I was a cloud looking down/ Your frantic waving did not provoke feeling.

Είναι ίσως ο πιο έμφυτα ταλαντούχος τραγουδιστής στην ηλικία του (γεννήθηκε το '76), ενώ θα μπορούσαν να γραφτούν τετράδια επί τετραδίων για τη φωνή του.

Ο Jonathan Meiburg, το μισό κομμάτι από τους μέχρι πρότινος Διόσκουρους Okkervil River, αποφάσισε να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στους δικούς των Shearwater. Αποχαιρέτησε τον Sheff, τραγουδώντας στο πρώτο κομμάτι του Stand Ins, και πήγε και έβγαλε εύκολα έναν από τους καλύτερους δίσκους του 2008. Τα επίθετα στερεύουν όταν μιλάς για τόσο προικισμένη φωνή ικανή να μαγέψει και τον πλέον αδιάφορο ακροατή. Φωνή τεράστια σε έκταση και ποιότητα. Με μικρές ατελείωτες σκάλες να την διαφοροποιούν διακριτικά, άλλες φορές δυνατή, κρυστάλλινη και αμετακίνητη σαν ένας χαλύβδινος τοίχος, και άλλες φορές σπαρακτικά αδύναμη σαν ένας πλάτανος που τα κλαδιά του είναι έτοιμα να τσακιστούν από τον αέρα.

Το "I Was A Cloud" είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα των ιδιοτήτων που μπορεί να αποκτήσει η φωνή του Meiburg στην δεύτερη περίπτωση. Χτισμένο γύρω από μια υπνωτική ακουστική μελωδία, όλο το τραγούδι μοιάζει σαν μια γιγάντια τούρτα που πάνω της προστίθενται λαχταριστές πινελιές. Μοιάζει σαν ένα ποίημα που βρίσκει στον δρόμο του τη γοητεία και την εφευρετικότητα καθώς και όλα τα άλλα απαραίτητα συστατικά που χρειάζεται για να περάσει στην αιωνιότητα. Μοιάζει σαν μια εξερεύνηση σε ένα μαγεμένο δάσος που στο κάθε μονοπάτι του βρίσκεις δροσερές βρύσες, φωτεινά, μυστηριώδη και πανέμορφα πλάσματα, λουλούδια με τις πιο όμορφες μυρωδιές που υπάρχουν, και κρυμμένα απότομα βράχια που σε οδηγούν στην πανοραμική θέα ενός ξεχασμένου και απάτητου κόσμου.

Ο Jeff Buckley κάποτε είχε πει πως ευαίσθητος δεν είναι ο κλαψιάρης. Ευαίσθητος είναι αυτός που επηρεάζεται από το πέταγμα μιας πεταλούδας, και εμπνέεται από αυτό. Και είχε δίκιο. Ευαίσθητος είναι αυτός που ακούει τον ήχο των μυρμηγκιών που δουλεύουν αγόγγυστα. Είναι αυτός που συγκινείται με τις μικρές τραγωδίες που συμβαίνουν γύρω μας καθημερινά, είναι αυτός που θα ψάξει την έμπνευση στα μικρότερα και πιο αγνοημένα κείμενα μιας εφημερίδας. Ή στην προκειμένη περίπτωση ευαίσθητος είναι αυτός που, ερωτευμένος με τα πτηνά (απόφοιτος ορνιθολογίας γαρ) δημιουργεί ένα τραγούδι με θέμα την αβεβαιότητα ενός σπουργιτιού μπροστά στον ενδεχόμενο κίνδυνο της φωλιάς του.

Ξέρω, δεν ακούγεται πολύ cool σε έναν κόσμο που κάνει μόδα τις διαγαλαξιακές φιλοδοξίες του Matt Bellamy, αλλά δεν μετριούνται τα πάντα με το πόσο μεγάλα, πόσο γρήγορα και πόσο έτοιμα να καταναλωθούν είναι. Ο Meiburg (και συγχωρέστε μου που μιλάω σα να είναι μόνος του στο συγκρότημα, τη στιγμή μάλιστα που ο Thor Harris έχει τεράστιο μερίδιο στους δίσκους τους) προτιμά να μιλάει με διακριτικότητα, σε ένα τραπέζι γεμάτο φωνακλάδες συνδαιτυμόνες που δίνουν σημασία μέχρι εκεί που φτάνει η γλώσσα τους. Ας ελπίσουμε το παραμύθι να έχει καλό τέλος και οι Shearwater να κερδίσουν την προσοχή που τους αξίζει, και ας σαμποτάρονται από διάφορους αντιδραστικούς που τη βρίσκουν μέσα στην άρνηση τους.

Μέχρι τότε το τραγικά υπέροχο ακορντεόν στην μέση του κομματιού θα μας στοιχειώνει, η ψιθυριστή φωνή του Meiburg που τραγουδά με την τρυφερότητα και την αφοσίωση που σκεπάζει ένας πατέρας τον νεογέννητο γιό του θα μας συγκινεί, τα γλυκά ραβδίσματα της άρπας θα μεταμορφώνουν από κολοκύθα σε πριγκίπισσα την πολλές φορές στραβοκάνα μας καθημερινότητα, και σαν τελειωτικό χτύπημα η κυκλική μελωδία του πιάνου θα φτιάχνει μαγικά σκαλοπάτια που θα μας οδηγούν στον μικρόκοσμο των Shearwater.

Tweet