Το 2018 ήταν χρονιά τραγουδιών. Λίγοι δίσκοι σαν σύνολο διατήρησαν μια συνέπεια που μας κράτησε το ενδιαφέρον. Υπήρξαν πολλές καλές στιγμές αλλά έλειπε κάτι που θα τις κόλλαγε για να δημιουργήσει πραγματικά αξιομνημόνευτες εμπειρίες. Μπορεί να δυσκολευτήκαμε ιδιαιτέρως να σταχυολογήσουμε τα άλμπουμ σε σχέση με τις προηγούμενες χρονιές παρόλαυτα βρήκαμε κάμποσα που αξίζουν τη φασουλοσφραγίδα ποιότητας. Ίσως λιγότερα σε σχέση με το '17, το '13, το '09 και σίγουρα πολύ πίσω από τα επικά '16, '11.
Σε ότι αφορά τα κομμάτια φτιάξαμε αρκετά ευκολότερα ένα χορταστικο μουσικό μενού. Το 2018 μας χάρισε μερικά ιδιαίτερως κολλητικά κομμάτια, ό,τι πρέπει για το δικό σας προσωπικό ραδιόφωνο. Αλλά και κάποιες μουσικές στιγμές για τους αλαφροΐσκιωτους που εγγυώμαστε οτι όταν τις ακούν θα βλέπουν νεράϊδες και οπτασίες. Λιγότερες όμως από τις άλλες χρονιές είναι η αλήθεια. Τι μας συνέβη; Γίναμε κυνικοί; Μάλλον τυχαίο θα'ναι.
Τα αγαπημένα μας κομμάτια της χρονιάς σε μια ενδεικτική και υποκειμενική σειρά αξιολόγησης. Το τίμημα για τους καλλιτέχνες που τόλμησαν και μπήκαν σ'αυτή τη λίστα είναι βαρύ και θα καταλάβετε ευθύς αμέσως τι εννοώ.
27. Franz Ferdinand - "Always Ascending"
Θεματικά φέρνει στο νου το "Ένα νερό κυρα Βαγγελιώ". Κυρίως στο σημείο που ζητάει νερό ("bring me water"). Στο ρόλο της παινεμένης η καριέρα των Franz Ferdinand από τα '00s και μετά ("από γκρεμό κυρά Βαγγελιώ από γκρεμό γκρεμίζεται" ενν. η παινεμένη).
26. Belle and Sebastian - "We Were Beautiful"
Αυτοαναφορικό κομμάτι για τους κάποτε όμορφους Belle and Sebastian. Όταν οι πλαστικές αφήνουν μόνο κάποιες θύμισες από τον νεανικό σου εαυτό.
25. Gaz Coombes - "Deep Pockets"
Ο τραγουδιστής των Supergrass παραπονιέται για κάτι που δεν είχε ποτέ (ούτε πρόκειται) αφού οι βαθιές τσέπες είναι χαρακτηριστικό κάποιου άλλου συγκροτήματος που ξεκίνησε και αυτό εκείνη την εποχή από την Οξφόρδη.
24. Karen O - "Yo! My Saint" (feat. Michael Kiwanuka)
Καλή ιδέα Karen O να φωνάξεις για guest έναν καυτό μουσικό της μοδός. Λίγο ακόμα και θα κοντεύαμε να ξεχάσουμε το φωνήεν μετά το Karen. Karen ε; Karen α;
23. Laura Veirs - "Everybody Needs You"
Ότι κάθισαν ας πούμε οι καρχαρίες της δισκογραφικής και είπαν αυτή την ατάκα στην εσωστρεφή folk καλλιτέχνιδα; Δεν το πιστεύω με τίποτα. Στα πλαίσια του «ακούω ό,τι θέλουν να ακούσουν τ'αυτιά μου» σκέφτομαι και'γω να ονομάσω το επόμενο μου κομμάτι "Ο καλύτερος μεταφραστής γαλλικών στην Ελλάδα".
22. Courtney Barnett - "Need a Little Time"
Από την Αυστραλία έρχεται το χίπικο κορίτσι με τα ξέπλεκα μαλλιά. Το γραντζούνισμα της κιθάρας και η βαριεστημένη φωνή της μας κάνει και μας να συμφωνούμε με τους στίχους της "I need a little time out from me".
21. Orielles - "Let Your Dogtooth Grow"
Θα μπορούσε να το έχει γράψει η Lala από τα Teletubbies αν παράταγε ποτέ τη μπάλα και έπιανε την κιθάρα (η Lala με τη μπάλα). Όσο πιο απλό τρίλεπτο ποπ ροκ κομμάτι γίνεται.
20. Anna Calvi - "Don't Beat the Girl Out of My Boy"
Όσες φορές και να κάνεις λογοπαίγνιο με το όνομα της δεν το βαριέσαι ποτέ. Ελάτε τώρα, ξέρετε για τι μιλάω. Άμα Κάλβι. Άμα... Το πιάσατε; χαχααχα
19. La Luz - "Cicada"
Σαφής η έμπνευση από Dick Dale. Το Cicada συγκεκριμένα έχει βουτήξει σε μια κινηματογραφική pulp ατμόσφαιρα που θυμίζει Calexico σε περίπτωση που αναλάμβαναν το soundtrack κάποιας ταινίας του Ταραντίνο. Σε αντίθεση όμως με τον σκηνοθέτη, οι La Luz έχουν όλη τους την καριέρα μπροστά τους.
18. First Aid Kit - "Fireworks"
Περισσότερο νόημα θα έβγαζε να λεγόντουσαν Fireworks και το κομμάτι "First Aid Kit". Τέλοσπαντων. Όπως και να'χει το όνομα του ντουέτου είναι τόσο έξυπνο όσο ένα κουτί πρώτων βοηθειών στο αυτοκίνητο που το μόνο που έχει μέσα είναι ένα ξεραμένο betadine και μια μπουκιά βαμβάκι.
17. Yo La Tengo - "She May She Might"
She May She Might και θα'λεγα τίποτα για τα αρχεία του καράμπελα που κουνιούνται. Καλό θα ήταν κάποτε να έβγαζαν ένα κομμάτι για ανθρώπους που δεν χρειάζονται λίστα για ν'απαριθμήσουν τις -φοβίες που έχουν. Πάω στοίχημα οτι η πρωταγωνίστρια του κομματιού έχει κάτι cool και πρωτότυπο όπως τρυποφοβία.
16. Eels - "The Deconstruction"
Αν αποσυνθέσεις τον Mark O Everett (με απόλυτη σιγουριά το O δεν είναι για το Οργασμός) στο τέλος θα δεις να σου απομένει ένα ζευγάρι γυαλιά και ένα προκάτ μούσι. Που σημαίνει οτι με άλλα τόσα τον ξαναφτιάχνεις.
15..Mitski - "Me and My Husband"
Μόλις 2 λεπτά και 17 δευτερόλεπτα διαρκεί αυτό το χαριτωμένο και παιχνιδιάρικο κομμάτι. Μήπως θέλει να μας πει κάτι για τις επιδόσεις του άντρα της;
14. Interpol - "Stay In Touch"
Οι Interpol... Σαν κάτι μηνύματα από παλιούς πέφτουλες που έχεις αφήσει στο "Διαβάστηκε". Πιθανόν σε λίγα χρόνια να διδάσκονται στα ελληνικά βιβλία μουσικής μαζί με τον Τώνη Μαρούδα, τον Ατίκ και άλλους σύγχρονους μουσικούς.
13. Shame - "Concrete"
Κρίμα που σπατάλησαν καιρό από τη ζωή τους για να ονομάζονται στην πρώτη τους δισκογραφική δουλειά Shame. Είμαστε σίγουροι οτι θα το μετάνιωσαν όλο αυτό. Πόσο μάλλον οταν όσοι ακούνε τ'όνομά τους (αυτοί οι 20-25) θα σκέφτονται τα κόπρανα που πετάγανε στην Cersei στο Kings Landing.
12. tUnE-yArDs -"Look at Your Hands"
Η ερμηνεία της έχει μοναδική ένταση και χροιά. Έστω και αν συνθετικά ο δίσκος της δεν έχει τη δύναμη του προηγούμενου, η γεμάτη φωνή της αρκεί για να μετατρέψει σε ενέργεια ένα background βασικών ρυθμών. Δεν έχω να πω κάτι κακό για την Merrill Garbus. Άντε να πω οτι είναι άσχημη για να μην έχουμε παράπονα από τους υπόλοιπους.
*** Μετά την απαραίτητη κατανάλωση σοκολάτας καραμέλα και έπειτα από απαίτηση της uptight, καθώς είχε ξεφύγει το πράγμα, συνεχίζω πιο ήρεμος ***
11. Field Music - "Count it Up"
Καπιταλισμό δεν μου θέλατε; Φάτε την τώρα. Η ενηλικίωση όταν συνειδητοποιείς πως κάποια πράγματα θα έπρεπε να είναι αυτονόητα αλλά τελικά δεν είναι.
"If you can go through day to day without the fear of violence/ Count that up
If people don't stare at you on the street because of the color of your skin /Count that up
If your body makes some kind of sense to you /Count that up
And use the breath you have left to say something that matters"
10. Janelle Monae - "Make Me Feel"
Διάφορα μας κάνει να αισθανόμαστε η πολυτάλαντη Janelle. Πραγματικά είναι ένα ανδροειδές που παίρνει διάφορες μορφές. Από βασίλισσα της pop, μοντέλο της υψηλής ραπτικής, υπερσεξουαλικό ον μέχρι και οσκαρική ηθοποιός αμα λάχει. Μια μίξη Lady Gaga και Beyonce, απλά με ταλέντο.
9. Genghar - "Carrion"
Δυναμικά με αυτό το εκρηκτικό single μπήκαν στη ζωή μας με τον δεύτερο δίσκο τους οι Άγγλοι που το όνομά τους είναι λογοπαίγνιο με το πόκεμον Gengar. Η δουλειά μου γίνεται από μόνη της όταν διαβάζω κάτι τέτοιες πληροφορίες.
8. Idles - "Samaritans"
Φοβερά hot όνομα (τσσσσ αααα) οι πρωτοπόροι της αναβίωσης (ένα οξύμωρο εδώ πέρα δαγκώνεται για να μην ουρλιάξει) της αγγλικής punk σκηνής που γνωρίζει πιένες τα τελευταία χρόνια. Εδώ σε μια επίθεση στην τοξική αρρενωπότητα. Δεν ξέρω αν θ'αλλάξουν κάτι στον κόσμο αλλά καλό είναι να προσπαθούν να φέρουν ακόμα πιο κοντά ιδρωμένους μουσάτους στα mosh pits.
7. Dungen & Woods - "Jag Ville Va Kvar"
Έχουν αραιώσει πολύ τα τελευταία χρόνια οι αγαπημένοι του blog Dungen. Σ'αυτή τη συνεργασία, με το αναμενόμενο χάσιμο που περιλαμβάνει η παρέα με τους Woods, μας θυμίζουν οτι ακόμα κάνουν διατριβή στη ψυχεδέλεια.
6. Neko Case - "Last Lion of Albion"
Είναι από τις στιγμές που τελειοποίησε το μοντέρνο country rock η Καναδέζα. Εκτός αυτού, ο τίτλος του κομματιού μας θυμίζει πως ούτε το τελευταίο λιοντάρι της Αλβιώνας θα προλάβει να δει κάποιον τίτλο από την Εθνική Αγγλίας.
5. Adrianne Lenker - "Symbol"
Ένα από τα αλαφροΐσκιωτα που λέγαμε στην αρχή. Προτού την μάθει περισσότερος κόσμος με τους δύο δίσκους των Big Thief το 2019, εμείς την γνωρίσαμε από το τρίτο της solo album γιατί είμαστε τσακάλια. Στο Abbyskiss περιέχεται αυτό το διαμαντάκι που θυμίζει αυτά που δίδαξε στον κόσμο ο Nick Drake.
4. Christine and the Queens - "Girlfriend" (feat. Dam-Funk)
Τα keyboard του Dam-Funk είναι unmistakable, που λένε και οι Σάξωνες, και καταφέρνουν να ντύσουν με στρας μία πρώτης κλάσεως pop φωνητική μελωδία. Αποτέλεσμα ένα τέλειο single που αν δεν σε κάνει να κουνηθείς μάλλον έχεις πεθάνει.
3. Lump - "Curse of the Contemporary"
Απροσδόκητη Laura Marling σ'αυτό το project με τον Mike Lindsay. Αν κάτι μας έλειπε από την ταλαντούχα αγγλίδα ήταν η ποικιλία. O ομώνυμος δίσκος και ιδιαιτέρως το βασικό κομμάτι του μας προσφέρουν ακριβώς αυτό. Μια θολούρα και μια ελευθερία σκέψης πολύ πιο έξω από τα όρια της folk που εξασκούσε στην σόλο καριέρα της η δεσποινίς Marling. Όπως εύγλωττα περιγράφει μετά από μια εβδομάδα χρήσης ψυχότροπων ουσιών μέσα στο ινδιάνικο tipi της "We salute the sun because// When the day is done/ We can't believe what we've become/ Something else to pray upon/ And evidently It's just another vanity/ Another something to believe/ The curse of the contemporary".
2. Rolling Blackouts Coastal Fever - "Mainland"
Συγκρότημα από την Αυστραλία που μας συστήνεται με αυτό το πάρα πολύ καλό μελωδικό κιθαριστικό single. Η μεγάλη του διαφορά με τα υπόλοιπα του σωρού, που είναι στο ίδιο στυλ, είναι ο γεμάτος ήχος του και το οτι κανένα δευτερόλεπτο δεν μένει ανεκμετάλλευτο. Θα μπορούσα να το προτείνω, με καλοπροαίρετη διάθεση πάντα, στους Real Estate ως φόρμα μπας και γράψουν κάποια στιγμή δεύτερο κομμάτι μετά τις 80 παραλλαγές του πρώτου.
1. Thom Yorke - "Suspirium"
Ακόμα προσπαθεί να εξηγήσει ο μουσικός από την Οξφόρδη τι συμβαίνει με τον τρελό και μοιραίο χορό της ζωής. Πρώτα με το "Present Tense" του συγκροτήματός του ("This Dance is like a weapon of self defence against the present") και τώρα με το συγκλονιστικό single του soundtrack που ντύνει το όχι ιδιαιτέρως πετυχημένο remake του Suspiria. "This is a waltz/ Thinking about our bodies/ What they mean/ For our salvation" και λίγο αργότερα με τη συνοδεία του παρεξηγημένου και ξεχασμένου στο χρονοντούλαπο (που γράφει απ' έξω Ian Anderson) της μοντέρνας pop/rock/εναλλακτικής μουσικής φλάουτου "All is well, as long as we keep spinning/ here and now dancing behind a wall".
Χορός και ψυχοθεραπεία είναι ένα ταιριαστό ζευγάρι αναμφίβολα. Και δεν είναι απαραίτητο να πρωταγωνιστούν η Jennifer Lawrence, o Bradley Cooper, o Robert de Niro και κάποιοι άλλοι που δεν θυμάμαι (σίγουρος τρόπος το αράδιασμα αστέρων του Χόλυγουντ στο να χτυπήσουν στο google οι λέξεις κλειδιά. Ίσως θα έπρεπε να τα συνοδεύσω με τη λέξη nude). Ένα άλλο ταιριαστό ζευγάρι στην αιωνιότητα είναι ο Thom Yorke και το πιάνο του. Αν ο ηγέτης των Radiohead έχει μπροστά του μια δυνατή σύνθεση, φτιάχνει μια ζεστή, φιλόξενη και ατμοσφαιρική γωνίτσα που κρύβεται προστατευμένη από τον πάγο που υπάρχει γύρω μας απομονώνοντας όλους τους υπόλοιπους, περιττούς ήχους. Είναι ένας αληθινός οδηγός αισιοδοξίας, με την trademark μελαγχολία που έχει ντύσει τις χιλιάδες στιγμές τετ α τετ του ακροατή με τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη.
Μείνετε μαζί μας. Συνεχίζουμε με τους αγαπημένους μας δίσκους της χρονιάς 2018.
15. Cat Power - Wanderer
6 ολόκληρα χρόνια μετά το Sun η ιδιαίτερη Cat Power επιστρέφει με έναν κατά τη γνώμη μας καλύτερο δίσκο, πιο ήπιο, πιο συναισθηματικό και τελικά πιο ουσιαστικό. Ηχογραφήθηκε εν μέσω εντάσεων με την Matador. Παρ'όλ'αυτά, για την υπερευαίσθητη Chan Marshall η οργή της κρύφτηκε με έναν τρόπο πιο διακριτικό σε αντίθεση με τα ενίοτε εκρητικά ξεσπάσματά της στις live εμφανίσεις, όταν κάτι δεν πηγαίνει ακριβώς με τον τρόπο που θέλει. Βρίσκεται σε ώριμη φάση. Να δούμε αν θα διαρκέσει.
(Ακούστε απαραιτήτως: "In your Face", "Stay", "Nothing Really Matters")
Πάντοτε
αποτελεί ευχαρίστηση να τοποθετούμε ντεμπούτα στις λίστες μας. Οι
Αυστραλιανοί ήρθαν με μια πολύ δυναμική πρώτη προσπάθεια, μας χάρισαν
ένα θηρίο για single ("Mainland") και μέσα σε μόλις 35 περίπου λεπτά
ήρθαν, μας τα είπαν τα indie rock τους, τα απολαύσαμε και έφυγαν. Καθαρά
και παστρικά πράγματα.
(Ακούστε απαραιτήτως: "Talking Straight", "Mainland", "The Hammer")
13. Janelle Monae - Dirty Computer
Ok
βρωμοκομπιούτερ μας λέει η Janelle σε ένα δίσκο που περίπου έχει και
μπλέκει τα πάντα. Μέχρι και τα κοάλα δηλαδή (ζητώ συγγνώμη αλλά
έπρεπε). Εκτός οτι μουσικά είναι ο ορισμός της fusion κουζίνας και
ποικιλίας δεν χάνει ποτέ ευκαιρία για τα θαρραλέα της σχόλια προς την
κοινωνία της Αμερικής που καταφέρνει ταυτόχρονα να βρίσκεται 20 χρόνια
μπροστά και 100 χρόνια πίσω. Όπως λέει και στο "Americans" που στάζει
ειρωνεία, "I pledge allegiance to the flag/ Learned the words from my mom and dad/ Cross my heart and I hope to die/ With a big old piece of American pie". Ίσως η πιο γενναία ποπ θεά της γενιάς μας.
(Ακούστε απαραιτήτως: "Crazy Classic Life","Screwed", "Make Me Feel")
12. Duke Garwood & Mark Lanegan - With Animals
Με την συνοδεία ζώων γράφτηκε αυτός ο δίσκος ή μήπως εννοεί επιβιώνοντας ανάμεσα στα ζώα; Όπως και να'χει ο Lanegan, που έχει αποδείξει οτι είναι υπέρμαχος των συνεργασιών (και υποθέτω και των ζώων), βρίσκει άλλον έναν συμπολεμιστή στον μοναχικό του δρόμο. Η δεξιοτεχνία στα μπλουζ της ηλεκτρικής κιθάρας του Duke Garwood ταιριάζει ιδανικά με την φωνή=προσωπικότητα του Lanegan και το δίδυμο ενώνεται ιδανικά θυμίζοντας τις παλιότερες συνεργασίες του τραγουδιστή με τον πολυοργανίστα Mike Johnson. Δεύτερος δίσκος που κάνουν παρέα Garwood και Lanegan και λογικά θα υπάρξει κι άλλος στο μέλλον.
(Ακούστε απαραιτήτως: " Feast to Famine", "Upon Doing Something Wrong", "Desert Song")
11. The Breeders - All Nerve
Συνεχίζουμε τη λίστα με μερικούς ακόμα καλλιτέχνες που εκκολάφθηκαν στα '90s. Και γιατί όχι; Ποτέ δεν είναι αρκετοί. Οι Breeders συμπληρώνουν πια 30 (!) χρόνια παρουσίας. Αυτό δε λέει πολλά βέβαια γιατί έχουν βγάλει μόλις 5 δίσκους, καθώς γεννήθηκαν ως συμπληρωματικό project από τις αδερφές Deal. Οπότε μέχρι τα μέσα των '00s υπήρχαν και οι Pixies στη μέση. Μετά από 10 χρόνια απουσίας ο πέμπτος τους δίσκος είναι μια από τις καλύτερες προσθήκες στην δισκογραφία τους. Το οτι επανήλθε το line-up της εποχής του αριστουργήματος Last Splash λέει πολλά. Δεν έχουν χάσει καθόλου τη δυναμικότητά τους από τότε.
(Ακούστε απαραιτήτως: "All Nerve", "Howl at the Summit", "Blues at the Acropolis")
10. Lump - Lump
Αναφέραμε και νωρίτερα κάποια λίγα για το ενδιαφέρον εναλλακτικό project της Laura Marling. «Και τώρα, ώρα για κάτι διαφορετικό» σκέφτηκε και σε ένα βαθμό πράγματι έτσι είναι. Μελωδική, χαλαρωτική παρατήρηση της σύγχρονης ζωής και κατανάλωσης παρέα με τον ηγέτη του folk, με αναφορές στην ηλεκτρονική μουσική, συγκροτήματος Tungg. Ίσως για πρώτη φορά η αιωνίως νεαρή Laura πατάει σε κάποια digital μονοπάτια και το κάνει με τη γενναιότητα που την διακρίνει και στους σόλο δίσκους της.
(Ακούστε απαραιτήτως: "Curse of the Contemporary", "Late to the Flight", "May I Be the Light")
09. Mitski - Be the Cowboy
Θρίαμβος, αποθέωση, πολλές πρωτιές. Η Αμερικανογιαπωνέζα κυκλοφόρησε το πιο φιλόδοξο άλμπουμ της, παρ'ότι αυτό διαρκεί μόλις 32 λεπτά, με το μεγαλύτερο κομμάτι να είναι γύρω στα τρία λεπτά. Οι Αμερικάνοι το λάτρεψαν (ίσως γιατί δεν ξεπερνάει το χρονικό όριο που αρχίζει να διασπάται η προσοχή τους θα έλεγε κάποιος κακεντρεχής (όχι εγώ)), χαρίζοντάς της πολλούς επαίνους. Η Mitski πηδάει σαν βατραχάκι μεταξύ πιάνου και κιθάρας, σε ένα μοναχικό αλλά σπάνια μελαγχολικό ταξίδι. Άλλωστε ο απολογισμός και η αποστασιοποίηση φέρνει τη σοφία και αυτή δεν εκφράζεται με μιζέρια και τύψεις αλλά ούτε και μεγαλόπνοα σχέδια. Εξάλλου μοιάζει συνειδητή επιλογή πολλά κομμάτια του δίσκου να φτάνουν στο παραπέντε από το να απογειωθούν αλλά αυτή η απελευθέρωση να μην συμβαίνει ποτέ. Ή όταν συμβαίνει να κρατάει πολύ λίγο (Βλέπε ξανά την περιγραφή στο "Me & My Husband λίγο παραπάνω).
(Ακούστε απαραιτήτως: "Old Friend", "A Pearl", "Me & My Husband")
08. St. Vincent - Masseducation
Ίσως το αγαπημένο μου άλμπουμ του 2018. Ίσως δεν έπρεπε να υπάρχει καν στη λίστα. Μπέρδεμα ε;
Το Masseducation δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από απογυμνωμένες ακουστικές και λιτές εκδοχές των κομματιών του magnum opus της Annie Clark, Masseduction. Άρα ο συγκεκριμένος δίσκος δεν αποτελείται από συνθέσεις του 2018. Και μετά μπαίνουμε σε έναν ολισθηρό δρόμο όπως καταλαβαίνετε αφού θα πρέπει να αξιολογούμε για τις λίστες επανεκδόσεις δίσκων ή, ακόμη ακόμη - ο τρόμος! - δίσκους με διασκευές. Όπως και να'χει το Masseducation ήταν μια εξαιρετική ιδέα προκειμένου να αναδείξει τις πραγματικά σπουδαίες συνθέσεις του μεγάλου του αδελφού. Εξάλλου η φωνή της Annie Clark και η ερμηνεία της είναι τα μόνα που χρειάζεσαι σ'αυτό το μουσικό ερημονήσι.
(Ακούστε απαραιτήτως: "Slow Disco", "Fear the Future", "New York")
07. Alela Diane - Cusp
Cusp σύμφωνα με το google σημαίνει το οξύ άκρο. Πρακτικά σημαίνει "στα πρόθυρα". Σαν αυτά του θανάτου που βρέθηκε κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της η αμερικανίδα folk τραγουδίστρια. Πόσο παράξενο το εκκρεμές της μοίρας να μην μπορεί να αποφασίσει αν θα μείνει στην πλευρά της γέννησης μιας νέας ζωής ή στο τέλος μιας άλλης; Επηρεασμένη απ' αυτή τη διεισδυτική εμπειριά η Alela Diane μιλά εξομολογητικά, συγκινεί και χαρίζει την ψυχή της στον ακροατή. Μέσω της μητρότητας αγκαλιάζει όλο τον κόσμο και κουβαλάει στην πλάτη της τις τραγωδίες του. Χαρακτηριστικότερο το "Emigre" που ξαναφέρνει στο νου την αβάσταχτη ιστορία του Αιλάν Κούρντι.
(Ακούστε απαραιτήτως: " The Threshold", "Emigre", "Buoyant")
06. Gwenno - Le Kov
Άλλη μια κατά κάποιο τρόπο ανακάλυψη του Gruff Ruys, μετά την Cate Le Bon, που της συμπαραστάθηκε στην κυκλοφορίου του δεύτερού της δίσκου. Η Gwenno Saunders αυτή τη φορά ορκίστηκε να είναι εξ' ολοκλήρου (ο δίσκος) στη μητρική της γλώσσα, τα Κορνουαλικά. Μια πραγματικά πανέμορφη γλώσσα για όσους τη γνωρίζουμε. Πλάκα κάνουμε, ιδέα δεν έχουμε. Αν όμως γνωρίζαμε Κορνουαλικά σίγουρα θα τα βρίσκαμε πολύ όμορφα πόσο μάλλον αν υποθέσουμε οτι έχουν κάποια σχέση με το κάλλος της Κορνουάλης. Το single που προηγήθηκε του δίσκου, το υπέροχο "Tir Ha Mor (Land and Sea)", δίνει το στίγμα του δίσκου και τι να περιμένουμε απ' αυτόν. Ηλεκτρονική μουσική με ποπ μελωδίες, ψυχεδελικές βουτιές και η μελίρρυτη φωνή της να κατευθύνει την μελωδική φασαρία πίσω της.
(Ακούστε απαραιτήτως: "Tir Ha Mor", "Eus Keus?", "Aremorika")
05. Beach House - 7
Όταν πια δεν ξέρεις πως να ονομάσεις τον δίσκο σου. Ο 7ος (κι όμως), ναι ο 7ος, δίσκος του αγαπημένου dream pop διδύμου από την Βαλτιμόρη είναι μια από τα ίδια. Και το λέμε με την καλή έννοια. Ο ακροατής δεν πρέπει να θεωρήσει οτι θα μπει σε έναν πρωτόγνωρο κόσμο, αλλά πρέπει να περιμένει να μπει στην ατμοσφαιρική και μοναδική σφαίρα του ήχου τους, που τον έχουν καλλιεργήσει με φροντίδα και προσοχή κλείνοντας τα αυτιά τους στις εξωτερικές παρεμβολές. Η διαφορά σ'αυτόν τον έβδομο δίσκο είναι οτι, κατά δήλωσή τους, "ενώ στο παρελθόν προσπαθούσαμε να βάλουμε πράγματα στον δίσκο που μπορούσαμε να παίξουμε live αυτή τη φορά προσθέσαμε και κάποια που δεν μπορούν να αναπαραχθούν στη σκηνή". Και πράγματι. Ο καμβάς σ'αυτόν τον δίσκο έχει επιμηκηνθεί ελαφρώς. Οι πινελιές είναι πιο χαλαρές και οι γραμμές πιο αφηρημένες. Περιμένουμε στον επόμενο δίσκο (θα μπορούσε να ονομάζεται 8) μεγαλύτερη αφηρημάδα.
(Ακούστε απαραιτήτως: "Lemon Glow", "Black Car", "Last Ride")
Πρώτοι! Για μια ακόμα φορά στο Some Beans τους πιάνουμε όλους στον ύπνο. Η ιστορία ξεκινάει όταν οι δύο μουσικοί Emily Cross και Dan Duszynski έκαναν support ως Cross Record στους Shearwater τον προηγούμενο χρόνο. Εκεί γνωρίστηκαν με τον Jonathan Meiburg οπότε και έκαναν καλή παρέα και έτσι αποφάσισαν να φτιάξουν ένα... συγκροτηματάκι βρε αδερφέ, με το όνομα Loma. Η Sub Pop που έχει και τους δύο υπό τη σκεπή της έτριψε τα χέρια της από τα πολλά λεφτά που θα βγάλει από τη συνεργασία (πόσα και πόσα στάδια δεν έχουν γεμίσει οι Shearwater) οπότε έδωσε το ΟΚ. Το αποτέλεσμα είναι όμορφο, αργόσυρτο post rock που θυμίζει παλιότερους Shearwater όταν ήταν λιγότερο πομπώδεις και περισσότερο νατουραλιστές. Αντί για την οπερατική φωνή του Meiburg, η Emily Cross βραχνή και διστακτική αφήνει την τρυφερή φωνή της να βρέξει πάνω απ' αυτό το μυστικιστικό τροπικό δάσος. Σκοτεινές ταλαντώσεις δεν λες τίποτα.
(Ακούστε απαραιτήτως: "Who is Speaking?", "Dark Oscillations", "Shadow Relief")
Ο Joe Talbot έχει τσαντίσει κόσμο τώρα τελευταία με τον ισαποστασικισμό του. Στον δεύτερο δίσκο των Idles πάντως τα δίνει όλα και δεν κρατάει τίποτα. Σεξισμός, μετανάστευση, brexit, όλα μπαίνουν στο στόχαστρο και τα λέει χύμα και τσουβαλάτα. Μουσικά μαζί με τους Fontaines D.C., τους Pigs x7 και όποιον άλλον μας διαφεύγει ξαναέφεραν στα FM την κοινωνικά ευαίσθητη punk με την ισχυρή γνώμη. Μέσα από την αγριότητα και την οργή προσπαθούν να αντιμετωπίσουν αυτόν τον ανελέητο κόσμο και τελικά να βγάλουν νόημα. Η χαρά που προτείνουν δεν είναι μόνο αντίσταση αλλά και δήλωση ύπαρξης απέναντι σε ένα σύστημα που βολεύεται στο να στέλνει την πλειοψηφία του κόσμου στο περιθώριο.
(Ακούστε απαραιτήτως: "Danny Nedelko", "Television", "Samaritans")
02. Neneh Cherry - Broken Politics
Για τη γεννημένη στη Σουηδία, με καταγωγή από τη Σιέρρα Λεόνε, μουσικό η υψωμένη γροθιά απέναντι στις στρεβλές πολιτικές δεν είναι κάτι νέο. Από το Raw Like Sushi μέχρι το περίφημο "7 seconds", η Neneh δεν κρατάει κλειστό το στόμα της για κανέναν. Ξανά ο Four Tet στην παραγωγή, όπως και στο Blank Project, προσφέροντας και πάλι έναν ήχο θεσπέσιο, ζεστό, καθαρό και τρυφερό.
Ο δίσκος καταπιάνεται με τα μικρά. Όχι με τα μεγάλα λόγια και τις μεγάλες ιδέες. Από τις μικρές καθημερινές επαναστάσεις, τον ακτιβισμό, την προσωπική ευθύνη και από τη μια νιφάδα που η Neneh αναρωτιέται, με τη γεμάτη ψυχή και ειλικρίνεια φωνή της, αν γίνεται κάποτε χιονοστιβάδα. Και τι μένει για να μας βοηθήσει να προχωρήσουμε πέρα από την κουρτίνα των καθημερινών τραγωδιών; Επιμονή, πίστη για ένα καλύτερο αύριο και οι προσωπικές ιστορίες που πρέπει να γίνουν ο οδηγός και να μεταφερθούν από άνθρωπο σε άνθρωπο ώστε να μην ξεχαστούν σ'αυτή τη γήινη πορεία. Όπως λέει και στο "Kong", παραγωγής Robert Del Naja, "And love is big and every land/ Every nation seeks its friends in France and Italy/ And all across the seven seas/ And Goddamn guns and guts and history/ And bitter love still put a put a hole in me/ Bite my head off, still my world will always be/ A little risk worth taking".
(Ακούστε απαραιτήτως: "Fallen Leaves", "Kong", "Synchronised Devotion", "Slow Release")
01. Low - Double Negative
Η αλλαγή στον ήχο τους ήταν σχεδόν τόσο σοκαριστική όσο ήταν για τους οπαδούς των Radiohead η κυκλοφορία του Kid A. Ξένισε πολλούς αλλά, όσοι είχαν ακουσει προσεκτικά τον σπουδαίο προηγούμενο δίσκο των Low και πιο συγκεκριμένα το "Gentle", υποψιάστηκαν τον μουσικό δρόμο που θα εξερευνούσαν οι καλλιτέχνες από το Duluth. Το Double Negative είναι φτιαγμένο από ψήγματα του παρελθόντος κολλημένα σε άτακτη σειρά που τα κάνουν αγνώριστα αλλά κάτι σου θυμίζουν στο πίσω μέρος του μυαλού σου. Πίσω από τη μεταλλική ατμόσφαιρα και τις κατεστραμμένες αναμνήσεις, σαν παλιά ξεχασμένα πρόσωπα θυμάσαι τα αγγελικά φωνητικά της Mimi Parker και τους παλμούς των τύμπανών της, τις ραγισμένες χορδές από τις κιθάρες του Alan Sparhawk που τρεμοπαίζουν σαν κόκκινα φώτα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και το ηλεκτρικό ρεύμα που τα ενώνει προσεκτικά με μια κρυμμένη πίσω από τους τοίχους ροή.
Αν ήταν σειρά θα ήταν η τρίτη σεζόν του Twin Peaks. Ατάκτως ερριμμένα κομμάτια, καρτ ποστάλ παλιών χαρακτήρων απλωμένα σε ένα τραπέζι και μια ιστορία έτοιμη ν'αποκοπεί, ανά πάσα στιγμή, από τη λεπτή φθαρμένη κλωστή που τη συγκρατεί.
Τα ραδιοφωνικά παράσιτα που διαπερνούν τον δίσκο μοιάζουν σαν τα πρώτα πρωινά ερεθίσματα που δημιουργούν παρεμβολές στα όμορφα όνειρα που προηγήθηκαν. Σα να είσαι εκεί αλλά διαφορετικός απ' ότι θυμόσουν. Στο 12ο πια δίσκο τους δεν θα λέγαμε οτι επανεφευρίσκουν τον εαυτό τους αλλά μάλλον μας παρουσιάζουν μια διαφορετική πλευρά τους μέσα από ένα άλλο πρίσμα.
(Ακούστε απαραιτήτως: "Fly", "Always Up, "Always Trying to Work It Out", "Dancing and Fire")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου