Μετά την πρωινή δροσιά που σου φέρνουν τα ανοιχτά παράθυρα, σπάζοντας τη συμπυκνωμένη ζέστη των βραδινών ωρών, κάθεσαι ημίγυμνος στο μπαλκόνι σου δροσίζοντας και τον πιο απομακρυσμένο πόρο του δέρματός σου. Είναι η ώρα που σου ανοίγει η όρεξη, η ώρα που η πόλη βρίσκεται στα πρώτα στάδια υπερδιέγερσης και η ώρα που θα δοκιμάσεις να βάλεις σε μια σειρά τις σκέψεις σου.
Προτού το κάνεις αυτό, με την αυτογνωσία που σου προσφέρει ένα γυμνό ανεπιτήδευτο πρωινό, αφού γνωρίζεις ότι τα κομμάτια του μυαλού σου θα χρειαστούν κάποια ώρα για να μπούν στην θέση τους, στρέφεσαι στο πράγμα που χρειάζεται την λιγότερη δυνατή φαιά ουσιά για να το τιθασεύσεις και βρίσκεται στο σαλόνι σου. Τον καναπέ.
Αστειεύομαι, την τηλεόραση εννοώ.
Καθώς αφήνεις το τηλεκοντρόλ και ετοιμάζεσαι να ξαπλώσεις στον πανεπιστημιακής μορφώσεως καναπέ σου, ακούς το τέλος μιας πρότασης που σου μοιάζει παράταιρη με τον τόπο, τον χρόνο και τις γενικότερες συνθήκες.
«...οπότε επειδή είναι τραγουδιστής των Interpol και πολλαπλασιάζεται με την Έλενα Κρίστενσεν αυτό του δίνει το δικαίωμα να φωτογραφίζεται στο εξώφυλλο του δίσκου του σαν Τσετσένος νταβατζής;» ήταν η φράση που ακούστηκε πιο παράξενη και απο τα παράξενα. Ο καραφλός μυστακοφόρος κύριος που την ξεστόμισε πρόβαλλε το βλέμμα αγανάκτησης που είχε στα μάτια του και έκανε υπέροχη αντίθεση με τον χάρτη της Ελλάδος που είχε πίσω του. Στο απο κάτω παράθυρο ένας παχουλός κύριος είπε με στόμφο προσπαθώντας να εντυπωσιάσει «Ναι αλλά πρόκειται για μια πολύ προσεγμένη δουλειά και οργανικά πολύ πλουσιότερη απο τις αντίστοιχες των Interpol».
«Δεν είχα ποτέ πρόβλημα με την μουσική τους ούτε και με τη φωνή του Paul Banks, θά’λεγα μάλιστα ότι έβρισκα τους στίχους του μπουνταλάδες αλλά χαριτωμένους» τόνισε απολογητικά ο ολιγότριχος στον τομέα του κεφαλιού παρουσιαστής. «Αλλά δεν μου αρέσει το λουκ που προσπαθεί να περάσει. Μου μοιάζει ψεύτικο και βασισμένο αποκλειστικά σε μια εικόνα κενή περιεχομένου. Σα να προσπαθεί να αντικαταστήσει την μακάβρια αθωότητα των Interpol ουρλιάζοντας, υποχθόνια βεβαίως, προσέξτε με!! Έγινα σοβαρός τραγουδοποιός!».Ο παρουσιαστής συννέφιασε και πήρε το αυστηρό και πατρικό του βλέμμα. Ταυτόχρονα κοίταξε την κοκκινομάλλα πρώην παρουσιάστρια ειδήσεων που πλέον είχε ξεπέσει στο πάνελ της εκπομπής του. «Έχεις δεί κάτι μαυροφορεμένους πιτσιρικάδες Κατιάνα; Κάτι μικρούς γκοθάδες που μιλούν για τον θάνατο και την σήψη της κοινωνίας χωρίς να τα έχουν ζήσει, παρουσιάζοντάς τα με μελανά χρώματα αλλά παρ'όλ'αυτά με τη ρομαντική αφέλεια που περιγράφεις κάτι που δεν έχει μπει στο πετσί σου; Κάτι τέτοιο μου θυμίζει ο Paul Banks και η παρέα του. Και το ήξερα απο την αρχή. Και εσύ το ήξερες. Και οι ίδιοι το ήξεραν. Αυτό μου έλειψε στους τελευταίους τους δίσκους. Η αβάσταχτή τους ελαφρότητα, που λένε και οι μουσάτοι διανοούμενοι.»
Ξαφνικά πετάγεται ο παραθυράτος καλεσμένος και σχεδόν φτύνοντας τις λέξεις φωνάζει
«Ωραία όλα αυτά Γιώργο αλλά εδώ δεν πρόκειται για την επιθυμία ενός πιτσιρικά να γυρίσει πίσω στο σκοτάδι της μήτρας, αφού θέλεις να μιλήσουμε διανοουμενίστικα. Θα ζητήσω συγγνώμη απο τις Ελληνίδες νοικοκυρές που αυτή τη στιγμή πλένουν τα ρούχα των indie παιδιών τους και μας βλέπουν, και θα προχωρήσω στο παρασύνθημα.
«Πρώτον, δε μιλάμε για τον Paul Banks αλλά για τον
Julian Plenti. Και άλλη μια αναφορά στο παρελθόν του πελάτη μου και θα αποχωρήσω. Ναι, είναι η ίδια φωνή προφανώς, έχει κάποια ίδια στοιχεία με το συγκρότημά του. Δεν θα μπορουσε να γίνει αλλοιώς άλλωστε. Δεν ξεχνάει κανείς σε μια νύχτα ό,τι μαθαίνει σε μια ζωή.
«Όμως ο δίσκος του Julian Plenti αξίζει την προσοχή σας. Ναι, το ξέρω, έχει περίεργο γούστο στο ντύσιμο και η ζωή του ροκ σταρ δεν τον βοηθάει σε αυτό. Αλλά έχει δώσει αν όχι όλη την ψυχή του, τότε ένα μεγάλο κομμάτι αυτής στο συγκεκριμένο project. Έχει τα πιασάρικα, κιθαριστικά, νταβραντισμένα κομμάτια που ξέρει να γράφει αλλά έχει και πολλές μελαγχολικές στιγμές πολύ σωστά δοσμένες. Οχι μελοδραματικές αλλά με ψυχή.
«Έχεις δοκιμάσει Γιώργο να καθίσεις αργά τη νύχτα σε ένα υγρό ξενοδοχείο στο Λος Άντζελες δίπλα στους φοίνικες και στην θάλασσα, με τα φώτα του δωματίου κλειστά, βλέποντας χαμηλόφωνα τους
σκληρούς του Μαιάμι, ακούγοντας διάφορους ήχους που δεν ξέρεις αν είναι τα κύματα που ξερνούν στην ακτή ή εκκολαπτόμενες μοντέλες που ξερνούν στο πεζοδρόμιο του ξενοδοχείου; Το ποτό σου ζεσταίνεται και τα παγάκια έχουν λιώσει. Αν ουρλιάξεις δεν πρόκειται να ενδιαφερθεί κανείς. Όσες groupies και να ακουμπήσουν γονατιστές τις παλάμες τους στα γόνατά σου δεν πρόκειται να αισθανθείς καλύτερα. Η μόνη που σε καταλαβαίνει είναι η κιθάρα σου που κουρνιάζει στο πρησμένο απο τα ποτά στομάχι σου. Αυτό προσπάθησε να αναπαράγει ο Julian Plenti στον δίσκο του. Και αν σκεφτείς ότι υπάρχουν σε αυτόν κομμάτια όπως το “Scyscraper”, το “Madrid Song” το “Girl On The Sporting News” και το “On The Esplanade”, τα κατάφερε αρκετά καλά δε νομίζεις;».΄
Έτσι υπερθεμάτισε ο αυτοαποκαλούμενος μάνατζερ του Julian Plenti, μοιάζοντας τουλάχιστον 10 κιλά ελαφρύτερος. Ίσως τον βάραινε το δίκιο του.Σημασία έχει ότι συμφωνείς μέχρι κεραίας με αυτά που είπε. Ο παρουσιαστής έδειξε να βιάζεται να περάσει στο επόμενο θέμα. Αφού βρήκε μια θλιβερή δικαιολογία (τις διαφημίσεις) αποχαιρέτησε τους καλεσμένους του, ενώ αν μπορούσε θα έκλεινε και την ίδια την εκπομπή. Δεν του αρέσει να ηττάται σε τηλεοπτικούς διαξιφισμούς και ξαναθυμήθηκε τον χρυσό κανόνα. Αν θέλεις να διατηρήσεις το αγέρωχο δημοσιογραφικό σου προφίλ, μην τους αφήνεις να μιλήσουν. Το επανέλαβε μια φορά απο μέσα του και κατευθήνθηκε στην μακιγιέζ που θα του εξαφάνιζε ταχέως τον ιδρώτα.
Επιστροφή στον καναπέ σου. Το δάχτυλό σου αυτή τη στιγμή είναι το πιο λειτουργικό μέρος του σώματός σου. Σε υψηλότατες ταχύτητες και με τη βοήθεια του κοντρόλ αλλάζει τις εικόνες που περνούν μπροστά στα μάτια σου. Το γενετήσιο σου ένστικτο για ελάχιστα δέκατα του δευτερολέπτου εκτιμά πως είδε κάτι που θα το ξυπνήσει. Κάνεις δύο κανάλια πίσω και βλέπεις την ξανθιά παρουσιάστρια να στέκεται, ένας θέος ξέρει πως, πάνω σε ένα σκαμνί. Φαντάζεσαι τη μέση της να στέκεται και να σφίγγεται. Να σφίγγεται και να στέκεται προκειμένου να φέρει αρκετή αντίσταση ώστε το μπρόσθιο βάρος που υπάρχει στο στέρνο της να μην ωθήσει στην κατάρευση απο το κάθισμα της, και σε μια θέση στα επαναλαμβανόμενα στιγμιότυπα των βραδυνών "ξεκαρδιστικών" εκπομπών.
Συζητά με τον ψαγμένο κριτικό μουσικής Άρη που για κάποιον παράξενο λόγο ακόμα την ανέχεται. Εντάξει, αυτή θα λέει απο μέσα της «δεν καταλαβαίνω τι λέει, ούτε με νοιάζει αλλά ενισχύει το προφίλ που έχω ότι είμαι κεκαλυμμένα εξυπνη. Στην πραγματικότητα βέβαια είμαι πιο χαζή απ’ότι δείχνω. Τουλάχιστον έχω μεγάλα βυζιά». Αυτός όμως τι θα λέει; «Πως έμπλεξα σε αυτή τη κωλοκατάσταση; Επειδή πρέπει να πληρώσω το δάνειο που χρεώθηκα απο το κωλοστοίχημα πρέπει να ανέχομαι το ντουβάρι. Τουλάχιστον έχει μεγάλα βυζιά.».
Ήταν προφανές πως ο ψαγμένος κριτικός μουσικής Άρης δεν ήταν ευχαριστημένος απο την ανταπόκριση που είχαν τα λόγια του για τον τελευταίο δίσκο των
Sunset Rubdown. Το χειρότερο ήταν πως θα έπρεπε να εξηγήσει σε εθνικό νοικοκυροκρατούμενο δίκτυο τους λόγους που ο Spencer Krug πρέπει να κάνει ένα διάλλειμα για
Kit Κat.
«Μα αφού έχει δύο συγκροτήματα. Πρέπει να βγάζει δίσκους για να ζήσει!» υπερθεμάτιζε όλο αφέλεια η ξανθιά σεξοβόμβα τσιγκλώντας τον ψαγμένο κριτικό μουσικής Άρη. «Μα Ελενίτσα μου...» ξεκίνησε να την προγκάει με την ίδια όρεξη που κοπανούν οι κρατούμενοι στην Σιβηρία πέτρες. Βλέπετε, ο ψαγμένος κριτικός μουσικής Άρης εμφανίζεται εδώ και τρία χρόνια με την Ελενίτσα και τα κουμπούρια της. «Σημασία έχει η ποιότητα της μουσικής που βγάζεις όχι η συχνότητα. Σύμφωνοι, ο Spencer είναι δραστήριος, αλλά εμείς τι φταίμε να τρώμε στην μάπα την κάθε ανολοκλήρωτη ιδέα του; Γιατί δεν επιβάλλει κάποιου είδους quality control στη δουλειά του; Το κόλπο του με τις σκόρπιες ιδέες έχει καταντήσει βαρετό και οι μελωδίες του έχουν την συνοχή ενός πιάτου που έχει κοπεί σε πολλά κομματάκια και έχει κολληθεί με UHU Stick. Αν περίμενε ένα χρόνο παραπάνω δουλεύοντας με μεγαλύτερη αυστηρότητα και πειθαρχία τα τραγούδια, θα έβγαινε ένα πλούσιο αποτέλεσμα που θα μπορούσε να επαναλάβει τον θρίαμβο του
Random Spirit Lover. Κανείς δεν αμφισβητεί την Βowie-κή του δημιουργική ποικιλία που αποδεικνύεται και στο καταπληκτικό “Apollo and the Buffalo and Anna Anna Anna Oh!” και στο "Idiot Heart" που καταφέρνουν να είναι πολύ μελωδικά, γλυκόπικρα, στομφώδη και γεμάτα ιδέες. Έτσι όπως είναι οι καλύτερες δημιουργίες του.»
Ακουμπώντας φιλήδονα το χέρι της στο στέρνο η Ελενίτσα ξαναρωτά με γουρλωμένα μάτια «Κάτσε ψαγμένε κριτικέ μουσικής Αρούλη μου επειδή δεν τα πολυκαταλαβαίνω εγώ αυτά. Να καταλάβουν και οι τηλεθεάτριες που μας βλέπουν. Αφού λές οτι έχει ιδέες και γεμάτα τραγούδια ποιό είναι το πρόβλημα;»
Ο ψαγμένος κριτικός μουσικής Άρης άρχισε να ξεφυσά. Ήταν έτοιμος να της πεί ότι αν δεν ήταν ο Μήτσος ο Γκρι που τον κυνηγάει να του σπάσει τα πόδια θα είχε φύγει απο το βρωμομπουρδέλο της. Αλλά όχι. Σα να μέτρησε απο μέσα του μέχρι το 12, ηρέμησε. Και τότε της είπε ήρεμα και μελιστάλαχτα «Ελενίτσα μου καταλαβαίνω γιατί μπερδεύεσαι. Αλλά μη φοβάσαι. Απλά σκέψου τι θυμάσαι απο το μάθημα της φυσικής στο σχολείο». Η Ελενίτσα με μια φυσική μίξη αδιαφορίας και ηλιθιότητας πέταξε ένα «Τίποτα». «Ε,..» είπε ανακουφισμένα ο ψαγμένος κριτικός μουσικής Άρης που είναι πάντα ένα βήμα μπροστά απο εσένα. «Αυτό ακριβώς θυμάται και ο ακροατής μετά το τέλος του δίσκου».
Δε διαφωνείς, δεν θα μπορούσες να διαφωνήσεις άλλωστε. Μιλάμε για τον ψαγμένο κριτικό μουσικής Άρη που γκρινιάζει για ένα συγκρότημα όταν εσύ ακόμα είσαι στα μέλια με αυτό και το ξαναδέχεται στην αγκαλιά του όταν εσύ σκέφτεσαι να σβήσεις κάθε ίχνος mp3 απο αυτό το ίδιο συγκρότημα.
Είσαι πολύ μικρός για να την πεις στον ψαγμένο κριτικό μουσικής Άρη και απλά υποτάσσεσαι στη μοίρα σου. Αφήνεις αυτόν να κάνει το δύσκολο κομμάτι. Της σκέψης. Γιατί δηλαδή, η Ελενίτσα χαζή είναι που κάνει το ίδιο; Ναι, αλλά τουλάχιστον έχει μεγάλα βυζιά.
Η προσγείωση ήταν ευτυχώς σταδιακή. Οι πρώτες φάπες ήρθαν με το που φτάσαμε στο αεροδρόμιο της Πράγας τη Δευτέρα το πρωί και είδαμε τα πρωτοσέλιδα των ξένων εφημερίδων. Γιατί άλλο να στο λένε από το τηλέφωνο κι άλλο να βλέπεις φωτογραφίες μισής σελίδας με γυναίκες που έκλαιγαν καθώς τις τράβαγαν μακριά από τα σπίτια τους ή με την πλαγιά της Πεντέλης φωτισμένη από τις φλόγες σαν φόντο της Ακρόπολης, πρώτο θέμα σε εφημερίδες που απευθύνονται σε ανθρώπους σαν κι αυτούς που θαύμαζαν μαζί μας όλο το Σαββατοκύριακο την ομορφιά της Τσέχικης πρωτεύουσας.
