένας κλασσικός ιδιόρρυθμος τρόφιμος των Θετικών Επιστημών. Ήταν καλός στη δουλειά του και είχε το ταλέντο της μεταδοτικότητας των γνώσεων. Παράλληλα ήταν ένα -όπως θα λέγαμε σήμερα- troll που μας μιλούσε με τσεκουράτη γλώσσα. Το πιο χαρακτηριστικό που θυμάμαι από εκείνον ήταν ένας σχολιασμός στις ενδυματολογικές επιλογές των εφήβων μαθητών. Και πιο συγκεκριμένα των χαμηλών γιακάδων. Τριγύριζε στην έδρα σα να κάνει stand up comedy και μας έλεγε «Βλέπεις την άλλη με τον γκόμενο αγκαλιά και έχει μια πιπιλιά ΝΑ στον λαιμό. Έχει κατεβάσει τη μπλούζα της για να φαίνεται περισσότερο ο λαιμός της και να τη βλέπουν οι υπόλοιποι, σα να τους λέει «ΝΑ ΚΟΙΤΑΧΤΕ, ΠΗΔΙΟΜΑΣΤΕ!» φορώντας ένα πονηρό χαμογελάκι που θα ζήλευε και ο Τζίμης Πανούσης. Κλείνει παρένθεση.

Αυτό που περιέγραφε ο καλός αυτός καθηγητής Χημείας είναι αυτό που κάνουν οι σημερινοί θλιβεροί δημοσιογραφίσκοι, ειδικότερα στην εποχή της κρίσης και ειδικότερα στον αθλητισμό που εκ των πραγμάτων είναι από τα χόμπι, άρα και λιγότερο σημαντικά, της ζωής. «ΕΓΩ ΤΑ ΠΑΙΡΝΩ ΑΠ' ΑΥΤΟΝ», «ΕΜΕΝΑ ΟΜΩΣ Ο ΝΤΑΒΑΤΖΗΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΚΑΙ ΘΑ ΠΟΛΕΜΗΣΩ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΝΤΑΒΑΤΖΗ».

Η Φωσάρα λοιπόν άνηκε σε άλλη εποχή. Προφανώς Ολυμπιακή εφημερίδα (αλλιώς δεν θα την ξε-κοκκάλιζε (σ'αγαπάμε Πρόεδρε) ο mr.grieves) που όμως έθετε τα πράγματα στη σωστή τους βάση. Αυτή η ισορροπία που κατάφερνε την έφερνε σε ακόμα μεγαλύτερη αντίθεση με τον εσμό των σφουγγοκωλάριων που άρχιζε να κατακλύζει τα μέσα. Με το Φως πρωτίστως διάβαζες και μετά εξέφραζες γνώμη. 

Πού θέλω να καταλήξω με αυτή την αποθέωση όμως της Φωσάρας; Ίσως ο πιο ιδιαίτερος αρθρογράφος απ΄όλη την ομάδα ήταν ο Φαίδωνας Κωνσταντουδάκης. Τόσο ιδιαίτερος που σύντομα συνειδητοποίησα ότι υποστήριζε την ΑΕΚ. Παρ'όλ'αυτά είχε μια στήλη -που πρέπει να υπήρχε από την εποχή της εκστρατείας στον Σαγγάριο- με τίτλο «Από το Α ως το Ω» σε μια κατά τα άλλα Ολυμπιακότατη εφημερίδα. Εντάξει, προφανώς υπεύθυνος γι'αυτό ήταν ο θρυλικός εκδότης της εφημερίδας Θόδωρος Νικολαΐδης. Και πάλι όμως, ήταν μια υπέρβαση που στη συνέχεια έγινε παράδοση.

Άλλωστε το Φως βασίστηκε σε παραδόσεις. Έθεσε τους δικούς του κανόνες που αποδείχτηκαν διαχρονικοί και ας ήταν παλαιολιθικό από γραφιστικής και χρηστικής απόψεως. Και πως να μην ήταν διαχρονικοί; Ένα ζεστό πρωϊνό του Ιουλίου στα τέλη της δεκαετίας του  '90 ο mr.grieves έβαλε τα παγάκια στο αναψυκτικό του και ανέβηκε στην ταράτσα (που αργότερα θα γινόταν αυθαίρετο κτίσμα και ακόμα αργότερα θα τακτοποιούνταν με τον 4178), κάθισε στην πλαστική καρέκλα αγορασμένη από τους γύφτους (τότε τους λέγαμε με την politically incorrect ονομασία τους) και άπλωσε την Φωσάρα για να ξε-κοκκαλίσει (Πρόεδρε είσαι ο πατερούλης μας) το ρεπορτάζ του Κώστα Νικολακόπουλου. Τότε σκέφτηκε τον πατέρα του να διαβάζει την Φωσάρα κατά τη διάρκεια της Χούντας και από μέσα να κρύβει την Αυγή. Και μετά σκέφτηκε τον παππού του να διαβάζει τη Φωσάρα στο διάλειμμά του, απ' όταν έριχνε τα μπετά στο οικόπεδο που είχε καταπατήσει για να χτιστεί στο μέλλον αυτή η τριώροφη πολυκατοικία στης οποίας την ταράτσα έμελλε να κάνει ηλιοθεραπεία ο εγγονός του.

Αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της διαχρονικότητας λοιπόν ήταν η στήλη του Φαίδωνα Κωνσταντουδάκη «Από το Α ως το Ω» που ήταν απ' όλες τις απόψεις ένα καταπληκτικό επίτευγμα. Σχεδόν από τις μέρες που ο Μιλτιάδης Γουλιμής έφαγε την έδρα του Χαριλάου Τρικούπη, σε καθημερινή βάση ο Φαίδωνας Κωνσταντουδάκης σχολίαζε την αθλητική και όχι μόνο επικαιρότητα σε 24 παραγράφους που ξεκινούσαν η κάθε μια από το αντίστοιχο γράμμα της αλφαβήτου. Πραγματικά απίστευτο κατόρθωμα.

Με θλίψη μάθαμε ότι πριν ένα-δύο χρόνια ο Κωνσταντουδάκης διέκοψε τη συνεργασία του με τη Φωσάρα. Ίσως έπαιξε ρόλο ο θάνατος του εκδότη και ιδρυτή Θόδωρου Νικολαΐδη. Σημασία έχει ότι τελευταία φορά που είδαμε τη στήλη είχε μεταφερθεί στο διαδίκτυο. Ακόμη περισσότερη θλίψη νιώσαμε όταν ακούσαμε ότι ο άνθρωπος είχε πρόσφατα κάποιο σοβαρό πρόβλημα υγείας με αποτέλεσμα να κινδυνεύσει η ζωή του. 

Προς τιμήν του λοιπόν η επόμενή μας ανάρτηση θα είναι στα πρότυπα του θρυλικού «Από το Α ως το Ω», προφανώς όμως με μουσική θεματολογία (σε ένα μεγάλο ποσοστό τουλάχιστον).

Tweet

If you can go through day to day without the fear of violence/ Count that up

Τα δύο αδέλφια, από το Sunderland (κρατήστε το αυτό), με μια εναλλαγή δύο-τριών νοτών βρίσκουν τη μαγεία στην απλότητα. Το "Count it Up" από τον καινούργιο τους δίσκο είναι ένα earworm, όπως θα έλεγαν και στην πατρίδα τους, με επιρροές βαριών '80s και συνθετικής ποπ που αν ήταν λίγο πιο συνθετική θα δούλευε σε εργοστάσιο ρούχων σε κάποιο φτωχό χωριό της Κίνας (κρατήστε το και αυτό) και πλαστικών drums με πολύ ανεβασμένη ένταση στο μιξάρισμα.

Πίσω από το κομμάτι κρύβονται οι αληθινοί στίχοι του David Brewis που το ξεχωρίζουν από τον σωρό των απλά καλών ραδιοφωνικών τραγουδιών. Επηρεασμένος από το Βrexit, ο Brewis αναρωτιέται τι πήγε στραβά στην ιδιαίτερη πατρίδα του το Sunderland που ήταν από τις πρώτες με μεγάλη και ευρεία νίκη του Leave. Προσεγγίζει το θέμα χωρίς τον σνομπισμό του οποίου συχνά πέφτει θύμα η σπουδαγμένη μεσαία τάξη προς το φτωχότερο εργατικό παραγωγικό δυναμικό (εδώ κολλάει το φτωχό χωριό της Κίνας), αλλά με ειλικρινή τρυφερότητα και απογοήτευση που σου βυθίζει το στομάχι. Συναισθήματα που έχουμε αισθανθεί πολλές φορές κι εμείς τα τελευταία χρόνια με την περίφημη κρίση στον καιρό των μνημονίων, είτε πράσινων, είτε μπλε, είτε ροζ.

Είναι το συναίσθημα που ξαφνικά κοιτάς γύρω σου και αναρωτιέσαι «Πότε γέμισε η γειτονιά μου με φασίστες;» ή διαπιστώνεις «Η ευαισθησία μας, η ανθρωπιά μας και η περίφημη ελληνική φιλοξενία εξαντλούνται τη στιγμή που αρχίζει να αδυνατίζει το πορτοφόλι». Όχι, στην Ελλάδα δεν θα σου δώσει κάποιος χείρα βοηθείας στη μέση του δρόμου για να δει αν είσαι καλά. Ή τελοσπάντων δεν είναι πιθανότερο να συμβεί κάτι τέτοιο απ' ότι σε άλλες χώρες.

Αυτό το σοκ της συνειδητοποίησης περιγράφουν οι Field Music που στο συγκεκριμένο κομμάτι απαριθμούν τους λόγους που θα έπρεπε να είμαστε ευγνώμονες για τη ζωή μας εν έτει 2018. Όμως στην αδιαμφισβήτητη άνοδο του βιοτικού μας επιπέδου και του προσδόκιμου ζωής ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξεως εμείς απαντάμε με Brexit, Donald Trump, Nigel Farage, ακροδεξιά και Πάνο Καμμένο and friends. Κοινώς παίρνουμε το κεφάλι της προόδου, το κοπανάμε στη λεκάνη και στη συνέχεια την κατουράμε λιπόθυμη όπως θα έλεγε και κάποιος δημοσιογράφος.

(Μπαμπάς Brewis: Πάρτε τη μπατανόβουρτσα να βάψετε κανά σπίτι γιατί με αυτά τα μπλιμπλίκια θα κάνετε το σκατό σας παξιμάδι)

Tweet

It’s tough to become a grown up/ Put it off while you can

Το τρίμηνο που μας πέρασε εμφανίστηκαν όχι μία, όχι δύο αλλά τρεις κυκλοφορίες από μια μπάντα που «ενηλικιώθηκε» πια συμπληρώνοντας 20 και πλέον χρόνια καριέρας. Οι Σκωτσέζοι Belle and Sebastian - η παρέα του Stuart Murdoch- για τη συνέχεια του εξωστρεφούς Girls in Peacetime... του 2015 επέλεξαν να μας προσφέρουν τρία διαφορετικά EP για όλα τα γούστα των φιλάθλων που τους υποστηρίζουν. Μέσα σε αυτά τα μίνι άλμπουμς, που πρόσφατα κυκλοφόρησαν ως ένα με τίτλο How to Solve Our Human Problems, parts 1 - 3, παρουσιάζουν μια επιλογή τραγουδιών που πατάει στις γνωστές συχνότητές τους.

Είναι ακόμα αυτοί οι ρομαντικοί τύποι που ονειροπολούν μέρα μεσημέρι και γίνονται ένα με το φόντο. Αυτή τη φορά όμως οι πένες τους καπνίζουν από τη μάχη της συνειδητοποίησης του χρόνου που έρχεται και φεύγει. Το βασισμένο στο όμποε και ήδη κλασσικό "I'll Be Your Pilot" είναι ένα εσωστρεφές κομμάτι που το διαπνέει ένας αέρας ξεπεσμένης αριστοκρατίας. "Grabbing for what is owed you/ Crying for what is gone/ Playing the game to look and feel and think the same/ As your next child" γράφει ο Stuart Murdoch σαν άλλος Exupéry.

Η χαμένη αθωότητα και η ενηλικίωση του πάλαι ποτέ twee-pop φαίνεται και σε άλλα σημεία, όπως στο "We Were Beautiful". Εδώ, όπως παλιά, σηκώνονται ντροπαλά από το τραπέζι τους και χορεύουν κουνώντας ελαφρά τους ώμους προσέχοντας να μην ενώσουν τα μάτια τους με αυτό το κορίτσι/αγόρι στο μπαρ της pub. "We were beautiful before this went down/ We were beautiful before the years came/ And turned it upside down/ We were beautiful before we got wise". Ίδιο συναίσθημα, απλώς το αγόρι/κορίτσι έχει μερικές ρυτίδες παραπάνω.

Όμορφη συλλογή τραγουδιών, που μπορεί να μη φτάνει την πρώτη τους συλλογή παλιών και νέων κομματιών (το εξαιρετικό Push Barman to Open Old Wounds) εντούτοις μοιάζουν να ξεπερνάνε το ότι βρέθηκαν από ταπεινά χαμομηλάκια να συγκαταλέγονται πλέον στους μεσήλικες της αγγλικής μουσικής. Μπορεί να μας απογοήτευσαν με τον προηγούμενό τους δίσκο, φαίνεται όμως να κατάλαβαν πως η ζωή ξεκινά στα δεύτερα -άντα.

Από πάνω και από τα αριστερά προς τα δεξιά: Ολική οδοντοστοιχία (μασέλα),
τριχόπτωση, οστεοπόρωση, στυτική δυσλειτουργία, εμμηνόπαυση, καταρράκτης

Tweet