Το αγαπητό (;) Pitchfork περιέγραψε το "Gila" σαν κηδεία σε μια ηλιόλουστη μέρα.Πολύ εύστοχη περιγραφή για το πρώτο single από τον δεύτερο δίσκο των Beach House με το όνομα Devotion. Μια υπέροχα ζεστή και ανεπιτήδευτη μελωδία, χτισμένη από τις τσιμπιές ενός παιχνιδιάρικου εκκλησιαστικού οργάνου, το μεταξένιο, εν ήδη chorus επαναλαμβανόμενο ριφάκι της κιθάρας του Alex Scally, και την απομακρυσμένη βελούδινη φωνή της Victoria Legrand που ακούγεται σαν την Amy Winehouse παγιδευμένη μέσα σε ένα πηγάδι Reverb και μεθυστικών αρωμάτων.
Το αποτέλεσμα σου φέρνει στο μυαλό την αγαπημένη σου παραλία, τη στιγμή που «κάνεις τον πεθαμένο» και έχεις βουλωμένα τα αυτιά σου κάτω από το νερό, και μισόκλειστα τα μάτια σου βλέποντας τις αντανακλάσεις των χρωμάτων στα βλέφαρα σου.
Sure, you’ve got a handle on the past
It’s why you keep your little lovers in your lap
Give a little more than you like
Pick apart the past, you’re not going back
So don’t you waste your time
Hoping for the last ship to arrive
Οι στίχοι διεκδικούν το βραβείο, για την πιο αγενή αλλά και ταυτόχρονα μελένια προσγείωση στην σκληρή πραγματικότητα μαζί με αυτό εδώ, και μοιάζουν με τα λόγια μιας νεαρής εγγονής που έχει βαρεθεί τις ίδιες ιστορίες, και το συνεχές κυκλικό πέρασμα από τα περασμένα μεγαλεία, της εδώ και καιρό άνευ «μπογιάς» γιαγιάς της. ‘Η και για να ταιριάζει με την ιστορία της Legrand, το μάλωμα μιας ανιψιάς στην Γαλλικής καταγωγής σοπράνο θεία της, Christiane Legrand που έδρασε στα 60s και τα 70s.
Δοκιμάστε να το ακούσετε με 40 βαθμούς κελσίου, σε μια ζεματιστή στάση λεωφορείου στην Αθήνα παρέα με μισότρελους κωλόγερους υπερασπιστές των εθνικών μας ιδεωδών, και αν δεν θέλετε να τους φωνάξετε "Pick apart the past, you’re not going back", πάρτε με τηλέφωνο και πείτε μου ότι είμαι γελοίος.
Ακόμα και έτσι το Gila είναι ικανό να μετατρέψει μια ιδρωμένη μεγαλούπολη σε όαση γεμάτη ανθισμένο λουλούδια, και να σε κάνει να ξεχαστείς βυθισμένος στην γλυκιά του μελαγχολία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου