I’m blessed with a kingdom/ Half mine

Το αγαπητό (;) Pitchfork περιέγραψε το "Gila" σαν κηδεία σε μια ηλιόλουστη μέρα.

Πολύ εύστοχη περιγραφή για το πρώτο single από τον δεύτερο δίσκο των Beach House με το όνομα Devotion. Μια υπέροχα ζεστή και ανεπιτήδευτη μελωδία, χτισμένη από τις τσιμπιές ενός παιχνιδιάρικου εκκλησιαστικού οργάνου, το μεταξένιο, εν ήδη chorus επαναλαμβανόμενο ριφάκι της κιθάρας του Alex Scally, και την απομακρυσμένη βελούδινη φωνή της Victoria Legrand που ακούγεται σαν την Amy Winehouse παγιδευμένη μέσα σε ένα πηγάδι Reverb και μεθυστικών αρωμάτων.

Το αποτέλεσμα σου φέρνει στο μυαλό την αγαπημένη σου παραλία, τη στιγμή που «κάνεις τον πεθαμένο» και έχεις βουλωμένα τα αυτιά σου κάτω από το νερό, και μισόκλειστα τα μάτια σου βλέποντας τις αντανακλάσεις των χρωμάτων στα βλέφαρα σου.

Sure, you’ve got a handle on the past
It’s why you keep your little lovers in your lap
Give a little more than you like
Pick apart the past, you’re not going back
So don’t you waste your time
Hoping for the last ship to arrive

Οι στίχοι διεκδικούν το βραβείο, για την πιο αγενή αλλά και ταυτόχρονα μελένια προσγείωση στην σκληρή πραγματικότητα μαζί με αυτό εδώ, και μοιάζουν με τα λόγια μιας νεαρής εγγονής που έχει βαρεθεί τις ίδιες ιστορίες, και το συνεχές κυκλικό πέρασμα από τα περασμένα μεγαλεία, της εδώ και καιρό άνευ «μπογιάς» γιαγιάς της. ‘Η και για να ταιριάζει με την ιστορία της Legrand, το μάλωμα μιας ανιψιάς στην Γαλλικής καταγωγής σοπράνο θεία της, Christiane Legrand που έδρασε στα 60s και τα 70s.

Δοκιμάστε να το ακούσετε με 40 βαθμούς κελσίου, σε μια ζεματιστή στάση λεωφορείου στην Αθήνα παρέα με μισότρελους κωλόγερους υπερασπιστές των εθνικών μας ιδεωδών, και αν δεν θέλετε να τους φωνάξετε "Pick apart the past, you’re not going back", πάρτε με τηλέφωνο και πείτε μου ότι είμαι γελοίος.

Ακόμα και έτσι το Gila είναι ικανό να μετατρέψει μια ιδρωμένη μεγαλούπολη σε όαση γεμάτη ανθισμένο λουλούδια, και να σε κάνει να ξεχαστείς βυθισμένος στην γλυκιά του μελαγχολία.

Tweet

"We are monkeys with money and guns"

"I must admit, before meeting Tom, I had heard so many rumors and so much gossip that I was afraid. Frankly, his gambling debts, his animal magnetism, coupled with his disregard for the feelings of others… His elaborate gun collection, his mad shopping sprees, the face lifts, the ski trips, the drug busts and the hundreds of rooms in his home. The tax shelters, the public urination…I was nervous to meet the real man himself. Baggage and all. But I found him to be gentle, intelligent, open, bright, helpful, humorous, brave, audacious, loquacious, clean, and reverent. A Boy Scout, really (and a giant of a man). Join me now for a rare glimpse into the heart of Tom Waits. Remove your shoes and no smoking, please."

"Q: What’s the most curious record in your collection?

A: In the seventies a record company in LA issued a record called “The best of Marcel Marceau.” It had forty minutes of silence followed by applause and it sold really well. I like to put it on for company. It really bothers me, though, when people talk through it."

"Q: You are fascinated with irony, what is irony?

A: Chevrolet was puzzled when they discovered that their sales for the Chevy Nova were off the charts everywhere but in Latin America. They finally realized that “Nova” in Spanish translates to “no go.” Not the best name for a car… anywhere “no va”."

"Q: Do you have words to live by?

A: Jim Jarmusch once told me “Fast, Cheap, and Good… pick two. If it’s fast and cheap it wont be good. If it’s cheap and good it won’t be fast. If it’s fast and good it wont be cheap.” Fast, cheap and good… pick (2) words to live by."

"Q: What is on Hemmingway’s gravestone?

A: “Pardon me for not getting up.”"

"Q: What have you learned from parenthood?

A: “Never loan your car to anyone to whom you’ve given birth.” - Erma Bombeck"

Αυτά και άλλα πολλά εδώ:

http://www.antilabelblog.com/?p=288

Tweet

Nothing left to dance around

Ένα μέρος που η Kristin Hersh υπόσχεται ότι δεν θα ξαναπάει.

Πώς μπορείς όμως να εξορίσεις τους εσωτερικούς σου δαίμονες και να εγκαταλείψεις το σκοτεινό σου κομμάτι τόσο εύκολα και αναίμακτα;

Ένα τραγούδι δεν θα αρκούσε σε κανέναν, πόσο μάλλον στην Hersh η οποία μετά από όλα όσα έχει δώσει σε διαφορετικά κομμάτια της μουσικής, τώρα στα 42 της ηγείται ενός punk συγκροτήματος.

Η παράξενη και χαοτική της ιδιοσυγκρασία, η ανικανότητά της να «κάτσει στ'αυγά της» και το ελεύθερο, απροσάρμοστο, ανήσυχό της πνεύμα, που την οδήγησε σε παράξενα μονοπάτια, την έκαναν μια ηθελημένα μυστηριώδη παρακατιανή της σύγχρονης rock μουσικής.

Το βλέμμα της εκείνο το βράδυ του Μαρτίου, όταν είχε επισκεφτεί την Ελλάδα, σου έδινε να καταλάβεις πολλά για εκείνη όχι μόνο ως καλλιτέχνη αλλά και ως άνθρωπο. Πέρα από την αδιαμφισβήτητη ικανότητά της να σε απορροφά πλήρως με τη μουσική της, η έντονη ματιά της φαινόταν σα να μη χώραγε στον στενό χώρο της συναυλίας - απόμακρο, νεκρό και όμορφο σαν πέτρα, καρφωμένο κάπου στο υπερπέραν, είχε φέρει στην επιφάνεια τον άλλο εαυτό της.

Τον εαυτό που πριν από 14 χρόνια μας περιέγραψε στην συγκλονιστική a la strings ηχογράφηση του "A Loon". Έναν εαυτό στην αρχή βίαιο, έντονο, επιθετικό σαν ενοχλητική εικόνα στον καθρέφτη, που γνωρίζεις εκ των προτέρων ότι είναι αδύνατον να αποφύγεις, φοβούμενος παράλληλα την επτάχρονη γρουσουζιά που συνοδεύει την καταστροφή του. Με την πυρετική ένταση του κομματιού να πολλαπλασιάζεται από το cello-μαχαιριά του Martin McCarrick.

Και εκεί που δεν αντέχεις άλλο, σαν τρυφερό χέρι που σε ανακουφίζει από τον πόνο, έρχεται το δεύτερο μέρος του κομματιού, όπου πλέον αποδέχεσαι την ύπαρξη αυτού που πολύ απλά στα κόμικς ονομάζουν «ο σατανικός δίδυμος αδερφός σου», χωρίς όμως να ασπάζεσαι την κακία του. Σαν την ηρεμία ενός ψυχοπαθή μετά από κρίση, που αναλογίζεται τις προηγούμενες πράξεις του. Ένα Prozac που αναμφίβολα σου προκαλεί απογοήτευση και μελαγχολία, το νιώθεις όμως σαν Αυγουστιάτικο δροσερό αεράκι πάνω στην καυτή χύτρα του μυαλού σου.

Η Hersh πάσχει από bipolar disorder, έχασε την επιμέλεια του γιου της, έχασε την μπάντα της και περνάει απ’ότι φαίνεται από τα πάντα εξομολογητικά και ειλικρινή της τραγούδια μια αγαπημένη αλλά τρικυμιώδη ζωή με τον άντρα της. Η ζωή είναι πολύ πιο σκληρή από τα τραγούδια αλλά η ίδια φαίνεται ότι δε το βάζει κάτω. Και με την επαφή που έχει ανοίξει η ίδια με τους ακροατές της, αντιμετωπίζοντάς τους σαν το δικό της ημερολόγιο μας δίνει μια καθαρή οπτική των γλιστερών διαδρόμων της σκέψης της.

Τρανό παράδειγμα το βίντεο του "A Loon", με προφανή την αναφορά στη σχέση της με τον γιό της.

Tweet

And all the faces seem to need a slap

Ο G.G Alin συνήθιζε στις συναυλίες του, μεταξύ άλλων, να φτύνει το κοινό, να το ξυλοκοπεί, να ανεμίζει τα γεννητικά του όργανα μπροστά του ή, στα πιο extreme να ουρεί προς την κατεύθυνση των θεατών, και να αυνανίζεται πετώντας τα «ευρήματα» στους παρευρισκόμενους.

Λοιπόν, δεν θα πω ότι το προχθεσινό κοινό του support της Bjork άξιζε μια τέτοιας αβρότητας αντιμετώπιση, αλλά οπωσδήποτε τα μπινελίκια τους τα θέλανε.

Απαράδεκτη πολυλογία όσο δυνατότερα γίνεται, παρέες που αναρωτιόντουσαν ποια ταινία να δουν μετά και πόσο καλό ήταν το Dark Knight, ζευγάρια που φιλιόντουσαν κάνοντας έναν τσιριχτό ήχο, που θύμιζε ξεχασμένα στο τηγάνι κεφτεδάκια, και η υπέρτατη ασέβεια προς τη συμπαθή τραγουδίστρια που έκανε support (τα στοιχεία της οποίας μέχρι αυτήν την ώρα αγνοούνται): μόλις εκείνη ανακοίνωσε ότι αυτό θα είναι το τελευταίο της τραγούδι, περισσότερο από το 80% των εγκεφαλικά νεκρών θεατών ξέσπασε σε χειροκροτήματα και ζητωκραυγές. Μπράβο μαλάκες.

Είναι δεκτό κάτι να μην αρέσει, είναι δεκτό κάτι να κουράζει, άλλα δείχνει προβλήματα συμπεριφοράς και δείγματα κόμπλεξ μια μουσικός να βγάζει τόσο προσωπικά και εσωτερικά πράγματα γι’ αυτήν (ένα τραγούδι για την αδερφή της, ιστορίες από την μάνα της και το πώς της άρεσε να ακούει ελληνικά τραγούδια, παίζοντας και η ίδια το «Έλα απόψε στου Θωμά») και να αντιμετωπίζεται τόσο προσβλητικά.

Είναι άραγε τα ελληνικά γονίδια που σε κάνουν να μιλάς δυνατά προσπαθώντας να είσαι συνέχεια στο κέντρο της προσοχής; Είναι που τους έχουν πιπιλίσει το μυαλό οι σημερινοί μουσικοί κριτικοί που έχουν το μυαλό τους στο πώς να πουν περισσότερες εξυπνάδες μπας και ρίξουν καμιά κακομοίρα, ή απλά το alternative indie κοινό που γκρινιάζει για όλους και για όλα επειδή νομίζει ότι είναι πονηρότερο και δε θα το πιάσουν κώτσο οι επιτήδειοι, σνομπάροντας μια από τις πιο σημαντικές μουσικούς όλων των εποχών (για την Bjork αυτό), επειδή το εισιτήριο ήταν ακριβό; Μάζευαν λεφτά για διακοπές; Είχε τελειώσει η άμμος της γάτας τους; Ο κολλητός τους κώλωσε πάνω που είχαν συμφωνήσει να κάνουν μαζί τατουάζ και τώρα θέλει χέννα, για να μη στενοχωρήσει τη μάνα του; Ή τελοσπάντων επειδή είναι χορτασμένο από τις εκατοντάδες συναυλίες μουσικών που έρχονται στο άνθος της ηλικίας τους στην χώρα μας;

Κατά τα άλλα οι διοργανωτές κερδίζουν το βραβείο γυφτιάς ανεβάζοντας το εισιτήριο 2 ευρώ από την κανονική τιμή επειδή το δίευρο θα πήγαινε στην Unicef. «Γιατί να χάσουμε εμείς έσοδα βάζοντας το εισιτήριο στην κανονική του τιμή;» σκέφτηκαν, «ας το ανεβάσουμε για να πληρώσουν άλλοι». Εν τω μεταξύ μέχρι την ημέρα της συναυλίας τα εισιτήρια στο site της Άνωσης εμφανίζονταν χωρίς τα εξτρά 2 ευρώ. Ακόμα και ο Watson θα καταλάβαινε ότι κάτι ύποπτο συμβαίνει…

Κατά τα άλλα η συναυλία ήταν όσο καλή αναμενόταν από πλευράς της Bjork και των μουσικών της, ενώ και το support ήταν αρκετά ενδιαφέρον. Βέβαια δεν ήταν ούτε ή Mary, ούτε o Boy, ούτε οι Κόρε Ύδρο (χαχαχααχαχα) για να ακούσουμε εκ των προτέρων διθυράμβους από τα συμπαθή μουσικά Ελληνικά sites, και να πάμε με βρεγμένα τα εσώρουχα στην συναυλία.

Aλλά δεν μπορείς να τα έχεις όλα σε αυτήν τη ζωή.

Tweet