From the here and now to eternity/ Will you remember me?

Έχει περάσει μια βδομάδα και κάτι από τη δολοφονία και κάποιες μέρες από τα γεγονότα των βανδαλισμών. Αυτό που δεν θα σταματήσει ποτέ να μας εντυπωσιάζει είναι το πως όλες οι ιστορίες που ταράζουν τη χώρα μας από ένα σημείο και μετά μοιάζουν με κακοπαιγμένες παραστάσεις. Σαν κάποιος έπειτα από ένα σημαντικό συμβάν να μοιράζει θεατρικούς ρόλους. Η διανομή γίνεται αυτόματα και οι ηθοποιοί σίγουρα δεν κάνουν πείσματα για τον ρόλο που τους ανατίθεται.

1) Οι πολιτικοί.
Οι πολιτικοί ακολουθούν δύο δρόμους. Όταν έχουν άμεσες ευθύνες, τις αποποιούνται και τις μεταφέρουν παραδίπλα, προσπαθώντας παράλληλα να εμφανίζονται όσο το δυνατόν λιγότερο προκειμένου να ξεχάσουμε την παρουσία τους. Η τακτική μοιάζει με την ψευδαίσθηση που είχες μικρός όταν έσπαγες το ακριβό βάζο της μάνας σου. Κλειδώνεσαι στο δωμάτιό σου και εξαφανίζεσαι από το οπτικό της πεδίο ελπίζοντας να το ξεχάσει. Δυστυχώς, πάντοτε το ανακαλύπτει και ποτέ δεν ξεχνά να σε μαλώσει. Σημαντική λεπτομέρεια βεβαίως είναι ότι ο ψηφοφόρος ξεχνάει. Η μάνα ποτέ.

Ο δεύτερος δρόμος είναι ο δρόμος της απευθείας αποδόσεως ευθυνών στους άλλους. Αν ξέρεις ότι οι δικοί σου δεν φταίνε αυτή τη φορά, τότε ζητάς από το να διαλυθεί όλο το πολιτικό σύστημα μέχρι δικαίωμα ψήφου στα ιμάμ μπαιλντί.

2) Η αστυνομία
Ένα μεγάλο μέρος της φιλοσοφίας της τιμημένης μας αστυνομίας (ελιγμός προς αποφυγήν κλεισίματος some beans) μπορεί να περιγραφεί με μια μικρή προσωπική ιστορία που θα σας πω αμέσως. Βρισκόμουν σε μαγαζί εποχιακών ειδών παρέα με την uptight οπότε και μπαίνει ένα συμπαθές όργανο (της τάξης) στο μαγαζί. Η κυρία που είχε το μαγαζί, με δουλοπρέπεια και ύφος χαφιέ που θα ζήλευαν και τα πιο πολυάσχολα δάχτυλα στην κατοχή, αφού πούλησε κάτι χριστουγεννιάτικο στο όργανο για το στόλισμα της κλούβας, τον ρώτησε με ναζιάρικη αγανάκτηση «πότε επιτέλους θα σταματήσουν αυτά;» (εννοώντας τα επεισόδια). Τότε ο δημοκράτης φύλακας της ασφάλειας μας, απαντώντας με τη σιγουριά της μπαρουτοκαπνισμένης πόρνης όταν τη ρωτάνε αν θα μπορέσει να τα βγάλει πέρα με την τρίτη επιλαρχία μαυροσκούφηδων που περιμένει, είπε πως αν κρίνει από αυτά που συνέβησαν πριν 20 χρόνια ο χαμός θα κρατήσει για κανά μήνα. Προσθέτοντας «μόνο που τότε ο αστυνομικός είχε 100% δίκιο». Άβολη στιγμή. Σα να βρίσκεσαι σε ένα μπαρ και την στιγμή που έχει σταματήσει η μουσική να φωνάζεις «ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΕΧΩ ΗΠΑΤΙΤΙΔΑ!». Ήθελα να τον ρωτήσω «και σε αυτήν τη περίπτωση πόσο τοις εκατό είχε δίκιο ο αστυνομικός;» αλλά δυστυχώς όλα τα έξυπνα πράγματα σου έρχονται κατόπιν εορτής.

3) Οι δημοσιογράφοι
«Η θλίψη ζωγραφισμένη στα μάτια των συμμαθητών του», «η σιωπηλή οδύνη της τραγικής μητέρας», «ο αμετανόητος πιστολέρο», «ούτε αυτό γλίτωσε από την οργή των γνωστών-αγνώστων», «το γελαστό παιδί που έφυγε από τη ζωή», «προσπαθούν να περισώσουν ότι μπορούν από την περιουσία τους», «τον πυροβολούν ξανά!» «πλήγμα στον τουρισμό μας!» και άλλα τέτοια πολλά χρησιμοποιούνται κυρίως για να καλύψουν το ΠΟΠ! του φελλού της σαμπάνιας που ανοίγουν πίσω από τις κάμερες αφού βρήκαν θέμα για τουλάχιστον δύο εβδομάδες.

4) Οι γνωστοί-άγνωστοι
Η multi-culti αγαπησιάρικη συνομοταξία είναι αναμφισβήτητα ευέλικτη και με ευρύ φάσμα γνωριμιών και παρεών. Είναι κάτι σα το βαποράκι στη φυλακή. Κάνει παρέα με όλους και αποτελεί έναν σοβαρό μεσάζοντα όταν θες εξυπηρέτηση. Ένα μέρος της θα πετάξει πέτρα στα ΜΑΤ, ένα άλλο μέρος της θα διαβάζει Playboy στην κλούβα παρέα με τα υπόλοιπα ΜΑΤ.

Όταν ο κάθε ηθοποιός παίζει το κομμάτι του σχεδόν ξεχνάς τον βασικό λόγο για τον οποίο ανέβηκε η παράσταση. Η οργή κατευνάζεται, η ζωή σου αναπόφευκτα ξαναγυρνά στους ρυθμούς της μιας και δεν είχες άμεση σχέση με το θύμα, και πριν το καταλάβεις έχει σκάσει η επόμενη βόμβα που θεωρητικά θα ταράξει τα θεμέλια της κοινωνίας μας. Πριν και αυτό, όπως και όλα τα πράγματα στη χώρα μας, καταφέρουμε τελικά να το κάνουμε ιλαρό.

Τα θεμέλια της κοινωνίας μας ή της πολιτικής δεν πρόκειται να αλλάξουν τόσο σύντομα και απότομα. Αν γίνει κάτι τέτοιο τότε πραγματικά θα μιλάμε για ιστορικό παράδοξο. Και ας είμαστε ειλικρινείς. Πόσο συχνά ειδικά σήμερα συμβαίνει κάτι τέτοιο; Όπως και στη μουσική, όσο περνούν οι δεκαετίες ο κόσμος γίνεται πιο υποψιασμένος, ενώ οι μεγάλες τομές γίνονται όλο και πιο σπάνια. Ο λόγος είναι ότι μέσα στην καταιγίδα της υπερπληροφόρησης το να μπορέσει να ξεχωρίσει κάτι πραγματικά είναι εξίσου δύσκολο με το να χωρέσει ο Άγιος Βασίλης σε σωλήνα καλοριφέρ.

Όμως εκείνο που θα μπορούσε να έχει πιο απτά αποτελέσματα είναι η διατήρηση της μνήμης. Και δεν εννοώ τη μνήμη του παιδιού. Αυτήν θα τη διατηρεί η οικογένειά του και μάλιστα σε πολύ πιο ζεστό μέρος από την επιφανειακή δική μας συμπάθεια. Εννοώ τις μνήμες από όλη αυτή την ιστορία. Να μην ξεχνάμε δηλαδή τι μας δίδαξε. Τις ελάχιστες στιγμές που θα έχουμε κάποιου είδους λόγο στις εξελίξεις, ή τις καθημερινές στιγμές που θα αγοράσουμε μια εφημερίδα, ή θα ακούσουμε κάποιον, να θυμόμαστε τι ρόλο έπαιξαν στο παρελθόν. Τι συμφέροντα εξυπηρέτησαν και πόσο συνεπείς ήταν με τις ευθύνες τους. Οι προσωπικές εμπειρίες και μνήμες κατά τη διάρκεια τέτοιων γεγονότων είναι αυτές που καθορίζουν και ζυμώνουν τη συνείδηση μας. Αυτές είναι που θα γράψουν καινούργιες σελίδες ή θα πατήσουν με πιο πολύ μελάνι τις σελίδες από το βιβλίο της προσωπικής μας ηθικής. Ας αφήσουμε να μας διδάξει κάτι αυτή η ιστορία. Ας μην τη βάλουμε στο αρχείο μπροστά στη δίψα για νέες ειδήσεις και φρέσκο αίμα...

Tweet