Βρισκόμαστε στην κάψουλα. Στον ρόλο του αστροναύτη κάνουμε τούμπες άνευ βαρύτητας και θαυμάζουμε το άπειρο των αστεριών. Κλείνεις τα μάτια και σκέφτεσαι αναμνήσεις και μελλοντικές φαντασιώσεις. Όμορφες στιγμές λουσμένες με την ονειρική θολούρα που τις καθιστά άθικτες. Δεν θέλεις να τις ξαναζήσεις γιατί φοβάσαι ότι θα χαλάσεις την κοσμική σειρά με την παρουσία σου. Ξέρεις μέσα σου ότι ήταν τέλειες στιγμές που απλά τις τραβάς από το ντουλάπι της μνήμης σου όταν χάνεις το κουράγιο σου, και με μια έντονη επιθυμία να ζήσεις όχι τις ίδιες αλλά εξίσου παραμυθένιες στιγμές.Στο κράνος σου καθρεφτίζεται ένας τύπος με ψαρά μαλλιά. Τριγύρω διάφοροι περίεργοι τρέχουν χοροπηδάνε και παίζουν μουσική καθισμένοι πάνω σε αρκουδάκια. Αστέρια πέφτουν και ουράνια τόξα πετούν δίπλα σου, χωρίς να βασίζονται σε κανέναν λογικό φυσικό νόμο, φωτίζοντας τη μικρή σου κάψουλα που γράφει στους τοίχους της Soft Bulletin. Κοιτάς το ημερολόγιο που δείχνει 1999. Ο ψαρομάλλης κύριος τραγουδά "Feeling Yourself Disintegrate" ενώ οι κιθάρες των προαναφερθέντων περίεργων κυρίων βγάζουν τις πιο γλυκές νότες που θα μπορούσαν να ακουστούν σε μια ταπεινή κάψουλα που κάνει τον γύρο της γης.
Οι στίχοι του, είναι τραγικά ειλικρινείς και χωρίς επίστρωση από ζάχαρη να τους κάνει πιο αρεστούς. Ο γκριζομάλλης κύριος μιλά με την παιδική του εύθραυστη φωνή για την αίσθηση της απώλειας ενός κομματιού από τον εαυτό σου και την αμφισβήτηση για το πόσο γερή τελικά, είναι η κόλλα που κρατάει την συνοχή και των υπολοίπων κομματιών. Η ανάγκη να μιλήσεις για την ματαιότητα του ανθρώπου σε πλησιάζει, και η ασημαντότητα που ούτως ή άλλως ένιωθες μέσα στην κάψουλα στην μέση του σύμπαντος σε κάνει να αισθάνεσαι σαν πετραδάκι στη μέση μιας Αμερικανικής Ερήμου. Και όμως…
Δε νιώθεις μηδαμινός γιατί είναι αυτές οι μελωδίες που συντροφεύουν τον καλοντυμένο ψαρομάλλη κύριο. Μελωδίες που σε κάνουν να νιώθεις δυνατός, λες και η ύπαρξη όλου του κόσμου εξαρτάται από σένα, μελωδίες κατευθείαν βγαλμένες από το θυμικό σου, μελωδίες που σε κάνουν να αναγνωρίσεις τον εαυτό σου σαν ένα κομμάτι από το μεγαλείο του σύμπαντος, μελωδίες που μπορούν να επαναφέρουν στο μυαλό σου και να παίξουν στον σκοτεινό θάλαμο του μέρους όπου συνδέεται η καρδιά με τον εγκέφαλο σου όλες τις όμορφες και ανέμελες στιγμές που έχεις ζήσει.
Τελειώνει το κομμάτι και βλέπεις την αλήθεια. Δεν είσαι Θεός που μπορείς να ζεις τις στιγμές από τον προσωπικό σου παράδεισο όποτε το θελήσεις. Αλλά ούτε ένα αμέτοχο όν στον ατελείωτο χείμαρρο του σύμπαντος που δεν έχει καμία απολύτως δύναμη ως προς τη μοίρα του. Στην πραγματικότητα, είσαι ένα μάλλον απλό όν που όμως με τη βοήθεια που σου προσφέρουν μερικές νότες, ή κάποιες κινούμενες εικόνες, ή τα μάτια της αγαπημένης σου όταν ξυπνάει το πρωί δίπλα σου, μπορείς να ανυψωθείς και να αποκτήσεις τη σοφία και το χρόνο ώστε να απολαύσεις ότι σου έχει προσφερθεί.
Οι θεωρίες λένε ότι ο Wayne Coyne έγραψε αυτό το τραγούδι ως κατευόδιο στον πατέρα που έχασε, άλλοι απλώς λένε ότι προήλθε από ένα ακόμα ατελείωτο acid trip που τόσο πολύ αρέσει σε εκείνον και την μπάντα του να επιδίδονται. Μπορεί να είναι μια εξαιρετικά απλοϊκή σκέψη ή μια έξαρση του υποσυνείδητου. Η άποψη του όμως για την ευτυχία και την ζωή είναι πάντα πεντακάθαρη και δεν είναι κάτι παραπάνω από αυτό που περιγράφει ο ίδιος σε ένα άρθρο του.
Όπως και να’ χει η κορύφωση του κομματιού όταν τραγουδά επαναλαμβανόμενα το “Feeling Yourself Disintegrate” με την ορχήστρα να οργιάζει από πίσω, το reverb να παγιδεύει την ομορφιά και να τη φέρνει στο αυτί σου ξανά και ξανά, δε γίνεται να μη σε συγκινήσει και να μη σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί δεν ανακάλυψες μέχρι τώρα αυτό το γεμάτο με παιδική αφέλεια, ενήλικη σκυθρωπότητα, και καλλιτεχνική ωριμότητα αριστούργημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου