Το βροχερό απόγευμα στη Μασσαλία, οι μαγαζάτορες πάντοτε έτοιμοι για νέους πελάτες που θα θελήσουν να απολαύσουν το λιμάνι, ψηλοί και γεροδεμένοι άντρες που μέσα στην παραζάλη ενός ξένου μοιάζουν απειλητικοί, σειρήνες από ασθενοφόρα ακούγονται στο βάθος, ένας αστυνομικός μιλάει στην νεότερη πιθανότατα εκπαιδευόμενη συνάδελφο του, ένας μελαγχολικός, βλοσυρός άραβας κάθεται πίσω από την παιδική χαρά, μια φωτογραφία που βγάζεις μπροστά στην τσουλήθρα, γυναίκες περιεργάζονται τις Κυριακάτικες κλειστές βιτρίνες, το χρυσό άγαλμα της Παρθένου αγκαλιάζει την πόλη και στέκει σαν μακρινό ανεξερεύνητο όνειρο, παλιοί ανελκυστήρες που ανεβάζεις με δυσκολία τις αποσκευές σου, χοντρές μοκέτες στο πάτωμα, ίσως για να μειώνουν τον θόρυβο από καυγάδες, ο ευγενικός υπάλληλος στερεώνει τα γυαλιά του.Αναρωτιέσαι πως επιβιώνει και φαντάζεσαι κάτω από το γραφείο του ένα όπλο. Το δωμάτιο έχει όσα χρειάζεσαι και παράθυρο με θέα τα φτωχικά και φθαρμένα από τον χρόνο παράθυρα. Οι γλάροι βαραίνουν και λυγίζουν τα σύρματα και παιδικές φωνές ακούγονται στην πίσω αυλή, συνωστισμός στα περίπτερα για τα τελευταία περιοδικά με εξώφυλλο τη γυναίκα του προέδρου, και ο ταξιτζής τρέχει την αυγή για να προλάβεις το τρένο.
Το πιανιστικό μοτίβο που επανέρχεται ουκ ολίγες φορές στο soundtrack των Tindersticks για το Nénette et Boni, δεν μπορεί να μη σε κάνει να μυρίσεις την λιμανίσια μυρωδιά, να νιώσεις στην μύτη σου τις σταγόνες καθώς έχεις σταματήσει σε ένα στενό δρομάκι της Μασσαλίας, όταν κοιτάς τις οδούς και ψάχνεις έναν αιωνόβιο φούρνο που περηφανεύεται για τα κουλουράκια του. Σε κάνει να φαντάζεσαι παθιασμένους άντρες που δεν αναρωτιούνται αν πρέπει να κοιμηθούν με την «μπέμπα» τους ή με την γυναίκα τους αυτό το βράδυ, χυμώδεις γυναίκες, όχι εύθραυστες και πορσελάνινες, αλλά με τα σημάδια της αβεβαιότητας που τους άφησαν οι δυσκολίες, σε κάνουν να θέλεις να τις προστατεύσεις, αλλά διακριτικά γιατί δεν θα επέτρεπαν ποτέ στον εαυτό τους κάποιον «μπαμπάκα», ανθρώπους που προσπαθούν να ξεπεράσουν την αρρώστια, ανθρώπους που έμαθαν να παλεύουν, ανθρώπους που δεν θεωρούν τίποτα δεδομένο και είναι αποφασισμένοι να διεκδικήσουν ότι έχει έρθει αυτόματα σε άλλους.
Οι Tindersticks γύρισαν στην Λιμόζ της Γαλλίας και ξαναβρήκαν την έμπνευση τους. Εκεί μπόρεσαν να ηχογραφήσουν το περσινό Hungry Saw, αλλά 12 χρόνια πριν μας έρχεται μια πραγματικά εμπνευσμένη τους στιγμή. Ένα μίνιμαλ άλμπουμ βασισμένο στο πιάνο, μάλλον σαν χάρη του Stuart Staples στην σκηνοθέτιδα Γαλλίδα φίλη του Claire Denis, πιάνει το άρωμα το οποίο αναδύεται από την Γαλλική ατμόσφαιρα και τον Γαλλικό κινηματογράφο και αφού μας περιτριγυρίζει με μικρά ορχηστρικά κομμάτια αφήνει ελεύθερη να ξεχυθεί την ένταση βάζοντας το παλιό "Tiny Tears" στη μέση του soundtrack.
Ευγενές, παλιομοδίτικα γοητευτικό, σκαλισμένο μέσα από το βάθος του υποσυνείδητου, άμεσο ώστε να νομίζεις πως ηχογραφήθηκε σε ένα απόγευμα, κάθε νότα απορροφά τον Μασσαλιώτικο αέρα και στον πετάει κάθε φορά εξίσου φρέσκο, αρκετά δυνατά ώστε να σε πνίγουν οι μνήμες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου