Μετά απο 8 χρόνια, μια μπάντα που πήρε το όνομά της στην άμμο ενός Ελληνικού νησιού επέστρεψε στον τόπο του εγκλήματος.Δεν θα τολμούσαμε να διεκδικήσουμε φυσικά την εντοπιότητα των Tindersticks, μιας και το Nottingham μπορεί να υπερυφανεύεται για τα άξια τέκνα του. Ή τεκνά του όπως θα’λεγε και η uptight αν μιλούσε για τον γκριζομάλλη καρδιοκατακτητή Stuart Staples. Έτσι κι αλλοιώς η μπάντα είναι τόσο ποτισμένη με λεκέδες απο εγγλέζικο τσάι, και τόσο βρεγμένη μέχρι το κόκκαλο με τη γοητευτική μουντάδα της Κεντρικής Αγγλίας, που δεν θα τολμούσε καμία άλλη πόλη να υποδυθεί τη μαμά τους. Παρ'όλ'αυτά, η κοσμοπολίτισσα ξαδέρφη Λιμόζ ήταν η αφορμή ώστε οι Tindersticks (οι μισοί απο αυτούς έστω) να ξαναβρούν τη μούσα που τους οδήγησε μια δεκαετία πριν.
Το περσινό Hungry Saw ήταν αναμφισβήτητα μια ευχάριστη έκπληξη που διέψευσε τη συνηθισμένη καταστροφολογία των μουσικοκριτικών και άλλων απανταχού θυμάτων που μετά απο μια μέτρια προσπάθεια ενός συγκροτήματος αρχίζουν και μοιράζουν τα κόλλυβά του. Δεν ήταν όμως μόνο μια επιστροφή στη ρότα των επιτυχιών. Το Hungry Saw ήταν μια ξεχωριστή κατάθεση του ταλέντου τους που, σε έναν δίκαιο κόσμο, ορισμένα κομμάτια του θα απολάμβαναν την άνευ όρων εκτίμηση που κατέχουν αρκετά απο αυτά που περιέχονται στους τρεις πρώτους δίσκους τους.
Ο δίσκος που - κυρίως - ήρθαν να μας παρουσιάσουν, θεματικά τουλάχιστον δεν αποκλίνει απο τους παλιότερους. Αφημένες αγάπες, αναπόληση παλαιών ιδρωμένων κρεβατιών και γλυκές νοσταλγίες γινωμένες τόσο παραστατικά που δημιουργούν συγκίνηση και αδημονία προτρέποντάς σε να ζήσεις τις ηλιόλουστες μέρες που σου αναλογούν.
Οι επισκέπτες μας αυτή τη φορά προτίμησαν έναν καταπληκτικό συναυλιακό χώρο, που κατά τη γνώμη μας είναι ο πλέον κατάλληλος για τέτοιου είδους συναυλιες που χρειάζεσαι ησυχία για να απορροφήσεις το αστείρευτο ταλέντο των μουσικών. Το παράπονο μερικών που ήθελαν να πίνουν και να καπνίζουν είναι τουλάχιστον αστείο. Το μόνο που έχουμε να τους πούμε είναι πως όταν και αν με το καλό έρθει η περίφημη απαγόρευση του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους θα κλάψουνε πολλές μανούλες.
Όπως και να’χει όταν στην σκηνή κατέφθασαν οι συνολικά 7 μουσικοί, λίγοι περίμεναν την σφριγηλότητα και τη δύναμη που θα προσέδιδαν σε κατοχυρωμένες στη συνείδηση του κοινού συνθέσεις. Οι καταπληκτικοί wingmen του Stuart μεταμόρφωσαν με τα πνευστά τους τα τραγούδια, σε ζωντανούς, γεμάτους δύναμη οργανισμούς είτε με τις κοσμογυρισμένες και σκονισμένες τρομπέτες τους, είτε με τις αναιμικά χαϊδεμένες νότες του σαξοφώνου τους.
Ο ντράμερ, κάνοντας αισθητή μόνο όταν χρειαζόταν την παρουσία του, βρήκε τη χρυσή τομή μεταξύ της χειρουργικής ακρίβειας και του τζαζ διακριτικού αυτοσχεδιασμού. Το ξυλόφωνο τύλιξε με ανιδιοτέλεια τις μοναχικές στιγμές και φυσικά η φωνή του Staples δεν επέτρεψε να πέσει κάτω καμιά στιγμή. Θα ήταν κρίμα λοιπόν να πνιγόταν έστω και μια νότα μέσα στην οχλαγωγία της βουής ενός μπαρ.
Μιας και αναφέραμε τη φωνή του Staples, θα μπορούσαμε να γεμίσουμε ένα ολόκληρο βιβλίο, όχι τόσο για την ποικιλία των εκφράσεών της ούτε για την ευρεία της εξάπλωση στις οκτάβες. Ο τρόπος όμως με τον οποίο ερμηνεύει τα κομμάτια των Tindersticks μιλάει κατευθείαν στα βάθη της καρδιάς και μοιράζει χαρτομάντηλα. Μια χαρακτηριστική και ενδεικτική τέτοια στιγμή ήταν το αριστουργηματικό "Come Feel The Sun" όπου με έναν συμβουλευτικό, σχεδόν παρακαλετό τόνο προτρέπει τον χαρακτήρα του τραγουδιού να γυρίσει σε αυτούς στους οποίους έλειψε.
Κάπως έτσι γύρισαν και οι Tindersticks σε αυτούς που τους έλειψαν αποχαιρετώντας μας προς το τέλος με το αφηγηματικά μυστηριώδες και γκριζαρισμένο "My Sister" που δεν θα σταματήσει ποτέ να μας θυμίζει την Μασσαλία.
Ζεστό χειροκρότημα και θερμότητα στην ατμόσφαιρα για μια μπάντα που σεβάστηκε στο απεριόριστο όσους ηρθαν να την παρακολουθήσουν παίζοντας άψογα για σχεδόν δύο ώρες, με συνεχή ροή, κάνοντας μια απόσβαση εκ μέρους των διοργανωτών για τις (για μια ακόμη φορά) εξαιρετικά υψηλές τιμές των εισιτηρίων. Δεν θα γκρινιάξουμε άλλο όμως και απλά θα ευχηθούμε να τους ξαναδούμε σύντομα το ίδιο ακμαίους και συμπαγείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου